Εγώ είμαι γαύρος -εσύ τι είσαι;

Ρε ειδήμονες, σας βαρέθηκα. Και δεν μου έκατσε καλά το χτεσινό παιχνίδι, οπότε έχω νεύρα. Γι’ αυτό σιχτιρίζομαι όταν ακούω για την Ευρωπαϊκή πορεία του Θρύλου και όλες τις σχετικές εξυπνάδες. Εντάξει, αν τα λέει κανένας γαύρος –είναι κατανοητό. Βαρέθηκε να μαζεύει κούπες στην Ελλάδα και θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό η ομάδα του. Αλλά οι υπόλοιποι; Για σιγά ρε σεις!

Είναι κάτι Πανάθες, ΑΕΚάρες, ΠΑΟΚάρες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που στήνονται απέναντι στο κουτί για να δουν το Θρύλο. Και αλλάζουν την ομάδα που υποστηρίζουν κάθε βδομάδα. Σήμερα είναι Βαλένσια, αύριο Ιωνικός, μεθαύριο Λιόν, παραμεθαύριο ΑΕΚ. Και πανηγυρίζουν όταν τρώει γκολ ο Θρύλος. Γιατί ρε παλικάρια; Γιατί τόσα κόμπλεξ; Τόσο πολύ βαριόσαστε να δείτε τις ομάδες σας; Ή μήπως προτιμάτε να γελάτε με τα χάλια μας και να κλαίτε με τα δικά σας; Γιατί αν είναι έτσι –επιτελεί κοινωνικό έργο ο Θρύλος, να το ξέρω, να χαίρομαι κι εγώ ο ανθρωπιστής.

Είναι κάτι ειδικοί και εμπεριστατωμένοι που κάνουν αντίσταση στο κατεστημένο του Κόκαλη, που έχει, λέει, παράγκες και παίρνει τα πρωταθλήματα-μαϊμού. Κάποιοι βγάζουν και DVD μάλιστα. Μάλιστα. Και γι' αυτό χαίρονται όταν χάνει ο Θρύλος, επειδή τραντάζεται το κατεστημένο του ελληνικού (για να μην πω του παγκόσμιου) ποδοσφαίρου. Δηλαδή, για να καταλάβω κι εγώ, ο υποστηρικτής του κατεστημένου -ο γαύρος μόνο ευνοείται; Και κανένας άλλος; Δεν είμαστε στην Ελλάδα που η «μεγάλη» ομάδα παίρνει το αποτέλεσμα ένιχαου κα η «μικρή» παίρνει τον πούλο; Εκτός αν η μόνη «μεγάλη» ομάδα στην Ελλάδα είναι ο γαύρος. Έτσι να το δεχτώ κι εγώ. Και να παρακαλέσω να γίνουμε «μεγάλη» ομάδα και στην Ευρώπη, σαν τη Ρεάλ που μας έπαιζε με δυο τερματοφύλακες και σαν τη Βαλένσια που κάνει πέναλτυ και λέμε «ευτυχώς που δεν πήρε κίτρινη κάρτα ο κλαδεμένος».

Και στην τελική ανάλυση –αφού δεν τον γουστάρετε τον Θρύλο, γιατί τον έχετε αναγορεύσει σε μόνιμο εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Ευρώπη; Εννοώ εσάς που φωνάζετε επειδή ο γαύρος δεν φέρνει βαθμούς στη χώρα και θα παίζουμε από Ιούλη μήνα σε λίγο καιρό. Αλλά δεν σας ενοχλούν τα χάλια του βάζελου που κατάντησε καρικατούρα του γαύρου (τις προηγούμενες χρονιές –τώρα προτιμάει να πάει κατευθείαν στο ΟΥΕΦΑ, γιατί κι αυτό δύσκολο το είχε μέχρι πρότεινος). Ούτε σας ενδιαφέρουν οι ιστορικές πορείες της ΑΕΚάρας –που κυνηγούσε τόσα χρόνια τον βαθμό με το τουφέκι στο ΟΥΕΦΑ (και δεν τον πετύχαινε κιόλας). Για τις υπόλοιπες ομάδες που μας εκπροσώπησαν στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια –ας το αφήσουμε καλύτερα. Δε λέει να θυμόμαστε «στιγμές δόξας» τέτοιον καιρό.

Είπε, ο Κόκαλης πως στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, φέτος, θα είναι κι ο Ολυμπιακός μέσα. Και είπε ο Σόλιντ πως όλα είναι πιθανά. Οπότε περιμένουν κάθε παιχνίδι που χάνει ο Θρύλος για να χτυπηθούν σαν τις μαϊμούδες οι «υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι». Σιγά ρε μάγκες! Τι θέλατε δηλαδή; Να βγαίνει ο πρόεδρος με τον προπονητή και να λένε πως θα τον πιούμε χοντρά και φέτος και πως δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να σταυρώσουμε νίκη; Μήπως να μην κατεβάζουν και την ομάδα στο γήπεδο, αφού θα χάσει έτσι κι αλλιώς; Μήπως να μην ξανακάνουν και μεταγραφές; Να το κλείσουν τα μαγαζί κιόλας να ησυχάσετε;

Για να τελειώνουμε το μπίρι-μπίρι και γιατί βαριέμαι γρήγορα τους εξυπνάκηδες:
Κάποτε (πάνε χρόνια τώρα) οι διαφορές στο δυναμικό των ομάδων ήταν μεγάλες. Σήμερα είναι χαώδεις. Και επειδή ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία, όλα αυτά μεταφράζονται σε χρήματα. Μπορεί ο μπαρμπα-Μήτσος ο τσαγκάρης, να ανταγωνιστεί το εργοστάσιο της Nike; Δεν μπορεί βέβαια. Γίνεται ο Ουαντού, που τον πήραμε τζάμπα, να κοντράρει τον Βίλα που κάνει ένα σκασμό λεφτά; Δε γίνεται. Γιατί αν γινόταν –δυο τινά θα συνέβαιναν: Είτε ο Ουαντού θα ήταν ταλεντάρα και θα μοσχοπουλιόταν άμεσα, είτε οι υπόλοιποι θα ήταν κάργα μαλάκες που πέταξαν τα ωραία λεφτά τους για τον Βίλα.
Θα μου πεις –μόνο τα λεφτά μετράνε στο ποδόσφαιρο; Όχι βέβαια. Μετράνε και οι υποδομές, οι σκάουτερς που ανακαλύπτουν ταλέντα και οι Ακαδημίες που τα φτιάχνουν παιχταράδες. Σαν τον Άγιαξ να πούμε. Αλλά όχι σαν τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ.
Επειδή λοιπόν σήμερα οι διαφορές δυναμικού είναι χαώδεις, πρέπει να πληρώσεις, να ξαναπληρώσεις και μετά –αν έχεις και λίγη τύχη, να σκεφτείς την ευρωπαϊκή σου πορεία. Αλλιώς, θα βλέπεις τον Ριβάλντο με τη γλώσσα κρεμασμένη δέκα πήχες από την κούραση, να χάνει τα άχαστα –και θα λες κι ευχαριστώ που μας καταδέχτηκε. Γιατί η χτεσινή Βαλένσια (όπως και η περσινή Λιόν) είχαν δυο έξτρα ταχύτητες στο κιβώτιο, σε σχέση με τον Θρύλο. Έτσι είναι ο σκατένιος ο νόμος της αγοράς –ότι πληρώνεις, παίρνεις (αν δε σε κλέψουν κιόλας).

Άρα, ΟΥΕΦΑ και πάλι ΟΥΕΦΑ –μπας και βρούμε ομάδες στα μέτρα μας (λίγες έχουν απομείνει πια) και πάρουμε κανένα ματσάκι. Μέχρι τότε –να είστε ευγνώμονες που κάποια μαλακισμένα χτες βράδυ πάλεψαν όσο δεν μπορούσαν σε μια κόντρα χαμένη πριν ακόμα σηκωθεί το σεντόνι από το γήπεδο.
Γιατί ο Θρύλος είναι ομάδα μπουκαδόρικη –βγαίνει να πάρει παιχνίδια και όπου πάει. Δεν κλείνεται στη μικρή περιοχή σαν τις «μικρές» ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος –αυτές που σας δυσκολεύουν και τις βλαστημάτε που σκοτώνουν το θέαμα.Και επειδή η γραμμή ανάμεσα στη μαγεία και την ξεφτίλα είναι πολύ λεπτή -όποιος την περπατάει, μπορεί να βρεθεί, εύκολα, είτε από τη μια, είτε από την άλλη πλευρά. Το θέμα είναι, ποιος έχει το κουράγιο να περπατήσει στο σύρμα.
Και τελικά, γιατί είναι καλύτερα να ξεφτιλίζεσαι όρθιος, παρά να υπομένεις σκυφτός. Εντάξει;

Πάρτε τώρα και μια αναμνηστική του αληταρά –για να μη μας ξεχνάτε μέχρι να έρθει η σειρά σας.

Posted in: Κολλήματα