6. Νύχτα εσωτερικών χώρων

Περίληψη προηγουμένων:

1. Όπου ο ήρωας κατεβαίνει από το αεροπλάνο επιστρέφοντας στην κωλοπόλη του μετά από 20 χρόνια. Τον περιμένει μια παλιά φίλη, η Ρέα και μπόλικος, άσχετος με το θέμα, εκνευρισμός.
2. Δίνονται κάποιες αναγκαίες εξηγήσεις σχετικά με τον Πέτρο, που σαπίζει σε ψυχιατρείο και ο ήρωας ξανασυναντάει την κτηνώδη κίτρινη -μπλε Τενερέ 600.
3. Η Τενερέ πηγαίνει στο συνεργείο και ο ήρωας ανακαλύπτει οτι τον ανακάλυψαν.
4. Μια επίσκεψη στο μπαρ ενός παλιού φίλου, Σπήλιος το όνομα, καταλήγει σε κλωτσοπατινάδα, όπου ο ήρωας τις αρπάζει δεόντως. Σκοπός της επίσκεψης είναι η αναζήτηση πιστολιού.
5. Μετά από άγονη περιπλάνηση (που λένε και οι μορφωμένοι) ο ήρωας βρίσκεται σε δανεικό αυτοκίνητο να παρακολουθεί το σπίτι των γονιών του Πέτρου. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται η Έλλη.


Την παρακολουθούσα όσο ανακάτευε το ξέπλυμα χρώματος σοκολατί. Σταμάτησε για λίγο, έβγαλε ένα τσιγάρο, το άναψε και το παράτησε στο τασάκι –έτσι για ατμόσφαιρα. Είχα είκοσι χρόνια να τη δω, ένα κοριτσάκι του Δημοτικού ήταν τότε, που γκρίνιαζε συνέχεια να το πάμε βόλτα με τις μηχανές. Καμιά σχέση με τη γυναίκα που καθόταν απέναντί μου ανακατεύοντας τη σοκολατί αηδία –βιάστηκα να τραβήξω τα μάτια μου αλλού όταν με κοίταξε. Η μικρή Έλλη που είχε γίνει κανονική Έλλη –ζβούριξα μια εσωστρεφή σφαλιάρα στον εαυτό μου για να συνέλθω. Ακόμα μικρή είναι για σένα ρε κορόιδο! Και είναι και αδερφή του Πέτρου –παλιομαλάκα λιγούρη!
«Λοιπόν, δεν άλλαξες πολύ», είπε αδιάφορα.
«Αυτό … μοιάζει με κομπλιμέντο;» αναρωτήθηκα χαζά.
«Αν πέρναγες τον εαυτό σου για όμορφο τότε… ναι, μπορείς να το πάρεις για κομπλιμέντο», απάντησε ψυχρά.
Χαμογέλασα.
«Από πού ψωνίζεις ατάκες πιτσιρίκα; Γιατί οι δικές μου περνάνε κρίση ταυτότητας τώρα τελευταία».
Τράβηξε μια γερή από το τσιγάρο της, με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια.
«Αν δεν κόψεις το ‘πιτσιρίκα΄ θα χεστούμε –εντάξει;» προειδοποίησε όλο σοβαρότητα.
«Απειλή;» ενδιαφέρθηκα να μάθω.
«Ότι γουστάρεις», μουρμούρισε. Ωραίο τυπάκι η πιτσιρίκα!
Ευτυχώς μας διέκοψε ένα παπιγιονάτο γκαρσόνι που πήρε πρέφα ότι είχα πιει δυο γουλιές νερό και τσακίστηκε να τις αναπληρώσει. Καπάκωσα το ποτήρι μου με την παλάμη.
«Άστο αδερφέ. Γιατί όσο γεμίζεις τόσο θα πίνω και στο τέλος θα τα κάνω πάνω μου», εξήγησα.
Έφυγε χολωμένος.
«Για πες μου λοιπόν, τι γύρευες έξω από το σπίτι μου;» επανέφερε το θέμα η Έλλη.
«Περαστικός», μουρμούρισα.
«Που είδες φως και είπες ν’ αράξεις –έτσι;»
«Κάπως έτσι», παραδέχτηκα.
«Εντάξει, θα κάνω ότι το δέχομαι για αρχή», με πληροφόρησε.
Προτίμησα να μην απαντήσω. Είχα ένα μάτσο σκυλομούρηδες να μυρίζουν τα βήματά μου και τίποτα δεν πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο. Κυρίως επειδή δεν υπήρχε σχέδιο. Αλλά η Έλλη ήταν ένα απρόβλεπτο εμπόδιο. Δεν έπρεπε να βρίσκεται εδώ, δεν έπρεπε να μιλάμε τώρα. Η Έλλη ήταν το καρφί που απειλούσε να ξεφουσκώσει τα λάστιχά μου και «είναι ανόητο να κλωτσάς κόντρα στα καρφιά», όπως είχε εξηγήσει ο Υπεράνω στον Εβραίο, από αρχαιοτάτων χρόνων.
«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε.
«Ότι είναι καιρός να μου πεις μερικά πράγματα που δεν ξέρω», απάντησα. «Σχετικά με τον Πέτρο».
Κατέβασε τα μάτια.
«Τι να λέμε τώρα; Τι ωφελεί;» ψιθύρισε.
«Αυτό άστο να το κρίνω εγώ», είπα σταθερά.
«Εντάξει τώρα … αφού τα ξέρεις … Οι μπάτσοι μας ειδοποίησαν … κάποιοι μπάτσοι γνωστοί του πατέρα μου … Τα είχαν μάθει όλα, είπαν να κρυφτεί ο Πέτρος για να περάσει το αυτόφωρο. Μετά … οι γονείς μου δεν έβλεπαν άλλη λύση … μειωμένος καταλογισμός … κρίση σχιζοφρένειας, κάτι τέτοιο … Αλλά ο Πέτρος δεν ήθελε –πήγε στο σπίτι … ξέρεις, με τη Ρέα …»
«Από πού έμαθαν για μας οι μπάτσοι;» τη διέκοψα.
Ξαφνιάστηκε.
«Που να ξέρω;» το σκέφτηκε λίγο. «Δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό … ίσως ο πατέρας μου να ξέρει περισσότερα … Εμένα με έστειλαν σε μια θεία μου … στην Πάτρα …δεν ήμουν εδώ όταν ….»
«Και οι γέροι σου; Δεν έχετε μιλήσει γι΄αυτό; Τι σου λένε;»
«Τίποτα. Ο Πέτρος απλώς δεν υπάρχει. Δεν με πήγαιναν ποτέ να τον δω –πήγα μόνη μου όταν μεγάλωσα … Δεν με θυμόταν, δεν με αναγνώριζε καν… Κοίταζε … είναι ανατριχιαστικό … κοίταζε μέσα από μένα, πίσω μου –κατάλαβες;»
«Σου είπε κάτι αυτές τις φορές που τον είδες;»
Έσμιξε τα φρύδια της, προσπαθώντας να θυμηθεί.
«Ασυναρτησίες …Ότι κάποιος του έκλεψε το Σουμπούτεο από το δωμάτιό του … ότι δεν του αρέσουν οι φράουλες … Όλο τα ίδια … Και κάτι ασυνάρτητα για έναν καρχαρία… Θα τον σκοτώσει τον καρχαρία, θα βγει από εκεί μέσα πετώντας να σφάξει τον καρχαρία … τέτοια έλεγε», την είδα να κατεβάζει το βλέμμα της, μάλλον το πήγαινε για ψιχάλα.
«Ποιον καρχαρία;» αναρωτήθηκα.
«Ξέρω ‘γω; Ασυναρτησίες, σου το είπα από την αρχή», είχε παγώσει τη φωνή της για να μη φανεί μπόσικη συναισθηματικά –το εκτίμησα πολύ αυτό.
Και τότε πήρε τον αναπτήρα μου στα χέρια της. Ετοιμάστηκα να εκνευριστώ, αλλά δεν τον άναψε, τον στριφογύρισε και τον ζύγισε πριν τον ξαναφήσει δίπλα στην καπνοσακούλα μου.
«Ωραίο κομμάτι», είπε.
«Παρομοίως», μου ξέφυγε εμένα.
«Τι;»
«Τίποτα –για τον αναπτήρα λέω», πήγα να τα μπαλώσω. Με κοίταξε. Χαμογέλασε.
«Εσύ που ήσουν χαμένος όλα αυτά τα χρόνια;»
«Έκανα ευρωπαϊκή τουρνέ, σαν το τσίρκο Μεντράνο. Αλλά δεν έκοβα πολλά εισιτήρια τώρα στα τελειώματα -είπα λοιπόν να γυρίσω πίσω».
Γέλασε νευρικά.
«Έχεις φάση!»
«Έχω κι απ΄αυτό, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα», απάντησα βιαστικά. «Λέω να σε πάω σπίτι σου τώρα, γιατί έχω κάποιες δουλειές …»
Δεν έδειξε να συγκινείται. Άραξε πίσω στην καρέκλα της, άπλωσε και τα πόδια κάτω από το τραπέζι.
«Δεν τελειώσαμε», είπε.
Έγειρα μπροστά, ρούφηξα τις τελευταίες γουλιές από το μαυροζούμι μου και χαμογέλασα.
«Αυτό θα κάνω πως δεν το άκουσα πιτσιρίκα», είπα κοφτά.
Την αμέσως επόμενη στιγμή ένα ποτήρι νερό, σχολαστικά ξαναγεμισμένο από τον παπιγιονάκια, προσγειώθηκε στο στήθος μου. Πρώτα το περιεχόμενο και μετά το ποτήρι. Έμεινα ακίνητος. Το ποτήρι κύλησε στο πάτωμα αλλά δεν έσπασε.
«Εντάξει; Ολοκληρώθηκε το σόου;» ζήτησα να μάθω.
«Σε είχα προειδοποιήσει», μου θύμισε.
«Σωστά. Σήκω τώρα να σε πάω σπίτι σου γιατί αλλιώς θα γυρίσεις περπατώντας».
«Δεν τελειώσαμε», ξαναείπε.
«Κοίτα μπλέξιμο βραδιάτικα!» φώναξα. «Τι θέλεις τώρα δηλαδή; Να το κάνουμε πουτάνα το μαγαζί;»
Άναψε ένα τσιγάρο με τον αναπτήρα μου κοιτάζοντάς με στα ίσα.
«Εγώ σου είπα ότι με ρώτησες. Τώρα πες μου τι γύρευες έξω από το σπίτι μου. Μετά μπορείς να πας να γαμηθείς –αδιαφορώ».
Ξεφύσησα, σήκωσα τους ώμους με χαμογελαστή αδιαφορία, αλλά βαρέθηκα και το παράτησα γιατί είδα ότι δεν περνούσαν τα στυλάκια σ΄αυτή τη μικρή.
«Ήρθα να δω το σπίτι του Πέτρου. Να δω και τους γέρους σου που τους πεθύμησα. Εντάξει;»
Συνέχισε να με κοιτάζει. Τα νεύρα μου κόντευαν να γίνουν σερπαντίνες.
«Καθόλου εντάξει. Σε θυμάμαι από παλιά –η νοσταλγία δεν ήταν το φόρτε σου. Ήμουν μικρή αλλά όχι ηλίθια. Και κόβω φάτσες τόχω ακόμα αυτό –για να είσαι εσύ εκεί έξω κάποια φασαρία ετοιμάζεις. Έχω δίκιο;»
«Ότι πεις», ένευσα κουρασμένα.
«Σωστά. Λέω λοιπόν ότι αν σκοπεύεις να κάνεις σαματά, ξανασκέψου το. Ο γέρος μου είναι όλο ψουψού στο τηλέφωνο τις τελευταίες μέρες, μάλλον με τους μπασκίνες. Θα σε δέσουν πριν τους πλησιάσεις στα δέκα μέτρα».
Το έπαιξα Ιάπωνας τουρίστας.
«Σ΄ευχαριστώ για την προειδοποίηση, αλλά δεν έχω τέτοιο σκοπό …»
Με κοίταξε γελώντας ειρωνικά. Δεν το είχε χάψει.
«Καλά εντάξει … Ούτε εγώ έχω σκοπό να γεράσω προσπαθώντας να σου βγάλω μια κουβέντα. Που πάμε τώρα;»
Κέρωσα.
«Εσύ σπίτι σου κι εγώ στις δουλειές μου», υπενθύμισα.
«Είναι νωρίς ακόμα, δεν σκοπεύω να κλειστώ μέσα. Θα με κατεβάσεις μέχρι το κέντρο;»
Μπλέξαμε ρε γαμώτο! Σκόπευα να περάσω από τις γειτονιές του σταθμού για να συσφίξω τις σχέσεις μου με το αλλοδαπό στοιχείο –ρουμάνικης καταγωγής και προελεύσεως κατά προτίμηση. Έπρεπε λοιπόν να την ξεφορτωθώ.
Άφησα κάτι κέρματα στο τραπέζι και της έκανα νόημα.
«Άντε, έλα να σου κάνω τον ταρίφα μπας και γλιτώσω από σένα», μουρμούρισα.
«Θέλεις πολύ να γλιτώσεις;» είπε γλύφοντας τα χείλη της.
Το άφησα να περάσει στο ντούκου –γαμώ την καταδίκη μου μέσα!

Οδηγούσα αμίλητος όσο εκείνη απλωνόταν -τα γόνατά της σφήνωσαν στο ταμπλό. Είχε μακριά πόδια, το παντελόνι–τεράστια καμπάνα τραβήχτηκε, πρόβαλαν κάτι ψηλές ριγέ κάλτσες, σε στυλ «πουριτανή μαθήτρια». Συγκεντρώθηκα στο δρόμο μη στουκάρουμε πουθενά –η μικρή ήταν ζόρικη γκόμενα, τι να λέμε τώρα!
«Τι σκέφτεσαι να κάνεις;» με ρώτησε.
«Σχετικά με ποιο πράγμα;»
«Σχετικά με τον Πέτρο. Θα πας να τον δεις;»
«Ναι»
«Και τι άλλο;»
«Δεν έχω αποφασίσει».
«Ψέματα».
Γύρισα να την κοιτάξω.
«Πολύ μου μπαίνεις πιτσιρίκα».
Σήκωσε την τσάντα της και μου την κοπάνησε κατακέφαλα. Πόνεσα. Με είχε βρει πάνω στο αυτί, στο ίδιο σημείο που με κοπάνησαν νωρίτερα. Τι διάολο τον έπιασε τον κόσμο με το αυτί μου; Υπήρχε κάτι που δεν έπρεπε ν΄ακούσω; Απόρησα.
«Θα τον βγάλεις έξω –έτσι;» ρώτησε.
«Ποιον;»
«Άσε τις μαλακίες ρε γαμώτο!»
«Εγώ τις αφήνω, αυτές δε με αφήνουν».
«Θα τον βγάλεις έξω, το ξέρω. Θέλω να τον δω όταν το κάνεις –εντάξει;»
«Ότι πεις».
Με κοίταξε αμίλητη και μετά βάλθηκε να σκαλίζει το ραδιόφωνο. Πέρασε μία όλους τους σταθμούς –κουδούνισε το μυαλό μου. Καψουροτράγουδα, ποπ με μπουζούκι, ποπ με τσιρίδες, ποπ με τζατζίκι, αηδίασα. Ευτυχώς, έκλεισε κάποια στιγμή το ραδιόφωνο, αλλά δυστυχώς άρχισε να σκαλίζει τα cd της Ρέας.
«Τίνος είναι το αμάξι;» ρώτησε.
«Της Ρέας», απάντησα.
«Ξενέρωτη», αποφάνθηκε αφήνοντας τα cd στην άκρη.
«Ναι, ενώ εσύ … Μαλαθρώνας σκέτος!» ψευτοθαύμασα.
«Μαλα … τι;» απόρησε.
«Μαλακίες για να περνά η ώρα», είπα.
Φτάναμε στην Ακαδημίας.

«Άσε με εδώ».
«Εντάξει».
«Μη χαθούμε».
«Όχι βέβαια!»
«Κοροϊδεύεις;»
«Όχι βέβαια!»
«Θα σε βρω πάντως, όπου κι αν είσαι».
«Αν δε σε βρω εγώ πρώτος».
Βρόντηξε την πόρτα και χάθηκε προς τις φωτισμένες βιτρίνες της Σκουφά.

Είχα πάρει συλλαβιστά τον έρημο δρόμο –αντίθετη κατεύθυνση από τη δική της, γι΄αυτό την έβγαλα γρήγορα από το οπτικό μου πεδίο. Η αδερφή του Πέτρου. Η πιτσιρίκα!
«Ξέρεις τι μου είπε σήμερα η μικρή;»
«Τι;»
«Ότι θα πάρει μηχανή όταν μεγαλώσει και θα σου ρίξει στ΄αυτιά».
«Ναι καλά! Κι εγώ θα τρέχω τότε στην Νταϊτόνα –συνταξιούχος δίπλα στον Κανταλόρα!»
«Ρε μην το γελάς! Είναι κέρατο βερνικωμένο η μικρή –άμα το λέει θα το κάνει!»
Δεν το είχε κάνει τελικά. Δεν πήρε μηχανή –αλλά είχε δίκιο ο Πέτρος. Κέρατο βερνικωμένο. Και γκομενάρα! Έστριψα χωρίς να βγάλω φλας, κάποιος φρέναρε κορνάροντας πίσω μου. Σήκωσα ενστικτωδώς χειρόφρενο –να βγω έξω, να τον πλακώσω. Το μετάνιωσα, έκανα νόημα με το χέρι στο στήθος, «συγνώμη ξεχάστηκα». Ο τύπος μου έκανε κωλοδάχτυλο –τι να πεις; Άμα δεν τους γαμήσεις, σε γαμάνε εκείνοι –χρόνια τώρα η ίδια κατάσταση.

Πάρκαρα στον σταθμό του τρένου, κάπου φωτεινά για να μην το κανιβαλίσουν το αμάξι της Ρέας και πήρα την Ηπείρου με τα πόδια. Σκοτεινές φάτσες στα πεζοδρόμια, σκουπίδια κλωτσημένα μακριά από τους κάδους –μια χαρά ήταν ο δρόμος. Όπως παλιά. Μόνο οι ταμπέλες είχαν αλλάξει –τότε είχαν ένα λαμέ αμερικάνικο στυλάκι, τώρα έμοιαζαν εξωτικές, σλάβικες, πολωνέζικες, κογκολέζικες, ξέρω ‘γω … Είδα μια επιγραφή που αναβόσβηνε «ντισκοτέκ» και εννοούσε «κονσομασιόν» -μπήκα μέσα. Βρωμούσε το αποσμητικό χώρου ανακατεμένο με ιδρώτα και φτηνά λιβάνια. Κάθισα στη μπάρα.
«Θα με κεράσεις ένα ποτό ομορφούλη;» έπεσε δίπλα μου το γερασμένο κορίτσι, στριμώχνοντας ένα νερουλιασμένο μπούστο στο μπουφάν μου.
Δεν γύρισα να την κοιτάξω.
«Δυο ουίσκια», ξεθάρρεψε η χαροκαμένη.
«Να πάνε τα ουίσκια, αλλά άνοιξε και μια μπύρα γιατί είμαι στομαχικός», είπα στον μπάρμαν. Μετά στράφηκα στη γυναίκα.
«Μπορώ να σε κεράσω άλλα δυο ποτά και μάλιστα χωρίς να τα γράψεις κάβα. Θέλω όμως να πω δυο κουβέντες με τον άντρα σου», της είπα.
«Άντρα μου;» αναρωτήθηκε.
«Ναι μωρέ, αυτόν που στα παίρνει. Ξηγήσου τώρα γιατί δεν έχω χρόνο για πάρλα».
Κούνησε το κεφάλι της. Έριξε μια βιαστική ματιά στο τραπέζι «βάθος κήπος», δίπλα στους καμπινέδες. Πήρα γραμμή –άφησα ένα πενηντάρικο και τραβήχτηκα προς τα κει.
Τρία κουμάσια είχαν απλώσει τις ποδάρες τους ρουφώντας κοκακόλες. Με είδαν, ψάρωσαν κάπως, έσυρα την καρέκλα να καθίσω, κουμπώθηκαν.
«Καλώς τους λεβέντες», χαιρέτισα. «Δεν πειράζει να πιούμε μια μπυρίτσα παρέα –πειράζει;»
Με κοίταγαν μουγκοί. Πέταξα την καπνοσακούλα στο τραπέζι και έφερα αργά το χέρι στη μέσα τσέπη του μπουφάν. Οι τύποι απέναντί μου μανούριασαν φέρνοντας τα χέρια στις τσέπες τους. Γούστο θα είχε να το παίξουμε γουέστερν εδώ μέσα! Τράβηξα το πορτοφόλι μου και το ακούμπησα δίπλα στην καπνοσακούλα. Ronson δεν είχα βγάλει ακόμα γιατί τους έκοβα για αρπάχτρες. Άνοιξα το πορτοφόλι, ξεχώρισα ένα κατοστάρικο χωρίς να τους αφήσω να δουν τα υπόλοιπα χρήματα.
«Έχω αυτό εδώ και λέω να το αφήσω στο τραπέζι», είπα μιλώντας στον κανένα.
Κοίταξαν το κατοστάρικο.
«Θα μπορούσα όμως να βάλω κάτι ακόμα, έτσι για την παρέα –τι λες;» και κάρφωσα απότομα τα μάτια μου στον μεσαίο που φαινόταν λιγότερο αργόστροφος.
«Τι να πω;» απάντησε ξαφνιασμένος.
Χαμογέλασα επαινετικά –δεν πρέπει να αποθαρρύνεις τα παιδιά στα πρώτα τους λογάκια.
«Να πεις, πι χι, ότι σου βρίσκεται κάποιο κουμπούρι αγκαζέ με το σχετικό κουτί σφαίρες… Αυτό θα σπάσει κάπως τη μοναξιά του κατοστάρικου στο τραπέζι –δε νομίζεις;»
Τραβήχτηκαν πίσω ταυτόχρονα.
«Τι είναι αυτά που λες κύριος; Τι δουλειά έχουμ΄εμείς;»
Έσκυψα, πλησίασα. Μιλούσα μόνο στον μεσαίο, τους υπόλοιπους στο φτύσιμο –ήταν θέμα σοβαροφάνειας και οικειότητας.
«Μη με κουράζεις ρε φιλαράκι –αφού ξέρεις ότι δεν είμαι μπάτσος! Πληρώνω, αγοράζω, εξαφανίζομαι –τίμια πράγματα. Μη μου φας όλο το βράδυ με μαλακίες –έχουμε και σπίτια δηλαδή, μας περιμένει κι η γυναίκα σου!»
Κοίταξε πίσω από την πλάτη μου, δεν έπιασε το χιούμορ. Εντάξει, δεν είχα απαιτήσεις.
Οι λέρες συνεννοήθηκαν με τα μάτια, ένας από αυτούς φαινόταν να ζορίζεται, αλλά ο μεσαίος του μούγκρισε κάτι ακαταλαβίστικα και τον γείωσε.
«Εντάξει φίλε. Σε μισή ώρα στη γωνία», μου είπε συνωμοτικά.
«Μισή ώρα –μέσα είμαι. Αλλά σε ποια γωνία;»
Μου έδειξε έξω δεξιά, με τον αντίχειρα.
«Και γιατί όχι εδώ;» ξαναρώτησα.
Πετάρισε τσαχπίνικα τα μάτια.
«Δεν κάνει, δεν είναι σωστό …» χαχάνισε.
Γλύκα σκέτη ήταν ο καργιόλης!

Σηκώθηκε μαζί με τον διπλανό του και άφησαν τον τρίτο να με φυλάει. Είπαν κάτι στον μπάρμαν πριν φύγουν –άπλωσα τα πόδια μου σε στυλ «ψύχραιμος». Δεν ήμουν. Ήξερα ότι εκεί έξω θα μου την έστηναν. Ήταν τόσο σίγουροι ότι ψάρεψαν κορόιδο που δεν είχαν μπει στον κόπο να κάνουν παζάρια για την τιμή. Έτσι, για τα μάτια ρε πούστη μου!

Ο βρομύλος απέναντι, μου χαμογέλασε σάπια –ανταπέδωσα. Μετά ζήτησε συγνώμη και πήγε στη μπάρα, διασταυρώθηκε με τη φακλάνα που με πλησίαζε τραμπαλίζοντας. Εκείνη άφησε μια μπύρα μπροστά μου κι ένα ποτήρι με χρωματιστό νερό.
«Κερασμένα», είπε.
«Δεν ήταν ανάγκη», σχολίασα.
Κάθισε δίπλα μου. Στάλες ιδρώτα έτρεχαν στο χώρισμα του στήθους της. Κοίταξα αλλού.
«Σου κάνω παρέα», με ενημέρωσε.
«Αυτό να λέγεται!» αναστέναξα.
«Το ονοματάκι σου;» ενδιαφέρθηκε.
«Το δικό σου;» ανταπέδωσα.
«Εγώ Αλίνα», κόμπασε.
«Κι εγώ Έβελιν», τη διαβεβαίωσα.
«Έβελιν;» έξυσε το οξυζενέ ανάμεσα στα μαλλιά της.
Έσκυψα κοντά της.
«Κοίτα … Δεν έχω όρεξη για παρέα, είμαι και πούστης τελειωμένος –αν θέλεις κάτσε αλλά μη με ζαλίζεις».
«Πούστης;» αναρωτήθηκε.
«Κραγμένος», την καθησύχασα.
«Έβελιν;» απόρησε.
«Και λίγα λες», παραδέχτηκα.
Ρούφηξε το χρωματισμένο νερό, μπούκωσε ένα παγάκι και το έπαιξε μέσα στο στόμα της. Κοίταξα αλλού.
Μετά τεντώθηκα για να δω το ρολόι της, είχα είκοσι λεπτά μπροστά μου. Άναψα τσιγάρο και αφοσιώθηκα στη μπύρα. Δεν πινόταν –σκέτο κάτουρο.
Εκείνη άπλωσε προς τον αναπτήρα, ήμουν πιο γρήγορος –τον τράβηξα κοντά μου.
«Μην ξανοίγεσαι!» την προειδοποίησα.
Κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε βεβιασμένα και μείναμε ήσυχοι. «Οι καλοί λογαριασμοί» και άλλες γνωστές επιτυχίες –μύρισα τη μουτζούρικη ησυχία που καθόταν στα διπλανά τραπέζια, ένιωσα καλλίτερα.

Όταν έφτασε η κανονισμένη ώρα σηκώθηκα τσιμεντένιος. Χαιρέτησα το μαγαζί και βγήκα έξω, στα δέκα βήματα έκανα μεταβολή κι έριξα ένα τρέξιμο -αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη του ραντεβού. Έλπιζα να προλάβω κι ευχόμουν να ξηγηθούν όπως έπρεπε οι καργιόληδες –αλλιώς είχα χάσει τζάμπα το χρόνο μου. Έφτασα στο σταθμό, χώθηκα λαχανιασμένος στο αμάξι, έφυγα με τις πάντες. Πλησιάζοντας στη «ντισκοτέκ» έκοψα ταχύτητα, κόλλησα στο παρμπρίζ σα μαμούνι, έψαξα τριγύρω. Στη γωνία του ραντεβού δεν κουνιόταν ούτε λέπι. Βλαστήμησα. Αλλά αποφάσισα να κάνω ένα γύρο το τετράγωνο πριν χάσω τις ελπίδες μου. Βγήκα πάλι στην Ηπείρου. Έστριψα στο πρώτο δεξιά, τσούλησα μέχρι τον παράλληλο –εκεί ήταν οι γαμημένοι! Είχαν το νου τους προς την παρακάτω γωνιά, του ραντεβού –κρυφοκοίταζαν, δεν πήραν χαμπάρι το αυτοκίνητο. Έσβησα τα φώτα, καβάλησα την είσοδο κάποιου γκαράζ. Περίμενα. Κάτι λέγανε –ο ένας ξεκόλλησε και χάθηκε μπροστά, λογική σκέψη. Θα στηνόταν για δόλωμα –πήγαινα στοίχημα ότι θα ήταν και άοπλος. Ένα αμάξι πέρασε πίσω μου, ξεπάρκαρα και το ακολούθησα. Όταν έφτασα δίπλα στον δικό μου πετάχτηκα έξω, αφήνοντας τη μηχανή αναμμένη. Με είδε αλλά δεν με πρόλαβε. Τον κουτούλησα στα μούτρα, ούρλιαξε ν΄ακουστεί, από το χέρι του έπεσε κάποιο σιδερικό. Το μάζεψα κι έφυγα σφαίρα. Πήγε να πιαστεί από την πόρτα του αμαξιού, έτσι τον έσυρα δέκα μέτρα μέχρι να καταλάβει τη μαλακία του. Μετά γκάζωσα και χάθηκα προς Πατησίων.
Στο διπλανό κάθισμα είχε φωλιάσει ένα βουλγάρικο Άρκους 94, φιγουρατζίδικο και καλοσυντηρημένο. Πασπάτεψα τη λαβή του με το δεξί χέρι, έβγαλα τη γεμιστήρα –εντάξει. Δώδεκα σφαίρες είχαν βολευτεί εκεί πέρα, η δέκατη τρίτη θα πρέπει να με περίμενε στη θαλάμη. Αποφασισμένος να μου την ανάψει ο πούστης! Μετάνιωσα που δεν τον χτύπησα πιο δυνατά. Αλλά είχα βρει όπλο ξοδεύοντας μόνο ένα πενηντάρικο και μισό κιλό ιδρώτα.

Χαμογέλασα.

Αν ψάχνεσαι να γαμήσεις το σύμπαν τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει που λέει κι ο Κοέλιος.

(συνεχίζεται ανάλαφρα)

Posted in: «Το μικρό άσπρο συννεφάκι που έκλαιγε» (για τον Ν.Ν.)