19. «Μην ανοίξεις την πόρτα»

Προηγούμενα:
1. Κανένας δεν αγαπάει τη Φορολογική Δικαιοσύνη
2. Το καινούργιο παντοτινό όνομα του Προέδρου
3. "Η εξαγωγή του λίθου της τρέλας"
4. Ο Οδυσσέας, οι Αργοναύτες και άλλοι ηλίθιοι
5. Η προσευχή είναι ένας νεκρός κροκόδειλος
6. Αφού η Χελώνα έγινε Κέδρος
7. Όλοι βλέπουν τους αόρατους
8. Για τα ψάρια που ταξιδεύουν γύρω από τους καρχαρίες
9. Μετεγχειρητικές επιπλοκές
10. Η αναγκαστική αλήθεια στον βολικό λήθαργο
11. Ένα άλυτο πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα
12. Όταν οι σπηλιές δαγκώνουν
13. Ο εκκωφαντικός ήχος της ασφάλτου
14. Από μηχανής συμβιβασμός
15. Η νίκη χρειάζεται επειγόντως θεραπεία
16. Θάλαμος Ανάνηψης
17. Η αμοιβή του ήρωα
18. Κρίσεις

Απασφαλίζω αργά το πιστόλι που κρύβω σφηνωμένο από το πόδι μου στο κάτω μέρος του γραφείου. Και περιμένω. Είμαι εδώ. Τους περιμένω. Ξέρω οτι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα έρθουν, θα προσπαθήσουν να με πιάσουν όταν δεν θα το περιμένω γι΄αυτό τους περιμένω.
Επικοινώνησα με την Κάσσι (πριν πόση ώρα;) με τα χίλια ζόρια την κατάφερα να συνηθίσει την χρήση των σταθμών εργασίας-αναψυχής, τελικά ολογράφηκε μπροστά μου πιο όμορφη από όσες φορές την είχα δει. Ίσως όμως να ήταν το ολογράφημα... Μου είπε οτι είχε ξοδέψει άπειρες ώρες (πόσες;) για να φτιάξει τον βοηθό πλοήγησής της στην ΑΔΙ,
«Πώς τον έκανες τελικά;»
«Γιατί ‘τον έκανα’ κι όχι ‘την έκανα’;»
«Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση οτι τον έκανες άντρα τον βοηθό».
«Μόνο οι άντρες τα καταφέρνουν στην πλοήγηση δηλαδή;»
«Και τι τον έκανες τελικά;»
«Τι την έκανα».
«Τι την έκανες;»
«Κορίτσι».
«Γυναίκα».
«Κορίτσι είπα. Να μοιάζει με την κόρη μας».
«Όμορφο».
«Ναι».
«Και πώς την ονόμασες;»
«Όταν έρθεις σπίτι θα δεις».
Κάπως έτσι τελειώσαμε την επικοινωνία μας χωρίς να καταφέρω να μάθω το όνομά σου.
Το πιστόλι γλιστράει λίγο πλάγια, μετατοπίζω το πόδι μου για να το ισιώσω. Η πόρτα απέναντι επιμένει κλειστή. Τριανταφυλλί ξύλινη (πλαστική απομίμηση) επένδυση. Λεία. Η λεία μου.
Ο σταθμός εργασίας κοκκίνισε για πολλοστή φορά (πόσες φορές;) μέσα σε (πόση;) ώρα. Δεν ήθελα να πάω προς τα κει. Να παίζεις το κεφάλι σου για κάποια Κάσσι ακουγόταν όμορφο, να παίζεις το κεφάλι σου για κάποιο υπηρεσιακό μήνυμα ήταν ηλίθιο. Θα μου πεις οτι το καθήκον μου όριζε.... Σωστά. Αλλά είχα κάποιες αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσο εκτελούσα πλέον το καθήκον μου.
Να στο εξηγήσω.
Το υπηρεσιακό μου καθήκον αφορούσε την υλοποίηση των εντολών της Διοίκησης και η Διοίκηση ήταν αυτή που με είχε καταζητούσε προηγουμένως για αδικήματα. Είχα διαπράξει τα αδικήματα; Μάλλον όχι. Αλλά το να ανατρέψω τη Διοίκηση που με καταζητούσε δεν ήταν αυτό που λέμε «νομότυπη υπερασπιστική τακτική». Είχα δεσμευτεί να εκτελώ διαταγές στην υπηρεσία του κράτους (ίσως και των πολιτών, δεν θυμόμουν καλά) και είχα συμμετάσχει στην ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης. Η κυβέρνηση που ήρθε στη θέση της ανατραπείσας με όρισε Γενικό Διευθυντή, περίμενε λίγο...
Ήταν η καινούργια κυβέρνηση νόμιμη; Αν ναι, το καθήκον μου ήταν η εκπλήρωση των υποχρεώσεών μου σαν Γενικός Διευθυντής. Μήπως όμως η καινούργια κυβέρνηση είχε δημιουργηθεί μέσω παρανομιών; Κι αν δεν είναι παρανομία μια εξέγερση δεν μπορώ να φανταστώ τι ακριβώς θα μπορούσε να οριστεί σαν παρανομία. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν το καθήκον μου ήταν να πάω να βρω τους νόμιμους προϊστάμενούς μου και να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεσή τους. Αλλά πού να τους βρω; Πόσοι απ΄αυτούς ήταν φυλακισμένοι, πόσοι νεκροί και πόσοι είχαν μετακινηθεί σε άλλα πόστα; Ο πρώην Α77 και νυν Α2, ας πούμε. Δεν είχε διατάξει τη δίωξή μου απ΄ότι θυμόμουν, αντιθέτως είχε διωχθεί πριν από μένα. Τι σήμαινε αυτό; Οτι αν τον έβρισκα όσο εκείνος ήταν διωκόμενος (κι εγώ όχι) θα έπρεπε να τον παραδώσω. Τελικά όλα είναι θέμα χρονικής στιγμής αλλά το πρόβλημα προκύπτει από τη συνεχή κίνηση του χρόνου. Εννοώ οτι την μια στιγμή είσαι διώκτης αλλά την επόμενη γίνεσαι διωκόμενος και το μόνο που μπορεί να παγώσει τον χρόνο είναι η πράξη. Αν είχα βρει τον Α77 όσο ήμουν ακόμα διώκτης και τον είχα σκοτώσει εν ψυχρώ θα εκτελούσα απλώς το καθήκον μου. Όταν όμως τον πέτυχα ήμασταν και οι δυο διωκόμενοι –τι έπρεπε να κάνω; Να τον συλλάβω και να τον πάω να δικαστεί μαζί μου; Μα εφόσον ήμουν διωκόμενος με ποιο δικαίωμα θα προέβαινα σε σύλληψη; Πόσο μάλλον σε εν ψυχρώ δολοφονία....
Έπραξα λοιπόν αναγκαστικά (επειδή νομότυπα δεν θα μπορούσα να πράξω εφόσον ήμουν διωκόμενος) στη συναναστροφή μου με τον Α77. Πάμε παρακάτω...
Η πόρτα τραντάχτηκε σαν κάποιος να κοπάνησε πάνω της, άρπαξα το πιστόλι που περίμενε ακουμπισμένο στο γόνατό μου. Έσφιξα τη λαβή, κοίταξα. Τίποτα άλλο δεν έγινε.
Όλη η χρονική αλληλουχία που πάλευα τόση (πόση;) ώρα να στήσω πήγε αυτομάτως κατά διαβόλου. Ματαιοπονούσα ψάχνοντάς τα όλα αυτά –έπρεπε πλέον να δεχτώ την καινούργια κατάσταση, να αναπροσαρμόσω το καθηκοντολόγιό μου και να συνεχίσω.
Η πόρτα χτύπησε πάλι απ΄έξω.
«Ποιος είναι;» ρώτησα ασυναίσθητα.
Η πόρτα άνοιξε, έφερα το πιστόλι σε θέση βολής, ένας Ειδικός Συνεργάτης έβαλε το κεφάλι του στο άνοιγμα και μου χαμογέλασε. Στη συνέχεια τραβήχτηκε πίσω, η πόρτα έκλεισε.
Βρέθηκα πάλι εδώ. Να περιμένω.
Ο Ειδικός Συνεργάτης με φρουρούσε στα σίγουρα –το θέμα ήταν αν καθόταν έξω από την πόρτα μου για να μη βγω εγώ χωρίς την άδεια των άλλων ή για να μη μπουν οι άλλοι χωρίς την άδεια τη δική μου. Θα μπορούσα να το μάθω αυτό, θα μπορούσα να πάω μέχρι την πόρτα, να τη μισανοίξω και να δοκιμάσω την τύχη μου. Τι θα γινόταν όμως αν αυτό περίμεναν; Ένας ή ακόμα και δυο Ειδικοί Συνεργάτες ακροβολισμένοι απέναντι από το άνοιγμα της πόρτας, όταν θα έβγαζα το κεφάλι έξω θα άδειαζαν τα όπλα τους. Επειδή τώρα, εδώ που καθόμουν ήμουν εκτός πεδίου βολής. Ναι, εντάξει, μπορούσαν να πυροβολήσουν και πίσω από την πόρτα. Ας υποθέσουμε κιόλας οτι θα μπορούσαν να διαπεράσουν το αλεξίσφαιρο πλαστικό. Αλλά με ποια προοπτική; Μπορεί να καθόμουν στο γραφείο, μπορεί στο μεγάλο τραπέζι των συσκέψεων, μπορεί στον σταθμό εργασίας, μπορεί οπουδήποτε. Θα πυροβολούσαν και το πιο πιθανό ήταν οτι θα αστοχούσαν.
Γι΄αυτό έχωσε το κεφάλι του μέσα ο άλλος –η σκέψη με ταρακούνησε χειρότερα από σφαίρα, με το ζόρι συγκρατήθηκα να μην πεταχτώ μακριά από το γραφείο μου. Το πιστόλι πήρε να γλιστράει αριστερά από το πόδι μου, βιάστηκα να το επαναφέρω. Μη γίνεσαι ηλίθιος.
Αν θέλανε να σου ρίξουν θα το είχαν ήδη κάνει. Ανοίγεις την πόρτα, βλέπεις τον στόχο, αδειάζεις επιτόπου το όπλο σου. Ποιος κλείνει την πόρτα και πυροβολεί αφού έχει περάσει κάμποση ώρα; Μονάχα ένας βλάκας ο οποίος θα ακύρωνε έτσι το πλεονέκτημα που του προσέφερε το άνοιγμα της πόρτας. Τι κάνουν λοιπόν έξω από την πόρτα;
Να φωνάξω.
Να τον φωνάξω.
Να μπει αυτός μέσα, να σταθεί απέναντί μου, δε θα με πυροβολήσει. Δεν έχει λόγο να το κάνει τώρα αφού δεν το έκανε προηγουμένως. Να τον φωνάξω.
Δεν το έκανα.
Σκέψου πόσο γελοίο είναι, ο Διοικητής να τσιρίζει για να μπει μέσα ο φρουρός του ενώ θα μπορούσε να τον καλέσει από την ενδοεπικοινωνία.
Η ενδοεπικοινωνία. Οι Διοικητές δεν έχουν κεφαλόφωνα. Θα έπρεπε να πάω μέχρι τον σταθμό εργασίας ή να χρησιμοποιήσω το σήμα μου. Αν είχα σήμα δηλαδή, επειδή ο Γιάν με έχρισε Διοικητή, μου έδωσε κι ένα γραφείο -αλλά για σήμα ούτε κουβέντα.
Εντάξει, εντάξει –ξέρω οτι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Το σήμα του προηγούμενου Διοικητή (αν βρέθηκε ανέπαφο –πράγμα ελάχιστα πιθανό στις παρούσες συνθήκες) θα έπρεπε πρώτα να καθαριστεί αφού βεβαίως το είχε αποκωδικοποιήσει ο προηγούμενος Διοικητής. Και μετά να ξαναφορτιστεί με το προφίλ του καινούργιου Διοικητή, το δικό μου προφίλ στη συγκεκριμένη περίπτωση –διαδικασία η οποία σε κανονικές συνθήκες παίρνει πάνω από 10 μέρες για να ολοκληρωθεί. Δεν εννοώ την επαναφόρτιση του σήματος –για τη δημιουργία του προφίλ μιλάω. Εξετάσεις διαμόρφωσης προσωπικότητας, τραυμοτογόνα τεστ, αποτυπώσεις στο ασυνείδητο... Κι άλλα που ποτέ δεν ακούστηκαν στους διαδρόμους των παρακάτω ορόφων.
Τέλος πάντων, το σήμα μου δεν είναι ακόμα έτοιμο κι εγώ έχω κάποιες αμφιβολίες σχετικά με το πόσο έγκυρη είναι η τοποθέτηση μου σε θέση Γενικού Διευθυντή.
Φωνές.
Επειδή η θέση του Γενικού Διευθυντή...
Φωνές –κι άλλες φωνές.
Έξω από την πόρτα.
Κάποιος εκλιπαρεί. Η φωνή του χάνεται μέσα σε κοφτές εντολές και αγκομαχητά. Μετά κάποιος πονάει και κάποιος άλλος γελάει. Πιέζω το όπλο με το πόδι κάτω από το τραπέζι. Η φασαρία συνεχίζεται κι εγώ παλεύω να μετρήσω. Πόσους παίρνουν; Έναν ή περισσότερους; Οι ήχοι των ανθρώπων μοιάζουν στη χαρά και στον τρόμο, όταν γελάνε ή όταν ουρλιάζουν δεν μπορείς να τους μετρήσεις....
Ένας πυροβολισμός. Ησυχία μέχρι να κατακαθίσει ο καπνός της εκπυρσοκρότησης, μέχρι το πλαστικό να ποτιστεί με τη μυρωδιά της πυρίτιδας. Πού έριξαν; Πόσο κοντά στη δική μου πόρτα;
Είμαι εδώ, πίσω από αυτή την πόρτα, σε ασφαλή απόσταση και περιμένω.
Ξέρω οτι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα έρθουν, θα προσπαθήσουν να με πιάσουν όταν δεν θα το περιμένω γι΄αυτό τους περιμένω.
Όταν μπουν εδώ μέσα, θα πυροβολήσω τον πρώτο που θα περάσει την πόρτα, από τη στιγμή που θα μπουν θα τους δώσω να καταλάβουν. Δε θα με σύρουν εμένα στους διαδρόμους, δε θα με πάρουν ουρλιάζοντας. Εγώ θα πάρω κάποιους απ΄αυτούς μαζί μου, θα τους αναγκάσω να με σκοτώσουν εδώ που κάθομαι και να ψάχνουν μετά για δικαιολογίες. Ο παρασημοφορημένος ήρωας που... –τι;
Από τη μια διακινδύνεψε τη ζωή του για να σώσει την Πρόεδρο κι από την άλλη μηχανορραφούσε κατά του καθεστώτος; Ήταν λοιπόν σχιζοφρενής ο ήρωας ή μήπως ανακάλυψε οτι το καθεστώς ακολουθούσε λάθος δρόμο από τα πρώτα κιόλας βήματά του; Πολύς κόσμος θα ερχόταν σε δύσκολη θέση μετά από αυτό.
Ίσως όμως ο παρασημοφορημένος ήρωας (παραμένοντας ήρωας μέχρι την τελευταία του πνοή) να ξεσκέπασε ακόμα μια συνωμοσία κατά του καθεστώτος και να έχασε τη ζωή του πολεμώντας. Τους εχθρούς βέβαια –τι άλλο; Τότε όμως πώς εξηγείται ο θάνατος του ήρωα στο γραφείο του; Έφτασαν οι εχθροί μέχρι τον όροφο των Γενικών Διευθυντών της Φορολογικής Δικαιοσύνης; Μα αν είναι έτσι κανένας δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Οι εχθροί είναι σχεδόν το ίδιο δυνατοί με το καθεστώς –κι αν αυτό ισχύει, μήπως θα πρέπει να εξετάσουμε την περίπτωση να γίνουν οι εχθροί καθεστώς; Και ποιοι είναι οι εχθροί; Μήπως το προηγούμενο καθεστώς; Αν ναι –ήταν τελικά τόσο κακοί οι προηγούμενοι; Αποκλείεται –αυτή η πιθανότητα εξήγησης του θανάτου του ήρωα προοιωνίζει ακόμα περισσότερους μπελάδες από την προηγούμενη.
Άρα;
Χαμογέλασα πλατειά, θα ήθελα αυτή τη στιγμή να έχω έναν καθρέφτη για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Επειδή καθόμουν εδώ, στο γραφείο, και ήμουν έτοιμος να αποδείξω οτι το καθεστώς δεν είχε καμιά δυνατότητα να εξηγήσει τον θάνατό μου άρα δεν μπορούσε και να με σκοτώσει.
Η ηλιθιότητα της λογικής –αυτό ήταν όλο.
Θα μπορούσαν να μπουν από την πόρτα όποτε ήθελαν, να γκρεμίσουν την πόρτα με οβιδοβόλο, να γεμίσουν το δωμάτιο καπνό και να με ξεσκίσουν χωρίς καν να τους βλέπω. Και μετά θα λέγανε κάτι για πειραγμένα νεύρα, για κακή ψυχολογική κατάσταση, για διακοπές σε νησί, σε κάποιο νησί –φυσικό κατά προτίμηση. Όχι, όχι ψυχιατρείο. Νησί αναψυχής –το δικαιούται άλλωστε. Έχει ένα πανέμορφο κοριτσάκι και μια πολύ γλυκιά γυναίκα, θέλει να αφιερώσει όλον του τον χρόνο σε αυτούς. Αρκετά τον στερήθηκαν.
Πού βρίσκεται; Λυπόμαστε, δεν μπορούμε να το αποκαλύψουμε. Ας σεβαστούμε την επιθυμία του για απομόνωση. Όταν θέλει θα έρθει αυτός σε μας. Σε σας. Στην κοινωνία. Θα τον περιμένουμε επειδή τον χρειαζόμαστε –άντρες σαν αυτόν σπανίζουν.
Ένα πολύ όμορφο σενάριο που θα ταίριαζε σε ήρωες μεγαλύτερου διαμετρήματος –τέλος πάντων, άνετα θα μπορούσαν να το εφαρμόσουν στην περίπτωσή μου. Και ποτέ δεν θα εμφανιζόμουν, ίσως μετά από καμιά δεκαετία μαθαινόταν οτι πέθανα από οργανικούς λόγους, ίσως και να μου έκαναν μια εντυπωσιακή κηδεία αν αυτό μπορούσε να χρησιμεύσει στο καθεστώς.
Εντάξει.
Και η Κάσσι; Τι θα γινόταν μ΄εκείνη; Θα πέθαινε λίγο μετά από μένα πληρώνοντας τις υπηρεσιακές δυσλειτουργίες της Φορολογικής Δικαιοσύνης; Και το παιδί;
Ήρθες για πρώτη φορά τόσο καθαρά μπροστά στα μάτια μου –δηλαδή, εννοώ....
Σε είδα.
Να παίρνεις αμυντική στάση, περιμένοντας το αναπόφευκτο.
Όμως, πως να σε προστατεύσω;
Φαίνεται οτι σύντομα θα πεθάνω.
Και τότε κατάλαβα οτι η Κάσσι ήταν δικιά τους από την αρχή. Η σχέση της με την Άννα, πώς δεν το είχα δει νωρίτερα; Αυτός ο λατρευτικός θαυμασμός της Κάσσι και η υπερπροστατευτικότητα της Άννας... Εκείνη δεν θα πέθαινε κι εσύ θα γεννιόσουν. Ποιος ξέρει μάλιστα –ίσως να έπαιρνες τη θέση της Άννας κάποια στιγμή –η κόρη ενός ήρωα... Γι΄αυτό λοιπόν η αμυντική σου στάση εδώ μπροστά μου. Δεν φοβόσουν εκείνους, εμένα φοβόσουν. Μη σου καταστρέψω το μέλλον με κάποια από τις γνωστές μου ηλιθιότητες.
Έστω κι έτσι –ποια θα ήταν η ηλιθιότητα; Τι θα μπορούσα να κάνω για ν΄αλλάξω το μέλλον;
Η πόρτα τραντάχτηκε, κάποιος έπεσε πάνω της, τράβηξα το πιστόλι και σημάδεψα.
Τίποτα δεν έγινε μετά, ντράπηκα που αποκάλυψα τόσο απερίσκεπτα το όπλο μου. Χρειαζόμουν χάπια, είχα πάρει μερικά πριν από (πόση;) ώρα αλλά τώρα φαινόταν να περνάει η επίδρασή τους. Ξανασφήνωσα το πιστόλι στη γνωστή του θέση και έψαξα στις τσέπες μου. Ένα πλακέ κουτί, όχι ηρεμιστικά, σε παρακαλώ, όχι ηρεμιστικά.
Κόκκινα και κίτρινα –όχι μπλε, κανένα μπλε.
Τα έχωσα στο στόμα κι άρχισα να μασάω, προσπάθησα να τα καταπιώ αλλά ο λαιμός μου ήταν πιο στεγνός από τη μεσημεριανή άσφαλτο και ούτε σκέψη να σηκωθώ για να ζητήσω νερό. Πρόσεξε την ηλίθια σκηνή –εγώ στην πόρτα, λίγο νερό παρακαλώ. Θα προλάβαινα άραγε να τελειώσω τη φράση πριν με γεμίσουν σφαίρες;
Σκέφτηκα τον κήπο της κλινικής, ήμουν εκεί και περπατούσα κάτω από τις λεμονιές, μύριζα το άρωμά τους, το στόμα μου γέμισε σάλιο και τα χάπια κατέβηκαν. Ο κήπος έχασε τη χρησιμότητά του, ένιωσα το στέρνο μου να πάλλεται. Μήπως το είχα παρακάνει;
Κοίταξα την πόρτα κι αυτή παλλόταν στο ρυθμό του στέρνου μου, μπορούσα τώρα να μυρίσω το τριανταφυλλόξυλο-απομίμηση της πλαστικής επένδυσης. Για μια στιγμή μπήκα στον πειρασμό να σηκωθώ, να πάω κοντά στην πόρτα, να την μυρίσω –ίσως να είχαν βάλει κάποια αρωματική ουσία στο πλαστικό, αν και στην πραγματικότητα το τριανταφυλλόξυλο δεν είχε άρωμα ή έτσι θα πρέπει να ήταν. Στην πραγματικότητα, σε κάποια πραγματικότητα τέλος πάντων...
Μύρισα την αγωνία μου και μύριζε τριαντάφυλλο...
Έκλεισα τα μάτια αλλά τα άνοιξα αμέσως –για μια στιγμή είχα την εντύπωση οτι άνοιξα το μάτια πριν καν τα κλείσω. Δεν έπρεπε να με πιάσουν απροετοίμαστο.
Είμαι εδώ και περιμένω.
Το πιστόλι αρχίζει να γλιστράει κι αυτό είναι μόνο η αρχή επειδή το πόδι μου ακουμπάει πλέον στην πόρτα, δεν ξέρω αν η πόρτα με πλησίασε ή το πόδι μου μεγάλωσε –γι΄αυτό πιάνω το πιστόλι πριν πέσει στο πάτωμα.
Ώστε λοιπόν φοβάσαι. Για το μέλλον σου; Δεν θα είμαι εκεί. Μα όσο να πεις, το παρελθόν προσδιορίζει το μέλλον κι εσύ θα έχεις μια μητέρα ικανή να σε στηρίξει. Να προχωρήσετε παρέα.
Δεν κινδυνεύεις. Από μένα.
Η Κάσσι είπε οτι είσαι δική μου κόρη, μπορεί αυτό να είναι αλήθεια. Αλλά ακόμα και στα ψέματα –τι σημασία θα είχε; Ξέρω πως θα γίνεις όμορφη, σαν την Κάσσι. Ξέρω οτι θα αποκτήσεις ικανότητες, η επιβίωση το απαιτεί. Ξέρω οτι θα τα καταφέρεις. Ξέρω οτι δε με χρειάζεσαι.
Βαρέθηκα να στηρίζω συνέχεια το πιστόλι, πιάστηκε το πόδι μου. Γι΄αυτό ακούμπησα το πιστόλι πάνω στο γραφείο –τώρα που η πόρτα είναι ρευστή σαν ηφαιστειακή λάβα και κανένας δεν θα μπορέσει να την παραβιάσει.
Τελικά δεν υπάρχει λόγος ν΄ανησυχείτε, ούτε να ψάχνετε τον τρόπο να γλιτώσετε από μένα, δεν ήμουν ποτέ φορτικός και δεν θα γίνω τώρα. Ζυγίζω το πιστόλι, νιώθω ήδη το μέταλλο στη γλώσσα μου, καταπίνω καινούργιο σάλιο. Γιατί άραγε φτιάχνουν ακόμα τα όπλα από μέταλλο;
Θα βγάλω τη συσκευή καταγραφής και θα την κλειδώσω με το όνομα που υπολογίζω οτι θα σου δώσει η Κάσσι. Αν πέφτω έξω δεν χάθηκε και τίποτα. Θα σημαίνει οτι δεν ήσουν κόρη μου τελικά και δεν χρειάζεται να τα μάθεις όλα αυτά.
Μια τελευταία συμβουλή –στο κέντρο της πόλης, στο κέντρο της κάθε πόλης αδειάζουν τα σκουπίδια κι έχουν συγκεντρωθεί εκεί οι χειρότεροι εφιάλτες μας. Ότι κι αν κάνεις, μείνε μακριά από τις σπηλιές –έτσι θα κερδίσεις κάποιες ώρες αν έρθει στα χρόνια σου η μέρα της καταστροφής.
Χτυπάνε την πόρτα, πρέπει να φύγω.
Λυπάμαι.

ΤΕΛΟΣ

Posted in: Θα έρθουν από τις σπηλιές