"Ποιος σκότωσε τον Μπάμπη;"

Τελικά έχει φάση όλο αυτό το πράγμα. Εννοώ οτι ξεκίνησα να γράφω το προηγούμενο ποστ με αφορμή το θάψιμο της συνέντευξης των Metro Decay ΚΑΙ εξοργισμένος από τις απόψεις δημοσιογράφων –σχολιαστών που αμφισβητούσαν την ύπαρξη διαμάχης μεταξύ παλαιοροκάδων και νιουγουέιβερς, πανκς, ποστ πανκς.
Οι κύριοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη της διαμάχης υπονοώντας υποθέτω οτι πέραν του παλιού καλού ροκ δεν υπήρχε άλλο δυναμικό ρεύμα στην Ελλάδα του ΄80 ικανό να εγείρει έριδες. Απλώς δυο τρεις τσουρουκάδες πίθηκοι εκεί πέρα που βαράγανε στο γάμο του καραγκιόζη.

Η δισκογραφική παραγωγή βέβαια τους διαψεύδει εφόσον ένα σωρό ανεξάρτητες εταιρείες κυκλοφορούσαν τον καινούργιο ήχο κατά ριπάς σε αντίθεση με τις επίσημες πολυεθνικές, των οποίων τα ελληνικά παραρτήματα κυκλοφορούσαν κάμποσο Σιδηρόπουλο (3 δίσκους), την ίδια μερίδα Socrates (3 δίσκους δηλαδή –εις εκ των οποίων Plaza) και την αποκάλυψη του ελληνικού ροκ που άκουγε στο όνομα ΦΑΤΜΕ (άλλους 3 δίσκους).

Πέρα από αυτό βέβαια, η δήθεν ανύπαρκτη εχθρότητα των παλαιοροκάδων εμφανίστηκε και στα σχόλια του ποστ μου όπου ξαναγράφτηκαν απόψεις 20ετίας, περί ανικανότητας παιξίματος μουσικής από τους ποστ πανκς, περί μαϊμουδίσματος των ξένων (αυτό το έλεγε και η ΚΝΕ), περί ναρκισσισμού –λες και όταν έβγαινε ο Ποθουλάκης στη σκηνή ήταν ένας άμουσος νάρκισσος πίθηκας, ενώ όταν κόπιαρε τα σόλα του Μπλάκμουρ και του Πέιτζ ο Δρόλαπας ήταν ένας ψυχωμένος ανήσυχος μουσικός που άνοιγε καινούργιους ορίζοντες στην μουσική του τόπου μας!

Να ξεκαθαρίσω κάτι απλό: ΔΕΝ έγραψα ποτέ οτι απεχθανόμουν το Σιδηρόπουλο –το αντίθετο μάλιστα. ΔΕΝ ανέφερα ποτέ οτι δεν μου άρεσαν οι Rolling Stones, οι Who, οι Zeppelin, οι Sabbath και άλλοι πολλοί. Και ΟΥΤΕ στη συνέντευξη των Metro, OYTE πουθενά αλλού αμφισβητήθηκε η αξία των παραπάνω συγκροτημάτων/ καλλιτεχνών. Καταπληκτικοί, μ΄αυτούς μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, σημαντικοί στη διαμόρφωση των ακουσμάτων μας ΑΛΛΑ....

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’80.
Κυρίως οι αλλοδαποί καλλιτέχνες.

Για τους δικούς μας, ο μεν Σιδηρόπουλος έβγαλε τον καλύτερο δίσκο του το 1982 (αλλά με ήχο εντελώς ’70 –γι’ αυτό άλλωστε και στα λάιβ έπαιζε τα κομμάτια διασκευασμένα φάνκι), οι Socrates έβγαλαν έναν μέτριο δίσκο το 1980 και έκαναν την τελευταία τους προσπάθεια για διεθνή καριέρα το 1983 –αποτυγχάνοντας για δεύτερη φορά σε δεύτερη συνεχόμενη δεκαετία (γιατί άραγε;) και οι ΦΑΤΜΕ.... ήταν πολύ Φατμέ! Χατζιδακισμός, ρομαντισμός, μαντολίνα –αλλά καμιά σχέση με αυτό που εμείς λέγαμε «ροκ». Όλοι οι «εμείς» -έτσι; Α ναι, βγάλανε και οι Σπυριδούλα το «Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια» το 1982 -πώς τους ξέχασα αυτούς; Μάλλον επειδή ήταν συμπαθείς μεν –αλλά όχι αξιομνημόνευτοι! Και τώρα που θυμήθηκα τους ξεχασμένους να μην αμελήσω τις Μουσικές Ταξιαρχίες με το ομώνυμο άλμπουμ το 1982 (τεράστιο ξενέρωμα για όποιον είχε ακούσει την κασέτα) με τα Ρουλεμάν το 1984 και τις ακόλουθες δισκογραφικές επιτυχίες του Πανούση (κράτα με μην ξεράσω από τα γέλια!) Αυτά τα καταπληκτικά κυκλοφορούσαν παύλα προωθούσαν οι μεγάλες εταιρείες στην Ελλάδα του '80.

Συνεχίζοντας με την ελληνική μουσική παραγωγή του ’80 θα υπενθυμίσω οτι ΚΑΝΕΝΑΣ από τους παραπάνω κλασσικούς ροκάδες δεν εμφανίστηκε με τραγούδι του σε συλλογή του εξωτερικού (κι ας δισκογραφούσαν σε πολυεθνικές). Αντιθέτως, πολλά DIY συγκροτήματα μετείχαν σε τέτοιες συλλογές, απ΄ότι θυμάμαι μάλιστα οι Last Drive έκαναν και επιτυχημένες περιοδείες στην αλλοδαπή. Γιατί αυτό; Υποθέτω επειδή τα ποστ πανκ συγκροτήματα υπήρξαν ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ενώ οι παλιοροκάδες (όπως φανερώνει κι ο χαρακτηρισμός) ήταν παγκοσμίως παρωχημένοι τη δεκαετία του ’80.

Είμαι αφοριστικός; Ας αφήσουμε την ελληνική παραγωγή κλασσικού ροκ κι ας κοιτάξουμε τη διεθνή σκηνή.

Οι Stones βγάζουν 8 δίσκους στη δεκαετία του ’80, από τους οποίους οι 4 είναι συλλογές παλιότερων επιτυχιών (οι μπαγάσες είχαν τ΄αρχίδια να ονομάσουν τη μια συλλογή: Sucking in the Seventies!!!) και ο ένας ηχογράφηση της περιοδείας τους. Πέραν αυτών, κυκλοφορούν ένα ψιλοβαρετό Tattoo you κι ένα disco ονόματι Undercover.

Οι Deep Purple κυκλοφορούν δυο δίσκους το ’80 αναμασώντας τις φόρμες της προηγούμενης δεκαετίας (βλέπε Perfect Strangers). Οι Rainbow κυκλοφορούν συλλογές επιτυχιών και δίσκους που θα προτιμούσαν όλοι να ξεχάσουν (αλλά δυστυχώς εγώ τους θυμάμαι ακόμα) στη δεκαετία του ’80.

Οι Zeppelin κυκλοφορούν το ανεκδιήγητο Coda.

Οι Who κυκλοφορούν ένα από τα πιο βαρετά τους άλμπουμ, το Face Dances κι ένα απαράδεκτο (το It’s hard).

Οι Sabbath κυκλοφορούν αποκλειστικά αηδίες «ξαναγεννημένοι» όπως είναι , μοιάζοντας με εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής που κάνουν στανικά μεροκάματα για να συμπληρώσουν τα τελευταία τους ένσημα.

Η μεγάλη ελπίδα της hard heavy ονόματι AC/DC κυκλοφορεί έναν πολύ καλό δίσκο (αλήθεια μου άρεσε), το Back in Black, έναν μέτριο (δε μου άρεσε), το For those about to rock και κάτι ψιλά στη συνέχεια αποδεικνύοντας δυο πράγματα: α) οτι μετά τον Μπον Σκοτ δεν είναι το ίδιο συγκρότημα, β) οτι γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο θα χεστούν στο τάλιρο.

Οι Iron Maiden μεσουρανούν στους κύκλους της heavy χάνοντας όμως γρήγορα ένα από τα σημαντικότερα τους ατού –τουτέστιν τον Πολ ΝτιΆνο -και αντικαθιστώντας τον με έναν δεκαθλητή (λάτρη της ξιφασκίας). Οι Judas Priest βγάζουν μόνο λάιβ και συλλογές. Οι Motorhead βγάζουν συνεχόμενα αντίγραφα του πρώτου τους δίσκου με μοναδικό αξιοπρεπές το Ace of Spades. Οι Def Leppard μου προξενούν αφόρητη νύστα κι έτσι δεν είμαι σε θέση να εκφράσω άποψη περί των δίσκων τους. Το ίδιο ισχύει και για τους Van Halen μόνο που αντί για νύστα αυτοί μου προκαλούν αφόρητο γέλιο. Οι Βon Jovi κλέβουν τις κοριτσίστικες καρδιές (αχ, αχ) ενώ στα τέλη της δεκαετίας εμφανίζονται οι Guns ‘n’ Roses για να παίξουν ότι ακριβώς έπαιζαν όλοι οι προηγούμενοι , απλώς πολύ χειρότερα εκτελεσμένο. Αλλά επειδή είναι νέα παιδιά, με τυπάδικο ντύσιμο και υφάκι πλασσάρονται σαν τη μεγαλύτερη ελπίδα της ροκ!

Να πάμε λίγο και στο πιο ποιοτικό κομμάτι της ροκ μουσικής –έτσι; Οι Genesis άνευ Πίτερ Γκάμπριελ με τραγουδιστή τον Φιλ «Κουασιμόδο» Κόλινς κι έχοντας φάει τον άμπακο εξαργυρώνοντας τη σουπεριγκρουπίλα τους βγάζουν το αυτοαναφορικό Abacab. Και το ρίχνουν φυσικά στη χορευτική μουσική! Οι Yes έχοντας συναίσθηση της θέσης του στα μουσικά δρώμενα κυκλοφορούν το Drama. Και οι Pink Floyd (νυν Ρότζερ Γουότερς μπαντ) κυκλοφορούν δυο δίσκους τούς οποίους ακόμα και οι φανατικότεροι των οπαδών τους προτιμούν να μην ακούνε –το Final Cut και το A momentary lapse of reason. Το καλτ τσιριχτό συγκρότημα των Styx κυκλοφορεί καλτ δημιουργίες που λατρεύουν τα αμερικανάκια αλλά αφήνουν ασυγκίνητους τους υπόλοιπους ανθρώπους οι οποίοι σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους όταν πληροφορούνται οτι ο Kilroy was here. Και δεν πα να΄ταν! Καλά που έφυγε γιατί δε φτάνει για όλους η πίτσα.

Ρεζουμέ;

Καλά ήταν όλα αυτά τα συγκροτήματα στην εποχή τους, αλλά το ’80 δεν ήταν η εποχή τους. Το ΄80 ψάχναμε να ακούσουμε κάτι που παιζόταν ΤΟΤΕ, κάτι καινούργιο κι όχι αναμασήματα της προηγούμενης δεκαετίας. Είχαμε άδικο;

Θα έπρεπε να χαιρόμαστε με την πλημμύρα συνταξιούχων ρόκερς που ακολούθησε το «Τριήμερο ανεξάρτητου ήχου» του Σπόρτινγκ; Θα έπρεπε να θεωρούμε τον κάθε φαλακρό μπυροκοιλιά (βλέπε π.χ. Τζόε Κόκερ) σύμβολο της επανάστασης επειδή είχε τραγουδήσει πριν από μια 15ετία στο Γούντστοκ; Θα έπρεπε να λατρεύουμε τα κλασσικά συγκροτήματα του ’70 που έρχονταν στη χώρα μη έχοντας κυκλοφορήσει ούτε τζιγκλάκι για μια δεκαετία και έχοντας μάξιμουμ ένα μέλος από την σύνθεση της περιόδου που γνώριζαν επιτυχία (βλέπε Steppenwolf); Θα έπρεπε να συνωστιζόμαστε στον Λυκαβηττό δίπλα στις γούνες, τα παρφούμ και τις γραβάτες (πίσω από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους) για να θαυμάσουμε τον B.B.King; Θα έπρεπε να σνομπάρουμε τους Cramps, επειδή υπήρχαν αμφιβολίες περί της οργανοπαικτικής τους δεινότητας; Θα έπρεπε να σκάμε μια Παναγία λεφτά (πού δεν είχαμε) για να δούμε Σιδηρό και Πουλίκα και Τουρκογιώργη στα Ροντέα και στα Κύτταρα; Θα έπρεπε να πληρώνουμε ένα μηνιάτικο ανειδίκευτου εργάτη για να θαυμάσουμε τον Τζιμάκο;

Μήπως τελικά ήταν μαλακία μας που στριμωχνόμασταν στη Σοφίτα και στον Πήγασσο για να δούμε συγκροτήματα συνομήλικά μας, με τον φόβο ότι θα μπουκάρανε οι μπάτσοι από στιγμή σε στιγμή και θα ξημερώναμε στο Α.Τ. για εξακρίβωση; Μήπως ήταν χάσιμο χρόνου το οτι πηγαίναμε σε συναυλίες καταλήψεων, σε συναυλίες στα Προπύλαια και σε αυλές σχολείων; Μήπως δεν θα έπρεπε να πηγαίνουμε στις συναυλίες των σχολών και να παίζουμε ξύλο με τους Κνίτες που κλειδώνονταν μέσα για να μην μπουν οι πάνκηδες και μαγαρίσουν τους ναούς της γνώσης; Μήπως τελικά είχαν δίκιο οι Κνίτες που δε μας αφήνανε να μπούμε, επειδή όντως μαγαρίζαμε την άμωμη ελληνική μουσική σκηνή;

Δεν ξέρω, δεν ξέρω....

Το μόνο που ξέρω είναι οτι οι φίλοι μου οι μεταλλάδες πηγαίνανε στα μαγαζιά τους, οι φίλοι μου οι παλιοροκάδες πηγαίνανε στα πιασοκωλάδικά τους, κάτι αχώνευτοι νεορεμπέτες πηγαίνανε να μερακλώσουν –δεν είχα κανένα πρόβλημα με το τι έκανε ο καθένας στη ζωή του και πώς διασκέδαζε. Μπορεί να θεωρούσα το μέταλ βαρετή και επαναλαμβανόμενη μουσική, μπορεί να θεωρούσα την περισσότερη τζαζ κοιμίσικη, μπορεί να θεωρούσα τα μπλουζ νανουριστικά αλλά αυτό απλώς σήμαινε οτι δεν πήγαινα στα στέκια που παίζονταν τα σχετικά τεμάχια.
Ούτε αμφισβήτησα τη μουσική επάρκεια κανενός, ούτε κατέβασα κανέναν μαλλιά από τη σκηνή την ώρα που σόλαρε, ούτε θεώρησα οτι ο τάδε ή ο δείνα χώρος βεβηλώνεται αν παίξει σ΄αυτόν ο Τζόνι ο Βαβούρας, ή ο Μήτσος ο Χέντριξ. Εντάξει, μπορεί μερικές φορές με κάτι φίλους πάνκηδες να μαλακίστηκα (στα μαθητικά χρόνια) –ζητάω εκ των υστέρων χίλια συγνώμη.

Μπορείς να πεις κι εσύ τα ίδια;

Posted in: Κολλήματα