"Είναι μόνο ροκ εν ρολλ" και δε μ΄αρέσει

Ρε γαμώ την καταδίκη μου, σ΄αυτόν το ντουνιά δε σ΄αφήνουν ν΄αγιάσεις! (μουρμούρισε ο πατήρ-Αγαθάγγελος πριν δρασκελίσει το κατώφλι του μπουρδέλου –άσχετο, αλλά έτσι μου’ρθε). Αυτό που εννοώ είναι οτι προσπαθώ όλη τη βδομάδα να τελειώσω εκείνη τη συνέχεια της συνταρακτικής ιστορίας που γράφω σε συνέχειες (τι ωραίος!) κι όλο κάτι πετάγεται στο ενδιάμεσο –δε μου φτάνει η δουλειά στο γραφείο δηλαδή! Και τι σε νοιάζει εσένα, θα μου πεις. Και δίκιο θα έχεις γι΄αυτό προχωράω στο παρασύνθημα.

Ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου.

Μέσα από το μπλογκ έτυχε να γνωρίσω τον Κώστα τον Μάστορη (μέλος των Metro Decay –για όσους δεν θυμούνται). Σχολίασε κάτι που είχα γράψει, αλλάξαμε δυο μέιλ, βρεθήκαμε το καλοκαίρι στο νησί του (το ιδιωτικό του νησί εννοώ) –μια χαρά. Τις προάλλες ανέβηκε Αθήνα για να δώσει κάτι συνεντεύξεις, ξαναβρεθήκαμε, ήπιαμε κάτι μπύρες, γνώρισα και τον Στέλιο τον Μαστρόκαλο (έτερο μέλος των Metro Decay, στη δεύτερη φάση τους) –γίνανε δύο οι χαρές! Α ναι, γνώρισα και το παιδί που έχει την ΕΙΡΚΤΗ, αυτή την καταπληκτικά εμμονική «εταιρεία» στην οποία κάποτε θα αναφερθώ διεξοδικά, για την ώρα δηλώνω απλώς οτι την προσκυνώ τρεις ημερησίως.

Οι συνεντεύξεις του Κώστα, του Στέλιου και του Γιάννη του Μανιάτη υποθέτω οτι έγιναν με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας της «Υπέρβασης» από την «ΕΙΡΚΤΗ» -το έγραψα αυτό σε παλιότερο ποστ, αν θυμάσαι. Σ΄εκείνο το παλιότερο ποστ είχα λινκάρει την πολύ καλή συνέντευξή τους στο mixgrill. Διέκρινα λοιπόν στα σχόλια μια «απορία» σχετικά με το «πώς την έχουν δει οι τύποι». Και στη σελίδα του mixgrill υπήρχε κάποιο σχόλιο του στυλ «πώς τολμάς ρε Μάστορη να λες στους Birthday Party να πάνε να κουρεύονται!»

Στη συνέχεια βγήκε μια συνέντευξη των παιδιών στο Plus –κάποιο freepress της Ελευθεροτυπίας αν κατάλαβα καλά, πού όμως δεν διαθέτει σελίδα στο διαδίκτυο κι άντε να το βρεις εκεί που μοιράζεται! Μετά τη συγκεκριμένη συνέντευξη άρχισαν τα όργανα στην κυριολεξία –και δεν μιλάμε για συνθεσάιζερ, ηλεκτρικές και τέτοια, μιλάμε για εντελώς πανηγυριώτικα όργανα, νταούλια, ζουρνάδες.... Πίπιζες! Έχω μια ευαισθησία στις πίπιζες και σ΄αυτούς που τις φυσάνε, τους Πίπηδες ας πούμε.

Να μη στα πολυλογώ (ναι, καλά!) εδώ είναι το λινκ από τη σελίδα ονόματι ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ κι εδώ το λινκ από τη σελίδα ονόματι e-tetradio (οι πίπιζες που λέγαμε). Φώντας Τρούσσας και Άρης Καραμπεάζης οι βαθυστόχαστοι γράφοντες. Κάτω από το πρώτο λινκ έχει σωρό τα σχόλια, εκεί θα βρεις και κάποια δικά μου πολύ απελπισμένα πρέπει να παραδεχτώ. Κάτω από το δεύτερο λινκ δεν άντεξα να σχολιάσω, προτίμησα να φανώ χρήσιμος άνθρωπος. Τουτέστιν να σηκώσω εδώ πέρα τα pdf της συνέντευξης του δυσεύρετου Plus και να ξηγηθώ την άποψή μου για το όλο θέμα.

Πρώτον, φάε μια άποψη:

Τα παιδιά από τους Metro τα συμπαθώ, είναι και ωραίοι τύποι, έχουν και πολλά καντάρια ταλέντο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι συμφωνώ με ότι λένε, ότι είπαν και ότι θα πουν στον αιώνα τον άπαντα. Για παράδειγμα την άποψη του Κώστα του Μάστορη περί ελληνικού στίχου, οτι δηλαδή όσοι τραγουδάγανε αγγλικά στην Ελλάδα το κάνανε επειδή δεν τόλμησαν να αποστασιοποιηθούν από τις επιρροές τους και ήταν «κότες» (σύμφωνα με το Plus) τη βρίσκω ισοπεδωτική.
Υπάρχουν επίσης απόψεις του Κώστα οι οποίες ίσως να θέλανε λίγη επεξήγηση –για παράδειγμα, συμφωνώ με την άποψή του οτι το ’80 «μας είχανε κάνει κλύσμα τον Σιδηρόπουλο», θυμάμαι πολύ καλά (επειδή συμμετείχα) το ξύλο μεταξύ πάνκηδων, νιουγουεϊβάδων και παλιοροκάδων (το οποίο κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν οτι δεν είχε αντικείμενο μουσικές διαφωνίες αλλά ποδοσφαιρικές) όμως...
Δεν θεωρώ τον Σιδηρόπουλο του πεταματού –απλώς ήταν πολύ ’70 για το ’80 κι εμείς θέλαμε ν΄ακούσουμε κάτι καινούργιο. Συν το οτι όταν βγήκε το «Φλου» έπεσε χοντρό κράξιμο ακόμα κι από τους παλιοροκάδες, επειδή ήταν πολύ «Σαββόπουλος» το άλμπουμ και ολίγον ροκ, να μην τα ξεχνάμε αυτά. Κοντολογίς, ο Παυλάκης έβγαλε μια δισκάρα, το «Εν Λευκώ», 10 χρόνια μετά από την εποχή που θα έπρεπε να το κυκλοφορήσει, έβγαλε κάτι ανισοβαρή πράγματα αλλά πάντως και μονίμως ετεροχρονισμένα, έκανε κάποιες καλές συναυλίες και πάρα πολλές άθλιες εμφανίσεις λόγω ντάγκλας και δατς ολ.
Παραπέρα, οι νέοι του φυράματός μας (οι μη καρεκλάδες δηλαδή) μπορούσαμε να πάμε σε μετρημένα μέρη για να χοροπηδήσουμε. Από λαϊβάδικα, μόνο ο βραχύβιος ΠΗΓΑΣΟΣ δεχόταν αποκλειστικά συγκροτήματα που έπαιζαν «καινούργιο πράμα», η Σοφίτα του Ηρακλή δεχόταν τους πάντες (άρα ΚΑΙ πανκ, ΚΑΙ νιουγουειβάδες), η Πλάκα έκλεισε στις αρχές του ’80, το ΑΝ έπαιζε συνήθως παλιοροκάδες τύπου AEOLOS, το Κύτταρο είχε Socrates και άλλα τέτοια (εκτός των ημερών που γινόταν φεστιβάλ) το Ροντέο είχε Σιδηρό, Πιλαλί, Κρίστη Στασινοπούλου στην καλύτερη, η Madd στη Συγγρού έπαιζε νέο πράμα αλλά άνοιξε αργά και έκλεισε γρήγορα –συμπέρασμα, σε λαϊβάδικο η νέα μουσική ήταν σπάνια υπόθεση. Από ντισκοτέκ υπήρχε θυμάμαι η Ράινμποου, η Βικτόρια, η Όμπρε και η Ριμπάουν αν ήθελες ν΄ακούσεις ροκ. Α ναι και η 16 στην Πλάκα, χεχεχε. Από όλα αυτά τα μαγαζιά μόνο η Ριμπάουν έπαιζε κάμποσο νιουγουέιβ και ολίγα ελληνικά συγκροτήματα –οι άλλες.... χέβι μέταλ, χαρντ, κλάσικ, άντε να βάζανε τίποτα Clash, Cure, Stranglers για ξεκάρφωμα.
Αυτά όλα τα έγραψα για να δείξω οτι το νιου γουέιβ και το ποστ πανκ ήταν όπως ακριβώς λέει κι ο Κώστας ο Μάστορης «στο περιθώριο του περιθωρίου», στην Ελλάδα του ’80.
Και τώρα περνάω στο σημαντικό, όπως το αναφέρει ο Στέλιος ο Μαστρόκαλος: «Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; .... έχουν ξαφνικά εμφανιστεί διάφορα ονόματα –πρόσφατα –είτε μέσω βιβλίων που γράφουν για το ελληνικό ροκ, είτε μέσω κάποιων ντοκιμαντέρ, και αναφέρονται κάποια ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καμιά μα καμιά σχέση με την εποχή εκείνη. Και προσπαθούν να τους καρφώσουν ιστορικά σ΄αυτή την εποχή».
(Να παρατηρήσω ότι αντιγράφοντας το απόσπασμα αλλά και διαβάζοντας συνολικά τη συνέντευξη μού έκανε εντύπωση η προχειρότητα της επιμέλειας του υλικού και η τσαπατσουλιά με την οποία έχουν κόψει –ράψει, σε σημείο κάποιες φορές να μη βγάζεις νόημα. Αυτό φυσικά αφορά τη συντάκτρια και το περιοδικό και όχι τους Metro).

Θεωρώ την παραπάνω άποψη του Μαστρόκαλου σημαντική γιατί επεξηγεί εν μέρει το μένος των «επίσημων γραφειάδων» που ξεσήκωσαν οι συνεντεύξεις των Μέτρο και η κάποια αναβίωση (σε περιορισμένη κλίμακα βέβαια) της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής του ΄80 στην Ελλάδα. Θες λόγω της συνήθειας να ακούγονται μόνο οι στρογγυλεμένοι που «αγαπάνε τους πάντες, ακούνε τα πάντα και βλέπουν τα πάντα»; Θες λόγω άγχους μην αποδειχτεί οτι η μουσική του ΄80 στην Ελλάδα δεν ήταν ΜΟΝΟ ο Σιδηρόπουλος κι ο Τζόνι ο Βαβούρας, δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ ο Δημητριάδης και οι ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΙ; Θες λόγω ψυχανώμαλης ανάγκης να αποφανθεί ο καθένας ακόμα και για πράγματα τα οποία δεν έζησε;

Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την εμμονή του Φώντα Τρούσσα με την ιστορική ακρίβεια των ΠΕΡΙΓΡΑΦΙΚΩΝ παραδειγμάτων τα οποία χρησιμοποιεί ο Μάστορης στη συνέντευξη –ακρίβεια η οποία φτάνει σε σημείο παραποίησης των όσων λέει ο Μάστορης προκειμένου, κάνοντας μούτι τις χρονολογίες στις οποίες αναφέρεται, να αποδειχθεί οτι ο Μάστορης είναι ένας ανακριβής, συγχισμένος τύπος που δεν θυμάται ούτε τι έφαγε το μεσημέρι! Το Αλτσχάιμερ σαν αντεπιχείρημα στις απόψεις του Μάστορη –πολύ ωραία! Ακολουθεί βέβαια η απαξίωση του Μάστορη σαν καλλιτέχνη επειδή δηλώνει οτι δεν ξέρει να παίζει κομμάτια άλλων και φτάνουμε σε αυθαίρετα συμπεράσματα τα οποία ο συντάκτης Φώντας δικαιολογεί με τη χρησιμοποίηση του «σαν». Λέει εν ολίγοις οτι άμα πούμε σε κάποιον οτι «είναι ΣΑΝ μαλάκας» δεν τον λέμε μαλάκα, απλώς υποθέτουμε. Υπόθετο η υπόθεση, άντε διάβασε να δεις.

Ο άλλος φωστήρας ο Καραμπεάζης, αφού τα χώνει τσακπίνικα στο Plus (καλά κάνει) και στα όσα λένε οι Μέτρο κι αφού μας προτείνει να διαβάσουμε τον ειδήμονα Φώντα πού τα ξέρει όλα καλύτερα απ΄όλους, μπλέκει στο ξεκάρφωτο τους Χωρίς Περιδέραιο και τους Χαοτική Διάσταση στην παρλαπίπα του. Κάνει και χούμουρ (χωρίς γιώτα –όπως λέμε χούμους) οτι η Δήμητρα Γαλάνη στην επόμενη εκπομπή της στην κρατική τηλεόραση θα έχει καλεσμένα τα συγκεκριμένα συγκροτήματα! Ναι, πολύ γελάσαμε –χαχαχαχα (τόσο πολύ). Υποθέτω οτι τους Χωρίς Περιδέραιο τους αναφέρει ο εν λόγω λόγιος επειδή του έκανε εντύπωση το όνομα –πάντως αν έβγαινε σε συνέντευξη ο Νίκος ο Αγγελής (ποιος είναι αυτός ε;) εγώ και μπόλικοι άλλοι μέχρι που θα πληρώναμε για να τον δούμε. Αλλά ο Καρα –Μπεά –Ζης (καμιά σχέση με τη Μπε-άττα Ασημακοπούλου) μας εξηγεί τον συσχετισμό Χ.Π. και Γαλάνη κι αυτός είναι από τη μια πλευρά το 70άρι που, λέει οτι, πήρε η Γαλάνη για την εκπομπή κι από την άλλη το ότι «δαύτοι οι πάνκηδες που δεν αγαπάνε το χρήμα»!!! Πάνκης ο Αγγελής! Που ελπίζω να μην το διαβάζει από καμιά μεριά ο άνθρωπος –γιατί αν θυμηθεί τη ροχάλα που είχε φάει στις συναυλίες του από τους πάνκηδες λόγω στίχων ή θα πάθει έμφραγμα με τον χαρακτηρισμό ή θα πάει και θα δαγκώσει τη μύτη του Καραμπεάζη. Δεν τον ξέρω και δεν ξέρω τι τύπος είναι... Ο Αγγελής, όχι ο Καραμπεάζης έτσι;

Και τελικά, επειδή το έβρασα το ζήτημα: τα παιδιά αυτά που παίζανε στα συγκροτήματα του ΄80, είχαν επηρεαστεί από την πανκ νοοτροπία, την μεταπάνκ ολιστική ματιά και τις νιου γουέιβ μουσικές τεχνοτροπίες. Πάει να πει λέγανε ότι βλέπανε και βλέπανε μακρύτερα από τους περισσότερους γύρω τους. Αν τώρα εσύ (εγώ, αυτός) είσαι κακομοίρης που έχεις συνηθίσει σε συνεντεύξεις αλληλογλυψίματος, αν έχεις κολλήσει σε μουσικές φόρμες του πάλαι ποτέ και ακόμα βαυκαλίζεσαι με παλαιολιθικά σόλα του Μπλάκμουρ και λαρυγγισμούς του Πλαντ, μην διαβάζεις ρε πουλάκι μου τέτοιες συνεντεύξεις! Γιατί να συγχύζεσαι τζάμπα και βερεσέ;

Άσε αυτούς που ήταν συνηθισμένοι να ισοπεδώνουν και να χτίζουν πάνω στα ερείπια, άσε αυτούς που ξέρανε τι σημαίνει «διαφορετικότητα» να λένε τα δικά τους και μην ανακατεύεσαι. Η ιστορία τους έχει γραφτεί κι εφόσον δεν την έζησες μην τρώγεσαι να τη μαγαρίσεις. Γράψε τη δικιά σου ιστορία, άκου ότι γουστάρεις, πήγαινε και στους Σκόρπιονς που παίζουν αγκαλιά με τον Βασίλις κι άσε μας εμάς στα δικά μας.

Εφόσον δικά σου, δεν πρόκειται να γίνουν –με πιάνεις;

Πάρε τώρα και μια συνέντευξη:

Εδώ η πρώτη σελίδα της συνέντευξης
Εδώ η δεύτερη σελίδα
Εδώ η τρίτη. Σελίδα.

Posted in: Κολλήματα