Είναι ωραίο να σε θυμούνται...

Είναι όμορφο να υπάρχουν ανθρώπους που σε σκέφτονται. Που σε μνημονεύουν σε κάθε άσχετη φάση, που ενδιαφέρονται για σένα ρε παιδί μου... Και προσπαθούν να σε ψυχαναλύσουν μέσω όσων (ο ίδιοι αποφασίζουν οτι) πιστεύεις. Είναι ωραίο να σε νοιάζονται!

Εμένα, ας πούμε, τώρα τελευταία με νοιάζεται ο Αντώνης Μποσκοϊτης –κάπως τιμητικό, έτσι; Είχαμε μια διένεξη σε κάποιο ποστ του κι από τότε με μνημονεύει σε κάθε φάση που (δεν) του δίνεται η ευκαιρία! Γράφει ένα ποστ για το τι συνάντησε πηγαίνοντας στον καρδιολόγο του και στα σχόλια κοτσάρει ένα:

«stratos...ναι, φίλε Στράτο, όπως τον άλλον στο από κάτω post που μπήκε να μου την πει για τον Νικολαΐδη, λες και θίξαμε το Ιερό Γκράαλ του ελληνικού αντεργκράουντ σινεμά!»

Εγώ είμαι ο άλλος!

Γράφει μετά ένα ποστ για τον Κωστόπουλο που φαλίρισε κι επειδή, όσο να πεις, το θέμα (δεν) είναι σχετικό με τη διένεξη μας κοτσάρει στα σχόλια ένα:

«ΔημήτρηςΤζαβέλας...τώρα θες και τα λες νυχτιάτικα;χθες μπήκε στο blogμου για πρώτη φορά ο Motorcycle boy, που ούτε τον ήξερα κι αντί να ανατρέξω στη γνωστή κινέζικη ρήση "Όποιον δεν ξέρω, δεν υπάρχει", κάθισα κι άνοιξα διάλογο μαζί του. Μας την είπε κιόλας για ασέβεια στη μνήμη νεκρού. Ύστερα μπήκε κι ένας Ανώνυμος που απ' το IP του κατάλαβα ότι ήταν Ανώνυμη και έβρισε τόσο εμένα, όσο και τους φίλους που σχολιάζουν. Ε, τι ήθελες, κύριε Τζαβέλα, να έσταζε μέλι ο στόμας μας; Όποιος μου τη λέει, πέραν της πλάκας που σπάω, θα του  τη λέω κι εγώ σκληρότερα! Εσύ τώρα τι θες, μπινελίκι μήπως;»

και παρακάτω:

«τ2φ...μπα, δεν επανεμφανίστηκε. κρίμα και τον είχα συνηθίσει.μου άρεσε η επιχειρηματολογία του, που ξεφούσκωνε μπροστά στο ανόητο κόλλημα του με τον μακαρίτη.»

Το είπα και στην αρχή –είναι ωραίο να σε σκέφτονται...

Πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία;

Ο Μποσκοϊτης κάνει ένα ντοκυμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου και δημοσιεύει στο μπλογκ του ένα «ημερολόγιο γυρισμάτων». Εκεί έτυχε να διαβάσω το παρακάτω:

«Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν και η ιστορία που αφηγήθηκε ο Καφετζόπουλος για ένα σενάριο,το οποίο ξεκίνησαν κάποτε να γράφουν από κοινού ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης,η Κατερίνα Γώγου, ο Άρης Ρέτσος και η Όλια Λαζαρίδου. Το δούλευαν όλοι μαζί ώσπου o Νικολαΐδης το κατέθεσε ως δικό του στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η Γώγου πήγε να του βγάλει τα μάτια. Η ταινία που προέκυψε απ' αυτό το σενάριο ήταν η Γλυκιά Συμμορία!»

Επειδή συμβαίνει να γνωρίζω κάπως διαφορετικά τη συγκεκριμένη υπόθεση, πήγα και του το έγραψα. Έγραψα επίσης την άποψή μου, οτι είναι κομματάκι αισχρό να κατηγορείς κάποιον άνθρωπο  όταν αυτός δεν μπορεί πλέον να σου απαντήσει. Ίσως και να είμαι λάθος –μπορεί τελικά η εκτόξευση κατηγοριών να μην είναι και τόσο σημαντικό θέμα, μπορεί όλα να μένουν στο επίπεδο «λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα», όπως είχε πει ο λαγός στην αρκούδα του γνωστού ανεκδότου. Αλλά επειδή είδα οτι ο Μποσκοϊτης είναι λάτρης του Αγγελόπουλου, θα τολμήσω να υποθέσω οτι ενοχλήθηκε σφόδρα από εκείνο το άρθρο Δανίκα όπου κατηγορούσε τον μακαρίτη για τσιγκουνιά, λίγες μέρες μετά τον θάνατό του. Αν κάνω λάθος, αν δηλαδή θεώρησε οτι το άρθρο Δανίκα ήταν απλώς η ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος στην έκφραση, που όλοι πρέπει να έχουμε, τότε υπάρχει αξιακό πρόβλημα –γι΄αυτό και δεν συνεννοούμαστε. Αν όμως θεώρησε το άρθρο Δανίκα αισχρό (ή κάτι παρεμφερές) τότε θα πρέπει να παρατηρήσω οτι εφαρμόζει δυο μέτρα και δυο σταθμά. Εκτός αν το «θάψιμο» κάποιου νομιμοποιείται εφόσον έχουν περάσει μερικά χρόνια από τον θάνατό του, αλλά όχι τις πρώτες μέρες!

Η συνέχεια της ιστορίας ήταν άκρως σουρεαλιστική.

Ρώτησα τον Μποσκοϊτη αν μπήκε στον κόπο να επαληθεύσει την ιστορία που διηγήθηκε ο Καφετζόπουλος απευθυνόμενος στον Ρέτσο ή στην Λαζαρίδου (φυσικά και δεν έκανε κάτι τέτοιο –σιγά τώρα! ντοκυμαντέρ γυρίζει -θα κάθεται να ελέγχει την εγκυρότητα των πληροφοριών που μεταφέρει;) και του εξέφρασα την απορία μου: αν εγώ αντέγραφα ένα ποίημα της Γώγου και του έλεγα οτι από εμένα το έκλεψε η μακαρίτισσα θα με έβαζε στο ντοκυμαντέρ; Μου απάντησε:

«The Motorcycle boy...γιατί να μη σας έβαζα; καλό είναι ν' ακούγονται διαφορετικές φωνές και, πιστέψτε με, δεν κάνω αγιογραφία της Γώγου.»

Αυτά τα ολίγα περί δημοσιογραφικής έρευνας σχετικά με το θέμα του ντοκυμαντέρ!

Ο «διάλογος» συνεχίστηκε –μπήκαν και κάτι συμπαθείς σχολιαστές κι ανέλαβαν όλοι μαζί να με κονιορτοποιήσουν –πράγματι, τα κατάφεραν! Αποφάσισαν λοιπόν οτι:

1.Είμαι φανατικός του Νικολαϊδη γι΄αυτό γράφω όσα γράφω και γι΄αυτό πάω και τσακώνομαι στα μπλογκς!

2.Ο Νικολαϊδης δεν ήταν και κάνας σκηνοθέτης της προκοπής (το μεταφέρω κομψά) αφού οι ταινίες του, εκτός της «Γλυκιάς Συμμορίας», ήταν «της πλάκας».

Κάπου εκεί το παράτησα το θέμα. Τι να κουβεντιάσεις δηλαδή; Εντάξει είμαι φανατικός του Νικολαϊδη και κολλημένος («ρουβίτσα» σύμφωνα με έναν ευφάνταστο σχολιαστή), εντάξει, ο Νικολαϊδης δεν έβγαλε καμιά καλή ταινία πέραν της «Συμμορίας» (ποιος είμαι εγώ να πάω κόντρα στις αποψάρες των σχολιαστών Μποσκοϊτη!) αλλά αυτά τι σημαίνουν; Οτι δεν κατηγορείται στο ποστ του Μποσκοϊτη για κλοπή σεναρίου; Οτι δεν δημοσιεύτηκε η συγκεκριμένη κατηγορία χωρίς να γίνει η παραμικρή διασταύρωση; Ή μήπως οτι δεν είναι αισχρό να κατηγορείται ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί πλέον να απαντήσει;

Το θέμα συνεχίστηκε με καταπληκτικούς ανώνυμους σχολιαστές οι οποίοι πουλάγανε στυλάκι ροκφόρ φρικιού της Μυκόνου της δεκαετίας του ’70 –ξεκαρδιστήκαμε απαξάπαντες! Και πρώτος απ΄όλους ο Μποσκοϊτης που κάτω από κάθε σχόλιο ειδοποιούσε το φιλοθεάμον κοινό για το πόσο πολύ γελάει –να μην ξέρει δηλαδή ο κόσμος; Να μην ενημερώνεται; Υπέροχα όλα!

Είπαμε και παραπάνω (το παραδέχτηκα σύντροφοι, έκανα την αυτοκριτική μου) οτι είμαι φανατικός του Νικολαϊδη –γι΄αυτό με ενοχλούν οι συκοφαντίες στο πρόσωπό του. Βέβαια, εξίσου με ενόχλησε το άρθρο Δανίκα κι ας μη μου άρεσε καθόλου ο Αγγελόπουλος αλλά τέλος πάντων –ας μην πάω κόντρα στην παντογνωσία του Μποσκοϊτη! Ας δούμε κάτι ακόμα -σχετικό. Επειδή ο Καφετζόπουλος έδωσε κι άλλη συνέντευξη αυτές τις μέρες αναφέροντας:

«Σ' αυτήν (σ.σ. στην Γώγου) οφείλεται ο δεύτερος ρόλος στην πρώτη μου ταινία, την Παραγγελιά (1980), ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος στο Στίγμα (1982).

Μετά προσπαθήσαμε να κάνουμε μια ταινία με τον Νικολαΐδη αλλά μας ψιλοπούλησε και την έκανε μόνος του. Η Γλυκιά Συμμορία ήταν μια ιδέα της Κατερίνας. Στο αρχικό σχέδιο ήταν να παίζουμε η Κατερίνα, η Λαζαρίδου, ο Ρέτσος κι εγώ. Αλλά δεν έκατσε. [ΟΝικολαΐδης λέει κάπου ότι ο Ρέτσος τη χάλασε τη δουλειά, σχολιάζω]. Όχι, πρέπει να δώσω δίκιο στον Ρέτσο. Δεν χάλασε καμία δουλειά. Ο Νικολαΐδης τα έκανε μπάχαλο σε μια εποχή όπου δεν είχε γενικευθεί ακόμα το πισώπλατο μαχαίρωμα.Τώρα ο καθένας σε πουλά για μια φακή (ένα σπυρί φακής). Τότε όταν γινότανε αυτό ήταν σοβαρός λόγος να μην του ξαναμιλήσεις ποτέ. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να τον ξανασυναντήσω όπως και η Κατερίνα. Για τον Άρη Ρέτσο δεν το συζητάμε [αφούείχαν μαλώσει άγρια].»

Μπερδεύτηκα λίγο διαβάζοντάς τις απόψεις Καφετζόπουλου –τελικά, το σενάριο το είχαν γράψει όλοι μαζί ή ήταν μια ιδέα της Γώγου κι απλώς είχε σχεδιαστεί να παίξουν στην ταινία όλοι μαζί; Κι ο Νικολαϊδης πώς τους «μαχαίρωσε πισώπλατα» και πώς ακριβώς τους «πούλησε»; 

Στη συνέχεια έρχεται ξανά ο Καφετζόπουλος ο οποίος αφήνει σχόλιο στο γνωστό ποστ του Μποσκοϊτη:

 "λοιπόν ψυχραιμία. Η λέξη κλοπή δεν ειπώθηκε ποτε απο μενα (για το θεμα υπάρχει το ωραιότατο "F, for fake" του Ορσον Ουέλς {του μεγαλύτερου σκηνοθέτη 22 γειτονικων γαλαξιων?}) που με καλυπτει σε συνδυασμό με την επιχειρηματολογία κατα της ACTA...Τα γεγονοτα ειναι απλα και ξαστερα: Η Γώγου μάζεψε τη Λαζαρίδου, το Ρετσο κι εμενα σπίτι της. Ρωτησε αν θελουμε να κανουμε μαζι μια ταινία. Θέλαμε. Ρωτησε ποιον θα διαλεγαμε για σκηνοθετη. Μετα απο συντομη, νομίζω, συζητηση ειπαμε ομοφωνα το Νικολαίδη. Γιατι μας άρεσε. Πολύ.Τον πηρε τηλ. η Κατερινα και κανονισε συναντηση. Του ειπαμε απο κοντα όλα αυτα. Είπε ωραια ας δοκιμασουμε. Η Κατερίνα ειχε την ιδεα να ειμαστε μια παρέα 4 (γιατι τόσοι είμασταν...) που ζει στο περιθωριο της κοινωνίας αλλα στο τελος "θα γίνει της πουτάνας".Μετα καναμε αλλες δυο συνατήσεις. Ο Νικολαίδης κατεγραφε στο χαρτί. Ιδεες. Δικες του, δικές μας, της Γώγου.(π.χ. υπάρχει μια σκηνη όπου ενας απο τους χαρακτηρες κάνει τα ματια με δαχτυλα σχιστά και μουρμουρίζει σχεδον ακατάλυπτα μιμούμενος το Μαρλον Μπράντο "my name is Emiliano Zapata". Αυτη ήταν μια μικρή δικη μου συνεισφορα. Το εκανα ωραία και γελάσαμε, ιδιαίτερα η Κατερίνα) Σε μια συνατηση η Γωγου ειδε οτι στις λίγες (ελάχιστες) αυτες σελίδες υπήρχε η σφραγίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ρωτησε "τι ειναι αυτο;". Ο Νίκος της ειπε οτι κατοχύρωνε τα δικαιώματα με αυτον τον τρόπο. Η Γωγου ρωτησε σε ποιανού όνομα. Ο Νικολαίδης ειπε στο δικό του. Τότε εγινε της πουτάνας.Αυτα ειναι τα γεγονοτα που διαδραματιστηκαν σε ενα δωματιο που ήταν οι δύο νεκροι, η Όλια, ο Αρης κι εγω. Ετσι τα θυμαμαι και 'αλλη αμαρτια δεν εχω. Σε όποιον αρέσει. Αυτα οφείλω στην Κατερίνα και σε κανεναν άλλο και σκασίλα μου αν θα μπουν σε ντοκυμαντερ, στην ιστορία του ελληνικου έθνους, στον τσελεμεντέ ή στις ειδήσεις του BBC. Είμαι της γνωμης οτι οταν πεθαίνεις σε θυμουνται οι φίλοι και δικοι σου. Με πόνο και νοσταλγία. Απο κει και πέρα, αν εχεις καταφερει να παρουσιάσεις και καμμια καλή ιδεα με προσωπικο τρόπο και οπτικη γωνία, ισως, πιθανον, σπανίως, να σε θυμαται και κανενας άλλος. Σεβόμενος όποιον πονα τους δικους του δεν εχω παρα να ζητώ το ίδιο δικαίωμα και για μενα."

...και το κάνει λύσσα το γιουβέτσι, οφείλω να παρατηρήσω!



Η ιδέα λοιπόν της Γώγου ήταν "για μια παρέα περιθωριακών που στο τέλος γίνεται της πουτάνας"! Καταπληκτικά! Αλλά αυτή είναι και η κεντρική ιδέα των "Κουρελιών"! Άσε που η παρέα της "Συμμορίας" δεν ήταν 4, αλλά 5 (ας μην ξεχνάμε και τη Λένια η οποία συμμετέχει στην κεντρική κομπίνα της ταινίας). Οπως βέβαια και η παρέα των "Κουρελιών" ήταν 5 ατόμων (αν συνυπολογίσουμε και την Όλυα). Εν ολίγοις, δε μου βγαίνουν τα νούμερα -αλλά τέλος πάντων!

Μετά, αυτή τη σκηνή με τον Εμιλιάνο Ζαπάτα δεν τη θυμάμαι να παίζει στην ταινία -σπάω το κεφάλι μου δηλαδή, αν τη θυμάται κάποιος άλλος, θα χαρώ να μου την υπενθυμίσει.

Και τελικά, τι είναι αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις; Ο Καφετζόπουλος λέει οτι δεν είπε τη λέξη "κλοπή", είπε απλώς οτι η "Γλυκιά Συμμορία" έγινε πάνω σε μια ιδέα της Γώγου στη διαμόρφωση της οποίας συμμετείχαν κι ο Ρέτσος, με τη Λαζαρίδου και τον Νικολαϊδη, αλλά τελικά την κατέθεσε σαν δική του ο Νικολαϊδης -πράγμα που ο ίδιος το χαρακτήρισε "πισώπλατο μαχαίρωμα" και όταν το ανακάλυψε η Γώγου "έγινε της πουτάνας"! Δηλαδή, πώς θα χαρακτήριζες έναν άνθρωπο που τα έκανε όλα αυτά αν όχι "κλέφτη"; "Ύπουλο" ίσως; Δεν ξέρω...
 Και ας το επαναλάβω, ο Σπύρος ο Ανακτορίδης μού είχε πει πέρσι το καλοκαίρι οτι το '62 που κάνανε τα γυρίσματα του Lacrimae Rerum ο Νικολαϊδης τού διηγούνταν το σενάριο της "Γλυκιάς Συμμορίας" που το είχε από τότε δουλεμένο και με πολλές λεπτομέρειες. Λέω να τον πιστέψω τον Ανακτορίδη -αν δεν σας πειράζει! Αν πάλι σας ενοχλεί, ας τον βγάλουμε ασήμαντο και αφερέγγυο (όπως έκαναν και οι φωστήρες σχολιαστές στου Μποσκοϊτη) -εντάξει;

Λέω τώρα να πάω σε κάτι πιο απτό –στην ιδέα του σεναρίου δηλαδή, την οποία, υποτίθεται οτι, ο Νικολαϊδης πήρε από τη Γώγου! Ποια είναι αυτή; Οι τελευταίες μέρες της ζωής μιας παρέας ανθρώπων οι οποίοι κινούνται στα όρια της παρανομίας και τελικά προτιμούν να αυτοκτονήσουν παρά να συλληφθούν. Ο Νικολαϊδης, αποδίδοντας φόρο τιμής στις επιρροές του, είχε χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη ταινία «γουέστερν δωματίου» ενώ ακόμα και ο τίτλος της παρέπεμπε στην «Άγρια Συμμορία» του Σαμ Πέκινπα. Και ήταν έτσι ακριβώς –εννοώ δηλαδή οτι η κεντρική ιδέα παρέπεμπε στα γουέστερν του Πέκινπα (ίσως και σε ταινίες της νουβέλ βαγκ, όπως το «Χωρίς Ανάσα» του Γκοντάρ). Με απλά λόγια, η κεντρική ιδέα δεν ήταν κάτι πρωτότυπο (με την έννοια του πρωτόλειου) ώστε να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί οτι του την έκλεψε ο Νικολαϊδης! Ήταν περισσότερο «διάλογος» του σκηνοθέτη με συγκεκριμένα κινηματογραφικά στυλ και σημαδιακές (γι΄αυτόν) ταινίες –έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Αν έχει κάποιος διαφορετική γνώμη, ευχαρίστως να την ακούσω.

Εκτός βέβαια αν ως "πισώπλατο μαχαίρωμα" (αφού δεν δέχεται τον όρο "κλοπή") θεωρεί ο Καφετζόπουλος το οτι όλοι μαζί δούλεψαν στη δόμηση των χαρακτήρων και μετά ο Νικολαϊδης έκανε την ταινία με άλλους. Είναι έτσι; 


Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Νικολαϊδη, και στη "Γλυκιά Συμμορία" όπως και σε άλλες ταινίες του, χρησιμοποιούσε ατόφια στοιχεία που χαρακτήριζαν τους ηθοποιούς του. Ας πούμε, στα "Κουρέλια" ο μονόλογος της Ρίτας είναι όντως της Ρίτας, ο τίτλος του έργου προέρχεται από μια έκφραση που χρησιμοποιούσε συνέχεια ο Τζούμας -όλα αυτά τα έχω διαβάσει σε συνεντεύξεις του Νικολαϊδη -εντάξει;
Στη "Γλυκιά Συμμορία" οι αναφορές στον Τζέιμς Ντιν ανήκουν αποκλειστικά στον Μόσχο (ο Νικολαϊδης δεν πολυγούσταρε τον Τζέιμς Ντιν) και η ιστορία με την προφυλάκιση του Αντρέα είναι η πραγματική ιστορία του Σπυριδάκη. Να πω εδώ, οτι αν κάποιος από τους παραπάνω ήθελε κάποια μνεία για τη συμβολή του στη σκηνοθετική δομή της ταινίας θα το έβρισκα αρκετά τραβηγμένο αλλά θα το κατανοούσα.  Το να γίνεται όμως μια κουβέντα περί μιας ασαφούς αρχικής ιδέας και περί συνεισφοράς στη συγγραφή ενός σεναρίου η οποία διακόπηκε όταν ακόμα το σενάριο ήταν "λίγες (ελάχιστες)" σελίδες -ε, αυτό κάπως με μπερδεύει.... Κι αν ήταν μια κουβέντα του τύπου "ξεκινήσαμε κάτι μαζί αλλά στο τέλος ο Νικολαϊδης το έκανε μόνος του", θα το κατανοούσα σαν καταγραφή μιας ιστορικής μαρτυρίας, μιας ανάμνησης -όπως θέλεις πέστο. Αλλά αυτοί οι χαρακτηρισμοί περί "πουλήματος" σε τι ακριβώς εξυπηρετούν ρε παιδί μου; 
Σε τελική ανάλυση αν ο Νικολαϊδης δεν ενήργησε κακόβουλα (αποφεύγω τη λέξη "κλοπή") τότε τρελή ήταν η Γώγου που "πήγε να του βγάλει τα μάτια"; Δεν καταλαβαίνω...

Μήπως όμως τελικά ο Νικολαϊδης "δανείστηκε" κάποια από τα επιμέρους χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταινίας; Να το δούμε κι αυτό:

-Υπάρχει στην ταινία η συνεχής αναφορά σε μέλος της παρέας το οποίο έχει πια πεθάνει, σύμφωνοι; Η ίδια συνεχής αναφορά (σε δυο μέλη της παρέας μάλιστα) υπήρχε και στην προηγούμενη ταινία του Νικολαϊδη: «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα». Ακόμα, οι δυο ταινίες τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο -με την αυτοκτονία του Άλκη και του Κωνσταντίνου στα «Κουρέλια» και την αυτοκτονία των δυο αντρών της παρέας στη «Συμμορία». Αλλά κανένας δεν κατηγόρησε τον Νικολαϊδη οτι έκλεψε το σενάριο των «Κουρελιών», άρα, τα συγκεκριμένα στοιχεία θα πρέπει να δεχτούμε οτι αποτελούσαν ιδέες του Νικολαϊδη, και στα «Κουρέλια» και στη «Συμμορία» -κάνω λάθος;

-Η «Συμμορία» στελεχώνεται από έναν αποτυχημένο ηθοποιό (και περιστασιακό κλεφτρόνι) -ας μην ξεχνάμε οτι και στα "Κουρέλια" ο Βαλαβανίδης ήταν αποτυχημένος ηθοποιός, έναν πρώην πολιτικοποιημένο και άρτι αποφυλακισθέντα άντρα (αλλά επίσης κλεφτρόνι), μια πολιτικοποιημένη γυναίκα και νυν βίζιτα και μια μοιραία γυναίκα η οποία έχει σχέσεις με κάποιον κυνηγημένο (ίσως για πολιτικούς λόγους). Όμως, η ιδέα των τρομοκρατικών οργανώσεων και των κυνηγημένων «ανταρτών πόλεων» ήταν (να θυμίσω) κοινός τόπος εκείνες τις εποχές (είχαν περάσει μόλις λίγα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση της 17Ν και τον θάνατο του Κασσίμη, η Ιταλία έβραζε, κλπ). Και η καταγραφή του πορτρέτου ενός αποτυχημένου ηθοποιού υποθέτω οτι δεν θα ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για τον Νικολαϊδη που κινούνταν κάμποσα χρόνια σε σχετικούς χώρους. Ούτε μπορώ να δεχτώ οτι ο Νικολαϊδης δεν είχε περάσει ποτέ του από Εξάρχεια κι έτσι δεν γνώριζε πώς να στήσει έναν «εξαρχειώτικο» χαρακτήρα σαν αυτόν του Σπυριδάκη! Τι μένει; Οι βίζιτες του ρόλου της Τομαζάνη; Εντάξει, το συγκεκριμένο θέμα έχει την αλληγορία του (αναφορικά με τη νεκροφιλία που διέπει πλέον το ροκ εν ρολ), έχει και την πλάκα του αλλά δε νομίζω οτι χρειάστηκε να το κλέψει από πουθενά ο Νικολαϊδης! Άλλωστε, ήδη από τα «Κουρέλια» κάνει χιουμοριστικές αναφορές στο τέλος του ροκ εν ρολ και χρησιμοποιεί νεκροφιλικές σκηνές για τις οποίες λοιδορήθηκε!

-Ένα σημαντικό κομμάτι της ταινίας σχετίζεται με τον «ξανθό» που παρακολουθεί το σπίτι. Πρόκειται για σαφή αναφορά στο ημιτελές κείμενο του Νικολαϊδη με τίτλο «Ο ξανθός χαφιές» -μπορούμε να συμφωνήσουμε και σε αυτό;

Τι μένει τότε για να κλαπεί; Οι διάλογοι; Εντάξει, αν το ισχυριστεί κάποιος να το συζητήσουμε –αλλά ο υπάρχων ισχυρισμός αναφέρεται στην «ιδέα» του σεναρίου! Άσε που οι διάλογοι της ταινίας κινούνται στην ίδια εκφραστική τεχνοτροπία με αυτούς των «Κουρελιών», του «Χαμένου» ακόμα και του «Θα σε δω στην Κόλαση». Κι αν θέλουμε να διατηρήσουμε κάποια ίχνη λογικής θα πρέπει να παραδεχτούμε οτι ούτε από τα γραπτά της Γώγου, ούτε από τη συμμετοχή της στο σενάριο της «Όστριας» προκύπτει κάποια συνάφεια (στυλιστική, θεματολογική κλπ) με τα σενάρια του Νικολαϊδη! Ακόμα και η πολιτική τους θέση απείχε σημαντικά  –η μεν Γώγου ανήκε στην λεγόμενη «προδομένη Αριστερά» ενώ ο Νικολαϊδης υπερασπιζόταν μια παρεοκεντρική στάση ζωής την οποία απαξίωνε κατά κόρον η Αριστερά. 

Αναφέρθηκα παραπάνω, πολλές φορές,  στο κόλλημά μου με το έργο του Νικολαϊδη -θα ήθελα, κλείνοντας, να πω ένα πράγμα για την Κατερίνα Γώγου. Τη λάτρεψα στην "Παραγγελιά", τα ποιήματά της με συγκλόνιζαν, τη θεωρούσα (κι εξακολουθώ να τη θεωρώ) ιδιαίτερα σημαντική -σημαδιακή για τη γενιά μου. Ε, λοιπόν, όλη αυτή η ιστορία με ενοχλεί -δεν νομίζω οτι τιμάει ούτε τη μνήμη της Γώγου δηλαδή. Και είναι κρίμα, ένα ντοκυμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου να περιέχει τέτοιου είδους σαχλαμάρες –είπε κι έκανε πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή της η Γώγου, αυτό πιστεύω εγώ.

Υ.Γ.: Θα παρακαλούσα τους τυχόν αναγνώστες να επισκέπτονται τη σελίδα του κυρίου Μποσκοϊτη, είτε μέσω των λινκ που παραθέτω, είτε και αυτοβόλως, επειδή, ντοκυμαντέρ γυρίζει ο άνθρωπος –μια διαφήμιση, μια υποστήριξη τη χρειάζεται όσο να πεις!

Posted in: Κολλήματα