Μη βιάζεστε -εδώ είμαι ακόμα

Σήμερα, αγαπητά μου παιδιά, θα μιλήσουμε για αρχίδια. Και για συγνώμες που ειπώθηκαν, προθέσεις που δεν ευδοκίμησαν, παρεξηγήσεις που δεν λύθηκαν, μπαλαρίνες που δεν χόρευαν. Αλλά, πάνω απ’ όλα, θα μιλήσουμε για φίλους. Φίλους –είπα και οι φίλοι είναι άνθρωποι. Ξέρεις τώρα, πως είναι οι άνθρωποι –έχουν πόδια για να κλωτσάνε, χέρια για να ξύνουν τη μύτη τους και κεφάλια για να φοράνε καπέλα. Ή για να σκέφτονται –που είναι το ακριβώς αντίθετο. Και θα μιλήσουμε με ονόματα –οι γενικολογίες και οι υπεκφυγές βλάπτουν σοβαρά την αντιληπτική ικανότητα.

Οι φίλοι μου λοιπόν … για μισό λεπτό –πάρτο αλλιώς γιατί θα βρεις στο ντουβάρι. Καλύτερα να ξεκινήσουμε από τα αρχίδια. Τι χαρακτηρίζουμε ως αρχίδι; Με την κυριολεκτική έννοια του όρου, περιγράφονται κάποια μέρη της ανδρικής ανατομίας (συνήθως δύο, ενίοτε ένα, κάποιες φορές ακόμα και τρία). Ναι, αλλά τι χαρακτηρίζουμε ως αρχίδι; Θα μιλήσω για την πάρτη μου και θα αναφερθώ στις περιπτώσεις που συνάντησα πρόσφατα.

Αρχίδια για μένα είναι όλοι αυτοί που, τις τελευταίες μέρες, έμπαιναν στο bloghood για να δημιουργήσουν καταστάσεις. Και όχι μόνο στο bloghood, αλλά σίγουρα προσπάθησαν να δημιουργήσουν πολλές καταστάσεις.

Αρχίδι είναι αυτό (τα αρχίδια δεν έχουν φύλο –γιατί δεν είναι άνθρωποι) που βούτηξε το id του Γείτονα (μπορώ πλέον να τον λέω Γείτονα –γιατί απέδειξε ότι το αξίζει) και απείλησε τη Μανταλένα. Σκέψου λίγο την κατάσταση του συγκεκριμένου αρχιδιού –καθόταν και παρακολουθούσε, έναν καυγά (διαδυκτικό) και αποφάσισε, με τη γλίτσα που κουβαλάει στο μέρος που οι άλλοι έχουν το μυαλό τους, να μπει και να το κάνει μπάχαλο. Εντάξει, το κατάφερε. Τα αρχίδια πάντα καταφέρνουν να δημιουργήσουν καταστάσεις. Γι’ αυτό τα λένε και προβοκάτορες, τραμπούκους, ρουφιάνους και άλλα πολλά.

Αρχίδι είναι ο bruce is nosebleeding γιατί παρακολουθεί τον κόσμο και βιάζεται να επωφεληθεί από τα αποφάγια των ανθρώπων. Δεν έχει δική του ζωή, απλά τρέφεται με τα απομεινάρια από τις ζωές των άλλων κι αυτό το θεωρεί επίτευγμα.

Αρχίδια είναι ο jimakos και οι λοιποί ανώνυμοι για τους ίδιους λόγους. Σκέψου λίγο την κατάσταση –υπάρχει μια παρέα που μιλάει δυνατά. Σε μια ταβέρνα, ας πούμε. Διαφωνεί, συμφωνεί, γκρινιάζει, κάνει ότι γουστάρει η παρέα και τον λογαριασμό θα τον πληρώσει στο τέλος. Ξαφνικά λοιπόν πετάγεται ένας μαλάκας, από δίπλα, που έστηνε αυτί όλη αυτή την ώρα. Και τι κάνει ο μαλάκας; Αρχίζει να βρίζει κάποιον ή κάποιους από την παρέα. Εντάξει, θα μπορούσε να πει τη γνώμη του –και η παρέα θα την άκουγε. Μπορεί και να τον έπαιζε η παρέα, σε αυτή την περίπτωση. Αλλά αυτός βρίζει. Σε θέμα που δεν τον αφορά, για λόγους που δεν διευκρινίζει. Φαντάσου τώρα πως ο συγκεκριμένος μαλάκας δεν δείχνει καν το πρόσωπό του. Βρίζει, ας πούμε, κρυμμένος πίσω από μια κουρτίνα. Το φαντάστηκες; Έλα και πες μου τώρα, αν υπάρχει καλύτερος ορισμός του αρχιδιού από αυτόν που περιέγραψα μόλις τώρα. Ή αλλιώς «σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;» Εγώ όχι, πάντως.

Αρχίδι είναι ο Παρατηρητής και όλοι οι σκατιάρηδες που φτιάχνουν προβοκάτσιες, κατηγορώντας άδικα τον κόσμο. Ας πούμε, ο Παρατηρητής, άφησε ένα σχόλιο όπου έλεγε πως πίσω από το id της frosοulas κρύβεται, μάλλον, ο Γέρος του blogs.gr. Εγώ, που έχω πιεί και δυο κρασιά με τη frosoula μπορώ να διαβεβαιώσω πως αυτός ο ισχυρισμός είναι τόσο βάσιμος, όσο εάν έλεγες πως ο Πάνος Κιάμος είναι στην πραγματικότητα ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που ξεδίνει τα βράδια. Αλλά, «ρίξε λάσπη, ρίξε λάσπη, όλο και κάτι θα μείνει» σωστά;

Και κλείνοντας το κεφάλαιο «αρχίδια» θα ήθελα να τους υπενθυμίσω κάτι: Μπορεί να έφυγα από το bloghood, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Είμαι ακόμα στην παρέα και είμαστε ακόμα παρέα. Όχι διαδικτυακή –αρχιδάκια μου –παρέα κανονική είμαστε. Πίνουμε τις μπύρες μας, μιλάμε, τηλεφωνιόμαστε, υπάρχουμε μαζί -γενικότερα. Και μια ζωή θα μας χαζεύετε απέξω και μια ζωή θα γουστάρετε και θα ξερογλείφεστε να ήσασταν μέσα. Αλλά, μια ζωή, δεν θα μπορείτε. Ξέρετε γιατί; Απλούστατο (που λέει κι ο αδερφός μου o Godot): γιατί δεν υπάρχετε –δεν έχετε ανθρώπινη υπόσταση. Πώς να συναντηθούμε μαζί σας ρε; Να πηγαίνουμε δηλαδή στην ταβέρνα και να ρίχνουμε ένα καραφάκι στο βόθρο για να το πιείτε; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα –γιατί εμείς έχουμε και κόκαλα και κρέας, ενώ εσείς, έχετε καταντήσει ένα μάτσο σκατά (είμαστε ότι τρώμε, όπως λένε και οι γραμματιζούμενοι).

Και μετά από αυτόν, τον αναγκαίο οχετό, θέλω να πω δυο κουβέντες στους φίλους μου. Όσο πιο απλά γίνεται, για να μην παραγίνεται πάλι το θέμα:

Godot, θα τα βγάλω πέρα μέχρι να γυρίσεις. Αλλά μέχρι τότε μάγκα μου –ούτε μέρα παραπάνω. Κοίτα να κάνεις κι εσύ το ίδιο, γιατί έχουν μείνει πολλά που μας περιμένουν.

Μεταφραγμένοι, ευτυχώς που υπάρχετε. Κάνετε τα πράγματα να αξίζουν τον κόπο.

Λίτσα, δεν υπάρχει λόγος να φορτώνεις. Ξέρω που στέκεσαι και ξέρεις που στέκομαι. Ο ένας δίπλα στον άλλον.

DCD, πάλι θα φτάσεις μετά τη φάση και θα ξύνεις το κεφάλι σου αμήχανα; Τι κατάρα σε κυνηγάει ρε αδερφάκι μου; Γινόταν η φάση κι εσένα σκεφτόμουν. Που θα πρέπει να διαβάζεις πάλι κατεβατά. Κουράγιο ρε –για όλους τους ανθρώπους θα ήταν δύσκολο να είναι στο ίδιο πετσί με έναν DCD.

Ευ-άγγελε, ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ. Χρειάζεται και μια ήρεμη φωνή, ανάμεσα στα βρισίδια.

Summertime, μου αρέσει που έχεις πάντα δίκιο –όσο ακριβώς μου αρέσει κι ότι ποτέ δεν σε ακούω.

Nada, δεν τρέχει τίποτα. Σέβομαι τις απόψεις σου αλλά διαφωνώ με αυτές. Έτσι δεν είναι οι φίλοι;

Sourfou, μηδέν παρεξήγηση. Απλά, για την ώρα, δεν μπορώ να περπατήσω δίπλα σου στην ίδια δικτυακή γειτονιά. Όχι μόνο δίπλα σου δηλαδή –και μαλακία μου που είμαι έτσι. Αλλά έτσι είμαι. Όμως δεν έχω καμιά διάθεση να στερηθώ την παρέα σου έξω από εδώ. Οι φίλοι μου εμένα, είναι πάντα φίλοι μου.

Μανταλένα, μην τρελαίνεσαι. Δεν υπήρξε δικό σου φταίξιμο σε τίποτα –έτσι το είδα από την αρχή και έτσι συνεχίζω να το βλέπω. Χαίρομαι που είσαι φίλη μου.

Γείτων, αν και διαφωνούσα με τις απόψεις σου στον καυγά –δεν μπορώ να μη σε ευχαριστήσω για την τοποθέτησή σου αμέσως μετά. Καλωσόρισες στην παρέα, έστω και καθυστερημένα.

Mario, τίποτα δεν χάνεται γιατί εμείς δεν χανόμαστε. Τίποτα δεν αλλάζει γιατί εμείς είμαστε οι ίδιοι. Μη στεναχωριέσαι –είμαστε μαζί και αντέχουμε.

Zouri, ηρέμησε. Κι, αν θέλεις να μου κάνεις μια χάρη, φέρε πίσω τον παλιό zouri. Εσύ αποφασίζεις, αλλά εμένα μου λείπει –απλά στο λέω για να το ξέρεις.

Zero, έχεις καταντήσει συνώνυμο της στήριξης στο προσωπικό μου λεξιλόγιο. Είσαι ένας από τους λόγους που με βοηθάνε να μην απελπίζομαι. Και σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

Atron, σκέφτεσαι ψύχραιμα κι αυτό λείπει γενικότερα. Ξέρω ότι μπορείς και ξέρω πως θα το κρατήσεις το όλο πράγμα –όσο κι αν χτυπάνε κάποιοι τον κώλο τους κάτω.

Cherry, ευχαριστώ γαιτί ήσουν κοντά όταν έπρεπε. Και όπως ακριβώς ήθελα. Κι ας είχες τα δικά σου προβλήματα –πράγμα που κάνει την συμπαράστασή σου πιο σημαντική.

Pascal, είναι χρήσιμο να ακούγεται η άποψή σου. Συνεχίζοντας να την λες –βοηθάς πολύ.

Tomboy, σ΄εσένα δεν χρειάζεται να πω τίποτα –τα ξέρεις ήδη από πρώτο χέρι –μαζί σκεφτόμαστε άλλωστε. Απλά θα ήθελα να ρωτήσω κάτι, σε σχέση με σένα –ελπίζω να μην το παρεξηγήσεις. Ρε bloghood που εκφράσατε τη διαφωνία σας με τη δική μου αποχώρηση –ειλικρινά δεν κατάλαβα κάτι: Αφού θέλετε admin που να ασχολείται μόνο με το πρακτικό-τεχνικό-εικαστικό κομμάτι της υπόθεσης και αφού διαφωνούμε σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε βασικά ζητήματα –τι τρώγεστε να γυρίσω πίσω εγώ; Την Tomboy έπρεπε να ζητάτε πίσω, αυτή έχει την ικανότητα να δουλέψει με τα τεχνικά –εγώ είμαι σκράπας. Τι περίεργοι άνθρωποι που είσαστε ρε αδερφάκια μου!

Reservoir, Annania, Sigmund, sorry, Μαριρένα (κι αν ξεχνάω κανέναν ας μου συγχωρεθούν τα πρώτα συμπτώματα Αλτσχάιμερ) μην τρομάξετε όταν έρθετε και δείτε την ακαταστασία. Με ένα σκουπισματάκι θα είναι πάλι σένιο το σπίτι. Εμείς είμαστε βρε –οι ίδιοι, οι παλιοί, δεν τρέχει τίποτα. Όλα είναι υπό έλεγχο.

Αυτά είχα να πω και τα έγραψα εδώ γιατί δεν μπορώ να απαντήσω στο bloghood. Σιχάθηκε ο δικός μου να βλέπει τους σκατιάρηδες να μαλακίζονται κι έχει απενεργοποιήσει τα σχόλια για τα μη μέλη. Δεν θέλω να επανέλθω στο θέμα –αλλά θέλω να υπενθυμίσω κάτι: Οι φίλοι μου είναι φίλοι μου, ότι και να γίνεται μεταξύ μας. Ξηγηθήκαμε;

Τέλος του παραμυθιού –καλησπέρα σας.

Posted in: Blog off