4. Λίγος, πολύ λίγος

Προηγουμένα:
1. Ο τελευταίος κροκόδειλος του πλανήτη
2. Τιλτ
3. Ο σκλάβος της Κυριακής

Ο Τζέφρι Λι έχει κάτι μάτια σαν κουμπότρυπες, αλλά αυτό δεν μοιάζει καθόλου αστείο. Βγάζει τα μαύρα γυαλιά, ιδρώτας τρέχει κάτω από το καουμπόικο καπέλο με τη φωτογραφία της Ντέμπι Χάρι καρφιτσωμένη στο μπορ, ο Τζέφρι Λι νομίζω ότι μας κοιτάζει αλλά είμαι σίγουρος πως δεν μας βλέπει. Ο μπασίστας είναι τελικά άντρας ή γυναίκα; Ερώτηση που ακούγεται από παντού γύρω μου, ο Κιντ Κόγκο δεν πατάει πουθενά –προηγουμένως έφυγε το συγκρότημα από τη σκηνή κι εκείνος ξέμεινε να παραμορφώνει με την κιθάρα κολλημένη στον ενισχυτή. Είναι οι Gun Club και είμαι ολομόναχος ανάμεσα σε αγριεμένους που με κλωτσάνε αλύπητα. Πονάω παντού, αλλά θα το σκεφτώ αργότερα αυτό. «ΑΥΤΗ», ουρλιάζει ο Τζέφρι Λι, «είναι σαν πισίνα γαλάζια όπως τα μάτια της/ αλλά ΑΥΤΗ ποτέ δεν θα μάθει ότι ήταν εδώ/ ότι καθόμασταν και πίναμε όπως ακριβώς έκαναν και οι πατεράδες μας./ Κοιτάζω ψηλά και ο Θεός με ρωτάει ‘Τι πρόκειται να κάνεις τώρα;’/ Κοιτάζω ψηλά ουρλιάζοντας ‘Αυτό νόμιζα ότι το είχες αναλάβει εσύ!'» Οι κλωτσιές γίνονται τώρα αγκωνιές χορευτών. «ΑΥΤΗ είναι σαν την ηρωίνη για μένα./ Το ξέρω επειδή εγώ είμαι σαν το τρένο που σφυρίζει στην κεντρική γραμμή/ το ξέρω γιατί εγώ είμαι σαν τον ινδιάνικο άνεμο που περνάει από τα τηλεγραφόξυλα/ ΑΥΤΗ!»

Είμαστε μαζί με τη Φανή το τελευταίο δεκαήμερο. Επίσημα. Σχέση, ας πούμε.

Ήρθε κάποιο απόγευμα σπίτι μου, βγάλαμε πλήρες ρεπερτόριο –αμφιβολία, ανασφάλεια, τύψεις, αβεβαιότητα, πήδημα. Δεν είχαμε κάνει και κανένα συμβόλαιο, αλλά κυκλοφορούσαμε σαν κανονικό ζευγάρι. Κοιμόμασταν και μαζί. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Ποιον κοροϊδεύαμε;

Η Φανή ήτανε σκέτο τσιμπούρι, συνέχεια κρεμασμένη στην αγκαλιά μου –απαιτούσε. Τους υπόλοιπους της παρέας δεν τους γούσταρε και το έδειχνε άγαρμπα. Βγαίναμε μαζί τους, μιλούσαμε, τη ρωτούσαν οι άλλοι δύο, προσπαθούσαν να τη βάλουν στην κουβέντα. Τσεκουράτη η Φανή. Εντάξει, προσπαθούσαμε τότε εμείς να συνεχίζουμε την κουβέντα, στρογγυλοκαθόταν η Φανή στα πόδια μου, να την πάρω αγκαλιά. Χαμογελούσα ηλίθια –ήμουνα πιτσουνάκι. Οι άλλοι κορόιδευαν. Και την ώρα ακριβώς που πήγαινα να μιλήσω με πλάκωνε στα φιλιά, ξεφτιλίζοντας εντελώς την κουβέντα! Κοίταζα απολογητικά τους υπόλοιπους, «τι να κάνω; είμαστε μέσα στα μέλια!» Μαλακίες. Προσπάθησα να της το πω. Μούτρωσε, τσακωθήκαμε, δεν βγάλαμε άκρη, το αφήσαμε.

Σήμερα είχε έρθει μαζί μου, στη συναυλία. Δεν ήθελε στην αρχή, άλλαξε γνώμη όταν της είπα ότι ήταν τσάμπα, αλλά με τίποτα δεν ψηνόταν να στριμωχτεί μαζί μου μπροστά –κάτω από τη σκηνή. Τι αρχίδια συναυλία να δεις από τον εξώστη γαμώτο! Είχε μείνει να με περιμένει, μέσα στην κατήφεια –θα μου έπρηζε τ΄ αρχίδια μετά. Περί σχέσεων και ζευγαριών που πρέπει να είναι αυτοκόλλητα, να πίνει ο ένας και να ξεδιψάει ο άλλος –τέτοια πράγματα. Βουνό το δίκιο της! Έτσι πίστευα κι εγώ, έτσι θα ήταν με εκείνη τη γυναίκα, αλλά η Φανή δεν ήταν εκείνη η γυναίκα –κατάλαβες; Έκανα λοιπόν υποχωρήσεις μπας και το καταλάβαινα μια ώρα αργότερα –ήταν δύσκολη η θέση μου. Εγώ την έψηνα να τα χαλάσει με το Νίκο για να είμαστε μαζί –τώρα δηλαδή τι; Λούσου τα μαλάκα και να προσέχεις περισσότερο την άλλη φορά.

«Που θα πάμε τώρα;» ρώτησε αποφεύγοντας να με κοιτάξει.
«Μας περιμένουν οι υπόλοιποι στην πλατεία», είπα βραχνά.
«Πάλι μ΄αυτούς;»
«Γιατί; Τι έχουν αυτοί;»
«Δεν θα κάνουμε ποτέ, τίποτα, μόνοι μας;»
«Να πάμε επιτόπου σπίτι δηλαδή;»
«Δεν εννοώ αυτό. Δεν θα βγούμε ποτέ οι δυο μας μόνο;»
«Οι δυο μας ήμασταν εδώ».
«Ναι ε;»
Είχε κάποιο δίκιο.
«Εντάξει. Πάμε στο Ρεσιτάλ που θα είμαστε πιο μόνοι κι από μόνοι».
Συμφώνησε κακόκεφα. Εκείνη τη στιγμή πέρναγε από δίπλα μας μια παρέα από την πλατεία, μας είδαν, ένας τους κοντοστάθηκε.
«Θα γίνει τζερτζελές στην πλατεία –ερχόσαστε;»
«Είμαστε ψόφιοι, πάμε να την πέσουμε», δικαιολογήθηκα.
Γέλασε. Ένιωσα εντελώς παντρεμένος.

Γι’ αυτό και πλακώθηκα να πίνω με τον κουβά, αν έχεις πάει στο Ρεσιτάλ θα ξέρεις ότι αυτή είναι η μοναδική σου προοπτική εκεί μέσα. Εκτός αν θέλεις να μάθεις τον παπαγάλο του μαγαζιού να μιλάει.
«Έχουμε να τα πληρώσουμε;» με ρώτησε μετά από ώρα μουγκαμάρας.
«Μπα», διαπίστωσα.
«Και τότε;»
«Τότε … ας παραγγείλουμε άλλον ένα γύρο –να φάμε δικαιολογημένα το ξύλο …»
Με κοίταξε.
«Εγώ δεν τα μπορώ αυτά», είπε.
«Εμένα τελικά με μπορείς ρε Φανή; Για πες μου, επειδή την έχω την απορία».

Τώρα θα νομίζεις ότι η Φανή είναι η ξενέρωτη, η σπαστικιά που τρώγεται με τα ρούχα της κι όταν δεν βρίσκει ρούχα να φαγωθεί –τρώγεται μαζί μου. Από την άλλη, εγώ ο σωστός, που καταπιέζεται και έχει όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά που να τα’ βρει -καλά δε λέω; Δεν είναι έτσι –κι αν χρειάζεται να σου σφυρίξω πως πηγαίνει αυτό το τραγούδι, άστο καλύτερα. Ή το ξέρεις ή όχι –τα υπόλοιπα είναι απλές οδοντόκρεμες.

Το θέμα είναι ότι μεγάλωσα με μια ηλεκτρική κιθάρα να στριγκλίζει ανάμεσα στους κροτάφους μου κι ο ήχος της μόνο κρυστάλλινος δεν ήταν –πάει να πει, μεγάλωσα με διαρκή πονοκέφαλο. Κάποιος πούστης είχε ξεχασμένο το δίσκο στο πικάπ, δέκα ολόκληρα λεπτά σόλο –άντε γαμηθείτε ρε δεινόσαυροι! Κάπου παραδίπλα έβοσκε ένα σινγκλάκι των Stiff Little Fingers, προς γνώσιν και συμμόρφωση –κάνε μου τη χάρη και βγάλε τους καραγκιόζηδες άνθρωπέ μου! Yes. Αν τους θυμάσαι.

Οπότε έγινα προβληματικός στην επικοινωνία, μιλάμε για τόσο χοντρό πρόβλημα που ούτε με τον εαυτό μου δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Είπαμε, δέκα λεπτά σόλο, άντε ν΄ακουστείς μέσα στο χαμό! Δεν έφταιγε λοιπόν η Φανή, αν θέλεις τη γνώμη μου δεν έφταιγε καθόλου η Φανή. Όταν μπαίνεις σ’ ένα μανάβικο είναι βλακώδες να διαμαρτύρεσαι επειδή δεν πουλάνε διαμαντένια μενταγιόν, ας πούμε. Κι αν τύχει να κάνεις διάρρηξη στο μανάβικο για να κλέψεις κοσμήματα είσαι μαλάκας. Και δειλός κι άλλα τόσα –επειδή το κοσμηματοπωλείο είναι παραδίπλα, αλλά φυλάγεται καλά –γι΄αυτό μπήκες στο μανάβικο. Κι άμα δεν βλέπεις το κοσμηματοπωλείο, να περιμένεις μέχρι να το δεις ρε σαβούρη!

Δέκα άτομα πάνω-κάτω ανέβηκαν τις σκάλες σε στυλ κατεδάφιση, ξεχάσαμε τη γκρίνια μας και κοιτάξαμε.
«Μπάτσοι!» φώναξε ο κοντινότερος σε μας.
Τον ήπιαμε μάλλον, σκέφτηκα, αλλά έκανα το κορόιδο. Μπορεί στο τέλος να μας κέρναγαν και τα ποτά από το μαγαζί. Τα παιδιά κάθισαν σε τραπέζια, δυο χτυπημένοι χώθηκαν στις τουαλέτες –τέτοια πολυκοσμία είχε να δει από τα εγκαίνια το Ρεσιτάλ.
«Πάω να πάρω άλλο ένα», είπα στη Φανή, αλλά δεν κούνησα από δίπλα της γιατί έτρεμε. Εγώ δεν την είχα αυτή την πολυτέλεια, δεν μπορούσα να χεστώ πάνω μου με την ησυχία μου γιατί θα πάθαινε υστερία η Φανή. Μέτραγα τα δευτερόλεπτα κρατώντας την αγκαλιά. Δεν άργησαν να πλακώσουν οι Ζητάδες.

Ακούσαμε πρώτα τον καλπασμό τους στις σκάλες, μετά ακροβολίστηκαν στο μαγαζί αμίλητοι.
«Σηκωθείτε όλοι όρθιοι ρε πούστηδες!» φώναξε ο επικεφαλής τους.
Σηκωθήκαμε. Αυτοί άρχισαν να περνάνε ανάμεσα μας, καθυστερούσαν κιόλας όταν βρίσκονταν από πίσω μας, για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά. Άδικος κόπος –ήταν η πρώτη φορά που είχα τόσο στενή επαφή με Ζητάδες κι ανακάλυπτα ότι έφερναν όλοι τους σε δίφυλλες ντουλάπες. Ο κοντότερος -ένα κεφάλι πάνω από μένα. Η Φανή κόντευε να μου στραμπουλίξει το χέρι –καλό ήταν αυτό γιατί με βοηθούσε να κρατηθώ από κάπου.
Οι Ζητάδες ξεδιάλεξαν δυο παιδιά και τα πλάκωσαν στις σφαλιάρες επιτόπου. Περιμέναμε εκεί ακίνητοι, παρακολουθούσαμε. Κάποιος, πιο τολμηρός βγήκε από τη γραμμή του.
«Τι ακριβώς συμβαίνει, δε μας λέτε κι εμάς;» ρώτησε.
Οι Ζητάδες τον κοίταξαν, συνεννοήθηκαν με τα μάτια και τον πλάκωσαν κι αυτόν στις γρήγορες. Όταν βαρέθηκαν να κοπανάνε, τους πήραν σέρνοντας και τους τρεις. Κοιτάζαμε και παρακαλούσαμε να τελειώσει αυτό το πράγμα.
«Ταυτότητες», φώναξε κάποιος από αυτούς που είχανε μείνει πίσω.
Τις βγάλαμε αστραπιαία και τις κρατάγαμε μπροστά στα μούτρα μας, λίγο ακόμα και θα αλυχτάγαμε σαν τα σκυλάκια του καναπέ. Ο Ζητάς στάθηκε μπροστά στη Φανή.
«Εσύ είσαι αυτή;» ρώτησε κοιτάζοντας τη φωτογραφία ταυτότητας.
Η Φανή ένευσε σιωπηλά.
«Έτσι είσαι όταν δεν κάνεις πιάτσα δηλαδή;» ξαναρώτησε δείχνοντας τη φωτογραφία.
Η Φανή δεν είπε κουβέντα. Ήταν δικιά μου δουλειά να μιλήσω, αλλά δεν το έκανα. Ο Ζητάς γύρισε σε μένα.
«Πόσο παίρνει;» με ρώτησε.
Κατέβασα το κεφάλι. Ήθελε μόνο να με ξεφτιλίσει ή και να με πλακώσει; Αυτό με ένοιαζε τη συγκεκριμένη στιγμή –τίποτα άλλο.
«Σε ρωτάω ρε μαλάκα. Κουφός είσαι;»
Κουφός –έτσι ακριβώς. Ο Ζητάς πέταξε την ταυτότητα στο πάτωμα, πήρε την παρέα του και φύγανε. Η γκαρσόνα στο μπαρ χάζευε έξω από το τζάμι, πλησίασα αργά.
«Να πληρώσουμε;» είπα. Δεν είχα άντερα για τίποτα άλλο.
«Κερασμένα», μουρμούρισε χωρίς να με κοιτάξει.
Ούτε η Φανή με κοίταζε.
«Θα πάω σπίτι μου», είπε.
«Να σε πάω μέχρι το δικό μου, να πάρεις τη μηχανή σου», προθυμοποιήθηκα.

Ο δρόμος ήταν άδειος από κάτω, καβαλήσαμε και φύγαμε βουβοί. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν εκείνη την ώρα, δεν ήθελα να ακούσω τίποτα που να μοιάζει με ανθρώπινη φωνή. Μίλαγε το κεφάλι μου από μέσα κι αυτό έφτανε.
«Σ’ αγαπάω», μου είπε η Φανή λίγο πριν κατέβει από τη μηχανή μου.
Δεν είπα τίποτα.
«Θα βρεθούμε αύριο;» ρώτησε.
«Αύριο», είπα με τα χίλια ζόρια και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου. Είχε βαρύνει ασήκωτα ο κόσμος πάνω μου.

Πέρασαν μέρες που δεν έκανα τίποτα άξιο λόγου. Δούλεψα κάπως τη μετάφραση, έκοψα τις βόλτες, σκεφτόμουν να διαβάσω και κανένα μάθημα –αλλά δεν υπήρχαν διαθέσιμες αντοχές. Ο ξάδερφος πέρναγε την κοινωνική του φάση, πάει να πει, είχε γαμηθεί να φέρνει κόσμο στο σπίτι. Σκάγανε διάφοροι από το δωμάτιό μου, κοιτάζανε την ασώματο κεφαλή με το στυλό μπικ ανάμεσα στα δόντια, αλλά δυστυχώς δεν αφήνανε κανένα φράγκο στο ντέφι πριν φύγουν. Κι εγώ δούλευα χαζεύοντας τον απέναντι τοίχο, μέτραγα πεσμένους σοβάδες, περίμενα τη ζωή να περάσει κάνοντας, όσο το δυνατό, λιγότερη φασαρία.

«Ναι μέσα είναι ο παπάρας. Κάνε τίποτα να τον ξεκολλήσεις από το δωμάτιο, βρώμισε ο τόπος πτωμαϊνη», άκουσα να λέει ο ξάδερφός μου.
Γύρισα να δω ποιος ήταν.
«Τι έγινε; Πεθαίνουμε από σιγά-σιγά;» γέλασε ο Τάκης.
«Πάντα με διακριτικότητα», του υπενθύμισα.
Βολεύτηκε στο άστρωτο κρεβάτι.
«Κάνε τσιγάρο», είπε.
Γύρισα την καρέκλα προς το μέρος του, έφτιαξα και δυο καφέδες δείχνοντας φιλόξενη διάθεση.
«Τι τρέχει με σένα; Είπαμε να κολλήσεις με τη Φανή, αλλά όχι κι έτσι», έκανε ο Τάκης.
«Καλά –τραγούδα …» μουρμούρισα.
«Λέγε τι συμβαίνει ρε γαμημένε, μη σε πλακώσω στο ξύλο!» φώναξε ο Τάκης.
«Συμβαίνει ότι μας την πέσανε από παντού και δε μας παίρνει ούτε για ηρωική έξοδο, αυτό συμβαίνει», είπα.
«Α, τόσο καλά!» θαύμασε ο Τάκης.
«Δε λες τίποτα!»
Κοιταχτήκαμε σκεφτικοί.
«Ξέρεις τι είναι αυτό που τα πάντα διορθώνει, έτσι;» αποφάνθηκε ο Τάκης.
«Μα, τα πάντα;»
«Τα πάντα και παντού!»
Το σκέφτηκα λίγο.
«Δε νομίζω ρε δικέ μου. Δεν έχω διάθεση».
«Ποιος σε ρώτησε; Μιλάμε για αποστολή –αν δεν το κατάλαβες ακόμα!»
Έσκυψα το κεφάλι.
«Να κάνω ένα μπάνιο πρώτα», μουρμούρισα.
«Κάντο –σε θέλω να μοσχοβολάς σαν κουφετάκι», γέλασε ο Τάκης.

Έξω ήταν ήσυχη η νύχτα, λίγο υγρή, χωρίς φεγγάρια και λοιπές ρομαντικές σάχλες. Αποφύγαμε αμίλητοι την πλατεία, επειδή είχαν δυσκολέψει τα πράγματα –ακούγονταν άγριες ιστορίες, για μυστικούς που παραμονεύανε στις γωνιές και για άλλα, χειρότερα. Γι΄αυτό ανεβαίναμε στου Στρέφη από τους παράλληλους δρόμους, κουβαλώντας την παρέα της Έφης –κάτι ψιλοξενέρωτες με υπαρξιακές αγωνίες. Δεν με πείραζε –ήταν αποστολή.
Καθίσαμε στο ουζερί και παραγγείλαμε τα απαραίτητα –λίγη συνοδεία, πολλά ούζα. Ο Πέτρος ήταν στα κέφια του, είχε αποφασίσει να πάει σε ψυχολόγο, μπας και λύσει το πρόβλημα αναβλητικότητας που αποτελούσε σήμα κατατεθέν του. Διαφωνούσα. Ο Πέτρος δεν είχε ανάγκη να λύσει τίποτα –απλά χρειαζόταν κάτι να τον ξεκολλήσει. Μια γυναίκα με «προδιαγραφές θανάτου», κάποιο κόλλημα σε «ευγενείς σκοπούς» ίσως.
«Έχω πάντα αυτό το άγχος. Δηλαδή, από την πρώτη στιγμή που θα βρεθώ με κοπέλα ιδρώνουν τα χέρια μου στη σκέψη τού τι μπορεί να θέλει από μένα. Κι αν γουστάρει σχέση, τη στιγμή που εγώ θέλω κάτι … προσωρινό;» έλεγε ο Πέτρος στη διπλανή του, ένα σούργελο με τσιμπιδάκια στα μαλλιά και φόρεμα-χλαμύδα.
«Κι αν η κοπέλα δεν θέλει κάτι παραπάνω ενώ εσύ θέλεις; Πως είσαι σίγουρος δηλαδή ότι δεν θα γίνει έτσι;» αναρωτιόταν το σούργελο.
«Επειδή είναι γλυκοτσούτσουνος, γι΄αυτό», φώναξε ο Τάκης διαλύοντας το ψευτο-ψυχαναλυτικό κλίμα της κουβέντας.
Μόνο η Έφη γέλασε –οι υπόλοιπες στράβωσαν χοντρά. Ο Πέτρος με κοίταξε κάπως αγανακτισμένος, κούνησα τους ώμους –έτσι κι αλλιώς η φάση ήταν κρεμάλα, ας αφήναμε τον Τάκη να την κανιβαλίσει. Αυτό σκεφτόμουν.
«Εσύ γιατί είσαι αμίλητος;» έσκυψε η Έφη προς το μέρος μου.
Τι να της πεις τώρα;
«Έχω φιλοσοφικές ανησυχίες –κάτι τέτοιο τέλος πάντων».
Με κοίταξε.
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή τίποτα. Έτσι το είπα για να το παίξω έξυπνος», παραδέχτηκα.
«Ωραίος είναι ο φίλος σου!» φώναξε η Έφη στον Τάκη.
«Ναι;» ενδιαφέρθηκε εκείνος. «Να σας φτιάξω κατάσταση; Είναι και μόνος λίαν προσφάτως …»
Η κοπέλα γέλασε, οι υπόλοιπες δύο ξίνισαν κι εγώ άναψα τσιγάρο για να περάσει η ώρα.
«Πάω για κατούρημα» ανακοίνωσε ο Πέτρος.
«Έρχομαι μαζί σου», βιάστηκα να προθυμοποιηθώ.
«Δυο-δυο πάτε εσείς;» ρώτησε η Έφη.
«Ναι. Ο ένας τη βγάζει κι άλλος την τινάζει», είπε ο Πέτρος.
Έπιασα το κεφάλι μου με απόγνωση. Τι ωραίοι που ήμασταν οι μαλάκες!

«Κρεμάλα», μου είπε ο Πέτρος.
«Δε λες τίποτα», συμφώνησα.
«Τι κάνουμε; Την κοπανάμε;»
«Αποστολή», του υπενθύμισα.
«Ναι αλλά έχω μπερδευτεί. Ποιος έχει χρεωθεί ποια;»
«Ξέρω ‘γω … Και δεν βλέπω τον Τάκη να προχωράει με Έφη …»
«Λοιπόν … να εξετάσουμε τα δεδομένα …»
«Ρίχτα».
«Πρώτον, Τάκης-Έφη, λαβ φορέβερ».
«Και το κουκούτσι μύγδαλο».
«Δεύτερον, οι άλλες δυο δεν βλέπονται –άρα παίρνω το διπλανό μου κάζο με τα τσιμπιδάκια».
«Και τρίτον;» ενδιαφέρθηκα να μάθω.
«Τρίτον … γενικά», κατέληξε ο Πέτρος. «Πάμε τώρα;»
«Πήγαμε».

Τα καραφάκια έφερναν γύρες στο τραπέζι, βάλαμε μπροστά και κάτι φτηνές τακτικές που μας οδήγησαν στο διπλανό γηπεδάκι του μπάσκετ –επειδή, άκου τώρα, ο Τάκης είχε απωθημένο από εποχής Γυμνασίου Αρρένων οτι δεν είχε παίξει ποτέ μπουκάλα. Ερασιτεχνισμοί, όσο να πεις! Και η πουτάνα η μπουκάλα, όλο σ΄εμάς έπεφτε –ο Τάκης φίλαγε τον Πέτρο κι εγώ τον Τάκη. Ούτε μια φορά στις γκόμενες, έστω και μεταξύ τους, ν΄ανοίξει και λίγο το μάτι μας!

Κοίταξα προς τα εκεί που πήγαινε ο καπνός του τσιγάρου μου, κάτι σκνίπες έκαναν ντους στο φως της κολώνας της ΔΕΗ. Θόλωναν τον φωτεινό αέρα, έφτιαχναν σκιές θεόρατες στις τσιμεντένιες κερκίδες. Σκνίπα είχαμε γίνει όλοι και όλες στην παρέα –κάπου εδώ έπρεπε να ξεκινάει μια ακόμα κλασσική περίπτωση εκμετάλλευσης αγνών, μεθυσμένων κοριτσιών. Έτσι δεν είναι; Κοίταξα τους άλλους δύο –το είχαν πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να φιλήσουν γυναίκα μέσω μπουκάλας και σημάδευαν τη λάμπα της ΔΕΗ με τα άδεια καραφάκια. Γέλασα, βεβαιώθηκα. Ήμασταν η ντροπή του λόφου. Οι κοπέλες περίμεναν σε μια γωνιά, να τελειώσουμε τις μαλακίες και να τις γυρίσουμε σπίτια τους. «Κρετίνοι!» ψιθύριζαν στην Έφη. «Πλάκα έχουν», μουρμούριζε αβέβαια εκείνη. Πλάκα είχαμε. Κάναμε ένα σωρό μαλακίες για να ρίξουμε γκόμενες και στο τέλος κολλάγαμε στις μαλακίες και ξεχνάγαμε τις γκόμενες.

«Κάνε τσιγάρο και ξεκίνα», είπε ο Τάκης κοιτάζοντας κάπου πέρα μακριά.
«Δεν το γαμάμε καλύτερα; Κοντεύει να ξημερώσει», διαμαρτυρήθηκα.
«Ναι -έχεις να πας και στο γραφείο το πρωί!» κορόιδεψε ο Πέτρος.
Καθόμασταν στριμωγμένοι στα σκαλιά αυτής της τυχαίας πολυκατοικίας –στην Τρικούπη έκοβαν βόλτες τα σκουπιδιάρικα. Είχαμε ξεφορτωθεί τις κοπέλες με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, πάει να πει, μόνο το βράδυ μας είχαμε χάσει –μικρό το κακό.
«Κάνε τσιγάρο και ξεκίνα», είπε ξανά ο Τάκης.
Ένιωσα περικυκλωμένος. Με τους κολλητούς τα λες όλα, τι γίνεται όμως όταν κάποια πράγματα δεν λέγονται;
«Εντάξει», άναψα τσιγάρο. «Κατά πρώτον, Νάντια. Καλή φάση, τόσο καλή που δεν πάει άλλο. Λόγω μηδενικού τζόγου –κατανοητό;»
«Τι λέει το άτομο;» έκανε ο Τάκης στον Πέτρο. Εκείνος σήκωσε τους ώμους του.
«Λέω οτι χόρτασα και το παίζω γκουρμέ, αυτό λέω», είπα.
«Χορταίνεται το πήδημα;» αναρωτήθηκε ο Τάκης.
«Το πήδημα όχι. Η Νάντια ναι», απάντησα.
«Να το δεχτούμε;» ρώτησε ο Τάκης τον Πέτρο.
«Ας το δεχτούμε», ένευσε εκείνος. «Όχι για τίποτα άλλο δηλαδή –απλά για να δούμε που το πάει ο πούστης».
«Συνεχίζω», προχώρησα απτόητος. «Νάντια τέλος, εντάξει, δεν ορκίζομαι κιόλας, γιατί όλο και τίποτα αγαμίες βαρβάτες μπορεί να προκύψουν. Οπότε θα την ξανακάνω την επίσκεψη».
«Κι εκείνη θα σε περιμένει με ανοιχτά τα πόδια; Τόσο σίγουρος;» έξυσε το κεφάλι του ο Πέτρος.
«Αν περιμένει», είπα. «Αλλιώς –δε γαμιέται; Δεν θα γαμήσω».
«Παρακάτω», δυσανασχέτησε ο Τάκης.
«Παρακάτω υπάρχει η Φανή», είπα.
«Και παραπάνω και παραδώθε και παρακείθε», γέλασε ο Πέτρος.
«Ναι, παντού», είπα. «Τόσο παντού που καταλήξαμε στο πουθενά».
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή η Φανούλα τα χάλασε με τον δικό της έστω και προσωρινά. Ωραία; Σκατά! Δεν αντέχεται ούτε με υπνοστεντόν όταν σε έχει αποκλειστικό η κοπέλα!»
Κοιτάχτηκαν σκεπτικοί. Ήξερα τι παιζόταν εκεί πέρα. Είχαν τη χειρότερη γνώμη για τη Φανή –υπολόγιζαν λοιπόν αν θα έπρεπε να μου την πουν ή να κάνουν μόκο. Επειδή, βλέπεις, οι φίλοι πρέπει πάντα να σε στηρίζουν. Αν είσαι ακόμα μέσα στη σχέση καταπίνουν τη γλώσσα τους για ν’ αποφύγουν το θάψιμο. Αν ψάχνεις πως θα βγεις από τη σχέση, κατηγορούν μέχρι και την Παρθένα Μαρία για έκλυτο βίο. Έτσι πάει. Μόνο που τώρα δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη- ήμουνα μέσα κοιτάζοντας έξω ή το ανάποδο; Γέλασα κι αποφάσισα οτι δεν υπήρχε λόγος να αντικαρφώνομαι.
«Βάλτε λίγο πάγο στη Φανή. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα ...»
Τεντώθηκαν βγαίνοντας από τη δύσκολη κατάσταση. Άναψα δεύτερο τσιγάρο κολλητά και τους είπα την ιστορία με τους Ζητάδες στο Ρεσιτάλ.
«Σου έφυγε ο τσαμπουκάς», μουρμούρισε ο Τάκης όταν τέλειωσα τη διήγηση.
«Και λίγα λες», συμπλήρωσα.
«Ναι, αλλά τι θα μπορούσε να γίνει; Να πούλαγες μούρη ας πούμε; Ακόμα θα τις έτρωγες ...» προσπάθησε να επιχειρηματολογήσει ο Πέτρος.
«Εκεί είναι το θέμα;» αναρωτήθηκα.
«Δεν είναι εκεί το θέμα», επιβεβαίωσε ο Τάκης.
«Καθότι, όταν σου τα έχουν κατεβάσει, λίγη σημασία έχει τελικά αν στον σφύριξαν ή όχι», συμπλήρωσα.
«Ε, μην το λες!» έκανε ο Πέτρος.
«Τώρα το είπα», τον διαβεβαίωσα.
«Τέλος πάντων –κλαίμε αύριο που θα φτιάξει η μάνα μου στιφάδο», μας συνέφερε ο Τάκης. «Τώρα τι γίνεται;»
«Ξέρω ΄γω;» αναρωτήθηκα. «Αν μου είχαν απομείνει τίποτα αρχίδια εφεδρεία, θα την έστηνα στη γωνία και θα τσάκιζα τον πρώτο τυχόντα μπάτσο για να πάρω το αίμα μου πίσω ...»
«Τ΄αρχίδια του Καράμπελα θα έπαιρνες πίσω», μουρμούρισε ο Τάκης.
«Όπως και να ΄χει ...» είπα.
«Εντάξει, αλλά μαλακίες δεν γουστάρω ν΄ακούω», φούντωσε ο Τάκης.
Ένα σκυλί πέρασε από μπροστά μας, κοντοστάθηκε, μας ξεφοβήθηκε κι έφυγε σέρνοντας.
«Θα πάω να μείνω στους γέρους μου για κάποιες μέρες», τους πληροφόρησα. «Θέλω λίγο ήσυχο κεφάλι».
Δεν μίλησαν. Σηκώθηκα σβήνοντας το τσιγάρο. Δεν χαιρετηθήκαμε.

Που πουλάνε ενδοσκόπηση;

Posted in: Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων,Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα