"Καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος"

Οι γέροι μου ήταν βασιλοχουντικοί κι έτσι με μεγάλωσαν, σε τέτοιο περιβάλλον. «Και τι με νοιάζει εμένα», θα πεις –αλλά περίμενε να δεις πού το πάω. Μεγάλωσα λοιπόν με τέτοιες επιρροές, είχαν κι έναν τόμο δερματόδετο με την ηρωική ιστορία της Ελληνικής Χωροφυλακής, ακόμα θυμάμαι τη σελίδα από τα γεγονότα στου Μακρυγιάννη με κάτι φωτογραφίες ημίγυμνων πεθαμένων γυναικών, "θυμάτων των κομμουνιστών" έγραφε. Θυμάμαι οτι οι γυναίκες ήταν γυμνές από τη μέση και κάτω, φορούσαν μονάχα κάτι χοντρές αντρικές κάλτσες στα πόδια, κάποιας μάλιστα της έλειπε η μια κάλτσα –αυτό με στεναχωρούσε πιο πολύ απ΄όλα. Ρεζουμέ –μου είχε καλλιεργηθεί από τότε μια απέχθεια περί τους κομμουνιστές, όχι επειδή θα μας παίρνανε το σπίτι (γιατί σπίτι δεν είχαμε –με νοίκι μέναμε) αλλά επειδή σκοτώνανε γυναίκες.
Οι γέροι μου, σαν βασιλοχουντικοί, μου επαναλάμβαναν δυο συμβουλές: «μη μπλέξεις με τους κομμουνιστές γιατί θα καταλήξεις φυλακή» και «μη μιλάς ποτέ για πολιτικά –άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα».

Όταν έπαψα πλέον να είμαι παιδί –εκεί κάπου στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου –συνειδητοποίησα δυο πράγματα: 1. άμα δεν βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα θα βγει από μόνο του και θα σε δαγκώσει, 2. το μουνί σε γκρο πλαν δείχνει πολύ χάλια. Ας αφήσουμε το δεύτερο επειδή δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με την καλλιτεχνία κι ας μείνουμε στο πρώτο.
Πήγαινα σε ένα υποβαθμισμένο συνοικιακό γυμνάσιο (εκείνη την εποχή το θεωρούσαν δυσμενή τοποθέτηση και στέλνανε νέους καθηγητές για να ψηθούν στα δύσκολα) όπου η πολιτικοποίηση ήταν αναγκαιότητα. Στην Δευτέρα Γυμνασίου κάναμε την πρώτη μας κατάληψη κι έτυχε να είμαι πρόεδρος τμήματος –καταλαβαίνεις λοιπόν ότι η προοπτική «χάνομαι γιατί ρεμβάζω» δεν έπαιζε. Η ΚΝΕ είχε κάποια ερείσματα στο γυμνάσιο, όχι τίποτα ισχυρό, απλά οι Κνίτες κάνανε την περισσότερη φασαρία (και τη λιγότερη δουλειά). Το Πασόκ δεν ήταν ακόμα στην εξουσία και το έπαιζε «Αριστερό εξτρέμ με τάσεις να συγκλίνει προς το κέντρο» -κάτι σαν τον Φετφατζίδη να πούμε, αλλά δεν είχε κονέ στην μαθητιώσα. Η Δεξιά ήταν υβριστικός χαρακτηρισμός για τα μέρη μου...
Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να δηλώσω πολιτική κατεύθυνση μπερδεύτηκα. Το προφανές ήταν η ΚΝΕ, έλα όμως που είχα αυτή την υποσυνείδητη απέχθεια! «Και τι είσαι εσύ ρε φίλε;» με έδειχνε ο πρόεδρος του 15αμελούς με αμείλικτο ύφος. Θα μπορούσα να τον ρωτήσω τι ήταν αυτός –αλλά ήξερα. Κνίτης. Θα μπορούσα να απαντήσω οτι δεν καταδεχόμουν να ταμπελοποιηθώ, αλλά δεν τα κατείχα αυτά τα κόλπα τότε. Έτσι λοιπόν απάντησα: «Αναρχικός». Αν του έλεγα οτι είχα πάρει παρτούζα τη μάνα και την αδερφή του λιγότερο θα συγχυζόταν! «Και πώς έβγαλε Αναρχικό το Β1;» μούγκρισε ο πρόεδρος. Τι να του απαντήσω; Οτι στο τμήμα είχαμε βγάλει πρόεδρο δια της ατόπου απαγωγής; Οτι κανένα ρεμάλι δεν ήθελε να γίνει κι εγώ είχα δεχτεί (μετά από απειλές συμμαθητών) για να αποφύγουμε τη λύση που πρότεινε η φιλόλογος: «αφού είσαστε γαϊδούρια και δεν ενδιαφέρεστε για τα κοινά θα γίνει πρόεδρος ο απουσιολόγος!» Τέλος πάντων.
Το γεγονός είναι οτι η υποσυνείδητη απέχθειά μου προς τον κομμουνισμό με οδήγησε στον αναρχισμό. Αυτή και το Αγκάθι του συχωρεμένου του Θανάση του Μάνθου. Στον αναρχισμό και στον Peter Hammill.

Γιατί ανέφερα τη συγκεκριμένη ιστορία (πέρα από την τάση μου να διηγούμαι προσωπικές ιστορίες και να αυτοθαυμάζομαι); Επειδή έχω την υποψία οτι η πολιτική συμπεριφορά ενός μεγάλου ποσοστού Ελλήνων καθορίζεται από τον βασιλοχουντισμό ή αλλιώς την άκρα δεξιά.
Πριν στο εξηγήσω, να σου δώσω τον χάρτη πλεύσης της ελληνικής πολιτικής σκηνής: Ναζισμός, Άκρα Δεξιά, Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά, Άκρα Αριστερά. Αν το θες και σε κέρματα: Χρυσή Αυγή, Λάος, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ –ΣΥΡΙΖΑ κ.λ.π., ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μ-λ, λ-μ, κ.λ.π. Οι αναρχικοί όσες φορές οργανώθηκαν σε πολιτικό φορέα προφανώς εντάχθηκαν στην Άκρα Αριστερά. Τα κόμματα τύπου: Οικολόγοι, Κυνηγοί, Ταβλαδόροι, Δεν Ψηφίζω-Δεν Πληρώνω, δεν εντάσσονται στο παραπάνω σχήμα λόγω πολιτικής ηλιθιότητας (ελληνιστί: ιδιωτεία).

Είναι προφανές πώς η αναμενόμενη πολιτική συμπεριφορά από τους δηλωμένους υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, του Λάος και της Ν.Δ. ταιριάζει με το βασιλοχουντικό μοντέλο –δεν χρειάζεται να επεκταθώ.
Αν πας λίγο πιο κεντρικά θα συναντήσεις το Πασόκ κι εκεί αρχίζει το μπερδεγουέι. Βλέπεις, ο χώρος του Κέντρου προσδιορίστηκε ιστορικά από τον καιροσκοπικό φιλελευθερισμό του Βενιζέλου, δηλαδή τον αχταρμά κατοχύρωσης δικαιωμάτων του πολίτη και Ελληνικού μεγαλείου –δύο σε ένα. Κατάλοιπα αυτού του περίεργου ιδεαλισμού παρέλαβε ο Γέρος της Τρομοκρατίας και τα εκμεταλλεύτηκε υπέρ του δέοντος. Όταν ήρθε η σειρά του υιού Ανδρέα με το ζιβάγκο, ο πονηρός παίκτης κατάλαβε οτι ο Κουρτινοφρύδης με τη βαριά προφορά είχε προλάβει να λεηλατήσει την κεντρώα συνθηματολογία. Από που να πάρει ο Αντρίκο ντ' Ελ Πάσο; Πήρε από την Αριστερά πού ήταν και της μόδας τότε (είχε, βλέπεις, φροντίσει να μαντρώσει τους ακραίους που απειλούσαν εκτός από τη χούντα να ταρακουνήσουν και το πολιτικό σύστημα). Έτσι το Πασόκ έγινε σαν τον Εθνικό Μάνης (συνένωση δηλαδή δυο εντελώς άσχετων μεταξύ των αθλητικών σωματείων -ενός της πόλης κι ενός της μακρινής επαρχίας). Παλιοί κεντρώοι τραβάγανε από τη μια, παλιοί αριστεροί κοντράρανε από την άλλη. Είδε κι αποείδε το κόμμα-κίνημα κι αποφάσισε να ακολουθήσει την πεπατημένη οδό. Τουτέστιν υποσυνείδητο βασιλοχουντισμό (αλλιώς ακροδεξιισμό)–τι διάολο! Μαλάκες ήταν οι Δεξιοί δηλαδή; Τόσα χρόνια εξουσία!

Τι εστί ακροδεξιισμός; «Μη μιλάς –άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα» ή αλλιώς «Τσοβόλα δώστα όλα», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Και «μη μπλέκεις με κομμουνιστές» δηλαδή κάνε παρέα με κάθε συντηρητικό φανατίλα Αραφάτ για να τονώσεις το αγωνιστικό σου προφίλ, άλλαξε το «αντικαπιταλιστικό» σε «πατριωτικό», κατάγγειλε ασύστολα κάθε αντικαπιταλιστική ενέργεια σαν προβοκατόρικη.

Κι όταν εξαντλήθηκε η (εξίσου μπασταρδεμένη) αριστερή φρασεολογία του Πασόκ βρέθηκε η παράταξη σε αμηχανία, το εκμεταλλεύτηκε ο Κινέζος, βγήκε στα κουμάντα.... Ο Κινέζος ήταν ένα κράμα Κεντρώου από ιδεολογία και τεχνοκράτη από εκπαίδευση. Ότι χειρότερο για το ακροδεξιό σύνδρομο δηλαδή! Γι΄αυτό και το παραδοσιακό Πασόκ ξεκωλιάστηκε να τον υπονομεύει –παρεούλα κάνανε αντιπολίτευση ο Ακης, ο Λαλιωτάκης, ο Βερυβάκης κι ο Έβερτ, για όσους τα θυμούνται. Θα πεις, συμβαίνουν αυτά. Καθότι ο Κινέζος κακός πολιτικός, αμοραλιστής, απατεώνας κι όλα τα υπόλοιπα πού λανσάρει ο Τράγκας και επαναλαμβάνουν οι «προοδευτικοί αδέσμευτοι» πολίτες. Εντάξει λοιπόν, ας δεχτώ για την οικονομία της κουβέντας οτι ο Σημίτης ξεσήκωσε τόση κατακραυγή γιατί ήταν παλιανθρωπέας. Αλλά ο Γιωργάκης ο υιός; Όλοι αυτοί πού κατάπιαν αμάσητη την διαχειριστική απειρία του Καραμανλή τζούνιορ ρητόρευαν περί ανεπάρκειας διαχειριστικών εμπειριών του Γιωργάκη! Το «ανιψιός» σταμάτησε να αποτελεί υβριστικό χαρακτηρισμό αλλά το «υιός» όχι! Οι άνθρωποι που αλάλαζαν περί του «να ξεκουμπιστεί να φύγει η πασοκική λαίλαπα του Σημίτη» υιοθέτησαν το «όποιος και να φύγει, όποιος και να ΄ρθει το ίδιο είναι», όταν τέθηκε το θέμα της δεύτερης τετραετίας Καραμανλή. Οι άνθρωποι που σιγοτραγουδούσαν το μάντρα: «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, όλοι οι πολιτικοί αναξιόπιστοι» για όσο κουμάνταρε ο Καραμανλής, άρχισαν το «μας κορόιδεψαν με τις υποσχέσεις τους», με το που ανέβηκε ο Γιωργάκης! Οι άνθρωποι που σνόμπαραν το Σύνταγμα όσο το παραβίαζε ο Καραμανλής έγιναν συνταγματικότεροι του Τσάτσου και του Αλιβιζάτου όταν υπήρξε υπόνοια παραβιάσεως από τον Γιωργάκη! Κι ο Γιωργάκης παλιάνθρωπος; Τι τρέχει εδώ πέρα;

Τρέχει οτι το τεχνοκρατικό Κέντρο του Σημίτη αντικαταστάθηκε από τον Κεϋνσιανισμό σκανδιναβικού τύπου του Γιωργάκη. Όλα αυτά για την τιμημένη ακροδεξιά ιδεοληψία είναι πιο ενοχλητικά κι από παρέμβαση μοριακού βιολόγου σε κυριακάτικο κήρυγμα εκκλησίας.

Πρόσεξε για να μην παρεξηγούμαστε: δεν τοποθετούμαι ηθικοπλαστικά ή έστω κριτικά απέναντι σε κάποια από τις παραπάνω θεωρήσεις, απλώς τις καταγράφω. Και ο όρος «ακροδεξιά –βασιλοχουντισμός» καλό είναι να μην ληφθεί τις μετρητοίς –δεν ισχυρίζομαι οτι οι σύγχρονοι βασιλοχουντικοί-ακροδεξιάς υποσυνείδησης αναπολούν απαραίτητα τον Κοκό και τον Γιώργη τον λεβέντη τον καραμπουζουκλή. Απλώς πιστεύω οτι εφαρμόζουν τη γραμμή πλεύσης που καθιέρωσε η συγκεκριμένη ιδεολογία.

Και πάω στο επόμενο πιάτο του μενού, τουτέστιν στην Αριστερά που ακροδεξιίζει. Την Αριστερά που υπόσχεται ριζοσπαστικές αλλαγές όσο βρίσκεται στην απέξω αλλά όταν αποκτάει τα μέσα ανακαλύπτει οτι «οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για τέτοια πράγματα». Βλέπε: γάμους ομοφυλοφίλων και ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπε: Σύμφωνο Συμβίωσης και ΚΚΕ.
Στην Αριστερά που κοιτάζει να μην την περάσουν για κομμουνιστική, γι΄αυτό και εξελίσσει διακριτικά την επανάσταση για την κατάληψη της εξουσίας σε «κοινοβουλευτική επανάσταση», ονομάζει προβοκάτσια τον αγώνα στο πεζοδρόμιο, χαρακτηρίζει φραξιονιστικές τις ενέργειες οργάνωσης των πολιτών πέραν της κομματικής γραμμής... Γενικά, απομακρύνεται από οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αποτελεσματική ενέργεια στα πλαίσια της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Κι αν δεν με πιστεύεις άντε να προτείνεις κατάληψη των εγκαταστάσεων του ΟΛΠ, για παράδειγμα, αντί για τα μαλακισμένα μπλοκαρίσματα των εισόδων των κρουαζιερόπλοιων. Άντε να προτείνεις κατάληψη της Ακρόπολης αντί για ανάρτηση πανό.

Τα ακροδεξιά αντανακλαστικά ενεργοποιούνται με ζηλευτή συνέπεια και στις ομάδες πολιτών οι οποίοι αρνούνται την πολιτική πολιτογράφηση (πλεονασμός με σκοπό την εμπέδωση!) Μιλάω για τους πολίτες που δεν ψηφίζουν στις εκλογές με το σκεπτικό οτι το παιχνίδι είναι στημένο και δεν τους αφορά, ή αυτούς που θεωρούν οτι η ψήφος είναι δείγμα κομματικής υποτέλειας ξέρω ΄γω... Μιλάω για όσους θεωρούσαν, π.χ., την Ελευθεροτυπία ξεπουλημένη στο Πασόκ και την Καθημερίνη πραγματικά αδέσμευτη! Μιλάω για όσους θεωρούσαν τη Μαλβίνα αντιεξουσιάστρια, τους Ελληνοφρένειες καυστικούς, τους ΑΜΑΝ αδέκαστους και τον Λαζόπουλο ταλαντούχο! Μιλάω βέβαια και για εκείνους τους αστείους που κινούνται μέσα-έξω από τα κόμματα και στηρίζουν απόψεις του τύπου: «στις δημοτικές εκλογές ψηφίζω για να αντιδράσω στο Μνημόνιο!» Άποψη που μου δημιουργεί την απορία: αν έχω δυο υποψήφιους, έναν φιλομνημονιακό (Πασόκο, Ντορικό, ξέρω ΄γω ποιοι είναι...) κι απέναντί του τον Κώστα Πρέκα, θα ψηφίσω Πρέκα για να χτυπήσω το Μνημόνιο; Και θα περάσω μετά μια τετραετία με τον Πρέκα δήμαρχο; Ή δεν θα ψηφίσω τίποτα εφόσον οι ικανότητες του δημάρχου μου είναι αδιάφορες -χέστηκα αν θα βάλει λεωφορεία στην περιοχή μου, όλοι ίδιοι είναι, όλοι τα ίδια κάνουν; Δηλαδή -υπάρχουν όρια στη μαλακία;

Σ΄αυτή την κατηγορία πολιτών τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά φαίνονται πιο έντονα εφόσον δεν διαθέτουν το φτιασίδωμα της κομματικής ορολογίας. Όπως οι γιαγιάδες τους φοβόντουσαν να πάνε να ψηφίσουν μην τις δουν και τις «χαρακτηρίσουν», έτσι ακριβώς φοβούνται κι αυτοί τον «χαρακτηρισμό». «Να μην ξέρει κανείς τι πιστεύεις παιδί μου!» έλεγε η μάνα μου και μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω οτι αυτό είναι αδύνατο. Το αδύνατο προσπαθεί να κάνει δυνατό η συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών.
Πού βαριέται ή φοβάται να βγάλει το φίδι από την τρύπα επειδή τέτοιου είδους ενέργειες σημαίνουν ανατροπή του ημερήσιου προγράμματος.
Που βρίσκει δήθεν ιδεολογικές δικαιολογίες για να μην ενεργήσει, παρόμοιας υφής με τις μαλακίες που έλεγα εγώ στην Πρώτη Γυμνασίου για να μη γίνω κομμουνιστής.
Που αντιδρά στον κομμουνισμό επειδή «έχει ξύλινη γλώσσα» και «είναι φασιστική πρακτική», ενώ δεν έχει διαβάσει ούτε μισό βιβλίο περί της συγκεκριμένης θεωρίας κι ενόσω καταδικάζει κάθε ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ τοποθετώντας την στο κρεβάτι του Προκρούστη την ώρα που ο καπιταλισμός έχει το ακαταλόγιστο.
Που χρησιμοποιεί θεωρίες του 1800χαίρετε περί «επιβιώσεως του δυνατού», περί «ανθρώπινης έμφυτης κακίας» (Homo homini lupus) για να δικαιολογήσει την απροθυμία της να αποχωριστεί το i-pod, ή την ανάγκη της για τζιπάκι με δόσεις.

Θα πρόσεξες οτι άφησα την Άκρα Αριστερά έξω από το ξεκοίλιασμα με σκοπό την ανεύρεση Ακροδεξιάς υπόφυσης. Το έκανα ηθελημένα –επειδή δεν μου αρέσει να κλέβω εκκλησίες κι ας διαφωνώ με το δόγμα που πρεσβεύουν. Αυτό σημαίνει (ΕΚΤΟΣ ΟΣΩΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ) οτι η Άκρα Αριστερά είναι τόσο κατακερματισμένη που ότι κι αν πεις, μέσα θα πέσεις. Ακόμα κι αν ισχυριστείς οτι οι Ακροαριστεροί είναι ΠΑΣ Γιάννενα ας πούμε...

Κλείνω δίνοντας τη συνταγή της σίγουρης επιτυχίας σε κάθε κομματάρχη (στο πάνω μέρος της σελίδας μου έχω το μέιλ –επικοινωνήστε μαζί μου για να σας δώσω αριθμό τραπεζικού λογαριασμού): Θέλεις πουλάκι μου να κερδίσεις τις εκλογές; Κάνε τους πολίτες να πιστέψουν οτι δεν έχεις καμιά σχέση με την πολιτική. Εξήγησέ τους οτι κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, γνωρίζεις τον τρόπο να εισπράττουν όλοι μισθό ή επιδότηση από το Δημόσιο και εγγυάσαι οτι στο τέλος της θητείας σου θα εμφανίσεις τον από μηχανής θεό για να πληρώσει τα σπασμένα. Πες τους οτι παρέχεις εγγυημένη ανομία παράλληλα με την προστασία της περιουσίας τους από εξειδικευμένους μπάτσους –σκυλιά. Υποσχέσου οτι θα τους φέρουν φτωχούς απέξω για να ξεχαρμανιάζουν. Εξήγησέ τους πώς όσο δεν σε ενοχλούν δεν θα τους ενοχλείς. Μετά από δυο πετυχημένες τετραετίες κάνε στην άκρη, βάλε έναν μαλάκα στη θέση σου να φάει το ξύλο και περίμενε.
Σε λίγο θα σε ξαναφωνάξουν να ξανακυβερνήσεις Κώστα μου.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά