"Απλώς μια τέλεια μέρα"

Δουλεύω κοντά 25 χρόνια αλλά μόλις φέτος κατάφερα να πάρω μαζεμένη άδεια τριών βδομάδων. Κακό πράγμα η μαζεμένη άδεια, ξυπνάς το πρωί της πρώτης εργάσιμης μέρας και ακούς να μετακομίζουν τις συνήθειές σου από τη διπλανή πολυκατοικία, είναι κι ένας γαμιόλης παπαγάλος που κάνει συνέχεια τριριρίτ σαν τηλέφωνο, βάλε και τον τράγο που κοπανάει τις καμπάνες 7 παρά 5....

Η πρώτη εργάσιμη μετά από μεγάλη άδεια είναι η κατάβαση του Ορφέα στον Άδη, ενώ το γραφείο ελάχιστα διαφέρει από το Καθαρτήριο του Δάντη κι εσύ αναγκαστικά παίζεις τους ρόλους σε περιοδεύοντα πειραματικό θίασο με σκηνικά της πυρκαγιάς και άνευ άλλης αμοιβής.

Θέλοντας να μπω στο κλίμα της σκατούπολης αγόρασα εφημερίδα την Κυριακή (κυριακάτικη –απ΄αυτές που βγάζουν τα νέα μαζεμένα 7 σε 1 σαν τα χρωμοσαμπουάν) κι έκατσα να δω τις ειδήσεις στην τηλεόραση, 7 με 9 το βράδυ. Αλλά και πάλι απροετοίμαστος πιάστηκα, κάτσε να τα πάρω από την αρχή...

Στην εφημερίδα διάβασα για τον Αλαβάνο (υπάρχει ακόμα ο Αλαβάνος; πότε θα έρθει η σειρά του να γίνει πρόεδρος της Πανάθας;) που θέλει να γίνει περιφερειάρχης, υπερδήμαρχος ή ο σουπερήρωας Ταϋρόν -δεν πολυκατάλαβα. Έλεγε ο Αλαβάνος να καταλάβουν κτίρια (ποιοι; –πάλι δεν κατάλαβα) και να κηρύξουν «ζώνες εκτός μνημονίου»! Ή κάτι παρόμοιο. Δηλαδή πώς; Στα κτίρια αυτά (υποθέτω δημόσια) θα συνέχιζαν οι δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώνονται χωρίς περικοπές και θα συνέχιζε ο ΦΠΑ να είναι 19%; Παρακάτω ο σουπερήρωας Αλέκος πρότεινε να αποκλείσουν τον πρωθυπουργό και το υπουργικό συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη. Σκέφτηκα λοιπόν οτι όσοι υποστήριζαν πως ο Αλέκος ήταν φιλοπασόκος είχαν δίκιο επειδή η καλύτερή του τού Γιωργάκη και των άλλων παιδιών να αράξουν εκεί πάνω. Να οι ταβέρνες στα κάστρα, να τα ξενυχτάδικα, να τα μπουγατσατζίδικα –οχτακόσα κιλά έκαστος θα επέστρεφαν στην Αθήνα. Εκτός αν ο Αλέκος ήθελε να χτυπήσει το φίτνες στυλάκι της κυβέρνησης οπότε πάω πάσο και βγάζω καπέλο –πολύ καταχθόνιος ο ξεδοντιάρης.

Πήγα μετά στα πολιτιστικά φύλλα της φυλλάδας όπου πληροφορήθηκα περί συναυλίας των Γιου Φτου στο Ολυμπιακό Στάδιο, ωραία ήταν, λέει, μίλησε ο Μπόνος για Μιανμάρ και λοιπούς αναξιοπαθούντες, συμπόνεσε τους Έλληνες που περνάνε κρίση, αλλά το εισιτήριο 160 ακατέβατα! Από μουσική δεν διάβασα πώς τα πήγαν (πέρα από τα τυπικά, «άψογοι», «συναρπαστικοί») αλλά τι σημασία έχει; Ο Μπόνος είναι μνημείο της ανθρωπότητας και προστατεύεται από την Ουνέσκο. Βέβαια, επειδή ανησυχούντας ο Μπόνο περί ανθρωπότητος και Ιρλανδός, μου θύμισε τον τεράστιο Μπομπ Γκέλντοφ. Ο οποίος Γκέλντοφ από την εποχή που μπλέχτηκε με φιλανθρωπίες τύπου Live Aid δήλωσε οτι σταματάει τη μουσική του καριέρα επειδή δεν ήθελε να χρησιμοποιεί αυτές τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για διαφήμιση. Αντιθέτως ο Μπόνος.... Τέλος πάντων, είναι γνωστό οτι πέραν των Δρόμων και τα Τραπεζογραμμάτια Δεν Έχουν Όνομα εξίσου.

Σήμερα ανοίγουν τα σχολεία κι ως γνωστόν, «όπου ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή» -λόγω αλληλοεπικάλυψης αρμοδιοτήτων. Διάβασα λοιπόν ένα ρεπορτάζ στο οποίο φωτισμένοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες της χώρας μας απαντούσαν στο ερώτημα: «ποια ταινία σας έρχεται στο μυαλό αναφορικά με την εκπαίδευση» και ανακάλυψα οτι οι διανοούμενοί μας βλέπουν μονάχα τις απογευματινές ταινίες του Star, άντε και τις βραδινές του ίδιου καναλιού. Οι επιλογές κυμαίνονταν από την «Κακή εκπαίδευση» του Αλμοδόβαρ (ένεκα του τίτλου προφανώς και όχι λόγω συνάφειας με την ερώτηση), περνούσαν από κάτι Β΄διαλογής αμερικάνικες και φτάνανε μέχρι το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα», λόγω πρόσφατου ντόρου μάλλον. «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα», το «Τρελό θηριοτροφείο» έστω.... Μπα –κανένας δεν τα θυμήθηκε κι απόρησα επειδή και αυτά τα βάζει το Star αν και όχι τόσο συχνά.

Άνοιξα μετά την τηλεόραση για να μάθω νέα-φρεσκαδούρες αλλά μάταιος κόπος. Είχα κλείσει τον δέκτη όταν οι ιδιοκτήτες φορτηγών δημοσίας χρήσεως τσακώνονταν με τους τηλεπαρουσιαστές αναφορικά με την απεργία τους και τώρα που ξανάνοιξα το κουτί οι ίδιοι ιδιοκτήτες εξακολουθούσαν να τσακώνονται –δεν βαρέθηκαν; Όχι οι ιδιοκτήτες –οι τηλεπαρουσιαστές, δεν βαρέθηκαν; Ίδιες ερωτήσεις, ίδιες απαντήσεις, ίδια προσποιητή αγανάκτηση –αλλάξτε λίγο το σενάριο ρε παιδιά! Ούτε ο Φώσκολος τέτοια αυτιστικότητα στην επανάληψη! Απ’ ότι κατάλαβα, οι ιδιοχτήται να πούμε, θα πήγαιναν σήμερα στις νομαρχίες να παραδώσουν τα οχήματά τους. Αυτό κατάλαβα κι απόρησα –ήρθε η επανάσταση όσο εγώ έλειπα διακοπές; Ιδιοκτήτες μεγαλοκεφαλαιούχοι παραδίδουν τις περιουσίες τους; Το ‘λεγε ο Ζορζ οτι είναι αντιεξουσιαστής, αλλά δεν πίστευα οτι το εννοούσε κιόλας! Δηλαδή αύριο να περιμένω τους βιομηχάνους να παραδώσουν τα κλειδιά των εργοστασίων τους στα συμβούλια εργατών;

Είπα Ζορζ και θυμήθηκα. Μάλλον το συνδύασα με τον αχτιβισμό του Αλαβάνου πού έγραφα παραπάνω και μου ήρθε ο ακτιβιστής ακτινολόγος (κάποιος συμβολισμός εδώ, αλλά μου διαφεύγει) πού πέταξε παπούτσι στον πρωθυπουργό σε απευθείας μετάδοση από το BBC. Φωνάζοντας «Φρίντομ, τζά-στιζ» σε άψογα ελληνικά ο ακτιβιστής. Όταν τον ρωτήσανε τα κανάλια δήλωσε εκπρόσωπος της κίνησης «ρίξτε ένα παπούτσι στην κυβέρνηση» (έχουν και σελίδα στο ίντερνετ), έδειξε το πορτμπαγκάζ του τίγκα στα παπούτσια (τα μοίραζε, λέει, στους πολίτες για να τα πετάνε –είδα όμως και κάτι μπότες γυναικείες μουσταρδί δερματίνη πολύ φορέσιμες). Ο ακτιβιστολόγος δήλωσε οτι το πέταγμα παπουτσιών είναι παλιά ελληνική συνήθεια (εξ ου και το «φόβου τους μονοσάνδαλους» μάλλον) και το τεκμηρίωσε με την παροιμία «σε γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια». Τώρα, πώς το «σε γράφω» είναι ίδιο με το «στο φέρνω στο κεφάλι»... μόνο ο ίδιος ξέρει. Πάντως, επειδή παράκαμψε μια άλλη σημαντική ελληνική παροιμία, το «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο» και προτίμησε το αλλοδαπό BBC από τα ελληνικά κανάλια, τον κάνανε ρόμπα οι δικοί μας –μόνο πράκτορα της CIA δεν τον είπανε. Εγώ απλώς υποθέτω οτι η συγκεκριμένη κίνηση παπουτσοπεταχτών δεν δραστηριοποιήθηκε λόγω δυσαστρίας στην προηγούμενη ΔΕΘ και όχι επειδή συμφωνούσαν με τα «νόμιμα και ηθικά» του Κωστάκη –ε;

Πάμε παρακάτω, ξημέρωσε ο πούστης τη μέρα μέσα στις τυμπανοκρουσίες της γειτονιάς και στις καμπάνες του παπά, ήπια έναν μαυροζούμη καφέ ν΄ανοίξει το μάτι μου, βλαστήμησα τον ήλιο και ξεκίνησα πρόσχαρος να πάω στη δουλειά μου. Ξέχασα να αναφέρω οτι είχα ήδη πλύνει τη μηχανή από την προηγουμένη –πώς συνέβη αυτό το κοσμοϊστορικό; Είχα κατέβει να λαδώσω την αλυσίδα, αλλά οι πύροι ήταν εξαφανισμένοι κάτω από στρώματα λάσπης και χώματος, προκειμένου λοιπόν να ξαναβρώ τη χαμένη μου αλυσίδα έπλυνα ολόκληρη τη μηχανή.

Με πεντακάθαρη μηχανή βγήκα στον πηγαιμό για το γραφείο.

Στα 200 μέτρα οι ρόδες άρχισαν να εκτοξεύουν λασπουριά επειδή κάποιοι γείτονες έχουν αυτό το βίτσιο, να ξυπνάνε τα πρωινά και να καταβρέχουν το οδόστρωμα! Γιατί; Προς τι; Διότι! Πάλι μέσα στις λάσπες έγινε το καπάκι του κάρτερ.

Παρακάτω, φρενάρισμα απότομο, πλάγιασμα, άσπρισμα εναπομεινάντων μαύρων μαλλιών –καθότι δεν έφτανε που είχε ουρά το βενζινάδικο αλλά κάποιοι λεβέντες κάνανε και κορδελάκια για να προσπεράσουν τους υπόλοιπους! Να κατέβεις, να τους γαμήσεις καθιστούς δηλαδή. Μια ώρα στην ουρά με αναμμένο κινητήρα για να βάλουν 20 ευρώ –δηλαδή καίνε ένα δεκάρικο με τις τζιπάρες στο ρελαντί για να βάλουν άλλο ένα!

Στις λεωφόρους του κέντρου τα συνηθισμένα σεμπτεμβριάτικα έργα επί του οδοστρώματος, επειδή πρέπει, όταν αρχίζει το πήξιμο να στον φοράνε έξτρα, ανοίγοντας κρατήρες. Ολόκληρο Αύγουστο κανένας τους δεν σκάβει. Τον Σεπτέμβρη τους πιάνει η χωροταξική ευαισθησία. Σ΄εκείνη τη φάση του αγώνα εντούρο, σκαρφαλώνοντας το βουναλάκι με το μαλακό χώμα, τινάζοντας πέτρες στα πλάγια, προσευχόμενος να μη χρειαστεί να τσιμπήσω το φρένο γιατί θα σαβουρδιαζόμουν –μην ξεχνάς οτι μιλάμε για τη Βασιλίσσης Σοφίας- θυμήθηκα (τι περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό!) οτι κάπου είχα διαβάσει πώς επανέρχεται το μέτρο της απόσυρσης αυτοκινήτων. Το θυμήθηκα ίσως επειδή έξυνα με τα ρεβέρ μου προφυλακτήρες μποτιλιαρισμένων Σμαρτ, μέσα στον λεωφοριόδρομο... Το θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα –ποιος γαμημένος είχε αυτή την ιδέα! Ήταν απλώς κάποιος δημοσιογράφος από εκείνους που δημιουργούν μια είδηση εκ του μη όντος και όταν διαψευστούν ανακοινώνουν οτι «τελικά η κυβέρνηση τα πήρε πίσω»; Ή πρόκειται για κάποιον κυβερνητικό παράγοντα; Στη δεύτερη περίπτωση θα ήθελα να μάθω το όνομα του φωστήρα ο οποίος αποφάσισε ότι η έξτρα υπερχρέωση των ήδη υπερχρεωμένων πολιτών και η έξτρα διαφυγή συναλλάγματος προς το εξωτερικό συνδυασμένη με την μείωση του ποσοστού φόρου που λαμβάνει το κράτος από την αγορά πολυτελών αυτοκινήτων θα βοηθήσει στη συγκεκριμένη περίοδο κρίσης!

Τέλος πάντων, έφτασα στη δουλειά μου και χώθηκα κάτω από μια στοίβα εγγράφων αφού πληροφορήθηκα οτι το καφενείο του κτιρίου φαλίρισε κι έβαλε λουκέτο. Χωρίς καφέ, με τον υπολογιστή κρασαρισμένο (τι να σου κάνουν και τα Windows 2000;), με το υπηρεσιακό μου μέιλ τιγκαρισμένο στα σπαμ (τι να σου κάνει κι ο υπεύθυνος πληροφορικής πού χαροπαλεύει σε κάποιο νοσοκομείο μετά από τρακάρισμα;), με τους υπαλλήλους να καπνίζουν παρά την απαγόρευση (τι να σου κάνουν κι αυτοί όταν απλώς γυροφέρνουν τα έγγραφά τους από υπουργικό γραφείο σε αναπληρωματικό υπουργικό γραφείο;) Έριξα ένα μακροβούτι στη μαζεμένη χαρτούρα, βλαστήμησα την πόλη, το κράτος και τη ζωή γενικότερα και προετοιμάστηκα να βγάλω τα μάτια μου για να μπορεί ο κάθε λελές να με κατηγορεί σαν αναποτελεσματικό και σπάταλο δημόσιο υπάλληλο με την άνεσή του.

Ένας φίλος μού έλεγε το Σάββατο: «αυτή τη χώρα πρέπει να την εκκενώσουν και να την ανατινάξουν και πάλι ζήτημα είναι να γλιτώσουμε». Δίκιο είχε.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά