11. "Όμως στο λέω -αυτή η νύχτα είναι κακιά"

1. Στενά παπούτσια, σπασμένα κουμπιά
2. Ένα τσιγάρο υπόθεση
3. Ρόδες γυρίζουν στον αέρα
4. Συνθήκες βρασμού
5. Μαυρισμένες σελίδες, λιωμένα εξώφυλλα
6. "Δυο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό"
7. Τρεις ιστορίες για το μεσοδιάστημα
8. Κάποια τραγούδια γύρω από φτηνά ξενοδοχεία
9. Προετοιμασία μίσους
10. Άσπρος φόβος
«Είμαστε μαλάκες που τον ανεχόμαστε», κλώτσησε νευριασμένα, ένα περαστικό σκαμπό ο Κώστας.
«Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε δηλαδή; Να γίνουμε διαγραφάκηδες;» μουρμούρισε ο Πέτρος.
«Ότι έγινε –έγινε. Tον έχουμε από κοντά και βλέπουμε», αποφάσισε να κλείσει την κουβέντα ο Άρης.
Έμειναν και οι τρεις να χαζεύουν τον ακάλυπτο, έξω από τη μπαλκονόπορτα. Μιζέρια οι ακάλυπτοι και τα φοιτητικά διαμερίσματα έχουν μονίμως θέα σε αυτούς. Μουχλιασμένοι τοίχοι και σακούλες με σκουπίδια, μυρωδιά τσιγαρισμένου φαγητού και απλωμένα σώβρακα. Μιζέρια.
Η Άλεξ ξεφυλλίζει βαριεστημένα τον «Σχολιαστή» στην άλλη άκρη του δωματίου, καθισμένη σε κάτι ινδικές μαξιλάρες. Σφυρίζει κιόλας κάποιο χαζό τραγούδι και διακόπτει για να συμπεράνει, στο άσχετο, «σαχλαμάρα ο Κόκορας αυτή τη φορά». Είναι δυο μήνες μετά τις φοιτητικές εκλογές, αλλά η πίκρα δε λέει να φύγει από το στόμα. Γιατί τους γάμησε ο Κατσούλας και δεν μπορούν να πουν και τίποτα.
Σαν καλοί μαλάκες τον δέχτηκαν στη «ΦΑΑΚ» και την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. Από τη βραδιά της εκλογοαπολογιστικής, όταν ο Κατσούλας πήρε το παιχνίδι πάνω του, χωρίς να συνεννοηθεί με κανέναν. Έριξε έναν ξύλινο λόγο, γεμάτο πολυφορεμένα τσιτάτα, πέρασε πέντε φορές τον χρόνο του (με αποτέλεσμα να μη μιλήσει κανένας από τους υπόλοιπους) και (αποκορύφωμα) πεταγόταν στη συνέχεια, σαν την ψωλή του κόκορα, διαβάζοντας εικοσασέλιδες ερωτήσεις –κομματικά πουστριλίκια κοντολογίς, για να μιλήσεις πάνω στην ομιλία του άλλου –να τον καπελώσεις. Μπριζώθηκαν οι υπόλοιποι αλλά δεν μπορούσαν να το μαζέψουν από πουθενά –πολυφωνική κίνηση δεν ήθελαν; Να ακουστούν όλες οι απόψεις δεν έλεγαν; Τσίμπα τώρα ένα αρχίδι, νάχεις να πορεύεσαι. Μετά την καταμέτρηση βρέθηκαν με δυο έδρες και απορούσαν ποιοι μαλάκες τους ψήφισαν.
Από τότε ο Κατσούλας έγινε μεγαλοστέλεχος. Καβαντζάρισε τη μια έδρα με έξυπνες κινήσεις και έχτισε κομματικό επιτελείο μέσα σε δυο μήνες. Παστρικά πράγματα, νοικοκυρεμένα κι άσε τους άλλους να κοιτάζουν στην απέξω. Οι «άλλοι», είτε σπάστηκαν και την κοπάνησαν, είτε κάθονταν και κλαίγανε τη μοίρα τους –σαν το τρίο Στούτζες καλή ώρα, που κάπνιζε συλλογισμένο στο σπίτι της Άλεξ -«που βαίνομεν κύριοι, τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος;» και άλλες φιλοσοφημένες ερωτήσεις. Είχε πέσει ένα απόγευμα, εκατό κιλά μουντό, μύριζε κι ο ακάλυπτος …
«Εγώ λέω να τον πλακώσουμε στις φάπες», πρότεινε άνευ περαιτέρω τεκμηριώσεως ο Κώστας.
«Εσύ λες μαλακίες, ως συνήθως. Άντε και τον πλακώσαμε. Τι θα αλλάξει δηλαδή;» ρώτησε ο Άρης.
«Τίποτα. Απλά θα έχουμε εκτονωθεί», χαμογέλασε ο Κώστας.
«Γιατί δεν δέχεστε ότι την πατήσαμε; Για πλάκα κάναμε την Κίνηση, χωρίς οργάνωση, ήρθε ο άλλος που είχε πείρα στα σχετικά κόλπα και την άρπαξε. Αποχωρούμε και λήγει η ιστορία», μίλησε η Άλεξ πίσω από τις σελίδες του περιοδικού.
«Δεν είναι έτσι. Εντάξει, την πατήσαμε, αλλά όχι και να το βάλουμε στα πόδια», έξυσε τη φαβορίτα του ο Άρης.
«Καλά … ότι καταλαβαίνετε», μουρμούρισε η Άλεξ, χάνοντας απότομα το ενδιαφέρον της για την κουβέντα. «Η Μαρία θα περάσει από εδώ;»
«Όχι –είμαστε σφαγμένοι», πληροφόρησε ο Κώστας.
«Ως συνήθως», σιγοντάρισε το ντουετάκι των υπολοίπων.
Έπιασαν μετά να μιλάνε για διάφορα –οι σχολές του κέντρου ζούσαν περίοδο αλλεπάλληλων καταλήψεων. Η Νομική και το Χημείο έκλειναν κάθε δέκα μέρες, το Πολυτεχνείο άλλαζε χέρια μετά από ανελέητες οδομαχίες. Οι Πανσπουδαστικάριοι κατεύθυναν τις λεγεώνες των ΚΝΑΤ προκειμένου να σπάνε τις καταλήψεις –κέρδιζαν στο Πολυτεχνείο κι έχαναν στις άλλες σχολές. Από δίπλα τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες, από κοντά οι «αγανακτισμένοι πολίτες» -κυβερνητικοί τραμπούκοι που έριχναν ξύλο σε όποιον τριγυρνούσε άσκοπα –έξω από τις καταλήψεις. Έριχναν και πέτρες μέσα στις σχολές, αλλά αυτό αντιμετωπιζόταν εύκολα.
Ήταν φορτωμένοι και οι τρεις τους από τα γεγονότα και ένιωθαν ανίσχυροι γιατί Πάντειος ελεγχόταν πλήρως από τους κομματικούς –αν έλεγες κουβέντα για κατάληψη στα πλαίσια των φοιτητικών κινητοποιήσεων, σε βρίσκανε στο γκαζόν ανάσκελα –να μετράς γόπες.
«Δε λέει να καθόμαστε αμέτοχοι πάντως», σκεφτόταν φωναχτά ο Άρης. «Εντάξει, στη σχολή μας δεν υπάρχει προοπτική –αλλά να μπούμε στο Χημείο βρε αδερφέ! Στη Νομική … κάπου τέλος πάντων».
«Με κατατακτήριες ή με πανελλήνιες;» έκανε το αστειάκι του ο Πέτρος, αλλά μόνο η Άλεξ γέλασε νευρικά.
Τους έβλεπε όλες αυτές τις μέρες –η Αθήνα καιγόταν και η Πάντειος μαλακιζόταν, -δεν τους χωρούσε ο τόπος, ήθελαν να συμμετέχουν στο πανηγύρι. Δεν ήταν για τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, ήξεραν πως τίποτα δεν θα γινόταν δεκτό –ούτε η επιλογή συγγραμμάτων από τους φοιτητές, ούτε η, πραγματικά, δωρεάν σίτιση και στέγαση –οι συγκλητικοί κάθονταν στην άκρη και περίμεναν την εξεταστική περίοδο για να μαντρωθούν οι ταραξίες.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό –απ΄ όλες τις πάντες έπεφτε ζόρισμα ανελέητο. Στα Εξάρχεια γινόταν «σκούπα» σχεδόν κάθε βράδυ. Πήγαινες ν’ ακούσεις κανένα live στον ΠΗΓΑΣΟ και ξημερωνόσουν στο Αστυνομικό Τμήμα για εξακρίβωση. Οι πορείες των αναρχικών απαγορεύονταν δια ροπάλου, ή καδρονιού –όποιο έφτανε πρώτο. Μόνο κάτι γραφικοί συνδικαλιστές είχαν δικαίωμα να βολτάρουν στο κέντρο –όλοι οι υπόλοιποι περικυκλώνονταν από τα ΜΑΤ και σπρώχνονταν καροτσάκι μέχρι τα Πανεπιστήμια. Εκεί τους μάντρωναν και αναλάμβαναν τα φοιτητικά κομματόσκυλα. Μέχρι και σε μια συναυλία για τη νομιμοποίηση του χόρτου έκαναν πέσιμο –ο Πούλικας κάπνιζε ένα τρίφυλλο στη σκηνή κι από κάτω έπεφταν οι σφαλιάρες καταρρακτωδώς. Ήταν και κάτι απομεινάρια της γενιάς του Πολυτεχνείου που σνόμπαραν –«τι ζητάτε μωρέ; δημοκρατία έχουμε, όλα μπορούν να λυθούν με εποικοδομητικό διάλογο, αλλά δεν μάθατε να συζητάτε –μόνο τσαμπουκάδες ξέρετε να κάνετε». Πέσιμο από παντού δηλαδή και αυτοί στη μέση χωρίς σκοπό.
«Έχω έναν γνωστό στη συντονιστική του Πολυτεχνείου. Γείτονάς μου, τον πέτυχα τις προάλλες στο ΑΛΛΟΘΙ. Λέτε να βρούμε καμιά άκρη μαζί του και να μπούμε στην επόμενη κατάληψη;» πρότεινε ο Άρης.
«Το συζητάς; Μόνο να το ξέρουμε λίγο νωρίτερα, να είμαστε έτοιμοι», πετάχτηκε ο Κώστας.
«Νάρθω κι εγώ;» είπε η Άλεξ για να εισπράξει αυστηρά βλέμματα.
«Να κάτσεις στ’ αυγά σου. Μπορεί να ζορίσει η κατάσταση –αν είναι να σε προσέχουμε, θα γαμηθούμε άσχημα», είπε αυθόρμητα ο Κώστας.
Μόρφασε ο Πέτρος, σα να είχε φάει πιάνο στον κάλο. Πως τα πέταγε έτσι ο ηλίθιος; Εντάξει, είχαν πάντα στο νου τους την Άλεξ, αλλά «μην καρφώνεσαι ρε κολλητέ –δεν είναι και νήπιο η κοπέλα!»
Σφίχτηκαν τα χείλια της Άλεξ κι έγινε 10 σκάλες πιο όμορφη –ας ήξεραν όλοι τους ότι θα έτρωγαν βρισίδι.
«Δε νομίζετε πως το παρακάνετε; Άκου να με προσέχετε! Πως την έχετε δει; Κηδεμόνες; Αν θέλετε να είμαι μαζί σας μόνο για χαβαλέ και δεν με έχετε ικανή στα ζόρια –να μου το πείτε στα ίσα. Τι μαλακίες είναι αυτές;»
Οι άλλοι δυο κοίταξαν απεγνωσμένα τον Πέτρο –ειδικότητά του ήταν να σώζει χαμένες υποθέσεις και να μαζεύει τα ασυμμάζευτα.
«Έλα βρε Άλεξ, αφού ξέρεις τώρα τον Κώστα. Θα παρεξηγηθούμε και μεταξύ μας δηλαδή; Εντάξει, σε νοιαζόμαστε –κακό είναι; Και δεν θέλουμε να μπλέξεις σε φασαρίες. Έχουμε άγχος. Άλλωστε, αν στραβώσει η φάση, δεν πρέπει να υπάρχει και κάποιος δικός μας απέξω; Τι θέλεις δηλαδή, να μας μπουζουριάσουν όλους μαζί; Και ποιος θα μας ψάξει τότε;» κόντεψε να ιδρώσει από την προσπάθεια ο Πέτρος.
«Μαλακίες», φύσηξε νευριασμένα τον καπνό του τσιγάρου της η Άλεξ. «Να το πείτε στη Μαρία ή σε όποιον άλλο θέλετε, αν είναι έτσι. Χάθηκαν οι γνωστοί, να μας βοηθήσουν, αν πάθουμε κάτι;»
«Μην ψειρίζουμε τη μαϊμού. Θα πάμε όλοι μαζί. Και μάλιστα θα την ψάξουμε αν θέλουν να έρθουν κι άλλοι από τη σχολή. Όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα», αποφάνθηκε ο Άρης. Οι άλλοι δυο τον κοίταξαν σαν κατσαρίδα σε σουφλέ. Αλλά δεν γινόταν να τον αντικρούσουν. Ένιωθαν ήδη πως η φάση της κατάληψης θα εκφυλιζόταν σε μπέιμπι σίτινγκ –στην πρώτη ευκαιρία θα την έπεφταν άσχημα στον Άρη και τις ιδέες του.
Το ίδιο βράδυ τραβήχτηκαν στα μπαράκια της πλατείας για να πετύχουν το άτομο από τη συντονιστική. ΑΛΛΟΘΙ, ΙΝΤΡΙΓΚΑ, ΑΝ, CLOWN, ΦΛΟΥ μέχρι να στο ΡΕΣΙΤΑΛ κατέβασαν ένα ποτό, αλλά ο τύπος άφαντος. Ξαπόσταιναν σκασμένοι στην πλατεία, με σουβλάκια και μπύρες για να ηρεμήσουν τα στομάχια τους. Παρέα με τις περιπόλους των ΜΑΤατζήδων και τους ασφαλίτες φωτογράφους από τα απέναντι μπαλκόνια. Ελαφρώς ζαλισμένοι και βαρέως απογοητευμένοι. Η Άλεξ είχε κολλήσει σε κάποιο μπαρ με κάτι πάνκηδες –θα πήγαιναν στην μεταμεσονύχτια προβολή του Rocky Horror Picture Show. Μπουγέλα, κωλόχαρτα και βαμμένα μάτια –άσε καλύτερα.
«Τι κάνουμε τώρα;»
«Την κάνουμε -κι αύριο μέρα είναι»
«Μαλακίες ρε γαμώτο –καθυστερούμε».
Τέλειωναν τις μπύρες τους νωχελικά και βαριόντουσαν να πάρουν τα πόδια τους –ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς δεν θα τους προλάβαινε η Άλεξ. Εμφανίστηκε αεράτη από την απέναντι είσοδο της πλατείας, τραβολογώντας έναν αβόλευτο ψηλέα.
«Ρε σεις …», μέχρι εκεί πρόλαβε να πει ο Άρης. Γιατί η Άλεξ με το θήραμά της είχαν ήδη φτάσει και φυσικά ο τύπος που έψαχναν όλο το βράδυ ήταν εκεί -πακεταρισμένος από την Άλεξ.
«Ρε Άλκη, φάγαμε τον κόσμο να σε βρούμε! Που έβοσκες;» γέλασε ο Άρης.
Δεν έβοσκε το παιδί. Είχε συνάντηση η συντονιστική, μέχρι πριν μισή ώρα και όταν ξεμπέρδεψαν, είπαν να χτυπήσουν κανένα ποτάκι. Έτυχε, τώρα, κάποια σερβιτόρα να θυμάται ότι κάποιοι τον έψαχναν, έτυχε να βρίσκεται στο μαγαζί «η κοπέλα από τους κάποιους» κι έδεσε το γλυκό. Ο Άλκης ήταν δευτεροετής στην Αρχιτεκτονική –ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση. Ήταν στο ίδιο δημοτικό με τον Άρη και χάζευαν παρέα τις εκκλησιές που είχε σχεδιάσει ο πατέρας του –μέγας και τρανός στα πέριξ, μέχρι και για δήμαρχος είχε κατέβει. Χάθηκαν στο Γυμνάσιο, αλλά ξαναβρέθηκαν στις συναυλίες. Κάθε φορά που πήγαινε ο Άρης, πετύχαινε τον Άλκη –ένα μυστήριο πράγμα βρε παιδί μου! Δεν έλεγαν πολλά, «καλό το γκρουπάκι, έχει και σαπόρτ; που πουλάνε μπύρες; σου βρίσκεται καμιά ψιλή;» Τέτοια πράγματα, στα πλαίσια των κοινωνικών επαφών. Χρειάστηκε να βρεθούν με διπλανά ποτήρια στη μπάρα, για να πουν δυο κουβέντες της ανθρωπιάς και να δώσουν στίγμα.
Ο Άλκης τους εξήγησε πως ψηνόταν κατάληψη στο Χημείο για την επόμενη βδομάδα, μετά το Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο. Σκόπευαν να κλείσουν πολύ κόσμο μέσα, να αποκλείσουν τους γύρω δρόμους και να κάνουν ανεπανάληπτο ντόρο. Προοπτική ήταν, η κατάληψη να επεκταθεί στη Νομική, ενώ κάποιοι υποστήριζαν πως θα έπεφτε σύντομα και το Πολυτεχνείο.
«Κι αν φυλάνε τις σχολές;» ρώτησε ο Άρης.
«Μη μασάς. Το Πανεκπαιδευτικό θα γίνει στο Σύνταγμα. Εκεί θα βρίσκονται οι περισσότερες δυνάμεις –αν έχουν αφήσει τίποτα ψιλολόγια θα τους περάσουμε με ντου», τον καθησύχασε ο Άλκης.
Καθησυχάστηκαν λοιπόν τα παιδιά, έκλεισαν και τα ραντεβού τους για να μην χαθούν στον πανικό και καληνυχτίστηκαν ευτυχισμένα. Έτσι γίνεται πάντα, όταν πηγαίνεις καρφωτός για την καταστροφή. Φεύγοντας μάλιστα, από την πλατεία, θεώρησαν πρέπον να κάνουν μια αναγνωριστική γύρα με τις μοτοσικλέτες για να ελέγξουν τις καβάντζες γύρω από το Χημείο.
Την επόμενη μέρα έκαναν μια ακόμα βλακεία. Αντί να μαζέψουν τα άτομα εμπιστοσύνης και να οργανωθούν για να μπουν στην κατάληψη –έβγαλαν ολόκληρη ανακοίνωση. Την τοιχοκόλλησαν κιόλας έξω από το αμφιθέατρο, «η ΦΑΑΚ σας καλεί σε συζήτηση. ‘Ωρα τάδε, Αίθουσα δείνα». Δεν άργησε να το πάρει χαμπάρι ο Κατσούλας…
«Τι έγινε ρε παλικάρια; Πάμε για ολομέλεια;»
Βλαστήμησε από μέσα του ο Κώστας, τόσο δυνατά που κόντεψε ν΄ ακουστεί κι απέξω. Αλλά έδωσαν τόπο στην οργή και του εξήγησαν το σχέδιο. Να συμμετάσχει η Πάντειος στις καταλήψεις των σχολών –των υπολοίπων έστω, αφού η δική τους ήταν ασφαλισμένη από τα ΚΝΑΤ. Ο Κατσούλας συμφώνησε γιατί ο Κατσούλας ποτέ δεν διαφωνούσε ανοιχτά. Έδειχνε να υποστηρίζει την άποψή σου και μετά φρόντιζε να την διαλύσει –ξεχειλώνοντάς την σε βαθμό πλήρους αδρανοποίησης.
Εκείνο το απόγευμα μαζεύτηκαν καμιά εκατοστή άτομα στη συνάντηση. Οι περισσότεροι ήταν περίεργοι και γυρολόγοι –αλλά ο Άρης ξεχώριζε, ανάμεσά τους, καμιά τριανταριά αποφασιστικούς. Γι’ αυτό άφησε τον Κατσούλα να αερολογίσει σχετικά με φοιτητικές διεκδικήσεις και ταξικές αντιπαραθέσεις. Οι άσχετοι άρχισαν να αραιώνουν, αλλά οι υπόλοιποι δεν έλεγαν να το κουνήσουν –είχαν, βλέπεις, ενημερωθεί για το που θα πήγαινε η υπόθεση. Κάπνιζαν βαριεστημένα, περιμένοντας να τελειώσουν οι παπαρολογίες –κάποιοι μάλιστα είχαν στήσει μια παρτίδα πόκερ στα πίσω καθίσματα.
Ήταν μέρα και νύχτωσε μέχρι να τελειώσει ο Κατσούλας, αλλά κάποτε έγινε κι αυτό. Πήρε τον λόγο ο Πέτρος και τους εξήγησε πως είχε το πράγμα, όσοι βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα συμφώνησαν, ήταν κι ο Γιαννάκης ο Απροσάρμοστος που πρότεινε να κουβαλάνε μαζί τους σφυρίχτρες –το είχε δει σ΄ ένα ντοκυμαντέρ για τον Μάη του ’68 και πολύ του άρεσε. Ο Κατσούλας περίμενε στη γωνία του, έτοιμος για τον επόμενο γύρο –όταν ολοκλήρωσε ο Πέτρος, πλακώθηκε στις ερωτήσεις-τοποθετήσεις. Οι τριάντα (πάνω-κάτω) άρχισαν να στριφογυρίζουν στις καρέκλες τους –κόντευαν να κλείσουν τετράωρο εκεί μέσα και θα τους έβαζαν απουσία από το απέναντι καφενείο. Τότε ανέλαβε ο Κώστας, πλησίασε τον Κατσούλα όσο εκείνος αγόρευε και του σφύριξε στο αυτί …
«Μαζέψου αδερφέ, γιατί τα παιδιά άρχισαν να βγάζουν σπυριά».
Χάρηκε ο Κατσούλας γιατί δεν ήτανε του γούστου του οι καταλήψεις και πήγε να συνεχίσει αλλά ο Κώστας τον σκούντηξε …
«Και άμα δεν μαζευτείς θα σε μαζεύουν από τις σκάλες».
Στράβωσε ο Κατσούλας, διέκοψε λίγο την αγόρευση –«τι είναι αυτά που μου λες;»
«Σου λέω πως δεν θα το γλιτώσεις το βρωμόξυλο», συνέχισε ο Κώστας και δυο-τρία ρεμάλια που είχαν πάρει πρέφα τη φάση στρίμωξαν δεξιά-αριστερά τον Κατσούλα.
«Μιλάω συνάδελφοι!», διαμαρτυρόταν αυτός –καθώς τον έβγαζαν, καροτσάκι, από την αίθουσα.
Έτσι συμφωνήθηκε η συμμετοχή της Παντείου στις φοιτητικές καταλήψεις. Οι επόμενες μέρες, πέρασαν με έναν Κατσούλα μελιστάλαχτο και συναινετικό στα πρόθυρα της μεταμέλειας. Η παρέα ψυλλιαζόταν πως η αλλαγή της στάσης του οφειλόταν στον φόβο του να μην μείνει απέξω. Έβλεπε τις εξελίξεις να τρέχουν και αγχωνόταν μην τον προσπεράσουν –αυτό πίστευαν και γι’ αυτό δέχτηκαν να έρθει μαζί τους. Κανείς τους δεν υπολόγισε πως ένας κομματικός είναι σαράκι στα κουφώματα των καταλήψεων κι αυτό έχει να κάνει με τον φόβο της θεμελιακής αντιπαράθεσης που κουβαλάνε τέτοιοι άνθρωποι. Έτσι ή αλλιώς, δεν θέλεις έναν χέστη δίπλα σου στις δυσκολίες, γιατί, στην κρίσιμη στιγμή, θα βρεθείς με την πλάτη να αερίζεται.
Όταν έφτασε η μέρα του Συλλαλητηρίου ήταν όλοι μέσα στο άγχος. Άυπνοι, να κυκλοφορούν στους δρόμους –ρεφενέ να αγοράζουν τσιγάρα (για τον εγκλεισμό) και λιποζάν (για τα δακρυγόνα). Πήρε να μεσημεριάζει όταν τρύπωσαν στους συγκεντρωμένους της πλατείας Συντάγματος, ούτε καν τριάντα δεν μαζεύτηκαν και πάλευαν να μην ποδοπατηθούν από το πλήθος.
Υπήρχε μια ανησυχία στον αέρα γιατί εκείνες ήταν οι πρώτες μέρες του Δροσογιάννη –του «Στρατηγού», που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον διαλλακτικό Αρκουδέα. Ήδη κυκλοφορούσε το σύνθημα «Φέρτε πίσω τον Αρκουδέα –αυτός δεν είναι άνθρωπος –είναι μια ιδέα». Και είχαν δίκιο –ήταν καλό ανθρωπάκι ο Νίκων, δεν πήγαινε γυρεύοντας να ρίξει χοντρό ξύλο. Γι΄αυτό τον ξαπόστειλε ο Αντρέας και έφερε τον αγριάνθρωπο –που αργότερα θα περνούσε στην ιστορία με την αξέχαστη δήλωση -«ακουμπάμε τη 17 Νοέμβρη».
Υπήρχε λοιπόν, επιφυλακτικότητα στον χώρο, γιατί κάθε καινούργιος έχει την τάση να το παίζει νταβατζής στο μπουρδέλο. Στα πλαίσια αυτού του μπρα ντε φερ, μια ομάδα αναρχικών, έξω από τη Βουλή, με το που εμφανίστηκε ο Αντρέας, άρχισε να φωνάζει –«εσύ τη Λιάνη, κι εμείς τον Δροσογιάννη». Οι μπάτσοι δίπλα στους τσολιάδες κρατιόντουσαν με το ζόρι να μη σκάσουν στα γέλια –αλλά τα ΜΑΤ σήκωσαν το γάντι και άδειασαν δυο-τρεις εκτοξευτήρες από προειδοποιητικά δακρυγόνα. Εντάξει, δεν χρειαζόταν περισσότερο για να φύγουν οι πρώτες μολότωφ.
Ο Άρης τράβηξε τον Κώστα κοντά του …
«Πες στους υπόλοιπους να την κάνουν για πλατεία. Σε λίγο θα γίνει κόλαση εδώ πέρα –να προλάβουμε το ντου στο Χημείο».
Ο Κώστας έκανε νόημα στον Πέτρο να προσέχει την Άλεξ και χάθηκε στις μικρές ομάδες των Παντειακών. Του χρειάστηκε γύρω στο εικοσάλεπτο να τους εξηγήσει -οι περισσότεροι συμφωνούσαν απρόθυμα. Εδώ θα γινόταν τζέρτζελο –ήδη οι μπροστινοί συγκρούονταν με τα ΜΑΤ στη Βουλή και, απ΄ ότι φαινόταν, οι μαθητές είχαν μπλοκάρει τις κλούβες στη Μητροπόλεως. Άσε που φοβόντουσαν και λίγο να αποκοπούν από το πλήθος.
«Που είναι ο Κατσούλας;» ρώτησε ο Πέτρος.
«Πριν λίγο, εδώ ήταν. Τον έβλεπα να μιλάει με τους Τρότσκηδες», στριφογύρισε το κεφάλι η Άλεξ.
Οι μαθητές έχαναν τη μάχη στη Μητροπόλεως κι ο τόπος πλημμύριζε δακρυγόνα. Τώρα ήταν η σειρά των κομματικών να μπουρδουκλωθούν με τα ΜΑΤ –άθελά τους, αλλά η δουλειά γινόταν.
«Πάμε να φύγουμε ρε μαλάκες! Σε λίγο θα μας βάλουν στη μέση!» φώναξε ο Άρης.
Κατηφόρισαν τρέχοντας προς τη Σταδίου και ψάχτηκαν για να βρουν άδειο δρομάκι. Ο Γιαννάκης καθυστέρησε στη βιτρίνα ενός μαγαζιού εσωρούχων –«κοιτάτε ρε κάτι ζαρτιέρες! Ω ρε μάνα μου!», αλλά εκείνη την ώρα πετάχτηκε μια διμοιρία από τη γωνία και αναγκάστηκαν να τον πάρουν, σπρώχνοντας, οι υπόλοιποι.
«Τι τραβάτε ρε; Δεν μπορεί κανείς να χαζέψει ένα κιλοτάκι δηλαδή;» απορούσε ο Απροσάρμοστος, ενώ οι ΜΑΤατζήδες τους είχαν στρώσει στο κυνήγι.
Ξέφυγαν δίπλα στο παλιό Αρσάκειο –είχε δίκιο ο Άλκης, όσο πλησίαζαν την πλατεία, λιγόστευε η αστυνόμευση. Εκεί ήταν το πρώτο ραντεβού –όσοι μαζεύονταν θα ξεκινούσαν για το Χημείο. Ανηφόριζαν τη Θεμιστοκλέους προσεκτικοί κι ανήσυχοι, πλησιάζοντας στην πλατεία έκαναν ένα πέρασμα κοντά από Στουρνάρη και Πατησίων –τα ΜΑΤ είχαν περικυκλώσει το Πολυτεχνείο. Γλίστρησαν στην πλάτη των διμοιριών, εκεί που άραζαν, προστατευμένα πρεζάκια παρέα με χαφιέδες.
«Αυτός δεν είναι ο Βαγγελάκης ο Λαρισαίος;» έδειξε η Άλεξ.
«Ναι, χέστον το μαλάκα. Αρρώστησε και κωλοτρίβεται στους μπάτσους για καμιά ψιλή. Ο ξεφτίλας», έβρισε, ανοίγοντας το βήμα του ο Κώστας.
Η πλατεία ήταν επίσης περικυκλωμένη. Κλούβες είχαν αποκλείσει τους γύρω δρόμους και οι πεζόδρομοι ήταν φορτωμένοι με ΜΑΤατζήδες.
«Γαμώ το κέρατό τους, στημένη μας την έχουν», έκανε ο Κώστας. Προχώρησαν όμως και μπήκαν από τη Σολωμού, γιατί υπήρχε κόσμος μαζεμένος κάτω από το άγαλμα. Μπόλικος κόσμος, με μαντήλια στο λαιμό και τσέπες γεμάτες. Ο αέρας έβγαζε σπίθες. Η Πάολα ήδη γυρόφερνε στα 10 βήματα από τους ΜΑΤατζήδες και προκαλούσε –«αγοράκια, αντί για πουλάκι έχετε τα καουτσούκ στο χέρι; δε σιχαθήκατε να σας δίνουν κρύες τυρόπιττες και ζεστές πορτοκαλάδες;». Τέτοια.
Μέσα στον χαμό ήταν σχεδόν αδύνατο να πετύχεις τον Άλκη ή τους υπόλοιπους από την Πάντειο, γι΄αυτό βολεύτηκαν σε μια γωνιά και περίμεναν τον κόσμο να κινηθεί. Το ίδιο περίμεναν και οι ΜΑΤατζήδες –ζήτημα χρόνου ήταν, γιατί τους έβλεπαν να προβάρουν τις αντιασφυξιογόνες.
«Εδώ θα μας λιανίσουν. Αποκλείεται να φτάσουμε μέχρι τις σχολές», προειδοποίησε ο Πέτρος.
«Και τι να κάνουμε ρε μαλάκα; Όπου πάμε κι όσο φτάσουμε», κλώτσησε ένα άδειο κουτί μπύρας ο Κώστας.
«Το νου σου στην Άλεξ», του σφύριξε στο αυτί ο Άρης, επιφυλακτικά, όσο η κοπέλα κουβέντιαζε με κάτι Εξαρχειώτες.
Στο δέρμα των συγκεντρωμένων έπεφταν καυστικά τα δευτερόλεπτα, γιατί η αναμονή αφήνει, εύκολα, σημάδια. Κάποιοι έβριζαν, άλλοι μετρούσαν με τα μάτια τους αντιπάλους τους και άκρη δεν έβγαινε γιατί ήταν πολλοί οι μπάτσοι. Αν μάλιστα ξεμπέρδευαν και με το Συλλαλητήριο θα βούλιαζε η πλατεία από τις αρβύλες τους. Κάποιος φώναξε «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!» και οι ΜΑΤατζήδες σήκωσαν τις ασπίδες. Στο μισό λεπτό έφυγε η πρώτη μολότωφ που πήγε άκλαφτη και άσκαστη. Τα ΜΑΤ άρχισαν να βγαίνουν από τις κλούβες και οι διμοιρίες στους πεζόδρομους χτυπούσαν τις ασπίδες με τα γκλοπ –ρυθμικά. Από στιγμή σε στιγμή θα βάδιζαν προς το κέντρο της πλατείας γι΄αυτό και τα παιδιά σκέφτηκαν να επιτεθούν πρώτα.
Έπεσαν πέντε-έξη μαζεμένες μολότωφ που βρήκαν στόχο και μια ομάδα Εξαρχειωτών όρμησε τρέχοντας προς τις παραταγμένες ασπίδες. Ο Άρης τους διέκρινε ασύνταχτους να κραδαίνουν καδρόνια και σιδερόβεργες –τζάμπα κρέας του φαίνονταν, γιατί οι ΜΑΤατζήδες ήταν παραταγμένοι σε βάθος.
«Από πού θα φύγουμε ρε μαλάκα;» του φώναξε ο Πέτρος και απάντηση δεν υπήρχε, μόνο που ήταν παράξενο γιατί τα ΜΑΤ απλώς αμύνονταν. Και οι συγκεντρωμένοι έπαιρναν θάρρος, τώρα οι μολότωφ έφευγαν βροχή, συνοδευόμενες από ουρλιαχτά.
Οι μπάτσοι τους άφησαν να σπάνε τα μούτρα τους για κανένα εικοσάλεπτο και μετά άρχισαν τις ρίψεις, καλυμμένοι πίσω από τις κλούβες της Στουρνάρη. Θόλωσε η πλατεία, κόπηκαν οι αναπνοές –ο Πέτρος τράβαγε την Άλεξ που τρανταζόταν από τον βήχα.
«Θα μας την πέσουν τώρα ρε πούστη μου», έκανε ο Κώστας, αλλά κανείς δεν έφυγε από τη θέση του. Σκέφτονταν πως αν άντεχαν στα δακρυγόνα θα έβρισκαν χρόνο να ανασυνταχθούν, αλλά οι μπάτσοι δεν ήταν τόσο μαλάκες. Ξαφνικά πάτησαν την πλατεία με τις γουρουνομάσκες τους και βάραγαν ότι κουνιόταν.
Όσοι έβηχαν γονατισμένοι, έλιωναν κάτω από τις αρβύλες και άκουγαν τα γκλοπς να σπάνε στη ραχοκοκαλιά τους. Αλλά υπήρχαν και κάμποσοι που δεν είχαν πειραχτεί τόσο πολύ από τα χημικά –αυτοί ήταν πιο ευκίνητοι από τους μπάτσους και το εκμεταλλεύονταν. Ήδη είχαν αρπάξει μάσκες και ασπίδες –οι πρώτοι ΜΑΤατζήδες χωρίς καβούκι έπεφταν στις τσιμεντένιες πλάκες, αγκαλιά με τα παιδιά που ξερνούσαν χολή. Κάποιος γουρυονομούρης άρπαξε την Πάολα από τα μαλλιά –μαλακία του γιατί γύρισε αυτή και τον κλώτσησε στ’ αρχίδια –«πόνεσες μωρή μούτζα; έχεις κι αρχίδια δηλαδή;» και μετά άρχισε να τον τινάζει, κρατώντας τον από τη ζώνη –σα χαλί.
Ο Άρης άντεχε –μέχρι που είχε ρίξει κάτι ξεγυρισμένες πισώπλατες κλωτσιές σε έναν περαστικό ΜΑΤατζή –αλλά ο Κώστας κρατιόταν αγκαλιά με ένα καχεκτικό δέντρο. Έβηχε και ξέρναγε τη ζαλάδα του –έτρεξε κοντά ο Άρης και τον άρπαξε από τις πλάτες …
«Ζεις ρε αρχίδι;» κι ο άλλος δεν μπορούσε ούτε ν΄απαντήσει.
Εκείνη τη στιγμή κατρακύλησαν δυνατές οι κραυγές από τα στενά –«Μπάτσοι, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες!», ανακατεμένες με συνθήματα για «δωρεάν παιδεία» και «επανάσταση παντού!». Φαίνεται πως οι διαλυμένοι του Συλλαλητηρίου ανασυντάχτηκαν και έρχονταν τώρα στην πλατεία, αγκαζέ με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου που προσπαθούσαν ν’ ανοίξουν τον κλοιό. Αργότερα θα μάθαινε ο Άρης πως η συντονιστική βάδισε προς τις σχολές αλλά δεν ήταν δυνατό να μπουν μέσα γιατί τις είχαν αποκλείσει οι κλούβες των μπάτσων. Αποφάσισαν λοιπόν, στα γρήγορα, να περάσουν από την πλατεία και να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια κατάληψης του Πολυτεχνείου.
Οι μπάτσοι μπερδεύτηκαν γιατί βρέθηκαν να σπρώχνονται προς την πλατεία, αποκομμένοι μέσα στο πλήθος. «Σήμερα θα πεθάνετε!» ούρλιαζαν τα παιδιά, πετώντας τους καρέκλες από τις καφετέριες και τσιμεντόπλακες από την πλατεία.
«Ρε μαλάκες; Λέτε να γαμήσουμε σήμερα;» αναθάρρεψε ο Άρης αν και ήξερε πως όλα αυτά ήταν προσωρινά. Σε λίγο θα έφταναν οι διμοιρίες από το Σύνταγμα και θα έπαιρνε τέλος η παράσταση. Έλα όμως που οι διμοιρίες αργούσαν! Γιατί η Πανεπιστημίου και η Ακαδημίας είχαν γεμίσει οδοφράγματα –κάδους απορριμμάτων, σκουπίδια και σίδερα, αφού κάποιοι ξήλωσαν τις σκαλωσιές έξω από το ΑΚΑΔΗΜΟΣ που έκανε ανακαίνιση.
Οι μπάτσοι της Στουρνάρη συνέχιζαν τις ρίψεις δακρυγόνων, αδιαφορώντας για τους δικούς τους που ήταν μπλεγμένοι ανάμεσα στον κόσμο. Η πλατεία γέμιζε από τους καινούργιους και το πλήθος σπρωχνόταν προς το Πολυτεχνείο –αναγκαστικά. Κάποια παιδιά επιδείκνυαν ήδη τα λάφυρά τους –ασπίδες, κράνη και αστυνομικά γκλοπς –ο Πέτρος είδε μια παρέα που προσπαθούσε να κρύψει κάποιο μπατσικό περίστροφο.
«Πρέπει να βιαστούμε αν θέλουμε να μπούμε στο Πολυτεχνείο», είπε ο Άρης.
«Λες να καταφέρουν να περάσουν τον κλοιό;» χάζεψε το πλήθος που στριμωχνόταν ήδη μπροστά στις κλούβες ο Πέτρος.
Αλλά ο Άρης πάλευε να συνεφέρει τον Κώστα -ευτυχώς βρέθηκε ένα μπουκάλι νερό κι ο άλλος έριχνε αβέρτα στο πρόσωπό του για να διώξει τα κολλημένα χημικά. Μετά από κάτι καθησυχαστικά νοήματα, άρχισαν να βαδίζουν μέσα στα ρημαγμένα παρτέρια, προς την πλευρά του ΤΣΑΦ. Επιφυλακτικοί, αν δεν ντρέπονταν θα κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, ο Άρης μπροστά, ο Πέτρος με τον Κώστα αγκαζέ και η Άλεξ να σαχλαμαρίζει με τον Γιαννάκη. Έκανε σε όλους εντύπωση πως δεν είχε αποκοπεί ο Γιαννάκης γιατί μέσα στη φασαρία, σκαρφάλωσε στο άγαλμα και τράβαγε κάτι ξεγυρισμένες ροχάλες όπου διέκρινε μπάτσο.
Ο Άρης τους κράτησε για να συνοψίσουν την κατάσταση –από Στουρνάρη μεριά, γινότανε χαμός, δεν υπήρχε ελπίδα να πλησιάσουν το Πολυτεχνείο. Αν έκοβαν από τους πεζόδρομους και κατέβαιναν από την πλευρά του Μουσείου; Αυτό φαινόταν πιο λογικό κι έτσι έκαναν. Κατάφεραν μάλιστα να φτάσουν μέχρι τη Μπουμπουλίνας και είχε σχετική ησυχία. Ούτε δείγμα μπάτσου στην πρασιά πίσω από το Πολυτεχνείο. Ένα αυτοκίνητο διέσχιζε, σχεδόν σβηστό, τον δρόμο ανάποδα.
Από το παράθυρό του ξεπρόβαλε το αφανιασμένο κεφάλι …
«Ελάτε ρε, μπείτε μέσα, θα τους γαμήσουμε απόψε», φώναξε μόλις τους ξεχώρισε ο Κατσούλας και κουνούσε τα χέρια του ανυπόμονα.
Πλησίασαν. Το αυτοκίνητο είχε σπασμένα όλα του τα τζάμια, σημάδια από κλωτσιές στις πόρτες και η άσπρη μπογιά είχε πάρει να ξεφτίζει στο καπό.
«Που την κονόμησες την κούρσα ρε μεγάλε;» απόρησε ο Άρης.
«Την απαλλοτρίωσα μαζί με κάτι συντρόφους», παινεύτηκε ο Κατσούλας. «Άμα δείτε στο πίσω κάθισμα, είναι τίγκα στις μολότωφ. Θα τους την πέσουμε τεθωρακισμένοι. Άντε, μπείτε ρε –τι περιμένετε;».
Μαλακία τους φάνηκε η ιδέα, αλλά θα μπορούσαν μια χαρά να χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητο για κάλυψη. Να πλησιάσουν τις κλούβες, να πετάξουν όσες μολότωφ μπορούσαν και μετά να σκαρφαλώσουν στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Οι τρεις τους χώθηκαν στο πίσω κάθισμα, στριμώχνονας τις μολότωφ ανάμεσα στα πόδια τους, ο Γιαννάκης έσπασε το κάλυμμα του πορτ μπαγκάζ και βολεύτηκε εκεί πίσω, διπλωμένος …
«Σα χαλί Μπουχάρα κατάντησες ρε αδερφάκι μου», κορόιδεψε ο Πέτρος.
Στην Άλεξ έμεινε η μπροστινή θέση –«να χαζεύει τη θέα», είπε ο Κατσούλας. Ξεκίνησαν με γυμνά καλώδια στη θέση της μίζας. Το αυτοκίνητο βρωμούσε και δεν έπαιρνε άλλη ταχύτητα εκτός από την πρώτη.
«Θα φτάσουμε μέχρι κάτω ρε μαλάκα;» ρώτησε ο Άρης.
«Μην ανησυχείς», του μίλησε ο άλλος από το καθρεφτάκι. Και το αυτοκίνητο προχωρούσε σαν τον εφιάλτη.
Δεν πρόλαβαν να βγουν στη Στουρνάρη γιατί τους έβαλαν στη μέση. Μια διμοιρία εμφανίστηκε από το πουθενά, θα είχαν κρυφτεί μάλλον στο Υπουργείο Πολιτισμού. Οι μπάτσοι έκοψαν τον δρόμο πίσω από το αυτοκίνητο και βάλθηκαν να κατεβαίνουν, τροχάδην, προς το μέρος τους –ενώ μπροστά, στη Στουρνάρη, οι κλούβες ξέρναγαν, ασταμάτητα, μπάτσους. Απομονωμένοι ένιωσαν, γιατί τα κύματα των επιτιθέμενων είχαν κολλήσει μακριά -στο φανάρι της πλατείας. Ο Κατσούλας φρέναρε.
«Μέχρι εδώ. Την κάνουμε», φώναξε και πετάχτηκε έξω από την σαραβαλιασμένη πόρτα. Έμειναν να τον παρακολουθούν που διέσχιζε τον δρόμο, αδιαφορώντας για τους μπάτσους …
«Που τρέχει κατά εκεί ο ηλίθιος; Θα τον μαγκώσουν στα σίγουρα», έκανε ο Κώστας και τότε ακούστηκε το πρώτο απροσδιόριστο σφύριγμα.
«ΟΛΟΙ ΕΞΩ!», ούρλιαξε ο Άρης σιχτιρισμένος με τη μαλακία τους. Δεν μπορούσε να χωνέψει πως αφέθηκαν να εγκλωβιστούν μέσα σε ένα κωλάμαξο!
Η Άλεξ βγήκε τραβώντας χειρόφρενο, την ώρα που ο Κώστας με τον Γιαννάκη άναβαν κάτι μολότωφ. Η διμοιρία ήταν στα 50 μέτρα πίσω τους όταν τις πέταξαν …
«Άιντε στην υγειά μας», φώναξαν χτυπώντας τα χέρια τους στον αέρα σαν μπασκετμπολίστες. Οι μολότωφ έσκασαν ανάμεσα στη διμοιρία και οι μπάτσοι σκόρπησαν στα πεζοδρόμια. Αλλά η μαλακία ήταν, οτι τους είχαν πάρει χαμπάρι οι μπροστινοί από τις κλούβες.
«ΤΡΕΞΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ!», φώναξε ο Άρης και περίμενε να ξεκινήσουν όλοι πριν το βάλει στα πόδια, πίσω τους. Καλύτερα να πέσουν επάνω τους τρέχοντας, παρά να τους περιμένουν. Οι μπάτσοι κουνούσαν τα χέρια προς το μέρος τους –όμορφη ήταν η Άλεξ όπως έτρεχε, δέκα πόντους πάνω από την άσφαλτο –δίπλα της ο Κώστας πήγαινε μονοκόμματος κι ο Πέτρος επιτάχυνε με κατεβασμένο το κεφάλι. Οι μπάτσοι δεν τους κυνηγούσαν, μάλλον γιατί ήξεραν πως θα πέσουν πάνω στις παρκαρισμένες, στα στενά, διμοιρίες. Ξαφνικά ο Άρης άκουσε κι άλλο σφύριγμα. Και μετά, ακόμα ένα. Σφυρίγματα, όχι σκασίματα –σαν κι αυτά που κάνουν οι εκτοξευτήρες δακρυγόνων, συνέχισε να τρέχει, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στην απέναντι γωνία.
Όταν πήγαν να στρίψουν, είδε τη βιτρίνα δεξιά του να θρυμματίζεται, σφύριγμα, μικρή έκρηξη, τζάμια στον αέρα …
«Α, τους πούστηδες, ρίχνουν στ΄αλήθεια –είμαστε όλοι εδώ ρε; Λείπει κανείς;» φρέναρε απότομα ο Πέτρος και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Έλειπε ο Γιαννάκης. Ακούμπησαν τις πλάτες στον τοίχο και τα γόνατά τους έτρεμαν, γύρισαν πίσω να κοιτάξουν κι ο Γιαννάκης ήταν στη μέση του δρόμου. Πεσμένος μπρούμυτα.
«ΡΕ ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ!» έσφιξε τις γροθιές του ο Κώστας –αλλά οι μπάτσοι δεν έριχναν πλέον. Περπατούσαν επιφυλακτικά, κυκλώνοντας το πεσμένο σώμα.
«ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ;» φώναξε ο Κώστας για να πνίξει κάτι ξαφνικά δάκρυα. Έκανε και δυο βήματα, ξεκόλλησε από τον τοίχο για να γυρίσει πίσω –κοντά στον Γιαννάκη που χανόταν περιτριγυρισμένος από στους μπάτσους.
«ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙΤΕ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΗΝ ΦΑΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ!» φώναξε προς το μέρος τους ένας μπάτσος και γονάτισε σημαδεύοντάς τους.
«Φύγετε, θα γυρίσω εγώ να δω τι έγινε», ψιθύρισε ο Άρης και τους έσπρωξε βίαια πίσω. Ο αέρας έπηξε, τα πόδια τους δεν μπορούσαν να τον διασχίσουν –όνειρο θα ήταν.
Ο μπάτσος τους σημάδευε ακόμα –βλέποντάς τους αναποφάσιστους, σήκωσε το περίστροφο και έριξε στον αέρα –μικρές εκρήξεις ανακατεμένες με σφυρίγματα, μια σφαίρα καρφώθηκε σε τοίχο κι ο Άρης θυμήθηκε τη φορά που αγωνιζόταν να καρφώσει μια τσιμεντόπροκα για να κρεμάσει κάποια αφίσα στο δωμάτιό του –είχε βρει ντουβάρι, σπίθες πετάγονταν, σπίθες πετάχτηκαν και πάλι. Το΄βαλαν στα πόδια όλοι μαζί –χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Αρπαγμένοι στην παλάμη του πανικού, έτρεχαν χωρίς να βλέπουν –εικόνες από ΜΑΤατζήδες που τους έβριζαν ακίνητοι στα πεζοδρόμια, ο Κατσούλας ακουμπισμένος στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, δίπλα του κάποιοι άλλοι –σκέφτηκαν να πάνε κατά κει αλλά δεν προλάβαιναν γιατί τα πόδια είχαν τη δική τους ζωή.
Σταμάτησαν όταν βγήκαν στη Σόλωνος, διακοπτόμενες ανάσες από το λαχάνιασμα και δάκρυα. Είχε πάρει να σκοτεινιάζει, σωριάστηκαν έξω από ένα κλειστό ζαχαροπλαστείο. Αμίλητοι -πως αλλιώς;
«Πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο –να τον περιμένουμε», είπε ο Πέτρος.
«Σε ποιο νοσοκομείο ρε;» μούδιασε ο Κώστας.
«Να βρούμε τα εφημερεύοντα. Στο πιο κοντινό θα τον πάνε –σίγουρα», έβγαλε το πακέτο και μοίρασε τσιγάρα σε όλους ο Άρης.
Αμίλητοι κάπνισαν κοιτάζοντας την άσφαλτο. Μέχρι που σηκώθηκε ο Κώστας …
«Θα πάω πίσω», έκανε να διασχίσει τον δρόμο αλλά ο Άρης τον κράτησε …
«Τι θα πας να κάνεις ρε μαλάκα; Λες να τον έχουν αφήσει ακόμα στην άσφαλτο;»
Η Άλεξ τρανταζόταν σιωπηλά με το κεφάλι θαμμένο στις παλάμες. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα γιατί στ΄αλήθεια δεν απέμενε τίποτα περισσότερο να κάνουν.
«Πως έγινε; Πίσω του δεν ήσουνα;» ρώτησε ο Πέτρος κι ο Άρης κάπνιζε αμίλητος. Πίσω του ξεκίνησε αλλά τον πέρασε γρήγορα. Χάζευε την πλάτη της Άλεξ, την πλάτη ο μαλάκας –ούτε καν τον κώλο της! Και δεν πήρε χαμπάρι πως χάθηκε ο Γιαννάκης…
«Είδατε τον Κατσούλα;» πετάχτηκε ο Κώστας. «Τι έκανε στην είσοδο της πολυκατοικίας; Με ποιους ήταν;»
«Γάμα τον το μαλάκα. Με τίποτα φίλους του, κομματόσκυλα θα χαλβάδιαζε. Αυτοί δεν έχουν φόβο από τους μπάτσους. Είναι μαχητικοί διανοούμενοι –δε βρωμάνε σαν κι εμάς», είπε ο Κώστας και είχε δίκιο για τους κομματικούς, αλλά άδικο για τον Κατσούλα. Μόνο που, τότε, δεν περίσσευε μυαλό να το συνειδητοποιήσουν.
Ένα περίπολο ΜΑΤατζήδων ξεκόλλησε από την Γραβιάς και απλώθηκε στον έρημο δρόμο. Σφίχτηκαν όλοι τους στη θέα των μπάτσων, αλλά ο Άρης σηκώθηκε καθησυχαστικά …
«Ήρεμα, δεν τρέχει τίποτα. Περαστικοί είμαστε και χαζεύουμε τις πάστες».
Οι ΜΑΤατζήδες πλησίασαν δίπλα τους, ο επικεφαλής έκανε νόημα να σταματήσουν και ήρθε κοντά τους.
«Τι έγινε ρε αληταράδες; Ψάχνετε βιτρίνες να σπάσετε;»
«Εμείς; Όχι δα –από το φροντιστήριο σχολάσαμε», είπε ο Άρης ήσυχα.
«Ταυτότητες ρε κωλόπαιδα», πούλησε μούρη ο επικεφαλής. Οι υπόλοιποι άρχισαν να πλησιάζουν απειλητικά. Τα παιδιά έβγαλαν ότι ταυτότητα είχαν –ευτυχώς, τους έκοψε να μην δώσουν τα φοιτητικά πάσα γιατί θα τους βούταγαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εκείνες τις μέρες ήταν ασφαλέστερο να κυκλοφορείς με διαρρηκτικά εργαλεία παρά με φοιτητικό πάσο.
Ο επικεφαλής κοίταξε τις ταυτότητες και μετά τις φάτσες των παιδιών, αφ’ υψηλού. Τους τις έδωσε πίσω, αφού χάζεψε λίγο παραπάνω τη φωτογραφία της Άλεξ…
«Εσύ κοπέλα μου ήσουνα μια χαρά κορίτσι. Πως κατάντησες έτσι, σαν τη θειά μου τη χήρα;»
Η Άλεξ δεν μπορούσε να βγάλει λέξη, οι ΜΑΤατζήδες πήραν να απομακρύνονται προειδοποιώντας …
«Τσακιστείτε σπίτια σας μαλακισμένα γιατί αν σας ξαναπετύχουμε θα σας πάμε μέσα». Και όλα φάνηκαν ήρεμα, αν εξαιρέσεις την απουσία του Γιαννάκη και την ξεφτίλα των υπολοίπων για τον τρόμο τους μπροστά στους μπάτσους –δυο φορές στη σειρά.
Ο Κώστας έμεινε να κοιτάζει τη διμοιρία που απομακρυνόταν …
«Πάμε ρε μαλάκα, δεν οφελεί», τον τράβηξε ο Πέτρος. Περπατούσαν στα χαμένα, ψάχνοντας ανοιχτό περίπτερο, περνούσαν πίσω από φωτιές σε σκουπιδοτενεκέδες και έστηναν αυτί στον ήχο από τις σειρήνες.
«Ασθενοφόρο είναι αυτό».
«Πυροσβεστική»
«Μπατσάδικο»
… και προχωρούσαν. Η Αθήνα είχε γεμίσει έρημους δρόμους και κρυμμένους ανθρώπους. Γιατί εκείνο το βράδυ τους είχαν τσακίσει οι μπάτσοι –και τώρα, κυκλοφορούσαν στις λεωφόρους ψάχνοντας τους νικημένους για να ξεσπάσουν πάνω τους. Η κτηνωδία συνεχιζόταν από Σύνταγμα μέχρι Χαυτεία κι από Πατησίων μέχρι Ρηγίλλης, γιατί υπήρχε πολύς κόσμος χαμένος που κυκλοφορούσε συντροφιά με την αγωνία του. Ουρλιαχτά, ασθενοφόρα, περιπολικά, πυροσβεστικές και γκλοπς να σέρνονται στους τοίχους –τρομοκρατία και εμψύχωση, εξαρτάται από την πλευρά που το βλέπεις.
Απέναντι από την ΟΠΕΡΑ είδαν κάτι περίεργους να κατεβάζουν τη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου –τα ΜΑΤ φύλαγαν τσίλιες πίσω τους …
«Στη διαδήλωση θα το φορτώσουν κι αυτό», σχολίασε ο Πέτρος και οι υπόλοιποι ίσως να γελούσαν –αν είχαν στόματα.
Έψαχναν αμίλητοι –κάποιο περίπτερο είχε μείνει ανοιχτό πίσω από τις έρημες στάσεις των λεωφορείων στην Ακαδημίας, πλησίασαν με προφυλάξεις, γιατί υπήρχαν παντού κλούβες.
«Έχετε μια εφημερίδα;» ρώτησε τον γερο-περιπτερά ο Άρης.
«Τι εφημερίδα;» απόρησε εκείνος.
«Όποια νάναι. Τα εφημερεύοντα θέλουμε να δούμε».
Ο γέρος τους πέταξε μια φυλλάδα αμίλητος –εφημέρευε το Γενικό Κρατικό και η Πολυκλινική.
«Να πάρουμε ένα τηλέφωνο;» παρακάλεσε η Άλεξ κι ο γέρος κούνησε τους ώμους αδιάφορα.
Τζίφος και στα δύο νοσοκομεία. Πουθενά δεν είχαν φέρει τραυματία, όπως τους τον περιέγραψε ο Άρης –κάποιους με αναπνευστικά είχαν στα Επείγοντα, αλλά κανέναν τραυματισμένο από σφαίρα ή από ξυλοδαρμό. Έμειναν να κοιτάζουν το γκρι ακουστικό. Και τώρα, τι;
«Δύο θα πάμε στο Γενικό και δύο στην Πολυκλινική. Μπορεί να μην έχει φτάσει ακόμα –ποιος ξέρει;» είπε ο Πέτρος. Ναι –ποιος ξέρει; Και ποιος έχει διάθεση να μάθει –δηλαδή.
«Να πληρώσουμε τον άνθρωπο», είπε ο Άρης πριν ξεκινήσουν, αλλά ο γέρος τους έκανε νόημα …
«Φύγετε ρε και μην ανησυχείτε. Θα το βρείτε το παλικάρι σας, τους κρατάνε λίγο οι μπασκίνες, για να τους σπάσουν τον τσαμπουκά. Κουράγιο ρε».
Χωρίστηκαν για να τρέξουν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Ο Άρης με τον Πέτρο στην Πολυκλινική –γιατί η Ομόνοια ήταν ακόμα επικίνδυνη -ο Κώστας με την Άλεξ στο Γενικό Κρατικό.
Περίμεναν στα Επείγοντα μέχρι που ξημέρωσε. Ο Πέτρος είχε τηλεφωνήσει ακόμα και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ –μήπως μάθαινε κάποιο νέο. Συλληφθέντες πολλοί, του είπαν, αλλά κανένας τραυματίας. Είχε δώσει το επώνυμο του Γιαννάκη –δεν ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες…
Ο Κώστας άφησε μια πορτοκαλάδα στο πλάι της Άλεξ, χωρίς να την κοιτάξει. Τι να δει άλλωστε; Τα μάτια της ήταν το ίδιο πρησμένα με τα δικά του κι από το Ρουφ ανέβαινε ψηλά το αστέρι του Εωσφόρου. Αναίσθητος ο λαιμός κατέληγε σε κομματιασμένο στομάχι, έτρεμαν από το κρύο της απελπισίας, την ώρα που δεν πέρναγε –αλλά ξοδευόταν.
«Τι κάνουμε;» ρώτησε την ομίχλη που διαλυόταν στον Υμηττό ο Κώστας και δεν παραξενεύτηκε όταν δεν πήρε απάντηση.
«Πότε θα τον φέρουν;» αναρωτήθηκε η Άλεξ και η σωστή ερώτηση ήταν «πότε θα παραδεχτούμε οτι δεν θα τον φέρουν».
«Μπορεί να τον έχουν ήδη πάει στην Πολυκλινική», ψιθύρισε ο Κώστας και η Άλεξ γέλασε.
Τα πρώτα λεωφορεία άρχισαν να σέρνονται στη Μεσογείων, η πορτοκαλάδα είχε ζεσταθεί ανέγγιχτη όταν σηκώθηκαν χωρίς να πουν κουβέντα, συνεννοημένοι με τον φόβο που δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν. Όχι ακόμα. Μπήκαν στο πρώτο λεωφορείο μαζί με τους εργάτες και τις καθαρίστριες. Στο λεωφορείο της παραίτησης.
«Δεν θέλω άλλο», είπε σε μια στιγμή η Άλεξ.
«Τι;» απόρησε αυτός.
«Δεν θέλω άλλο –έτσι. Δεν θέλω άλλο εσάς και το ντάντεμά σας. Εσάς και την απάνθρωπη λατρεία σας. Με στριμώχνετε σε μια εικόνα φτιαγμένη για την προσωπική σας ικανοποίηση κι εγώ στριμώχνομαι. Κοντεύω να ξεχάσω πως είμαι άνθρωπος ρε γαμώτο! Σε λίγο θα σταματήσω να κατουράω και να χέζω, σε λίγο θα ρεύομαι κρυφά για να μη διαλύσω την οπτασία σας. Δεν πάει άλλο και δεν θέλω άλλο», μιλούσε κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο η Άλεξ κι ο Κώστας ένιωθε τυχερός που δεν χρειαζόταν να δει τα μάτια της.
«Δεν είναι ακριβώς έτσι», μπόρεσε να πει.
«Ε, τότε πως είναι; Άσε τους άλλους –μίλα μου για σένα». Εκείνη τη στιγμή γύρισε και τον κοίταξε βαθειά στα ίσα. «Αφού σου αρέσω –δεν σου αρέσω; Γιατί δεν μου την έχεις πέσει ποτέ;»
Ο Κώστας άνοιξε έναν τεράστιο λάκκο και θάφτηκε μέσα του –κάτω από τόνους χώμα. Θα έβαζε και σταυρό «ενθάδε κείται», αλλά ανακάλυψε πως μόνο το κεφάλι του είχε χώσει μέσα –τελικά. Δεν μίλησε.
«Γι΄αυτό σου λέω, Κώστα, για να το πεις και στους υπόλοιπους. Δεν θέλω άλλο», έκλεισε την κουβέντα εκείνη.
Στη σιωπή που κάθισε ανάμεσα τους, ο Κώστας άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγούδι –«Και τώρα φίλοι μου είν΄αργά/ μια καληνύχτα στη μαμά/ και λίγη στάχτη στα μαλλιά/ καιρός να πούμε αντίο» -η Άλεξ χώθηκε στην αγκαλιά του.
«Τις προάλλες πέρασε ο Παυλάκης από την κατάληψη της Νομικής –μπήκε μέσα με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ παραμάσχαλα κι έφαγε κράξιμο», είπε ο Κώστας.
«Ναι; Τι μαλάκας!», γέλασε η Άλεξ, «έχει κι αυτό το κόλλημα με την Ελένη Βλάχου…»
«Σκεπάσαμε όλους τους νεκρούς/ με αρρωστιάρικους ψαλμούς/ κλόουν με σοβαρούς σκοπούς/ γυμνοί μέσα στο κρύο», μουρμούρισε τραγουδιστά ο Κώστας κι ένιωσε την Άλεξ να τραντάζεται κάτω από το μπράτσο του. Για λίγο –μετά ηρέμησε και ήταν ήσυχα.
Τους πήρε ο ύπνος μέσα στο λεωφορείο –είχαν φτάσει στο τέρμα όταν τους ξύπνησε ο οδηγός που βιαζόταν να πάει για καφέ. Κατέβηκαν εκεί, χαμένοι και μουδιασμένοι. Περπάτησαν για να ξανακατέβει το αίμα στα πόδια τους, χάζεψαν σε πλατείες άγνωστες, κλώτσησαν χαλίκι ανακατεμένο με σύριγγες και ξαπόστασαν σε παιδικές κούνιες.
«Πουλάμε σώμα και ψυχή/ δώστε μας λίγη προσοχή/ στα υπόγεια μαύροι ποντικοί/ λουφάζουνε δύο δύο».
Περπατούσαν ακόμα αγκαλιασμένοι όταν η μέρα ανέβηκε ψηλά και δεν βιάζονταν να επιστρέψουν, σε κάποια φάση τραγούδησε, αταίριαστα δυνατά, ο Κώστας …
«Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς/ αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς/ και συναντάμε ξέμπαρκους θεούς/ που χάσανε το πλοίο», δυνατά και παράφωνα.
«Αυτό που κόλλαγε τώρα;» αναρωτήθηκε η Άλεξ.
«Για να κάνω φινάλε …», είπε ο Κώστας και μετά φώναξε: «Κατά τ’ άλλα εσείς/ που ‘σαστε υγιείς και αξιοπρεπείς/ βοηθήστε μας και λίγο/ δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή/ μια ιδέα στεγανή/ που να μη μπάζει κρύο».
Γέλαγε η Άλεξ δίπλα του …
«Καλά, άμα σε βοηθήσει κανένας -πες το μου κι εμένα, να του κάτσω», είπε μετά τα γέλια.
«Άμα κάτσεις σε κανέναν θα του κόψω το τσουτσούνι και θα του το δώσω να το φάει», σκοτείνιασε προσωρινά ο Κώστας.
«Νάτα πάλι!» φώναξε η Άλεξ.
«Απλοί αυτοματισμοί», μουρμούρισε ο Κώστας και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
Δεν μίλησαν άλλο και αμίλητοι προχωρούσαν, η απουσία αποχαιρέτησε την επιθυμία και μαζί προχωρούσαν, το μέλλον έψαχνε τρόπο να ξεφύγει από το πεπρωμένο και μαζί προχωρούσαν, ερωτευμένοι με το ανεκπλήρωτο και αμίλητοι προχωρούσαν –αλλά πουθενά δεν έφταναν.
(Συνεχίζεται –κατηφορικά)

Posted in: Και το όνομα του τρένου είναι ...