Ο Γουέιν Ρούνεϊ δεν παίζει στην Παρί

Αυτές τις μέρες ακούω πολλούς θαυμαστές των μαζικών γαλλικών αντιδράσεων κατά του νόμου Σαρκοζί για τα όρια συνταξιοδότησης. Τους ακούω να ξερογλείφονται: «μακάρι να γίνονταν και σε μας αυτά», «μακάρι οι μαθητές να έβγαιναν μαζί με τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους», «μακάρι να πηδάγαμε καμιά δεκαοχτάρα» («εργάτες-αγρότες –φοιτητές»).

Βεβαίως, την ώρα που ο χλιμίτζουρας της διπλανής πόρτας θέλει να βγουν όλοι, από 8 έως 80 χρονών και να υποστηρίξουν τα αιτήματά του στον δρόμο, ο ίδιος κοιτάζει πώς θα ξεσκίσει τα αιτήματα των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων.
Βλέπει τις γαλλίδες μαθήτριες κι αναστενάζει από προσμονή, αλλά όταν έκανε το δικό του παιδί κατάληψη στο σχολείο, ο αγωνιστής μελλοντικός συνταξιούχος έσπαγε τα τηλέφωνα της Δ/νσης Εκπαίδευσης, του γραφείου του Δημάρχου, του Δημοτικού Συμβούλου και τέλος των μπάτσων αγανακτισμένος: «μα τι θα γίνει τέλος πάντων, δεν μπορεί 5 αλήτες από διαλυμένες οικογένειες να κρατάνε όμηρους τα παιδιά μας εμποδίζοντάς τα να μορφωθούν!» Φυσικά, όταν πλακώνουν οι μπάτσοι και σπάνε τις καταλήψεις, ο ηρωικός χλιμίτζουρας αναψοκοκκινίζει καταγγέλλοντας τη χούντα του Πασόκ.

Η οποία χούντα του Πασόκ βεβηλώνει, για παράδειγμα, το ιερό μνημείο της Ακρόπολης κυνηγώντας τους συμβασιούχους που θέλουν να μονιμοποιηθούν μετά τη λήξη της σύμβασής τους και μ΄αυτό αγανακτεί ο χλιμίτζουρας! Ο ίδιος χλιμίτζουρας που βρίζει τους δημόσιους υπάλληλους επειδή, λόγω μονιμότητας, τα ξύνουν!

Παραπλεύρως ο χλιμίτζουρας έχει μέγα πρόβλημα όταν απεργούν, για παράδειγμα, οι βενζινοπώλες και δεν μπορεί να βρει καύσιμο για την αμαξάρα («τι θέλουν τώρα και απεργούν, οι κλεφταράδες; ένας Παπαδόπουλος τους χρειάζεται») αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν απεργούν, για ξαναπαράδειγμα, οι ταριχευτές ηλεκτροφόρων χελιών, εφόσον δεν επηρεάζουν την δική του καθημερινότητα («η απεργία είναι ιερό δικαίωμα του εργαζόμενου, άσε που τα αιτήματά τους είναι και δίκαια»).

Και όταν δεήσουν να κατέβουν στους δρόμους οι διαμαρτυρόμενοι, κανένας τους δεν κοιτάζει τι σκατά γράφουν τα πανό κάτω από τα οποία συντάσσονται. Αναφέρονται στα αιτήματά τους ή γενικολογούν περί πλουτοκρατίας και λαϊκής αντιστασηκαιπάλης; Οι προτάσεις που καταθέτουν στο τάδε υπουργείο έχουν κάποια προοπτική εφαρμογής ή «να΄χαμε να λέγαμε»; Μαζεύονται δίπλα στα λουλουδάδικα, έχουν μάθει προσφάτως το σουξεδιάρικο «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή», καβλώνουν όταν το ακούνε οι «βάλε τώρα που γυρίζει» πιτσιρικάδες (αναρχικοί, μηδενιστές, σκοταδιστές, αριστερά εξτρέμ με πλατυποδία) ξεχνώντας οτι το μπουρδέλο τη βουλή την κλείνουν ενίοτε και οι χουντικοί –όλα πρίμα! Και ελπίζουν να γίνει η Βασιλίσσης Σοφίας –Μονμάρτη. Αλλά δεν ανοίγουν τα γκαβά τους να δουν οτι στο Παρίσι δεν έχει ΠΑΜΕ κι έτσι οι πορείες ξεκινάνε από ένα σημείο και καταλήγουν σε κάποιο άλλο –ενιαία! Καθότι οι μαζικές διαμαρτυρίες γι΄αυτό ονομάζονται «μαζικές», επειδή πάει ο κόσμος όλος μαζί και διαμαρτύρεται. Αν οι μισοί πάνε κατά δω στις 11, οι υπόλοιποι πάνε κατά κει στις 12 και μια ομάδα πάει εδώ κι εκεί από τις 1 κι ύστερα, δεν μιλάμε για αγωνιστική κινητοποίηση –μιλάμε για αγωνιστική της Σουπερλίγκ που έτυχε να παίζουν οι γάβροι, οι βάζελοι κι ο Πανιώνιος εντός έδρας.

Θα μου πεις –επειδή έχουμε το ΠΑΜΕ δε γινόμαστε Παρίσι; Κι επειδή οι γονείς γουστάρουν μεν να διαμαρτύρονται αλλά δεν γουστάρουν να χάνουν μαθήματα τα παιδιά τους; Μήπως οι Γάλλοι ή οι Άγγλοι δεν έχουν φραξιονιστικές οργανώσεις στην ευρύτερη Αριστερά τους; Μήπως οι Γάλλοι ή οι Άγγλοι γονείς αφήνουν αδιαμαρτύρητα τα καμάρια τους να κλείνονται μέσα στα σχολεία και να βγάζουν τα μάτια τους;

Δεν είναι εκεί το σημείο διαφοροποίησης μεταξύ της προσανατολισμένης λαϊκής αντίδρασης του Παρισιού (για παράδειγμα) και της αγωνιστικής γυμναστικής στην οποία επιδίδεται μερίδα Αθηναίων μέσης ηλικίας και οικονομικής κατάστασης (όχι για παράδειγμα). Η κοινωνική δομή κάνει τη διαφορά και θα γίνω γρήγορα ξεκάθαρος σαν κρύσταλλο Βαρώφσκι...

Όλοι γνωρίζουν (κι αν όχι, μαλακία τους) τους αγώνες των Γάλλων για την κατοχύρωση των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων. Όλοι θυμόνται (κι αν όχι, θα΄πρεπε) τις βίαιες αντιδράσεις τους σε περιπτώσεις περιστολής δικαιωμάτων. Είναι αυτό που λέμε ηλιθιωδώς (προσπαθώντας να κωδικοποιήσουμε την πραγματικότητα): «οι Γάλλοι σαν λαός έχουν παράδοση στην υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων». Και εννοούμε οτι εκεί πέρα αν πάνε να τους κόψουν μια βδομάδα από την άδεια λοχείας βγαίνουν άπαντες στους δρόμους (κι ας μην είναι όλοι γυναίκες!) ενώ εδώ οι καλοκαιρινές διακοπές προέχουν ασυζητητί των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Γιατί; Είμαστε τόσο μαλάκες; Σαν έθνος; Σαν λαός; Σαν Σίρο;`

Όχι δα! Όπως δεν είμαστε το εξυπνότερο έθνος της γης που είχε χοληστερίνη όταν οι άλλοι ήταν ακόμα στα δέντρα, έτσι δεν είμαστε και το ηλιθιοδέστερο έθνος. Για την ακρίβεια, το διανοητικό επίπεδο δεν είναι δυνατό να μετρηθεί σε επίπεδο έθνους σα να επρόκειτο για ποσοστό υπέρβαρων σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό.

Δεν αντιδρούμε όταν μας κόβουν τη συλλογική σύμβαση επειδή απλώς δεν έχει σημασία. Δεν βγαίνουμε στο δρόμο μαζικά σαν τους Γάλλους επειδή, όπως και να βγούμε, δεν υπάρχουν αιτήματα προς διεκδίκηση.
Πράγματι, οι Γάλλοι απολαμβάνουν ενός αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους, από τον τομέα της υγείας και της περίθαλψης μέχρι τον τομέα της συνταξιοδότησης και της υποστήριξης ανέργων. Έτσι ενοχλούνται αν χάσουν κάποιο από τα δικαιώματά τους, εφόσον υπάρχει απευθείας σύνδεση ανάμεσα στο δικαίωμα και στην απολαβή. Αν οι Γάλλοι παίρνανε επιδόματα ανεργίας επιπέδου «λάβε τούτο πτωχέ μου ζητιάνε», αν οι συντάξεις τους ήταν «να μαζευτούμε πέντε να παραγγείλουμε και το γιουβέτσι μαζί με το σκέτο», αν η υγειονομική τους περίθαλψη ήταν «λάβετε οι ημέτεροι τα δέοντα», δε νομίζω οτι θα έβγαιναν στους δρόμους με την τωρινή τους μαχητικότητα.

Εντάξει –αλλά γιατί υπάρχει αυτή η ποιοτική και ποσοτική διαφορά; Η εύκολη απάντηση σχετίζεται με την παραγωγική διαδικασία. Όταν μια χώρα παράγει, οι καπιταλιστές καρπούνται την υπεραξία και το «αναγκαίο μίνιμουμ επιβίωσης» δίνεται στους εργαζόμενους εμπλουτισμένο με το «ψυχολογικό κίνητρο» για καλυτέρευση της ζωής τους (τουτέστιν κάνα 500άρι ευρώ το μήνα –για ξόδεμα). Έτσι κοντράρεται και η μαρξιστική ρήση: «εργαζόμενοι όλων των χωρών ενωθείτε –δεν έχετε να χάσετε τίποτα άλλο παρά τις αλυσίδες σας». Επειδή ο εργαζόμενος ΕΚΕΙΝΗΣ της χώρας βλέπει οτι έχει να χάσει πολλά πράγματα και μην πας να ψάξεις την αναγκαιότητα κατοχής των πραγμάτων αυτών (δεν είναι της ώρας). Άρα, πρώτον δεν ενώνεται με τους εργαζόμενους των άλλων χωρών (μην του πάρουν κι αυτά που έχει), δεύτερον δεν ξεσηκώνεται και τρίτον ...–γενικά.
Το στάδιο ονομάζεται μονοπωλιακός καπιταλισμός, η περίοδος ονομάζεται μεταβιομηχανική ή «παροχής υπηρεσιών» (σαν τα μπλοκάκια) κι αυτό ισχύει στον λεγόμενο, «δυτικό κόσμο». Αλλά δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας.

Όπου δεν υπήρξε ποτέ αξιομνημόνευτη παραγωγή στον δευτερογενή τομέα αλλά περάσαμε στην τριτογενή μεταπώληση και παροχή υπηρεσιών αεροπλανικά. Τουτέστιν δεν πατάμε πουθενά, δεν έχουμε εργοστάσια στο Βιετνάμ να φτιάχνουν τα προϊόντα που εμείς εμπορευόμαστε, δεν έχουμε καν προϊόντα να εμπορευτούμε –για την ακρίβεια είμαστε σε επίπεδο μπακάλικου. Αγοράζουμε και μεταπουλάμε –μεταπρατισμός του κερατά κι άντε να ζήσεις κάνοντας τον ενδιάμεσο σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Όπως λοιπόν παράγουμε φούμαρα έτσι ακριβώς και πληρωνόμαστε –με φούμαρα. Άσχετα που όταν ξοδεύουμε πρέπει να στάξουμε κανονικό χρήμα κι όχι μουσαντένιο (εξ ου και τα δάνεια –παλιοκατάσταση).Τέλος πάντων, το ρεζουμέ παραμένει –δεν είμαστε στη φάση των Γάλλων γι΄αυτό και δεν μας ωφελούν τα γαλλικά.

Αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει οτι δεν πρέπει να κάνουμε διαδηλώσεις –σημαίνει οτι καλό θα ήταν να προσανατολίσουμε (βαλκανοποιήσουμε, τριτοκοσμικοποιήσουμε) τα αιτήματά μας.

Βγήκες κύριος στη διαδήλωση; Ζήτα κάτι εφικτό να μην πάει και τζάμπα το περπάτημα! Ζήτα κανονικό σύστημα υγείας και περίθαλψης, ζήτα κουπόνια αντί για συντάξεις, ξέρω ΄γω... Ζήτα αυτό που μπορείς να πάρεις κι όχι αυτό που έχουν οι άλλοι «στας
Ευρώπας». Εντάξει, αλλά πώς θα ξεχωρίσεις το εφικτό από το υπερβατικό; Πώς θα καταλάβεις οτι το αίτημα «δωρεάν συγγράμματα» μοιάζει εφικτό, ενώ το αίτημα «βασικός μισθός 1.400 ευρώ» είναι σκέτη παπαριά και τίθεται για διαπραγματευτικούς λόγους; Και ποιοι κάνουν τη διαπραγμάτευση και τι θέλουν να πετύχουν με αυτή; Να πάει ο βασικός έστω στο χιλιάρικο ή να γίνουν βουλευτές οι διαπραγματευτές;

Για να κατανοήσω θα πρέπει πρώτα να εννοήσω –έτσι δεν πάει; Να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου, να ανθιστώ ας πούμε. Όχι τίποτα φοβερό –απλώς τι ζητάω, πόσο μπορώ να πιέσω, τι μπορώ να πάρω, τέτοια πράγματα, απλά. Και πώς θα κατανοήσω αυτά τα απλά πράγματα; Προφανώς κατανοώντας τη θέση μου στην κοινωνική δομή. Τι είμαι ρε παιδί μου; Ο Γαμών ή ο Τουταγχαμών; Άμα βγω στους δρόμους θα χεστούν επάνω τους ή θα με χέσουν ψηλά; Και τι πρέπει να κάνω στην τελική;

Μην το ψάχνεις –όλα αυτά για να τα κατανοήσω χρειάζεται "καλλιέργεια". Εκπαίδευση και τέτοια. Πρέπει να έχω ξεστραβωθεί πέρα από τις παπαριές των δελτίων ειδήσεων, πέρα από τα φούμαρα των κομματικών και των συνδικαλιστικών παραγόντων, πέρα από το μπούστο της Μενεγάκη. Πώς θα το καταφέρω αυτό; Η εύκολη απάντηση θα ήταν «διαβάζοντας» αν δεν γεννιόταν απευθείας η ερώτηση: «ναι, αλλά ξέρεις να διαβάζεις;»

Αν σκεφτούμε την προεργασία που έγινε από το σχολείο, θα καταλήξουμε οτι σαφώς και δεν ξέρεις. Στο σχολείο σε μάθανε να παπαγαλίζεις –ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μαλακία το δημώδες «Του νεκρού αδερφού», μπορεί αυτή μου η ανάμνηση να με βοηθήσει να κατανοήσω την ποίηση του Πολ Ελυάρ ας πούμε; Ζαμέ! Το μόνο που μπορεί να μου εξασφαλίσει η σχολική μου εμπειρία είναι μια υποσυνείδητη απέχθεια για οποιοδήποτε χαρτί έχει πάνω του τυπωμένα γράμματα.

Ας υποθέσουμε τώρα οτι οι απόφοιτοι Λυκείου είναι η πρόθυμη και ηλίθια πλέμπα που περιμένει να την οδηγήσουν στη Γη της Επαγγελίας οι απόφοιτοι Πανεπιστημίων –ας κάνουμε αυτή την τερατώδη υπόθεση. Έμαθε κανένας να διαβάζει στα Πανεπιστήμια; Δεν αναφέρομαι στην ειδική εκείνη περίπτωση φωτισμένου καθηγητή που μπλα, μπλα και Τζούλια Ρόμπερτς συν Ρόμπιν Γουίλιαμς "σιιίζ δε ντέι τουγκέδερ γουίθ Γκουντ Γουίλ"... Αναφέρομαι στον κανόνα κι ο κανόνας λέει «παπαγάλισε, αντέγραφε, γλύψε». Αυτά διδάσκονται στα Πανεπιστήμια.

Εντάξει λοιπόν, ας δώσουμε το ρόλο των λοχαγών στους απόφοιτους Πανεπιστημίων κι ας αφήσουμε την αλλαγή της κοινωνίας στους μεταπτυχιακούς –πώς σου φαίνεται αυτό; Σαν χοντροκομμένο αστείο –έτσι;

Μετά από μια σύντομη περιήγηση στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας εύκολα διαπιστώνεται οτι το βαυαρικό σύστημα εκπαίδευσης (που δεν είναι πια και τόσο σύγχρονο) και αποσκοπούσε στη δημιουργία μορφωμένων κορασίδων είναι η βασική φιλοσοφία σχεδιασμού των εκπαιδευτικών και μαθησιακών δομών της χώρας. Κι όσοι διαμαρτύρονται, ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα παρουσιαστεί η καταστροφή της Σμύρνης ή για το αν θα είναι υποχρεωτικά τα θρησκευτικά, παρά για το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάνανε ολόκληρη φασαρία με τη Ρεπούση και την ίδια στιγμή δεν καταδέχτηκαν να ρίξουν μια ματιά στα βιβλία των μεσαίων τάξεων του Δημοτικού, για παράδειγμα, όπου πρώτα μαθαίνεις να κάνεις πράξεις με κλάσματα και μετά τι στον πούτσο είναι το κλάσμα κι όπου διαβάζεις περισπούδαστα λογοτεχνικά κείμενα του Καρκαβίτσα και του Δροσίνη με λέξεις και εκφράσεις που δεν χρησιμοποιούνται πλέον ούτε από τους παππούδες μας.

Κάνουν ολόκληρη κουβέντα για το κατά πόσο θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά τα θρησκευτικά ή αν θα πρέπει να είναι προαιρετικά έτσι ώστε αν τυχόν δεν καρφώνεται ο αλλοδαπός να τον σταμπάρουμε πιο εύκολα όταν βγαίνει μόνος του από το μάθημα στο άδειο προαύλιο και δεν ασχολούνται με την περίπτωση να κάνουν παρουσίαση των δογμάτων της κάθε θρησκείας στην ώρα του μαθήματος και να τα συζητήσουν. Πού αν το έκαναν θα κατέληγαν οτι όλοι τα ίδια λένε –γαμώ τον αντίχριστό τους δηλαδή!

Τώρα λυσσάνε που δεν πήγε η Ιστορία στα υποχρεωτικά μαθήματα και κάποιοι κάνουν πάρτι με την παραίτηση της Δραγώνα. Και δεν θυμούνται οτι ανέκαθεν οι «πρακτικές δέσμες» είχαν γραμμένη στ΄αρχίδια τους την Ιστορία κι έψαχναν οι καθηγητές πώς να τους διευκολύνουν, να μη χάσουν το Πολυτεχνείο τα παιδιά! Ή έστω, δεν παίρνουν χαμπάρι οτι η εθνικοφροσύνη τους αλλού χτυπιέται από το συγκεκριμένο πλάνο μαθημάτων εφόσον οι μεν «κλασσικοί» θα κάνουν Αρχαία Ιστορία οι δε υπόλοιποι θα κάνουν Ευρωπαϊκή Ιστορία! Τουτέστιν, ή Περικλή ή Ροβεσπιέρο –δεν θα μάθουν τα παιδιά για τον ηρωικό δικτάτορα Μεταξά και για τον αγέρωχο αγύρτη Βενιζέλο (ύλη η οποία έτσι κι αλλιώς δεν διδασκόταν σχεδόν ποτέ).

Να μη σε κουράζω (κι άλλο) –όλα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Ανεκπαίδευτοι άνθρωποι έχουν άποψη για την εκπαίδευση. Κακό είναι αυτό; Ξέρω ‘γω; Είναι σα να έχεις δίπλα σου τη μάνα σου πού δεν ξέρει να οδηγεί και να σου δίνει συμβουλές στην Εθνική Αθηνών –Λαμίας. Αν τις ακολουθήσεις, πόση ώρα θα σου πάρει για να βρεθείτε στις μπαριέρες;
Μη με παρεξηγείς –δεν εννοώ πως μόνο οι ειδικοί πρέπει να λένε τις απόψεις τους κι άλλα τέτοια. Εννοώ και υποστηρίζω όμως κάτι πολύ απλό: αν δεν το ξέρεις το θέμα, ή κάτσε μάθε το, ή άκου κάποιον που το ξέρει, ή στην τελική, ρώτα αυτόν που το ζει.

Το να έχεις άποψη περί του τι πρέπει να τρώνε οι γίβωνες όντας άσχετος είναι γραφικό όσο δεν δουλεύεις εσύ στον ζωολογικό κήπο και γίνεται επικίνδυνο όταν πιάσεις δουλειά εκεί πέρα. Σκέψου λοιπόν πόσο επικίνδυνο είναι να έχεις άποψη (την οποία θέλεις να επιβάλεις κιόλας) για την εκπαίδευση των παιδιών σου, τη στιγμή που το τελευταίο βιβλίο που διάβασες ήταν η βιογραφία του Γουέιν Ρούνεϊ. Κι αυτό καλοκαίρι σε λεωφορείο για τη Φαρακλάδα. Πριν πάρεις τη Μπέμπα –για τόσο παλιά μιλάμε....

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά