"Παιδιά μιας σιωπηλής εποχής"

Υπάρχει ένα πράγμα που σιχαίνομαι να παίζω -κι αυτό είναι ο ρόλος του βρωμόγερου με το υπεράνω υφάκι: «τι να μας πείτε κι εσείς για τη ζωή σας!» Δεν είμαι της άποψης οτι «παλιότερα ήταν καλύτερα», ούτε πως οι «παλιότεροι ήμασταν καλύτεροι» -γενικά, δεν είμαι υπέρ των γενικεύσεων. Κι έχω μια αντιμετώπιση των γεγονότων που συνοψίζεται στο «άμα δεν συμμετέχεις, άσε τα συμπεράσματα σ΄αυτούς που συμμετέχουν». Αυτά σε γενικές γραμμές –το ξανάπα νομίζω...

Αλλά νομίζω οτι μπορώ να έχω μια γνώμη, δικαιούμαι να την πω κιόλας –εφόσον το όλο θέμα αφορά τις ελπίδες μου ή τις διαψεύσεις αυτών. Συν τις άλλοις, απεχθάνομαι το «άλλα σταθμά στα μέτρα, του ποιος ανάλογα με ποιον», που έλεγε κι ο μακαρίτης.

Τα χτεσινά γεγονότα τα παρακολούθησα, απέξω, στα πέριξ και περιφερειακά –ότι έγινε δεν πρόλαβα να το δω με τα μάτια μου, ενημερώθηκα κυρίως από τα κανάλια και το ίντερνετ. Επειδή (αν έχεις διαβάσει τα τελευταία ποστ μου ίσως το θυμάσαι) αντιμετώπιζα την 48ωρη απεργία του δημόσιου τομέα με κάπως σκωπτική διάθεση –για να το πω ευγενικά. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος δεν θεωρώ οτι δικαιούται η ΑΔΕΔΥ να λέει ταυτοχρόνως «Όχι στις απολύσεις από τον δημόσιο τομέα» και «Όχι στις περικοπές μισθών». Με το πρόσχημα «άλλοι τα φάγανε τα λεφτά» -έτσι; Δεν τα φάγανε ΜΟΝΑΧΑ οι άλλοι. Τα φάγαμε κι εμείς. Να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας –εντάξει; Σίγουρα, δεν περικόπτονται αποδοχές μονάχα από όσους τα φάγανε –περικόπτονται απ΄όλους, πάμε παρακάτω. Γιατί αδιαφορώ; Θα σου εξηγήσω σε λίγο.

Ο άλλος κλάδος που καλούσε συντονισμένα σε κινητοποιήσεις ήταν οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για το καινούργιο νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί και προβλέπει αξιολόγηση, συν τάξεις των 30 μαθητών προκειμένου να περικοπούν οι προσλήψεις. Σίγουρα –για την παιδεία δίνονται ψίχουλα και «αίσχος πολεμοκάπηλοι», αλλά αδιαφορώ επίσης.

Επειδή, αν έβγαινε κανένας χτες και έλεγε: «τα παίρνω πίσω τα μέτρα, θα μείνει ο 13ος κι ο 14ος στο Δημόσιο, θα συνεχίσουν να προσλαμβάνονται ωρομίσθιοι στα σχολεία κι αξιολόγηση ούτε κατά διάνοια!» οι οργισμένοι διαδηλωτές θα γύριζαν πανηγυρικά στα γραφεία τους.
Και ο δημόσιος τομέας; Θα γινόταν καλύτερος αν ανακαλούταν τα μέτρα;
Η εκπαίδευση; Θα γινόταν περισσότερο μαθητοκεντρική;
Δε νομίζω. Απλά κάποιοι θα είχαν προφυλάξει το εισόδημά τους –γιατί περί αυτού πρόκειται σε τελική ανάλυση. Ε, δεν με καίει αυτό, ειδικά εφόσον μιλάμε για μια χώρα πτωχευμένη, από την οποία δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω ούτε καν τα φράγκα του μισθού μου. Δεν με καίει, επειδή δεν γίνεται –μη με παρεξηγήσεις. Αν υπήρχε περίπτωση να κονομήσω –εντάξει. Αλλά δεν...

Χτες διαμαρτυρήθηκε συντονισμένος κι ο ιδιωτικός τομέας –έτσι μας είπαν. Ποιος ιδιωτικός τομέας; Αυτός που δεν κατεβαίνει ΠΟΤΕ στις απεργίες με τον φόβο της απόλυσης; Ή ΚΑΙ λόγω αδιαφορίας –δεν ξέρω... Ίσως λέγοντας «ιδιωτικό τομέα» να εννοούμε την «εργατιά» του ΠΑΜΕ –μπορεί να ‘ναι κι έτσι. Διάβασα βέβαια στο ιντυμήντια κάτι καταγγελίες περί τραμπουκισμών του ΠΑΜΕ στην ναυπηγοεπισκευαστική –δεν έχω ξεκάθαρη άποψη (μπορεί να πρόκειται για προβοκατόρικες ενέργειες ως συνήθως). Αλλά καταλαβαίνω οτι το ΠΑΜΕ εφαρμόζει στους εργαζόμενους την τακτική της «με το ζόρι εκτόνωσης των αιτημάτων δια της περιπατητικής μεθόδου» που εφάρμοζαν παλιότερα οι οικοδόμοι του ΚΚΕ στους εργάτες ή οι Πανσπουδαστικάριοι στους φοιτητές. Κοντολογίς, οι δορυφορικές οργανώσεις του ΚΚΕ επιμένουν στην απρόσκοπτη εφαρμογή του Δόγματος της Γιάλτας ακόμα και σήμερα που οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Μοιάζει η περίπτωση σαν το μηχανοδηγό της αμαξοστοιχίας που επιμένει να εφαρμόζει την τελευταία οδηγία του σταθμάρχη ακόμα και μετά τον θάνατο του σταθμάρχη επειδή δεν έχει έρθει ακόμα ο αντικαταστάτης. Του σταθμάρχη.

Δεν ασχολούμαι βέβαια με τους κατοχικούς δοσίλογους του Λάος που προσπαθούν κάθε φασαρία να τη φορτώσουν σε κάποιο αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα για να δικαιολογήσουν έτσι τη νοσταλγία τους για ιδιώνυμα και ξερονήσια –αλλά θεωρώ εξίσου γραφική την ανάλυση του ΚΚΕ σύμφωνα με την οποία, κάθε ενέργεια αγωνιστικής κινητοποίησης που ξεφεύγει από την επίσημη γραμμή του Κόμματος είναι έργο «προβοκατόρων, πραχτόρων του ιμπεριαλισμού» και άλλων ποταπών.

Κοντολογίς αδιαφορώ για όλα αυτά, αδιαφορώ για τις επιδιώξεις και τα «δίκαια αιτήματά τους» επειδή ούτε δίκαια είναι, ούτε καν αιτήματα –και οι επιδιώξεις είναι η εξής μία: «να στείλουμε στη βουλή ακόμα έναν συνδικαλιστή».

Αλλά σχετικά με τον αντιεξουσιαστικό (με ή χωρίς εισαγωγικά) χώρο, σχετικά με την εξωκοινοβουλευτική (χωρίς εισαγωγικά) αριστερά –όχι φίλε μου, εκεί δεν μου πηγαίνει ν΄αδιαφορήσω. Επειδή η ελπίδα μου (σαν άτομο) για έναν καλύτερο κόσμο περνάει μέσα από τη λογική όλων αυτών των κοινωνικών ρευμάτων και για να είμαι σαφής, μια ανθρώπινη κοινωνία μπορεί να προέλθει μονάχα με την κατάργηση της εξουσίας –είμαι απόλυτος σε αυτή μου την πεποίθηση. Γι΄αυτό και δεν αδιαφορώ, ακόμα περισσότερο, γι΄αυτό και ενοχλούμαι....

Ενοχλούμαι όταν βλέπω τον αντιεξουσιαστικό χώρο να κάνει τον κολαούζο στις συνδικαλιστικές πορείες, γυρεύοντας να διασπάσει τα μπάτσικα κομματικά μπλοκ. Δεν πιστεύω οτι τα όρια του συγκεκριμένου χώρου εξαντλούνται στο να χώνεται σε πορείες με αιτήματα του τύπου «δώσε και σε μένα μπάρμπα» και να περιμένει πότε θα βρεθεί σε απόσταση βολής για να μπαχαλέψει καμιά τράπεζα. Ή καμιά δημόσια υπηρεσία.

Έχω την ελπίδα οτι ο αντιεξουσιαστικός χώρος θα συνεχίσει να κινείται προς τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών αιτημάτων, έχω την (ηλίθια;) προσμονή οτι κάποτε ο συγκεκριμένος χώρος θα καταφέρει να εκτρέψει την πορεία διαμαρτυρίας γύρω από ένα δημόσιο κτίριο σε κατάληψη του συγκεκριμένου κτιρίου, ή οτι θα μετατρέψει την «απεργία για τα μάτια» σε «απεργία μέχρι να τους πεταχτούν τα μάτια έξω». Όχι επειδή έτσι θα δικαιολογήσει την ύπαρξή του ο χώρος, αλλά επειδή έτσι μόνο θα διεκδικήσουν ένα ανθρώπινο μέλλον οι πολίτες.

Όμως...

-Όταν το ιντυμήντια που έχει καταφέρει να καθιερωθεί σαν κυρίαρχο μέσο αντιεξουσιαστικής έκφρασης λειτουργεί αποκλειστικά μεταξύ λογοκρισίας και χουλιγκανισμού.

-Όταν ακούγονται φωνές θαυμασμού από τον χώρο για απόψεις τύπου «η λούμπεν μικροαστική τάξη είναι ο εχθρός» ή «η ουδετερότητα στο απόσπασμα».

-Όταν η δήθεν «αντιβία κατά των εξουσιαστικών δομών» δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την τραμπούκικη βία των συνοικιακών νταβατζήδων.

Τότε για ποια διάχυση της επιρροής του χώρου στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα μπορούμε να μιλάμε; Ή μήπως η διάχυση δεν είναι πλέον ο σκοπός του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου; Μήπως η επιθυμία για λαϊκή εξέγερση έχει αντικατασταθεί από την επιθυμία για μια «ηγεσία πεφωτισμένων» που θα κατευθύνει τις "επαναστατημένες μάζες"; Αν είναι έτσι δεν μιλάμε πλέον για αναρχία –μιλάμε για ελιτισμό κι εγώ ήμουνα πάντα αλλεργικός στις φρυγανιές της συγκεκριμένης μάρκας. Επειδή ο ελιτισμός πάει αγκαζέ με τον σνομπισμό και δεν έχω καμιά διάθεση ν΄αποδεχτώ το «κάτσε στην άκρη μικροαστέ όσο μιλάει ο επαναστάτης» για τον ίδιο λόγο που δεν αποδέχομαι το γεροντοσιχαμένο: «τι να μας πείτε κι εσείς για τη ζωή σας!»

Λέω λοιπόν (κι αυτή είναι η γνώμη μου) οτι:

-Δεν έχω καμιά διάθεση να παίξω τον ντετέκτιβ ή τον εισαγγελέα σχετικά με το ποιος έκαψε τους ανθρώπους χτες. Μου φτάνει το οτι μεγάλη μερίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τέτοιες πρακτικές για να θεωρήσω πως αυτή η μεγάλη μερίδα έχει μεταπηδήσει από την αναρχία στην εξουσιολαγνεία.

-Δεν έχω καμιά διάθεση να σχολιάσω την αηδιαστική καπηλεία των νεκρών από την πλευρά των μελών του κοινοβουλίου, τη στιγμή που βλέπω οτι εμφανίζονται ανακοινώσεις εκ μέρους των εξοκοινοβουλευτικών οι οποίες ρίχνουν το φταίξιμο της χτεσινής δολοφονίας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην εργοδοσία! Να μην παρεξηγηθώ –σαφώς το κτίριο που κάηκε δεν πληρούσε τις προδιαγραφές ασφαλείας. Σαφέστατα η εργοδοσία που αναγκάζει τους υπαλλήλους να μη συμμετέχουν στις απεργίες είναι σιχαμερή και εκβιαστική. Αλλά ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ! –ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΨΑΝΕ ΚΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ. Μέχρι λοιπόν να αποδειχτεί οτι αυτοί οι «κάποιοι» ήταν βαλτοί από την εργοδοσία θα επιμένω να τους θεωρώ διαφορετικά πρόσωπα και υπεύθυνους για τις δολοφονίες. Όχι συνυπεύθυνους –δεν μου αρέσουν οι συμψηφισμοί. Όσοι εμπλέκονται στις δολοφονίες είναι ΕΞΙΣΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ.

-Δεν έχω καμιά διάθεση να θυμώσω σήμερα για τα πεσίματα των μπάτσων στα Εξάρχεια, στο Στέκι Μεταναστών, στη Ζαϊμη... Για τις προσαγωγές, τις συλλήψεις... Όχι οτι δεν είναι αυθαιρεσίες όλα αυτά, όχι οτι δεν αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά πως η καταστολή δεν έχει κομματικό πρόσημο (αλλά αποτελεί κοινωνικό σύμπτωμα ενός απάνθρωπου συστήματος). Τα ξέρω όλα αυτά, τα καταλαβαίνω –συμφωνώ. Απλά δεν έχω διάθεση...

Κι αυτό ίσως συμβαίνει επειδή μοιάζει σα να μεταφέρθηκε το παιχνίδι σε άλλο γήπεδο –σα να μην έχει σημασία πια το τι πιστεύουμε, σα να μην είναι αλληλένδετες οι ιδέες μας με την πρακτική τους εφαρμογή. Μου μοιάζει σα να ξοδεύουμε περισσότερη ώρα στο τι θα κερδίσουμε μέσα από έναν συμβιβασμό παρά στο τι θα θυσιάσουμε σε αυτή τη διαδικασία.

Μου μοιάζει σα να ξεχάσαμε την οποιαδήποτε θεωρία και να προσηλωθήκαμε αποκλειστικά στο ΘΕΑΜΑ. Μου μοιάζει σαν η «Κοινωνία του Θεάματος» να έκρυψε πλήρως τη «θέαση της κοινωνίας».

Και πολλές φτηνές δικαιολογίες –αυτό μου μοιάζει.... Έλπιζα σε κάτι καλύτερο.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά