Τρίτη, Ιανουαρίου 11, 2011
The Motorcycle boy
Είδα τις προάλλες αυτό το ντοκιμαντέρ του Tom DiCillo και στεναχωρήθηκα ρε γαμώτο. Επειδή μια τρομερή σκηνοθεσία μαζί με άμυθητο αρχειακό υλικό (συν τον χαμένο-νεκραναστημένο δίδυμο αδερφό του μακαρίτη) πήγαν στράφι λόγω ενός βαρετού σεναρίου και της άνευρης, νανουριστικής, εκνευριστικής αφήγησης του Τζόνι Ντεπ. Ρε Τζόνι, γύρνα στον Τιμ Μπάρτον να βγάλετε τίποτα Αστραποκλανιάρηδες, αγόρι μου -τον κατέστρεψες τον άνθρωπο! Πάντως, αν κάτσεις να το δεις πρόσεξε τον Μούρισον στο πρώτο μέρος όπου μπορείς να ορκιστείς οτι πάσχει από καθολική τύφλωση και στο δεύτερο μέρος όπου έχει ξαναβρεί το φως του ο άθρωπας! Πώς γίνεται αυτό; Επειδή στο πρώτο μέρος είναι όλο πάνω στη σκηνή και στήνεται ενώ στο δεύτερο όχι.
When you ‘re strange -Tom DiCillo
Θυμήθηκα λοιπόν τον μέγιστο ντοκυμαντερίστα, τον θρυλικό Julien Temple (για να καταλάβεις πόσο μεγάλος είναι στο είδος του αρκεί να σου θυμίσω πώς όταν επιχείρησε να κάνει ταινία γελάσανε μαζί του μέχρι και τα καπάκια από τις μπύρες -βλέπε Absolute Beginners). Τις σκηνές από τον Ριχάρδο τον Γ' που χώνει ανάμεσα στις συνεντεύξεις των Sex Pistols, τις εξομολογήσεις του Strummer και τα ρεμάλια δίπλα στον αναμμένο κάδο στο Future... Ονειρώδη πράγματα, άμα δεν δεις δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.
The filth and the fury -Julien Temple
Future is unwritten -Julien Temple
Και μετά ένα ντοκυμαντέρ καμωμένο με βελόνες κεντήματος -εργόχειρο κανονικό. Από το οποίο δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάποιο χαρακτηριστικό απόσπασμα, ειδικά εκείνες τις σκηνές όπου η καθημερινή ζωή τρέχει συντονισμένη με τους ρυθμούς των τραγουδιών των Χ ή τις άλλες -τις καταβάσεις στην κόλαση των ρημαγμένων κλαμπ. 5 χρόνια τους πήρε να το φτιάξουν και γρήγορα το τελείωσαν, αν θες να ξέρεις!
The unheard music -W.T. Morgan
Εντάξει, αυτό εδώ δεν λέει πολλά πράγματα εκτός αν είσαι κολλημένος με τον Cave σαν και τα μούτρα μου. Αλλά αξίζει να δεις τις μούτες του Αρχηγού, το υπέρτατα ηλίθιο ύφος του όταν σχετίζεται με θαυμαστές και πάνω απ΄όλα τον Blixa να γαμάει στεγνά έναν τυπάκο που έκανε τη μαλακία να τους κλείσει για συναυλία στην αίθουσά του. Μεγαλεία!
The road to God knows where -Uli M. Schuppel
Να κι ένα παράδοξο! Τουτέστιν, ενώ ο Βέντερς είναι καταπληκτικός σκηνοθέτης ταινιών καταφέρνει να αφήσει όλο το στυλ του στην άκρη και να βγάλει ένα ντοκυμαντέρ απ΄αυτά που τα βλέπουν και δακρύζουν μέχρι κι οι βράχοι (rocks). Πώς γίνεται αυτό; Έχω την εντύπωση οτι οι Κουβανοί που φιλμάρει είναι τέτοιες μούρες που τον κάνανε να ξεχάσει μέχρι και τ΄όνομά του.
Buena Vista Social Club -Wim Wenders
Και για το τέλος το επιδόρπιο. Έχω ξαναγράψει παλιότερα γι΄αυτό το ντοκυμαντέρ, δεν ξέρω πόσα χρόνια πήρε στον Αθηρίδη να το γυρίσει, κατανοώ οτι ο Παπαντίνας είναι τρομερή φάτσα, αλλά η ταινιάρα πάντα ταινιάρα θα είναι. Κι αν μπορείς κάντο καλύτερα δηλαδή. Έτσι;
T for trouble -Δημήτρης Αθηρίδης
Posted in: Κολλήματα
8 γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.:
χρονια καλα,πολλα κλπ κλπ
Εγω βλεπω αυτο τον καιρο το Lemmy.
Μια χαρα ειναι για τον ανθρωπο πισω απο τον μυθο..αν και θες μεταφραση οταν αρχιζει να μιλαει με προφορα απο τα Midlands,καπνιζοντας και βηχοντας τευτοχρονα!!
Το filth and the fury,ειχε για μενα την καλυτερη εισαγωγη..σε 2 λεπτα ενα ολοκληρτο μαθημα κοινωνικης αναλυσης για την Μ.Βρεταννια του στα τελη των 70`s!!
Ασχετη ερωτηση: Aν το punk ηταν η μουσικη για μια κοινωνια που εβραζε εναντιον της Θατσερ, του ΔΝΤ,και του νεοφιλελευθερισμου(ΑΝ ηταν ξαναλεω),τοτε το new wave ηταν η μουσικη μιας κοινωνιας που ΕΧΑΣΕ την μαχη με τα παραπανω?..θελω την γνωμη σου.
τα καλυτερα για τον χρονο που ηρθε!!!!
Αυτό με τον Λέμυ (όχι τον Κόσιον χεχεχε) δεν το έχω δει ακόμα και το βαριέμαι να σου πω την αμαρτία μου, αλλά θα το δω, πού θα μου πάει; Πλάκα είχε ο Kilmister αλλά για μένα ο πραγματικά μυθικός ήταν ο Ντέιβ Μπροκ -τέλος πάντων, γούστα...
Να πω κιόλας οτι αυτά είναι τα αγαπημένα μου μουσικά ντοκυμαντέρ, υπάρχει άλλη μια κοντινή κατηγορία που μπορεί να τη βάλω άλλη μέρα με τις αγαπημένες μου συναυλίες που έχουν κινηματογραφηθεί.
Σχετική η ερώτησή σου, μόνο που ξεχνάς κάτι. Το πανκ εκτός από αντίδραση στην πολιτική-κοινωνική κατάσταση της εποχής ήταν και αντίδραση στο ροκ. Και μαζί με την κοινωνική του συνεισφορά κατάφερε να θάψει το γερασμένο και ξεδοντισμένο κατάντημα που ήθελε να ονομάζεται ροκ. Το new wave λοιπόν βγήκε από τα ερείπια με μια λογική νεογέννητου. Και ήταν απ΄όλα -από τη γεύση της ήττας με τους Joy Division, από το προσωπικό αδιέξοδο των Cure, μέχρι τη χαρά της σαχλαμάρας του ΜακΚάλοκ με τους Κουνελάνθρωπους και της Μάρθας με τις Τηγανίτες.
Υ.Γ.: Χρόνια καλά και τα ρέστα βεβαίως...
Διαλογος στο ντοκυμανταιρ:
- Ερ:Γιατι εφυγε ο Lemmy απο τους Hawkiwnd?
- Aπ:Oλοι εμεις,παιρναμε ψυχεδελικα ναρκωτικα,,Μανιταρια,LSD κλπ..Αυτος επαιρνε speed και αμφεταμινες..Δεν μπορουσαμε να συνεννοηθουμε(!!!)
(ελευθερη αποδοση...)
To punk ηταν η αντιδραση των "ατεχνων" απεναντι στις συνθεσεις του Krautrock,τις μελωδιες του Ντυλλαν,ε?
Χαχαχαχα -τότε έπρεπε ίσως κι ο Λέμι να πάρει κάνα ψυχεδελικό, γιατί οι Χοκ βγάλανε απίστευτα πράγματα, όσο ο Λέμι έβγαζε το σάουντρακ του "τους τσακίζουμε στο ξύλο και μετά τρέχουμε". Όχι οτι το υποβαθμίζω, αλλά οι Χοκγουίντ ήταν εξωγήινοι ρε παιδί μου!
Τελικά οι πάνκηδες δεν ήταν όσο άτεχνοι ήθελαν να δείχνουν, απλώς έπρεπε το ροκ να γυρίσει στις ρίζες του, στην εποχή που κάθε απόκληρος πιτσιρικάς μπορούσε να φτιάξει μια μπάντα. Κι εκεί ακριβώς να πεθάνει -μάλλον οι πάνκηδες αγάπησαν το ροκ περισσότερο από πολλούς βαρυμέταλους και λοιπούς καλλιτεχναράδες. Κράουτ ήταν οι Γιες, οι Φλόυντ, οι Τζένεσις, οι Έμερσον Λέικ εντ Πάλμερ και οι συν αυτώ; Αν ναι -τότε το πανκ στάθηκε όντως απέναντί τους. Ο Ντύλαν στα τέλη του '70 είχει ήδη πεθάνει (αλλά δεν του το είχαν πει).
υπάρχει περίπτωση να δούμε στο net το ντοκιμαντές του Αθηρίδη λέω;
πρτφ
Έχω την εντύπωση οτι αν παιχτεί πουθενά μόνο στην κρατική θα είναι επειδή από τους σινεμάδες έφαγε πόρτα (κι ας ήταν γεμάτος ο Μικρόκοσμος όσο παιζόταν).
Θα συμφωνήσω απόλυτα για το ντοκυμαντέρ του DiCillo. Θα μπορούσε να είναι απλά α π ί σ τ ε υ τ ο! αν ο Τζωνάκης ο Ντέπ σταματούσε να την βλέπει ροκ στάρ και παρέμενε στους ρόλους τύπου Τζακ Σπάροου.
Buena Vista Social Club ρούλζ. Παίζει να είναι και το αγαπημένο μου έβερ. (το μόνο ντοκυμαντέρ που έχω αγοράσει σε dvd -πέραν απο συναυλίες έτσι?)
Και όσο για το T for Trouble, θα πω απλά, πως είμαι ευγνώμων για αυτόν που με τράβηξε με το ζόρι να το δούμε στο φεστιβάλ θεσσαλονίκης πριν κανα δυο χρόνια. Η αλήθεια είναι πως δεν πήγα με διάθεση να μου αρέσει, αλλά βγήκα απο εκει μέσα ενθουσιασμένη (και προβληματισμένη αλλα αυτο είναι άλλη ιστορία).
Απλά έξαιρετικό!
Α! επίσης να πώ πως το έχει πια και το youtube (6 μέρη αν θυμάμαι καλά). Κάτι άλλο έψαχνα χτές και έπεσα πάνω του και φυσικά έκατσα και το ξαναείδα. Η πλάκα είναι πως όποιος το ανέβασε το έκανε μια μέρα μετά το πόστ σου χεχε.
Τώρα, αν αυτός που το ανέβασε έκανε καλό στους συντελεστές του ντοκυμαντέρ (επειδή έγινε γνωστό το έργο τους) ή τους έκαψε... κανένας, ποτέ δεν θα το μάθει, χεχεχε.
Να δεις αυτά του Τζούλιεν Τεμπλ -ο τύπος είναι ο μέγιστος μουσικός ντοκυμαντερίστας κατά τη γνώμη μου.
Δημοσίευση σχολίου
Άσε κάτι για το γκαρσόνι ρε!