"Είμαι το φάντασμα όλων των ονείρων μου"

Διάβαζα γι΄αυτήν τώρα τελευταία οτι πάσχει από πολλαπλή σκλήρυνση, βρήκα μάλιστα εδώ και μια δήλωση της σχετικά: "Είμαι καλύτερα από όσο θα έπρεπε. Είναι περίεργη αρρώστεια. Πάω 16 χρόνια σε νευρολόγους. Ένας γιατρός στην Καλιφόρνια το βρήκε, μετά κάνανε κάμποσα τεστ και ακόμα δεν είναι απολύτως σίγουρο. Τελικά, επειδή δεν έχω τα χρήματα για τη θεραπεία και δεν έχω ασφάλιση, δεν μπορώ να φερθώ σα να είμαι ασθενής. Πρέπει να προσποιούμαι οτι είμαι καλά. Κι έτσι απλώς το αγνοώ. Αυτό κάνω. Έρχεται και φεύγει. Είσαι μια χαρά και ξαφνικά σε χτυπάει".

Από πιτσιρικάς, όταν αγόρασα το Under the Big Black Sun (έναν από τους 10 καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου) έβαλα την Exene Cervenka στο εικονοστάσι με τις ροκ θεές (δίπλα στη Janis Joplin και πιο πάνω από τη Blondie). Όσο για το συγκρότημα που είχε στήσει με τον φοβερό John Doe κι έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες της Αμερικάνικης φολκ ονόματι Billy Zoom... νομίζω οτι όποιος δεν γνωρίζει τους Χ, έχει χάσει μια ανόθευτη μουσική εμπειρία (κι έχει απλώς εξοικονομήσει πολλά λίτρα ιδρώτα που συνοδεύουν κάθε τραγούδι τους).

Είπα λοιπόν να αναδημοσιεύσω μια συνέντευξη της Exene από εδώ, πρόκειται για συνέντευξη του 2002 στο Perfect Sound Forever.

Καλό ταξίδι σε όσους το επιχειρήσουν:



PSF: Πολλά από τα τραγούδια σου, ειδικά της πρώτης περιόδου των Χ στόχευαν στο σκοτεινό, κρυμμένο υπογάστριο του χρυσοφόρου μύθου της Νότιας Καλιφόρνια. Κατά τη γνώμη σου, το Λος Άντζελες έχει αλλάξει από τα τέλη του ’70 που πρωτοήρθες;
Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει. Για την ακρίβεια, νιώθω όπως ακριβώς ένιωθα όταν πρωτοήρθα. Επειδή, όταν ήμουν νεαρή γυναίκα, όταν ήμουν 20, 21, 22 –μόνο θύμα μπορούσες να πέσεις σ΄αυτό το μέρος. Δεν ήμουν πορνοστάρ/ στριπτιζέζ/ καλλονή/ κορίτσι με προοπτικές για μόντελινγκ, αλλά όταν εγκαταστάθηκα –αν ήσουν μικρή και κάπως απλοϊκή, έπρεπε να νταραβεριστείς με τύπους υποχθόνιους και περίεργους. Ποτέ δεν ήξερες ποιες ήταν οι προθέσεις του άλλου. Μπήκα στην πανκ σκηνή νωρίς, κι αυτή ήταν μια μεγάλη οικογένεια, τόσο ασφαλής –οπότε γλίτωσα απ΄όλα τ΄άλλα. Γράφαμε τραγούδια για τους πλούσιους, για τους Fleetwood Macs της πόλης και όλα αυτά –βλέποντάς τα από τη μεριά των περιθωριακών. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη, εξακολουθώ να παραμένω περιθωριακή. Όχι σαν καλλιτέχνης αλλά σαν άνθρωπος. Επειδή, ειλικρινά, το Λ.Α. είναι η πιο υπεροπτική πόλη που θα μπορούσες να ζεις.


PSF: Περισσότερο από τη Νέα Υόρκη;
Δεν το πιστεύω οτι μπορείς να κάνεις τέτοια σύγκριση. Έχεις βρεθεί ποτέ στο Λ.Α.; Σε συνθλίβει περισσότερο απ΄οτιδήποτε μπορώ να φανταστώ, με εξαίρεση την Καθολική εκκλησία. Καταστρέφει την αίσθηση της δημιουργικότητάς σου σε τέτοιο βαθμό που σε κάνει ν΄αναρωτιέσαι ‘πώς και δεν πέθανα ακόμα; γιατί ζω ακόμα σ΄αυτό το μέρος;’



PSF: Πάντως έζησες εκεί για μεγάλο διάστημα.
Έμεινα για προσωπικούς λόγους. Έχω ένα παιδί που δεν είναι ακόμα αρκετά μεγάλο, κι έχει γεννηθεί εδώ, εδώ πάει σχολείο και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει είναι καλό. Εκτός απ΄αυτό δεν βλέπω την ώρα να φύγω από αυτή την πόλη. Και το Χόλυγουντ –όλα όσα ήταν σημαντικά σχετικά με το Χόλυγουντ, το παλιό Χόλυγουντ, το φαντασμαγορικό Χόλυγουντ, τα παλιά εστιατόρια, τα παλιά που ήταν έτσι κι αλλιώς, που λέγανε οτι είναι οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας –όλα αυτά έχουν καταστραφεί κι έχουν γίνει τεράστια mall. Όλα τα drive in εστιατόρια κι όλη η κουλτούρα που σχετιζόταν με τα αυτοκίνητα έχει χαθεί. Υπάρχουν μέρη στην Pasadena, στην Κοιλάδα και στην Οrange County που διατηρούν ακόμα εκείνη την περίεργη αίσθηση της surf κουλτούρας του ’50 αλλά το συναίσθημα δεν είναι πια ίδιο. Δεν υπάρχει λοιπόν η παλιά σωτήρια ποιότητα ζωής εδώ πέρα. Υπάρχει πλέον μόνο αυτή η εφήμερη αίσθηση, άνθρωποι φτάνουν εδώ για να γίνουν διάσημοι και καταλήγουν όλοι άδειοι και υπερόπτες


PSF: Γιατί ήρθες στο Λ.Α.;
Ήρθα επειδή με πήρε μαζί του ένας φίλος φίλου από το Tallahassee που θα ερχόταν στην Καλιφόρνια κι εδώ πέρα είχα κάποιον γνωστό. Κι έπρεπε να ξεφύγω από την Φλόριντα. Είχα αρκετά χρήματα για να μοιραστώ τη βενζίνη μαζί του μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι του φίλου μου στο Λ.Α. κι αυτό ήταν το μόνο που ήξερα και το μόνο που με ένοιαζε. Έπρεπε να ξεφύγω από την Φλόριντα. Αν τύχαινε να πηγαίνει κάποιος στο Σικάγο θα πήγαινα κι εγώ μαζί του στο Σικάγο.


PSF: Αν κάποιος νέος έρθει τώρα στο Λ.Α. υπάρχει περίπτωση να βρει κάτι σαν την κοινότητα που βρήκες εσύ όταν πρωτοήρθες;
Έτσι πιστεύω, επειδή πολλοί άνθρωποι έρχονται εδώ και νομίζω οτι περνάνε μια χαρά. Τώρα, δεν ξέρω αν το να περνάς μια χαρά είναι το ίδιο με το να βρίσκεις μια κοινότητα. Είμαι πολύ επικριτική και αρνητική σχετικά με τις περιόδους της ζωής μου, άσχετα αν αφορούν την εποχή που ήμουν 20 ή 46, δεν έχει σημασία για μένα, είμαι επικριτική σχετικά με οτιδήποτε με περιτριγυρίζει. Δεν έχω πρόβλημα να καταδικάζω και τους νέους και τους μεγαλύτερους. Αλλά νομίζω ότι όταν είσαι 20 είναι μια συναρπαστική περίοδος άσχετα με το τι κάνεις και νομίζω οτι θα βρεις τους φίλους σου και τα συγκροτήματα που γουστάρεις στην ώρα τους και κάποια στιγμή θα κάνεις οικογένεια, Νομίζω οτι αυτά πάντα θα συμβαίνουν. Το μόνο πράγμα που θα ευχόμουν είναι οι άνθρωποι να ήταν πιο αυθεντικοί τώρα. Συνειδητοποιώ οτι αυτό γίνεται δυσκολότερο όσο περνάνε τα χρόνια. Ήταν πιο εύκολο το ’50 και το ’60 και το ’70 απ΄ότι είναι τώρα, και είναι θέμα τύχης το σε ποια απ΄αυτές τις εποχές γεννήθηκες.



PSF: Έχεις πει σε παλιότερη συνέντευξη πως, όταν ξεκίνησες του Χ δεν είχες κανένα μουσικό υπόβαθρο κι αυτό το θεωρούσες πλεονέκτημα προκειμένου να δημιουργήσεις τον δικό σου ήχο. Τώρα που γράφεις και παίζεις μουσική για πάνω από 20 χρόνια έχει αλλάξει καθόλου η προσέγγισή σου στη μουσική;
Σκέφτομαι πως όταν ξεκίνησαν οι Χ ήταν μεγάλο πράγμα να υπάρχει ένας τύπος που ήξερε τα πάντα σχετικά με το rockabilly και την Αμερικάνικη μουσική, ένας τύπος που ήξερε τα πάντα για την κλασσική και τη τζαζ, ένας τύπος που ήξερε τα πάντα για κάθε είδος της ποπ και της φολκ, κι εγώ, που ήξερα μόνο όσα είχα ακούσει από το ραδιόφωνο σαν παιδί και το πανκ ροκ που ήταν το μόνο για το οποίο με ένοιαζε. Δεν ξέρω για τώρα. Ακόμα μου αρέσουν τα ίδια πράγματα που μου άρεσαν πάντα. Αν μου δώσεις ένα τζουκμπόξ που να έχει τα παλιά κομμάτια του ’60 και συγκροτήματα σαν τους Seeds και άλλους παλιούς, σαν αυτά που παίζονταν τότε στο ραδιόφωνο, όχι τόσο σαν τα συνηθισμένα της Motown, και μερικά country and western και μερικά πανκ ροκ –πάλι τα ίδια τραγούδια θα βάλω ν΄ακούσω. Στ΄αλήθεια δεν έχω αλλάξει.



PSF: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Roger Miller. Buck Owens. Throwing Muses—Η Kristen Hersh, είναι η ηρωίδα μου. Είναι καταπληκτική κιθαρίστρια, καταπληκτική συνθέτης, καταπληκτική τραγουδίστρια. Όλα πάνω της είναι φανταστικά. Είδα την τελευταία της συναυλία στο Whisky. Κάθονταν απλώς πάνω στη σκηνή χωρίς set list και ζητούσαν από τους ανθρώπους να τους πουν τ΄αγαπημένα τους τραγούδια. Παίξανε για δυόμισι ώρες. Ήμουνα εκεί, στην πρώτη σειρά, ακριβώς απέναντί της για δυόμισι ώρες. Και είναι φανταστική. Είναι η ηρωίδα μου.


PSF: Τι ακούς τελευταία;
Έχω ανακαλύψει πανκ συγκροτήματα που δεν τα ήξερα, όπως οι Squid Vicious και οι Crucifucks. Αυτό που ακούω τώρα είναι –ξέρεις τους Flat Duo Jets; Ο Dexter Romweber έχει βγάλει έναν ωραίο δίσκο, εντάξει, τον έβγαλε πριν κάνα χρόνο. Νομίζω πάντως, αν μιλήσουμε με περιοχές, πως η αγαπημένη μου μουσική έρχεται από το Τέξας. Από τους Big Boys μέχρι τους Butthole Surfers, τους Fuckemos, τον Roky Erikson και τους Jesus Lizard. Τρελαμένη μουσική από το Τέξας, το λατρεύω αυτό το πράγμα. Αλλά κυρίως ακούω παλιά gospel ή country.


PSF: Θυμάμαι οτι διάβασα πριν μερικά χρόνια οτι θα άλλαζες το όνομά σου σε Cervenkova, αλλά δεν το έκανες τελικά. Τι συνέβη;
Το όνομά μου είναι Βοημικό. Η Βοημία είναι εκεί που είναι η Πράγα, το οποίο έγινε αργότερα Τσεχοσλοβακία. Η πλευρά του πατέρα μου πάντα επέμενε οτι δεν ήμασταν Πολωνοί ή Τσεχοσλοβάκοι, ήμασταν Βοημοί. Πήγα λοιπόν να κάνω κάτι παραστάσεις εκεί πέρα. Και κάθε φορά που έβγαινα στο ραδιόφωνο ή με παρουσίαζαν σε κάποιο κλαμπ με σύστηναν σαν 'Exene Cervenkova,' επειδή δεν υπάρχει γυναικείο όνομα που να τελειώνει σε σκέτο 'a'. Η κατάληξη είναι πάντα 'Ova'. Οπότε όλοι με έλεγαν έτσι και μετά απορούσαν ‘γιατί έχεις αντρικό όνομα;’ Υπήρξαν άνθρωποι που ήρθαν να δουν την παράστασή μου και νόμιζαν οτι θα δουν άντρα, ήταν πραγματικά περίεργο αυτό. Κι έτσι σκέφτηκα οτι μάλλον θα έπρεπε να το αλλάξω το επώνυμό μου, και μετά όλοι στην Αμερική ήταν ‘τρελάθηκες; Μην το αλλάξεις τώρα. Ίσως όταν γίνεις 50 και βάλε’


PSF: Θυμάμαι όταν έβγαλες μια ηχογράφηση όπου διάβαζες τη Διακήρυξη του Unabomber. Πες μου την ιστορία όλου αυτού.
Το έκανα μαζί με τον φίλο μου τον John, και ήμασταν το λίβινγκ ρουμ μαζί, με την τηλεόραση ανοιχτή και μια κιθάρα. Βρήκαμε δημοσιευμένο το Μανιφέστο του Unabomber και σκεφτήκαμε οτι ήταν ένα τεράστιο πισωγύρισμα στο στυλ κουλτούρας Patricia Hearst / SLA / Charles Manson σ΄αυτή την περίεργη κουλτούρα που φρικάρει τους ανθρώπους. Δεν ήταν κάτι για να τον υποστηρίξουμε –με τίποτα. Αυτά που έγραφε ήταν τόσο έξυπνα και ταυτόχρονα τόσο συντηρητικά και ηλίθια, ήταν σα να λες ‘έχεις κάποιο δίκιο εδώ... περίμενε μισό λεπτό, δεν είσαι με τα καλά σου!’ Οι μέθοδοί του ήταν τρομακτικές. Ο λόγος που το κάναμε ήταν... δεν ξέρω, ήταν κάτι χαζό, κάτι πολύ πανκ. Ναι, η κοινωνία μας έχει γαμηθεί –αντιμετώπισέ το. Και τη μέρα που το κυκλοφορήσαμε τον συλλάβανε! Πίστευα οτι ήταν ένας ψυχάκιας που θα τη γλίτωνε για πάντα. Δεν θέλαμε να συλληφθεί ο άνθρωπος, δεν το ξέραμε.



PSF: Ρωτάω αυτό το πράγμα σε κάθε γυναίκα καλλιτέχνη: θα έλεγες οτι είσαι φεμινίστρια;
Όχι, ποτέ δεν θα έλεγα οτι είμαι φεμινίστρια. Θα το έκανα αν ήμουν στο ’60 και θα το έκανα αν ήμουν στο ’70. Οι γυναίκες είχαν τότε να παλέψουν για τις αμβλώσεις κι αυτό είναι κάτι που σήμερα δεν το συνειδητοποιούν. Σκέφτομαι το πώς ο φεμινισμός γύρισε εντελώς ανάποδα και είναι πλέον εναντίον των γυναικών κι αυτό με σοκάρει. Σκέφτομαι οτι η σεξουαλική απελευθέρωση είναι μια χαρά, αλλά νομίζω πως όταν μια γυναίκα επιλέγει οτι θα είναι οικονομικά καλύτερα αν γίνει στριπτιζέζ παρά τραγουδίστρια σε συγκρότημα δεν είμαι εντελώς υπέρ της. Νομίζω οτι και η φεμινιστική εκδοχή της Camille Paglia (αντι-φεμινιστικός φεμινισμός) είναι γαμημένη και η έκδοση της Andrea Dworkin («κάθε πράξη ετεροφυλικού σεξ συνιστά βιασμό») είναι επίσης γαμημένη. Μισώ την αριστερά, μισώ και την δεξιά. Νομίζω οτι οι άνθρωποι πρέπει να είναι μόνο άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν να έχουν αυτοεκτίμηση και να είναι καλλιτέχνες. Δεν το καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει με τις γυναίκες τώρα. Έχουν αφομοιωθεί πλήρως από όλο αυτό το θέμα.

PSF: Ποιο θέμα;
Εννοώ οτι μπορεί το πορνογραφικό να είναι πολύ συνηθισμένο πλέον, παράλληλα όμως οι γυναίκες σταμάτησαν να βγαίνουν στο ραδιόφωνο. Έτσι νομίζουν οτι είναι απελευθερωμένες αλλά πώς ακριβώς είναι απελευθερωμένες;

PSF: Έτσι λοιπόν δεν συμφωνείς με την άποψη οτι όταν μια γυναίκα επιλέγει να γδυθεί προκειμένου να αποκομίσει κέρδος και ευχαρίστηση αυτό την ενδυναμώνει;
Λοιπόν, θα μπορούσα να συμφωνήσω, άλλωστε ποια η διαφορά ανάμεσα στο να διαβάζεις ποίηση μπροστά σε κοινό για να βγάλεις χρήματα ή να βγάζεις τα ρούχα σου για τον ίδιο σκοπό; Αλλά αν σκεφτείς για τις σχέσεις που αναπτύσσονται στην κοινωνία μας μέσα από τέτοιες ενέργειες θα δεις οτι οι άντρες δεν κάνουν κάτι τέτοιο. Γιατί δεν το κάνουν; Γιατί δεν υπάρχει ίσος αριθμός στριπτιζάδικων για άντρες και γυναίκες; Προσπαθώ να το καταλάβω αλλά απλώς δεν μπορώ. Είμαι τόσο μπερδεμένη με όλα αυτά επειδή καταλαβαίνω οτι η νεότερη γενιά δεν χρειάστηκε να εμπλακεί στους κοινωνικούς αγώνες τους οποίους έδωσαν οι γυναίκες της ηλικίας μου. Δεν χρειάστηκε να παλέψουν για το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα στην έκτρωση και το δικαίωμα στην αντισύλληψη. Δεν χρειάστηκε να παλέψουν για να μην τους παρενοχλούν σεξουαλικά στη δουλειά όπως έκανα εγώ μια ολόκληρη ζωή. Και το να ψάχνουν τώρα πώς θα επιστρέψουν σε αυτούς τους ρόλους είναι για μένα παρανοϊκό. Νομίζουν οτι έχουν αποκτήσει μεγάλη δύναμη ή κάτι τέτοιο αλλά για μένα μοιάζει μ΄αυτό που οι μαύροι αποκαλούνται μεταξύ τους «αράπηδες». Αναρωτιέμαι –δεν θα ήταν καλύτερα αν εξασφαλίζαμε το οτι οι άλλοι άνθρωποι δεν θα χρησιμοποιούν πια αυτή τη λέξη από το να υποστηρίζουμε: «Είμαι παντοδύναμος τώρα επειδή μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου αράπη κι αν το κάνεις και εσύ δεν θα σημαίνει τίποτα, γιατί μπορώ πλέον να το κάνω κι εγώ». Δεν το καταλαβαίνω. Είναι ένα πολύ περίεργο σκεπτικό για μένα.



PSF: Έχεις ηχογραφήσει σε διάφορες δισκογραφικές, μεγάλες και μικρές. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να είσαι σε μεγάλη εταιρεία σε σχέση με το να είσαι σε ανεξάρτητη;
Λοιπόν, ήμουνα σε διάφορες ανεξάρτητες. Ήμουν στη Slash, που ήταν ανεξάρτητη και θεωρώ οτι μας ξεσκίσανε κανονικά στη συγκεκριμένη εταιρεία. Ολοκληρωτικό κι ασύστολο ξέσκισμα, μιλάμε. Ήμασταν στην Elektra, και νομίζω οτι μας φέρθηκαν πολύ εντάξει, και τα μόνα λάθη που κάναμε εκεί ήταν οτι ξοδέψαμε πολλά δικά μας χρήματα για να κάνουμε τους δίσκους μας και γι΄αυτό ποτέ δεν βγάλαμε λεφτά. Αυτό ήταν δικό μας λάθος. Εκείνοι μας φέρθηκαν πολύ καλά. Ποτέ δεν ανακατεύτηκαν με όσα κάναμε. Ήταν πάντα «κάντε ότι θέλετε». Ήμουν και στη Lookout! Records, υπέροχη εταιρεία, πραγματικά καλοί άνθρωποι, φέρονταν σωστά στους καλλιτέχνες. Ήμουν στην Kill Rock Stars, υπέροχα. Στη Nitro, φανταστικά. Καταπληκτική εταιρεία. Η Nitro είναι η καλύτερη και των δύο κόσμων. Έχουν χρήματα, είναι επαγγελματίες, αλλά είναι και μικρή εταιρεία που σε αφήνει να κάνεις ότι θέλεις.

PSF: Έχεις καμιά συμβουλή για τα καινούργια συγκροτήματα σχετικά με τις εταιρείες;
Νομίζω οτι τα πράγματα διαφέρουν για κάθε μπάντα. Το θέμα είναι οτι τώρα πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην πας σε μικρή εταιρεία Την εποχή της Slash υπήρχε μόνο ένας διανομέας σε εθνικό επίπεδο και διάφοροι διανομείς που δρούσαν σαν συμμορίες του οργανωμένοι εγκλήματος. Όταν λοιπόν ανέλαβαν την ανεξάρτητη διανομή δεν ξέρανε τι να κάνουν. Πηγαίναμε, ας πούμε, στη Βοστώνη να κάνουμε προώθηση σε κάποιο δισκάδικο κι έρχονταν 300 άτομα να μας δουν και δεν υπήρχε ούτε ένας δίσκος μας στο μαγαζί. Αλλά πλέον κανένας δεν είναι ερασιτέχνης, όλοι ξέρουν πως να φτάνουν οι δίσκοι σε κάθε μαγαζί της Αμερικής. Και με όλα τα καινούργια μέσα πο υπάρχουν δεν έχεις λόγο να πας σε μεγάλη εταιρεία, εκτός αν είσαι οι Strokes ή κάτι παρόμοιο. Αυτό είναι το λογικό γι΄αυτούς, η μεγάλη εταιρεία και περνάνε μια χαρά –σίγουρα. Πιστεύω όμως οτι η τελική απόφαση είναι αυστηρά προσωπική. Και δεν αφορά κανέναν άλλο εκτός από το συγκρότημα. Υπάρχουν άσχημα και καλά σε κάθε περίπτωση.



PSF: Κάνεις μουσική για πάνω από 20 χρόνια. Εξακολουθεί να αξίζει τον κόπο;
Αξίζει, αλλά μην ξεχνάς οτι αυτό το κάνω και για κερδίζω τα προς το ζην, όπως ας πούμε ένας γιατρός ή ένας δάσκαλος. Θεωρώ οτι όντας καλλιτέχνης συνεισφέρω κι εγώ σε κάτι. Νομίζω οτι υπάρχει μια κοινωνική πλευρά σ΄αυτό που κάνω. Ελπίζω να μην ακουστώ πολύ υποκρίτρια, αλλά έχω την αίσθηση οτι κάτι έχει χαθεί από την κουλτούρα μας. Νιώθω λοιπόν καλά ανακαλύπτοντας μικρά κομμάτια απ΄αυτό το κάτι και επαναφέροντάς τα εδώ κι εκεί.



PSF: Υπάρχει κάτι που να έχεις κάνει και να το έχεις μισήσει εντελώς, εκ των υστέρων;
Υπάρχουν πράγματα που έχω μισήσει –ναι. Υπάρχουν πράγματα που συνειδητοποίησα οτι ήταν εντελώς λανθασμένα από μέρους μου γιατί είχα καταπιέσει μέσα μου αυτό που θεωρούσα σωστό και είχα ακούσει αυτά που μου έλεγαν οι άλλοι αντί να σηκωθώ και να φωνάξω: «όχι –δεν πρόκειται να το κάνω». Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ακόμα χειρότερες καταστάσεις, όταν είπα: «εντάξει –θα το κάνω» χωρίς να το σκεφτώ καθόλου. Ξέρεις, δεν είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Κάνω και κάνα διάλειμμα. Γιατί τελικά όλοι κάνουν κακές επιλογές. Στις καταστάσεις που εμπλέκομαι, ο μόνος οδηγός μου είμαι εγώ. Δεν συναγωνίζομαι κανέναν. Απλά προσπαθώ να κάνω το καλύτερο. Οι Χ ξεκίνησαν μια εποχή που υπήρχε αχαρτογράφητη περιοχή από το πανκ και πέρα, για τις μεγάλες εταιρείες. Όταν ο Billy έφυγε από το συγκρότημα, στα τέλη του ’80, η περιοχή αυτή είχε απονεκρωθεί μουσικά, μέχρι να βγουν οι Nirvana. Ο καθένας αγωνιζόταν για να επιβιώσει, κανένας δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν σε στυλ «εντάξει, θα το κάνουμε αυτό –θα κάνουμε οτιδήποτε». Και ήταν εντελώς τρελό. Θα έπρεπε να έχουμε σταματήσει. Αλλά δεν έχω πολύ σοβαρά πράγματα για τα οποία μετανιώνω. Νομίζω οτι είμαι ΟΚ.

Posted in: Κολλήματα