17. Αδειάζοντας από τις τσέπες σου -μικρές ώρες

1. Στενά παπούτσια, σπασμένα κουμπιά
2. Ένα τσιγάρο υπόθεση
3. Ρόδες γυρίζουν στον αέρα
4. Συνθήκες βρασμού
5. Μαυρισμένες σελίδες, λιωμένα εξώφυλλα
6. "Δυο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό"
7. Τρεις ιστορίες για το μεσοδιάστημα
8. Κάποια τραγούδια γύρω από φτηνά ξενοδοχεία
9. Προετοιμασία μίσους
10. Άσπρος φόβος
11. "Όμως στο λέω -αυτή η νύχτα είναι κακιά"
12. Ένα πολυάσχολο κάθαρμα
13. Ένα ζευγάρι μπότες και κάτι μύγες
14. "Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων"
15. Ο εχθρός σου είναι ο καθρέφτης σου
16. Τέσσερα λάθη

Τα τελευταία αυτοκίνητα περνάνε αργά –η μεταλλική πόρτα μένει ανοιχτή όσο χρειάζεται, μετά σέρνεται για να σφραγίσει πίσω της το σπίτι. Τα τελευταία αυτοκίνητα σχηματίζουν μια μικρή νεκρώσιμη πομπή πριν χαθούν βιαστικά στην πρώτη στροφή του δρόμου. Από την ταράτσα της πολυκατοικίας παρακολουθούν αμίλητοι τα αυτοκίνητα που απομακρύνονται –τα τελευταία αυτοκίνητα -αν και έχει μείνει ακόμα ένα τζιπ στο γκαράζ του μεγάλου σπιτιού. Το δικό του τζιπ.
«Αυτοί ήταν όλοι;» ρωτάει η Μαρία.
«Έτσι νομίζω», απαντάει ο Πέτρος.
«Να περιμένουμε λίγο», ψιθυρίζει ο Άρης.
.............

Έχουν ήδη περάσει τρεις μέρες από τότε που πήραν τηλέφωνο τη Μαρία. Κάθονταν όλοι στο σαλόνι του σπιτιού της αμίλητοι, υποτίθεται πως έβλεπαν το «Don’t look now» του Νίκολας Ρεγκ, μεταμεσονύκτια προβολή σε κάποιο κανάλι –αλλά κανένας δεν είχε μυαλό για την ταινία. Ο Άρης κρατούσε στη χούφτα το κινητό του, περιμένοντας την καληνύχτα της Μάχης, ο Πέτρος ξεφλούδιζε, εδώ και ώρα, ένα πορτοκάλι και η Μαρία κοίταζε τον δέκτη με τόση ένταση που έβαζες στοίχημα ότι έβλεπε τις λυχνίες πίσω από την οθόνη. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό της –ρίχνοντας το πορτοκάλι από τα χέρια του Πέτρου και αναγκάζοντας τον Ντόναλντ Σάδερλαντ να κοιτάξει ξαφνιασμένος πίσω από τον ώμο του. Στο καντράν της συσκευής δεν εμφανίστηκε κανένας αριθμός.
«Ποιος είναι;» ρώτησε νευρικά τη συσκευή.
«Αυτό δεν έχει σημασία κυρία μου. Είμαι φίλος σας –θα πρέπει να σας αρκεί», απάντησε μια αντρική φωνή με καλυμμένη ξενική προφορά.
«Δεν σας καταλαβαίνω», έκανε νόημα στους υπόλοιπους η Μαρία.
«Μην βιάζεστε. Θα σας πάρω αμέσως στο τηλέφωνο του σπιτιού σας. Βάλτε με παρακαλώ σε ανοιχτή ακρόαση για να ακούνε και οι κύριοι που είναι μαζί σας».
«Τι πράγμα;» απόρησε η Μαρία, κρατώντας το κλειστό κινητό στα χέρια της.
Οι άλλοι δυο την κοίταζαν ξαφνιασμένοι ακόμα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο –η Μαρία το σήκωσε και ενεργοποίησε μηχανικά την ανοιχτή ακρόαση.
«Χαίρετε κυρία μου και κύριοι. Όπως βλέπετε, ξέρω που είστε μαζεμένοι. Ξέρω και το γιατί είστε μαζεμένοι. Θα σας παρακαλούσα να με ακούσετε προσεκτικά για λίγο», είπε η φωνή, ανακατεμένη με την αντήχηση της ανοιχτής ακρόασης.
«Ποιος είσαι;» φώναξε ο Άρης.
«Μην χάνουμε χρόνο κύριε … Άρη, σωστά; Είμαι κάποιος που θα βοηθήσει τους σκοπούς σας. Με λίγα λόγια θα σας βοηθήσω να έχετε στη διάθεσή σας τον κύριο Κατσούλα –μόνο του, απροστάτευτο. Πως σας φαίνεται αυτό;»
Σιωπή.
«Ξέρω πως έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθείτε το σπίτι του. Γι΄αυτό λοιπόν, σε τρεις μέρες από σήμερα, θα σας παρακαλούσα να είστε όλοι εκεί. Θα δείτε τους μπράβους τους κυρίου Κατσούλα να αποχωρούν. Όλους τους μπράβους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα είναι στο χέρι σας να κάνετε αυτό που πρέπει. Πως σας φαίνεται η ιδέα;»
«Δεν …», πήγε να μιλήσει ο Πέτρος.
«Καταλαβαίνω –δεν με ξέρετε και δεν με εμπιστεύεστε. Γι΄αυτό θα σας πω μερικά πράγματα. Εκπροσωπώ μια … εταιρεία … ανταγωνιστική αυτής που διευθύνει ο κύριος Κατσούλας. Μετά την δική σας εμπλοκή, η εταιρεία του κυρίου Κατσούλα έχασε την δυναμική της στην αγορά. Είμαι κατανοητός; Είμαι και συνεχίζω. Η δική μας εταιρεία έχει την πρόθεση να καλύψει το ελεύθερο πεδίο που πρόκειται να δημιουργηθεί. Αλλά ο κύριος Κατσούλας παραμένει, εν δυνάμει, ανταγωνιστής –καταλάβατε; Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως έχετε την πρόθεση να επιχειρήσετε την πλήρη … αδρανοποίηση … του συγκεκριμένου ατόμου, πράγμα που μας εξυπηρετεί. Σας προσφέρουμε λοιπόν τη συνεργασία μας –ακυρώνοντας την προστασία του κυρίου Κατσούλα.»
«Για μισό λεπτό, δεν μας τα λες καλά …» πετάχτηκε ο Άρης.
«Μια χαρά τα λέω και το ξέρετε. Σε τρεις μέρες ο κύριος Κατσούλας θα μείνει μόνος. Τότε θα έχετε την ευκαιρία που χρειάζεστε. Αλλιώς …»
Νέα σιωπή πριν συνεχίσει ο άγνωστος.
«Δεν πρόκειται να σας παρουσιαστεί παρόμοια ευκαιρία προσέγγισης του συγκεκριμένου ατόμου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υποψιάζεστε ίσως, πως οι δικοί σας άνθρωποι διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο –όσο ο κύριος Κατσούλας διαθέτει το συγκεκριμένο …προσωπικό. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως ήδη έχουν δοθεί εντολές με δυσάρεστο, για τους δικούς σας ανθρώπους, περιεχόμενο. Σας προσφέρω τη σωτηρία τους μαζί με την επίτευξη των σκοπών σας. Νομίζω πως είμαι γενναιόδωρος –τι λέτε;»
«Και που ξέρουμε ότι δεν μας δουλεύεις;» ρώτησε ο Πέτρος.
«Μην είστε αφελής αγαπητέ μου! Ξέρω που είσαστε και ξέρω για το διαμέρισμα που έχετε νοικιάσει απέναντι από το καινούργιο σπίτι του Κατσούλα. Νομίζετε πως θα μου χρειάζονταν περισσότερα για να σας παγιδεύσω; Αλλά, ας μην χρονοτριβούμε. Ακούσατε την προσφορά μου –είναι στο χέρι σας να την εξετάσετε. Ελπίζω να την αποδεχτείτε για δικό σας καλό –και μην ξεχνάτε …σε τρεις μέρες από τώρα!»
Ο Ντόναλντ Σάδερλαντ γύρισε απότομα το κορμί του προς το μισοσκότεινο ιερό του επιβλητικού ναού και διέκρινε φευγαλέα την φρικιαστική φιγούρα του νάνου –η Μαρία πετάχτηκε στο κλικ που διέκοψε την τηλεφωνική συνομιλία.
Κοιτάχτηκαν. Ο Ντόναλντ άρχισε να τρέχει σαν μανιακός.
«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε η Μαρία.
«Έχει κάποια βάση. Ο (φτου) έλεγχε ένα κάρο κόσμο, αυτό είναι γνωστό. Κάποιοι άλλοι θέλουν να πάρουν τη θέση του και, εμείς, τους βολεύουμε μια χαρά –προκειμένου να τον ξεφορτωθούν», είπε ο Πέτρος.
«Και πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι;» ξαναρώτησε η Μαρία.
«Δεν μπορούμε», συμπέρανε ο Άρης.
«Ο Κατσούλας θα γίνει επικίνδυνος γι’ αυτούς που θα του φάνε την πελατεία. Σίγουρα ξέρει πράγματα και αν τα βγάλει στη φόρα … Αλλά γιατί δεν τον τρώνε αυτοί; Εμάς τι μας χρειάζονται;» εξακολούθησε το γαϊτανάκι η Μαρία.
«Γιατί κάποιος πρέπει να φορτωθεί την όλη υπόθεση. Ο μαλάκας είναι ακόμα στις ειδήσεις –δεν μπορεί να εξαφανιστεί σαν ...», κρατήθηκε να μην το πει, «σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα μας βάλουν μπροστά και θα περιμένουν. Το πολύ –πολύ να τον αποτελειώσουν αν δεν τα καταφέρουμε. Πάντως, εμείς θα είμαστε οι υπεύθυνοι», είπε σκεφτικά ο Άρης.
«Θα το κάνουμε;» αναρωτήθηκε φωναχτά ο Πέτρος.
«Τι άλλο μας μένει να κάνουμε;» έκλεισε την κουβέντα η Μαρία. Σημάδεψε τον δέκτη με το τηλεκοντρόλ και μαύρισε την οθόνη –αφήνοντας τον Ντόναλντ Σάδερλαντ να τα βγάλει πέρα μόνος του.
.............

Η νοσοκόμα γεμίζει το κυλιόμενο καροτσάκι με φάρμακα από τα ντουλάπια του ψυγείου. Βαριέται και βιάζεται ταυτόχρονα –γιατί έχει αφήσει μια κουβέντα στη μέση –εξηγούσε στην προϊσταμένη πως έκανε ένα τεστ που είδε στην τηλεόραση και ανακάλυψε ότι ο γιος της είναι χαρισματικό παιδί.
«Άντε στο διάολο βραδιάτικα με τους τρελλάρες», μουρμουρίζει. «Τζάμπα σπαταλάμε τα φάρμακα –βασανιζόμαστε εμείς, τους βασανίζουμε κι αυτούς. Κρίμα κι άδικο, δεν το θέλει ούτε ο Θεός».
Η γιατρός εμφανίζεται απότομα, αποβλακωμένη από τη νύστα.
«Αδελφή, καλά που σας πρόλαβα. Η τρόφιμος του 307 παραμένει σε κατατονία. Να της χορηγήσετε κατασταλτικά σε ενδοφλέβια μορφή. Εντάξει αδελφή;»
Εντάξει. Η νοσοκόμα σέρνει το καροτσάκι στον διάδρομο με σταθερό βήμα, «πάει η τρελή του 307 –λίγα είναι τα ψωμιά της, καλύτερα, να γλιτώσουμε από τις υστερίες της». Σκέφτεται.
.............

Έχει αρχίσει να κάνει ψύχρα στην ταράτσα –ο Πέτρος σκεπάζει τη Μαρία με το μπουφάν του και πηγαίνει πάλι να κολλήσει στα κάγκελα, αμίλητος.
«Δεν ωφελεί να καθόμαστε όλοι εδώ πάνω», λέει ο Άρης. «Να βάλουμε βάρδιες».
«Βλακείες. Τι περιμένουμε δηλαδή; Φύγανε τα αυτοκίνητα –πάμε», ψιθυρίζει η Μαρία.
«Κάτσε λίγο ακόμα. Να σιγουρευτούμε. Έπειτα –είναι και τα σκυλιά…» δείχνει τον κήπο ο Πέτρος. «Κι ο πούστης εκεί μέσα θα έχει σίγουρα όπλο. Εμείς μόνο ένα σουγιά έχουμε –πώς να γίνει;»
Εξακολουθούν να παρατηρούν το φωτισμένο σπίτι, σκεφτικοί. Δεν μπορούν να διακρίνουν την παραμικρή κίνηση αλλά είναι σίγουροι πως ο Κατσούλας βρίσκεται στο σπίτι. Ανήσυχος γιατί έχει απομείνει μόνος –ανύποπτος ότι τον παρακολουθούν.
«Δε με νοιάζει πως θα γίνει. Δεν φτάσαμε μέχρι εδώ για να τον αφήσουμε έτσι απλά. Αποφασίστε και ξεκινάμε», λέει η Μαρία.
Το κινητό του Άρη δονείται με αποτέλεσμα να γλιστρήσει στο χέρι του. Μήνυμα –«αγάπη μου σε σκέφτομαι συνέχεια –θα κοιμηθώ τώρα και ελπίζω να έρθεις στο όνειρό μου». Ο Άρης δακρύζει.
.............

«Αφεντικό πρέπει να μας καταλάβεις. Φοβόμαστε να μπλεχτούμε περισσότερο –μας έχουν στριμώξει ήδη», ο φαλακρός με το σκασμένο πρόσωπο έχει γίνει ένα με το χαλί. Σκύβει το κεφάλι για να αποφύγει το βλέμμα του Κατσούλα –ξύνει τη μύτη του από αμηχανία.
«Τι λες ρε; Τι είπες τώρα; Ποιος σας στρίμωξε;» ο Κατσούλας φωνάζει για να κρύψει τον φόβο του.
«Οι μπάτσοι αφεντικό. Μας είπαν ότι αλλάξανε τα κόζια και μην τολμήσουμε να κουνηθούμε –θα μας γαμήσουν … μας είπαν», απαντάει ο δίμετρος πίσω από τον φαλακρό.
«Τι μου λέτε;»
«Όπως στα λέμε. Και μας παρακολουθούν κιόλας. Βρωμάει η κατάσταση αφεντικό», το σκυμμένο κεφάλι λέει τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με την αλλαγή εργοδότη. Πάνε δυο μέρες που τους πλησίασαν κάποιοι καινούργιοι –μάλλον Ρώσοι. Τους προσέφεραν διπλά λεφτά για να δουλέψουν μαζί τους και τους απείλησαν πως, σε άλλη περίπτωση, θα ξαμολήσουν τα σκυλιά στο κατόπι τους.
«Δεν πάτε πουθενά –ακούτε; Θα κάνετε πρώτα τις δουλειές που συμφωνήσαμε και μετά …»
«Όχι αφεντικό. Δε μας παίρνει, έχουμε τους μπάτσους πίσω μας, δεν καταλαβαίνεις;»
«Σώπα ρε! Τα φράγκα τα πήρατε όμως!»
Ο δίμετρος πίσω από τον φαλακρό βγάζει ένα μάτσο χρήματα, τα σπρώχνει διστακτικά προς τον Κατσούλα. Κι αυτός κερώνει –δεν επιστρέφονται χρήματα από τέτοια άτομα! Εκτός κι αν έχουν αλλάξει αφεντικό –τα χρήματα που έρχονται πίσω είναι προειδοποίηση πιο επικίνδυνη κι από εκρηκτικό μηχανισμό σε κουτί με πάστες!
Ο Κατσούλας τραβάει τα λεφτά κοντά του και κατεβάζει το κεφάλι …
«Να πάτε να γαμηθείτε!»
«Τι είπες αφεντικό;»
«Τίποτα. Φύγετε να τελειώνουμε».
Δεν σηκώνει καν το κεφάλι όταν τους ακούει να μιλάνε με τα παιδιά στην κουζίνα, δεν γυρίζει το βλέμμα προς τη σκάλα, όταν ανεβαίνουν και παίρνουν τα σακ βουαγιάζ τους. Είναι σκυφτός όσο οι κινητήρες των αυτοκινήτων απομακρύνουν τον θόρυβό τους –μόνο τα σκυλιά σκέφτεται. Πως θα βγει έξω τώρα που έφυγαν όλοι;
.............

Η Άλεξ νιώθει μεταλλικές μπίλιες να κυλάνε στη σπονδυλική της στήλη. Πονάει αλλά δεν μπορεί να κινηθεί –είναι και άσκοπο γιατί οι μπίλιες θα κυλήσουν μαζί της. Και θα εξακολουθήσουν να την πιέζουν. Πονάει, αλλά είναι κάπου βαθειά πίσω θαμμένος ο πόνος, σε άλλη ανήκει όχι σ΄αυτήν. Προσπάθησε ν΄ανοίξει τα μάτια της πριν κάποιους αιώνες –αδύνατο. Προσπάθησε να μετακινήσει το δεξί της χέρι λίγο αργότερα, ίσως και πολύ νωρίτερα. Αλλά το χέρι της είναι κάπου εκεί έξω, εκεί πέρα, εκεί μακριά –ακίνητο. Δεν ξέρει αν έχει ακόμα τη δυνατότητα να κινείται. Μόνο ότι πονάει –όχι αυτή, κάποια άλλη, κι ένα βουητό –μάλλον η άλλη κλαίει. Κάποια μεταλλική μπίλια κυλάει μέχρι τον αυχένα στέλνοντας ένα κυματιστό μούδιασμα στο κεφάλι της άλλης. Ποια είναι η άλλη και που είναι αυτή;
.............

«Ξύλιασα».
«Κάνει ψοφόκρυο γι΄αυτό».
«Ε μα τι περίμενες νυχτιάτικα;»
«Πότε θα σβήσει τα φώτα;»
«Ποτέ. Μένει όλη τη νύχτα με φώτα ανοιχτά. Μάλλον φοβάται το σκοτάδι»
«Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που θα έπρεπε να φοβάται».
«Όπως;»
«Οι ντολμάδες αυγολέμονο για παράδειγμα».
«Έτσι σκοπεύεις να τον καθαρίσεις;»
«Θα προτιμούσα να ρωτούσες αν σκοπεύω όντως να τον καθαρίσω».
«Να είσαι σίγουρος πως θα ρωτούσα, αν υπήρχε δυνατότητα επιλογής»
«Δεν υπάρχει;»
«Υπάρχει;»
«Ας το κάνουμε τότε να ξεμπερδεύουμε»
«Θα σαχλαμαρίζετε για πολύ ώρα ακόμα εκεί έξω; Άντε ελάτε να κατέβουμε», τους φωνάζει η Μαρία από την μισάνοιχτη πόρτα του κλιμακοστασίου.
.............

Κοιτάζει το σφραγισμένο μπουκάλι καθώς τεντώνει τα πόδια του έξω από τον καναπέ. Δεν πρέπει να πιεί σήμερα, ούτε και τις επόμενες μέρες. Μέχρι να την κοπανήσει από αυτή την ποντικότρυπα που τον έκλεισαν. Ποιος καριόλης αγόρασε τους ανθρώπους του; Πως τόλμησαν να τον παρακάμψουν έτσι στεγνά; «Δεν τελειώσαμε ακόμα μαλάκες. Θα φτύσετε αίμα –μπορεί να γυρίζετε εσείς, τώρα, τον τροχό, αλλά εγώ θα τον σπάσω –χίλια κομμάτια. Δεν ξεμπερδεύετε εύκολα μαζί μου».
Πετάγεται απότομα και τρέχει προς την κουζίνα. Ανακατεύει τα ντουλάπια, ρίχνει στο πάτωμα μαχαιροπήρουνα μέχρι να βρει το βαρύ περίστροφο. Βγάζει το γεμιστήρα και χαμογελάει μετρώντας σφαίρες. Νιώθει σιγουριά καθώς το ζυγίζει στη χούφτα του, τραβάει την ασφάλεια –δοκιμάζει. Επιστρέφει στον καναπέ χαμογελαστός και ακουμπάει το όπλο δίπλα στο κλειστό μπουκάλι. «Τώρα θα σας δείξω εγώ παλιόσκυλα» κι αυτά ουρλιάζουν έξω από το παράθυρό του. Αποφασίζει να κλείσει για λίγο τα μάτια του –ακουμπώντας στο μπράτσο του καναπέ.
.............

Μέσα στο δωμάτιο κάνει κρύο και μέσα στο κρύο υπάρχει ένας άντρας. Μπορεί και δύο γιατί είναι σκοτεινά και η Άλεξ δεν ξεχωρίζει καλά τις φιγούρες. Ο άνθρωπος παίζει νευρικά με την άκρη της κουρτίνας όταν η Άλεξ σιγουρεύεται πως είναι άντρας. Μετά νιώθει το γέλιο του –δεν τον ακούει γιατί το δωμάτιο βουίζει ακόμα, από το κλάμα της άλλης –νιώθει το γέλιο του και είναι ο Απροσάρμοστος, στα σίγουρα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα αστείο –μόνο αυτός γελάει με πράγματα που δεν βλέπουν οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Η φιγούρα σηκώνει αδιάφορα τους ώμους, αφήνοντας την κουρτίνα και πλησιάζει το κρεβάτι. Θα ήθελε πολύ να τον δει η Άλεξ, με τα μάτια της δηλαδή –αλλά δεν γίνεται να σηκώσει τα βλέφαρα –κάποιος μοιάζει να τα κρατάει κλεισμένα με τσιρότο. Αλλά τον νιώθει να πλησιάζει, γιατί το κορμί της έχει γίνει άμμος και τα βήματά του στην ξεφτισμένη μοκέτα του δωματίου είναι βήματα πάνω της. Τότε καταλαβαίνει ότι αυτή είναι το δωμάτιο και ο άντρας δεν είναι ο Απροσάρμοστος. Γελάει και τα παραθυρόφυλλα χτυπάνε στον τοίχο της. Ο Απροσάρμοστος δεν έγινε ποτέ άντρας –γιατί αυτός πέθανε όταν ήταν ακόμα παιδί. Το κλάμα της άλλης διακόπτεται –πότε πέθανε ο Απροσάρμοστος; Αφού …
Ο άντρας έχει ήδη διασχίσει τη μοκέτα και ακουμπάει κουρασμένα, πίσω από το μέτωπό της. «Όλοι πεθαίνουμε κάποια μέρα Άλεξ», ψιθυρίζει μέσα στον λαιμό της. Τον αναγνωρίζει –η πόρτα του δωματίου ανοιγοκλείνει από το γέλιο της –πως δεν τον κατάλαβε νωρίτερα; «Στο είχα υποσχεθεί ότι θα σε έπαιρνα από εδώ μέσα Άλεξ. Δεν ήθελα να αργήσω τόσο -αλλά αναγκάστηκα. Είσαι έτοιμη;»
.............

Στο νοικιασμένο διαμέρισμα ετοιμάζονται. Αδειάζουν τα πορτοφόλια τους από ταυτότητες, πιστωτικές κάρτες και κάθε χαρτί που αναφέρει τα στοιχεία τους. Αδειάζουν τις τσέπες τους από εισιτήρια και σημειώματα. Η Μαρία βγάζει τα λίγα κοσμήματα που φοράει και κοιτάζεται με τον Άρη. Είναι η ώρα να αποχωριστούν τις βέρες τους. Πηγαίνουν σε αντίθετες πλευρές του δωματίου και το κάνουν με γυρισμένες πλάτες. Ο Πέτρος κοιτάζει την πλαστική σακούλα που γεμίζει με προσωπικά αντικείμενα –όσο οι δυο τους μιλάνε με τις ζωές τους. Ο Άρης τελειώνει πρώτος –ρίχνει τη βέρα στη σακούλα κοιτάζοντας αλλού.
«Αργείς Μαρία;»
«Δεν βγαίνει εύκολα ρε παιδιά. Τόσα χρόνια είναι αυτά …»
«Αυτό είναι μόνο;»
«Σκάσε!»
Η Μαρία ακουμπάει προσεκτικά τη βέρα της στον πάτο της σακούλας και κάνει δυο βήματα πίσω –κοιτάζοντάς την. Η σακούλα θα κρυφτεί στο μίνι του Πέτρου –μέχρι να ξαναπάρουν, όλοι, τα πράγματα τους πίσω. Έτσι ελπίζουν.
«Τι έχουμε από εξοπλισμό;» αναρωτιέται ο Άρης.
Ένας σουγιάς πέφτει στο πάτωμα –ο Πέτρος κάνει νόημα πως μόνο αυτό του βρίσκεται. Η Μαρία πετάει ένα διπλωμένο σκοινί απλώματος ρούχων …
«Πόσο είναι;»
«Δυο μέτρα –πλαστικό».
Μετά βγάζει από το παλτό της ένα σπρέι σε μικρό μέγεθος…
«Προκαλεί παροδική τύφλωση αν σε πετύχει στα μάτια».
«Αλλιώς;»
«Αλλιώς μυρίζεις χαλασμένο αυγό για την υπόλοιπη μέρα».
«Προτιμώ την τύφλωση».
Ο Άρης βγάζει από την τσέπη του ένα ζευγάρι κομμένα γάντια με καρφιά στην εξωτερική πλευρά …
«Αυτά από πότε τα έχεις; Από την εποχή που έπαιζες κομπάρσος στα ‘Τσακάλια’;» γελάει ο Πέτρος.
«Τη δουλειά τους την κάνουν», λέει σκεφτικός ο Άρης γιατί βλέπει πως πηγαίνουν σαν πιτσιρικάδες σε πετροπόλεμο με την απέναντι γειτονιά.
«Μην καθυστερούμε. Σε δυο ώρες ξημερώνει. Πηγαίνετε να κρύψετε το αυτοκίνητο και τη μηχανή», δυσανασχετεί η Μαρία.
.............

Το μπουκάλι τον κοιτάζει μισοάδειο –δεν άντεξε. Δεν είχε εύκολο τον ύπνο, ήπιε από το στόμιο, χωρίς ποτήρι –ο καλύτερος τρόπος για να χάσεις κάθε αίσθηση του μέτρου. Νιώθει καλύτερα αν και το στομάχι του πονάει. Θέλει να δοκιμάσει τον βηματισμό του -βηματίζει μέχρι την εξώπορτα. Πριν την ανοίξει, θυμάται τα σκυλιά –γι’ αυτό τώρα στέκεται, με το όπλο στο χέρι, κοιτάζοντας τη νύχτα. Ακούει τα πόδια τους να ξύνουν το χορτάρι και βγάζει την ασφάλεια. Πυροβολεί αμέσως όταν διακρίνει ένα ζευγάρι κίτρινα μάτια και φυσικά αστοχεί.
«Ελάτε! Ελάτε μούλικα!» Τινάζεται όταν καταλαβαίνει πως κάτι αλυχτάει κοντά του, γυρίζει και πυροβολεί χωρίς ισορροπία. Κατά τύχη πετυχαίνει το ζώο –μια κλωτσιά ωστικού κύματος το τινάζει στον αέρα πριν το προσγειώσει στην κοντινότερη πρασιά. Γελάει –«πάρτε τ’ αρχίδια μου!» και μπαίνει στο σπίτι κλείνοντας την πόρτα. Μετά σωριάζεται δίπλα της.
.............

«Τι ήταν αυτό;»
«Πυροβολισμός!»
«Μείνετε ακίνητοι!»
Τα σκυλιά κλαίνε ανατριχιαστικά καθώς οι τρεις τους πλησιάζουν την τσιμεντένια μάντρα. Ο Άρης βοηθάει τον Πέτρο να πατήσει στις παλάμες του για να σκαρφαλώσει …
«Τόσο κωλόγερος κατάντησα που χρειάζομαι ‘σκαμνάκι’;» χαμογελάει αυτός.
«Τόσο κι άλλο τόσο», απαντάει ο άλλος, «άσε που έχεις πάρει κιλά».
«Αει γαμήσου ρε», ψιθυρίζει ο Πέτρος σκαρφαλώνοντας.
Μετά καβαλάει τη μάντρα και κοιτάζει προς τον κήπο.
«Τα σκυλιά είναι όλα μαζεμένα έξω από την πόρτα του», μουρμουρίζει.
«Παράθυρα;» ρωτάει ο Άρης.
«Ένα στα δεξιά».
«Μπαίνουμε από εκεί;»
«Άνετα».
«Ανεβαίνω τότε».
«Ανεβαίνουμε», τον διορθώνει η Μαρία.
«Δεν υπάρχει λόγος», της λέει σιγά.
«Ανεβαίνουμε», επιμένει αυτή.
«Ανεβαίνουμε».
Ο Άρης βοηθάει τη Μαρία να σκαρφαλώσει και μετά αρπάζεται από τα χέρια τους. Σε λίγο είναι και οι τρεις τους μέσα –εκατό μέτρα απόσταση από την πλαϊνή πλευρά του σπιτιού. Αρχίζουν να τρέχουν σαν παλαβοί, αμέσως μόλις ακουμπάνε τα παπούτσια τους στο χορτάρι και αλληθωρίζουν προς την εξώπορτα με τα σκυλιά.
«Μας είδαν!» φωνάζει ο Πέτρος.
«Τρέξτε!», σπρώχνει τη Μαρία ο Άρης.
Και τρέχουν. Είκοσι μέτρα πριν φτάσουν στο παράθυρο, τους κόβει το δρόμο ένα απελπισμένο σκυλί. Φρενάρουν απότομα –η Μαρία γονατίζει βγάζοντας το σπρέι, αλλά ο Άρης την εμποδίζει.
«Άστο», γονατίζει κι αυτός μπροστά στο σκυλί. Κοιτάζονται στα μάτια και φοβούνται –δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος περισσότερο. Το σκυλί κάνει δυο βήματα πίσω …
«Έχει ένα πεθαμένο σκυλί στην εξώπορτα!», φωνάζει ο Πέτρος –σηκώνονται αδιαφορώντας πλέον για το φοβισμένο σκυλί και συνεχίζουν τον δρόμο τους. Περπατώντας.
Όταν φτάνουν στο παράθυρο ανακαλύπτουν πως είναι περιφραγμένο.
«Γαμώτο!» χτυπάει τη γροθιά του στον τοίχο ο Άρης.
«Σιγά! Το σπρέι Μαρία -εσύ σπάσε το τζάμι», λέει ο Πέτρος.
Η Μαρία δίνει το σπρέι κι αυτός ανοίγει μια μικρή τρύπα με τον σουγιά, όσο ο Άρης στριφογυρίζει το γάντι του ανάμεσα στα διαλυμένα τζάμια.
«Αναπτήρα και όλοι κάτω!» φωνάζει ο Πέτρος.
Ακούνε ακόμα το αέριο που βγαίνει σφυρίζοντας από το μπουκάλι, μυρίζουν τη φωτιά, όσο αυτό βρίσκεται στον αέρα με κατεύθυνση τις κουρτίνες του σπιτιού. Η έκρηξη δεν είναι εντυπωσιακή, αλλά, όταν σηκώνουν τα κεφάλια τους, βλέπουν πως η φωτιά έχει φτάσει μέχρι τα κουρτινόξυλα.
«Αθόρυβοι σα γάτες είμαστε οι πούστηδες!» γελάει ο Άρης.
Τα σκυλιά πίσω τους τρέχουν προς τη μάντρα και πηδάνε άσκοπα –τρομοκρατημένα, να ξεφύγουν. Κι από το εσωτερικό του σπιτιού ακούγεται ένα ουρλιαχτό.
«Έρχεται» ψιθυρίζει ο Άρης, «πηγαίνετε από την άλλη πλευρά, εγώ θα μπω από την πόρτα».
Η Μαρία με τον Πέτρο έχουν διαφωνίες –αλλά δεν υπάρχει χρόνος να το συζητήσουν. Γι’ αυτό τρέχουν, ψάχνοντας τρόπο να μπουν στο σπίτι. Ο Άρης σηκώνεται αργά. «Τώρα την πουτσίσαμε», σκέφτεται καθώς χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
Τίποτα δεν γίνεται –γι΄αυτό κολλάει το δάχτυλό του στο κουμπί και περιμένει, ακούγοντας τις καμπάνες να χτυπάνε στο εσωτερικό του σπιτιού. Δεν έχουν περάσει ούτε δυο λεπτά όταν βλέπει το κεντρικό κομμάτι της πόρτας να τινάζεται προς τα έξω, αφήνοντας κομμάτια ξύλου στον αέρα. Χαμογελάει συνειδητοποιώντας πως ο Κατσούλας έχει χάσει εντελώς την ψυχραιμία του –ακόμα κι ένα παιδάκι ξέρει πως δεν κάθεσαι πίσω από πόρτες όταν ο άλλος είναι στην άλλη πλευρά με όπλο. Έτσι μας έχει διδάξει ο Μπρους Γουίλις!
Αλλά ο Άρης κλωτσάει την πόρτα και τραβάει μια ξεγυρισμένη απομίμηση βήχα, όσο περιμένει στο πλάι της. Από τη δεύτερη έκρηξη που ακολουθεί –καταστρέφοντας τη μισή πόρτα –καταλαβαίνει πως ο Κατσούλας έχει χάσει κάθε επαφή. Σκέφτεται κιόλας μήπως θα έπρεπε να του ρίξει τίποτα πέτρες –όπως έκαναν στα παλιά γουέστερν –«μη γίνεσαι γελοίος, δεν πρόκειται να ξαναφάει το ίδιο κόλπο». Θα πρέπει λοιπόν να τον αντιμετωπίσει με το όπλο μισογεμάτο κι αυτό ετοιμάζεται να κάνει, καθώς σέρνεται προς το άνοιγμα της πόρτας –όμως ακούγονται πυροβολισμοί στο εσωτερικό του σπιτιού. Χώνεται μέσα χωρίς προφυλάξεις, βλαστημώντας τους μαλάκες που βιάστηκαν!
Βλέπει τον Κατσούλα να σημαδεύει την κορυφή της εσωτερικής σκάλας, είναι σίγουρος πως αν κοιτάξει καλύτερα θα διακρίνει κάπου τα κεφάλια τους –αλλά δεν έχει χρόνο. Ορμάει με το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους, την ώρα ακριβώς που εκείνος έχει στραφεί προς το μέρος του. Το όπλο του Κατσούλα εκπυρσοκροτεί δυο δευτερόλεπτα αργότερα από ότι θα ήθελε –γιατί ήδη ο Άρης τον έχει χτυπήσει στο πρόσωπο. Το όπλο εκπυρσοκροτεί για τελευταία φορά –πέφτοντας στο πάτωμα, ενώ ο Πέτρος πηδάει από τη μέση της σκάλας για να προσγειωθεί πάνω στους πεσμένους άντρες.
Αν εξαιρέσεις κάποιο μικρό μπέρδεμα που δίνει τη δυνατότητα στον Κατσούλα να συρθεί στο πλάι –η υπόθεση έχει ήδη κλείσει. Δεν τους παίρνει πάνω από τρία λεπτά να τον δέσουν χειροπόδαρα με το πλαστικό σχοινί. Σηκώνονται τινάζοντας τα ρούχα τους καθώς η Μαρία κατεβαίνει τη σκάλα με ήρεμο βήμα.
«Βρε το Σπύρο! Χρόνια και ζαμάνια!» λέει ο Πέτρος.
«Μην κάνετε μαλακίες!» τσιρίζει αυτός, γεμίζοντας σάλια τον αέρα.
«Δεν είναι τρόπος αυτός για να μας υποδεχτείς!» κοροϊδεύει ο Άρης.
Τραβάνε καρέκλες και κάθονται απέναντι του, αμίλητοι. Μόνο η Μαρία καθυστερεί λίγο, για να μαζέψει το πεσμένο όπλο. Κοιτάζονται –αλλά μόνο ο οίκτος έχει μείνει για τον δεμένο άντρα, η εκδίκηση ξεθυμαίνει πάντα –όταν είσαι συνηθισμένος άνθρωπος και βρίσκεσαι ένα βήμα πριν το τέλος. Και τώρα;
«Τι θέλετε από μένα;» κλαψουρίζει ο Κατσούλας.
«Εμείς τίποτα. Εσύ μας έψαχνες τόσα χρόνια Σπύρο», λέει ο Πέτρος.
«Κάνετε λάθος!» στριφογυρίζει, σφίγγοντας τα σκοινιά που τον δένουν.
«Ναι ε; Τότε θα πεθάνεις από λάθος Κατσούλα», λέει η Μαρία σηκώνοντας το όπλο.
Ο πεσμένος άντρας κρύβει το κεφάλι στο πάτωμα τσιρίζοντας και μόνο η βαριά του ανάσα ακούγεται για τα επόμενα λεπτά.
«Πριν πεθάνεις όμως, θέλω να μου πεις τι έγινε με τον Κώστα», λέει η Μαρία εξακολουθώντας να τον σημαδεύει.
Ο Κατσούλας σηκώνει τα μάτια του επιφυλακτικά.
«Τι έγινε; Τι φταίω εγώ; Εκεί που έμπαινα σπίτι μου –πετάχτηκε με ένα πιστόλι στο χέρι. Με πυροβόλησε αλλά … δεν ξέρω τι συνέβη, το πιστόλι έσκασε στα μούτρα του … στο πρόσωπό του. Μετά με έπιασε από το λαιμό … να με πνίξει …ήρθε η αστυνομία. Τους άρπαξε ένα περίστροφο και …»
Το όπλο τρέμει, γέρνοντας στα χέρια της Μαρίας. Οι υπόλοιποι δύο, κοιτάζουν τα παπούτσια τους. Δεν έχουν τον δικό της τσαμπουκά γι΄αυτό δακρύζουν σκυφτοί –αφήνοντάς την να κλαίει βουβά, χωρίς να χάνει από τα μάτια της τον Κατσούλα. Η σκανδάλη τραβιέται πίσω και η σφαίρα φεύγει από την κάνη –καίγοντας τον αέρα. Ο Κατσούλας ουρλιάζει με διαλυμένο τον δεξί του ώμο ενώ το όπλο γλιστράει από τα χέρια της Μαρίας.
.............

Η Άλεξ μπορεί επιτέλους να σηκωθεί! Είναι μέρες, αιώνες που τα κόκαλά της τρύπαγαν το δέρμα σε ένα δωμάτιο ζωντανό -μια γυναίκα έξω από αυτήν. Αλλά τώρα μπορεί να σηκωθεί –δεν έχει σημασία που το δωμάτιο αναπνέει σε λήθαργο και παγώνει το δέρμα. Η Άλεξ βλέπει όσα δεν χρειάζονται μάτια για να δεις και περπατάει χωρίς πόνους στα γόνατά της. Δοκιμάζει να κάνει μια πιρουέτα –είναι τόσο αξιοζήλευτη η κίνησή της που μετανιώνει γιατί παράτησε τα μαθήματα μπαλέτου. Μετά γελάει γιατί σκέφτεται πως οι πιρουέτες γίνονται όλο και πιο εύκολες όσο απομακρύνεσαι από τα πόδια σου. Σταματάει να γελάει –αυτή γελάει και ανακαλύπτει πως δεν ακούει πια το κλάμα της άλλης γυναίκας. Γιατί να κλαις; Και γιατί δεν γελάς; Σαν εμένα –να δες!
«Έλα Άλεξ, μην καθυστερούμε άλλο –δε βαρέθηκες να κάνεις σαχλαμάρες;» της λέει ο Κώστας, σκαρφαλωμένος ήδη στο παράθυρο του δωματίου.
.............

«Θα τον σκοτώσεις;»
«Θα του άξιζε»
«Ναι –αλλά θα το κάνεις;»
Το όπλο χαμηλώνει στα χέρια της Μαρίας. Μετά διαγράφει ημικύκλιο, σαν προέκταση του καρπού της και ακουμπάει στην παλάμη του Άρη.
«Εσύ πρέπει. Εσύ τα ξεκίνησες όλα –πάντα για αρχηγό τους σε είχαν οι υπόλοιποι. Εσύ το ξεκίνησες, εσύ να το τελειώσεις».
Ο Άρης σηκώνεται κουβαλώντας αφηρημένα το όπλο.
«Αρχηγός; Πότε; Εγώ δεν μπορούσα να κουμαντάρω την πάρτη μου ρε Μαρία –μη μου φορτώνεις …», κοιτάζει τον Κατσούλα που έχει καταντήσει άμορφη μάζα, μέσα σε σάλια, αίμα και ιδρώτα.
«Εγώ τον σκότωσα μια φορά στην Πάντειο και κατάστρεψα τις ζωές των άλλων δύο. Εγώ ξυνόμουν όσο ο Κώστας κυνήγαγε το κτήνος κι έπινα καφέ όταν εκείνος έπινε από την κάνη. Εγώ έριξα τη βενζίνη που σκότωσε τη μάνα του. Μου φτάνει τόσο –δε χρειάζεται να φέρω άλλες συφορές».
«Μη με σκοτώσετε! Έχω κάνει λάθη, αλλά δε φταίω μόνο εγώ. Μια ζωή στην κοροϊδία κι όταν πήγαινα να μοιάσω στους άλλους έτρωγα ξύλο. Δεν φταίω μόνο εγώ, φταίνε οι μπάτσοι και οι κομματικοί που με πρεσάρανε από όλες τις πάντες, φταίνε οι γκόμενες που καυλώνουν μόνο άμα είσαι δυνατός, φταίτε εσείς… Ήρθα γιατί έψαχνα φίλους και με κοιτάγατε σα λεπρό –μιλούσα και γυρίζατε αλλού το κεφάλι με σιχασιά! Δε φταίω μόνο εγώ, φταίμε όλοι μας!» ο Κατσούλας κλαίει και τινάζεται κάθε φορά που τραβιέται ο ώμος του.
Και οι υπόλοιποι αποφεύγουν να τον κοιτάξουν για μια ακόμα φορά –όπως παλιά. Γι΄αυτό δεν βλέπουν το κεφάλι του να σκάει σαν πρωτοχρονιάτικο ρόδι, μόνο την έκρηξη ακούνε και γυρίζουν απότομα. Η λεπτή γυναίκα τους χαμογελάει από τη διαλυμένη πόρτα, βάζοντας το όπλο μέσα στη φαρδιά της τσάντα.
«Βλέπω οτι τελικά δεν είχατε τ’ αρχίδια να το κάνετε», διαπιστώνει με χαμόγελο.
«Ποια είσαι πάλι εσύ;» ρωτάει ο Πέτρος.
«Κάποια που σας έβγαλε από τον κόπο».
«Και γιατί παρακαλώ;» απαιτεί να μάθει η Μαρία.
«Σου αρκεί οτι ο μακαρίτης μου είχε κάνει μεγάλες ζημιές και οτι το χρώσταγα σε κάποιους φίλους;»
«Ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι –μπορούμε να μάθουμε κι εμείς;» ο Άρης αποφεύγει να κοιτάξει πίσω του –πάει στοίχημα πως ο τόπος θα είναι γεμάτος μυαλά. Και δεν έχει άδικο.
«Μην το ψάχνεις κύριος», του χαμογελάει η γυναίκα. «Ας πούμε πως υπήρχε κάποτε ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε ένα αγόρι σε λάθος στιγμή. Και ξαναβρέθηκαν μετά από χρόνια, πάλι σε λάθος στιγμή και μετά, το αγόρι πέθανε και πριν, το κορίτσι είχε πεθάνει . Έτσι έχει η ιστορία».
«Κι αυτός είναι ο λόγος που σκότωσες τον Κατσούλα;» επιμένει ο Πέτρος.
«Όχι γυαλάκια. Αυτός είναι ο λόγος που δεν σκοτώνω εσάς», η γυναίκα κάνει ένα βήμα πίσω για να βρεθεί έξω από την πόρτα. «Άντε τώρα –εξαφανιστείτε χωρίς φασαρία και χαρήκαμε απαξάπαντες».
Μετά, χάνεται, αθόρυβα, μέσα στη νύχτα.
.............

«Πάω να φέρω ποτά, θέλει κανένας;» φωνάζει ο Κώστας για να σκεπάσει τη δυνατή μουσική.
«Έρχομαι μαζί σου», λέει ο Άρης, αφού παίρνει το άδειο ποτήρι της Μάχης.
«Περιμένετε και μένα ρε μαλάκες!» φώναζει ο Πέτρος, αφήνοντας τη θέση του δίπλα στην dj.
Το μπαρ έχει αδειάσει από ώρα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουν. Ο Πέτρος έχει διπλαρώσει τη dj –μια ασχημούλα πιτσιρίκα που ενθουσιάστηκε όταν έμαθε πως είχε δει τους Joy Division ζωντανά στο Λονδίνο –πριν από μια εικοσαετία. Δεν έπαιζε τίποτα το πονηρό, απλά η παρέα είχε βρει πρόθυμο πλατώ για να ακούσει τη μουσική της. Και η κοπελίτσα ενθουσιαζόταν γιατί είχε επιτέλους την ευκαιρία να παίξει στο μαγαζί, αυτά τα παλαιολιθικά κομμάτια που γούσταρε ν΄ακούει σπίτι της. Ευτυχισμένοι σαραντάρηδες χορεύουν μόνοι τους δίπλα στη μπάρα –μόνο η Μαρία έχει στραβώσει, ως συνήθως, και περιμένει ανυπόμονα να τελειώσει το πανηγύρι. Εκείνη τη στιγμή πετάγεται το “Face to face” από τα ηχεία, με αποτέλεσμα να παρατήσει ο Άρης τους υπόλοιπους με τα ποτά για να ρίξει ένα κανιβαλισμένο τανγκό –με παρτενέρ τη Μάχη.
«Τι μαλάκας είναι αυτός ο τύπος!» θαύμασε ο Πέτρος.
«Ο έρωτας τυφλώνει τον άνθρωπο», αποφάνθηκε ο Κώστας.
«Εγώ ήξερα πως η μαλακία τυφλώνει», είπε ο Πέτρος.
«Το ίδιο λέμε», του απαντάει ο άλλος, δίνοντας ένα ποτήρι βότκα στη Μαρία. Η οποία αρνείται νευριασμένα.
Ο Πέτρος διακρίνει το πρόβλημα και σπεύδει να δώσει λύση, πιάνοντας την κουβέντα στη Μαρία. Όσο να πεις, λογικό ήταν η γυναίκα να βαριέται –ο Κώστας με τον Άρη έχουν πάθει κρίση μαλακίας. Ορίστε, ουρλιάζουν ήδη στη dj –«κοπέλα μου λυπήσου μας γέρους ανθρώπους! Cramps παίζεις τέτοια ώρα; θες να μας ξεκάνεις;»
Η Μάχη τους πλησιάζει χαμογελαστή …
«Σαν παιδάκια κάνουν ώρες-ώρες!»
«Ναι, δεν είναι γελοίο;» ρώτησε η Μαρία.
«Όχι. Μια χαρά μου φαίνεται».
«Καλά –παντρέψου τον να τα τρως στη μάπα επί μονίμου βάσεως και μετά μου λες!» αγριοκοιτάζει η Μαρία.
«Αυτό θα κάνω. Θα τον παντρευτώ σε δυο μήνες από τώρα», λέει η Μάχη και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
«Μπράβο ρε! Συγχαρητήρια!» βρήκε ευκαιρία να χωθεί στην κουβέντα ο Πέτρος.
Λίγο πιο πέρα ξαποσταίνει ο Άρης, αγκαλιά με τον Κώστα. Ιδρωμένα μέτωπα σε κατάσταση νιρβάνας.
«Δεν είμαστε πια για τόσο χορό. Εγώ λαχάνιασα», ψιθυρίζει ο Κώστας.
«Γιατί είσαι κωλόγερος, γι΄αυτό», λέει ο Άρης.
«Να σου υπενθυμίσω πως είμαι έξη μήνες μικρότερός σου», σοβαρεύει ψεύτικα ο Κώστας.
«Ναι αλλά εγώ παντρεύομαι σε δυο μήνες κι εσύ έχεις παιδί της παντρειάς», ανακεφαλαιώνει ο Άρης.
«Παντρεύεσαι;»
«Ναι».
Ο Κώστας τον κοιτάζει σοβαρά.
«Με την …»
«Όχι, με τον Πέτρο -είπαμε να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας. Με τη Μάχη ρε μαλάκα –με ποια άλλη;»
«Και ποιος θα σας παντρέψει;»
«Εσύ κι ο Πέτρος»
«Μας ρώτησες;»
«Σας ρωτάω τώρα».
«Δεν θέλουμε»
«Στ΄αρχίδια μου».
«Εντάξει. Σε δυο μήνες είπαμε;»
«Ναι».
Οι γυναίκες γελάνε με κάτι που τους λέει ο Πέτρος και αδιαφορούν πλήρως για την πληροφορία του Κώστα περί γάμων και κουμπάρων. Η dj ενδιαφέρεται να μάθει αν ο Άρης είχε πάει στη συναυλία των Bauhaus (που παίζουν εκείνη τη στιγμή στα πλατώ) κι εκείνος, αφού τη διαβεβαιώνει πως ήταν εκεί –προβληματίζεται για το πότε.
«Ρε Κώστα, πότε ήρθαν οι Bauhaus στην Ελλάδα;»
«Πριν δυο αιώνες αγόρι μου. Μπορεί και περισσότερο».
Ο Πέτρος βρίσκει ευκαιρία να ξεκολλήσει από τις γυναίκες και δίνει την ακριβή χρονολογία μαζί με πικάντικα παραλειπόμενα –όπως το «σκάστε μαλάκες», σε άπταιστα ελληνικά, του Πήτερ Μέρφυ.
«Την κοπανάμε από λίγο-λίγο;» ρωτάει ο Κώστας φορώντας ήδη το παλτό του.
«Εντάξει, αλλά μην καρφωθούμε ότι φεύγουμε», λέει ο Άρης ανοίγοντας την πόρτα.
«Περιμένετε να πληρώσω ρε μαλάκες!» τρέχει να τους προλάβει ο Πέτρος.
Έξω από το μπαρ οι γυναίκες αγκαλιάζονται, όσο ο Κώστας γκρινιάζει …
«Δεν ξαναβγαίνω μαζί σας ρε –έχουμε και δουλειές αύριο!»
«Γιατί εγώ ξαναβγαίνω;» υπερθεματίζει ο Πέτρος.
«Άντε μωρέ μαλάκες! Κι εγώ σας βαρέθηκα, σιγά μην ξαναχάσω τον χρόνο μου μαζί σας!» δηλώνει σοβαρά ο Άρης.
«Πάμε αύριο σινεμά;» ρωτάει ο Πέτρος.
«Παίζει τίποτα καλό;» ενδιαφέρεται ο Κώστας.
«Όλο και κάτι θα έχει», λέει ο Άρης.
«Και μετά για καμιά μπύρα –έτσι;» κλείνει το πρόγραμμα ο Πέτρος.
«Έγινε. Τα λέμε αύριο», λέει ο Κώστας.
«Αύριο», συμφωνεί ο Άρης κουμπώνοντας το μπουφάν του.
.............

Απομακρύνονται βιαστικά από το σπίτι, πηγαίνοντας προς το μίνι του Πέτρου. Απομακρύνονται βιαστικά από το παρελθόν τους –τρεις άνθρωποι γερασμένοι.
«Θα σε πάω μέχρι το σπίτι σου Μαρία», λέει ο Πέτρος.
Εκείνη δε λέει τίποτα.
Μοιράζονται τα πράγματά τους από τη σακούλα και νιώθουν μια κούραση να παραμονεύει κάθε τους κίνηση. Αποφεύγουν να κοιτάξουν πίσω.
«Σε πόση ώρα λες να πλακώσουν οι μπάτσοι;» σκέφτεται ο Πέτρος.
«Δεν θ΄αργήσουν πολύ», απαντάει ο Άρης.
«Πόσο θα τους πάρει να το συνδέσουν με μας;» αναρωτιέται η Μαρία.
«Μάλλον θα αργήσουν. Μην ξεχνάς πως έχουμε δει εκείνη τη γυναίκα. Κανέναν δε συμφέρει να σκαλίζει τέτοιες ιστορίες», λέει ο Άρης. Μακάρι να το πίστευε κιόλας.
«Ποια ήταν αυτή η γυναίκα;» θέλει να μάθει η Μαρία.
«Δεν έχω ιδέα», λέει ο Πέτρος. Λέει ψέματα.
Μπαίνει στο μίνι δίπλα στη Μαρία και ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Ο Άρης ακουμπάει στο παράθυρό του …
«Να μη χαθούμε», λέει.
«Σίγουρα», συμφωνεί ο άλλος.
Ξέρουν καλά πως δεν πρόκειται να συναντηθούν –ποτέ ξανά. Το μίνι φεύγει σπινιάροντας. Μένει ο Άρης να το παρακολουθεί καθώς χάνεται στον αυτοκινητόδρομο, μαζί με τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του.
Μετά πηγαίνει προς τη Ντεσπεράντο, σέρνοντας τις μπότες του. Δεν θα γυρίσει στη Μάχη σήμερα, δεν είναι εύκολο. Μάλλον δεν θα γυρίσει κοντά της ούτε αύριο –αλλά στο τέλος θα γυρίσει. Η Μάχη είναι ότι του απόμεινε, σε τελική ανάλυση.
Κουμπώνει το κράνος και ξεκινάει όσο η ψύχρα δίνει τη θέση της σε έναν αρρωστιάρη ήλιο. Οδηγεί προσεκτικά γιατί έχει πέσει η πρωινή υγρασία στην άσφαλτο –ένας άντρας χωρίς προοπτική, ξεκολλάει από μια γενιά που έψαχνε μάταια τους σκοπούς της. Και φυσικά, τους βρήκε.
.............

Η Μελίνα απομακρύνεται γρήγορα, ενώ μιλάει στο κινητό της -«ναι, όλα εντάξει –ξεμπερδέψαμε … όχι, δεν μπόρεσαν να το κάνουν, χρειάστηκε να επέμβω …ακριβώς …. μείνετε ήσυχος …όσα συμφωνήσαμε …. ναι, ήταν ανθρωπάκια τελικά. Καλή σας μέρα».
Κλείνει το τηλέφωνο και βάζει τα κλάματα.

ΤΕΛΟΣ

Και μετά το τέλος τι; Τίποτα περισσότερο από ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους άντεξαν να διαβάσουν ολόκληρη την ιστορία, βγάζοντας τα μάτια τους στην οθόνη. Ένα ευχαριστώ σε όσους έκαναν παρατηρήσεις και με βοήθησαν να διορθώσω κάποιες από τις αδυναμίες της. Χωρίς τα σχόλιά σας θα ήταν μια ακόμα ημιτελής προσπάθεια -ευχαριστώ για τον κόπο σας.

Αυτή η ιστορία είναι αφιερωμένη στον marquee de mud -χωρίς τον οποίο δεν θα είχε καν ξεκινήσει και, φυσικά, γράφτηκε για χάρη της tomboy (σε μια, ακόμα, προσπάθεια να διασκεδάσω την καθημερινή της ρουτίνα).

Posted in: Και το όνομα του τρένου είναι ...