Τρίτη, Σεπτεμβρίου 28, 2010
The Motorcycle boy
Λοιπόν μάγκα μου τέρμα τ΄αστεία. Αν διαθέτεις λίγο μυαλό θα το καταλάβεις όταν διαβάσεις τη συνέντευξη, σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την πάρτη σου.
Επειδή ξανακυκλοφορεί η "Υπέρβαση" των Metro Decay, τουτέστιν ξανακυκλοφορεί ένας από τους πέντε καλύτερους δίσκους post punk που φτιάχτηκε στην Ελλάδα. Κι ένας από τους καλύτερους δίσκους pop πανευρωπαϊκά, για τη δεκαετία του '80 -κατάλαβες μάγκα μου; Έχουν μαζί κι ένα αγγλόφωνο σινγκλάκι, το άκουσα και μπερδεύτηκα. Σκέφτηκα πώς αν τα παιδιά είχαν επιλέξει αγγλικό στίχο μάλλον τώρα θα τους περιμέναμε στα αεροδρόμια με δάφνες και κόκκινα χαλιά -ποιοι U2 τώρα; Ο Μπόνος, ο Ετζ κι ο γυαλάκιας το πολύ να τους ανοίγανε τη συναυλία -κάτσε καλά δικέ μου!
Γι΄αυτό σου λέω, ζορίσανε τα πράγματα, κάτι γίνεται εκεί έξω και μην πολυκυκλοφορείς άμα δε νιώθεις έτοιμος.
Διάβασε τη συνέντευξη για αρχή -δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο.
Και ετοιμάσου για προβλήματα.
Posted in: Κολλήματα
15 γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.:
Σπεύδω να δηλώσω πως δεν έχω ακούσει καθόλου Metro Decay, αν και εννοείται ότι τους έχω ακουστά (pun not intended). Πιθανότατα ο δίσκος τους να είναι όντως φοβερός και τρομερός, αλλά για να είμαι ειλικρινής από τις πρώτες γραμμές της συνέντευξης είχα την αίσθηση μιας ελαφράς έπαρσης (ψωνίσματος, λαϊκιστί). Θεωρώ ότι κάποιοι χαρακτηρισμοί καλό είναι να δίνονται σε εμάς μόνο από τους άλλους και όχι από εμάς τους ίδιους: «μοναδικοί ως γκρουπ και ως προσωπικότητες», «ασυμβίβαστο [συγκρότημα]», «πρωτοπόρο [συγκρότημα]» κλπ.
Σ' έχω διαβάσει πολύ λίγο, αλλά έχω καταλάβει ότι τη σηκώνεις την κόντρα, κι ίσως να τη γουστάρεις κιόλας. Για να σε κοντράρω λοιπόν (καλοπροαίρετα πάντα), διαισθάνομαι ότι αν τα παραπάνω τα έλεγε ο Τζούμας, π.χ., και όχι κάποιο είδωλό σου, θα τον είχες κατακεραυνώσει...
ΥΓ 1: Λες να φταίει που διάβασα τη συνέντευξη ακούγοντας Joe Strummer & the Mescaleros; :)
ΥΓ 2: Ποιος είναι ο γυαλάκιας;
Άμα σου λέει ο άλλος "χέστηκα για το τι λένε οι άλλοι" ίσως και να το εννοεί λέω εγώ... μπορεί να την έχουνε ψωνίσει λιγάκι, ασυνεπείς όμως δεν τους λες με τίποτε. Μάλλον περιφρόνηση μου μυρίζει εδώ και δεν έχουν και άδικο με αυτά που ακούμε στην Ελλάδα χρόνια τώρα.
Chien, ο γυαλάκιας είναι ο μπασίστας των Γιου Φτου, ο ξανθομπάμπουρας. Παρακάτω, όντως, αν δεν έχεις ακούσει Metro μπορείς να θεωρήσεις οτι είναι ψωνισμένοι ή κάτι τέτοιο. Αν όμως βρεις το δίσκο τους, τον ακούσεις μια φορά (σ΄εκείνη τη φάση κάτι δεν θα σου κολλάει, κάτι θα σε ξενίζει), μετά τον ακούσεις δεύτερη -τότε θα καταλάβεις οτι πρόκειται απλώς για μεγαλοφυείς τύπους. Και οι χαρακτηρισμοί που αναφέρουν είναι απλώς όσα έχουν γραφτεί για τον δίσκο τους ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Εντάξει, καλό είναι να μην επαίρεσαι, όμως από την άλλη η υπερβολική μετριοφροσύνη είναι βλακώδης.
Ίσως να έχεις διαβάσει το χώσιμό μου στον Τζούμα -από πού προκύπτει; Δεν με καίει να λέει κάποιος οτι είναι σούπερ καταπληκτικός, αλλά όταν το λέει ο Τζούμας και εννοεί οτι είναι σούπερ γκόμενος και σούπερ συγγραφέας, εεεεε -σιγά μεγάλε, μας βλέπουν!
Κάπως κολλημένος ο Τζο με τους Μεσκαλέρος, προτιμούσα τον Τζόουνς με τους Big Audio Dynamite αν και έχω λιώσει και τις δουλειές του Στράμερ εκτός Κλας -αδυναμίες είναι αυτές!
Ανώνυμε, σαφώς το εννοεί και απόδειξη είναι η μουσική του πορεία. Όχι περιφρόνηση -αυτοάμυνα είναι αυτό, θέμα επιβίωσης.
Θα προσπαθήσω να τον ακούσω το δίσκο τους σύντομα. Άκουσα το κομμάτι που υπάρχει στη σελίδα της συνέντευξης: εντάξει, δεν έπεσα ξερός από την έκσταση, αλλά βέβαια η ακρόαση ενός (1) κομματιού μία (1) φορά δεν λέει τίποτα. Δεν είναι εκεί το θέμα όμως, ρε Μότορ, αν είναι δηλαδή μουσικοί γίγαντες. Μιλάνε για τους εαυτούς τους σαν μουσικοκριτικοί που κάνουν αφιέρωμα στην αγαπημένη τους μπάντα. Βγήκε ποτέ ο Στράμερ να πει «γαμώ και δέρνω» επειδή το έλεγαν οι άλλοι γι' αυτόν; (ελπίζω όχι, αλλιώς πάει το επιχείρημά μου :p) Λες «καλό είναι να μην επαίρεσαι, όμως από την άλλη η υπερβολική μετριοφροσύνη είναι βλακώδης», όμως ανάμεσα στην έπαρση και στην υπερβολική μετριοφροσύνη χωρούν ένα σωρό αποχρώσεις του γκρίζου. Άσε που προσωπικά, λόγω ιδιοσυγκρασίας αν θέλεις, προτιμώ τον σεμνό μέχρι αηδίας από τον καβαλημένο. Για μένα, ο πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης είναι απαραιτήτως σεμνός. Σύγκρινε, π.χ., ογκόλιθους όπως τον Φελίνι ή τον Μπέργκμαν με διάφορα εγχώρια τσουτσεκάκια, που έκαναν μια ψιλοπροχώ ταινία και νομίζουν ότι έπιασαν τον Πάπα από τ' αρχίδια.
Τέλος πάντων, ξέφυγα λίγο, κι όπως καταλαβαίνεις μιλάω γενικότερα με αφορμή απλά τους MD.
Φυσικά και έχω διαβάσει το ποστ σου για τον Τζούμα (μου το είχε στείλει ο πράκτωρ Νου Χου), καθόλου τυχαία η αναφορά. Το προσυπογράφω σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Περί Στράμερ:
Είναι στο top 5 των προσωπικών μου ηρώων. Ακόμα μουτζώνομαι που δεν πήγα να τον δω όταν ήρθε στην Αθήνα, λίγο πριν πεθάνει (δεν τον είχα δει ποτέ), κι ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι δεν ζει (το ίδιο ισχύει και για τον Τζόι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Big Audio Dynamite δεν έχω ακούσει (ακόμη), οι Μεσκαλέρος μου αρέσουν από αρκετά έως πολύ, και τους βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντες, παρόλο που δεν έχουν καμία σχέση φυσικά με Clash.
(Η χιουμοριστική αναφορά μου στον Τζο & τους Μεσκ έγινε επειδή μουσικά βρίσκονται περίπου στους αντίποδες των Metro Decay, φαντάζομαι.)
Για κατσε, τη διαβασα τη συνεντευξη και δεν ειδα να λενε πουθενα πως "γαμουσαν κι εδερναν". Ο ενας λεει πως ηταν μοναδικοι σαν προσωπικοτητες (κατι που ισχυει και για μενα και για σενα και για ολους) και ο αλλος συμφωνει με τον δημοσιογραφο που τους λεει "πρωτοπορους". Απο του να κανει τη παρθενα εγω παλι γουσταρω το δευτερο, ελεος με τις ψευτοσεμνοτητες. Στο τελος τελος φανταζομαι δεν ζητησαν αυτοι να τους παρουν συνεντευξη ουτε εκαναν αυτοι τις ερωτησεις. Παω να τους ακουσω τωρα να δω αν ειχανε και δικιο.
Ετερε Ανωνυμε μηπως με το "χεστηκα τι λενε οι αλλοι" μας προλαβε ολους? Μπορει να μην ειναι θεμα επιβιωσης οπως λεει ο μοτορμποης, παρα απλα αυτο που λεμε "θαρρος της γνωμης του". Αλλωστε ο ιδιος αυτοχαρακτηριζεται ως "τσογλανος". Αυτο δεν βλεπω να πειραξε κανεναν ομως...
Εδώ ακριβώς είναι το θέμα, αλλά συγχωρείσαι σαν μικρότερος να μην το ξέρεις. Ο Στράμερ με τους Μεσκαλέρος, οι Κραμπς ή οι Λαστ Ντράιβ ας πούμε ή ακόμα και η Γενιά του Χάους ΔΕΝ βρίσκονται μουσικά στους αντίποδες των Μέτρο (ή των Έιλες ιν Γκάζα, ή των Ό Περ, ή των Τοκ Τοκ). Γι΄αυτό θα εκπλαγείς αν ακούσεις τους Μπιγκ Όντιο του Τζόουνς. Όλοι εκείνοι έβγαζαν μουσική στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης στάσης ζωής, όπως έλεγε κάποτε κι ο Ρότεν, νομίζω, "δεν γίνεται να είσαι πανκ και να μην ακούς ρέγκε, ηλεκτρονική και τα πάντα".
Άσε το κομμάτι στο γιουτούμπι (αν θες να πάρεις τζούρα ψάξε στο γιουτούμπι κάτι καταστραμμένα ηχητικά που υπάρχουν από την ιστορική συναυλία τους στη Γκράβα). Άμα βρεις τον δίσκο τους και τον ακούσεις, τότε τα συζητάμε.
Ο Στράμερ τώρα, ξεκίνησε την καριέρα του με το "είμαι γαμάτος για να χαραμίζομαι με τους 101ers" μετά μπήκε στα μεγάλα στάδια διώχνοντας τον Τόπερ επειδή "ήταν πολύ πρεζόνι για να παίζει με εμάς τους γαμάτους". Κατά δήλωσή του όλα αυτά. Όμως τι σημαίνουν; Οτι ο Στράμερ ήταν λίγος ή καβαλημένος; Μην τρελαθούμε κιόλας!
Κοίτα -τα πράγματα είναι απλά. Οι Μέτρο ήταν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που βγήκε σ΄αυτή την κωλοχώρα, χρόνια τώρα οι κριτικοί σπάνε τις κεφάλες τους για να τους κατατάξουν σε μουσικό είδος (μάταια) και εκτός των άλλων οι Μέτρο ήταν ένα συγκρότημα που ξεκίνησε από 3 τσόγλανους που δεν είχαν ξαναπαίξει μουσική και μέσα σε 1-2 χρόνια κατάφεραν και κάνουν τον κόσμο να χεστεί πάνω του. Δατ'ς ολ και τα ρέστα παγωτά.
Κι όπως λέει ο Ανώνυμος από κάτω σου δεν κάνανε αυτοί τις ερωτήσεις στη συνέντευξη. Και από το στυλάκι "μα τα παραλέτε! σταματήστε πια σαχλέ!" προτιμώ τις απαντήσεις που έδωσαν. Ας μην μπερδευόμαστε κιόλας με αυτό το καταραμένο χιούμορ του Μάστορη: "ο δίσκος μας ήταν σίγουρα μοναδικός, για μας" λέει. Παλιόπαιδα, αληταρία φίλε μου -τι να πει κανείς;
Οκ, το έχω κουράσει το θέμα, επανέρχομαι όμως για τις τελευταίες διευκρινίσεις, και όχι επειδή έχω σκαλώσει με τους Μέτρο – μην τρελαθούμε κιόλας...
Ναι, δεν έκαναν αυτοί τις ερωτήσεις, έδωσαν όμως τις απαντήσεις. Και τέλος πάντων, και μένα μού τη δίνει η ψευτομετριοφροσύνη, ξεχνάτε όμως ότι υπάρχει κι η πραγματική σεμνότητα.
Μότορ, τα περί αντίποδα δεν ήταν για να τα πάρεις πολύ σοβαρά. Αν εννοούσα κάτι είναι ότι οι Μεσκαλέρος είναι τίγκα στις world επιρροές και βγάζουν κάτι φωτεινό και αλέγρο, ενώ η μουσική των Μέτρο βγαίνει από τα ανήλιαγα υπόγεια των Πατησίων (λέμε τώρα).
ΥΓ 1: Ο δίσκος ευρέθη και εκατεβάσθη, θα τον ακούσω με πρώτη-δεύτερη ευκαιρία.
ΥΓ 2: Δυστυχώς, Μότορ, όχι μόνο είμαι μικρότερος, αλλά και για πολλά χρόνια ψωλαρμένιζα από άποψη μουσικής, με αποτέλεσμα να προσπαθώ τα τελευταία χρόνια στα ιντερνέτια να καλύψω τα τεράστια κενά...
Και για να σας καλοπιάσω, βρήκα το λάιβ που ανέφερε παραπάνω ο Μότορ (22o Λύκειο Γκράβας, 1984) με Metro Decay, Captain Νeφοs, Villa 21, Art of Parties και South of No North. Καλοφάγωτο!
Όσοι είστε φαν του είδους και της εποχής, ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ στο οποίο το βρήκα, ενώ το συγκεκριμένο ποστ έχει ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Σαφώς κάνουμε κουβέντα λόγω της συντέντευξης των Μέτρο και δεν έχουμε φάει κανένα σκάλωμα με τους Μέτρο -καλώς το διευκρινίζεις επειδή μπορεί να σκάσει ο Χ Χλέμπουρας από κάτω και να αποφασίσει οτι εμένα οι Μέτρο είναι μπατζανάκηδές μου γι΄αυτό τους υποστηρίζω κι εσένα σου έχουν φάει τη γκόμενα γι΄αυτό τους τα χώνεις!
Αν τώρα θες την ταπεινή μου γνώμη περί σεμνότητας, ιο Μέτρο στη συγκεκριμένη συέντευξη είναι πιο σεμνοί και από Αρσακειάδες. Αν δεν ήταν θα έλεγαν πράγματα τα οποία θα έκαναν τους και καλά μεγάλους Έλληνες ροκάδες να τρέχουν να θάψουν τα κεφάλια τους στην άμμο -σεμνοί και ταπεινοί είναι, μην το ψάχνεις.
Άλλαξε τα ανήλιαγα υπόγεια των Πατησίων σε επρειπωμένα πρώην μπουρδέλα πέριξ της Φυλής και θα έχεις ακριβώς τους χώρους από τους οποίους βγήκε η μουσική των Μέτρο και πολλών άλλων. Φωτεινοί οι Μεσκαλέρος; Χαχαχα -ναι, σαν τον σουρωμένο του μπαρ που τραγουδάει λίγο πριν σκάσει με τη μούρη στο πεζοδρόμιο!
Άκου τον δίσκο προσεκτικά και μετά μου λες. Κι έχω και άλλα να σου προτείνω, επειδή εκείνη την εποχή, για κάποιο μυστήριο λόγο έβγαιναν φοβερές μουσικές.
Το λάιβ θα το κατεβάσω σπίτι -θενξ φίλε.
"Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μας θράσος: το γκρουπ ακόμη ήταν στα σπάργανα, δεν ξέραμε καλά καλά να κρατήσουμε τα όργανα στα χέρια μας, αλλά σταθήκαμε μπροστά στο αρνητικό κοινό δηλώνοντας έμπρακτα πως δεν χρειαζόμαστε τη μουσική κανενός «θεού» της ροκ. Καλώς ή κακώς, θα παίζαμε τη δική μας και ο Cave και οι φίλοι του μπορούσαν να πάνε να κουρεύονται."
ωραία τα λένε αλλά:
θυμάμαι ότι, εκείνη τη μέρα, στο σαπόρτ γκρουπ των Birthday Party η χλέπα έπεφτε στρέιτ θρου
(και η διαφορά κλάσης ήταν βάζελος με μπάρτσα)
Ναι -και λοιπόν; Και η διαφορά ανάμεσα σε Crass και Pistols ήταν Α.Ο. Τραχώνων με Μίλαν, αυτό τι σημαίνει;
Ξεχνάς αδερφέ μου κάποια πραγματάκια:
1. Το "κάντο μόνος σου" ίσχυε τότε κανονικά. Δεν είχε γίνει ακόμα "κάντο μόνο αν είσαι από κάποια κυβικά και πάνω".
2. Κι ο θεός ο ίδιος να έπαιζε πριν τους Birthday ροχάλες θα έτρωγε. Για να ανέβει και να παίξει λοιπόν (ο θεός) θα έπρεπε να έχει αποφασίσει, "σας γράφω στ΄αρχίδια μου όλους".
3. Η ροχάλα ήταν έθιμο της εποχής -εδώ τη φάγανε οι Boomtown Rats, ο Ίγκι, οι Μπαουχάουζ και οι Birthday. Θα τη γλιτώνανε οι Μέτρο;
4. Τις επόμενες μέρες του τριημέρου η σύγκριση μεταξύ σαπόρτ και κυρίου ονόματος δεν ήταν βάζελος -Μπάρτα νομίζεις;
5. Ένα όμορφο παράδειγμα υπερβολικού σεβασμού ήταν αυτό του Παυλίδη όταν άνοιγε τους Στόουνς. Καθότανε εκεί πάνω και νομίζαμε οτι ή κατουρήθηκε πάνω του ή κοντεύει να πάθει έμφραγμα. Τι να σου πω -προτιμώ τους Μέτρο που ανέβηκαν αρχιδάτοι. Περισσότερο αρχιδάτοι από τα επόμενα 2 γκρουπ απ΄ότι θυμάμαι. Αν έχεις άγνοια κινδύνου μπορεί και να κινδυνεύεις -αλλιώς, άστο καλύτερα...
6. Δηλαδή οι Exploited πού παίξανε στη Ριζούπολη και τα μουνόπανα οι Infa Riot που μαζέψανε από 3-4 χιλιάδες έκαστος και αποθεώθηκαν παίζανε καλύτερα από τους Μέτρο; Μην τρελαθούμε κι όλας!
Κοίτα που θα συμπαθήσω τους ΜD τώρα στα γεράματα! Ποτέ δεν ήταν του γούστου μου το στυλ πού έπαιζαν, αλλά νομίζω πως τους αδικούμε λίγο. Απο τη μία οι Birthday Party με: Εμπειρία (και φυσικά δεν ήταν το πρώτο συγκρότημα στο οποίο συμμετείχαν τα μέλη του), μάνατζερ, ηχολήπτη, παραγωγό, εταιρεία, κοινό, όργανα , δημοσιότητα και σούπερ ίματζ και από την άλλη οι Πατησιώτες που σύμφωνα με το βιογραφικό τους μόλις είχαν σχηματιστεί και δεν ξερανε που πάνε τα 4. Ήμουν εκεί και τις τρεις μέρες και τα τρία ελληνικά γκρούπ ήταν όντως φτωχοί συγγενείς των ξένων. Οι μέτρο μου φάνηκαν άνοστοι (για να το πω ευγενικά), όμως αναγκάστηκα να αναθεωρήσω τις απόψεις μου όταν τους είδα στη Σοφία λίγους μήνες μετά σαν τρίο. Δεν πιστεύω πως θα γίνοντν ποτέ u2 (καλύτερα) αλλά για τα δεδομένα του τόπου και της εποχής μια χαρά ήταν τα παιδιά.
Ευτυχώς που ο Κέηβ δεν ήταν πατησιώτης γιατί θα τον έτρωγε κι αυτόν η μαρμάγκα.
Έλα ρε, είχαν μαζέψει τόσο κόσμο οι Infa Riot?
Σωτ Ξαφ
Σ.Ξ περί γούστου δεν τίθεται θέμα -και δεν είναι κι εκεί το θέμα δηλαδή.
Παραπέρα δεν δέχομαι τα "για Έλληνες πρωτόγονοι καλοί ήταν". Ο Κέιβ πριν τους Μπέρθντεϊ έπαιζε κάνα δίχρονο με τους Μπόυς Νεξτ Ντορ -έχω ακούσει ηχογραφήσεις τους, να τους κλαίνε οι ρέγκες ήταν. Συγκριτικά με την εξέλιξη των Μέτρο στη διετία, δεν υπάρχει σύγκριση!
Παραπέρα, το θέμα δεν είναι πόσο καλοί ήταν σ΄εκείνη τη συναυλία οι Μέτρο -χάλια ήταν! Αλλά κι η Σούζι όταν πρωτοανέβηκε στη σκηνή με Σαβερίν, Μπάτζι και Βίσους και παίζανε το "Πάτερ ημών" σε 20άλεπτη διασκευή ήταν για τον πούστο καβάλα! Ποια όμως ήταν η διαφορά ανάμεσα στη Σούζι και την Τιτίνα (ή η διαφορά ανάμεσα στους Μέτρο και τους Ανάθεμα δε Τάιμ Μπαντ); Είναι οτι οι πρώτοι βγήκαν στη σκηνή και στ΄αρχίδια τους ο κόσμος όλος ενώ οι άλλοι προτίμησαν "να δέσουν πρώτα σαν γκρουπ, να έχουν καλό υλικό και να αποκτήσουν στυλ". Αποτέλεσμα; Τα ξέρεις, να μη στα λέω..
αφηστε τα ειδυλλια και πιαστε τα βινυλια
Να τα πιάκουμε μανούλα μου, αλλά να βγούνε εν πρώτοις! Να βγούνε! Και να ξαναβγούν τα εξαντλημένα.
Δημοσίευση σχολίου
Άσε κάτι για το γκαρσόνι ρε!