Τετάρτη, Οκτωβρίου 06, 2010
The Motorcycle boy
Είναι δύσκολο να διακρίνεις σχήματα όταν πέφτουν πυροτεχνήματα δέους και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις οσμές όταν ο τόπος έχει πήξει στο λιβάνι. Ειδικά αν εσύ είσαι αυτός που ρίχνει τα πυροτεχνήματα κι εσύ είσαι αυτός που κουνάει το λιβανιστήρι. Πώς να γίνει δηλαδή; «Και παπάς και ζευγάς;»
Όμως μερικές φορές (ίσως επειδή ξέμεινες από λιβάνια, ίσως επειδή δεν έσκασε κάποιο τζούφιο βεγγαλικό) καθαρίζει κάπως η ατμόσφαιρα... Για μία από αυτές τις φορές θέλω να μιλήσω.
Για προχτές δηλαδή πού έβλεπα (εικοστή φορά) το «Μπλε Βελούδο» του Λυντς. Το έπαιζε σε κάποιο κανάλι, έστησα και τη γυναίκα μου από δίπλα, επειδή ως μικρότερη δεν είχε δει το αριστούργημα όταν παιζόταν ακόμα στο πανί. Και το είδαμε το αριστούργημα. Κι όσο το βλέπαμε τόσο απορούσα –μα τι μαλακία είναι αυτή;
Δεν μπορώ να θυμηθώ πόση έλλειψη σε ρόλους ψυχοπαθών είχαμε εκεί στα τέλη του ’80 όταν πρωτοείδαμε την ταινία, αλλά σκέφτομαι τώρα οτι ακόμα κι εκείνος ο θεόμουρλος που φώναζε «Warriors, come out to pppppplayyyyy» στην ομώνυμη ταινία, ήταν πιο τρομακτικός από τον Ντένις Χόπερ με τον αναπνευστήρα να μουγκανίζει σαν καθυστερημένος: «baby wants to fuck». Θυμάμαι επίσης οτι τότε μας είχε πολύ εντυπωσιάσει ο Ντένις στον συγκεκριμένο ρόλο και χρησιμοποιούσαμε τις ατάκες του μεταξύ μας κατά κόρον.
Όμως παραμένει το γεγονός οτι ο μπαλαντέρ της ταινίας μού φάνηκε προχτές ανεπαρκής και όσο για το υπόλοιπο καστ... Ο Κάιλ ΜακΛάχαν (ο ηθοποιός –φετίχ του Λυντς) εντελώς αγγούρι, η Λόρα Ντερν μια γκροτέσκα κιτς προσωποποίηση του αμερικάνικου ονείρου, η Ιζαμπέλα Ροσελίνι σε ρεσιτάλ υπερβολής –μόνο ο Ντιν Στόκγουελ έδειχνε να έχει βάθος στον ρόλο που έπαιζε. Όλοι οι υπόλοιποι –ανθρώπινα καρτούν. Αλλά εμείς γουστάραμε σαν παλαβοί. Και δεν μας πείραζε η υπόθεση της ταινίας που ήταν εντελώς βλακώδης για φιλμ νουάρ, ούτε μας ενόχλησαν οι γεμάτοι κοινοτυπίες διάλογοι, ούτε μας πείραζε η μνημειώδης προχειρότητα της σκηνογραφίας (ο ΜακΛάχαν στα μισά πλάνα φόραγε σκουλαρίκι και στα υπόλοιπα όχι, κοκακόλες εμφανίζονταν κι εξαφανίζονταν άνευ λόγου και αιτίας στο φαστφουντάδικο όπου έτρωγε ο ΜακΛάχαν με τη Ντερν, η μπύρα του Στόκγουελ σερβιριζόταν χωρίς αφρό κι αμέσως μετά αποκτούσε αφρό ως δια μαγείας κ.λ.π.)...
«Ήθελα πάντα να γυρίσω μια ταινία που θα ξεκίναγε μ΄ένα αυτί στη μέση της εξοχής», είχε πει κάποτε ο Ντέιβιντ Λυντς. Μπράβο του, κι εγώ ήθελα πάντοτε να τρέχω στην εξοχή χέρι-χέρι με τη Ναστάζια Κίνσκυ αλλά δεν θα το θεωρούσα ποτέ λόγο για να γυρίσω ταινία! Θέλω να πω οτι ωραίο πράγμα οι εμμονές αρκεί να μπορεί κανείς να τις κουμαντάρει. Ξεκίνησε με το αυτί ο Ντέιβιντ και μετά, για να το κολλήσει στο υπόλοιπο σώμα της ταινίας, ίδρωσε (στην κυριολεξία) το δικό του αυτί! Γιατί, πέρα από το σενάριο που είχε περισσότερες τρύπες κι από ροκφόρ, το κομμένο αυτί καθόρισε και τη σκηνοθετική γραμμή του Λυντς. Εικόνες καθημερινής αμερικάνικης ευτυχίας επιπέδου διαφήμισης Τζακ Ντάνιελς, ένα εμβόλιμο έμφραγμα (μάλλον από ανασφάλεια –μην και δεν ταραχτούμε αρκετά με το αυτί) και μετά το ίδιο το αυτί –αφ' εαυτί του (τι χιούμορ!) με μυρμήγκια να το περπατάνε και γεμάτο αμυχές. «Πρέπει να το κόψανε με ψαλίδι», λέει ο μπάτσος στον ΜακΛάχαν κι εγώ έχω την αίσθηση οτι ο σκηνοθέτης εκλιπαρεί: «φρικάρετε γαμώ το στανιό μου –τι άλλο να κάνω;»
Πέραν τούτων, η σκηνοθετική ματιά του Λυντς είναι τίγκα στην κοινοτυπία. Έτσι, ακόμα και οι σοκαριστικές σκηνές δεν προκαλούν σοκ, ίσως κάποιο νευρικό γέλιο, αλλά τίποτα περισσότερο. Με εξαίρεση μονάχα τη σκηνή όπου ο ΜακΛάχαν περπατάει στον νυχτερινό δρόμο και πίσω του γυρίζει να τον κοιτάξει ένας χοντρός που έχει βγάλει βόλτα το σκυλάκι του σε θολό πλάνο –αρκετά απειλητική σκηνή αλλά χωρίς συνέχεια, ίσως και να βγήκε κατά λάθος.
Εν ολίγοις, το «Μπλε Βελούδο», τώρα που το ξαναείδα μού φάνηκε σαχλαμάρα. Κι αν το σκεφτούμε, ακόμα μεγαλύτερη σαχλαμάρα ήταν η «Ατίθαση Καρδιά» πού ακολούθησε –σαχλαμάρα επιπέδου «Cry baby» αλλά χωρίς την τρομακτική κιτσαδούρα του Γουότερς.
Δεν θα με απασχολούσαν όλα αυτά αν δεν θυμόμουν οτι υπήρξε ακόμα μια ταινία που υπερεκτιμήσαμε. Μιλάω για το «Pulp Fiction», ταινία την οποία λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Δεν θα καθίσω να την αναλύσω τώρα, δεν είναι εκεί το θέμα.
Απλά νομίζω οτι φτάσαμε σε κάποιο χάλι όταν κυκλοφορούσαν οι συγκεκριμένες ταινίες οπότε... θέλεις κουρασμένοι από τη βιρτουοζιτέ των μεγάλων σκηνοθετών; Θέλεις πονοκεφαλιασμένοι από τις ταινίες με τα 4-5 επάλληλα επίπεδα ανάγνωσης; Θέλεις γιατί είχε καιρό να βγει καλό καμπόικο; Για κάποιο λόγο τέλος πάντων θεοποιήσαμε ταινίες χοντροκομμένης αισθητικής και μηδενικής άποψης. Σκουπιδοταινίες με λίγα λόγια.
Τι ήθελε να πει ο Λυντς στο «Μπλε Βελούδο»; «Είναι ένας παράξενος κόσμος», επαναλαμβάνει κουραστικά ο ΜακΛάχαν προσπαθώντας μάταια να καθιερώσει χαρακτηριστική ατάκα, σαν τους τηλεοπτικούς ντετέκτιβς. Πέραν τούτου, κεράκια που σβήνουν, στόματα που μουγκρίζουν, συμβολισμοί της συμφοράς –«Αστέρω» κι έτσι δηλαδή.
Τι ήθελε να πει ο Ταραντίνο στο «Pulp Fiction»; Απολύτως τίποτα –κι ας αφήσουμε τους εξυπνάκηδες που βρίσκουν συμβολισμούς εκεί που δεν υπάρχουν σαν τον «τυχαίο; δε νομίζω».
Θα αναρωτηθείς –«και γιατί θα πρέπει ντε και καλά να πουν κάτι με τις ταινίες τους;» Επειδή, αν δεν έχουν να πουν τίποτα δεν υπάρχει λόγος να βγάζουν ταινίες –τόσο απλό είναι το θέμα. Ήρθαμε κύριος, πληρώσαμε, είδαμε –πιάστηκε ο κώλος μας στην καρέκλα. Το ρεζουμέ ποιο είναι; Οτι ο Ζεντ πέθανε κι ο Φρανκ ψάχνει τη μανούλα του στα φουστάνια της Ντόροθυ; Χεστήκαμε στην τελική –άσε που δεν ξέρουμε και ποιος πούστης είναι αυτός ο Ζεντ!
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη «το νόημα δεν μετράει, αρκεί να ευχαριστιέσαι αυτό που βλέπεις». Συμφωνώ –μόνο που αυτή η άποψη χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να απενοχοποιήσουμε τις τσόντες και τα καράτε, όχι για να εξηγήσουμε το γιατί παρακολουθούμε ταινίες στον κινηματογράφο.
Και λοιπόν; Βγήκαν κάποιες ταινίες τις οποίες υπερεκτιμήσαμε –τόσο φοβερό είναι αυτό; Για να δούμε.
Ο Ντέιβιντ Λυντς μετά το «Μπλε Βελούδο» έκανε την «Ατίθαση Καρδιά» όπου εξασκήθηκε στην χοντροκομμένη μπαλαφάρα, έκανε το «Twin Peaks», ένα από τα πιο κουραστικά, σπαζαρχίδικα και χαοτικά σήριαλ της τηλεόρασης, έκανε το «Mulholland Drive» και το «Lost Highway» (ένα από τα δύο είναι όντως τρομακτικό, το άλλο είναι σκέτη πολυλογία, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να θυμηθώ ποιο είναι ποιο) για να φτάσει στο «Straight story» όπου περιγράφει την περιπλάνηση ενός αγρότη πάνω σε μια κουρευτική μηχανή του γκαζόν κάτι το οποίο αρνούμαι πεισματικά να υποστώ οπτικά! Κοντολογίς, ο Ντέιβιντ Λυντς κέρδισε μεν σε φήμη αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έβγαλε μέτριες (στην καλύτερη περίπτωση) ταινίες.
Ο Κουεντίν Ταραντίνο μετά το «Pulp Fiction» έβγαλε τη «Τζάκι Μπράουν» που ήταν σκέτη μπούρδα, έβγαλε το φλύαρο «Kill Bill» (μια ταινία με το ζόρι γινόταν όλο αυτό), έβγαλε το «Death proof» που δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο (αν εξαιρέσεις τις γκόμενες) και τέλος έβγαλε το «Inglourious Basterds» όπου είχε την ατυχή έμπνευση να θεωρήσει τον εαυτό του σκηνοθέτη –με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια από τις πιο γελοίες ταινίες που έχω δει στη μεγάλη οθόνη.
Υπονοώ οτι οι παραπάνω σκηνοθέτες πλατσούρισαν σε ρηχά νερά υποδυόμενοι τους κολυμβητές των 7 θαλασσών κι άλλοτε μας έπειθαν, άλλοτε φαίνονταν τα πόδια τους που πατούσαν στην άμμο.
Κι εμείς από την πλευρά μας αρχίσαμε να τους πιστεύουμε. Θεωρήσαμε οτι αυτές οι μετριότητες ήταν αριστουργήματα απαράμιλλης έμπνευσης και αισθητικής. Το χοντροκομμένο έγινε για μας το σύγχρονο ιδανικό. Το «δεν έχω τίποτα να πω», έγινε η καινούργια επαναστατική άποψη. Το κακοτραβηγμένο πλάνο ονομάστηκε «ειλικρίνεια», η κουνημένη κάμερα ονομάστηκε «φυσικότητα» (λες και όταν περπατάμε, κουνιούνται τα πεζοδρόμια μπροστά στα μάτια μας) , οι αστοχίες στους διαλόγους, στο σενάριο, στο παίξιμο των ηθοποιών, στο μοντάζ, η συνολική αστοχία που ισοδυναμεί πλέον με το σύνολο της ταινίας ονομάστηκε «καλλιτεχνική ματιά υπεράνω κριτικής».
Υπήρχε πριν κάμποσα χρόνια μια τηλεοπτική σειρά που λεγόταν «Μέρφι Μπράουν». Ήταν σ΄αυτή τη σειρά ένας ζωγράφος που έκανε αποκλειστικά τοιχογραφίες –κάποτε κατόρθωσε να κλείσει αίθουσα για να εκθέσει το έργο του. Πήγε ο άνθρωπος με τις σκαλωσιές του και έφτιαξε ένα γιγάντιο έργο που έπιασε ολόκληρο το ταβάνι μιας αίθουσας. Και μετά άνοιξε η αίθουσα για το κοινό και το κοινό μπήκε. Αλλά η αίθουσα ήταν άδεια –αφού ο άνθρωπος είχε κάνει ταβανογραφία! Το κοινό κοίταξε προσεκτικά τριγύρω. «Πώς δένει έτσι μινιμαλιστικά το επιδαπέδιο τασάκι με τη λιτότητα του χώρου!» θαύμασε ο πρώτος επισκέπτης. «Και τι να πεις γι΄αυτή την κόκκινη καπιτονέ κορδέλα που δημιουργεί έναν διάδρομο στη μέση της αίθουσας γεφυρώνοντας το χάος!» θαύμασε ο δεύτερος. «Κι αυτή η ταμπέλα που γράφει ΕΞΟΔΟΣ, δεν είναι καθηλωτική;» αναρωτήθηκε ρητορικά ο τρίτος. «Ο καλλιτέχνης είναι ιδιοφυής!» αποφάνθηκε ο τέταρτος και όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν. Και μετά πέρασαν την αίθουσα, σίγουροι για την άποψή τους χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι για να δουν την ταβανογραφία.
Εμείς άραγε, πόσο απέχουμε από το να γίνουμε τέτοιου είδους ανέκδοτο; Και τελικά -απέχουμε επειδή δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί ή γιατί έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ το στάδιο της αόρατης ταβανογραφίας και της άδειας αίθουσας;
Posted in: Κολλήματα
40 γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.:
Τι να πω ρε φίλε, δεν έχω συμφωνήσει με κάποιον περισσότερο, για οτιδήποτε, σε όλη μου τη ζωή.
Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό; χαχαχα -πλάκα κάνω.
Καλό για σένα, βελτιώνεσαι...:-)
Ναι όντως -είμαι ελπιδοφόρος νέος! Η ελπίδα των ελληνικών μπλογκ για το μέλλον -κάτι σαν το Δήμο Αναστασιάδη στα βραβεία του Μαντ, χαχαχαχα.
Χαχαχα, ορθόν.
αρνούμαι να συζητήσω σοβαρά με έναν τύπο που χλευάζει το μπλε βελούδο επικαλούμενος κάποιον δήμο αναστασιάδη.
αμ σόρι
πρτφ.
Γιατί Σαμσών παιδί μου; Πότε ζήτησα να κουβεντιαστώ σοβαρά; Και τι κακό έχει ο Δήμος Αναστασιάδης; Ξέρεις τι τραγουδάει; Επειδή εγώ μόνο τη φάτσα του έχω δει σε κάτι αμφίσσες και ήταν σαν τον σιορ Διονύσιο!
Πάντως όντως τώρα που το ξανάδα μεγαλύτερος μου φάνηκε εντελώς μαλακία το Μπλε Βελούδο. Και τα έργα που δεν αντέχουν στον χρόνο μάλλον δεν είναι ανθεκτικά έργα! Κάνουμε άμα θες και μια αντιπαραβολή με το Out of the blue του Χόπερ, ή το Liquid sky των Ρώσων της Νέας Υόρκης, ή το Rumble Fish, ή ακόμα και το SLC Punk ρε παιδί μου!
Και τότε που το πρωτόδα, το Blue Velvet μου φάνηκε αμφιλεγόμενο. Ειδικά στην τελευταία σκηνή με τους ερωδιούς, κρατήθηκα μη με πιάσουν τα γέλια. Αδιόρατα θυμάμαι και τους διπλανούς να κρατιούνται. Μου φαίνεται τον είχαν πολύ ψηλά τον Lynch οι τότε κριτικοί λόγω Eraserhead. Έκτοτε, το να γίνεται κουβέντα και τζέρτζελο για κάτι είναι σημαντικότερο από την ποιότητά του. Γίναμε κι εμείς μαζική κοινωνία. (Αλλά το pulp fiction συνεχίζει να μ' αρέσει)
Μωρέ εγώ όταν το πρωτοείδα το Βελούδο είχα μείνει μαλάκας, εκεί είναι το θέμα μου και γι΄αυτό το αναφέρω τώρα που το ξαναείδα και μου φάνηκε εντελώς μάπα. 'Ντάξει θα σου πει ο διανοούμενος οτι η σκηνή με τον ερωδιό είναι ηθελημένα κιτς για να καταγγείλουμε το αμερικάνικο όνειρο γελοιποιώντας το κι έτσι να ούμ... Ο Σβηστηροκέφαλος αγαπητέ μου, έγινε σουξέ λόγω Μπλε Βελούδου και όχι το αντίστροφο. Αν δεν ήταν το Βελούδο η προηγούμενη ταινία του Λυντς θα ήταν στη μαρμάγκα (όπως ακριβώς της έπρεπε). Και σιγά μην την ξέρανε την ταινία αυτή οι κριτικοί πριν το Βελούδο -απλά είχε πάρει κάποιο ββραβείο στις Κάννες νομίζω το Βελούδο εξ ου και οι διθύραμβοι των κριτικών.
Το Παλπ έχω καιρό να το δω, θυμάμαι οτι μου άρεσε τρομερά αλλά μπορώ πλέον να ξεχωρίσω οτι ήταν υπερκεκτιμημένο.
το μπλε βελούδο που ούτε και μένα μ' είχε εντυπωσιάσει, ακόμα κι έτσι όμως η ταινία περιείχε σκηνές που δύσκολα ξεχνιούνται, όπως αυτή που έβαλες.
επισης, δε μπορείς να απομονώνεις μια ταινία όταν μιλάμε για τέχνη. δες το πράγμα συνολικά ως μια πορεία. κι αν το δεις έτσι το μπλε βελούδο αποτελεί το προανάκρουσμα μιας χαμένης λεωφόρου, ενός mulholland, ενός inland empire που αν τα δεις και δεν ανατριχιάσεις πάνω από δέκα φορές πάει να πει πως η ζωή σου μοιάζει με του αναίσθητου φακίρη πάνω στα καρφιά.
πρτφ
Καλά τώρα -κοίτα... Όταν πάω στο σινεμά το εισιτήριο που πληρώνω δεν εξαρτάται από τη συνολική διαδρομή του σκηνοθέτη, δηλαδή δεν πληρώνω 10 ευρώ τον Κόπολα και 2 ευρώ τον Οικονομίδη ας πούμε. Άρα κάθε ταινία κρίνεται σε πρώτη φάση αυτόνομα.
Σε δεύτερη φάση αυτό ακριβώς έγραψα -οτι υπερκετιμήθηκε το Βελούδο και πήρε η μπάλα τις υπόλοιπες ταινίες του Λυντς που ήτανε ψιλο (ή χοντρο) σαχλαμάρες. Με εξαίρεση ένα από τα δυο (Μαλχόλαντ ή Λεωφόρο δεν θυμάμαι που ήταν τρομακτικό) οι ταινίες του Λυντς που ακολούθησαν το Βελούδο νομίζω οτι ήταν φλύαρες μπαλαφάρες που διέθεταν απλώς καταπληκτική μουσική υπόκρουση.
Σε καλό σου! Γιατί να πάω να κάτσω πάνω στα καρφιά, χαθήκανε οι Σάτο; Αλλά αν τυχόν βρισκόμουν στα καρφιά θα προτιμούσα να είμαι αναίσθητος, χεχε.
Η χαμένη λεωφόρος ήταν πράγματι πολύ καλή. Το πρόβλημα με το inland empire είναι πράγματι να μπορέσεις να το δεις.
Το πλεονέκτημα του pulp είναι ότι από την αρχή δηλώνει ταπεινό, καταφρονεμένο και αβαθές.
Εγώ είπαμε -δεν θυμάμαι αν η Λεωφόρος είναι η καλή και το Μαλχόλαντ μάπα ή το ανάποδο. Τώρα, αυτό το Ίνλαντ... και μόνο που προταγωνιστεί η Ντερν, εμένα με προδιαθέτει για πολύ ταβόρ ταινία. Απόψεις, μην το δένεις και κόμπο!
Το Παλπ δήλωνε ταπεινός ύμνος στην Παλπ κουλτούρα κι έτσι το είδαμε στην αρχή κι όλα μια χαρά. Μετά όμως, όσο πέρναγε ο καιρός (και οι ταινίες) άρχισε ο Νταραντίνος να ξεχνάει οτι είναι ένας απλός αντιγραφέας (κάτι σαν εγγόνι του Όμηρου Ευστρατιάδη αλλά σε πιο πούλπα έκδοση για να μην ξεχνιόμαστε) και να θεωρεί τον εαυτό του σκηνοθέτη. Αποτέλεσμα; Οι Μπάσταρδοι. Να γίνω πιο συγκεκριμένος; Δες την σκηνή με το "Γκαζολίν" από τους Μπάσταρδοι και βάλτην δίπλα στη σκηνή με τις λεοπαρδάλεις στο δέντρο ή στην τελική σκηνή της ταινίας του Σρέντερ που ήταν κανονικός σκηνοθέτης! Ε, θα βρεις κάποια διαφορά...
Συμφωνώ. Τόσο μπορεί, τόσο κάνει.
Βρε ναι -κι αφού βρίσκει λεφτά μαγκιά του. Αλλά όταν το παίζει σκηνοθέτης, ε, πώς να το κάνουμε; Γελοιποιείται βρε παιδί μου! Αν πετύχεις πουθενά τη συνέτνευξη που δίνει μαζί με τον Μπραντ Πιτ για τους Μπάσταρδοι θα καταλάβεις τι εννοώ.
απ' όσα αναφέρεις δεν έχω δει τουιν πικς (πέρα από μισό επεισόδιο), λοστ χάιγουει και στρειτ στορυ (απλώς επειδή είπα "αρκετά με το λυντς") κι αν με ρωτούσες ποιο βρήκα κάπως ενδιαφέρον είναι το μπλε βελούδο.. προφανώς, όπως λες, επειδή έκανε μια διαφορά κείνην την εποχή
το παλπ δεν μου έκανε καμιά διαφορά στα ενενηνταφεύγα, είναι νομίζω η μόνη ταινία που έχω φύγει στα μισά -ενώ πήγα προετοιμασμένος να δω ταινιάρα- και η δεύτερη για την οποία είπα εντελώς απενοχοποιημένα "ο κόσμος ηρωοποιεί μαλακίες" (η πρώτη ήταν ο σχιζοφρενής με το πριόνι, που τον είδα στο βίντεο και βέβαια ούτε αυτόν ως το τέλος)
παρ' όλα αυτά, είδα τα κιλ μπιλ που τα βρήκα ενδιαφέροντα, μέχρι και για καλή ταινία θα μιλούσα αν το Ι ήταν δεκάλεπτο και ενσωματωμένο στο ΙΙ
προφανώς τα άουτ οφ δε μπλου και ραμπλ φις είναι άλλης πάστας ταινίας, υποθέτω ότι θα πρέπει να είναι κανείς πολύ κολλημένος με τον ταραντίνο για να τον συγκρίνει με τον κόπολα
υγ έχει το ροκφόρ τρύπες;
arxises pali ta dika sou esy.eisai opws pada isopedotikos. tha simfonisw se merika simia opws gia death proof, planet terror, bastards alla pulp fiction,kill bill einai teniares k mh ksexname to reservoir dogs.
ble velouda k tetia den exw dei.
Κλείνω μάτια και αυτιά και σαν δογματικός παλαιοκομμουνιστής, που ακόμα προσκυνάει στο μαυσωλείο του Βλαδίμηρου, θα επιμείνω, ανεξαρτήτως επιχειρημάτων: Το Μπλε Βελούδο γαμεί και δέρνει.
Επιτέλους κάποιος που θάβει το Παλπ Φίξιον! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτή η κακοχωνεμένη μίμηση των Κοέν είχε τόσο σουξέ. Σ' όποιον τόλεγα, απαντούσε "ναι μα το Ρεζερβουάρ Ντογκς..." Τόδα κι αυτό, εξίσου μαλακία μου φάνηκε.
Με την ευκαιρία, νταξ ο Ταραντίνο ποτέ δεν μ' άρεσε, αλλά αυτό που σου συνέβη το έπαθα εγώ με τον Βέντερς, να ξαναβλέπω ταινίες του και να βαριέμαι αφόρητα. Πήρε αυτή την φάτσα-Μπιλάλ, τον φοβερό Μπρούνο Γκαντς, και τον έκανε Αντώνη Σαμαράκη.
Trele, συμφωνούμε απολύτως για το "Σκοτώστε τον Βασιλομπίλαρο". Καλώς έπιασες το Άουτ οφ δε μπλου και το Ραμπλ φις επειδή είναι οι δυο άκρες. Στην ταινία του Χόπερ το μοντάζ μοιάζει να έγινε σε τραπέζι κουζίνας, η ταινία είναι γυρισμένη σα ντοκυμαντέρ (τότε το λέγαμε για κακό αυτό) αλλά η κάμερα δεν πάει σαν αραμπάς, τέλος πάντων η ταινία έχει αδυναμίες αλλά έχει και μια κτηνώδη δύναμη και μια πρωταγωνίστρια που σου κάνει τατουάζ στο μυαλό. Η ταινία του Κόπολα είναι απλώς αριστούργημα από όλες τις απόψεις. Αλλά τελικά -άλλο πράγμα αυτές κι άλλο το Βελούδο ξέρω γω...
Ναι, έχει τρύπες το ροκφόρ -όταν πέσουν τα μπλε της μούχλας.
Puppet αν δεν ισοπεδώσεις δεν χτίζεις κολλητέ! Πάντως το Πλάνετ Τέρορ είναι του Ροντρίγκες και γαμεί (αλλά μη δεις το Μασέτε, το καινούργιο του -εντελώς για πέταμα). Αυτός ο Ροντρίγκες είναι σκηνοθέτης κανονικός και όχι μούφα σαν τον Κουεντίν κι αν δεν με πιστεύεις ψάξε να δεις το "From dusk till dawn". Το Παλπ το λάτρευα σου λέω αλλά πλέον καταλαβαίνω οτι δεν ήταν τίποτα της προκοπής. Ο Μπιλ με το ζόρι έβγαζε 90 λεπτά καθαρής ταινίας. Το Ρεζερβουάρ το είχα πρωτοδεί καθαρά από περιέργεια πριν βγει το Παλπ και το παρασύρει μαζί του στη δόξα. Ε, ολίγη φρίκη με το κομμένο αυτί και με το ζόρι να κάνουμε καλτ τους διαλόγους για τη Μαντόνα -λίγα πράγματα δηλαδή. Αν ποτέ σου τύχει δες το Μπλε Βελούδο, θα ήθελα τη γνώμη σου.
Μανώλη κι εγώ μαζί σου αλλά, συντροφικά, απέφυγε να το ξαναδείς τώρα πια. Η αστερόσκονη έχει γίνει σκέτη σκόνη.
egw pistevw oti einai poly kalos skinotheths.apla edaxi ekane tis ksepetes tou k aftos thes apo apopsh thes apo varemara thes gia to xrima tespa.
tha to katevasw giati mou kinisate thn periergia.
Μεγάλο και σημαντικό ζήτημα έθεσες,Motor.
Αλλά απο την εποχή των ταινιών εκείνων,αισθάνομαι ένοχος γιατί πάντοτε θεωρούσα τον Schrader σημείο αναφοράς όταν μιλάμε για σκηνοθέτες(γεια στο στόμα σου που τον αναφέρεις),ενώ με τους εν λόγω..κάτι δε μου πήγαινε κι αναρωτιόμουν τι πάει στραβά με μένα.
Τον Lynch τον θεωρώ μεγάλο στον "Ανθρωπο ελέφαντα"(αλλά εκεί θα μας πουν ότι δε μετράει γιατι είναι mainstream).To Βελούδο το εκθείαζε ο Τιμογιαννάκης και τα έχωνε στη νεολαία που το γιούχαρε(εγώ το είδα σε βίντεο)για έλλειψη προοδευτικότητας.
Για τον Κουέντιν,μαζί σου.Δε με έχει πείσει(το τελευταίο δεν το είδα).Το Pulp μου έκανε σαν προσπάθεια να το παίξουμε και σε φιλολογικό-Ρομερικό ταμπλό.
Εντάξει,και στα δυό έργα υπήρχε κάτι,αλλά..προς θεού,μη μιλήσουμε σε σχέση με Rumble fish γιατι απλά δεν μας παίρνει(κι όμως κι αυτό έφαγε μπινελίκι περί 'εξεζητημένου').
Να πω όμως κάτι για το Out of the blue μιας και του έχεις αδυναμία και το ξαναείδα:
Για μένα είναι ανυπόφορο και επώδυνο όσο η λήψη ενός δύσοσμου φαρμάκου(και όχι μόνο λόγω του μοντάζ που σωστά αναφέρεις)αλλά..
δεν το λες δηθενιά ή ξεπερασμένο με τίποτα κι αυτό τελικά είναι η δύναμή του.Τώρα πήρα είδηση ότι ο συχωρεμένος αυτό ακριβώς ήθελε να φτιάξει.
Εγώ πλέον με τα παιδιά μου πειραματίζομαι σε όλες τις παλιές ταινίες. Οταν βρω ευκαιρία και μου κάνουν τη τιμή να δουν κάποιο dvd μαζί μου (αφού έχουν περάσει από το τεστ των village, με clash of the titans, percy jacson, twilight, και όλα τα καλά του θεού) βάζω κάποια από τις "αριστουργηματικές" ταινίες και περιμένω να δω αντιδράσεις. Κι επειδή στην ιστορία του βασιλιά που είναι γυμνός είμαι πάντα με το μέρος του παιδιού που τόλμησε να το φωνάξει, το διασκεδάζω αφάνταστα. Ασε που βρίσκομαι μπροστά σε διάφορες εκπλήξεις.
Υπάρχουν ταινίες που θεωρούσα ότι ήταν αδύνατον να εκτιμήσουν και μου έχουν πει όντως είναι αριστούργημα και άλλες που ψόφησαν στα γέλια καταστρέφοντας τα όνειρα του ψαγμένου σινεφίλ! Το σπουδαίο είναι ότι βλέποντας ξανά μερικές ταινίες κι εγώ ανακαλύπτω πως ο βασιιάς όντως ήταν τσίτσιδος και δεν οφείλεται καθόλου στην "ρηχότητα" σκέψης των παιδιών αλλά στη ντροπή μου να παραδεχτώ πως το αριστούργημα ήταν τελικά μια παπαριά και μισή!
Ισως τελικά γιατί έχω ξεφύγει από εκείνη τη δυσάρεστη κατάσταση όπου έκανα κέφι τον Αγγελο με τα γυαλάκια που αντί να πιούμε μια μπυρίτσα με ένα καλό μεζεδάκι σαν άνθρωποι με τραβολόγαγε να βλέπουμε τρεις ταινίες τη μέρα κι ορκιζόταν πως ήμουν η μόνη γυναίκα που μπορούσε να τον καταλάβει κι εγώ ένοιωθα περήφανη αντί να αναρωτηθώ για το γεγονός πως εκείνο το - η μόνη - έπρεπε να με ανησυχεί :)
Puppet, στον Ταραντίνο αναφέρεσαι ή στον Λυντς; Ο Λυντς είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μέτριος σκηνοθέτης και ολίγον γραφαρχίδας. Ο Ταραντίνο απλώς ΔΕΝ είναι σκηνοθέτης -και αυτή δεν είναι μόνο η δική μου γνώμη. Επειδή κι εγώ μπορώ να σου φτιάξω μια κόπι πέιστ ταινία γουέστερν, αν έχω τα μέσα, λόγω του ότι από μικρός έχω μασήσει τόνους γουέστερν -αλλά σκηνοθέτης δεν θα γίνω! Μου κάνει εντύπωση όμως ο τρόπος που τον δικαιολογείς τον σκηνοθέτη! Αν ήταν κάνας Νικολαϊδης για παράδειγμα και του έφευγε τίποτα μισοπλάνο θα τον σταυρώναμε στην πλατεία Συντάγματος.
Γιώργο, ο Σρέντερ ήταν μέγας σκηνοθέτης κι ας μην έβγαλε ποτέ τίποτα εξεζητημένο.
Τον "Άνθρωπο Ελέφαντα" δεν τον έχω δει και δεν έχω όρεξη -μια φορά το είδα σε θέατρο με τον Ποταμίτη και μου πήρε 2 μήνες να συνέλθω.
Το Μπλε Βελούδο είναι προοδευτικότητα; Το ακούσαμε κι αυτό! Και τότε το Stranger than paradise του Τζάρμους τι είναι; Εξωπλανητική ταινία;
Σαφώς το Out of the blue είναι όσα λες -σαφέστατα δεν είναι ωραία ταινία, είναι μια άσχημη ταινία για ένα άσχημο θέμα. Γι΄αυτό είπα οτι μοιάζει με ντοκυμαντέρ και το είχαμε για κακό αυτό το πράγμα παλιά. Όμως έχει κτηνώδη δύναμη -δεν νομίζω οτι όποιος το δει μπορεί να μείνει ασυγκίνητος.
Ο Κόπολα είχε πει κάποτε οτι οι καλύτερες ταινίες του, το Rumble Fish και το One from the heart (μιλάμε για μυθικές ταινίες -έτσι;) δεν του έφεραν ποτέ ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι κι έπρεπε να κάνει το Κότον Κλαμπ (υπέροχο κι αυτό -αλλά καμιά σύγκριση με τα άλλα) για να ζήσει. Αυτό φίλε το θεωρώ ξεφτίλα για το, λεγόμενο, φιλαθεάμον κοινό και απόδειξη αφόρητου στραβισμού.
Vasiliskos,πόσο δίκιο έχεις! Χαχαχαχα
Υπήρχε αυτή η ανάγκη για πνευματική τροφή παλιότερα και ήμασταν ικανοί να φάμε ακόμα και σκατά αν στην ούγια γράφανε Βέτλανς Νάουσα ξέρω 'γω... Θυμάμαι μια βροχή στην Ακαδημίας κι εγώ ραντεβού με μια κοπέλα την οποία ήθελα να εντυπωσιάσω. "Δεν πάμε στην ΕΛΛΗ;" της λέω, "βάζει Φάνυ και Αλέξανδρο του Μπέργκμαν -εργάρα! Θα γλιτώσουμε και τη βροχή!" Θα απλωθώ και λιγάκι, σκέφτομαι από μέσα μου. Πήγαμε, κάτσαμε, βγήκε η Φάνυ στη σκηνή, βγήκε ο Αλέξανδρος, βγήκε ο θειός τους, η θειά τους και όλο τους το σόι. "Δεν πάμε για τίποτα πατάτες από κάτω, στο Μακ;" μου λέει σε κάποια φάση η κοπέλα. "Βρέχει!" της λέω. "Καλύτερα η βροχή παρά αυτή η μαλακία", μου εξηγεί κι έτσι σώθηκα από το να γίνω διανοούμενος και ν΄αφήσω αραιό μούσι.
Εμείς πάντως στην κόρη μας βάζουμε κλασσικά πράγματα -Singin' in the rain, Τζέρυ Λούις και τα γουστάρει αλλά προτιμάει λιγότερο αρχαίες καταστάσεις όπως το (θαυμάσιο κατά τη γνώμη μου) The truth about cats and dogs. Θα μου πεις -δεν είναι κουλτουριάρικο! Σωστά!
Σχολιάζω πρώτη φορά εδώ μέσα, αν και διαβάζω κάμποσο καιρό τα κείμενά σου.
Η εισαγωγή σου είναι εξαιρετική. Η αναθέαση και οι αναθεωρήσεις σου έντιμες, λόγω ειλικρίνειας-και με βρίσκει σύμφωνο και το περιεχόμενό τους.. Σε μένα ακόμη δεν έχουν συμβεί αποκαθηλώσεις "σοβαρές". Αυτό όμως που ακολουθεί τη διασπορά των νεφών... λιβανιού γενικά λίγο τρομακτικό. Θέλω να πω τι μένει στο βάθρο, τι αντικαθιστά τα προηγούμενα αγάλματα και πώς διαχειριζόμαστε τα συντρίμια των αποκαθηλώσεων;
Αφού με διαβάζεις καιρό έπρεπε να έχεις σχολιάσει νωρίτερα για να σε διαβάσω κι εγώ, χεχεχε.
Οι αποκαθηλώσεις, όπως θα ξέρεις, είναι επίπονες ειδικά για ξερόλες σαν κι εμένα που ο θεός τούς έχει ψιθυρίσει στο αυτί την αιώνια αλήθεια! Αλλά από την άλλη, δεν ήταν "σοβαρές" οι συγκεκριμένες -κι έτσι δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν στη θέση του Λυντς βρισκόταν ο Κόπολα, ο Νικολαϊδης, ή έστω ο Τζάρμους ας πούμε... Ή μάλλον ξέρω -απλώς δεν θα το παραδεχόμουν!
Τελικά νομίζω οτι συντρίβοντας τα αγάλματα γίνονται δυο πράγματα:
1. Ξαναβλέπουμε τον ορίζοντα που μας έκρυβαν.
2. Αποκτάμε τζάμπα οικοδομικά υλικά.
Και πάνω απ΄όλα, τα ξαναβρίσκουμε με την πάρτη μας. Επειδή δε γίνεται να θεωρούμε (πληθυντικός παραφροσύνης) τον Αρονόφσκι, ας πούμε, καραγκιόζη και το Λυντς θεό!Ή ξέρει μπάλα ο Καραγκούνης ή δεν ξέρει -δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση!
μιας που πιάσαμε το ραμπλ φις, το 'χα σκεφτεί κάποια στιγμή πριν λίγα ποστ που 'γραφες για τη γριά πουτάνα που μας μεγάλωσε (όχι, έτσι τη λέω εγώ, αυτή με τα μαρμάρινα σκουλαρίκια)
ότι η δική μου σχέση μαζί της είναι αγάπης-μίσους, ενώ η δική σου φαίνεται να είναι αγνής, καθαρής λατρείας
παρ' όλο που σε λένε μότοσάικλ
εννοώ ότι τη δεύτερη ή τρίτη φορά που είδα την ταινία κατάφερα να εστιάσω στην αόρατη πρωταγωνίστρια και τη σχέση της με το μηχανόκυκλο (φιλότιμη προσπάθεια να κάνω λευκό θόρυβο) αγόρι
ο μίκυς μοιάζει να ονειρεύεται την απόδραση που πραγματοποιεί τελικά το αδερφάκι του..ή όχι;
Ή όχι; Ο Μίκυ απέδρασε και επέστρεψε στην ελεεινή πόλη έχοντας σιγουρευτεί οτι ισχύει απολύτως το "πού θα πας ρε μαλάκα!" (Τάκης Σπυριδάκης -Γλυκιά Συμμορία)
Βλέπεις, ο Μίκυ έφτασε στη θάλασσα, γνώρισε τη μάνα του αλλά τελικά όλα αυτά τον πέρασαν το ίδιο ξώφαλτσα όσο και οι συμμορίες παλιότερα...
"Η πρέζα διέλυσε τις συμμορίες" και έφυγαν οι συμμορίες, έμεινε το πρεζόνι η γκόμενα -άθροισμα δραχμές 15 και κάτι ψιλά (κάνε την ισοτιμία σε δολάρια).
Ο Μίκυ λοιπόν ονειρεύεται την αγνότητα του φυλακισμένου που ονειρεύεται την απόδραση γι΄αυτό χαμογελάει λυπημένα όταν αφήνει τα ψάρια στο ποτάμι και γι΄αυτό κερνάει το αδερφάκι του τη βόλτα στο τέλος της ταινίας. Αλλά πρόσεξες οτι το νερό της θάλασσας παραμένει ασπρόμαυρο όταν φτάνει εκεί ο Ματ; Τουτέστιν, "καλά ήταν μέχρι εδώ -πάμε πίσω τώρα"
Από μια άλλη σκοπιά θα μπορούσε κανείς να δει το ζήτημα της απόδρασης μέσα από την προοπτική του Ζέρο Γίαρς (βλέπεις πού όλες μου οι εμμονές επανέρχονται;): "Εκεί έξω δεν έχει μείνει κανένας από τους δικούς μου -δεν είχα που να πάω, γι΄αυτό ξαναγύρισα" (Βίκυ Χάρρις)
Υ.Γ.: Δεν είναι ακριβώς λατρεία, είναι περισσότερο Ονειροκρίτης. Δηλαδή, αν έχω μια απορία ανατρέχω εκεί (και σε άλλα 6-7 εκεί) για να τη λύσω.
το σχέση "αγάπης-μίσους" ή "λατρείας" το αναφέρω σε σχέση με την πόλη, όχι την ταινία..μάλλον δεν φαίνεται έτσι όπως το έγραψα
συμφωνώ με τα όνειρα του μίκυ και τους αφορισμούς του σπυριδάκη, γι' αυτό και με βλέπω πίσω σε μερικά χρόνια, αν όχι στη μητρόπολη, σε κάνα αντίγραφό της
ήθελα κυρίως να πω ότι εκείνος ο μοτοσάικλ είναι προσαρμοσμένος αλλά σκοτεινός, εστιάζει στην προβληματική πλευρά και στις αρνητικές επιδράσεις της τις οποίες είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί, ενώ ο δικός σου -στο, απλώς μια τέλεια μέρα- φαίνεται γεμάτος (..αττικό) φως
Χαχαχαχα -πού το θυμήθηκες το "Απλώς μια τέλεια μέρα"; Το γκούγκλισα για να θυμηθώ τι έγραφα! Κοίτα -ο Μοτορσάικλ Μπόι είναι ένας, η χρήση του ονόματός του από την αφεντομουτσουνάρα μου γίνεται καθαρά για φορολογικούς λόγους: "Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ". Πώς βγάζουμε τον μουλόσπορο Ιωσήφ για να μακαρίζουμε τον Στάλιν; Κάπως έτσι.
Διαφωνώ πάντως και στην υποχρέωση του ΜΒ να αποδεχτεί -το δράμα του είναι οτι δεν αποδέχεται ούτε το όνειρο ούτε τον εφιάλτη. Μην ξεχνάς άλλωστε οτι το βιβλίο εκείνης της καλής κυρίας στο οποίο βασίσστηκε ο Φ.Φ.Κ. είχε θέμα τους απορσάρμοστους νέους.
απο ολα οσα ειπες θα συμφωνησω στο ταντινο που με εχει ψιλοαπογοητευσει τα τελευταια χρονια. το οτι δεν σου αρεσε τωρα το μπλε βελουδο δε σημαινει οτι τωρα βλεπεις "καθαρα" και παλια το υπερεκτιμισες. μπορει τωρα να εχεις φαει στη μαπα τοσες μαλακιες απο τιβι, αμερικανικα εργα και σηριαλ που να εχουν μειωσει τις αντοχες σου στο "παραξενο" σινεμα. μια χαρα ειναι τα κουνημενα πλανα αν δεν τα αντεχεις δες αμερικανιες που τα μονα κουνημενα πλανα ειναι οταν γινονται εκρηξεις!!!! ξερεις στη ζωη σου δεν ειναι το κεφαλι σου σε τριποδο. α! και αυτο το τι ηθελε να πει να πει ο ταδε με τη ταινια του μου θυμιζει λιγο αναλυση 60χρονησ αριστερης για ταινια που μολις ειδε... καλα να πω τωρα για το ατιθαση καρδια και και το παλπ φικτιον ειναι ταινιαρες μαλλον ειναι και θεμα γουστου.
ασωτος
Ρε αδερφέ -πώς γίνεται να έχω φάει στη μάπα πολύ αμερικάνικο κινηματογράφο και να μη μου αρέσει ένα έργο κλασσική αντιγραφή (απομίμηση, ωδή, ελεγεία, όπως σκατά θες πέστο) των αμερικάνικων μπι -μούβις σαν το Μπλε Βελούδο; Ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για μια ταινία την οποία λάτρευα πιτσιρικάς! Να σου δώσω τη δική μου εξήγηση: σαν παιδί τρελαινόμουν να βλέπω Μάχη με λοχία Σόντερς, τώρα τελευταία που έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα επεισόδιό της -δεν άντεξα να δω τέτοια μαλακία! Απλό είναι.
Ναι, ξέρω οτι το κεφάλι δεν είναι κολλημένο σε τρίποδο και γι΄αυτό δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα πλάνα της κίνησης -τράβελιν, πώς σκατά τα λένε; Αλλά όταν προχωράει ο άλλος κανονικά και η κάμερα τον ακολουθεί από πίσω σα να την κρατάει η Φτερού σουρωμένη (βλέπε πρώτη σκηνή του Παλαιστή) ε τότε όχι ρε φίλε! Δεν είναι αυτό το πράγμα ρεαλισμός -είναι κακοτεχνία! Κι όταν βάζουμε τσίτα τα φώτα και είναι όλα σαν πάγκος χασάπικου και πάλι δεν είναι αυτό φυσικός φωτισμός! Σε λίγο δηλαδή θα καταργήσουμε και τις τεχνοτροπίες στη ζωγραφική και θα γυρίσουμε στην παιδική ιχνογραφία για πιο φυσικότητα, τι να πω;
Το "τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης" με απασχολούσε από παιδί -είχα μάλλον κράση 60αρη αριστερού. Το κάνω λιανά: τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης στους Αναλώσιμους; Οτι οι άντρηδες είναι άντρηδες κι αν μπλέξει η γεναίκα με τον σκάρτο θα φάει τις μπούφλες της και θα βάλει μυαλό, συν η παρέα είναι πάνω απ΄όλα κι αν κάποιος παραστρατήσει θα γυρίσει σύντομα. Αυτά. Τα είπε; Τα είπε και μπράβο τού μάγκα του Σταλόνε. Τι ήθελε να πει ο Λυντς στο Βελούδο; Οτι το αμερικάνικο όνειρο είναι σαν το σάπιο μήλο. το είπε; Προσπάθησε αλλά ΔΕΝ το κατάφερε. Πώς να το κάνουμε δηλαδή;
Η Ατίθαση Καρδιά είναι κάζο επιπέδου Κράι Μπέιμπι, τρασιά κι έτσι να πούμε. Το Παλπ είναι καλό αλλά όχι αριστούργημα -επειδή, αν το Παλπ είναι αριστούργημα θα πρέπει να εφεύρουμε κάποια καινούργια λέξη για το Γιούθ γουιδάουτ γιούθ ή για το Φίσερ Κινγκ. Νομίζω;
loipon kathisa k to eida na dw giati skata olh afth fasaria.m arese poly h tenia.se kapia simia me kourase ligo.tha simfonisw oti exei poles kinotipies mesa.(strange world, swpa re megale to katalavame de xriazete na to peis) parola afta eixe poly orees k dinates skines.me xalasae ligo vevea to telos, poly happy ending re gamoto.
Motor,μου έδωσες ευκαιρία να κάνω μια πρόχειρη ανάλυση με το σάπιο μήλο που είπες πιο πάνω.
Λοιπόν:
ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ:Η Λώρα Ντερν κοιτάζει έντρομη τον αγαπημένο της Μακλάχλαν να σκεπάζει την κακοποιημένη Ροσελίνι και το πρόσωπό της παραμορφώνεται σε μια αντιπαθέστατη γκριμάτσα σαν μάσκα.
Σαφέστατη επιλογή του Λυντς ώστε να ναρκοθετήσει τις σκηνές τύπου "ώστε τα είχες μ'αυτήν;πως τόλμησες;".
OUT OF THE BLUE:Λίγο πριν απο το τέλος(δεν το αποκαλύπτω για να μη το καταστρέψω για όσους δεν το γνωρίζουν)η τζάνκι μητέρα της έφηβης ηρωίδας θρηνεί μπροστά στον μεθύστακα άντρα της και τον έκφυλο φιλαράκο του/εραστή της "δε θέλω η κόρη μου να γίνει λεσβία".
Και στις δυό περιπτώσεις έχουμε αποδόμηση του Αμερικάνικού ονείρου μέσω σκηνοθετικών επιλογών.
Πότε όμως νοιώθουμε τη γεύση του σάπιου μήλου στον ουρανίσκο μας και πότε ευχόμαστε απλά να μπορούσαμε να πλακώσουμε την ενοχλητική κλαψιάρα στις σφαλιάρες για να το βουλώσει πια;
Αποφάσισα να μη πω τη γνώμη μου για να μην καπελώσω κανέναν.
Τι λέτε;
Σχετικά άσχετη παράκληση.
Μοτορ,
σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Τσε. Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μου έστελνες (σκαναρισμένο ή σε φωτο ή όπως αλλιώς μπορείς) το απόσπασμα από τον "Οργισένο Βαλκάνιο", στο οποίο ο Φάνης παίρνει ανάποδες όταν μαθαίνει για την εκτέλεσή του.
Ένα βιαστικό για τον Μανώλη (με τους άλλους θα τα πούμε αύριο). Πάρε φίλε:
http://nadaparanosotros.blogspot.com/2007/10/che-40.html
Ευχαριστωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωώ!!!!!!!!!!!
Puppet, χαίρομαι που σου άρεσε η ταινία και δεν με βλαστήμησες. Έβλεπα χτες μια μπαρούφα περιοπής, το Harley Davidson and the Marlboro man, λόγω Μίκυ Ρουρκ φυσικά. Και σκεφτόμουν: όταν είχε βγει η ταινία την είχαν κράξει μέχρι και τα τούβλα, στην Ελλάδα δεν θυμάμαι καν αν ήρθε και δίκιο είχαν όλοι επειδή πολύ καμπόικο η ταινία κι έτσι να πούμε. Αλλά πώς γίνεται να κράζουμε τέτοιες ταινίες (και Τσακ Νόρις και Τσάκι Τσαν) και να λατρεύουμε τις αντιγραφές τους από τον Ταραντίνο ή τον Λυντς; Τουλάχιστον ο Κουεντίν δηλώνει φαν -εμείς τι σκατά είμαστε;
Γιώργο, έχεις απόλυτο δίκιο στην θέση που (δεν) παίρνεις. Κάποτε νομίζω πρέπει να αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε περί του τι δουλειά κάνει ένας σκηνοθέτης κι αν την κάνει η όχι στις ταινίες του.
Μανώλη τίποτα -κάνε δουλειά σου.
Δημοσίευση σχολίου
Άσε κάτι για το γκαρσόνι ρε!