13. Ένα ζευγάρι μπότες και κάτι μύγες

1. Στενά παπούτσια, σπασμένα κουμπιά
2. Ένα τσιγάρο υπόθεση
3. Ρόδες γυρίζουν στον αέρα
4. Συνθήκες βρασμού
5. Μαυρισμένες σελίδες, λιωμένα εξώφυλλα
6. "Δυο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό"
7. Τρεις ιστορίες για το μεσοδιάστημα
8. Κάποια τραγούδια γύρω από φτηνά ξενοδοχεία
9. Προετοιμασία μίσους
10. Άσπρος φόβος
11. "Όμως στο λέω -αυτή η νύχτα είναι κακιά"
12. Ένα πολυάσχολο κάθαρμα

Μια σκατόμυγα γυροφέρνει το αναμμένο πορτατίφ, ψάχνοντας τρόπο να κάψει τα φτερά της. Ένα τσιγάρο κάηκε, εγκαταλειμμένο στο πλαστικό τασάκι –μια γυναίκα βογκάει ψεύτικο πάθος στο διπλανό δωμάτιο. Ο ουρανός, μάλλον σουρουπώνει, αλλά δεν είναι κι εύκολο να το διακρίνεις από τα βρώμικα τζάμια. Δεν έχει σημασία άλλωστε –γιατί ο Κώστας δεν ενδιαφέρεται. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με τις μπότες να κρέμονται από την ξύλινη κουπαστή, κοιτάζει το χαρτί που ταλαντεύεται στο στομάχι του, με ρυθμό αναπνοής. Εισπνοή –κάτω, εκπνοή –πάνω και πάλι από την αρχή. Σκέφτεται κιόλας πως έχει παχύνει, σαβούριασε από τα χρόνια της λασποζωής. «Δε βαριέσαι –θα το ρίξω μπόι», γελάει μόνος του.
Το αεικίνητο χαρτί είναι γεμάτο στοιχεία που μάζεψε το πρωί, σε ένα ίντερνετ καφέ. Διασταυρώσεις διευθύνσεων και επικαιροποίηση αυτών που τόσα χρόνια κουβέντιαζαν με το
ποτό του ξενερώματος.
Ο Κατσούλας (φτου), εμφανίζεται μετά από χρόνια μάταιων αναζητήσεων -πίσω από την προεκλογική εκστρατεία του βουλευτή τάδε και του βουλευτή δείνα –οι οποίοι ανήκουν σε αντίπαλα, αλλά εξίσου κυβερνητικά, κόμματα. Που το κατάλαβαν; Από τις τακτικές προμοταρίσματος των συγκεκριμένων βουλευτών. Προωθημένες θέσεις που δεν οδηγούν πουθενά και «τυχαίο» ξεβράκωμα των αντιπάλων –μέσα κι έξω από τα κόμματα. Επιβεβαίωση; Για τον ένα από τους δύο –«ναι, υπάρχει ένας κύριος έτσι κι έτσι, ναι, κουτσαίνει ελαφρά κι επισκέπτεται το γραφείο του βουλευτή, συνήθως μεσημέρια, όταν οι περισσότεροι πάνε για φαγητό», είχε πει ο καφετζής του κτιρίου σε ένα φίλο του Άρη που έκανε πολιτικό ρεπορτάζ. Είχαν τα μάτια τους καρφωμένα στην διαδρομή του συγκεκριμένου βουλευτή –μετά τις εκλογές γίνεται υφυπουργός σε «παραγωγικό υπουργείο». Γελούσε ο Πέτρος –«παραγωγικό υπουργείο όπως λέμε οικολόγος μπεκατσοκυνηγός», κορόιδευε, αλλά ο «παραγωγικός υφυπουργός» την έκανε κάποια στιγμή την καρφωτική κίνησή του και πέρασε καλοκαιριάτικα από τη Βουλή, τροπολογία –κοστουμάκι, για να στηθεί εταιρεία διαχείρισης φυσικών πόρων. «Κρατάμε τα ονόματα των μελών του Δ.Σ. –βρίσκουμε στοιχεία για τα διευθυντικά στελέχη και περιμένουμε».
Κλείνει η εταιρεία μετά από ένα χρόνο κι ανοίγουν δύο στη θέση της –«αδιαφορούμε πλήρως». Ξοδεύουν εβδομάδες, ψάχνοντας σε ισολογισμούς, ανακαλύπτουν κάποια από τα στελέχη του Δ.Σ. της πρώτης εταιρείας και σημειώνουν τις νέες θέσεις τους. Προκύπτουν τέσσερεις εταιρείες και τετραπλάσια διευθυντικά στελέχη. «Κρατάμε τα καινούργια ονόματα και περιμένουμε».
Οι εταιρείες διαλύονται και μεταλλάσσονται σαν αμοιβάδες –«ταξινομούμε και υπολογίζουμε». Έφτασε κάποια στιγμή που η συσσωρευμένη πληροφορία κόντεψε να τους πλακώσει. Κλείστηκαν ολόκληρο Σαββατοκύριακο στο σπίτι του Πέτρου κι άρχισαν τις ανακεφαλαιώσεις. Οι τέσσερεις γυρολόγοι των Δ.Σ., έχουν απλωθεί στις εταιρικές ιεραρχίες –«ναι, αλλά ποιος αποφασίζει;» Μόνο ένας από αυτούς, οι υπόλοιποι απλά συμμετέχουν. Παρακολουθούν την πορεία του με προσοχή, μέχρι που παραιτείται από την εταιρεία και αναλαμβάνει Διευθύνων Σύμβουλος σε εταιρεία Μεταφορών –μυρμήγκι σε σχέση με την προηγούμενη θέση του. «Πάμε πίσω στην προηγούμενη εταιρεία και προσπαθούμε να μάθουμε ποιοι παραιτήθηκαν λίγο πριν ή λίγο μετά από αυτόν». Με τον πατροπαράδοτο τρόπο του τηλεφώνου –«συγνώμη, μπορώ να μιλήσω στον κύριο τάδε;» Δυο διευθυντές έχουν παραιτηθεί –ο ένας για να δουλέψει σε πολυεθνική –«άστον αυτόν» κι ο άλλος για να εξαφανιστεί -«αυτός είναι, αλλά, άντε να τον βρεις τώρα».
Οι προσλήψεις στην εταιρεία Μεταφορών γίνονται σε τρεις δόσεις, αφήνουν την πρώτη να περάσει –κρατώντας απλά τα ονόματα από τις αναγγελίες συμβάσεων στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Εδώ βοηθάει και πάλι ο φίλος του Άρη, ο δημοσιογράφος, που έχει άλλο φίλο στο οικονομικό ρεπορτάζ. Στη δεύτερη φουρνιά προσλαμβάνονται τρία άτομα. Η μια είναι γυναίκα, ο άλλος τριαντάρης και ο τρίτος... Αντρέας Οικονόμου –σπουδαγμένος στην Αγγλία, με προϋπηρεσία σε κάποια από τις προηγούμενες εταιρείες που παρακολουθούσαν. Λέει όμως ψέματα –το όνομά του δεν εμφανίζεται πουθενά στα αρχεία που κρατούσαν από τις προηγούμενες εταιρείες –έφτυσαν και οι τρεις ταυτόχρονα όταν έκαναν τη διασταύρωση. Ο φίλος δημοσιογράφος αρπάζει μια εύκαιρη πρόσκληση για τα εγκαίνια, κυκλοφορεί ανάμεσα σε γκαρσόνια και βαρετές ομιλίες, φωτογραφίζει δυο άτομα γιατί ταιριάζουν με την περιγραφή που του έχει κάνει ο Άρης. Στην εμφάνιση της πρώτης φωτογραφίας, οι τρεις τους ξαναφτύνουν νευριασμένα. Ο Κώστας ετοιμάζεται να τη σκίσει, ο Άρης προτείνει να την κάψουν. Τον βρήκαν –αυτό ήταν!
Ακολούθησε μια περίοδος αναμονής –παρακολουθούν διακριτικά, μέσα από δημοσιεύματα οικονομικών εφημερίδων, σχεδιάζουν και αδρανούν. Κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες ξεμουδιάσματος τους φέρνουν έξω από την εταιρεία να τον περιμένουν. Δεν θέλουν να καρφωθούν, ούτε να του την πέσουν –γιατί; Ξέρουν το γιατί, αλλά κοροϊδεύονται πως δεν είναι ακόμα έτοιμοι κι έτσι δεν καταφέρνουν να μάθουν ούτε που μένει. Απλά περνάνε, κοιτάζουν και βεβαιώνονται –ο Κατσούλας είναι ακόμα εκεί. Μια φορά προσπάθησαν να παρακολουθήσουν το τζιπ του και ανακάλυψαν πως έχει συνοδεία, δυο γομάρια που τον ακολουθούν με άλλο αυτοκίνητο. «Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα –θα ακολουθήσουμε τα γομάρια», είχε πει ο Άρης. Πήγε να ξεκινήσει το νοικιασμένο τους αμάξι ο Πέτρος αλλά πάγωσε απότομα. Πίσω από τα γομάρια κόλλησε άλλο αυτοκίνητο, που βρώμαγε ασφαλίτες. Περίμεναν. «Φύγε πίσω τους και στην πρώτη ευκαιρία στρίψε αλλού» κι αυτό έκανε ο Πέτρος. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αμέσως μόλις ξεκίνησαν, μια βαριά εντούρο τους στάμπαρε. Βιδώθηκε στον προφυλακτήρα τους ανεξίτηλα, αναγκάστηκαν να φτάσουν μέχρι τη Δροσιά και να πλακωθούν στα πεϊνιρλί για να γλιτώσουν –«τι γίνεται εκεί πέρα ρε μάγκα μου; αυτό που έχει δεν είναι προστασία -μποτιλιάρισμα είναι!», έλεγε, μπουκωμένος, ο Κώστας. Ο τύπος βαρέθηκε κι έφυγε –όταν τους είδε να παραγγέλνουν τέταρτη γύρα μπύρες. Δεν ξαναπέρασαν από την εταιρεία Μεταφορών –όλο το σχεδίαζαν και ποτέ δεν το αποφάσιζαν.
Μέχρι πριν δυο μέρες, όταν ο Κώστας αποφάσισε να βρει το σπίτι του Κατσούλα. Δεν ήθελε πάντως να ρισκάρει παρακολουθήσεις στην εταιρεία Μεταφορών –δεν είχε όρεξη να τον τσιμπήσουν πριν καν ξεκινήσει, όπως την προηγούμενη φορά.
Για αρχή, είχε χρησιμοποιήσει τον αριθμό τηλεφώνου που είχε πάρει από τον «κυρ Ηλία» -τζίφος, κάποιος τον πλάκωσε στις απειλές και μετά η σύνδεση ψόφησε. Έψαξε τα στοιχεία του ατόμου που είχε τον αριθμό κι έπεσε πάνω σε εταιρική σύνδεση. Εντάξει, ασχολήθηκε με τον εντοπισμό της καινούργιας εταιρείας –υπήρχε μια διεύθυνση και κάποια τηλέφωνα που δεν λειτουργούσαν. Ήταν έτοιμος να τα παρατήσει και να σκάσει μύτη, κυριλές, στα γραφεία του Κατσούλα –«δε γαμιέται; πέφτω πάνω του κι ότι κάτσει». Την τελευταία στιγμή θυμήθηκε πως ένας γνωστός του, δούλευε στην κινητή τηλεφωνία –του πήρε μπόλικη ώρα να τον ψήσει, αλλά στο τέλος έμαθε τη διεύθυνση που στέλνονταν οι λογαριασμοί.
Πήγε και στήθηκε απέξω, διακριτικός, υπομονετικός και σίγουρος πως δεν θα βγάλει τίποτα σημαντικό. Αυτό σκεφτόταν όταν είδε το τζιπ του Κατσούλα παρέα με το αυτοκίνητο συνοδείας. Κόντεψε να σκαρφαλώσει στα δέντρα του διπλανού κήπου και να κάνει το μπαμπουίνο –ο ηλίθιος καρφώθηκε από τσιγκουνιά! Δεν μπορούσε να βρει άλλο λόγο για να δώσει την πραγματική του διεύθυνση –ήθελε να βλέπει τι ξοδεύουν οι μαλάκες του!
Σήμερα το πρωί ζωγράφισε στο google earth, χρέωσε με συνδρομή την πιστωτική του για να πάρει κάτι θολές αεροφωτογραφίες του σπιτιού. Βρήκε κι ένα προγραμματάκι που σου δίνει ονόματα, τηλέφωνα, ότι σκατά θέλεις –σε λίγες ώρες ήξερε τα πάντα για το σπίτι του Κατσούλα. Και φυσικά, κατάλαβε πως στο διπλανό διαμέρισμα έμεναν οι μπράβοι του –ή αυτοί, ή κάποιο ζευγάρι ομοφυλοφίλων, των οποίων το ενοίκιο (στοιχημάτιζε ότι) πληρωνόταν από τη γνωστή εταιρεία-φάντασμα. Τα στοιχεία άρχισαν να στροβιλίζονται πάνω από το στομάχι του καθώς τον έπαιρνε ο ύπνος.
Ονειρεύτηκε πως έκανε έρωτα με τη Μελίνα, πράγμα που δεν ήταν καθόλου εξωπραγματικό δηλαδή. Γιατί τις τελευταίες εφτά μέρες η Μελίνα ερχόταν στο δωμάτιό του -σε άσχετες ώρες. Γδυνόταν χωρίς πολλές κουβέντες και έπεφτε πάνω του. Αυτός απλά ακολουθούσε –δεν προλάβαινε να σκεφτεί πολλά πράγματα, δεν ήθελε κιόλας. Μετά, κάπνιζαν παρέα –προσέχοντας να μην ακουμπήσει ο ένας τον άλλο. Κοντράροντας την ανάγκη τους για περισσότερη επαφή, με αμήχανες κουβέντες.
«Πως ξέρεις ότι θα είμαι εδώ, κάθε φορά που έρχεσαι;» την είχε ρωτήσει.
«Κι εσύ πως ξέρεις πως έρχομαι μόνο όσες φορές σε βρίσκω εδώ;» του είχε πει.
«Τι θέλεις;» είχε απορήσει ο Κώστας.
«Δεν θέλω –παίρνω», είχε γελάσει εκείνη.
Και άκρη δεν έβγαινε. Μετά το σεξ, η Μελίνα ντυνόταν αργά, περιμένοντας πρόσκληση να αναβάλλει την αναχώρησή της. Ο Κώστας κοίταζε έξω από το βρώμικο παράθυρο, σχεδόν δεν απαντούσε στον χαιρετισμό της και μετά, έμενε καρφωμένος στη θέση που αυτή τον είχε αφήσει για να μη χαλάσει το σχήμα της στα σεντόνια.
«Πας σε ραντεβού με πελάτες μετά από μένα;»
«Είσαι μεγάλος μαλάκας».
Ένιωθε περίεργα μαζί της -άδειαζε, έβλεπε την κατάσταση από απόσταση. Κάποιες φορές μάλιστα, μέχρι που κώλωσε. Όταν τον άφηνε μόνο, ήταν έτοιμος να γυρίσει σπίτι του, να τα ξεχάσει όλα. Και να κρατήσει μια κάποια επαφή με τη Μελίνα –ένα πήδημα σε τακτά χρονικά διαστήματα –ή κάπως έτσι. Μετά κοιμόταν κι έρχονταν όλοι, εκεί –η παρέα, οι πεθαμένοι, οι ζωντανοί και οι θαμμένοι. Ένα τζιπ με φιμέ τζάμια περνούσε από μπροστά τους -έκρυβε τα πρόσωπα σηκώνοντας σκόνη. Ξυπνούσε νευριασμένος κι έτοιμος. Μέχρι να ξανάρθει εκείνη.
Η σκατόμυγα χώθηκε στο ρουθούνι του και τον ξύπνησε. Πετάχτηκε -ζαλισμένος ακόμα, βάλθηκε να την εξολοθρεύσει. Ένας άντρας με το τζην ξεκούμπωτο στο κυνήγι της ενοχλητικής μύγας, να μπερδεύει τις μπότες του σε πλαστικές καρέκλες. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό έχει κάποιο συμβολισμό –μόνο που ο Κώστας αδιαφορεί πλήρως για τα κρυμμένα νοήματα. Η μύγα τον κάνει να αισθάνεται ακόμα περισσότερο βρώμικος κι όταν χτυπάει η πόρτα του βιάζεται να κρύψει το γραμμένο χαρτί.
«Ποιος είναι;»
«Εγώ»
Ποιος άλλος;
Ανοίγει την πόρτα -η Μελίνα είναι πλέον οικεία. Θυμάται πόσο φρίκαρε την πρώτη μέρα που ξανάρθε –είδε τα σημάδια στα μπράτσα της …
«Ποιος πούστης σου το έκανε αυτό;»
«Ξέρεις ποιος»
«Γιατί;»
«Για να μην ξεχνάς –είπε»
«Δεν χρειαζόταν. Δεν έχω ξεχάσει».
Αν, πριν, ήθελε μια φορά να ξεμπερδέψει με τον Κατσούλα –μετά από αυτό δεν κρατιόταν. Έβλεπε, πίσω από τα μάτια του, τη σκηνή –να κρατάνε τη Μελίνα όσο την καίνε κι ο καργιόλης να γελάει. Έβλεπε την πιθανότητα να συμβεί το ίδιο στην οικογένειά του. Γρήγορα έπρεπε να κινηθεί, να το τελειώσει πριν πληρώσουν αθώοι τα δικά τους χρέη.
«Τι κάνεις;» η Μελίνα αφήνει ένα δερμάτινο μπουφάν στην πλαστική καρέκλα και απλώνει τα πόδια της στα σεντόνια του.
Ο Κώστας κάθεται στην άλλη άκρη του κρεβατιού –νιώθει βρώμικος για να κάνει έρωτα μαζί της και η Μαρία στριφογυρίζει στο μυαλό του. Είναι μάλλον επειδή ανησυχεί γι’ αυτήν. Γι’ αυτήν και το παιδί –δεν θέλει να τα διαχωρίσει.
«Τι σκέφτεσαι; Μήπως πρέπει να φύγω;» τον διακόπτει η Μελίνα.
«Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις ξύπνησα και είμαι λίγο κάπως».
Ανάβει δυο τσιγάρα και της δίνει το ένα. Είναι μια φιγούρα που γούσταρε από πιτσιρικάς –φάση Χόλυγουντ. Δεν μιλάνε γιατί υπολογίζουν, μετράνε ο ένας τον άλλο –από διαφορετικές γωνίες.
«Πότε θα γυρίσεις σπίτι σου;» η Μελίνα των χιλίων ερωτήσεων.
«Όταν ηρεμήσω. Όταν μπορώ να βλέπω τα πράγματα κανονικά –έτσι νομίζω».
«Α, μάλιστα», η Μελίνα διακρίνει την επιφυλακτικότητα αλλά δεν είναι σίγουρη για τον λόγο. Δεν την εμπιστεύεται ή απλά δεν θέλει να τη μπλέξει;
«Κοντεύουν να φύγουν εντελώς τα σημάδια από το χέρι σου», την κρατάει ο Κώστας αλλά μετανιώνει γρήγορα.
«Ναι. Σχεδόν.»
«Δεν είσαι θυμωμένη μαζί του;»
«Θυμωμένη; Που ζεις; Φοβισμένη είμαι –τρομοκρατημένη!»
«Πρέπει να κάνω ένα μπάνιο. Συγνώμη για λίγο –εντάξει;»
Ο Κώστας την αφήνει πίσω του και όσο χαλαρώνει κάτω από το ντους, σκέφτεται το χαρτί με τα στοιχεία που έκρυψε. Υπάρχει περίπτωση να ψάξει η Μελίνα τα πράγματά του; Και τότε ακριβώς παίρνει απόφαση πως δεν έχει πλέον καμιά σημασία.
Σκουπίζεται κοιτάζοντας το πρόσωπό του στον καθρέφτη. Θέλει ξύρισμα –γιατί οι τρίχες στο πρόσωπό του μεγαλώνουν γερασμένα.
«Μελίνα, θα μου κάνεις παρέα;»
Έρχεται και τον βρίσκει σκεπασμένο από αφρό ξυρίσματος. Γελάει …
«Ο Αγιοβασίλης!»
«Πρέπει να είμαστε όμορφοι σήμερα κι εσύ φαίνεσαι μια χαρά.»
«Γιατί;»
«Επειδή σήμερα θα συναντήσουμε έναν παλιό φίλο»
«Τον …;»
Φτύνει στο νιπτήρα ο Κώστας. Και η Μελίνα κάνει δυο βήματα προς την έξοδο.
«Α όχι, όχι. Εγώ δεν θέλω να έρθω! Όχι, όχι!»
Ο Κώστας την κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη.
«Μην ετοιμάζεσαι να φύγεις. Και μη με αναγκάσεις να γίνω περισσότερο πειστικός –καλά;»
Η Μελίνα χώνεται στο διπλανό δωμάτιο –ακούει το πνιχτό κλάμα της –μάλλον έχει πέσει στο κρεβάτι. Συνεχίζει προσεκτικά το ξύρισμά του, πρέπει να είναι όμορφος σήμερα. Βγαίνει, ντύνεται αργά –θα ήθελε να έχει ένα ζευγάρι αθλητικά για να κινείται πιο γρήγορα –η Μελίνα κρατάει ακόμα, χωμένο το πρόσωπό της στα μαξιλάρια.
Κάθεται δίπλα στην πεσμένη γυναίκα, ακουμπάει το χέρι του στην πλάτη της …
«Ηρέμησε, πρέπει να μιλήσουμε».
Σηκώνεται αργά και τον κοιτάζει από τις τρύπες μιας δύσκαμπτης μάσκας…
«Ίδιοι είσαστε τελικά –έτσι; Γουρούνια που ενδιαφέρεστε μόνο για το πώς θα φαγωθείτε. Κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος για ξόδεμα.»
Δεν μιλάει, την αφήνει να ηρεμήσει λίγο.
«Μπορεί να είμαστε γουρούνια, μπορεί και να είμαστε ανθρωπάκια που φοβούνται τη σκιά τους –δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι πως εσύ ήρθες να με βρεις συστημένη κι αυτό μπερδεύει τα πράγματα. Τώρα, εγώ σκέφτομαι με το χαζό μου μυαλό πως δεν είσαι βαλτή. Σε παίρνω λοιπόν, του κάνουμε μια επίσκεψη –του τρίβω τα μούτρα και σε γλιτώνω από περισσότερες φασαρίες. Αν πάλι είσαι βαλτή δεν τρέχει τίποτα. Θα καταλάβει πως σε τράβηξα με το ζόρι και δεν θα τσαντιστεί μαζί σου. Καλά τα λέω;»
Η Μελίνα τον κοιτάζει με μισάνοιχτο στόμα. Αδυνατεί να παρακολουθήσει τον συλλογισμό του, είναι σίγουρη ότι μπάζει από παντού κι αυτό τον κάνει πιο επίφοβο.
«Άσε με να φύγω –ΤΩΡΑ!» ξεσπάει.
Ο Κώστας χτενίζεται στον καθρέφτη του δωματίου κοιτάζοντάς την. Είναι άσχημο αυτό που κάνει και το ξέρει. Έτσι κι αλλιώς θα την εκθέσει σε αχρείαστο κίνδυνο –αλλά δεν αντέχει στην ιδέα πως μπορεί κάποιος να ειδοποιήσει τον Κατσούλα. «Ξοδεύουμε άσκοπα τον υπόλοιπο κόσμο; Μάλλον πρόκειται για κακιές συγκυρίες κι εσύ, κυρία μου, μπλέχτηκες στα κορδόνια τους». Περνάει ζελέ στα μαλλιά του –κρύβει λεπτομερειακά τις άσπρες τρίχες –όταν πας για φασαρία πρέπει να είσαι περιποιημένος -λες και βγαίνεις ραντεβού με γκόμενα. Αδειάζει το πορτοφόλι του πάνω στο ξεχαρβαλωμένο σεκρετέρ –ξεχωρίζει πιστωτικές κάρτες, ταυτότητα και δίπλωμα οδήγησης, τα μαζεύει στο μεγάλο τασάκι και βάζει φωτιά στις άκρες τους με τον αναπτήρα. Βρωμερός καπνός πλαστικού, ανοίγει το παράθυρο –οι κάρτες λιώνουν στάζοντας –μια φάτσα εφήβου τον κοιτάζει κάτω από τον καπνό, γλυμμένη από φλόγα –πήγαινε Γυμνάσιο όταν έβγαλε αυτή την ταυτότητα, όλος σπυριά από το πρόωρο ξύρισμα.
Η Μελίνα πετάγεται ξαφνικά -θέλει να φτάσει στην πόρτα της εξόδου …
«Είναι κλειδωμένη φυσικά. Κάτσε κάτω», κι αυτός δεν την κοιτάζει καν –αφοσιωμένος στην εξαφάνιση των προσωπικών του στοιχείων.
Όταν σιγουρεύεται πως δεν έχει μείνει τίποτα αναγνωρίσιμο, αδειάζει το τασάκι στην τουαλέτα. Παιδεύεται να ξεκολλήσει τα υπολείμματα μιας συμβιβαστικής ζωής και χαίρεται όταν τα βλέπει να εξαφανίζονται στην αποχέτευση. «Έτσι θα γινόταν κάποτε».
Φοράει το μπουφάν του και την πιάνει από το μπράτσο, αναγκάζοντάς την να ετοιμαστεί.
«Άκουσέ με. Θα βγούμε έξω. Δεν έχω σίδερο πάνω μου, οπότε μπορείς να φωνάξεις μέσα στον κόσμο και να μου την κοπανήσεις. Άνετα. Ή μπορείς να με ακολουθήσεις. Κάνε ότι γουστάρεις».
Εξακολουθεί να την κρατάει από το μπράτσο και βγαίνουν σαν αγαπημένο ζευγαράκι από την πόρτα του ξενοδοχείου. Κατεβαίνουν με το ασανσέρ, περνάνε τον διάδρομο, περπατούν στο πεζοδρόμιο. Μαζί.
«Δεν θα φύγεις;»
«Όχι ακόμα».
Ανοίγει την δεξιά πόρτα του πολυμορφικού γι΄αυτήν και κάνει κύκλο για να μπει από την άλλη μεριά. Βάζει τα κλειδιά –την περιμένει όσο ταλαντεύεται στο χερούλι.
«Τι θα κάνεις;»
«Θα πάω να τον βρω».
«Έτσι σκέτος;»
«Γιατί όχι;»
Ο Κώστας διαλέγει μουσική προσεκτικά και κοιτάζει τη Μελίνα –«Αν κάποιος βιολιστής έπαιζε ένα τραγούδι για σένα, αγάπη μου/ κι αν σου έδινα έναν τροχό/ θα στροβιλιζόσουν για την καρδιά και τη μοναξιά μου;/ θα στροβιλιζόσουν για την αγάπη μου;»
Το αυτοκίνητο κινείται σαν επίσκεψη σε οδοντογιατρό. Και η Μελίνα έχει παγωμένα χέρια …
«Δεν χρειαζόταν αυτό», λέει και το τραγούδι λέει …
«Αν παρατούσα όλη μου την περηφάνια για σένα/ και σε αγαπούσα μόνο για τώρα/ θα έκρυβες τους φόβους μου χωρίς ποτέ να πεις/ ‘Αύριο πρέπει να φύγω’;»
Η Μελίνα σφίγγει τα χείλια γιατί θέλει να πάρει τον Κώστα αγκαλιά –μόνο που είναι πλέον αργά για παραμύθια με χαρούμενο τέλος.
«Αν μου πεις ένα ψέμα θα κλάψω για σένα/ πες μου για αμαρτίες και θα γελάσω/ αν μου πεις για όλον τον πόνο που πέρασες/ δεν θα χαμογελάσω ποτέ ξανά».
Ο Κώστας την κοιτάζει με την άκρη του ματιού του –μπερδεμένη -γιατί σε αυτό υπολόγιζε. Θέλει τη Μελίνα δίπλα του, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος γι’ αυτό –αλλά, σίγουρα δεν τη θέλει απέναντί του. Αυτή τον κοιτάζει τώρα …
«Άκου …»
«Δεν χρειάζεται», κρατάει το χέρι της γιατί δεν θέλει να μάθει. Δεν μιλάνε άλλο, μέχρι που η Μελίνα του κάνει νόημα …
«Στρίψε δεξιά και μετά πάλι δεξιά». Είναι αφοσιωμένη στις οδηγίες που αυτός ακολουθεί –«αριστερά και τώρα όπως σε πάει ο δρόμος».
«Πέφτει βροχή παντού αγάπη μου/ και πέφτει φόβος παντού», το τραγούδι τελειώνει. Αλλά δεν χρειάζονται άλλο –παρκάρουν έξω από μια μονοκατοικία και τον σέρνει μαζί της. Τρέχοντας, γιατί οι αποφάσεις κυλάνε από το μυαλό σαν την άμμο.
Ένας χοντρός με στρατιωτικές φόρμες τους ανοίγει και η Μελίνα κανονίζει μπροστά στον αμήχανο Κώστα. Σε δυο λεπτά βρίσκονται στο υπόγειο –όπλα απλωμένα σε τραπέζια και σφαίρες σε μεταλλικούς φοριαμούς.
«Χάθηκες Μελινάκι»
«Δουλειές, δουλειές»
«Και τι το θέλετε το εργαλείο;»
«Για μπεκάτσες», πετάγεται ο Κώστας.
«Α κατάλαβα –οικολόγοι κι εσείς», συμπεραίνει ο χοντρός και ξαφνιάζεται στη θέα του Κώστα που κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια. Κολακεύεται στο τέλος –μάλλον ήταν έξυπνο το αστείο του.
Ο Κώστας τραβάει τη Μελίνα παράμερα –«δεν ξέρω να ρίχνω ρε συ», «δεν πειράζει, για προστασία θα το έχεις», αυτός διστάζει ακόμα -«καλά, άστο σε μένα», τον καθησυχάζει.
Η Μελίνα συζητάει με τον χοντρό, διαφωνούν αλλά στο τέλος καταλήγουν σε μια Μπερέτα –βαριά και άβολη.
«Γαμώ τα όπλα», λέει ο χοντρός φέρνοντας ένα κουτί σφαίρες.
Ο Κώστας αφήνει τον άλλο να βάλει σφαίρες γιατί δεν έχει ιδέα πως λειτουργεί αυτό το πράγμα –εντάξει; Μετά, το κρύβει στη μέσα τσέπη του μπουφάν του και πληρώνει τον χοντρό. Ευτυχώς που η Μελίνα του θυμίζει να πάρουν τις υπόλοιπες σφαίρες.
Μέσα στο αυτοκίνητο του κάνει μαθήματα –τον βάζει να αδειάζει και να γεμίζει το όπλο, να ασφαλίζει και να απασφαλίζει.
«Αν χρειαστεί … σημάδευε χαμηλά. Αλλά όχι για πολύ ώρα –έτσι κι αλλιώς στο γάμο του Καραγκιόζη θα ρίξεις. Και κράτα το μπράτσο σου κολλημένο στο σώμα -μη χτυπήσεις κανέναν άσχετο».
Την ακούει χωρίς να λέει τίποτα. Την εμπιστεύεται, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να της αποκαλύψει πως έχει ξοδέψει μια πενταετία με τους υπόλοιπους σε παράνομα σκοπευτήρια –τότε που τέλειωναν οι «Μέρες του κρασιού και των τριαντάφυλλων». Όση ώρα δέχεται τα μαθήματά της, ζυγίσει κρυφά το όπλο που είναι πιο στραβό κι από αεροβόλο σε λούνα παρκ. Ας είναι.
«Εντάξει μπορούμε να ξεκινήσουμε», λέει σε κάποια στιγμή η Μελίνα κι αυτό γίνεται.
Οδηγούν αμίλητοι –η γυναίκα κολλάει επάνω του, δυσκολεύοντας την αλλαγή ταχυτήτων κι αυτός φιλάει τα μαλλιά της για να μη δείξει εκνευρισμένος.
«Να υποθέσω ότι ξέρεις που πηγαίνουμε;»
«Άνετα»
«Που πηγαίνουμε;»
«Θα δεις»
«Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη;»
«Δεν είναι εκεί το θέμα».
Σιωπή που διακόπτεται από τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια. Κάποια επιλογή από psychobilly –Αμερικάνοι γκαραζιέρηδες σουλατσάρουν στην ελληνική «Κοιλάδα του θανάτου», Αυστραλοί μετασέρφερς πλανάρουν δίπλα στην «Αποστροφή».
«Δεν έχεις τίποτα άλλο εκτός από βαβούρα;» αγανακτεί η Μελίνα.
«Βαβούρα το δωδεκάμετρο; Άστο να μας κουνήσει λίγο το μυαλό».
Φτάνουν έξω από το σπίτι του Κατσούλα και η Μελίνα ανατριχιάζει. Ξεκολλάει από πάνω του απότομα –με το χέρι σκαλωμένο στην πόρτα …
«Τι είναι εδώ;» λες και δεν καταλαβαίνει!
Ο Κώστας κάνει γύρο στο τετράγωνο κι ακόμα έναν, μετά χώνεται στα γύρω στενά. Παρκάρει τελικά, διακόσια μέτρα μακριά από το σπίτι, όσο μπορεί πιο απαρατήρητος. Μετράει κιόλας, «από την αντίθετη κατεύθυνση θα έρθουν κι αν κάποιος φύγει, δεν πρόκειται να περάσει από εδώ –καλά είναι».
Η Μελίνα θέλει να την κοπανήσει –τώρα –απεγνωσμένα. Το θέλει τόσο πολύ, που κλείνει τα μάτια για να μην προδοθεί. Είναι λάθος αυτό που γίνεται και δεν πρέπει εκείνη να βρεθεί μπλεγμένη –αλλά είναι ένα λάθος που τρέχει στην κατηφόρα. Ακούει το ξεχασμένο «δεν υπάρχει πουθενά να τρέξεις μωρό μου, πουθενά να κρυφτείς» -είναι έτοιμη να ρωτήσει που κολλάει η Μάρθα και οι Βαντέλας, μέσα στη γκαραζοβαβούρα –τελευταία στιγμή συγκρατιέται γιατί το τραγούδι παίζει μόνο στο κεφάλι της.
Φτάνουν με προφυλάξεις στην πολυκατοικία του Κατσούλα και στήνονται δίπλα στο κουδούνι του. Δείχνουν αδιάφοροι …
«Μίλα μου», της λέει ο Κώστας
«Τι να πω;»
«Καυγάδισε», κοφτή εντολή.
Απέναντι από την κλειστή, κεντρική είσοδο διακρίνουν το φωτεινό καντράν του ασανσέρ –ενεργοποιείται από τον δεύτερο όροφο …
«Τώρα. Μίλα. Έντονα», σφυρίζει ο Κώστας και η Μελίνα αρχίζει τρέμοντας.
Μια μεσόκοπη γυναίκα βγαίνει από το ασανσέρ –ο Κώστας πατάει, συνεχόμενα, το κουδούνι του Κατσούλα/ Οικονόμου …
«… μα γιατί επιμένεις αφού λείπει;» λέει η Μελίνα.
Η γυναίκα στριμώχνεται ανάμεσά τους για να βγει …
«Αφού μου είπε ότι θα είναι εδώ!» υποστηρίζει ο Κώστας.
«Θέλετε κάποιον;» ενδιαφέρεται η γυναίκα.
«Μπα, μάλλον λείπει», απαντάει, κολλημένος στο κουδούνι, ο Κώστας.
Η γυναίκα φεύγει χωρίς να προσέχει οτι η μύτη της μπότας του, εμποδίζει την πόρτα να κλείσει. Αφήνουν να στρίψει στη γωνία πριν χωθούν στην πολυκατοικία. Ελαστικοί σαν σκιές. Υπάρχει ημιόροφος στη συγκεκριμένη πολυκατοικία κι ο Κώστας το ξέρει από το πρωί. Ημιόροφος, ταράτσα αλλά όχι υπόγειο πάρκινγκ. Δυο εναλλακτικές στο σχέδιο –να περιμένει στον ημιόροφο, ή στην ταράτσα. Προτιμάει το πρώτο γιατί είναι ευρύχωρα και μπορεί να ακούει ποιος μπαίνει. Τον απασχολούν οι μπράβοι του Κατσούλα, αλλά ελπίζει στον αιφνιδιασμό. Η στροφή της σκάλας εμποδίζει την οπτική επαφή με όσους έρχονται –μια χαρά μέρος!
«Τι θα γίνει αν κάποιος χρησιμοποιήσει τη σκάλα;» ρωτάει η Μελίνα.
«Θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Αλλά, μην ανησυχείς, εδώ είναι Βου Που. Δεν περπατάει ο κόσμος».
Αμίλητοι. Τσιτωμένοι.
«Κατέβα και πάρε το ασανσέρ», λέει σε κάποια στιγμή ο Κώστας και η Μελίνα κάνει αυτό ακριβώς. Σε κάθε σκαλί παλεύει με τη διάθεσή της να την κοπανήσει τρέχοντας. Αλλά το κίτρινο φως την τραβάει –μύγα με καμένα φτερά -προσεχώς. Μπαίνει στο ασανσέρ και πατάει κάποιον όροφο στην τύχη –στον πρώτο, η καμπίνα σταματάει, ο Κώστας ανοίγει και …
«Εντάξει, προλαβαίνω. Πάμε στη θέση μας τώρα».
Περιμένουν καθισμένοι με τις πλάτες στον τοίχο, η Μελίνα στην αγκαλιά του κι ο Κώστας συγκρατεί τη διάθεσή του να την φιλήσει. «Δεν είμαστε για τέτοια, τώρα». Όχι για πολύ. Το χέρι του περνάει στη μέση της κι αρχίζουν να φιλιούνται σαν πρώτο ραντεβού. Νιώθει φόβο στην άκρη της γλώσσας της, όσο η οργή αδειάζει από το ανοιχτό του στόμα. «Όχι άλλο», πιέζεται αλλά δεν μπορεί να σταματήσει.
Ο Κατσούλας μιλάει στο κινητό του, οδηγώντας …
«Βλέπεις τίποτα;»
Ακούει την απάντηση.
«Που κρύβεται ο πούστης; Ειδοποίησέ με εντάξει;»
Το χέρι του χαϊδεύει κουλουριασμένους μύες στην πλάτη της –«όχι άλλο». Αναπνέει τον ιδρώτα της και παραξενεύεται γιατί είναι ακόμα ήρεμος, σίγουρος, αποφασισμένος. Η Μελίνα τεντώνεται μέσα στην αγκαλιά του –χορδή κακοκουρδισμένη κι αν την αγγίξεις θα σπάσει. Την φυλάει προσπαθώντας να γίνει δύο –μαζί της και μόνος του, κρεμασμένος στα κάγκελα, έτοιμος.
Η πόρτα ανοίγει κι αυτός την σπρώχνει μακριά. Απαλά. Σηκώνονται –το χέρι του περασμένο στη μέση της, τα δάχτυλά του δεν την χαϊδεύουν –βγάζει ήρεμα το δαχτυλίδι του Άρη και το κρύβει έξω από το παράθυρο του φωταγωγού. Η Μελίνα έχει στήσει αυτί ν’ ακούσει και γι’ αυτό δεν τον παίρνει χαμπάρι, όσο ξεφορτώνεται το τελευταίο ίχνος από την παλιά του ζωή. Ή από τη ζωή του γενικώς.
«Δεν βλέπω τίποτα έξω», λέει κάποια βαριά φωνή.
«Πηγαίνετε να δείτε πάνω», τον ακούει μετά από τόσα χρόνια. Δεν θα φτύσει κάτω, θα φτύσει στα μούτρα του –σε λίγο. Τραβάει μαζί του τη Μελίνα.
«Που πάτε ρε μαλάκες; Με το ασανσέρ ανεβείτε! Θα σας περιμένω καμιά ώρα εδώ κάτω, ηλίθιοι;»
Θόρυβος κλήσης, συρματόσχοινα που γυρίζουν σε τροχαλίες –πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος χωρίς να πάρει αναπνοή; Η Μελίνα με τον Κώστα αντέχουν μέχρι να κλείσει η πόρτα του ασανσέρ. Της κάνει νόημα και ανεβαίνουν στον πρώτο. Ήσυχα –έχουν όλο το χρόνο στα χέρια τους. Το ασανσέρ κατεβαίνει τώρα.
Με το ζόρι κρατιέται ο Κώστας, γιατί θέλει να το σταματήσει και να μπει στην καμπίνα, «όχι ακόμα –θα το δει ο άλλος στο καντράν και θα ψυλλιαστεί». Το ασανσέρ ανεβαίνει πάλι. Τροχαλία, συρματόσχοινο, τρίξιμο –ο Κώστας πατάει το κουμπί. Η καμπίνα σταματάει μπροστά του.
«Σου λείψαμε καθίκι;» ανοίγει απότομα ο Κώστας με τη Μπερέτα στο χέρι.
Κίτρινος, δυο μπαλίτσες σάλιου στις άκρες των χειλιών του -ο Κατσούλας χάσκει. Μάταια ψάχνει για φωνή στις θαμμένες σπηλιές του λαιμού –προέχει να πάρει αέρα γιατί η καμπίνα του ασανσέρ συμπιέζεται. Κάποιος θέλει να τον συνθλίψει.
«Α …»
«Μόνο αυτό ρε πούστη; Άει γαμήσου!» γελάει ο Κώστας και πιέζει τη σκανδάλη. Η Μπερέτα σκάει, εκκωφαντικά, στα χέρια του –κάψιμο στις παλάμες και μια λάμψη τον τυφλώνει. «Σκατά –μπλοκαρισμένο είναι», προλαβαίνει να σκεφτεί πριν νιώσει το σπρώξιμο και σωριαστεί στο πάτωμα. Ο Κατσούλας θέλει να περάσει από πάνω του –μαλακία, έπρεπε να κλείσει την πόρτα του ασανσέρ και να φύγει –γιατί έτσι ο Κώστας έχει τη δυνατότητα να τον αρπάξει από το πόδι. Τυφλωμένος από το μπαρούτι που ανατινάχτηκε στα μούτρα του, αδιάφορος για τα χτυπήματα που δέχεται –τον σέρνει μαζί του στο πάτωμα. Νύχια –ο Κατσούλας ποτέ δεν έμαθε να παίζει ξύλο, δεν χρησιμοποιεί γροθιές, αλλά τον γδέρνει στο πρόσωπο σα γκόμενα με μανικιούρ.
«ΒΟΗΘΕΙΑ!» καταφέρνει να φωνάξει καθώς ο Κώστας κυλιέται μαζί του στο πάτωμα.
«Δε γλιτώνεις ρε μπινέ» και η φωνή του Κώστα φιδιάζει όταν βρίσκει, επιτέλους, τον λαιμό του. Σφίγγει ενώ ακούγεται τρέξιμο στις σκάλες, σφίγγει όσο ο άλλος τον χτυπάει με χέρια και πόδια, σφίγγει –τα δάχτυλα ψάχνουν να κλείσουν κόντρα στον λαιμό που συνθλίβουν. Κι ο Κώστας σφίγγει. Άνθρωποι πετάγονται από πόρτες διαμερισμάτων –«τι έγινε; τι συμβαίνει;» κι ο Κώστας σφίγγει για εκείνη, για τον Γιαννάκη, για την παρέα σφίγγει.
Οι ένοικοι του πρώτου ορόφου είναι ήδη στον διάδρομο όταν φτάνουν οι μπράβοι. Ο Κώστας τους νιώθει πάνω στην πλάτη του –τραβήγματα και καλοζυγισμένα χτυπήματα στα νεφρά για να του κόψουν τη φόρα. Είναι ακόμα κλειδωμένος πάνω στον Κατσούλα κι ας μην τον βλέπει –αλλά δεν προλαβαίνει. Δυο-τρία λεπτά ακόμα, τόσο χρειαζόταν. Δεν του τα έδωσαν, δεν τα κατάφερε. Οι μπράβοι τον τραβάνε πίσω ακινητοποιώντας τον. Ακούει τη Μελίνα να τσιρίζει, μάλλον για ξεκάρφωμα. Δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα μπροστά σε κόσμο –αυτοί έχουν μια ζωή να κρατήσουν κρυμμένη. Εκείνος πάλι, έχει μόνο λύσσα.
«Τι συνέβη;»
«Ποιος είναι αυτός;»
«Δεν ξέρω –κάποιος κλέφτης … μανιακός … μου επιτέθηκε στο ασανσέρ …δεν ξέρω τι να πω …», ο Κατσούλας φοράει τρομοκρατημένο ύφος.
«Να καλέσουμε την Αστυνομία».
«Ναι, την Αστυνομία».
Η Μελίνα κολλημένη στον τοίχο –προσεύχεται στον άγιο χαμαιλέοντα. Αλλά καρφώνεται από το τρέμουλο.
«Ποια είναι η κοπέλα;»
«Μια συνάδελφός μου … μαζί ανεβαίναμε με το ασανσέρ …», την καλύπτει ο Κατσούλας.
«Την Αστυνομία».
«Ναι την Αστυνομία».
«Ευτυχώς που βρέθηκαν εδώ τα παιδιά –οι διπλανοί σας»
«Ευτυχώς … αλλιώς …»
«Πάρτε κάποιος την Αστυνομία».
«Την έχουμε ήδη καλέσει».
Ο Κώστας στηρίζεται στον αριστερό αγκώνα του και νιώθει ένα παπούτσι να πιέζει τα πλευρά του. Οι μπράβοι τον έχουν από κοντά, δεν θα τον πειράξουν για την ώρα, αλλά δεν θα τον αφήσουν να κάνει τίποτα περίεργο. Όχι ότι μπορεί και πολλά πράγματα –τσούξιμο στα μάτια που όλο δυναμώνει και θολούρα. Σκοτάδι –ακόμα καλύτερα. Που να βρίσκεται τώρα ο Δημήτρης; Τι ώρα είναι; Η Μαρία θα του εξηγήσει –ότι κι αν γίνει. Λες να αφήσουν τους μπάτσους να τον πάρουν; «Οι μπάτσοι είναι σωματοφύλακες α λα καρτ για κάποιους κοπρίτες και κακός μπελάς για τον υπόλοιπο κόσμο», έλεγε παλιά ο Πέτρος. Μακάρι να ήταν εδώ, κοντά του –τώρα που στράβωσε η υπόθεση. Οι μπάτσοι θα φτάσουν σύντομα και ο Κατσούλας μυρίζει τον αέρα, ψάχνοντας για ρήγματα στην κάλυψή του. Διορθώνεται η κατάσταση –σίγουρα.
Η Μελίνα σκέφτεται πρασιές γεμάτες τριαντάφυλλα στην μπροστινή πλευρά ενός κήπου. Πίσω θα έχει πορτοκαλιές και μια αμυγδαλιά. Θα ξυπνάει το πρωί και θα διαλέγει μυρωδιά με τον καφέ της. Θα ξεπεράσει την οσμή σπαταλημένου κρασιού πάνω σε ροδοπέταλα, το σφίξιμο στο στομάχι από τις απουσίες, τα άβολα αντρικά γόνατα που πίεσαν την κοιλιά της –θα ξεβρωμίσει τη ζωή της. Θα γεννιέται κάθε πρωί, εφτά και τέταρτο με ελληνικό καφέ –όχι αυτή –μια άλλη.
Η κεντρική είσοδος ανοίγει ηλεκτρικά και αδειάζει μπάτσους στον διάδρομο της πολυκατοικίας. Πόσους; Δύο –με στολές και ύφος αγορασμένο από Μαϊάμι μεριά. Υπάρχουν κι άλλοι έξω; Τι σημασία έχει; Ο Κώστας τους νιώθει να τον τραβολογάνε …
«Αυτός είναι;»
«Ναι, ναι»
«Έλα μαζί μας ρε».
«Ναι, ναι –ευτυχώς!»
Ρίχνει το κεφάλι του μπροστά καθώς απομακρύνεται από τους μπράβους του Κατσούλα. Κρεμάει τα χέρια -αναρωτιέται. Είναι διαυγής σαν ξημέρωμα στο Σούνιο –γιατί; Νιώθει ήσυχος όσο ποτέ κι αυτό είναι περίεργο τη συγκεκριμένη στιγμή –με τους μπάτσους αγκαζέ και τον Κατσούλα να κουνάει μαντήλι πίσω του. Γιατί; Και τελικά, άξιζε τον κόπο;
Οι μπάτσοι τον κατεβάζουν από τις σκάλες χωρίς να του έχουν περάσει χειροπέδες –μαλακία τους; Ίσως. Μετράει τα σκαλιά ακούγοντας τους ηθοποιούς της ταινίας να κατεβαίνουν πίσω του. Θα τον ξεπροβοδίσουν –ποιοι απ΄ όλους; Ο Κατσούλας και οι δικοί του –σίγουρα. Η Μελίνα; Τον πούλησε με τη Μπερέτα, στημένη πρέπει να ήταν η φάση κι αυτός το έχαψε. «Σιγά μην ρίξεις γκόμενα με Tim Buckley!», γελάει και σηκώνει το αριστερό του χέρι, ακολουθώντας μια ραφή παντελονιού. Ο μπάτσος δεν είναι προετοιμασμένος –ραφή, πιο πάνω η θήκη του όπλου, ξεκούμπωμα –αυτό ήταν! Βουτάει στο πάτωμα χωρίς να θυμάται πόσα σκαλιά απομένουν. Βγάζει την ασφάλεια και σημαδεύει τις φωνές –«μην τους αφήσεις να καταλάβουν ότι δε βλέπεις τίποτα».
Οι μπάτσοι κοκαλώνουν –κραυγές, μπερδεμένες από πίσω τους…
«ΚΑΤΣΟΥΛΑΑ!», ελπίζει να τον εντοπίσει από την απάντησή του ο Κώστας …
«Μη ρε Κώστα!», τζίφος γιατί η φωνή του ακούγεται πνιχτή, απροσδιόριστη.
Και όλοι περιμένουν.
«Βγες μπροστά ρε γαμημένε! Μην πάρεις κι άλλους στο λαιμό σου!»
Κάποιος ουρλιάζει, ποδοβολητά στις σκάλες –σκατοκατάσταση. Μετά, κάποια μύγα αρπάζει την ησυχία και δεν την αφήνει να πέσει, απόλυτη. Ο Κώστας κουνάει τα δάχτυλα των ποδιών του χαμογελώντας γιατί νιώθει ότι φοράει ακόμα τις μπότες. Ευτυχώς.
Κανείς δεν μιλάει και τίποτα δεν κουνιέται –η μύγα ισορροπεί στον αέρα, όσο αυτός δαγκώνει το κρύο μέταλλο.
«Μηηηηηηη!!!», αυτή θα πρέπει να ήταν η Μελίνα. Το παίζει ή το πιστεύει; Και τι σημασία έχει στην τελική;
Θα ήθελε να σκεφτεί τον γιό του, ή έστω, τα χρόνια με τη Μαρία, την παρέα σε κάποια σκαλοπάτια πολυκατοικίας να περιμένει το ξημέρωμα. Αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να δει την Άλεξ με τα μαλλιά αχτένιστα -τον χαιρετάει πίσω από τα κάγκελα του ψυχιατρείου. Κι αυτό πολύ είναι –όταν το σκόπευτρο πληγώνει τον ουρανίσκο σου. Κουνάει πάλι τα πόδια με στραβό χαμόγελο–«αν είναι να πεθάνεις, πέθανε φορώντας τις μπότες σου» και πατάει τη σκανδάλη.
Μετά -ησυχία και λεπτός καπνός.

Υ.Γ.: Για τον φιλαράκο μου τον Χάρη που έφυγε κάποτε σαν πραγματικός ινδιάνος -κι εγώ άργησα τόσο να το μάθω, σαν πραγματικός μαλάκας.

(συνεχίζεται μετά τις γιορτές)

Posted in: Και το όνομα του τρένου είναι ...