"My baby baby, balla balla"

Είναι γνωστό οτι μου αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Επίσης, υπάρχει η έντονη φημολογία οτι τα τελευταία 45 χρόνια της ζωής μου τα πέρασα (ξόδεψα) στην Ελλάδα, άρα μοιάζει προφανές να παρακολουθώ περισσότερο το ελληνικό ποδόσφαιρο και μ΄αυτό δεν θέλω να υπονοήσω τίποτα απολύτως για την ποιότητά του. Έτσι είναι, αυτό έχουμε, άμα δε σ΄αρέσει φάε μόνο τις πατάτες.

Παρ΄όλα αυτά και επειδή στο ποδόσφαιρο διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο οι ποδοσφαιριστές (τουλάχιστον μέχρι να βρει τον τρόπο ο Μουρίνιο να κλωνοποιήσει 11 εαυτούς του με σορτσάκια μέσα στο γήπεδο) υπάρχουν στο άθλημα κάτι μούρες που μου γυρνάνε τ΄άντερα. Δε βλέπονται οι άτιμοι ρε παιδί μου και είναι τόση η απέχθειά μου για τις φάτσες (και το στυλ) τους που δηλώνω τιμίως και ευθαρσώς οτι επηρεάζει μέχρι και την αδέκαστη κρίση μου για τις ποδοσφαιρικές τους δεξιότητες.

Σκέφτηκα λοιπόν να τους μαζέψω όλους (κανονικούς κι αναπληρωματικούς) σε μια ομάδα την οποία θα ονομάσω I TEAM -επειδή με το άκουσμα και μόνο των ονομάτων τους στην έναρξη κάθε αγώνα αρχίζω τα «Ι gamisou».


Βασικός τερματοφύλακας της ομάδας ο τρισάθλιος Κώστας Χαλκιάς. Ο άνθρωπος που καταχράστηκε ξεδιάντροπα το πάνκικο κοκόρι, ο τερματοφύλακας που τρομοκράτησε τους αντίπαλους επιθετικούς με την κοφτερή του όψη (κοκόρι σε ευθεία γραμμή με σουβλερή μύτη και μυτερό αξύριστο σαγόνι). Το γεγονός οτι έπαιξε στις ομάδες που σιχαίνομαι περισσότερο στο ελληνικό πρωτάθλημα (ΠΑΟ, ΠΑΟΚ) αλλά και στην ομάδα-υπνοστεντόν του χερ Όττο μετρίασε κάπως την απέχθειά μου για τον Χαλκιά. Επειδή, λόγω συνθηκών, όταν αυτός τρώει γκολ εγώ πανηγυρίζω. Ο Χαλκιάς είναι απόφοιτος της τερματοφυλακτικής σχολής Ατματζίδη –τουτέστιν, ακόμα κι αν αναγκάσει τον Βίγια και τον Μέσι να κόψουν το ποδόσφαιρο απογοητευμένοι που δεν μπορούν να του βάλουν γκολ, εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του αποκλείεται να εμπνεύσει. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός οτι μπορεί μεν να πιάσει τα άπιαστα αλλά είσαι σίγουρος (την ίδια ακριβώς στιγμή) πώς αν του γυρίσεις τη μπάλα από ελεύθερο, αποκλείεται να την συγκρατήσει (γνωστό και ως φαινόμενο «μαρούλια αντί για δάχτυλα»). Χωρίς να διαθέτει την κωλοπαιδίστικη παράνοια του Ελευθερόπουλου που έδινε κάποια αίγλη στην παροιμιώδη του αστάθεια, ο Χαλκιάς είναι απλώς ένας τερματοφύλακας που χαίρεσαι να έχεις αντίπαλο.

Αναπληρωματικός του Χαλκιά δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον ζεν πρεμιέ Άλεξ Τζόρβα. Τον γοητευτικό συλλέκτη σπορ αυτοκινήτων, τον δανδή του αθλήματος, τον πυροβολημένο (κατά δήλωσή του, στο Καραϊσκάκη). Ο Άλεξ κυριαρχεί στη μικρή του περιοχή με το αγανακτισμένο στυλάκι θαμώνα παραλιακού κλαμπ πού ξέχασε η γκαρσόνα να του ανανεώσει τα παγάκια. Φροντίζοντας να συντηρεί πάντα την επιμελώς ατημέλητη αξυρισιά του καθώς και το ton sur ton στην στολή με την οποία εμφανίζεται (και όχι αγωνίζεται, μη γίνεσαι μπανάλ!) περνάει τον περισσότερο χρόνο σκυλοβρίζοντας την αμυντική του γραμμή. Το γεγονός οτι κανένας από τους συμπαίκτες του δεν τον έχει πλακώσει ακόμα στις φάπες θα πρέπει να οφείλεται είτε στο ότι ο αμερικανοτραφής Αλεξ έχει βαριά προφορά στα ελληνικά κι έτσι δεν παίρνει χαμπάρι ο έρμος ο Βύδρας τι του σούρνει, ή στο ότι στη μακρινή χώρα των Βάσκων το είχαν σε κακό να μαθαίνουν αγγλικά τα παιδιά τους κι έτσι ο Σαριέγκι δεν προσβάλλεται εύκολα. Η πρόσφατη μεταγραφή του Αλεν Μπουμσόνγκ ο οποίος διαφημίστηκε σαν πράος χαρακτήρας και κουλτουριάρης δείχνει οτι το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού έχει αντιληφθεί το τι βρομόστομος είναι ο Άλεξ και πασχίζει για την ηρεμία στην άμυνα. Βεβαίως, ο Άλεξ τρώει τα γκολ με το τσουβάλι αρκεί ο αντίπαλος επιθετικός να μη ρίξει πάνω του τη μπάλα (ή να μη τη βγάλει έξω). Αλλά, ακολουθώντας τη στάνταρ Παναθηναϊκή διαδικασία, οι ανύπαρκτες ικανότητες του Τζόρβα υμνούνται σε βαθμό Μπουφόν (ή μπούφων). Πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου κακό βεβαίως –η συγκεκριμένη τακτική εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία και παλιότερα στην περίπτωση Νικοπολίδη με αποτέλεσμα να εξασφαλίσει η Θρυλάρα ψημένο γκολκίπερ για μια εξαετία! Άλεξ γερά λοιπόν!

Σε θέματα άμυνας είναι άτεγκτος. Οι αμυντικοί της ομάδας θα πρέπει να είναι «σκυλιά ατάιγα» που έλεγε κι ένας φίλος, οπότε θα χρησιμοποιήσω μόνο δύο. Δεν υπάρχουν αναπληρωματικοί στους αμυντικούς αφού απλούστατα οι συγκεκριμένοι αμυντικοί δεν παθαίνουν τίποτα. Τσιμεντοκολώνες! Γκρο μπετό.

Πρώτη κολώνα ο Sotis (όχι ο Βολάνης) Κυριάκος. Ο γνωστός και ως «αλάνι». Ο σκληροτράχηλος βλάχος με την αλογοουρίτσα, η υπενθύμιση του γεγονότος οτι ο γκρικ λάβερ θα βρωμάει πάντα ποδαρίλα, ο χαμένος γιός του Καλιτζάκη. Ο ντόμπρος άντρας που δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει πουστιά σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση για να κερδίσει την αποβολή του Ζιοβάνι, ο σκληροτράχηλος ποδοσφαιριστής που τρέλανε τον Σκωτσέζο διαιτητή («έτσι που τον είδα να πέφτει θεώρησα οτι έπαθε μεγάλη ζημιά και έδωσα το πέναλτι, αλλά αυτός, αμέσως μετά σηκώθηκε σα να μην έτρεχε τίποτα!»), ο αμυντικός ογκόλιθος που τρώει σαν χάνος την προσποίηση του Αντριάνο και τον παρακολουθεί με κρεμασμένο σαγόνι να σκοράρει. Ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, αυτός δηλαδή πού όταν ένας προπονητής βλέπει οτι το παιχνίδι είναι χαμένο τον εξουσιοδοτεί να το κάνει μπουρδέλο μπας και βγει τίποτα. Πέρσι πλασαρίστηκε σαν ο Σωτήρης (Σωτήρας) της Λίβερπουλ και όντως συντέλεσε στη χειρότερη χρονιά της συγκεκριμένης ομάδας. Φέτος παίζει μονάχα όταν οι κόκκινοι αντιμετωπίζουν μεγαθήρια τύπου Τραμπζονσπόρ (εντός έδρας βέβαια). Ο Sotis φυσικά έχει λαμπρή σταδιοδρομία και στην Εθνική.

Δίπλα στον Sotis, ο Μπρούνο. Ο Τσιρίλο, ο άνθρωπος που κόβει τους αντίπαλους επιθετικούς με τη σιχαμάρα που αποπνέει. Καθότι, όσο σκληροτράχηλος κι αν είναι ο φορ, όταν ζυγιάζει την περίπτωση ακούσιας ανταλλαγής υγρών με τον Μπρούνο και την πιθανότητα μολυσματικών ασθενειών που συνεπάγεται η συγκεκριμένη περίπτωση, ένα τσαφ θα το κάνει! Ένας στιγμιαίος δισταγμός που όμως είναι αρκετός για να έρθει ο παρτενέρ του Μπρούνο (επειδή ο ίδιος σπανίως κινείται, παίζοντας με προσήλωση τον ρόλο του σκιάχτρου) και να κόψει τη μπάλα. Θυμάμαι όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του Τσιρίλο στην ΑΕΚ, οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι (αφού έφαγαν τον κόσμο ψάχνοντας για ένα εντυπωσιακό πλάνο, κάποιο γκολ ή κάτι παρόμοιο) έδειχναν τον Μπρούνο να σηκώνει στον αέρα με μια κλωτσιά έναν άμοιρο Ιταλό ποδοσφαιριστή. Όχι –ο Μπρούνο δεν παίζει στην Εθνική Ελλάδος, δυστυχώς.

Στον τομέα των πλάγιων μπακ θα κάνω κάποιες υποχωρήσεις. Δηλαδή, όχι μόνο θα βάλω με το ζόρι δύο αλλά ο ένας απ΄αυτούς δεν είναι και κλασσικός πλάγιος μπακ (άσε που αμφιβάλω αν παίζει ακόμα μπάλα σε καμιά δεύτερη κατηγορία).

Αριστερά λοιπόν ο πασπαρτού Σταύρος Λαμπριάκος. Το δεύτερο κοτσιδάκι της ομάδας και ο ιδανικός παρτενέρ του Sotis σε βλαχομεταλάδικη εμφάνιση. Ο άνθρωπος που ήταν ικανός να παίξει σε όλες τις θέσεις μιας ομάδας εξίσου άσχημα! Ο αμυντικός που έσπαγε πόδια όταν ήθελε να μαρκάρει, ο μέσος που έσπαγε πόδια όταν ήθελε να ντριπλάρει, ο επιθετικός που έσπαγε πόδια όταν ήθελε να σκοράρει! Ο Monk! Η ζωντανή απόδειξη οτι ένας πορτιέρης μπορεί να κάνει καριέρα στα γήπεδα.

Δεξιά στην άμυνα της ομάδας κυριαρχεί ο μέγας Βασίλης Τοροσίδης. Ο ταλαίπωρος οπωροπώλης της λαϊκής, ο πιτσιρικάς με το μπιφτέκι στο κεφάλι, ο αξύριστος με τα κόκκινα μάγουλα, ο κακός ανιψιός της παραδόπιστης θείας. Ο άνθρωπος που ντριπλάρει με τις χορευτικές κινήσεις καουμπόη που μόλις κατέβηκε από το άλογο, ο ποδοσφαιριστής ο οποίος εκτός γηπέδων είναι 10 εκατοστά ψηλότερος απ΄ότι εντός των αγωνιστικών χώρων επειδή κυκλοφορεί στα γκαζόν μονίμως καμπουριασμένος. Παρακολουθώ χρόνια τον Ολυμπιακό και σχεδόν ποτέ δεν απελπίζομαι. Δεν πάει να χάνει 3-0 στο 80; Πιστεύω οτι θα το γυρίσει. Δεν πάει να απέχει 10 πόντους από την κορυφή; Πιστεύω οτι θα πάρει πρωτάθλημα! Μια φορά μόνο απογοητεύτηκα για την κατάσταση της ομάδας –όταν, πέρσι, άκουσα τον προπονητή να λέει οτι περιμένει τον Τοροσίδη να αναρρώσει προκειμένου να επανέλθει η ομάδα στις επιτυχίες!

Επειδή είμαι οπαδός του επιθετικού ποδοσφαίρου, η ομάδα που σιχαίνομαι δεν θα μπορούσε παρά να έχει ενισχυμένο κέντρο.

Ξεκινάω από τον αμυντικό μέσο κι αυτός είναι ο Πάμπλο Γκαρσία. Ο άνθρωπος που διακτινίστηκε από τα σέβεντις, ο μακρυμάλλης με το κορδελάκι α λα Μπιοργκ Μποργκ, το ίνδαλμα των φανατικών Παοκτζήδων. Αυτό το τελευταίο θα αρκούσε για να στρογγυλοκαθίσει ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής στο βάθρο (βόθρο) του σιχαμερότερου. Άλλωστε είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που αποθεώθηκε σε αεροδρόμιο επιστρέφοντας από ήττα της ομάδας του επειδή είχε ρίξει μπουνιά στον Ντιόγο χωρίς να τον δει ο διαιτητής! Νομίζω πάντως οτι ο Γκαρσία έχει ποδοσφαιρικές ικανότητες. Απλώς δεν τις επιδεικνύει προκειμένου να διατηρεί αλώβητο τον θρύλο του. Επειδή είναι ένα πράγμα να λες οτι ο αμυντικός σου μέσος έκοψε 5 προωθήσεις των αντιπάλων αλλά τον πέρασαν και 3 φορές κι άλλο να λες οτι ο αμυντικός σου μέσος προκάλεσε μια διάσειση και δυο εξαρθρώσεις, όλα εκτός φάσεων και χωρίς να τον πάρει χαμπάρι ο ρέφερι!

Λίγο πιο μπροστά από τον Γκαρσία, σε επιτελικό ρόλο υπάρχει ο Παντελής Καφές. Ο ράστα που κουρεύτηκε και κανείς δεν το πήρε είδηση, ο άνθρωπος-πλεονέκτημα για κάθε ομάδα στην οποία αγωνίζεται, επειδή είναι τόσο άχρωμος κι αόρατος ώστε μπορείς να παίξεις με 12 παίκτες και να μην το πάρει κανένας είδηση. Αφού διέπρεψε στην Παοκάρα κατέβηκε στο Λιμάνι δημιουργώντας την ψευδαίσθηση οτι ήταν κανονικός ποδοσφαιριστής και κατέληξε στην ΑΕΚ όπου η ψευδαίσθηση μετατράπηκε σε πραγματικό όραμα κι ο Παντέλος φόρεσε μέχρι περιβραχιόνιο. Οι λόγοι που μέχρι σήμερα δεν υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της εθνικής Ελλάδας παραμένουν ανεξήγητοι.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι δεκάρι στη συγκεκριμένη ομάδα από τον Γιώργο «τυπάρα» Καραγκούνη; Τον άνθρωπο -όνομα (ή μάλλον επώνυμο) και πράμα στην κυριολεξία! Δεν μπορώ να καταλήξω τι είναι πιο αξιοθαύμαστο στον Γιώργαρο. Η λίγδα των μαλλιών του; Η κατατομή του προσώπου του; Το απαράμιλλο ποδοσφαιρικό του στυλ να κυκλοφορεί τη μπάλα σαν συγκαμένος και να ντριπλάρει πέφτοντας ταυτοχρόνως από την άλλη πλευρά μπας και πάρει φάουλ; Το χιούμορ του το οποίο όλοι θαυμάσαμε στο αξέχαστο πανευρωπαϊκό του 2004 (ακόμα έχω εφιάλτες από τότε που τον είδα να φοράει το στέμμα της πριγκίπισσας); Το ασύγκριτο αρχηγικό του στυλ το οποίο συγκρίνεται μόνο με αυτό του μπασκετικού Παναγιώτη Γιαννάκη, σε επίπεδο κλάψας; Φυσικά αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της εθνικής Ελλάδος –αυτό δα έλειπε! Και η αμπαλοσύνη του αντί να είναι κατακριτέα τού έχει προσδώσει το παρατσούκλι «τυπάρας»! Τι να γίνει; Κάπως πρέπει να κονομήσουν και οι αθλητικογράφοι!

Περνάω τώρα στους εξτρέμ κι εδώ τα πράγματα είναι κυριολεκτικά «των άκρων».

Γι΄αυτό θα αρχίσω με τον Σέρχιο Κόκε. Τον άνθρωπο που αν δεν δείξει αθλητική ταυτότητα δεν τον βάζουν στο γήπεδο άνευ εισιτηρίου. Τον ποδοσφαιριστή του οποίου η ασχήμια με αποσυντονίζει εντελώς με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διακρίνω αν ξέρει μπάλα. Οι Αρειανοί λένε οτι ξέρει καντάρια. Οι δημοσιογράφοι επίσης. Όταν λείπει από την ομάδα η απουσία του είναι επαρκής αιτία για να δικαιολογηθεί μια ήττα. Αλλά κι όταν παίζει πάλι χάνει ο Άρης, συχνά-πυκνά.

Άλλο εξτρέμι τρελό είναι ο Σεβαστιανός Λέτο. Πρόκειται για ένα ακόμα μοντελάκι των σέβεντις. Όταν ήρθε στην Ελλάδα πολλοί υποστήριζαν οτι είναι τρελή παιχτούρα και είχαν δίκιο. Και τρελή είναι και παιχτούρα. Μάλιστα σε αγώνες επίδειξης για κοινωφελή σκοπό δεν μπορώ να διανοηθώ τη μη συμμετοχή του Λέτο. Αλλά τώρα, αν έχεις τίποτα ποταπές φιλοδοξίες όπως π.χ. να κερδίσεις την Καβάλα μέσα στο γήπεδό σου, ο Σεμπάστιαν δεν είναι ο άνθρωπός σου. Καθότι, αν δεν του περάσουν οι πρώτες ντρίπλες θα εκνευριστεί (φυσικό για έναν καλλιτέχνη), θ΄αρχίσει τα κλωτσίδια, θα πάρει κάρτα, μετά θα προσπαθήσει να περάσει και τους 20 παίχτες και τους 2 τερματοφύλακες και τους διαιτητές και τον παρατηρητή και τον προπονητή της ομάδας μαζί με όσους κάθονται στον πάγκο κι όσο δεν τα καταφέρνει, αν τολμήσεις να τον αλλάξεις, θα σε πλακώσει στα κλωτσίδια. Αυτά έκανε στον Ολυμπιακό, αυτά είδε ο Παναθηναϊκός και, προφανώς, ζήλεψε τόσο ώστε να πληρώσει ένα καράβι λεφτά για να τον αποκτήσει. Το χειρότερο όλων βέβαια είναι οτι ο Σεμπάστιαν σκόραρε το μοναδικό γκολ του τελικού στο Κύπελλο οπότε, άντε τώρα να πεις στους βάζελους οτι είναι βλαμμένο το παιδί και να σε πιστέψουν!

Και ολοκληρώνω τις γραμμές των εξτρέμ με το ακατέργαστο διαμάντι που ακούει στο όνομα Ζαουάντ Ζαϊρί. Τον βεδουίνο που κινείται πιο αργά κι από καμήλα. Τον άνθρωπο με το ανέκφραστο πρόσωπο και το απορημένο βλέμμα. Κάνει ντρίπλα και του πιάνει; Κάνει ντρίπλα και δεν του πιάνει; Βάζει γκολ; Χάνει γκολ; Πάντα με την ίδια απορημένη έκφραση σε στυλ «εγώ τη στάση του λεωφορείου ψάχνω». Παλιότερα υπήρχαν κάποιοι ποδοσφαιριστές που έγιναν θρύλοι επειδή ήταν απρόβλεπτοι. Είχαν τη μπάλα στα πόδια τους κι εκεί που περίμενες να πασάρουν, σούταραν, ή ντρίπλαραν ή άφηναν τη μπάλα και πηγαίνανε στον πάγκο για πορτοκαλάδα ξέρω ΄γω... Ο Ζαϊρί δεν ανήκει σε αυτούς αν και έχει όλα τα προσόντα επειδή, δυστυχώς, είναι προβλέψιμος στις περισσότερες των περιπτώσεων. Τον βλέπεις ας πούμε με τη μπάλα στα πόδια και έχει τρεις επιλογές: α) πάσα, β) ντρίπλα, γ) μαλακία. Ε, είσαι σίγουρος οτι πάντα θα επιλέξει να κάνει τη μαλακία. Το μόνο που προσδίδει κάποιο σασπένς στην όλη υπόθεση είναι το είδος της μαλακίας που θα επιλέξει. Αποτυχημένη ποδιά όσο ο αντίπαλος στέκεται με κολλημένα τα μπούτια; Πέρασμα πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου όταν αυτός πατάει στη γραμμή του άουτ; Κατά μέτωπο μπάσιμο στη μικρή περιοχή όταν μπροστά του είναι τέσσερεις αμυντικοί κι ενώ από την άλλη πλευρά είναι μαζεμένοι όλοι οι επιθετικοί της ομάδας του και ξεροσταλιάζουν μονάχοι; Όσο καλή και να είναι μια προοπτική ο Ζαϊρί θα καταφέρει στο τέλος να την χαραμίσει. Κι όταν κάποτε κάνει κάτι καλό ή σκοράρει αυτό θα αποδειχτεί, μακροπρόθεσμα, χειρότερο από το να έχανε τη μπάλα. Υπάρχει ένα βιντεάκι που συγκρίνει τον Ζαϊρί με τον Κριστιάνο Ρονάλτο προσπαθώντας να αποδείξει κάτι το οποίο μου διαφεύγει. Αυτό που εγώ κατάλαβα παρακολουθώντας το είναι οτι οι χαζοχαρούμενοι ντιντήδες ποδοσφαιριστές εγγυημένα θα βγάζουν μια ομάδα εκτός στόχων στο διηνεκές.

Κι αφού γέμισα τα πλάγια της ομάδας με ζογκλέρ, μίμους και ταχυδακτυλουργούς δεν μένει παρά να βάλω δυο βαρβάτα σεντεφόρια, να μασάνε σίδερα και να φτύνουν καρφίτσες.

Δημήτρης Σαλπιγγίδης κυρίες και κύριοι! Ο μπαρμπα-Μπαμπάς. Ο άνθρωπος της διπλανής ανεμότρατας. Ακόμα μια μορφή, με λίγα λόγια, που σε με μια ποδοσφαιρικά προηγμένη χώρα δεν θα του επιτρεπόταν να πατήσει γκαζόν παρά μόνο για να το κουρέψει. Ντριπλάρει άτσαλα, σουτάρει άτσαλα, σκοράρει άτσαλα. Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό του προσόν είναι η σπαζαρχιδίαση. Έχει τη μπάλα ο αμυντικός με τον τερματοφύλακα; Από κοντά ο Σάλπι να τους τσιγκλάει. Πάει η μπάλα να βγει έξω; Τρεχάλα ο Σάλπι μπας και την προλάβει. Βγαίνει μέχρι τις ταμπέλες ο τερματοφύλακας για να μαζέψει τη μπάλα; Μπάστακας ο Δημητράκης στη γραμμή για να μην τον αφήσει να την ξαναβάλει στο γήπεδο. Παίζει και φουνταριστός και περιφερειακός και εξτρέμ αποδεικνύοντας οτι τελικά ένα γκολ μπορεί να γίνει πραγματικά άσχημο θέαμα. Και έχει κερδίσει με τις αποκρουστικές του εμφανίσεις τη θέση του στην εθνική Ελλάδος.

Θα κλείσω την επάνδρωση αυτής της ομάδας με τον ποδοσφαιριστή-φετίχ. Τον δολοφόνο με το κακοκουρεμένο τσουλούφι, το καγκούρι με το τσιπαρισμένο Nintendo, τον Κώστα Μήτρογλου ή Μύτογλου κατά Αλέφαντο. Πρώτη φορά που τον είδα ήταν σε ένα παιχνίδι της εθνικής Νέων. Ενδιαφέρθηκα επειδή άκουσα οτι τον είχε κλείσει ο Ολυμπιακός -σε εκείνο το παιχνίδι λοιπόν η εθνική έχασε, ένα γκολ που έβαλαν μπήκε από αμυντικό κι ο Μήτρογλου διέπρεψε. Στραβοκλωτσιές, χαμένες ευκαιρίες σε άδειο τέρμα, σπαταλημένες ευκαιρίες λόγω ατομισμού, κίτρινη κάρτα λόγω πλήθους φάουλ στους αντίπαλους αμυντικούς, ο Κωστάκης τα έκανε όλα! Βλέποντάς τον είχα μείνει με την εντύπωση οτι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής ήταν ακριβώς ότι δεν ήθελα να παίζει στην ομάδα που υποστηρίζω. Και η μέχρι σήμερα καριέρα του Μύτογλου με δικαίωσε. Πρώτος σκόρερ της ομάδας πέρσι, όταν η ομάδα είχε μόνο έναν επιθετικό! Δεινός εκτελεστής πέναλτι! Εφευρέτης της ντρίπλας με τους αγκώνες (ρίχνουμε δυο αγκωνιές στους αμυντικούς κι έτσι τους περνάμε). Βέβαια, για να μην τον αδικώ, ο Μήτρογλου χαρίζει και στιγμές γέλιου στο φιλοθεάμον κοινό, ειδικά όταν προσπαθεί να κάνει βραζιλιάνικα κόλπα, ανάποδα ψαλίδια, ποδιές ή ακόμα και κοντρόλ στα δυο μέτρα. Ένα ακόμα θετικό του είναι οτι αποπνέει σιγουριά. Έχει τη μπάλα στη μικρή περιοχή του αντιπάλου; Είσαι σίγουρος οτι γκολ αποκλείεται να βάλει.

Κοιτάζω το κείμενο, περνάω γρήγορα τα ονόματα. Σκέφτομαι:

Ο Χαλκιάς προωθεί τη μπάλα με βολέ, αλλά αυτή πετυχαίνει τον αντίπαλο φορ. Ο Τσιρίλο κινείται για να ανακτήσει τη μπάλα όμως ο Γκαρσία προλαβαίνει και χτυπάει τον αντίπαλο φορ στο υπογάστριο. Η μπάλα στον Καφέ. Ο Καραγκούνης τον τζατζάρει κατά πάθος και του την κλέβει. Ο Καραγκούνης επελαύνει, αλλά γλιστράει στο γκαζόν, ο Λέτο τρέχει και παίρνει τη μπάλα. Ο Λέτο ντριπλάρει τον συμπαίκτη του Ζαϊρί, ο Ζαϊρί χάνει την μπάλα που δεν είχε καταλάβει οτι βρισκόταν στα πόδια του κι ο φιλότιμος Σαλπιγίδης παρεμβαίνει. Η μπάλα στη μικρή περιοχή μετά τη σέντρα του Σαλπιγίδη, ο Κόκε μόνος του με τη μπάλα στα πόδια. Ο Μήτρογλου τον γκρεμίζει από πίσω, παίρνει τη μπάλα και σουτάρει κατευθείαν. Η μπάλα στην κερκίδα.

Ποιος είπε οτι το ελληνικό πρωτάθλημα πού πρόκειται να ξεκινήσει θα είναι βαρετό; Ποιος είπε οτι στα ελληνικά γήπεδα δεν παίζεται μπάλα (δίκιο είχε) και γι΄αυτό δεν αξίζει να βλέπεις τα παιχνίδια (σ΄αυτό είχε άδικο); Άντε –καλή αρχή και να μην ξεχνάμε. Η χρονιά των εκλογών πέρασε, καιρός να επιστρέψει το πρωτάθλημα και το κύπελλο κατά Πειραιά μεριά. Είπαμε, δημοκρατία αλλά όχι και ασυδοσία! Έτσι;

Posted in: Κολλήματα