Μουσική για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος

Ήταν  Κυριακή πρωί, πριν κάνα δυο μήνες απ΄ότι θυμάμαι, που αποφάσισα οτι είχα ανάγκη να ακούσω κάτι καινούργιο. Κάτι φτιαγμένο από νέους μουσικούς που να κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια ρε παιδί μου…  Γιατί, ας το παραδεχτούμε, η μουσική που έχω για παρέα την τελευταία τριακονταετία είναι αυτό ακριβώς –μουσική τριακονταετίας.

Κι επειδή δεν υπάρχει πλέον το Happening και ο Ασλάνογλου –να περάσω από εκεί, ν΄αράξω και να πληροφορηθώ για τα καινούργια πράγματα, αποφάσισα να ψάξω μέσω διαδικτύου. Με τον παλιό τρόπο όμως –δηλαδή ξεφυλλίζοντας περιοδικά. Μπήκα λοιπόν στη σελίδα του ΝΜΕ κι άρχισα το ξεψάχνισμα –κοίταξα κάτι λίστες, διάβασα διαγωνίως κάτι κριτικές, ότι μου χτύπαγε στο μάτι το γιουτούμπιαζα για να πάρω μια γεύση. Βρήκα κάμποσα ενδιαφέροντα πράγματα που κυκλοφορούν τώρα –συγκινήθηκα από δυο ψυχωτικές, τη Sharon Van Etten (με το λαδωμένο α λα PJ Harvey μαλλί) και τη Jessica Lea Mayfield (οτι κοντινότερο σε σχιζοφρένεια έχει κυκλοφορήσει στο μουσικό στερέωμα του αμερικάνικου νότου) –τέλος πάντων, αυτά είναι γούστα.

Γιατί πέρα από τα γούστα υπάρχουν και οι συγκροτηματάρες. Αυτοί που τους ακούς και τρέχεις να βρεις ότι έχουν κυκλοφορήσει και μετά παρακαλάς να τους δεις ζωντανά και να κυκλοφορήσουν καμιά δεκαριά δίσκους στο καπάκι –έτσι, μπας και χορτάσεις. Από την κυριακάτική μου εκείνη αναζήτηση,  κόλλησα σε δυο τέτοια συγκροτήματα.

Κατά πρώτον και σύμφωνα με τις ποταπές μουσικές μου καταβολές (οι οποίες με ωθούν στη λατρεία της φασαρίας), στους Parquet Courts. Τετραμελής Νεοϋρκέζικη (κατά δήλωσή τους) μπάντα της οποίας τα 3 μέλη κατάγονται από το Τέξας! Τους έχουν κατατάξει στα πανκ, ποστ πανκ συγκροτήματα, τους έχουν πει ψυχεδελικούς και slackers –σαχλαμάρες… Οι τύποι παίζουν αγνό garage και μάλιστα το παίζουν και σε γκαράζ (καταπληκτική η συναυλία τους στο ποδηλατάδικο του Mellow Johnny στο Όστιν!) Έχουν δώσει και μια συναυλία στο ΑΝ (όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων) αλλά δεν τους ήξερα τότε –γαμώ την ατυχία μου γαμώ! Γενικώς, δίνουν συναυλίες, είναι τέτοιο συγκρότημα. Ηχογράφησαν τον δεύτερό τους δίσκο σε 3 μέρες (δηλαδή απλώς έπαιξαν τα κομμάτια ζωντανά και τα έγραψαν επιτόπου), είναι συνηθισμένα ατομάκια αλλά όχι φλούφληδες σαν κάτι σουπεργκρουπάρες που βλέπω να κυριαρχούν στο, και καλά, εναλλακτικό ροκ.

Γράφουν πρώτα τους στίχους και μετά τη μουσική –πράγμα σπάνιο για το είδος που παίζουν, αλλά όταν έχεις κάμποσο ταλέντο μπορείς να δέσεις δυνατό στίχο με ακόμα δυνατότερο ρυθμό και να βγάλεις αριστουργήματα. Παράδειγμα: το Master of my craft. Με ρεφρέν περισσότερο κολλητικό από τσίχλα σε αθλητικό παπούτσι διαθέτει στίχους όπως: «Έχω κάνει ρεκόρ, πάω για χρυσό μετάλλιο, χρυσό δίσκο, χρυσορυχείο/ έχω το όνομά μου τυπωμένο σε γλώσσες σε μπλουζάκια και σε μυαλά/ Ποιότητα κλινοσκεπασμάτων –υψηλή/ Συνδρομές μελών –υψηλές/ Χρέωση ανά ώρα –υψηλή/ Ένα λεπτό από το χρόνο σου;/ Ξέχασέ το!» 

Πουλάνε τον δεύτερό τους δίσκο το Light up Gold μαζί με το πρώτο τους ΕP το Tally All the Things That You Broke –εντυπωσιακό υλικό, κοφτερό, πεντακάθαρο και αρκούντως φασαριόζικο. Μιλάνε εκεί μέσα για απλά πράγματα –για τις Καριέρες στη Μάχη, τις μοναδικές καριέρες που έχουν απομείνει στους Αμερικάνους, για την έλλειψη έμπνευσης στο Borrowed Time (το οποίο στις συναυλίες το παίζουν κολλητά με το Master of my craft και παίρνουν κεφάλια κανονικά), για Stoned and Starving βόλτες στην πόλη («Έκοβα βόλτες στο Ρίτζγουντ, στο Κουίνς/ ξεφύλλιζα περιοδικά/ ήμουν τόσο μαστουρωμένος και πεινασμένος./ Διάβαζα συστατικά/ αναρωτιόμουν ‘μπορώ να το φάω αυτό;’/ ήμουν τόσο μαστουρωμένος και πεινασμένος»)

Δεν φοβούνται να ανακατέψουν τρίλεπτα με δεκάλεπτα κομμάτια, αυτό που τους νοιάζει είναι να πλακωθούν με τις κιθάρες κολλημένες στους ενισχυτές. Και δεν καταλαβαίνουν από ταμπέλες. Ο πρώτος δίσκος που άκουσε ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους Andrew Savage ήταν το Computer World των Kraftwerk, τον είχαν οι γονείς του στο σπίτι και τον έμαθε απέξω. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασε: «Ήταν από ένα συγκρότημα που λεγόταν SMD —το οποίο φανταζόμουν οτι σήμαινε "Suck My Dick"—και το 7" λεγόταν  King of Drunk.Το παράγγειλα όταν το είδα στο Maximum RocknRoll, είχε ένα σκελετό να πίνει μπύρα και να κατουράει σε μια τουαλέτα και έγραφε ‘στείλε 8 δολάρια σ΄αυτή τη διεύθυνση’. Ο δίσκος ήρθε έξι μήνες μετά και είχε ένα σημείωμα όπου μου ζητούσαν συγνώμη για την αργοπορία».

Ο τρίτος δίσκος τους  (Sunbathing Animal –τίτλος εμπνευσμένος από τη γάτα τους που λιάζεται στο παράθυρο!)  δεν έχει την ωμότητα του προηγούμενου αλλά είναι πολύ πιο άρτιος τεχνικά. Και στιχουργικά φαίνεται οτι τα παιδιά αρχίζουν να κινούνται σε πιο δύσβατα μονοπάτια.  Κομμάτια όπως το Dear Ramona που μιλάνε για μια κοπέλα η οποία «Γεννήθηκε σε μια αφύσικη πολιτεία που κανένας πατέρας δεν τη διεκδικεί/ Αυτή την κόρη που αποταμιεύει συνδρομές από παραστάσεις στις οποίες κανένας δεν την έχει δει να παίζει/ Φτιάχνει πρωινό για δύο κάθε πρωί και πίνει καφέ χωρίς ζάχαρη το βράδυ/ Κι όποιον έπεσε στο κρεβάτι μαζί της μπορείς να τον διαβάσεις στο σημειωματάριό της».

Στην κριτική για την αθηναϊκή τους συναυλία που δημοσιεύεται στο Avopolis διαβάζω μεταξύ των άλλων: «Mε διθυράμβους που δεν σ’ αφήνουν να τους προσπεράσεις σαν μία ακόμα indie μετριότητα χωρίς να τους ακούσεις, και με διπλή αναφορά στο τελευταίο τεύχος του Rolling Stone, οι Parquet Courts έφτασαν από το Μπρούκλιν στην Αθήνα υποσχόμενοι κάμποσα. Παρά το ρίσκο που εμπεριέχει, το να βλέπεις μια μπάντα «τώρα που συμβαίνει» είναι πάντα συναρπαστικό (ποιος αλήθεια δεν θα 'θελε να είχε προλάβει τους Franz Ferdinand στο Ρόδον;). Κι όμως, κάτι λιγότερο από τα 2/3 της μικρής χωρητικότητας του An Club γέμισαν. Γιατί ο Έλληνας ακροατής πολύ πιο εύκολα επιλέγει να μαγευτεί από το μοναδικό-υπερθέαμα-του-The Wall-ξανά-στην-πόλη-σας, ή να θαυμάσει τον Γιάννη Χαρούλη με λίγο τσίπουρο κρυμμένο στην τσάντα, από το να κοιτάξει τι γίνεται λίγο παραέξω. Τα ξέρετε αυτά.»

Κι ο συντάκτης καταλήγει οτι οι Parquet Courts είναι: «μια μπάντα τόσο καλή, που μάλλον δεν θα μπει στον κόπο να γίνει σπουδαία.»

Συμφωνώ διαφωνώντας – η σπουδαιότητα των Parquet Courts έγκειται στο ότι ποτέ δεν θα μπουν στον κόπο να γίνουν σπουδαίοι.

Το δεύτερο συγκρότημα που με εντυπωσίασε και (με όση αντικειμενικότητα μού απομένει μπορώ να διακρίνω οτι) είναι σημαντικότερο από τους Parquet Courts –ονομάζεται Wolf Alice. Από το Λονδίνο της Αγγλίας –το κανονικό -τρία αγόρια κι ένα κορίτσι  έχουν βαλθεί να ξανακάνουν την ποπ συνταρακτική.

Αυτό το συγκρότημα λειτουργεί σε διάφορα, αλληλοσυμπληρούμενα,  επίπεδα. Έχουν κάτι μελωδίες σα να περπατάς σε αμμουδερή θάλασσα και να πατάς αχινό, έχουν στίχους μελαγχολικούς όπως θα περίμενες από ένα σωστό εφηβικό ποπ συγκρότημα και τα βιντεοκλίπ τους είναι αριστουργήματα νεανικής οργής και καταγγελίας. Α ναι –στις συναυλίες τους ξεσκίζουν τα κομμάτια τους σε εκτελέσεις που θα ζήλευαν κάμποσα hardcore συγκροτήματα.  Δίνω παράδειγμα:

Υπάρχει αυτό το τραγούδι τους που λέγεται «Fluffy». Η μουσική του ξεκινάει από φολκ ποπ  («λόγω των περιορισμένων μέσων που είχαμε στην αρχή, δεν είχαμε ηλεκτρικές κιθάρες ούτε ενισχυτές και δεν ξέραμε κανέναν που να παίζει ντραμς», λέει η Ellie) για να καταλήξει σε κανονικό βομβαρδισμό για headbangers,( «γιατί βλέπω το υπόλοιπο συγκρότημα να αδημονεί και θέλω να τους δώσω κάτι για να χτυπηθούν», λέει ο Theo). Οι στίχοι του είναι ήδη γνωστοί σε όποιον έχει ακούσει αξιοπρεπή ποπ από την εποχή των Beatles και δώθε: «Μοιάζεις έξυπνος αλλά δε με νοιάζει/ δεν ψάχνω για έρωτες/ θα πούλαγα την ψυχή μου για να γλιτώσω από εδώ πέρα!/ Τι μπορεί κανείς να κάνει σε μια πεθαμένη πόλη;/ Δεν το πιστεύω οτι ζω εδώ/ κι έτσι ψάχνω για φτηνές συγκινήσεις με τον τρόπο που εγώ ξέρω/ 16 χρονών!/ Τόσο γλυκιά!/ 16 χρονών!»Το βιντεοκλίπ παρουσιάζει την ιστορία του συγκροτήματος –πώς τα δυο αρχικά μέλη του συνάντησαν τα υπόλοιπα δυο. Και ο τίτλος του τραγουδιού είναι το όνομα τού γάτου τους!

Απ΄όπου κι αν το πιάσεις βρωμάει αριστούργημα!

Έχουν κυκλοφορήσει ένα ΕΡ και ένα σινγκλ, περιοδεύουν συνέχεια κι ακούγεται οτι ετοιμάζουν τον πρώτο τους δίσκο –φυσικά σαρώνουν στα ανεξάρτητα τσαρτ κι εκεί έξω τους περιμένουν σαν τον Χριστό στα Ιεροσόλυμα. Έχουν περισσευούμενο ταλέντο και απεριόριστο θράσος, δεν έχουν αναστολές, δεν κωλώνουν να αναμείξουν ντίσκο με φολκ και χαρντκορ με ποπ –παίζουν την καλύτερη μουσική που άκουσα τα τελευταία χρόνια κι ας μου αρέσουν λιγότερο από τους Parquet Courts.

Το Blush είναι, μάλλον ένα από τα 30 καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου, το βίντεό του είναι σκέτο ποίημα και το Moaning Lisa smile είναι ο εξυπνότερος τίτλος τραγουδιού που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Και μιλάνε ανοιχτά για ομοφυλοφιλία, εφηβικό τραμπουκισμό, εχθρικές πόλεις, περίεργους έρωτες –όλα αυτά που απασχολούσαν τους νέους από την εποχή του Κάιν και του Άβελ και δώθε…

Περισσότερες πληροφορίες για τα συγκροτήματα:

Parquet Courts

Wolf Alice

Posted in: Κολλήματα