"Και πριν σε πουν Ροτβάιλερ πως σε έλεγαν; Τσιουάουα;"

Τα τελευταία λεπτά της παράστασης έχουν παιχτεί πίσω από την κλειστή κουρτίνα –ουρλιαχτά, ήχοι πάλης, ωμή βία –εμείς απέξω μπορούμε να δούμε μόνο τις προβολές κάποιας κάμερας στην κλειστή κουρτίνα. Η κάμερα κινείται πίσω από την κουρτίνα, τρεμοπαίζει, αναβοσβήνει, παραπαίει, βλέπουμε αποσπασματικές σκηνές και αζουμάριστα πλάνα του χώρου –αυτά τα πλάνα μας τρομάζουν περισσότερο. Η παράσταση τελειώνει μέσα στην ωμή βία. Οι ηθοποιοί βγαίνουν μπροστά από την κλειστή κουρτίνα και υποκλίνονται. Παγωμάρα! Κανένας από τους θεατές δεν χειροκροτεί! Ο Δημήτρης Λάλος είναι ο παλιότερος από τους ηθοποιούς της ομάδας, που μας κοιτάζουν σαστισμένοι από τη σκηνή. Μουρμουρίζει, «δύσκολο, ήταν πολύ δύσκολο τελικά!» Τότε συνειδητοποιούμε οτι οι τέσσερις ηθοποιοί πάνω στη σκηνή είναι κυριολεκτικά χωρίς ανάσα –ασθμαίνουν προσπαθώντας ακόμα να συνέλθουν. Χειροκροτούμε. Μουδιασμένα πολύ. Οι ηθοποιοί αποχωρούν και δεν ξαναβγαίνουν για δεύτερο μπιζάρισμα.


Η παράσταση είναι το «Ροτβάιλερ», το θέατρο είναι το «επί Κολωνώ» κι εγώ δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα άλλη φορά στη ζωή μου!

Αμέσως μετά βγαίνουμε στην αυλή του θεάτρου, έχουν εκεί κάτι τραπέζια, καθόμαστε να καπνίσουμε μπας και συνέλθουμε. Αποφασίζουμε να παραγγείλουμε ποτά, η Όλγα μας ξεκαθαρίζει, «συγνώμη παιδιά αλλά εγώ δεν πρόκειται να ξανάρθω εδώ πέρα!» η Tomboy σηκώνεται να παραγγείλει στο μπαρ –πέφτει πάνω στον Λάλο. «Μας ρημάξατε σήμερα», του λέει. Ο Λάλος είναι ακόμα αμήχανος –προσπαθεί να χαμογελάσει, παίρνει ένα ποτό, μιλάει με τον μπάρμαν, «δεν χειροκροτούσε κανείς, φρικάραμε κανονικά», σχολιάζει. Έχουμε έρθει στο θέατρο με αυτοκίνητο, έχω παρκάρει μπροστά από απαγορευτικό για γκαράζ –σηκώνομαι να δω αν έχω ακόμα πινακίδες. Περνάω από το μπαρ, ο Λάλος είναι ακόμα σοκαρισμένος, τον χτυπάω στην πλάτη, «μπράβο, ήσασταν πολύ καλοί», του λέω. Κάποια αμηχανία με μισά χαμόγελα. «Που πάτε; Τώρα δεν παραγγείλατε ποτά;» με ρωτάει. Του εξηγώ περί παράνομου παρκαρίσματος, ανάθεμα κι αν καταλαβαίνει τίποτα απ΄όλα αυτά, βγαίνω έξω, το αμάξι ακέραιο στη θέση του, επιστρέφω, «όλα εντάξει;» με ρωτάει. «Όλα εντάξει», απαντάω. Κουβέντες αβροφροσύνης.

Έχουμε μείνει τελευταίοι, πίνουμε τα ποτά μας –εγώ, η Tomboy, ο Νίκος ο Χ, η Όλγα.. Βγαίνουν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί -χαιρετιόμαστε. Όλα γίνονται πιο ήρεμα πλέον. Πάει –πέρασε κι αυτό. Μάλλον.


Πηγαίνουμε τέσσερα χρόνια στη σειρά στο «επί Κολωνώ». Ξεκινήσαμε από το «Πέναλτι», το μακράν καλύτερο θεατρικό που έχω δει την τελευταία 10ετία. Και φυσικά κολλήσαμε. «Bug», «Penetrator» και τώρα «Rottweiler». Κανένα από τα τρία έργα δεν έφτασε την πληρότητα του «Πέναλτι» -μάλλον πρέπει να κάνουμε μια δέηση στον Γιώργο τον Παλούμπη να ξαναγράψει κάτι! Αλλά τελικά δεν έχει και τόση σημασία. Εμείς πηγαίνουμε κάθε χρόνο για να δούμε την «Ομάδα ΝΑΜΑ». Αυτοί οι τύποι είναι απλώς, ΑΠΑΙΧΤΟΙ.


Μέχρι πέρσι, η Ομάδα είχε βάση τον Λάλο και τον Στάθη Σταμουλακάτο –ο Σταμουλακάτος έφυγε φέτος για να κάνει ταινία με τον Οικονομίδη. Γύρω απ΄αυτούς κινήθηκαν κάποιοι καινούργιοι ηθοποιοί, κάθε χρόνο διαφορετικοί, κάθε χρόνο συγκλονιστικοί. Σε πρώτους και δεύτερους ρόλους. Προσωπική πώρωση η Βάσω Καμαράτου –είχε δεύτερο ρόλο στο «Bug» πριν δυο χρόνια κι ακόμα ανατριχιάζω όταν θυμάμαι την ερμηνεία της, έπαιζε μια τσαμπουκαλού λεσβία με τόσο απλό και άμεσο τρόπο που δάκρυσα στην κυριολεξία! Την πέτυχα να δουλεύει στο μπαρ του θεάτρου την επόμενη χρονιά αλλά ντράπηκα να της μιλήσω – τι να της πω δηλαδή;
Κάτι ακόμα για το "Bug", παρενθετικό. Μετά το θεατρικό είδα την σχετική ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε και καλά η αφρόκρεμα του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου. Καμία σύγκριση! Η "Ομάδα ΝΑΜΑ" τους πήρε τα σώβρακα -για να καταλάβεις, ο Σταμουλακάτος ήταν πιο νότιος βλάχος από τον ανάλογο ηθοποιό της ταινίας (ένα φλώρο με φραντζούλα). Και στο ρόλο της αγριεμένης λεσβίας είχαν βάλει κάποιο μοντελοειδές κορίτσι -αν δεν είχα δει την θεατρική παράσταση δεν θα καταλάβαινα οτι πρόκειται περί λεσβίας!


Έγραψα για τον Λάλο και τον Σταμουλακάτο, θέλω να αναλύσω λίγο παραπάνω γι΄αυτούς τους δύο.


Ο Στάθης Σταμουλακάτος είναι ότι πιο απειλητικό έχω συναντήσει σε θεατρική σκηνή! Έχει βλέμμα λίγο πιο άγριο από κλωτσομπουνίδι σε ετοιμοθάνατο, είναι και τεράστιος –όταν κοντοστέκεται στη σκηνή έχω δει κοπέλες να κλείνουν τα μάτια όπως κάνουν στις ταινίες σπλάτερ. Συνηθίζει να επαναλαμβάνει τη φράση του συνομιλητή του κολλώντας της απλά είναι «έτσι ε;» για κλείσιμο κι εσύ μένεις να υπολογίζεις πόση ώρα απομένει στον άλλο μέχρι να τον βάλει κάτω ο Σταμουλακάτος και να τον πατήσει στο λαιμό. Φυσικά δεν υπάρχουν τέτοιες σκηνές στο «επί Κολωνώ». Η βία στριφογυρίζει στον αέρα, περιμένεις να ξεσπάσει φτάνοντας τους 180 παλμούς το λεπτό, βγάζεις όλη την παράσταση στην τσίτα κι εκεί προς το τέλος όλα γίνονται ανελέητα βίαια, αλλά εσύ δεν βλέπεις τίποτα απ΄όλα αυτά –η βία είναι κάπου πιο μέσα, κρυμμένη, εσύ μόνο φαντάζεσαι και τρομάζεις.


Ο Δημήτρης Λάλος είναι δυο πράγματα: ο μακράν καλύτερος θεατρικός ηθοποιός της γενιάς του και το μεγαλύτερο φίδι που έχει κυκλοφορήσει στο σανίδι. Υπερβολικός; Εξηγούμαι. Έχω δει τον Λάλο σε ρόλο ξεπουλημένου και απόλυτα κενού γιάπη. Τον έχω δει σε ρόλο παρανοημένου στρατιώτη που γύρισε εμμονικά κυνηγημένος από τον πόλεμο. Τον έχω δει σε ρόλο χαβαλεδιάρη τρέντυ κωλόπαιδου. Τον είδα τώρα σε ρόλο αρχι-σκίνχεντ. Απλώς η γκάμα του συγκεκριμένου ανθρώπου δείχνει να είναι απεριόριστη. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο ρόλο που δεν θα τον έβγαζε. Βάλε σ΄αυτό και την προσωπική του μανιέρα (θυμάσαι τη διαφήμιση με τον κούκο που στ(ο)ιχίζει τα αηδόνια;) -φοβερή περίπτωση!
Και μιλάμε για πολύ φίδι –έτσι; Στο «Ροτβάιλερ» ξεκινάει την ερμηνεία του με την ηλίθια έπαρση βουλευτή του ΛΑΟΣ, στην πορεία χάνεται μέσα στα τερτίπια του δημοσιοκάφρου που του παίρνει συνέντευξη, προσπαθεί να επιβιώσει από τον φτηνό συναισθηματισμό στον οποίο τον υποβάλλει ο δημοσιοκάφρος, ακροβατεί ανάμεσα στο φόρτωμα του κολλημένου σκίνχεντ και στην προσπάθειά του να προβληθεί μέσα από τη συνέντευξη, αντέχει κάτι πούστικα χτυπήματα μέσω της χρησιμοποίησης αγαπημένων του προσώπων, μέχρι να φάει το οριστικό κόλλημα... Εσύ, από απέναντι, βλέπεις τη διαδικασία σαν κανονικό καρδιογράφημα –ηρεμία, οργή, ηρεμία και η γραμμή όλο να πλησιάζει το κόκκινο, σε κάποια στιγμή η γραμμή περνάει το κόκκινο και ΚΟΛΛΑΕΙ εκεί –τότε ξεσπάει η ωμή βία. Καθόμασταν δεύτερη σειρά, ο Νίκος μου έλεγε οτι σε κάποια φάση κοιτάζονταν με τον Λάλο, την πρώτη φορά έγινε τυχαία, τη δεύτερη επί τούτου, την τρίτη φορά ο Νίκος απέφυγε το βλέμμα του. «Σέβομαι τον ηθοποιό, δεν θέλω να τον αποσυντονίσω με τέτοιες μαλακίες όσο ερμηνεύει», μου είπε ο Νίκος. «Μάγκα μου, αν το συνεχίζατε το παιχνιδάκι, μάλλον θα πήδαγε τη σειρά των καθισμάτων και θα σε πλάκωνε στο ξύλο, έτσι δοσμένος που ήταν!» του απάντησα. «Παίζει να γινόταν κι έτσι», συμφωνήσαμε. Καταλαβαίνεις για τι είδους ερμηνεία μιλάμε; Ο Λάλος στη σκηνή να πλησιάζει από πίσω τον δημοσιογράφο, να ακουμπάει χαμογελαστός το χέρι στον ώμο του και η Tomboy να κλείνει τα μάτια της για να μη δει το ξεκοίλιασμα –αντιλαμβάνεσαι;



Εντάξει, αλλά γιατί ο κόσμος δεν χειροκρότησε στο τέλος; Μήπως ήταν φόλα το έργο, ας πούμε; Παίζει κι αυτό –δεν παίζει; Να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, να εξηγηθώ κιόλας σχετικά με τον λόγο ύπαρξης αυτού του κειμένου:

1. Το έργο είναι απλό έως και απλοϊκό. Με χαρακτήρες μονοδιάστατους και υπόθεση προβλέψιμη. Μην περιμένεις συμβολισμούς και σεναριακές εκπλήξεις, το έργο είναι «πάρτα στα μούτρα μαλάκα!» «Και ξύπνα!» να προσθέσω εγώ.

2. Αν και το έργο είναι βίαιο (ειδικά επειδή το έργο είναι βίαιο!) θα πρότεινα να βουτήξουν οι καθηγητές όλους τους μαθητές Λυκείων και να τους πάνε σχολική εκδρομή για να το δουν.

3. Αν και το έργο λέει τα αυτονόητα (ειδικά επειδή το έργο λέει τα αυτονόητα!) θα πρότεινα να το δουν ΟΛΟΙ οι θιασώτες των απόψεων τύπου «οι μετανάστες ήρθαν να μας πάρουν τις δουλειές», «να πάνε στη χώρα τους να λύσουν τα προβλήματά τους και να μας αφήσουν εμάς να λύσουμε τα δικά μας», «δεν είναι δυνατό να έχουν γεμίσει τα σχολεία με ξένους –τα παιδιά μας φοβούνται να πάνε, τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν ούτε καν τη γλώσσα μας», «οι ξένοι πουλάνε τα ναρκωτικά», «οι ξένοι σκοτώνουν, βιάζουν, εκπορνεύουν», "είμαστε εδώ για να προστετεύουμε τους πολίτες", «θέλουμε πίσω την πατρίδα μας –αυτό μόνο», «το κράτος δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του γι΄αυτό αναλάβαμε εμείς να την κάνουμε». Όλοι αυτοί οι «πατριώτες», οι λάτρεις της φυλετικής καθαρότητας, οι «οπαδοί της πατριωτικής αριστεράς που συμπλέει με την ορθοδοξία», όλοι αυτοί να πάνε να το δουν! Να δουν το πρόσωπό τους στον παραμορφωτικό καθρέφτη της θεατρικής σκηνής κι εκεί προς το τέλος να δουν τους ηθοποιούς όταν διαλύουν στα ίσα την ψευδαίσθηση –επειδή φιλαράκο, δεν είναι παραμορφωτικός ο καθρέφτης, κανονικός είναι –σ΄αρέσει αυτό που βλέπεις εκεί μέσα;

4. Διάβασα κάτι γελοίες κριτικές του τύπου «δεν υπάρχουν πλέον σκίνχεντς, αυτά που δείχνει το έργο είναι απαρχαιωμένα». Λες και το θέμα είναι αν οι φορείς τέτοιων απόψεων είναι ξυρισμένοι με αρβύλες, ή γραβατομένοι βουλευτές! Λες και το θέμα είναι «ποιοι λένε τι» και όχι «τι λένε»! Διάβασα κάτι τέτοιες γελοίες κριτικές και θυμήθηκα οτι ο στρουθοκαμηλισμός παραμένει κυρίαρχη κοινωνική θέση. Κι όποιος πιστεύει οτι όσα περιγράφονται στο έργο υπήρχαν παλιά, αλλά όχι πλέον –ας συνεχίσει να κοιμάται τον ύπνο του μαλάκα.


Ναι, εντάξει –αλλά γιατί κανένας δεν χειροκρότησε στο τέλος του έργου;

-Επειδή απλούστατα, μετά το τέλος, εμφανίστηκαν στη σκηνή τρία ΚΤΗΝΗ κι ένας ανθρωπάκος, ο θίασος του έργου δηλαδή! Μα, θα αναρωτηθείς, τι είναι όλα αυτά; Τέσσερις ηθοποιοί εμφανίστηκαν μπροστά από την πεσμένη αυλαία –τι κτήνη και ανθρωπάκια μου λες; Υποστηρίζω οτι οι ηθοποιοί έπαιξαν ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ, που ακόμα και στο τέλος του έργου δεν μπορούσαμε καν να τους ξεχωρίσουμε από τους ρόλους τους! Μα, γίνονται αυτά τα πράγματα; Γίνονται, έγιναν και ήμουνα μπροστά και το είδα!

-Επειδή μετά την ένταση της καταληκτικής σκηνής, οι θεατές ήμασταν όλοι με υπογλώσσια –ταχυπαλμία, εφίδρωση, ελαφρύ ή βαρύ τρέμουλο –πως διάολο να χειροκροτήσουμε; Μείναμε λοιπόν να τους κοιτάζουμε σα μαλάκες –έχεις τύχει μπροστά σε τρακάρισμα όπου το αυτοκίνητο ανατινάζεται αλλά ο οδηγός βγαίνει ζωντανός; Ε, υπάρχει περίπτωση να χειροκροτήσεις μετά;

-Επειδή το έργο μας ρούφηξε κάθε ίχνος ζωτικότητας όσο παιζόταν –κι εμείς νιώθαμε τη βία έτοιμη να μπουκάρει... Έχεις δει εκείνο το όνειρο που κάποιοι προσπαθούν να μπουν στο σπίτι σου κι εσύ κρατάς την πόρτα για να τους εμποδίσεις; Αυτό ακριβώς κάναμε σε ολόκληρη την παράσταση –στο τέλος μας έσπρωξαν πίσω και μας ποδοπάτησαν. Πως διάβολο να χειροκροτήσουμε μετά απ΄αυτό;

Δεν ξέρω αν αυτό που νιώσαμε την Κυριακή το βράδυ στο «επί Κολωνώ» θα επαναληφθεί και στις υπόλοιπες παραστάσεις. Δεν ξέρω πόσοι αντέχουν αυτό το ανελέητο σφυροκόπημα που γίνεται ακόμα πιο έντονο λόγω της ιδιομορφίας του συγκεκριμένου θεατρικού χώρου που σε φέρνει μόλις δυο βήματα απόσταση από τη σκηνή και στο ίδιο ύψος με τους ηθοποιούς. Δεν ξέρω καν αν θα πρότεινα το έργο σε πολλούς φίλους (και κυρίως φίλες) που θεωρώ οτι διαθέτουν ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία. Ακόμα κι εγώ που είμαι μεγάλο βόδι (σε κάποια ταινία σπλάτερ έδειχνε έναν τύπο και κόβει το χέρι μιας κοπέλας με πριόνι κι εγώ είχα κολλήσει να βρω τι μάρκα ήταν το ρολόι που φορούσε η κοπέλα –επειδή έψαχνα να κάνω δώρο στη γυναίκα μου –για τόσο βόδι μιλάμε!) ακόμα κι εγώ λοιπόν αναστατώθηκα χοντρά.

Αυτό που ξέρω όμως είναι οτι στο «επί Κολωνώ» γίνονται εγγυημένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ παραστάσεις, οι ηθοποιοί πιάνουν πολύ ψηλά επίπεδα ερμηνείας, οι σκηνοθεσίες είναι λιτές και ξεκάθαρες όπως ακριβώς τις γουστάρω, οι μουσικές είναι ζόρικες.... Ήμασταν καμιά 15αριά άτομα που είδαμε την παράσταση της Κυριακής, δεν ξέρω πως πάνε από κίνηση κι όλα τα σχετικά, αλλά στην εποχή που η «Χαρτοπαίχτρα» με τον εμετικό Ζαχαράτο γίνεται sold out, όταν το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» συνεχίζει για 11η χρονιά με τον Μουτσινά στον πρώτο ρόλο –είναι ξεφτίλα να παίζονται τα έργα του «επί Κολωνώ» σε άδειες αίθουσες! Ξεφτίλα για όλους όσους έχουν βγάλει τουλάχιστον το Δημοτικό σ΄αυτή την πόλη!

Ο Νίκος μου έλεγε: «Γενικά το απεχθάνομαι το θέατρο –δεν πάω σε παραστάσεις, δεν τους αντέχω όλους αυτούς, ακόμα και μια γνωστή μου, ηθοποιός, που με κάλεσε στην παράστασή της –ακόμα κι εκεί ΔΕΝ πήγα! Ήρθα όμως πέρσι στο ‘επί Κολωνώ’ και από τότε αποφάσισα να έρχομαι κάθε χρόνο, ότι κι αν ανεβάζουν, στ΄ αρχίδια μου ποιο είναι το έργο και τι υπόθεση έχει! Εγώ θα έρχομαι κάθε χρόνο εδώ –πάει και τελείωσε!»

Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα -πάει και τελείωσε.

Posted in: Κολλήματα