Ωδή

Το υποσχέθηκα στο προηγούμενο ποστ μου. Πρόκειται για ένα κείμενο του Αντώνη Πανούτσου που είχε δημοσιευτεί σε ΜΟΤΟ της δεκαετίας του '80 (την εποχή που ο Αντόν έφτιαχνε ιστορικά άρθρα με τίτλους όπως: "KαLάRει ο Ζέπος και βγάζει KαLαMάρια" σε συγκριτικό τεστ μοντέλων της Kawasaki) και αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Οι μηχανόβιοι» (των Ηλία Μπαρμπίκα και Κώστα Ζαχαρόπουλου, εκδόσεις Καστανιώτη). Καλή απόλαυση:

-Το συνεργείο είναι τέμενος, ο μάστορας είναι αρχιερέας και τα μαστοράκια καντηλανάφτες. Το συνεργείο έχει θαυματουργές ικανότητες, κάτι σαν την Παναγιά της Τήνου. Πάμε τη μοτοσυκλέτα μας να γίνει καλά. Όπως λοιπόν δεν διατάζουμε την Παναγιά «Κάνε το παιδί να περπατήσει και θα’ρθω το απόγευμα να το πάρω», έτσι δε λέμε στο μάστορα «Φτιάχτο και θα περάσω αύριο». Για καλύτερες μέρες, αρμονικές σχέσεις και περισσότερα χιλιόμετρα, διατυπώνουμε το αίτημα ως εξής: «Μάστορα, νομίζω οτι έχει πρόβλημα στον (στην/στο)... Θα μπορέσεις να το κοιτάξεις; Πότε να σε πάρω τηλέφωνο;» Η φράση επαναλαμβάνεται τρεις φορές σαν ινδικό μάντρα, γιατί κανένας μάστορας δεν απαντάει με την πρώτη. Αν είναι παλιός μάστορας, την επαναλαμβάνουμε πέντε φορές, γιατί μπορεί να έχει κουφαθεί από το αερόκλειδο.

-Ο μάστορας είναι φοβερός στην οργή του, μεγαλόθυμος στην εύνοιά του και συγκαταβατικός στις αδυναμίες τού ατελούς όντος που λέγεται μοτοσυκλετιστής. Κάτι σαν τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Η μαγική λέξη που σας χαρίζει την εύνοιά του είναι το «νομίζω». Ποτέ δεν ξέρετε. Νομίζετε. Αν έχουν χαλάσει τα φώτα, λέτε «Νομίζω ότι δεν έχει φώτα». Αν έχει σκασμένο λάστιχο, «Νομίζω ότι έχει σκάσμενο λάστιχο». Έτσι μιλάνε.
Ποτέ δεν λέμε στο μάστορα «Το μπουζί μπαίνει στην τρύπα του κυλίνδρου» ή «Ένας φίλος μου έχει την ίδια μηχανή και την οδηγεί πάντα με τιμόνι». Αν ο μάστορας θέλει να βάλει το μπουζί κάπου αλλού ή πιστεύει οτι μπορείτε να οδηγείτε χωρίς τιμόνι, εσάς δε σας πέφτει λόγος.
Ποτέ δε ρωτάμε «Τι είναι αυτό;» και «Τι κάνει;» Σε αυτές τις ερωτήσεις ο μάστορας δεν απαντά. Στο κάτω κάτω, όλοι ξέρουμε οτι τα μικρά εξαρτήματα της μοτοσυκλέτας ονομάζονται παπαράκια και για να τα έχουν βάλει στη μηχανή κάτι θα κάνουν.
Ποτέ δεν απευθύνουμε το λόγο στο μάστορα. Περιμένουμε να μας απευθύνει ΑΥΤΟΣ το λόγο. Δηλαδή νομίζετε οτι δεν σας έχει δει και δε σας μιλάει; (Ο κανόνας αυτός δεν ισχύει αν στο συνεργείο δείτε μάνιουαλ στο σύστημα μπράιγ. Τότε ο μάστορας είναι όντως τυφλός. Αν ο μάστορας είναι και τυφλός και δεν σας απαντάει, σημαίνει οτι έχει κουφαθεί από αερόκλειδο. Είναι μια σπάνια περίπτωση που χρήζει μελέτης. Έχω καταλήξει ότι σε αυτή την περίπτωση τον οδηγείτε από το μπράτσο στη μοτοσυκλέτα σας, αφού περιμένετε πρώτα να κρυώσει το μοτέρ).



-Ποτέ δεν καθόμαστε στο συνεργείο. Περιμένουμε όρθιοι στη γωνία του χώρου αναμονής. Αν ο χώρος είναι τετράγωνος και οι τέσσερεις γωνίες πιασμένες από άλλους πελάτες, βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο μέχρι ν΄αδειάσει μια γωνία. Αν το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο, φεύγουμε.

-Ο μάστορας κατά 99% είναι τσακωμένος με τους γείτονες γιατί κάνει φασαρία. Σπρώχνουμε λοιπόν πάντα τη μοτοσυκλέτα μας τα τελευταία 100 μέτρα, με σβηστό το μοτέρ. Αν είστε πραγματικά ευγενικοί, σβήνετε το μοτέρ στα σύνορα του δήμου όπου εδρεύει το συνεργείο.

-Όποτε λείπει ο μάστορας από το συνεργείο, τον αντικαθιστά το αρχαιότερο μαστοράκι, που έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με το μάστορα. Η αρχαιότητα αναγνωρίζεται με τα στρώματα του γράσου.

-Ο μάστορας δεν κάνει λάθη. Οι εταιρείες κάνουν. «Κοίτα τούς μαλάκες τούς Γιαπωνέζους πού πήγανε και το βάλανε». Σύμφωνα με 2 στους 5 μάστορες, το φανάρι θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω στο ρεζερβουάρ. Μπορεί να μη φωτίζει καλά αλλά λύνεται εύκολα.

-Αν η ζωή δεν έχει κανένα νόημα και θέλετε να πεθάνετε σαν μοτοσυκλετιστής, η λύση είναι απλή. Πηγαίντε στο συνεργείο Παρασκευή, στις 7 το απόγευμα, και φωνάξτε από το πεζοδρόμιο: «Μάστορα, βγαίνεις λίγο έξω να μού αλλάξεις μια ντίζα;» Κανείς δεν έχει ζήσει για να περιγράψει τη συνέχεια!

Posted in: Κολλήματα