5. Η προσευχή είναι ένας νεκρός κροκόδειλος

Προηγούμενα:
1. Κανένας δεν αγαπάει τη Φορολογική Δικαιοσύνη
2. Το καινούργιο παντοτινό όνομα του Προέδρου
3. "Η εξαγωγή του λίθου της τρέλας"
4. Ο Οδυσσέας, οι Αργοναύτες και άλλοι ηλίθιοι


Οι ώρες πριν από μια επιχείρηση είναι ότι χειρότερο, αφού τότε προετοιμάζεις τη νομική τεκμηρίωση. Δηλαδή, εντάξει, όλοι ξέρουμε γιατί επιχειρούμε. Η κυβέρνηση χρειάζεται χρήματα κι εμείς πάμε να τα πάρουμε. Από ποιους; Από αυτούς που τα έχουν και μπορούμε να εισπράξουμε. Όμως υπάρχουν και κάποιοι κανόνες, τυπικοί, αλλά πάντως κανόνες. Θα πρέπει να τους τηρούμε, ακόμα περισσότερο, θα πρέπει να τους εφαρμόζουμε –καταλαβαίνεις;
Η νομική τεκμηρίωση συνεπάγεται πολύωρο ψάξιμο σε βάσεις δεδομένων, συρραφή στοιχείων κάτω από άρθρα εγκυκλίων κι όλα αυτά να συνδέονται (πολλά προς ένα ή ένα προς ένα) με νόμους, καταγραφή περιπτώσεων, μελέτες, επισκοπήσεις, ολογραφήματα... Ένα φαντασμαγορικό δημιούργημα χτισμένο πυραμιδοειδώς, ατέλειωτες εργατοώρες για μια παρουσίαση που θα διαρκέσει γύρω στα 10 λεπτά και μετά θα αρχειοθετηθεί όμοια μ΄ένα μπουκάλι στον ωκεανό της κεντρικής βάσης δεδομένων της Υπηρεσίας. Γιατί γίνονται όλα αυτά; Μη νομίσεις οτι δεν διακρίνω κάποιο χαμόγελο ειρωνείας μαζί με σκέψεις περί σχολαστικότητας, υπηρεσιακής αρτηριοσκλήρωσης, γραφειοκρατίας –σωστά; Βλέποντάς σε να χαμογελάς, ο Δημόσιος Υπάλληλος πείθεται για την ανωτερότητά του, αν θες να ξέρεις. Όπως ο διαλογιστής διακρίνει την κυριαρχία του θυμικού που κάνει τους υπόλοιπους ανθρώπους αδύναμους, έτσι ακριβώς. Κι ο Δημόσιος Υπάλληλος νιώθει τη δύναμη που ξεπηδάει από την υποταγή στον Κανόνα. Κι όσο πιο επίπονη η προεργασία για τη νομική τεκμηρίωση τόσο δυνατότερο το κύμα δύναμης που ξεκινάει από τα νεφρά του και απλώνεται σ΄όλο το υπόλοιπο σώμα. Του ατόμου. Άρα, της Υπηρεσίας.
Αλλά σήμερα δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα.
Επειδή οι ώρες που απέμεναν μέχρι την επιδρομή μάλλον θα ήταν οι τελευταίες για τους περισσότερους από εμάς κι επειδή, όσο συμπαγή κι αν φτιάχναμε τη νομική τεκμηρίωση, δεν θα μπορούσε να μας γλιτώσει από τις σφαίρες.
Οι συνάδελφοί μου δούλευαν με ηρεμία θανατοποινίτη.
Είμαι βουτηγμένος στον σταθμό εργασίας μου και τριγύρω οι υπόλοιποι τριψήφιοι Α, ολογραφικά χέρια να πλατσουρίζουν στη λίμνη στοιχείων που έχουμε συλλέξει, φωνές διακοπτόμενες από στιγμιαίες υπερφορτώσεις κυκλώματος.
«Τι έχεις;»
«Λίγα πράγματα, η νομοπαρασκευαστική μάς στέλνει συνεχώς ανεφάρμοστα προσχέδια».
«Ναι, εκεί είναι η ουσία. Να το εφαρμόσεις μόνο μια φορά, κανένας μετά από σένα να μην μπορεί...»
«Τι σημασία έχει; Έτσι κι αλλιώς ότι κι αν παρουσιαστεί σήμερα θα καταργηθεί αύριο από τις τροπολογίες».
«Αύριο; Μέχρι αύριο θα έχουν περάσει καμιά σαρανταριά καταγγελίες στηριγμένες στον νόμο, αν η νομοπαρασκευαστική τού αφήσει κάποια εμφανή εφαρμοσιμότητα, δεν τα ξέρεις αυτά;»
«Τα ξέρει, δεν τα ξέρει, τι σημασία έχει; Εμείς αύριο...»
«Βγάλε το σκασμό και πες μου τι έχεις».
«Σύμφωνα με τους τελευταίους εταιρικούς ισολογισμούς...»
«Είσαι εντελώς βλάκας ή απλώς χτεσινός; Γάμησε τους ισολογισμούς, ότι μας δίνει η νομοπαρασκευαστική αφορά άτομα, όχι εταιρείες».
«Μα...»
«Διαφωνείς; Είμαι ή όχι ο υπεύθυνος της επιχείρησης; Μήπως θέλεις να την μετατρέψουμε σε στρογγυλό τραπέζι την υπόθεση;»
«Όχι εντάξει, αλλά...»
«Η επιδρομή θα γίνει στα κεντρικά της εταιρείας. Τι να τα κάνουμε τα στοιχεία των ατόμων λοιπόν;»
«Ο χορός των ηλιθίων. Για την εταιρεία δεν θα χρειαστούμε τίποτα, θα πάμε για έλεγχο βιβλίων-στοιχείων, θα μας απαγορεύσουν την είσοδο κι έτσι θα έχουμε άμεση παραβίαση νόμου. Αλλά θα χρειαστούμε στοιχεία για τα στελέχη της εταιρείας, σε περίπτωση που υπάρξουν νεκροί... Αφήστε λοιπόν τους ισολογισμούς και πιάστε τα στελέχη, σε δυο ώρες θέλω να έχετε στοιχεία δικαστηρίου για όσο περισσότερους γίνεται».
Τράβηξα το κεφάλι έξω από τον σταθμό εργασίας, δεν είχα καμιά όρεξη ν’ακούσω τις διαμαρτυρίες τους. Η δύναμη της υποταγής (πες το καλύτερα της αφομοίωσης) στον Κανόνα, μπορεί να σε μεταφέρει σε ψηλότερο νοητικό επίπεδο ή μπορεί να σε διαλύσει αν το μυαλό δεν αντέχει στη θέα από ψηλά. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει σε πολλούς συναδέλφους μου, κάθονται λοιπόν και γκρινιάζουν για τον φόρτο εργασίας προτάσσοντας ηλίθιες δικαιολογίες, για την ακρίβεια η αγωνία τους να τη γλιτώσουν κάνοντας τον λιγότερο κόπο έχει αντικατασταθεί από την αδράνεια του επικείμενου θανάτου. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην κατανοούν οτι η μοναδική πιθανότητα να σώσουν τις ζωές τους είναι να ακολουθήσουν την δική μου τακτική.
Ο Κανόνας είναι για πάντα, αλλά δεν είναι τα πάντα.
Κλείνω τα μάτια. Δεν κρυώνω πλέον. Ο κόσμος έχει αποκτήσει κάποια ομοιογένεια και μαζί της έρχεται η θαλπωρή. Ο κόσμος έχει αποκτήσει πινακίδες και φώτα που τις κάνουν ευανάγνωστες, δεν φοβάμαι πια οτι θα σκοντάψω στο σκοτάδι. Δεν φοβάμαι να ακουμπήσω τα χέρια στην άσφαλτο κι έτσι δε φοβάμαι να πέσω. Έχω ένα σχέδιο κι από αυτό απορρέει η τακτική μου, αν πετύχει, οι πιθανότητες επιβίωσης θα είναι σημαντικές. 30% μπορεί και περισσότερες. Όσες δηλαδή πιθανότητες έχεις να επιβιώσεις επιστρέφοντας σπίτι σου, μετά από κάθε σχόλασμα, με τον Μητροπολιτικό. Δεν είναι κι άσχημα.
Ο σταθμός εργασίας βγάζει επαναλαμβανόμενη ειδοποίηση, για μια στιγμή ταράζομαι. Δεν μου χρειάζεται αυτό, όσο λιγότερες επαφές μαζί του, τόσο καλύτερα.
«Διατάξτε, Α77».
«Αναφέρατε πρόοδο, Α777».
«Συλλέγονται στοιχεία προκειμένου να οριοθετηθούν οι κατηγορίες...»
«Αληθεύει οτι επικεντρώνεστε σε στοιχεία των στελεχών;»
«Μάλιστα, προκειμένου...»
«Αδιαφορώ για την αιτιολόγησή σας Α777. Να επικεντρωθείτε στην εταιρεία, τα στελέχη θα μείνουν ανέγγιχτα».
«Όμως...»
«Έχετε αντίρρηση;»
«Όχι, συγνώμη».
«Θα επικοινωνήσουμε αργότερα λοιπόν».
«Μια ερώτηση...»
«Μόνο εφόσον είναι αναγκαία».
«Που βρίσκεται ο Α365;»
«Όχι μαζί μας πάντως απ΄οτι φαίνεται».
«Ναι αλλά...»
«Συνεχίστε τη δουλειά σας».
Νεκρό κύκλωμα. Με πήραν είδηση, με κάρφωσαν, μας παρακολουθούν... Τι σημασία έχει; Δεν έχει. Ο χρόνος απόκρισης, το θέμα είναι ο χρόνος.
Γέρνω πίσω, κλείνω τα μάτια. Όταν παίζεται το κεφάλι σου έχεις κάθε δικαίωμα να πάρεις έναν υπνάκο. Ή έστω να προσπαθήσεις.
Έψαξα στις μέσα τσέπες, βρήκα ένα φιαλίδιο, μπλε και κόκκινα χάπια ανακατεμένα, ξεχώρισα δυο μπλε, τα ακούμπησα στην άκρη της γλώσσας μου και κατάφερα να τα καταπιώ χωρίς νερό. Λίγος ύπνος για να καθαρίσουν οι νευρικές μου απολήξεις, μπας και ξαναποκτήσουν την παλιά τους εντοπιστική ικανότητα ή έστω ψήγματά της. Οι μύες βιάζονται να χαλαρώσουν, το στόμα κρεμάει από τη μια πλευρά, σάλια αρχίζουν να τρέχουν. Οι συνέπειες των ηρεμιστικών.
Άδειασα σταδιακά τον αέρα από τα πνευμόνια μου, αναστεναγμός.
Κι άρχισα να πέφτω, τα πόδια ακουμπισμένα στο γραφείο, να πέφτω, έβλεπα τις στραπατσαρισμένες αρβύλες μου να σηκώνονται στον αέρα όσο το κεφάλι μου βυθιζόταν κι έπεφτα, συνέχισα να πέφτω εφόσον το είχα αρχίσει.
Μ’έσωσε ένα κουδούνισμα. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να ήταν περισσότερα από ένα, αλλά εγώ δεν τα άκουγα. Κι αν θέλουμε να είμαστε κυριολεκτικοί δεν ήταν κουδούνισμα, περισσότερο έμοιαζε με κατρακύλισμα κουταλιού σε κατσαρόλα, αυτός ο κατσαρός ήχος που αυξάνει τη συχνότητά του όσο πλησιάζει στον πάτο της κατσαρόλας και μετά σταματάει απότομα. Αλλά ξαναρχίζει –όχι το κουτάλι που κατρακυλάει στην κατσαρόλα -ο ήχος ειδοποίησης από τα κεντρικά μεγάφωνα της Υπηρεσίας. Και τελικά θα το παραδεχτώ, δεν με έσωσε το κουδούνισμα –ο ύπνος θα με έσωζε. Το κουδούνισμα (αυτά που προμήνυε) με τσάκισε. Αλλάζω λοιπόν την αρχική φράση. Με τσάκισε ένα κουτάλι που κατρακύλαγε αδιάκοπα σε μια κατσαρόλα. Βγαίνει νόημα; Τώρα ναι –πριν...
«Ενημερωτική συνάντηση» και στη συνέχεια το κουδούνισμα που δεν ήταν, πάλι απ΄την αρχή. «Ενημερωτική συνάντηση».
Έψαξα να βρω πόση ώρα κοιμόμουν αλλά δεν έβγαλα άκρη.
Στην μεγάλη αίθουσα του Τμήματός μου όλοι μαζεμένοι. Με περίμεναν. Ευτυχώς οι διψήφιοι Α δεν είχαν έρθει ακόμα.
«Πάω μέχρι τις τουαλέτες...» μουρμούρισα.
Εκείνη τη στιγμή μπήκαν οι διψήφιοι Α, έμεινα στη θέση μου.
«Αναφέρατε», είπε πρώτα ο διψήφιος από τη Γενική Διεύθυνση 3.
«Συλλέξαμε πληροφορίες για τα κάτωθι στελέχη της Διηπειρωτικής....» ξεκίνησε ένας τριψήφιος Α προβάλλοντας με το σήμα του στον απέναντι τοίχο.
«Για στελέχη;» τον διέκοψε ο Α77.
Με κοίταξε. Έσκυψα να δω τα κορδόνια από τις αρβύλες μου.
«Δεν σας ενημέρωσε ο Α777;» ρώτησε.
Τώρα όλοι με κοίταζαν. Χαμογέλασα αθώα, για να δείχνω ωραίος στις κάμερες.
«Δεν πρόλαβα να ενημερώσω...» ψιθύρισα.
«Ο λόγος;» ξαναρώτησε ο Α77.
«Μάλλον με πήρε ο ύπνος...» παραδέχτηκα όλο ταπεινοφροσύνη.
«Ηλίθιε», ξεφύσησε ο Α77. Αλλά μετά χαμογέλασε, φάνηκε αυτό κι ας προσπάθησε να το κρύψει.
Φοβόμουν να κατανοήσω τον λόγο του χαμόγελού του, έσκυψα το κεφάλι ξανά μπας και παρανοήσω.
«Να καταστραφούν τα συγκεντρωθέντα αρχεία και να προχωρήσετε άμεσα σε συλλογή φορολογικών παραβάσεων της εταιρείας», διέταξε ο Α77. «Φοβάμαι οτι δεν υπάρχει χρόνος για ακόμα μια ενημερωτική συνάντηση, δυστυχώς ο επικεφαλής της συγκεκριμένης επιχείρησης φρόντισε ώστε να καταλήξει άνευ ουσίας η παρούσα».
Δεν καταδέχτηκε καν να γυρίσει προς το μέρος μου. Καλά έκανε, δεν είχα καμιά διάθεσή να τρακάρουν τα χαμόγελά μας.
Οι διψήφιοι Α αποχώρησαν. Οι τριψήφιοι παρέμεναν αβέβαιοι. Απέξω οι Β που δούλευαν στα γραφεία της μεγάλης αίθουσας στρίμωχναν τα μούτρα τους στις τζαμένιες αδιαφανείς πόρτες περιμένοντας. Να μπουν ή να κρυφακούσουν.
«Όσα στοιχεία συγκεντρώθηκαν μέχρι τώρα να σταλούν στον σταθμό εργασίας μου», είπα κάπως φωναχτά. «Ο Α341 ορίζεται υπεύθυνος οπλισμού και πυρομαχικών...» τον έψαξα μέσα στην αίθουσα, δεν τον βρήκα. «Eίσαι εδώ;» ρώτησα.
«Εδώ είμαι», απάντησε.
Χαμένος πίσω από κάτι ψηλότερους Α που φορούσαν μαύρα γυαλιά.
«Στο γραφείο μου τώρα αμέσως», του φώναξα.
Γύρισα την πλάτη να φύγω.
«Και τι θα γίνει με τα στοιχεία για την εταιρεία;» άκουσα μια φωνή πίσω μου.
Χαμογέλασα.
«Κάντε ότι σας κατέβει, δεν έχει σημασία», μουρμούρισα.
Μπήκα και κάθισα βιαστικά στην θέση μου πίσω από το γραφείο. Σχεδόν αμέσως μπήκε κι ο Α341. Μέσα σε λίγες ώρες είχε καταντήσει ράκος, καμιά σχέση με τον ηλίθιο που μοστράριζε τη μοδάτη γραβάτα στη Συνάντηση των 13:00. Τον προτιμούσα έτσι. Επειδή ο πανικός είναι ο προάγγελος της τυφλής υπακοής, αρκεί το υποκείμενο του πανικού να πιστεύει οτι κάνοντας όσα του λες θα σωθεί.
«Κάτσε», του είπα.
Κάθισε.
«Να σε κεράσω κάτι;»
Κούνησε το κεφάλι αρνητικά.
Ψάρεψα το φιαλίδιο από την μέσα τσέπη μου και άπλωσα λίγα χάπια στο γραφείο, ακριβώς μπροστά στη μούρη του. Εκείνος κοίταξε κάπως προσεκτικότερα πριν διαλέξει ένα μπλε.
Πήρα κι εγώ ένα κόκκινο και ξανάριξα τα υπόλοιπα μέσα στο φιαλίδιο.
«Θέλω λίγο να ανέβω, είμαι από τον ύπνο», του δικαιολογήθηκα.
«Αφού μπορείς ακόμα και κοιμάσαι....» ψέλλισε.
«Μη φοβάσαι, θα τη βγάλουμε καθαρή», είπα καθησυχαστικά.
Με κοίταξε χωρίς να με πιστεύει.
«Αρκεί να δουλέψουμε με σχέδιο...» συνέχισα.
Θυμήθηκε το επεισόδιο ανάμεσα σε μένα και τον Α77 προηγουμένως, γι’αυτό με κοίταξε με οίκτο.
«Νομίζεις οτι είχε δίκιο;» τον ρώτησα.
«Ποιος;» προσποιήθηκε τον απορημένο.
«Δεν είχε δίκιο», είπα εγώ. «Τα στοιχεία των στελεχών θα μας χρειαστούν –ακόμα καλύτερα, τα στοιχεία των στελεχών θα μας σώσουν τη ζωή».
Αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στο να δείξει ψεύτικο ενδιαφέρον όπως κάνουμε με όσους δεν στέκουν καλά στα μυαλά τους και στο να δείξει ψεύτικα οτι δεν ενδιαφέρεται όπως κάνουμε με όσους υποψιαζόμαστε οτι μας κοροϊδεύουν.
«Μην κουράζεσαι», χαμογέλασα. «Το βλέπεις και μόνος σου οτι δεν έχουμε ελπίδα να τη βγάλουμε ζωντανοί, αν όμως κάνεις οτι σου πω, στη λήξη της βάρδιας θα επιστρέψεις σπίτι σου σώος».
«Δεν έχω σπίτι, μένω ακόμα στις εγκαταστάσεις της Υπηρεσίας», μουρμούρισε.
«Καλύτερα στις εγκαταστάσεις παρά στο νεκροτομείο», του υπενθύμισα.
«Τι έχεις κατά νου;» ρώτησε. Στριφογύριζε στην καρέκλα του, το χάπι άρχιζε να τον πιάνει.
«Όσο λιγότερα ξέρεις, τόσο το καλύτερο», του σφύριξα.
Σκέφτηκε. Συμφώνησε.
«Κι εγώ τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε.
«Θα κατέβεις να πάρεις όπλα και πυρομαχικά, σωστά;» δεν τον άφησα να απαντήσει, συνέχισα. «Δυο λίστες, η μια επίσημη, η άλλη κρυφή. Θα κοιτάξεις να τα βολέψεις».
«Εύκολο», είπε.
«Μην το λες πριν δεις τι έχει η κρυφή λίστα», γέλασα.
Τρόμαξε.
«Τίποτα φοβερό», τον καθησύχασα. «Απλά πρόκειται για διαφορετικό στυλ προσέγγισης....»
Με παρακολουθούσε μπερδεμένος.
«Της όλης επιχείρησης», κατέληξα.
Ένευσε λες και είχε καταλάβει. Ήταν κάμποσα χρόνια μικρότερός μου, από εκείνους που δεν θέλουν να φαίνεται η έλλειψη εμπειρίας, μαλάκες, φιγουρατζήδες, μονίμως υποψήφια θύματα. Αν είχα να διαλέξω θα τον έστελνα πρώτο να σκοτωθεί. Αλλά μου χρειαζόταν.
Τράβηξα μια λίστα από τον σταθμό εργασίας κι εκείνος βιάστηκε να την περάσει στο σήμα του. Μετά έστειλα τη δεύτερη λίστα από το σήμα μου κατευθείαν στο ενεργοποιημένο του σήμα.
«Έφυγες», τον πληροφόρησα.
Κοντοστάθηκε πριν πάει προς την πόρτα.
«Θα τα καταφέρουμε;» ρώτησε.
«Μονάχα αν εκτελέσεις κατά γράμμα», απάντησα.
Έφυγε.
Κι εγώ έμεινα μόνος να χαζεύω τους άδειους τοίχους του γραφείου μου, ψάχνοντας να βρω κουράγιο. Επειδή αν κοίταζα στον σταθμό εργασίας και τα προσωπικά στοιχεία των στελεχών της Διηπειρωτικής είχαν αποσυρθεί τότε θα έπρεπε να παραδεχτώ τη βεβαιότητα του θανάτου όλων μας. Έκλεισα τα μάτια, έσκυψα, μπήκα στον ολογραφικό χώρο του σταθμού εργασίας, κοίταξα τριγύρω. Με πλησίασαν οι φάκελοι των εισερχομένων εγγράφων, τράβηξα τον πρώτο που μου φάνηκε γεμάτος. Και ήταν γεμάτος. Υποφάκελος νο.1, όνομα Τζόναθαν Κρουκ, παντρεμένος, χωρίς παιδιά. Υποφάκελος νο.2, Λίλιαν Τραβιάνι, ανύπαντρη. Υποφάκελος νο.3, νο.4, νο.17 –σταμάτα εδώ. Όνομα Γουίλιαμ Δράκος, παντρεμένος, δυο παιδιά, ηλικίες 10 και 12 ετών. Αυτός λοιπόν. Διάβασα τη διεύθυνση του σπιτιού του, φοβήθηκα όμως να την ψάξω στον χάρτη επειδή τέτοιες ενέργειες παρακολουθούνται. Η οικογένεια ζούσε σε ένα από τα ιδιόκτητα νησιά της εταιρείας, ο Γουίλιαμ Δράκος ήταν Επικεφαλής της Διεύθυνσης Ανθρώπινου Δυναμικού. Μόνο που δεν πετάχτηκα στον αέρα από τη χαρά μου. Επικεφαλής, τρομερή κατάσταση. Ήθελα όμως κι άλλους. Ξαναχώθηκα στους φακέλους εισερχομένων. Ταχυπαλμία, εφίδρωση, ελεγχόμενο τρέμουλο χεριών, αλλά η όρασή μου ήταν πεντακάθαρη. Ψάχτηκα ασυναίσθητα για χάπια, άλλαξα γνώμη όταν το συνειδητοποίησα. Έπρεπε να βρω τους υπόλοιπους που χρειαζόμουν.
Μια Νομική Σύμβουλος κι ένας Διευθυντής Κοστολόγησης. Ζούσαν στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα στις παρυφές της πόλης. Καλά ήταν.
Έβγαλα το σήμα μου για να τραβήξω τα στοιχεία που χρειαζόμουν, αλλά γρήγορα το μετάνιωσα. Όσο είμαστε μέσα στο κτίριο της Υπηρεσίας ότι κυκλοφορεί στον αέρα αντιγράφεται. Όμως χρειαζόμουν τα στοιχεία, ονόματα, διευθύνσεις. Έψαξα στις τσέπες μου, δεν βρήκα τίποτα χρήσιμο. Ονόματα, τρία ονόματα και διευθύνσεις. Έψαξα στην πλαϊνή ραφή της θήκης του πιστολιού, τράβηξα μια σφαίρα, την στριφογύρισα στα δάχτυλά μου. Μετά έπιασα το κάτω αριστερό μέρος της καμπαρτίνας μου, το εσωτερικό κάτω μέρος εννοώ, το ακούμπησα στο τραπέζι, εξέτασα χαμηλά το τμήμα που δεν είχε φόδρα. Έφτανε. Ξεκίνησα να τρίβω μανιασμένα την μύτη της σφαίρας πάνω στο μουσαμαδένιο ύφασμα, με τα πολλά το μολύβι άρχισε ν΄αφήνει τα σημάδια του. Αρχικά ονομάτων και διακεκομμένες διευθύνσεις, αρκούσαν αυτά. Έλπιζα.
Στη συνέχεια ζήτησα ανανέωση των φακέλων στη βάση δεδομένων μου, η διαδικασία κόλλησε δυο-τρεις φορές μέχρι να ολοκληρωθεί, σημάδι οτι γίνονταν ανακατατάξεις στο επίπεδο των υποφακέλων. Χαμογέλασα κοροϊδευτικά.
«Πάρτε τ΄αρχίδια μου», ψιθύρισα.
Κοίταξα την ώρα, τώρα θα έπρεπε κανονικά να ξεκινάμε την επιδρομή, αλλά εφαρμόζοντας την παγκόσμια πρωτοτυπία του καθυστερημένου αιφνιδιασμού θα ξεκινούσαμε δυο ώρες αργότερα. Χασμουρήθηκα.
Ήταν ώρα να διαλέξω το πλήρωμά μου.
Βγήκα στην αίθουσα απέξω, ένιωθα οτι πατούσα στα τριαντάφυλλα καθώς διέσχιζα τον διάδρομο ανάμεσα στα γραφεία. Γύρισα το κεφάλι μου απότομα και είδα εκείνη την πιτσιρίκα τη γραμματέα με το περίεργο χτένισμα να με κοιτάζει. Της χαμογέλασα, έσκυψε και χώθηκε στον σταθμό εργασίας της.
Έκανα επιτόπου μεταβολή, την πλησίασα.
«Β732;» ρώτησα.
«Μάλιστα», επιβεβαίωσε βγάζοντας το κεφάλι της έξω από το σταθμό.
«Θα χρειαστώ τη βοήθειά σου», συνέχισα.
«Γι΄αυτό είμαι εδώ», μου υπενθύμισε.
Της γύρισα την πλάτη κι άρχισα να περπατάω αργά. Αν είχε λίγο μυαλό θα με ακολουθούσε, αν όχι....
Ένιωσα το άρωμά της βαρύ και υπνωτικό να τυραννάει το κεφάλι μου, δεν χρειαζόταν λοιπόν να γυρίσω για να τη δω.
«Θέλω να μου δείξεις τους Β με τις χειρότερες επιδόσεις», της ζήτησα.
Ένας υδρατμός φόβου κατέφερε να διαπεράσει το άρωμά της και να φτάσει μέχρι τα ρουθούνια μου.
«Δεν έχω κακό σκοπό», της ξεκαθάρισα.
Χρειαζόταν όμως λίγο περισσότερη ενθάρρυνση. Κοντοστάθηκα, με έφτασε.
«Σκοπεύω να διαλέξω το πλήρωμα για την επιδρομή και θέλω να φτιάξω ένα επιμέρους Κέντρο Επικοινωνίας εδώ μέσα. Υπεύθυνη στο Κέντρο θα βάλω εσένα, χρειάζομαι όμως όσους βαριούνται περισσότερο από τους άλλους για να φτιάξω το πλήρωμά μου».
Με κοίταζε απορημένη.
«Επειδή θέλω άτομα έτοιμα να ενθουσιαστούν», της εξήγησα.
Δεν το’πιασε, δεν την κατηγορούσα. Κοίταζε τριγύρω αφηρημένα.
«Σε δυο ώρες επιχειρούμε...» της θύμισα.
«Ναι...» είπε.
«Άρα βιαζόμαστε λιγάκι», χαμογέλασα.
«Εκεί», έδειξε.
Ένας Β εμφανώς κοιμόταν όσο ο σταθμός εργασίας του έκανε αναβάθμιση λογισμικού, πώς δεν το είχα πάρει χαμπάρι;
«Άλλος;» ρώτησα.
«Ο αριστερά μου», απάντησε εκείνη αποφεύγοντας να κοιτάξει προς το γραφείο της.
Δυο ήταν αρκετοί.
«Όταν φύγω θα πάρεις τον σταθμό εργασίας του γραφείου μου, από εκεί θα οργανώνεις τις επικοινωνίες, θα σου δώσω κι έναν Γ...» είπα.
«Τι να τον κάνω;» αναρωτήθηκε.
«Εσύ τίποτα. Αυτός θα σε κάνει κομματάκια αν προσπαθήσεις να βγεις από το γραφείο πριν την ώρα σου και θα πυροβολήσει όποιον προσπαθήσει να μπει μέσα», της εξήγησα.
Κοντοστάθηκε, πνίγηκε με το σάλιο της, μετά έπαθε λόξυγκα.
Της χαμογέλασα.
«Έμπλεξες άσχημα», είπα. «Αλλά μπορεί και να γλιτώσεις. Φτάνει να κάνεις ότι σου πω κι εγώ μετά θα αναφέρω ότι εκτελούσες εντολές μου τις οποίες δεν γνώριζες πλήρως».
Συνέχισε να με κοιτάζει αβέβαια. Έπρεπε λοιπόν να αναφέρω και τη δεύτερη επιλογή.
«Από την άλλη, αν πας να μου γαμήσεις το πλάνο, ίσως ξεφύγεις από τον Γ αλλά θα σου φορτώσω ότι παρατυπία γίνει στην επιχείρηση, πώς σου φαίνεται αυτό;» είπα.
«Μου φαίνεται σαν η χειρότερη δυνατή μέθοδος για να πετύχεις τον σκοπό σου», απάντησε. «Θα μπορούσες να διρευνήσεις λίγο την περίπτωση να συμφωνήσω οικειοθελώς».
«Θα μπορούσα, αν είχα χρόνο...» μουρμούρισα.
«Τέλος πάντων...» έκανε εκείνη διφορούμενα.
«Σε 5 λεπτά μου στέλνεις τους δυο Β και όταν βγουν έρχεσαι να πάρεις τη θέση μου», έκανα άχρωμα. «Κουβέντα σε κανέναν –εντάξει;»
Υπήρχαν τόσο πολλές πιθανότητες να πάνε όλα στραβά που δεν άντεχα ούτε καν να τις υπολογίσω. Μπήκα στο γραφείο μου, ακούμπησα με την πλάτη στην πόρτα, ενεργοποίησα το σήμα μου.
«Α341;» ρώτησα.
«Εδώ είμαι», απάντησε.
«Έτοιμος;»
«Φορτώνω στα ελικοφόρα».
«Τόσο σύντομα;»
«Είμαι σε επιδρομή που έχει καθυστερήσει, έχω λευκή προτεραιότητα».
Τον άκουσα να καγχάζει. Έκανε πολύ καλά που εκμεταλλευόταν αυτή την ιστορία με την αλλαγή της ώρας στην επιδρομή, αλλά ο καγχασμός του με ανατρίχιαζε. Δεν είχα καμιά όρεξη να μου πάθει νευρική κρίση την ώρα που θα τον χρειαζόμουν.
«Δεν σε λαμβάνω καλώς, θα επικοινωνήσουμε αργότερα», είπα και διέκοψα την επαφή.
Η πόρτα χτύπησε, τραβήχτηκα πέρα και άνοιξα. Μπήκαν οι δυο Β. Τους έκανα νόημα να βολευτούν και τους γύρισα την πλάτη, είχα μια ακόμα δουλειά να κάνω.
«Διοικητικό», είπε η άφυλη φωνή μέσα από το σήμα μου.
«Θέλω 6 Γ, για επιδρομή», εξήγησα.
«Επιδρομή», επανέλαβε η φωνή.
«Η αίτηση πρέπει να έχει ήδη υποβληθεί», συνέχισα.
«Η αίτηση έχει υποβληθεί αλλά υπάρχει φόρτος και έλλειψη προσωπικού...»
«Εντάξει, στείλε μου ότι τιμωρημένους έχεις», μούγκρισα.
«Τιμωρημένους...» επανέλαβε η φωνή.
«Σε 15 λεπτά στο γραφείο μου», διέταξα.
Μετά γύρισα στους δυο Β που με περίμεναν απορημένοι.
«Είναι ωραίο να είσαι ωραίος», τους είπα.
Κοιτάχτηκαν.
«Σαν κι εσάς τους δυο, τόσο ωραίος εννοώ. Να κοροϊδεύεις την Υπηρεσία, να λουφάρεις, να κοιτάζεις πώς θα τη βγάλεις καθαρή με μηδενικό κόπο... Ωραίος, δε νομίζεις;» έστρεψα το δάχτυλό μου στον έναν απ΄αυτούς.
Έκανε ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω.
«Αλλά τίποτα δεν είναι δωρεάν κι ότι φαίνεται σαν τέτοιο έχει απλώς μεγαλύτερο τόκο», του εξήγησα. «Σαν τώρα... υπάρχει αυτή η επιχείρηση και σίγουρα θα συμμετάσχετε, η επιχείρηση είναι κρεμάλα, πολλοί από μας θα σκοτωθούν. Τώρα σας ρωτάω –ποιους νομίζετε οτι θα στέλνανε οι επικεφαλείς πρώτους για σκότωμα;» μιλώντας άνοιξα το πεδίο αναφοράς μου, από τον έναν και στους δυο τους, ήταν μια τεχνική που είχα αναπτύξει μόνος μου. Ξεκινάς καρφώνοντας τον ένα μαλάκα κι όταν ο άλλος πάει να ηρεμήσει τον βάζεις απότομα στο παιχνίδι.
Οι δυο Β με παρακολουθούσαν αμίλητοι.
«Μα, φυσικά εσάς τους δύο και άλλους σαν κι εσάς. Άτομα που δεν θυμούνται να έχουν συνεργαστεί μαζί τους, άρα άτομα με τα οποία δεν έχουν εκκρεμότητες.... Αυτό θα συνέβαινε αν δεν ήσασταν σκανδαλωδώς τυχεροί, ώστε να σας προσέξω. Τώρα θέλω μια απάντηση –είσαστε πρόθυμοι να δουλέψετε στα όρια του νόμου για να σώσετε τις ζωές σας;»
Ήταν ερώτηση-παγίδα φυσικά. Ποιος θα απαντούσε αρνητικά;
«Δηλαδή, τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε ο ένας Β.
Έπαιξα τον σαστισμένο.
«Τίποτα, ένα αστείο έκανα... Μπορείς να πηγαίνεις», του είπα.
Έκανε να φύγει αλλά το μετάνιωσε.
«Όμως...» μουρμούρισε.
«Άκουσε παιδί μου», πήρα το πατρικό μου ύφος. «Στην υποθετική εκείνη περίπτωση όπου οι επιλογές σου ήταν να ζήσεις ερμηνεύοντας ελαστικά τον νόμο ή να πεθάνεις χωρίς κανένας να νοιαστεί για τη γνώμη σου, σ΄αυτή λοιπόν την υποθετική περίπτωση πώς θα ενεργούσες; Θα έψαχνες σχετικά με το τι σημαίνει το κάθε αυτό ή απλώς θα συμφωνούσες και θα περίμενες να μάθεις πώς να ενεργήσεις για να σωθείς;»
Τον κοίταξα.
«Είμαι έτοιμος, Α», είπε ο Β που μέχρι τώρα παρέμενε σιωπηλός.
«Εντάξει –μισό λεπτό να ξεπροβοδίσω τον άνθρωπο με τις χίλιες απορίες», είπα εγώ.
«Όχι, θα μείνω», πετάχτηκε ο άλλος Β.
«Δε νομίζω», είπα.
«Παρακαλώ, Α», ψέλλισε.
«Καλά, μην καταντήσουμε γελοίοι εδώ μέσα...» μουρμούρισα.
Τους πλησίασα, άνοιξα τα χέρια μου για να επικεντρώσω την προσοχή τους.
«Πριν φτάσουμε στο πεδίο της επιχείρησης θα αλλάξουμε πορεία. Ο ένας από εσάς...» σταμάτησα, τους μέτρησα με τα μάτια, «εσύ...» έδειξα.
«Β715», συστήθηκε.
«Β715 θα αναλάβεις να επιτηρείς τους Γ ώστε να εκτελούν τις δικές μου εντολές κι όχι εκείνες του Κέντρου», του εξήγησα.
«Μάλιστα», απάντησε απλά.
«Κι εσύ...»
«Β777», συστήθηκε.
Μισόκλεισα τα μάτια να τον δω καλύτερα. Ήταν ο μαλάκας με τις απορίες.
«Αλήθεια;» έκανα. «Ενδιαφέρον. Λοιπόν, εσύ θα αναλάβεις την επικοινωνία με το Κέντρο που θα στήσω εδώ μέσα».
«Κατανοείτε φυσικά ότι τέτοιες ενέργειες συνεπάγονται απόταξη μέχρι και φυλάκιση....» ψιθύρισε ο Β715.
«Σαφώς. Αν πρόκειται για αυτόβουλες ενέργειες. Αν όμως πρόκειται για εντολές....» είπα.
«Τιμωρείται ο εντολέας», συμπλήρωσε ο Β777.
«Αρκεί να παραδεχτεί οτι είναι τέτοιος. Επειδή μπορεί να επικαλεστεί παρερμηνεία των εντολών του και να μπλέξουν τα πράγματα....» εξήγησα.
«Κι εσείς, Α....»
«Εγώ είμαι τελειωμένος εδώ πέρα. Ακόμα κι αν βγω ζωντανός από την επιχείρηση δεν θα μπορέσω να αποτρέψω το φιάσκο. Και θα πρόκειται για τη δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία μου...»
Κούνησαν τα κεφάλια.
Η πόρτα χτύπησε υπηρεσιακά.
«Ήρθαν οι Γ», είπα. Και μετά έδωσα άδεια σε αυτούς που χτυπούσαν να μπουν στο γραφείο μου.
Από το άνοιγμα της πόρτας πέρασαν 6 αργόστροφοι άντρες. Στήθηκαν απέναντί μου προσέχοντας να μην ακουμπήσουν τον τοίχο πίσω τους. Απέφυγα να τους κοιτάξω για να μη δουν την εντύπωσή μου. Όχι οτι υπήρχε τέτοια πιθανότητα –οι άντρες αυτοί βγήκαν από τα σκουπίδια της Υπηρεσίας.
«Θα επιχειρήσετε μαζί μου, υπό τις εντολές των Β», έδειξα τους δυο Β που προσπαθούσαν να κρατήσουν υπηρεσιακό ύφος. «Η επιδρομή έχει αυξημένο βαθμό επικινδυνότητας γι΄αυτό είναι κρίσιμος ο χρόνος απόκρισης και εκτέλεσης των εντολών», σταμάτησα, τους κοίταξα. «Πάει να πει, θ’ αρχίζετε να εκτελείτε όσο ακόμα δίνεται η εντολή αν θέλετε να βγείτε ζωντανοί από όλο αυτό», τους εξήγησα.
Κατέβασαν τα κεφάλια, άλλαξαν πόδι στήριξης, κάποια αναταραχή. Έκανα νόημα στον Β715.
«Κράτα τους συγκεντρωμένους και φρόντισε να γίνει έλεγχος του οπλισμού τους», είπα.
Πήγε προς το μέρους τους και έδωσε εντολή αποχώρησης. Διέκρινα την απειρία του στη διοίκηση, σύντομα θα το καταλάβαιναν και οι Γ. Και τότε θα έπρεπε να έχουμε ήδη μπλεχτεί στις φασαρίες, αλλιώς ο φόβος της επιβίωσης δεν θα μας συνέδεε κι αν δεν υπήρχε ο φόβος δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν συνεκτικός κρίκος σ΄αυτή την ομάδα αχρήστων υπαλλήλων.
Κράτησα τον δεύτερο Β.
«Έχε το νου σου. Αν υποπτευθείς οτι κάτι πάει στραβά....» του είπα.
Κούνησε το κεφάλι καθησυχαστικά. Και βγήκε ακολουθώντας τους υπόλοιπους.
Πήγα μέχρι το γραφείο μου και κάθισα στην άκρη του τραπεζιού. Πέρασα το χέρι από τα μαλλιά μου προσπαθώντας να τα στρώσω προς τα πίσω. Μετά άγγιξα το μάγουλό μου, γένια πολλών ημερών, έψαξα για την ξυριστική μηχανή, θυμήθηκα οτι ήταν αφόρτιστη...
Μπήκε η Β732 χωρίς να χτυπήσει την πόρτα.
«Έλα πιο κοντά», της είπα.
Με πλησίασε.
Έχωσα τα μούτρα μου στον σταθμό εργασίας κι εκείνη έκανε το ίδιο, μπήκαμε μαζί στα πιστοποιητικά, τη δήλωσα με δικαιώματα αναπλήρωσής μου. Μετά την άφησα να μπει στον σταθμό εργασίας από μόνη της για να σιγουρευτούμε οτι όλα πήγαν καλά και το περιβάλλον θα την αναγνώριζε.
Καθόμουν πίσω από την πλάτη της και την παρακολουθούσα όσο καμπούριαζε για να χωθεί ανάμεσα στις αρχειοθήκες μου. Μου άρεσε η θέα των ώμων της που συστρέφονταν. Σε κάποια στιγμή βγήκε.
«Όλα εντάξει αν και είναι πολύ ακατάστατα εκεί μέσα....» μουρμούρισε.
«Μην πειράξεις τίποτα», της ξεκαθάρισα.
Μετά έκανα να φύγω προς την πόρτα. Κοντοστάθηκα όμως.
«Πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν αν δεν πάνε όλα όπως τα υπολογίζω», είπα.
«Κι αν όλα πάνε όπως τα υπολογίζεις;» ρώτησε.
«Και πάλι θα πεθάνουν πολλοί άνθρωποι. Αλλά εμείς θα γυρίσουμε ζωντανοί», απάντησα.
«Φρόντισε να γυρίσεις εσύ τουλάχιστον ζωντανός», μου είπε.
Αυτό με μπέρδεψε κάπως.
«Για να πάρεις την ευθύνη όλης αυτής της μαλακίας πάνω σου», μου ξεκαθάρισε.
Χαμογέλασα κι έφυγα βιαστικά χωρίς να πω τίποτα άλλο.
Απέξω βρήκα τους Β και τους Γ. Πλησίασα έναν Γ που έμοιαζε λιγότερο αργόστροφος από τους υπόλοιπους.
«Θα μπεις στο γραφείο μου και θα προσέχεις την πόρτα. Είναι μια Β εκεί μέσα, αυτή μόνο θα σου δίνει εντολές. Πάντως να ξέρεις οτι κανένας δεν μπαίνει εκεί μέσα εκτός αν σου δώσει τέτοια εντολή η Β».
«Κανένας δεν μπαίνει, κανένας δεν βγαίνει;» ρώτησε ο Γ.
«Η Β είναι ελεύθερη να κάνει ότι θέλει», του ξεκαθάρισα.
Τον παρακολούθησα να μπαίνει στο γραφείο μου χωρίς να έχει χτυπήσει την πόρτα προηγουμένως, άκουσα μετά τη μαγνητική κλειδαριά να κουμπώνει.
Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά. Κι εγώ μέχρι τώρα παρέμενα καλυμμένος, δεν θα μπορούσε να εξακριβωθεί καμιά παρατυπία στις εντολές μου. Γι΄αυτό άλλωστε.... Γι΄αυτό δεν είχα δώσει εντολή στον Γ να την πυροβολήσει αν προσπαθούσε να φύγει από το γραφείο μου; Για λόγους κάλυψης είχα μειώσει τις πιθανότητες επιτυχίας του σχεδίου μου; Σίγουρα. Μάλλον. Ή κάπως έτσι....
Βγήκαμε στο πίσω προαύλιο εκεί που ο δαιμονισμένος θόρυβος των ελικοφόρων σκέπαζε τους φόβους μας. Ήταν νύχτα εκεί έξω και έριχνε μια ψιλή βροχή, ελπίζαμε να έχουμε φτάσει πριν μας προλάβει καμιά καταιγίδα. Σήκωσα τους γιακάδες της καμπαρτίνας μου, έφερα το χέρι μου στη θήκη του πιστολιού.
Οι υπόλοιποι Α με πλησίασαν όσο έδειχνα στους Β και τους Γ πιο θα ήταν το ελικοφόρο που θα επιβιβαζόμασταν.
Ορίσαμε συχνότητα επικοινωνίας, κοίταζα τους υπόλοιπους Α που βρέχονταν ρυθμίζοντας τα κεφαλόφωνά τους σχεδόν αμίλητοι. Σκυθρωπά πρόσωπα, λίγα λόγια.
«Όλα θα πάνε καλά», είπα.
Σχεδόν κανένας τους δεν με πίστεψε.
«Πηγαίνετε στα ελικοφόρα σας και να είστε έτοιμοι. Μη μου κάνετε τη ζωή δύσκολη», ζήτησα.
«Ποια ζωή;» ρώτησε ένας Α.
«Σωστά», είπα χωρίς να τον κοιτάξω. «Δεν μπορούν να σου πάρουν αυτό που δεν έχεις».
Μερικοί Α με κοίταξαν παραξενεμένοι.
«Στις θέσεις σας», φώναξα.
Κι έφυγα χωρίς να χάσω χρόνο, λίγο ακόμα και θα άρχιζα να τους βλέπω σαν δικούς μου ανθρώπους όλους αυτούς τους συναδέλφους που συνωστίζονταν στο πίσω προαύλιο της Υπηρεσίας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τα πράγματα θα γίνονταν επικίνδυνα, επειδή είναι εύκολο να δίνεις εντολές αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να στείλεις δικούς σου ανθρώπους σε σίγουρο θάνατο.
Δρασκελίζοντας τη σκάλα του ελικοφόρου μέτρησα τα υπόλοιπα σκάφη που περίμεναν με αναμμένες τις μηχανές στο προαύλιο. Έξι και με το δικό μου εφτά. Αν επέστρεφαν τέσσερα σκάφη μετά το πέρας της επιδρομής θα το θεωρούσα μεγάλη επιτυχία. Βέβαια, για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να είναι και το δικό μου σκάφος ανάμεσα στα διασωθέντα.
Μπήκα στον θάλαμο επιβατών, οι Β και οι Γ είχαν ήδη πάρει θέσεις. Άνοιξα την πόρτα του πιλοτηρίου, ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης με χαιρέτησαν, δεν τους γνώριζα αλλά έκανα το ίδιο.
«Μπορούμε να φύγουμε», είπα. «Συντονιστείτε στο κοινό κανάλι επικοινωνίας».
Μετά δοκίμασα το κεφαλόφωνό μου.
«Α777 προς Β732», ζήτησα.
«Β732 σε λαμβάνω Α777», άκουσα.
«Ξεκινάμε», της είπα.
«Καλή επιστροφή», ευχήθηκε.
«Ευχαριστώ. Είναι όλα εντάξει εκεί πέρα;» ρώτησα.
«Θα είναι όταν γυρίσετε», μου είπε.
Διέκοψα την επαφή, αυτή η κοπέλα μάλλον με κορόιδευε. Βγήκα βιαστικά από το πιλοτήριο.
«Κύριοι», είπα στους καθισμένους υφισταμένους μου, «αν θέλετε να βγείτε ζωντανοί από αυτή την υπόθεση θα με κοιτάζετε στα μάτια».
«Κι αν δεν θέλουμε;» μουρμούρισε κάποιος, μάλλον Γ, από το βάθος.
«Τότε μπορείτε να με κοιτάζετε και στ΄αρχίδια», απάντησα.
Μετά κάθισα στην μπροστινή μονή θέση, βρήκα ένα μπουκάλι νερό και κατέβασα 2 κόκκινα χάπια.
Σε λίγο θα χρειαζόμουν όση αντιληπτική ικανότητα διέθετα κι ακόμα περισσότερη. Έκλεισα τα μάτια, προσευχήθηκα.
«Ας είναι όλα σύντομα, να μην πονέσω, να μην ξεφτιλιστώ», προσευχήθηκα.
Και τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα τίποτα και κανέναν για να προσευχηθώ, χαμογέλασα λοιπόν και άφησα την προσευχή μου στα πόδια σου. Να την πατήσεις, να διαλυθεί σε φολίδες.

Posted in: Θα έρθουν από τις σπηλιές