Τη σακουλεύεται τελικά ο Αρμάνδος;

«Χρειάζομαι έναν ήρωα/ θα κρατηθώ για χάρη του μέχρι το τέλος της νύχτας», έλεγε η άρτι αφιχθείσα από το κομμωτήριο Μπόνι Τάιλερ τα αρχαία εκείνα χρόνια. Και κούναγε ο στουντιακός αέρας τα μασίφ, από τη λακ, μαλλιά. Και τη δέρνανε οι πέντε ανέμοι στο αρτιφίσιαλ λοφάκι...

Και κοροϊδεύαμε εμείς: «ίσα μωρή μπαλότσα -δηλαδή πρέπει να ΄ρθει ο Καραϊσκάκης για να του κάτσεις;» Μικροί –τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε! Διότι όσα κοροϊδεύεις τα λούζεσαι, εξακριβωμένο αυτό. Έτσι λοιπόν, επειδή πολύ τους πονηρούς κάναμε και το παίζαμε «νο μορ χίροους άμα λάχει», η ζωή μας εκδικήθηκε με καταναγκαστική διαβίωση «στην εποχή των ηρώων» (σα να λέμε: «Το Κακό στην εποχή των ηρώων»).

Η εποχή αυτή νομίζω πως εγκαινιάστηκε όταν τα κόμιξ άρχισαν να διασκευάζονται σωρηδόν σε κινηματογραφικές ταινίες –εγώ τα έχω δει όλα, επειδή από μικρός διάβαζα κόμιξ, αλλά δεν τα πιστεύω. Ούτε όταν τα είδα, ούτε παλιά που τα διάβαζα –δηλαδή δεν πιστεύω οτι ο Σπάιντερμαν αναρριχάται στα κτίρια, ή οτι ο Χουλκ μεταμορφώνεται, ή οτι ο Κάπτεν Αμέρικα υπάρχει στην πραγματικότητα, ας πούμε. Δεν τα θεωρώ όλα αυτά πιθανά να συμβούν, ή να συνέβησαν ή να συμβαίνουν...

Και γι΄αυτό διατηρώ την ιστορικά τεκμηριωμένη άποψη: πας όστις διαφοροποιείται του πλήθους δια της επισταμένης αναπηδήσεως σε βάθρο προετοιμάζεται για δικτάτορας ή για μις Τουρισμός σε καλλιστεία.
Ενώ λοιπόν ο δεύτερος χαρακτηρισμός στην παραπάνω πρόταση δεν με ενοχλεί –το αντίθετο μάλιστα (ειδικά αν έχω εξασφαλίσει θέση κοντά στο βάθρο) ο πρώτος χαρακτηρισμός με ζορίζει. Θυμάμαι δηλαδή κάτι σωτήρες από δω, κάτι λαοπρόβλητους από κει, κάτι ηγέτες καβάλα στ΄άλογα παραδίπλα και θυμάμαι πόσους παραχώσανε όλοι αυτοί μέχρι να ξεκουμπιστούν από την εξουσία.

Θα πεις –«καλά ρε παιδί μου, πώς είσαι τόσο απόλυτος;» Όμως απόλυτος δεν είμαι εγώ, απόλυτη είναι η μεθοδολογία του συστήματος. Απόλυτα καθορισμένη είναι και η πορεία αποδυνάμωσης οποιουδήποτε κινήματος (κινήσεως ή ότι θες βάλε) με την υπερέκθεση στη δημοσιότητα ενός μέλους του κινήματος (συνήθως αυτού που διαθέτει μεγαλύτερη φωτογένεια). Να στο κάνω σέντσια:
Ξεκινάει μια κίνηση για επαναχρησιμοποιούμενες πλαστικές σακούλες, ας πούμε. Όπου βγαίνουν κάποιοι αλτρουιστικοί τύποι και προτείνουν να μεταφέρουμε τα ψώνια μας στο σπίτι με τις πλαστικές σακούλες κι όταν ξαναβγαίνουμε να τις πηγαίνουμε τις σακούλες σε ειδικά σημεία, για να τις ξαναπαίρνουν τα μαγαζιά, κάτι τέτοιο τέλος πάντων... Ωραία πρόταση; Ας το παραδεχτούμε.
Έλα όμως που αν γινόταν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μην τυπώνουν τη φίρμα τους οι εταιρείες στις σακούλες! Τουτέστιν ένα μεγάλο κομμάτι της διαφήμισης, ο κλάδος των σακουλοσλογκανοποιών θα έμενε ανενεργό. Και μια δαπάνη ενσωματωμένη στην τιμή του προϊόντος θα έμενε ορφανή. Λέμε τώρα, χονδροειδώς, μην τα πάρεις τις μετρητοίς. Θέλω να καταλήξω στο οτι η συγκεκριμένη κίνηση εγγράφεται ως επιβλαβής και πρέπει πάραυτα να ψεκαστεί με εξαφανιζόλ.
Πώς όμως; Απλό το κόλπο και το έγραψα ήδη. Βουτάμε έναν φωτογενή από την εν λόγω κίνηση –ας τον ονομάσουμε Αρμάνδο. Κι αρχίζουμε το λακριντί, ο Αρμάνδος είπε σήμερα αυτό, ο Αρμάνδος πήγε χτες και έφαγε σουβλάκι στου Χασάν, ο Αρμάνδος κατουράει καθιστός για να μη λερώνει το καπάκι της τουλέτας... Μετά τον καλούμε σε συνέντευξη. Και «πείτε μας κύριε Αρμάνδε μας πώς τεμαχίσατε 7 πολυεθνικές και 15 διεφθαρμένες κυβερνήσεις με μόνο όπλο τα γυμνά σας δόντια» και «τι γνώμη έχετε περί της ευρωπαϊκής πορείας του Παναθηναϊκού κύριε Αρμάνδε» και παντού κολαούζος ο Αρμάνδος μέχρι να τον βλέπει ο θεατής και να παθαίνει βέρτιγκο. Τι έχουμε πετύχει μέχρι εδώ; Την προσωποποίηση της κίνησης στον κύριο Αρμάνδο. Από τούδε και στο εξής, όταν κλάνει ο Αρμάνδος βρωμάει η κίνηση.
Παρακάτω;
Δυο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται (όπως πάντα). ‘Η ταΐζουμε τον Αρμάνδο μια σκάφη φασόλια και τον καταποντίζουμε μετά μαζί με τη βρωμοκοπούσα κίνησή του, ή τον κάνουμε σελέμπριτι και κουμαντάρουμε την κίνηση που εκπροσωπεί μέσα από δεξιώσεις και μπουζουκομάγαζα.
Κι αν η κίνηση καταλάβει το πάθημα Αρμάνδου κι επιχειρήσει να απαγκιστρωθεί απ΄αυτόν; Ω, μα τότε είναι εμφανές το τι συμβαίνει! Προσωπικές φιλοδοξίες και ίντριγκες έβαλαν σκοπό να φάνε τον Αρμάνδο τον ανιδιοτελή και καλύτερα να διαλυθεί η κίνηση στα εξ ων συνετέθη ώστε να πάρει το παιχνίδι όλο πάνω του ο Αρμάνδος και να προωθήσει αποτελεσματικά τους σκοπούς της κίνησης. Οι οποίοι σκοποί είναι...., χμ, εεε.... θυμάται κανένας;

Κάνε στα παραπάνω το λογαριασμό και θα δεις οτι κάθε περίπτωση καταλήγει στο να καταποντιστεί ο σκοπός της κίνησης.

Εξαιρέσεις; Βεβαίως και υπάρχουν –πάρε παράδειγμα τον Υποδιοικητή Μάρκος. Τον φέρανε από δω, τον φέρανε από κει –στο τέλος δεν κατάφεραν να τον καλουπώσουν κι αναγκάστηκαν να το γυρίσουν σε παραστρατιωτική καταστολή για να αντιμετωπίσουν τους Ζαπατίστας. Πώς κατάφεραν και δεν τα κατάφεραν οι συστηματίες σε αυτή την περίπτωση; Επειδή εκεί στην Τσιάπας έχει δημιουργηθεί (και λόγω του μακροχρόνιου αποκλεισμού της περιοχής) ένα διαφορετικό κοινωνικό μόρφωμα του οποίου οι κώδικες λειτουργίας δεν αναλύονται καθεστωτικά. Κι ο Μάρκος υπήρξε προϊόν αυτού του μορφώματος, απαρνούμενος την ήδη διαμορφωμένη ταυτότητά του προκειμένου να διαμορφώσει την πραγματική του ταυτότητα.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά όσο διάβαζα για την υπόθεση του Julian Assange και του Wikileaks. Και δεν έχω καμιά διάθεση να κουβεντιάσω το κατά πόσο είναι ένοχος βιασμών ή κυνηγημένος από κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών ο τύπος –αυτά τα αφήνω για τις κουτσομπόλες. Αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω οτι οι περίφημες αποκαλύψεις του Γουίκι ήταν πράγματα που όλος ο κόσμος γνώριζε. Προφανή, χιλιοειπωμένα –πώς το λένε; Κι εντάξει –ας υποθέσουμε οτι αποκαλύφθηκε εκεί (ή παραδίπλα) οτι οι ΗΠΑ είχαν πληρώσει δολοφόνους για να καθαρίσουν τον Χ ακτιβιστή ή τον Ψ Κάστρο (Τσάβες, Μοράλες). Το πάω σε κάτι πολύ χοντρό –έτσι; Αποκαλύφθηκε λοιπόν σε μια ιστοσελίδα και τι έγινε; Δεν το ξέραμε; Ή μήπως τώρα που αποκαλύφθηκε θα πάει ο ακτιβιστής Χ ή ο Κάστρο να κάνουν μήνυση στον Μπους και τον Ομπάμα;

Απλά το φιλοθεάμον κοινό θα αποφανθεί: «κοίτα τους καργιόληδες τι κάνανε!» και μετά θα τραβήξει ένα ακόμα κομμάτι πίτσα από το κουτί. Να μην κρυώσει κι η πίτσα και δεν τρώγεται μετά!
Κι ο Ασάνζ θα εξακολουθεί να πλασάρεται σαν σουπερήρωας επειδή και φωτογένεια διαθέτει και κυνηγημένος είναι αλλά κυρίως ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Αυτό είναι το σημαντικό, αυτό είναι το καλούπι που παράγει ήρωες.

Τώρα θα γενικεύσω συμπεραίνοντας:

-Η γνώση της αλήθειας (της μίας και μοναδικής, της αληθινής αλήθειας) είναι αυτή που γεννάει τους σημερινούς ήρωες.
-Ο τρόπος με τον οποίο έμαθε ο ήρωας την αλήθεια, ελάχιστα ενδιαφέρει. Επειδή a priori ο ήρωας είναι αγνός και αμόλυντος συνήθως η γνώση της αλήθειας τού δημιουργείται εξ αποκαλύψεως.
-Οι ικανότητες του ήρωα αυξάνονται αντιστρόφως ανάλογα των ενεργειών του. Όσο περισσότερο αδρανεί τόσο περισσότερα θεωρείται οτι μπορεί να επιτύχει.
-Η ηρωική υπόσταση δεν αμφισβητείται όσο παραμένει μακρινή για τον μέσο άνθρωπο.
-Ο βαθμός αμφισβήτησης του ήρωα από τους οπαδούς του είναι ανάλογος του βαθμού συνειδητοποίησης που απαιτεί ο ήρωας αυτούς.
-Όσο ο ήρωας υπόσχεται ή υπαινίσσεται οτι θα κάνει τα πάντα μόνος του για το καλό όλων, η θέση του στο βάθρο δεν κινδυνεύει.
-Όσο ο ήρωας ωθεί τον κόσμο σε εκκωφαντικά ασήμαντες κινήσεις τόσο περισσότερος κόσμος μαζεύεται γύρω του.
-Ο ήρωας παραμένει τέτοιος για όσο είναι διατεθειμένος να παρουσιάζει αποδιοπομπαίους τράγους.
-Ο ήρωας παραμένει τέτοιος για όσο δεν διανοείται να επισημάνει τις ευθύνες των οπαδών του στη διαμόρφωση μιας άσχημης κατάστασης.

Θα μπορούσα να συνεχίσω. Και να περιγράψω έτσι τις αιτίες που οδήγησαν τον Χίτλερ σε εκλογική νίκη ή τους λόγους που ακόμα και σήμερα μια μερίδα συνανθρώπων μας αναπολεί τον «Γιώργη τον Παπαδόπουλο το λεβέντη».

Αλλά νομίζω οτι δεν χρειάζεται. Όσοι έχουν ανάγκη από ήρωες θα συνεχίσουν να τους αναζητούν και έτσι να τους κατασκευάζουν. Και θα τους δίνουν ονόματα όπως Ασάνζ ή Καμίνης, ή Σέχτα Επαναστατών, ή Βγενόπουλος, ή Μπογιόπουλος και οπωσδήποτε Λαζόπουλος. Και θα συνεχίσουν να περιμένουν πρίγκιπες σε άσπρα ή μαύρα άλογα που θα μπουν στην πόλη για να τους απαλλάξουν από το καθημερινό τάισμα και ξεσκάτισμα του Δράκου. Του Γιάγκου Δράκου.

Βλέπεις –είναι πολύ ωραία η ιστορία του μάγκα που τράβηξε τριάρι με 18 στο χέρι και ξετίναξε τη μπάνκα αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Στο 18 μένεις και προσεύχεσαι –μη σου πω κιόλας οτι αδημονείς να κοροϊδέψεις το μαλάκα που θα τραβήξει.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά