Ο δικός της ρυθμός

Πήγαινε Β’ Δημοτικού η μικρή όταν μας ζήτησε να της αγοράσουμε ντραμς. Έτσι, στο ξεκάρφωτο –εκείνη την εποχή έπαιζε ακόμα με κούκλες Μπάρμπι και γούσταρε τις ταινίες του Σρεκ. Δεν ξέρω πώς της κάθισε η ιδέα για ντραμς –εννοώ οτι παίζανε με τις ξαδέρφες της το συγκρότημα, αλλά όλες τους ήθελαν να γίνουν τραγουδίστριες, άντε, το πολύ κιθαρίστριες...

Της είχα πει τότε: «ντραμς δε σου παίρνω αν δεν πας Ωδείο να μάθεις να παίζεις». Επειδή η μικρή ήθελε κανονικό σετ –όχι αυτά τα πλαστικά που πουλάγανε στα Τζάμπο. Κι έτσι ένα απόγευμα βρεθήκαμε, εγώ, η γυναίκα μου και η μικρή στου Φακανά, Παλαιό Φάληρο -η μικρή είχε μείνει μισή σπιθαμή επειδή ντρεπόταν -ήρθε τότε ένα καλό παιδί, ο Βαγγέλης, και μας πήγε σε μια αίθουσα με ντραμς. «Να τη δούμε αν μπορεί να βαρέσει κατ΄αρχάς», μας είπε. Η μικρή μπορούσε. «Κάντε τη μια βόλτα στις υπόλοιπες αίθουσες με τα άλλα όργανα μπας και θέλει κάτι άλλο», μας πρότεινε. Την πήγαμε στα πιάνα, στις κιθάρες, στις τρομπέτες, στο κυλικείο του Ωδείου –την πήγαμε παντού. Και καταλήξαμε πάλι στα ντραμς –η μικρή ούτε να τα φτύσει τα υπόλοιπα όργανα. «Εντάξει, από βδομάδα ξεκινάμε», μας είπε ο Βαγγέλης.

Και ξεκινήσαμε. Δυο χρόνια, κάθε Παρασκευή, έπαιρνα τη μικρή από το σχολείο της στο Χαλάνδρι και την κατέβαζα Παλαιό Φάληρο. Έτσι απλά; Να στο αναπτύξω λίγο αυτό: η μικρή πήγαινε ολοήμερο –έφτανε στο σχολείο 7:30 το πρωί, εγώ την παραλάμβανα στις 4:30 το απόγευμα, τελειώνοντας από τη δουλειά, μετά πηγαίναμε και παίρναμε τη γυναίκα μου από τη δική της δουλειά κι όλοι μαζί κατεβαίναμε στο Ωδείο για το μάθημα, 6 με 7. Η μικρή έλιωνε κάθε Παρασκευή, χτύπαγε δωδεκάωρο στη γύρα, κάναμε κοντά δυο ώρες με το αυτοκίνητο τη διαδρομή Χαλάνδρι –Παλαιό Φάληρο, συνήθως την έπαιρνε ο ύπνος, και μετά έπρεπε να παίξει ντραμς για μια ολόκληρη ώρα! Κατά τις 8 το βράδυ μαζευόμασταν στο σπίτι και τρώγαμε για μεσημέρι...

Ακόμα τη θυμάμαι να ζαλίζεται από την κούραση εκείνα τα δυο χρόνια, να κλαίει γιατί δεν άντεχε να κάνει μάθημα, να ανεβαίνει τις σκάλες του Ωδείου σα ζόμπι. «Ρε παιδί μου, να το σταματήσουμε –αφού δεν αντέχεις», της λέγαμε κι εγώ και η γυναίκα μου. «Όχι, δε θα σταματήσω. Σήμερα δεν είμαι καλά, την άλλη βδομάδα θα είμαι εντάξει», επέμενε. Και συνέχιζε.

Στο Ωδείο του Φακανά έδωσε τις πρώτες εξετάσεις της ζωής της –μόλις είχε τελειώσει τη Β’ Δημοτικού. Εκείνη μαζί μ’ ένα αγοράκι που τέλειωνε την Γ’ Δημοτικού, ο δάσκαλός τους ο Βαγγέλης και ο διευθυντής του τμήματος ντραμς, ο Καπιλίδης. Τη χαζεύαμε με τη γυναίκα μου, τη γράφαμε σε βίντεο (ακόμα το έχουμε) και κοντεύαμε να μας πάρουν τα ζουμιά. Τελείωσε τις ασκήσεις που της ζήτησαν να παίξει, ο Καπιλίδης τής χάιδεψε το κεφάλι και της είπε για τη Sheila E και ότι οι γυναίκες-ντράμερ είναι πιο συγκροτημένες από τους άντρες, ο Βαγγέλης τής είπε «μπράβο»... Κι εκείνη τους ρώτησε: «δηλαδή τώρα πέρασα στην επόμενη τάξη;» Γέλαγε ο Καπιλίδης –«εσύ τι νομίζεις;» τη ρώτησε. «Οτι δεν πέρασα, έκανα κάποια λάθη», του απάντησε. Ήταν πάντα αυστηρή με τον εαυτό της η μικρή.

Το άλλο που θυμάμαι είναι οτι είχε έρθει ο Will Kennedy –εκείνος ο θηριώδης ντράμερ των Yellow Jackets -για μια συναυλία στο Ωδείο. Τον ξεναγούσαν στους χώρους κι έτυχε να πέσουμε πάνω του. «Τι όργανο κάνει η μικρή;» ρώτησε. «Ντραμς» του είπαμε –η μικρή φυσικά είχε γίνει ένα με το χαλί... Της έσφιξε το χέρι (για την ακρίβεια, η παλάμη του θα μπορούσε να την χωρέσει ολόκληρη μέσα της) και τής είπε «συγχαρητήρια –είσαι μια από μας». Χάρηκε η μικρή, μέσα στο κομπλάρισμά της...

Δεν άντεξε πάνω από δυο χρόνια αυτή την κούραση η μικρή –κι εγώ με τη γυναίκα μου σκεφτήκαμε οτι τόσο ήταν... Οτι της πέρασε η όρεξη για τα ντραμς –έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μελέταγε όσο πιστεύαμε οτι κάνουν οι κολλημένοι με το όργανο. Είχαμε κι αυτό το σετ στη μέση του σαλονιού που έτρωγε ένα κάρο χώρο... Η μικρή τότε, Δ’ Δημοτικού, είχε κολλήσει με τη Miley Cyrus –σαν όλα τα παιδιά που είδαν το σήριαλ με τη Χάνα Μοντάνα. «Δεν μπορώ να κάνω ντραμς φέτος», μας είπε. «Θέλεις να κάνεις κάτι άλλο;» «Ναι, ηλεκτρική κιθάρα». Ας είναι καλά η Miley –ξέραμε από που είχε επηρεαστεί αυτή τη φορά η μικρή. Της πήραμε μια ηλεκτρική κιθάρα φτηνή, με πεταλούδες, αστεράκια στα τάστα –100% Χάνα Μοντάνα –βρήκαμε κι ένα καλό παιδί στη Νέα Σμύρνη να της κάνει ιδιαίτερα και ξεκινήσαμε κάθε Σάββατο πλέον, για να είναι πιο ξεκούραστη. «Τα ντραμς, θα βάλουμε αγγελία να τα πουλήσουμε», της είπαμε. Ούτε να το ακούσει η μικρή, «ένα διάλειμμα κάνω, μην μου πειράξετε τα ντραμς!» Νευριάσαμε –τι γινόταν εδώ πέρα; Παιδικά καπρίτσια, σκεφτήκαμε, απ΄αυτά που πρέπει να κόβουν οι γονείς –αλλά πήγαμε πάσο. Της έχουμε αδυναμία της μικρής.

Έκανε 5-6 μαθήματα και το πράγμα φώναζε από μακριά –η μικρή δεν μπορούσε να παίξει κιθάρα. Είναι κι αριστερόχειρας, παιδευόταν με ανάποδο χέρι, δεν είχε καμιά προοπτική στην κιθάρα το παιδί. Το κατάλαβε και σταμάτησε. «Θα συνεχίσω ντραμς αλλά αν γίνεται στο σπίτι», μας δήλωσε.

Βρήκαμε μια καλή κοπέλα από την περιοχή που ερχόταν κάθε Σάββατο πρωί και της έκανε μάθημα. Κι αυτό τη βοήθησε σημαντικά τη μικρή –όχι μόνο επειδή έκανε άλλα δυόμισι χρόνια ντραμς, αλλά επειδή η καλή κοπέλα μίλαγε πολύ μαζί της. Άραζαν στο μπαλκόνι, φοράγανε κάτι τεράστια γυαλιά ηλίου και συζητούσαν. Η μικρή για πρώτη φορά άρχισε ν΄ανοίγεται σε «δασκάλα». Έλεγε τα προβλήματά της, τις ανησυχίες της, έφερνε τους στίχους που έγραφε και τους έδειχνε στην κοπέλα... Το μάθημα ντραμς είχε γίνει πλέον κάτι περισσότερο. Και η μικρή έπαιζε καλά. Εντάξει, δεν ήταν σε καμιά περίπτωση ο  Billy Cobham, ούτε καν η Sheila E αλλά ήταν αξιοπρεπής. Έπιανε γρήγορα ότι της έλεγε η δασκάλα της, ξεπέταγε τους ρυθμούς με λίγο διάβασμα, φαινόταν να το διασκεδάζει. Για πρώτη φορά περίμενε ανυπόμονα να έρθει η ώρα του μαθήματος, για πρώτη φορά ανησυχούσε όταν αρρώσταινε, «δε γίνεται να έρθει η Τίνα μέσα στη βδομάδα για να μη χάσω το μάθημα;» Εμείς βέβαια, σαν κλασσικοί γονείς που φοβούνται να δεχτούν την αξία του παιδιού τους διατηρούσαμε τις αμφιβολίες μας. «Κάνει ντραμς επειδή δεν θέλει να μας απογοητεύσει -δεν βλέπεις οτι δε διαβάζει μόνη της;» Μαλακίες... Είχαμε μια ιδέα στα κεφάλια μας περί του πώς πρέπει να είναι ο μουσικός και περιμέναμε από τη μικρή να χωρέσει σ΄αυτό το καλούπι. Δεν κρατάει ρυθμό σα μετρονόμος; Δεν κάνει για ντράμερ. Δεν παίζει δυο ώρες τη μέρα; Άρα δεν το γουστάρει το όργανο. Μαλακίες....

Τα ντραμς είναι όργανο ορχήστρας –έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Κι εννοώ οτι όσο παίζεις μόνος σου απλώς προετοιμάζεσαι για να στηθεί ένα ολόκληρο σχήμα πάνω στο παίξιμό σου -τα ντραμς είναι κάτι σαν τοίχος και πάνω του έρχονται οι άλλοι και ζωγραφίζουν. Πόσο ωραίος μπορεί να είναι ένας άδειος τοίχος; Γι΄αυτό και προσπαθούσαμε να σπρώξουμε τη μικρή να παίξει με άλλους, να δει την αξία του οργάνου, να το αγαπήσει(λες και δεν το αγάπαγε!) Η πρώτη φορά ήταν στο Ωδείο τού Φακανά –κατεβαίναμε μετά από κάποιο μάθημα και περάσαμε από τον όροφο με τα στούντιο. Κάποιοι τζαμάρανε εκεί μέσα, πήγαμε να δούμε. «Τι παίζει η μικρή;» μας ρώτησε ένας πληκτράς. «Ντραμς». «Ωραία! Θέλει να παίξει μαζί μας;» Κόκαλο η μικρή –τη σπρώξαμε μέσα, με το μπουφάν κουμπωμένο, κάθισε πίσω από τα ντραμς, έπιασε ένα ρυθμό που είχε μάθει και οι άλλοι άρχισαν να παίζουν πάνω της –ρίξανε και κάτι σόλα. Εμείς στην πόρτα, απέναντί της, να την κοιτάζουμε. Και λέει η μικρή, την ώρα που έπαιζε, στη γυναίκα μου: «πού είναι ο μπαμπάς;» Ήμουν μπροστά στα μάτια της, ακριβώς δίπλα στη γυναίκα μου, αλλά η μικρή δεν με έβλεπε –τόσο πολύ είχε χαθεί στο παίξιμο!

Η γυναίκα μου παίζει πιάνο κι ένας φιλαράκος τής μικρής παίζει κιθάρα. Πολλές φορές τη βάλαμε να παίξει μαζί με την κιθάρα ή μαζί με το πιάνο. Εντάξει, γούσταρε, αλλά δεν τρελαινόταν κιόλας. Άσε που σύντομα βαριόταν! Προσπάθησε να στήσει κι ένα συγκροτηματάκι με τις ξαδέρφες της αλλά εκείνες δεν ξέρανε μουσική –κάνανε μια κακοφωνία ικανή να σκοτώσει ποντίκι στο χιλιόμετρο –μια φορά το ηχογράφησαν κιόλας, έτσι στα πρόχειρα. Το άκουσε η μικρή και δεν έβγαλε κουβέντα. Καπάκι έτυχε ν΄ακούσει ένα κομμάτι από Gorillaz που το χάζευα στο γιουτιούμπ. «Αυτοί παίζουν μουσική, εμείς κάνουμε βλακείες», είπε και δεν ξαναδοκίμασε από τότε με τις ξαδέρφες της.

Η μικρή τέλειωσε το Δημοτικό –ήρθε η ώρα του Γυμνασίου. Αλλά αυτό δεν είναι απλό πράγμα εν έτει 2012, ειδικά αν μένεις στην παραμεθόριο που ονομάζεται Χαλάνδρι! Βλέπεις, το κοντινότερο Γυμνάσιο είναι 2,5 χιλιόμετρα απόσταση από το σπίτι της (πάνω σε κεντρική λεωφόρο είναι το σπίτι –όχι σε τίποτα βουνά!) και δεν περνάει από εκεί ούτε λεωφορείο, ούτε τίποτα. Τουτέστιν, η μικρή έπρεπε να γυρνάει κάθε μέρα στο σπίτι της με ταξί ή να γίνει αθλήτρια στο βάδην και να διασχίζει κάτι ερημικές περιοχές –σκέτη μαγεία. Είμαστε υπερβολικοί; Μπορεί και να είμαστε! Τα βάλαμε κάτω τα πράγματα, μετρήσαμε τα λεφτά που θα ήθελε το ταξί, μετρήσαμε τα λεφτά που μας φεύγουν για φροντιστήρια αγγλικών και τα λεφτά που σε λίγο θα χρειαζόμασταν για ακόμα περισσότερα φροντιστήρια –αποφασίσαμε να τη γράψουμε σε ιδιωτικό σχολείο. Μας ερχόταν περίπου μία η άλλη! Της το ανακοινώσαμε. «Εγώ, αν είναι να πάω σε ιδιωτικό, θα πάω μόνο σε αμερικάνικο γιατί θέλω όταν τελειώσω το Λύκειο να φύγω για Αμερική», μας ξεκαθάρισε. Εντάξει, ίδια λεφτά ήταν το Αμερικάνικο με τα υπόλοιπα ιδιωτικά και είχε κάτι εγκαταστάσεις που φυσάγανε –όχι σαν κάτι κοπρίτες που είδαμε όσο ψάχναμε για σχολείο, τέλος πάντων, ας μην επεκταθώ... Όμως ήθελε εξετάσεις στα Αγγλικά για να μπεις! Της το είπαμε. «Θα διαβάσω και θα μπω», απάντησε. Αμφιβάλλαμε. Σαν σωστοί γονείς που φοβούνται να δεχτούν την αξία του παιδιού τους! Αλλά η μικρή διάβαζε όλο το καλοκαίρι από μόνη της και τον Σεπτέμβρη πέρασε τις εξετάσεις –μια χαρά. Ένεκα η κρίση, σκεφτήκαμε, μάλλον τους περάσανε όλους! Μαλακίες... Ένας στους τρεις είχε περάσει και η μικρή με την ξεροκεφαλιά της ήταν μέσα στους επιτυχόντες.

Τώρα, το ιδιωτικό σχολείο έχει κάτι ομίλους που προάγουν τη δημιουργικότητα των παιδιών και την κοινωνικοποίηση και τα λοιπά και τα λοιπά –με μια κουβέντα, τα παιδιά περνάνε καλά εκεί. Η μικρή γράφτηκε δημοσιογραφία επειδή ξεπετάει κείμενα με ρυθμό ραπτομηχανής Σίγκερ. «Από μουσική τι θα κάνεις;» τη ρωτήσαμε. «Έχει ορχήστρα το σχολείο αλλά δεν πάω με τίποτα», μας ξεκαθάρισε. Μαγκωθήκαμε –κι εγώ και η γυναίκα μου. Αν πήγαινε ορχήστρα θα γλιτώναμε ένα κατοστάρικο το μήνα που δίνουμε για ιδιαίτερα... Αλλά πέρα από αυτό, ήταν και γενικότερο το θέμα. Τι ακριβώς σκόπευε να κάνει η μικρή; Να παίζει ντραμς μόνη της μια ζωή; «Εγώ παίζω ντραμς για να εκτονώνομαι». «Εντάξει, πήγαινε να παίξεις με άλλους για να εκτονωθείς καλύτερα». «Όχι –ντρέπομαι». «Τι ντρέπεσαι;» «Δεν παίζω καλά, θα με κοροϊδεύουν».

Η γυναίκα μου πρότεινε να το αφήσουμε το ζήτημα. Να μην την πιέζουμε αφού δεν θέλει. Δεν θα καταφέρουμε τίποτα –το πολύ να την κομπλάρουμε ακόμα περισσότερο. Εγώ είχα άλλη γνώμη. Υποστήριζα οτι η μικρή γουστάρει τρελά να παίζει με άλλους απλώς κωλώνει και χρειάζεται σπρώξιμο. Πού το στήριζα αυτό; Σε διαίσθηση; Στο κόλλημά μου οτι το να παίζεις με συγκρότημα είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν στη ζωή σου; Ίσως να το στήριζα απλώς στο οτι η μικρή είναι ντράμερ –όσο κι αν αρνούμαστε να το δεχτούμε από το φόβο να μην τη φορτώσουμε με προσδοκίες στις οποίες δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί. Η μικρή είναι ντράμερ και το έχει αποδείξει.

Έκανα λοιπόν μια τελευταία προσπάθεια να την πείσω. Της παρουσίασα την κατάσταση στην ορχήστρα εντελώς εξιδανικευμένη. Οτι και καλά θα μαζεύονται, θα κάνουν γνωριμίες και θα παίζουν μεταξύ τους –ούτε δημόσιες εμφανίσεις, ούτε τίποτα. Οτι κανένας δεν θα την απορρίψει γιατί αυτή θα επιλέξει με ποιους θα παίξει. Έφτιαξα κι μια ιστοριούλα απ΄αυτές που της έλεγα όταν ήταν νήπιο για να την πάρει ο ύπνος, οτι ας πούμε υπάρχει ένα παιδάκι στο σχολείο ονόματι Τακούλης κι αυτό το παιδάκι είναι ο ενοχλητικός του σχολείου, όλα θέλει να τα μαθαίνει, χώνεται στους πάντες κι όλο ρωτάει. Κι εκείνη θα ήταν, ας συνεχίσουμε να λέμε, αραχτή με τα κουλ άτομα που θα είχε διαλέξει για συγκρότημα κι ο Τακούλης όλο θα ερχόταν και θα τους ρώταγε βλακείες και αυτοί θα απαντούσαν με τουπέ και θα ρίχνανε συνέχεια έξυπνες ατάκες, επειδή θα ήταν τυπάδες. Θα τους ρώταγε, για παράδειγμα, ο Τακούλης: «Εγώ μπορώ να έρθω στο συγκρότημα;» Κι εκείνοι θα απαντούσαν με υφάκι πολλά βαρύ: «Εσύ μπορείς να έρθεις στο συγκρότημα, αλλά το συγκρότημα δεν μπορεί να έρθει σε σένα». Γέλαγε η μικρή, κυρίως επειδή έκανα τη φωνή του Τακούλη λεπτή, σχεδόν κοριτσίστικη και τη φωνή του συγκροτήματος βαριά –σέρτικη. Και με τα χίλια ζόρια ψήθηκε να πάει στην ορχήστρα!

Από εκείνη τη στιγμή, μας ζώσανε τα φίδια –κι εμένα και τη γυναίκα μου. Έκανα καλά που την πίεσα; Κι αν πήγαινε στην ορχήστρα και τη βγάζανε ανεπαρκή; Κι αν τα έχανε λόγω κομπλαρίσματος; Αν την κοροϊδεύανε τα άλλα παιδιά; Αν, αν, αν....Α’ Γυμνασίου, μια μαλακία να κάνεις, θα σε κυνηγάει μέχρι να αποφοιτήσεις –τα θυμόμασταν όλα αυτά από τα δικά μας μαθητικά χρόνια...

Χτες ήταν η πρώτη μέρα της μικρής στην ορχήστρα. Έφυγα τρέχοντας από τη δουλειά, πήγα να την περιμένω να τελειώσει, στήθηκα έξω από την αίθουσα που κάνανε πρόβα. Μισή ώρα νωρίτερα! Άνοιξα και την πόρτα τους για να σιγουρευτώ οτι ήταν εκεί –στην αρχή δεν την είδα. Ένα πιάνο, κάνα δυο κιθάρες, ένα σαξόφωνο –πουθενά η μικρή! Κοίταξα καλύτερα –στο βάθος της αίθουσας τα ντραμς σε υπερυψωμένο βάθρο, μακριά από τους υπόλοιπους –εκεί ήταν η μικρή κι έπαιζε! Με είδε, χαμογέλασε σφιγμένα –βγήκα έξω να την περιμένω. Και μετά την άκουσα, δηλαδή τους άκουσα να παίζουν όλοι μαζί ένα τζαζ κομμάτι. Το χάνανε και το ξαναπήγαιναν από την αρχή. Το σαξόφωνο φάλτσαρε -όταν προσπαθούσε να σολάρει ακουγόταν σα να πνίγανε γατιά. Κάποιο παιδί στα πλήκτρα έχανε συχνά το ρυθμό. Δε φαινόταν να τους ενοχλεί ιδιαίτερα –σταματούσαν και το ξαναπήγαιναν. Η μικρή μού ακουγόταν εντάξει. Κανονική. Έχανε το μέτρημα όταν σολάρανε οι άλλοι, το ξανάβρισκε, συνέχιζε. Όλα καλά! Τελείωσαν, βγήκε ο καθηγητής τους, «καλά πήγαμε –ξεκινήσαμε με δύσκολο κομμάτι αλλά θα στρώσουμε», μου είπε. Δε μ΄ένοιαζε –ήθελα να δω πως είναι η μικρή. Φαινόταν ήρεμη, γαλήνια, ακομπλεξάριστη.

«Όταν ήταν να κατέβω για την ορχήστρα είχα τόσο πολύ άγχος που δεν μπορούσα ούτε την αίθουσα να βρω, με έφερε μια φίλη μου σέρνοντας! Κάθισα σε μια γωνιά και περίμενα. Ρωτάει τότε ένα παιδί, ‘ντραμς θα έχουμε;’ ‘Θα έχουμε’, του λέει ο καθηγητής. ‘Ποιον;’ ‘Αυτή εκεί’ ‘Αυτό το κοριτσάκι; Το μικρό;’ ‘Ναι’ Ανέβηκα να καθίσω στα ντραμς κι έτρεμα. Αλλά όταν ξεκίνησα να παίζω ήταν σα να μου έφευγε το άγχος, να έβγαινε από το χέρι μου, να πέρναγε στη μπαγκέτα και να άδειαζε πάνω στο τύμπανο –σε λίγο δεν είχα καθόλου άγχος εγώ, το είχαν όλο τα τύμπανα! Κάποια στιγμή ήρθε ένα παιδί και μου είπε οτι παίζω πολύ καλά, μετά ήρθαν τα κορίτσια της ορχήστρας και μου είπαν οτι είναι ενθουσιασμένες που έχουν κορίτσι στα ντραμς γιατί τα αγόρια είναι βλαμμένα και δε βγάζουν άκρη μαζί τους! Μπαμπά, ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου!»

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και η μικρή άρχισε τα τηλέφωνα για να διηγηθεί τις εντυπώσεις της. Οδηγούσα και την κρυφοκοίταζα ευτυχισμένος.

«Το κομμάτι που προβάραμε ξέρεις πώς λεγόταν;» μου είπε σε μια στιγμή. «Song for my father –το πιστεύεις; Αλλά κι έτσι να μην ήταν ο τίτλος πάλι θα στο αφιέρωνα επειδή εσύ με έπεισες να πάω εκεί», χαμογέλασε. Και μετά πρόσθεσε κλείνοντας πονηρά το μάτι: «Εσύ κι ο Τακούλης!»

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως