Ο χαμογελαστός στρατός της Miley Cyrus

Σκεφτόμουν να το γράψω καιρό αλλά, να σου πω την καθαρή αλήθεια, βαριόμουν. Λόγω θέματος κυρίως –είναι φοβερά ψυχοφθόρο να πρέπει να αντικρούσεις απόψεις που πίστευες οτι έχουν πεθάνει προ τριακονταετίας…

Γίνομαι συγκεκριμένος, ευθύς αμέσως.

Ετοιμάζει αυτή η Miley Cyrus τον καινούργιο της δίσκο. Όσο τον ετοιμάζει, από πίσω οι παπαράτσηδες να τη φωτογραφίζουν –πότε με μπλουζάκι επικίνδυνα ανοιχτό, πότε με σορτσάκι καυτό –χαλβαδιάζει σύμπασα η αντρική αρρώστια το κοριτσάκι που δείχνει να έχει αφήσει το Disney channel και τη Hanna Montana μίλια πίσω της –έχει κόψει και το μαλλί κοντό, πάνκικο –ξυπνάνε εφιάλτες στους δεινόσαυρους που (μην ακούς τι λένε) επιβίωσαν τελικά ως τις μέρες μας…

Βγάζει το πρώτο βιντεάκι η μικρή –τίτλος We can’t stop και οι φραγκόκοτες κάθε φύλου επιβεβαιώνονται! Κούνημα κώλου (twerk το λένε απ΄ότι έμαθα και πρόκειται περί απαγορευμένης κινησιολογίας ακόμα και μεταξύ των μαύρων που την ανακάλυψαν), βγάλσιμο γλώσσας (α λα πανκ), τρίψιμο πάνω σε καλογυμνασμένες κοπελιές και παλικάρια (γίναμε μαλλιά κουβάρια) –τέτοια κατάσταση. Πέσανε λοιπόν κάτι φεμινίστριες (απ΄αυτές που θέλουν τις γυναίκες να φοράνε ράσα αλλά δεν έχουν πρόβλημα αν οι άντρες φοράνε κολλητά μπλουζάκια και παντελόνια που αναδεικνύουν τα πουλάκια τους) να μιλήσουν για το πόσο κακό πρότυπο είναι η κοπελίτσα για τα παιδιά μας και πόσο εξευτελιστικό είναι για τους μαύρους να αναπαράγεται η συγκεκριμένη τεχνική χορού (!!!!!)  Γέλαγα πολύ μ΄αυτά που διάβαζα τότε –τι άλλο να κάνεις;

Λήξη πρώτου γύρου…

Κάνει λοιπόν μια εμφάνιση στο VMA η Miley και ξεσηκώνει όλη την αμερικάνικη πουριταναρία της σόου μπιζ γιατί ξηγιέται αυτό το twerk όσο ο Robin Thicke τραγουδάει το Blurred Lines κι έχει και ένα δάχτυλο απ΄αυτά που κουνάνε στα γήπεδα τού μπέιζμπολ και δείχνει προς τον κάτω μαχαλά –είναι τόση η ιερή αγανάκτηση των αγάμητων που η πιτσιρίκα γίνεται πρώτο θέμα της εκδήλωσης κι ας μην παίρνει ούτε μισό βραβείο. Επικοινωνιακά λοιπόν η Miley έχει πετύχει μπόνους με 10 έξτρα κανονάκια –έτσι πορεύεται η κουφάλα η σόου μπιζ από την εποχή που ο Elvis έβαζε χαρτόνια στον καβάλο του για να δείχνει προικισμένος και οι κάμερες τον έπαιρναν από τη μέση και πάνω για να μη φαίνεται οτι κουνάει τον κώλο του. Βέβαια, ο  Elvis είναι θεός και η Miley τσουλάκι –κι ας κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα! Μίλησε κανείς (ή καμιά) για φεμινισμό; «Κανένας δεν μίλησε για τον άντρα πίσω από τον κώλο. Ακούστηκαν πολλά 'η Miley κάνει twerk στον Robin Thicke’ αλλά κανένα ‘ο Robin Thicke ανταπέδιδε τα κουνήματα στη Miley’. Μιλούσαν μόνο για τον ένα από τους δυο που έσκυβαν. Άρα εδώ  υπάρχουν διαφορετικά στάνταρ…» λέει η Miley και όταν της αναφέρουν πως η Brooke Shields χαρακτήρισε την παράσταση της στο VMA ως «απεγνωσμένη», εξεγείρεται: «Η Brooke Shields έπαιζε την πόρνη στα 12 της σ΄εκείνη την ταινία!»

Μέσα αυτό τον κακό χαμό σκάει το βίντεο του δεύτερου τραγουδιού της με τίτλο Wrecking Ball κι έρχεται το πράγμα σε καταιγίδα. Βλέπεις, εδώ πέρα η πιτσιρίκα είναι ολόγυμνη –άσε που γλύφει κι ένα σφυρί! Ντροπή, ντροπή και αίσχος –ανακράζουν οι καλές κυρίες της ροκ (ανεξαρτήτως φύλου) οι οποίες κάποτε εκστασιάζονταν όταν ο Τζάγκερ χάιδευε τεράστιους πλαστικούς φαλλούς στις συναυλίες του, λιποθυμούσαν όταν ο Τζιμάκος ο Μόρισον κατέβαζε το παντελόνι του και τσίριζαν υστερικά όταν ο Ίγκυ τα κατέβαζε θέλοντας «να γίνει το σκυλί σου» ή όταν ο Μικ Ρόνσον γάμαγε τον Μπάουι επί σκηνής με την κιθάρα του. Προσωπικά με είχε καλύψει πλήρως κάτι που μου έστειλε η σοφή φίλη μου η Ευθυμία (ηλικία κάτω των 30): «Είδα το βίντεο της miley cyrus -γιατί είχαν πέσει όλες οι δυναμικές κ ανεξάρτητες της ηλικίας μου να τη φάνε πώς κάνει τα κορίτσια τσουλάκια; (γιατί ο όρος τσουλάκι για τα 14χρονα είναι πολύ φεμινιστική προσέγγιση απ'ο,τι μαθαίνω) και έχω να πω, πως το τραγούδι άντε να τις κάνει λίγο drama queen».

Λήξη δεύτερου γύρου κι εδώ αρχίζει το πράγμα να έχει πλάκα…

Η σεβάσμια ιέρεια της μουσικής (και της ζωής καθότι, νομίζω κάποτε χειροτονήθηκε) Sinead O’ Connor βρίσκει την ευκαιρία να απομυζήσει λίγη δημοσιότητα στηριγμένη στη δήλωση της πιτσιρίκας οτι εμπνεύστηκε από το Nothing compares 2 U για να κάνει το δικό της βίντεο- της γράφει λοιπόν ένα δακρύβρεχτο, δημόσιο γράμμα, σε στυλ «άκου τη μανούλα που θέλει το καλό σου». Αφού η σεβάσμια Καραφλή Ο Κόνορ τα χώνει στη μουσική βιομηχανία η οποία κοιτάζει πώς θα απομυζήσει το πτωχό κοριτσάκι και μετά θα το πετάξει ως στυμμένη λεμονόκουπα (έλα ρε! και η Miley που δουλεύει στο χώρο από τα 12 της νόμιζε οτι όλοι αυτοί την αγαπάνε!) μετά το γυρίζει στο προσωπικό:

«Κανένας από τους άντρες που σε παίρνουν μάτι τώρα δεν νοιάζεται για σένα –μην αυταπατάσαι. Πολλές ήταν οι γυναίκες που μπέρδεψαν τη λαγνεία με την αγάπη. Αν σε θέλουν σεξουαλικά αυτό δε σημαίνει οτι νοιάζονται για σένα. Κι όταν προσλαμβάνεις ανθρώπους οι οποίοι δίνουν την εντύπωση οτι δεν νοιάζονται για σένα επίσης. Κανένας δεν νοιάζεται για το πόσο μπορείς να υποστηρίξεις την εκπόρνευσή σου.. κι αυτό περιλαμβάνει και τον εαυτό σου.

Ναι. Υποστηρίζω οτι δεν νοιάζεσαι για τον εαυτό σου. Αυτό πρέπει ν΄αλλάξει. Θα πρέπει να προστατευτείς σαν μια πολύτιμη νεαρή κυρία από καθένα που εργάζεται ή κυκλοφορεί γύρω σου, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου. Είναι ένας επικίνδυνος κόσμος. Δεν ενθαρρύνουμε τις κόρες μας να γυρνάνε γυμνές μέσα σε αυτόν γιατί κάτι τέτοιο τις υποβιβάζει σε ζώα και λιγότερο από ζώα ακόμα. μια θλιβερή πλειοψηφία των οποίων δουλεύει στη μουσική βιομηχανία και στα μέσα που σχετίζονται με αυτή».

Το υπόλοιπο γράμμα της Καραφλής αναφέρεται στο πόσο μεγάλη καλλιτέχνης είναι η Miley και στο ότι θα πρέπει να σταματήσει να εκπορνεύεται. Η άμεση απάντηση της Miley περιλαμβάνει ένα χοντρό κράξιμο μέσω twitter όπου ειρωνεύεται την Καραφλή για τα ψυχοφάρμακα που παίρνει (χοντράδα –αλλά δε με χάλασε καθόλου –απεναντίας χαλάστηκα από την υποκρισία όσων ενοχλήθηκαν όψιμα, ξεχνώντας οτι η Καραφλή έχει γράψει ένα γράμμα στο οποίο επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους οτι το κοριτσάκι είναι πουτάνα!) Η οποία Καραφλή το κάνει κωλοτούμπα το ζήτημα δηλώνοντας οτι όσα έγραψε δεν αφορούσαν τη Miley (!!!!) αλλά «τη μουσική –το ροκ εν ρολ που δολοφονείται» (εεεε;;;; δηλαδή με τα κλαψομούνικα έγχορδα των δικών της τραγουδιών το ροκ εν ρολ αποθεώθηκε!) Και μια πιο ψύχραιμη πλέον Miley απαντάει σε σχετική ερώτηση συνέντευξης: «Πιστεύω, αν πραγματικά θέλεις να μάθεις τι πιστεύω, οτι είναι μια εκπληκτική καλλιτέχνης. Θεωρώ οτι είναι φοβερή συνθέτρια και στ΄αλήθεια εμπνεύστηκα από αυτή για το βίντεο του Wrecking Ball το οποίο ήταν αυτό που ξεκίνησε όλη τη φασαρία. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανένας ν΄ανοίξει καυγά με ένα άτομο που σου λέει ‘Ξέρεις, πραγματικά σε σέβομαι και μου αρέσει αυτό που κάνεις’ ‘Ξέρεις κάτι; Είσαι χάλια!’ Αυτό ήταν κάπως τρελό… Αλλά, όπως είπα, είμαι μεγάλη της θαυμάστρια κι έτσι δεν έχει σημασία… όλα καλά. Μπορείς να γράψεις όσα ανοιχτά γράμματα θέλεις. Αυτό είναι το μπλόγκινγκ άλλωστε. Λαμβάνω ανοιχτά γράμματα κάθε μέρα –δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα».

Λήξη τρίτου γύρου με μια επισήμανση: Άσε μας ρε Καραφλή! Έκανες εκεί πέρα μια επιτυχία (σε δυο δόσεις) και βγήκες ως σοφή δημογερόντισσα μετά από 20 χρόνια να νουθετήσεις το κοριτσάκι που είναι στο κουρμπέτι κοντά στη δεκαετία –έχει βγάλει ένα σκασμό επιτυχίες, έχει πάει κι έχει έρθει, σε μια ηλικία στην οποία εσύ τραγούδαγες ακόμα στους Ton Τon Macoute και το έπαιζες φέρελπις νεανίδα! Άσε μας καραφλίτσα μου…

Και πάμε τώρα στις ομορφιές –γιατί όσο μαδιόταν η αλλοδαπή με τα φερσίματα της Miley –εμένα λόγος δεν μου έπεφτε, μονάχα την κόρη μου που είναι φόλα Smiler  είχα να εκνευρίζεται και ν΄αναρωτιέται «μα καλά, όταν κουνάει τον κώλο της η Ριάνα και η Λέιντι Γκάγκα γιατί δεν λένε τίποτα;» Έλα όμως που το φαινόμενο Miley επεκτάθηκε από τις σελίδες των κίτρινων λάιφσταϊλ με τα άρθα «μα δε ντρέπεται; πώς κυκλοφορεί έτσι; ακολουθούν 25 φωτογραφίες ντροπής για να εμπεδώσετε την ανατομία του κώλου της» στα πιο σοβαρά (αχ μάνα!) στέκια. Όπως ας πούμε στο κουτούκι του Μάκη του Μηλάτου. Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Εγώ λοιπόν που γράμματα πολλά δεν κατέχω, ήξερα ένα Μάκη Μηλάτο χεβυμεταλά, εκεί πίσω στο ’80, ο οποίος είχε κάνει και παραγωγές βαρυμέταλλων ελληνικών δίσκων. Μετά, κάπου στα τέλη του ’90, προέκυψε ένας Μάκης Μηλάτος ντιτζεϊφωνικός παραγωγός που έπαιζε ποπ, καρέκλες, γκιράπια και ολίγη απαλή ροκ. Τώρα –ίδιο άτομο ήταν; Ξαδέρφια ήταν; Θα σε γελάσω και δεν το θέλω… Γράφει λοιπόν αυτός ο Μηλάτος, κάποιος Μηλάτος τέλος πάντων:

«Αν σκεφτεί κανείς τι ήταν mainstream πριν από 40-50 χρόνια και τι είναι τώρα, τα πράγματα για το ανθρώπινο είδος και την εξέλιξή του δείχνουν θλιβερά. Όχι μόνο γιατί οι Beatles, η Aretha Franklin, οι Beach Boys, o Elvis Presley, οι Rolling Stones, οι Ike & Tina Turner ή οι Doors έχουν «αντικατασταθεί» από ένα σωρό ρηχά μουσικά κατασκευάσματα άνευ καλλιτεχνικής αξίας που προσωποποιούνται από την Madonna, την Lady Gaga, την Rihanna, την Britney Spears ή την Miley Cyrus, αλλά και γιατί τεχνηέντως η μουσική βιομηχανία μετέθεσε το θέμα αλλού: από τη φωνή το πήγε στα σωματικά προσόντα και από το σόου στην «τσόντα». Όλες οι μεγάλες κυρίες της mainstream ποπ μουσικής στις δεκαετίες του '60 και του '70, όλες οι μεγάλες φωνές της σόουλ είχαν σαν εφόδιο τη φωνή τους κι όλα τα υπόλοιπα ήταν συμπληρωματικά αυτής της βασικής προϋπόθεσης. Τώρα η φωνή είναι ένα όχι απαραίτητο εφόδιο αν υπάρχουν άλλα... Στοιχειωδώς καλές τραγουδίστριες, αλλά πρόθυμες να «εκπορνευτούν» έχουν προοπτική, αλλιώς θα πρέπει να είναι η εξαίρεση στον κανόνα όπως η Adele.»

Εδώ ο ποιητής μπερδεύει κάποια πραγματάκια… Το mainstream το 1973 δεν ήταν οι Μπιτλς, οι Στόουνς και οι Ντορς ήταν η Ολίβια Νιούτον Τζον, οι Άμπα, η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, ο Ντόνι και η Μαρί Όσμοντ, ενώ το 1963 ήταν ο Σινάτρα, οι Μπόμπηδες, οι Σαπρίμς αλλά και ο Έλβις με τους Μπιτς Μπόυς και την Αρίθα βέβαια! Θέλω να πω οτι αν πρέπει με κάποιους να συγκρίνουμε τη Μπρίτνι, τη Μάιλι και τη Μαντόνα –αυτοί δεν θα είναι οι Στόουνς ή οι Μπιτλς –προς θεού! Θα είναι η Λέσλι Γκορ ή η Νάνσυ Σινάτρα ή η Ντόνα Σάμερ ας πούμε… Κι εκεί πρέπει να παραδεχτούμε οτι όοοοχχιιιι η Ντόνα Σάμερ δεν εμφανιζόταν προκλητικά ντυμένη! Όχι –η Νάνσυ ήταν μόνο φωνή και καθόλου κορμί!

Επρόκειτο εμφανώς για συγκροτήματα και καλλιτέχνες οι οποίοι είχαν σαν εφόδιο τη φωνή τους και μόνο! Γι΄αυτό αν βάλεις δίπλα-δίπλα την Τίνα Τάρνερ και την Αντέλ δεν τις ξεχωρίζεις, λες και είναι το ίδιο άτομο ένα πράγμα!

«Όσο μάλιστα πιο «κακός», πιο «προκλητικός», πιο «αναιδής», πιο «αλήτης», είναι κάποιος, τόσο βλέπει τη δημοσιότητά του να εκτοξεύεται. Σε μια πραγματικότητα που προ πολλού έχει ξεπεραστεί κάθε ηθικό και αισθητικό όριο, τίποτα δεν είναι αρκετό και τίποτα δεν είναι απαγορευμένο.» λέει ο μέγας Μηλάτος κι εγώ αναρωτιέμαι…

Αυτό δεν πάει γάντι στους Σεξ Πίστολς; Δεν ταιριάζει κουτί στους Βέλβετ; Δεν ήταν η εικόνα πάνω στην οποία έστησαν το μύθο τους οι Στόουνς; Αυτοί δεν είχαν βγει με τη διαφήμιση «τα αγόρια με τα οποία κανένας γονιός δεν θα άφηνε το παιδί του να βγει ραντεβού»; Δηλαδή τώρα ανακαλύφθηκε αυτό το στυλάκι –με τη Miley; ‘Η μήπως πρόκειται για ένα στερεοτυπικό (πλέον) στυλ ροκ το οποίο ακολουθείται ευλαβικά από την εποχή που ο Έλβις άφηνε κατσόμαλλα και φαβορίτα κι ας στεναχωριόταν η μαμά του;

Κι αν η πρόκληση είναι συνυφασμένη με τη νεανική (ποπ-ροκ) μουσική κι αν πρόκληση είναι να στραβώνουν τις μουτσούνες τους οι παλιόγεροι –μήπως αυτό δεν πέτυχε η Miley;

«Η Sinead O' Connor αλλά και ο «εναλλακτικός» Sufjan Stevens τής έγραψαν ανοιχτή επιστολή, η Annie Lennox είπε πως αυτό φτάνει στα όρια της πορνογραφίας, η Kelly Osbourne (που κάτι ξέρει από δύσκολες καταστάσεις) δήλωσε πως χρειάζεται επειγόντως βοήθεια και πως ο πατέρας της πρέπει να την καθοδηγήσει πριν καταστραφεί, ακόμη κι ένας sir ασχολήθηκε με την περίπτωση της. Ο πάντα αριβίστας Paul McCartney είπε πως δεν καταλαβαίνει γιατί όλοι της επιτίθενται και πως έχουμε δει και χειρότερα. Μην ξεχνάμε πως έχει κι αυτός καινούργιο δίσκο να διαφημίσει και τρέχει από δω κι από κει και προσπαθεί να προσεταιριστεί -ίσως- κι ένα πιο νεανικό κοινό υποστηρίζοντας την Miley Cyrus.»

Μάλιστα! Η Άννυ Λένοξ που προκαλούσε (όσο μπορούσε) πλασάροντας το ανδρόγυνο στυλ και παράλληλα το έπαιζε νυμφομανής στο I need a man, ενοχλήθηκε από το γυμνό της Miley! Και η κόρη του Όζυ Όζμπορν –ποια; Αυτή που ο μπαμπάς της μασούλαγε νυχτερίδες επί σκηνής κι έγινε διάσημη επειδή βγάλανε την οικογενειακή τους ζωή σε ριάλιτι –α, ναι, κάνει πλέον καριέρα σ΄ένα «μεσημεριανάδικο» όπου ασχολείται με το τι φοράνε οι σταρ –αυτό το παρλιακό λοιπόν δήλωσε οτι η Miley χρειάζεται επειγόντως βοήθεια και πως ο πατέρας της πρέπει να την καθοδηγήσει πριν καταστραφεί (έρμε Μπίλι Ρέι –τι ακούς κι εσύ  ο πατέρας!) Βέβαια, ο καθένας μπορεί να δηλώνει ότι μαλακία γουστάρει –«ιτ’ς α φρι κάντρι», που λένε και στα Στέιτς (αναφορικά με τις μαλακίες και μόνο!) Το γελοίο του θέματος είναι πώς ο Μηλάτος υιοθετεί αυτές τις βλακώδεις απόψεις! Το γελοιωδέστερο είναι οτι τη γνώμη του ΜακΚάρντεϊ η οποία τυγχάνει διαφορετική (και απολύτως σωστή επειδή απλώς λέει τα προφανή –τελικά ο Πολ είναι ένας Κατρούγκαλος της σόου μπιζ!) την αποδίδει σε αριβισμό! Δηλαδή ολόκληρος Σκαθάρης Πολ γλύφει τη Miley μπας και τσιμπήσει λίγο από το κοινό της –τι λες ρε παιδί μου! Πέραν της εξωφρενικότητας του συμπεράσματος Μηλάτου, έχω να παρατηρήσω και το εξής: Πώς διάολο στο ένα κείμενο χρησιμοποιείς τους Μπιτλς σαν παράδειγμα ποιοτικής μουσικής και στο επόμενο κατατάσσεις το δημιουργικό τους ήμισυ στους λιγούρηδες αριβίστες που ψάχνουν για κοινό; Ή μεγαλοφυείς είναι οι άνθρωποι (άρα, κινούνται σε άλλες σφαίρες από την κάθε πτωχή από έμπνευση  Miley), ή πουθενάδες που ορέγονται το κοινό της –και τα δύο μαζί δεν στέκουν!

Όπως δεν στέκει να το παίζεις μουσικός ειδήμονας με γνώμη επί παντός του επιστητού και να γράφεις: «Η 20άχρονη Miley Cyrus (κόρη του πολύ πετυχημένου τραγουδιστή της κάντρυ Billy Ray Cyrous) κυκλοφόρησε πρόσφατα καινούργιο δίσκο με τίτλο «Wrecking Ball» κι από καιρό είχε αρχίσει να προετοιμάζει τον «προκλητικό» τρόπο προώθησής της (προφανώς καθοδηγούμενη κι απ' τον καινούργιο της μάνατζερ που στο παρελθόν έχει καθοδηγήσει αναλόγως και άλλες νεαρές κυρίες της ποπ).» Επειδή, κατά πρώτον ο Μπίλι Ρέι δεν ήταν πολύ πετυχημένος τραγουδιστής  –one hit wonder ήταν ο άνθρωπος και στη συνέχεια έπαιζε σε σήριαλ. Κατά δεύτερον, ο δίσκος της Miley ονομάζεται Bangerz και όχι Wrecking Ball. Και τρίτον, ο Μηλάτος προφανώς αναφέρεται στον μάνατζερ Larry Rudolph (οι πολλές νεαρές κυρίες που έχει καθοδηγήσει αναλόγως είναι η εξής μία: η Britney Spears!) αλλά ξεχνάει να αναφέρει οτι μάνατζερ της Miley είναι και η μητέρα της! Εκπορνεύει η μάνα το παιδί της; Να το ακούσουμε κι αυτό!

Σε μια πρόταση λοιπόν ο μέγας Μηλάτος γράφει 2 ανακρίβειες, μια πληροφορία πετσοκομμένη και πετυχαίνει στο περίπου την ηλικία –δεν είναι και κακό σκορ για παιδί δημοτικού (γιατί τα μεγαλύτερα γνωρίζουν τη Miley πολύ καλύτερα).

Η κόρη μου είναι φανατική με τη Miley –το ξανάγραψα αυτό. Έτσι λοιπόν έχω βρεθεί να παρακολουθώ την πορεία της πιτσιρίκας από την εποχή που έπαιζε τη Χάνα Μοντάνα (πολύ καλό παιδικό σήριαλ –το έβλεπα με χαρά, το έδειχνε και η ΕΡΤ).

Χάζευα τις προάλλες ένα ντοκυμαντέρ του MTV, το  The Movement, σχετικό με αυτήν. Έλεγε εκεί πέρα: «έχω τον δικό μου στρατό, είμαστε ένας στρατός που περπατάμε μαζί, γελάμε και τραγουδάμε». Κοροϊδεύεις; Είχαμε πάει πριν κάτι χρόνια την κόρη μου στη συναυλία της Miley στο Ο2 στο Λονδίνο. Κι εκεί είδα για πρώτη φορά το στρατό της –έγραφα τότε: Έξω από τις θύρες του Ο2 οι πάγκοι πουλάνε μπλουζάκια της συναυλίας, προγράμματα κι εκείνα τα καβλιτζέκια που μοιάζουν με στυλό αλλά βγάζουν πολύχρωμα φώτα. Φυσικά η μικρή τα θέλει όλα και είναι η μέρα της. Ανακαλύπτω, όσο περιμένουμε τη σειρά μας, οτι ΟΛΑ τα κοριτσάκια 9-12 χρονών αγοράζουν το ίδιο σχέδιο μπλούζας (από τα 8 διαφορετικά που υπάρχουν) και ΟΛΑ τα κοριτσάκια 14-16 χρονών αγοράζουν ένα άλλο σχέδιο! Και θυμάμαι οτι έχω χρόνια να δω «στολή συναυλίας» -από τότε που βάφαμε στη ζούλα τα μάτια μας έξω από το Σπόρτινγκ.
Κόβουμε βόλτες μέχρι ν΄ανοίξουν οι θύρες –πολύς κόσμος, πολλά κοριτσάκια, ντυμένα στο ίδιο στυλ με την κόρη μου, κοιτάζονται καθώς διασταυρώνονται, ανταλλάσσουν συνωμοτικά βλέμματα, «σήμερα είναι η μέρα μας», «από που το πήρες αυτό;», «σήμερα ο κόσμος είναι δικός μας» -δε μιλάνε, αλλά τα νιώθω κι ανατριχιάζω.

Κοροϊδεύεις; «Θα μπορούσα να κάνω τη μεταμόρφωση σαν ροκ εν ρολ σταρ/ τόσο δελεαστικά, τόσο προκλητικά να παίξω το ρόλο μου/ θα μπορούσα να παίξω την άγρια μετάλλαξη σαν ροκ εν ρολ σταρ/ θα μπορούσα να τα κάνω όλα ν΄αξίζουν σαν ροκ εν ρολ σταρ», υποστήριζε κάποτε ο Μπάουι απευθυνόμενος στον δικό του στρατό.

Θα πεις –ίδια η Miley με το Δαβίδ τον Μπάουι; Όχι βέβαια! Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν. Κι αν η ψυχοσύνθεση της πιτσιρίκας μοιάζει να προέρχεται από μετενσάρκωση της Τζάνις Τζόπλιν δεν θα υπαινιχθώ οτι η Miley είναι η καινούργια τάδε ή η διάδοχος της δείνα… Αλλά θα πω την προσωπική μου άποψη.

Λοιπόν, αυτό το κορίτσι έχει τσαμπουκά –τεράστιο τσαμπουκά και μια πληγωμένη καρδιά από τους γκόμενους –έχει και πολύ μεγάλη φωνή, άρα εδώ υπάρχουν όλα τα φόντα για μια σημαντική καριέρα ή για έναν διάττοντα αστέρα που θα καεί όμορφα στις καταχρήσεις κυνηγώντας τους δαίμονές της.

Επειδή ο πατέρας Μπίλι Ρέι γύρναγε στα κάντρυ πανηγύρια του τιμημένου Νότου, το κοριτσάκι έχει ανέβει στη σκηνή με θρύλους όπως ο Τζόνυ Κας ή ο Γουίλι Νέλσον –νονά της είναι η μεγάλη κυρία της κάντρυ η Ντόλυ Πάρτον. Διαθέτει λοιπόν μια μουσική παιδεία αξιοζήλευτη σ΄αυτόν τον τομέα.

Τα τελευταία χρόνια έχει μπλέξει με «κακές παρέες» -Will Made It, Wiz Khalifa, Juicy J (ονόματα ανθρώπων είναι αυτά!) Κι έχει μπει για τα καλά στα κόλπα αυτής της μουσικής (την οποία δεν γνωρίζω καθόλου) –ο τελευταίος της δίσκος είναι τόσο «μαύρος» που δύσκολα κατανοείται από τα «λευκά αυτιά».

Το We can’t stop είναι μια «έξω από τα δόντια» περιγραφή κάποιας αχαλίνωτης βραδιάς με τα «αδέρφια» με στίχους όπως «Στο σπίτι μου κορίτσια με μεγάλους πισινούς/ τους κουνάνε σα να είμαστε σε στριπτιζάδικο/ θυμήσου –μόνο ο θεός μπορεί να σε κρίνει/ ξέχνα αυτούς που σε μισούν γιατί κάποιος σε αγαπάει/ κι όλοι στη γραμμή έξω από την τουαλέτα/ ψάχνοντας να βρουν μια γραμμή στην τουαλέτα/ είμαστε όλοι τόσο ξαναμμένοι εδώ πέρα/ Είναι το πάρτυ μας και μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε/ είναι το σπίτι μας και μπορούμε να αγαπήσουμε όποιον θέλουμε/ είναι το τραγούδι μας και θα τραγουδήσουμε αν το θέλουμε/ είναι το στόμα μου και θα πω ότι θέλω». Κι άσε την Αμερική να τσιρίζει. «Η Αμερική είναι τόσο αλλόκοτη σε θέματα σωστού και λάθους. Ας πούμε, έβλεπα το Breaking Bad τις προάλλες και μαγειρεύανε μεθαμφεταμίνη. Θα μπορούσα πραγματικά να μαγειρέψω μεθαμφεταμίνη επειδή είδα πώς γίνεται εκεί πέρα. Ήταν κανονικός οδηγός για το πώς να το κάνεις. Και μετά βάλανε μπιπ στη λέξη ‘γαμώ’ Και ήμουν σε φάση –έλα τώρα! Σκοτώνανε έναν τύπο, διαλύανε το κορμί του σε οξύ αλλά δεν επιτρεπόταν να πεις ‘γαμώ’; Είναι όπως όταν έβαλαν μπιπ στη λέξη ‘molly’ στα VMA. Δηλαδή, έβλεπες τι έκανα στη σκηνή κι αυτό που σε πείραζε ήταν το ‘molly’; Ότι να’ναι!»

Έχει δίκιο φυσικά… Κι όταν δεν τραγουδάει αυτά τα «μαύρα» που δεν τα καταλαβαίνω, ανεβαίνει στη σκηνή και ξηγιέται ροκ εκτελέσεις σαν αυτές που έχουν συνηθίσει τα αυτιά μου –τότε τη γουστάρω.

Το οτι δεν είμαι στο κλίμα της μουσικής που παίζει δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τη μουσική της καθεαυτή. Άλλωστε δεν παίζει για μένα και τους γέρους της ηλικίας μου –για τους πιτσιρικάδες παίζει κι αυτοί μια χαρά τα βρίσκουν μαζί της. Άρα, σε μας τους παρωχημένους δεν πέφτει λόγος… Όσο καταλάβαινε ο γέρος μου τους Σεξ Πίστολς άλλο τόσο μπορώ να καταλάβω αυτή τη μουσική –έτσι είναι τα πράγματα, όσο κι αν θέλουμε να το παίξουμε παντογνώστες και πανδαμάτορες του χρόνου.

Και στην τελική –μιλάμε για ποπ μουσική, απ΄αυτή που ανεβαίνει στα τσαρτ και ακούγεται κατά κόρον. Ε, λοιπόν –προτιμώ ν΄ακούγεται η Miley όπου σταθώ, παρά η Ριάνα, η Λέιντι Γκάγκα ή ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ (για να το περιορίσω μονάχα στις γυναικείες παρουσίες). Μέχρι εκεί…

Πηγές:
-Η συνέντευξη στο Rolling Stone 
-Το ανοιχτό γράμμα της Φαλακρής Ο 'Κόνορ
-Η ποπ είναι πια πορνογραφία, Μ. Μηλάτος 
-Miley Cyrus, Αποστολή χειραγώγησης... εξετελέστη, Μ. Μηλάτος 
-Οικογενειακές υποθέσεις (εμού του ιδίου) 

Posted in: Κολλήματα