21. Η μέρα πριν

Προηγούμενα:
1ο μέρος: Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα

2ο μέρος: "Ποτέ ξανά" έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί
13. Οι αποφάσεις που μας πήραν
14. Δωμάτιο μονοθέσιο
15. "96 δάκρυα σε 96 μάτια"
16. Ότι πας να κρατήσεις (γλιστράει μακριά)
17. Ναυαγοί σε παγωμένα κρεβάτια
18. Με τον διάβολο κρυμμένο στο τζάκετ
19. Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο
20. "Και δεν θα ξεχάσω ν΄αφήσω τριαντάφυλλα στον τάφο σου"

Το δωμάτιο βρίσκεται στην πίσω πλευρά μιας χάσκουσας οικοδομής, δεύτερος όροφος –τα τούβλα έχουν μπει, τα κουφώματα λείπουν. Σε όλο το υπόλοιπο γιαπί. Γιατί το δωμάτιο είναι μια χαρά, σοβαντισμένο ας πούμε, με πόρτα κόντρα πλακέ της πυρκαγιάς –σένιο. Απέξω έχει μια τουαλέτα ιδιοκατασκευή, με λάστιχο ποτίσματος αντί για καζανάκι. Εδώ μέσα πέρασα τα λούκια των Πανελλαδικών, ζαλισμένος και χωρίς διάθεση να γυρίσω σελίδα στο βιβλίο ιστορίας, μεθυσμένος μετά από εκείνη την ιστορική συναυλία στον Λυκαβηττό, προσπαθώντας να ξενερώσω μέσα σε λίγες ώρες –επειδή έπρεπε να δώσω μαθηματικά. Σκατά τα είχα πάει. Και στα μαθηματικά και στο δωμάτιο γενικότερα –μυρίζει ακόμα σχολείο εδώ μέσα κι αυτό δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι, αλλά εμένα με τσακίζει.

Είμαι μισοντυμμένος στο κρεβάτι, χαζεύω την αφίσα του απέναντι τοίχου -«Σιγαρέτα Ματσάγγου», με εκείνη την ονειρική γκόμενα να φυσάει καπνό στα μούτρα του κόσμου. Από δίπλα η τρομερή Λάουρα Αντονέλι με κοιτάζει με ύφος απόγνωσης, κάτω από τα κόκκινα γράμματα –«ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΕΣΑ!» επισημαίνουν τα κόκκινα γράμματα, αυτή την αφίσα τη βούτηξα από το ταμπλό του ΕΚΡΑΝ, δεν έχω δει την ταινία αλλά μου άρεσε η επισήμανση. Παραδίπλα μια αφίσα με τον Ρανκ Ζίροξ να κουβαλάει στην πλάτη του τη διαολεμένη Λιούμπνα, ζνορτάροντας άγρια, επειδή οι γυναίκες ήταν πάντα μπελάς ανεξαρτήτως μεγέθους. Στην εσωτερική πλευρά της κόντρα πλακέ πόρτας το εξαίσιο κολάζ-λουκούμι για ραδιοφωνικές εκπομπές ψυχανάλυσης –εκεί ο Σιντ Βίσιους έχει σκαλίσει ένα ματωμένο αυτόγραφο στον τοίχο πίσω από το κεφάλι του, «Μην τους αφήσεις να σε πιάσουν ζωντανό» γράφει, δίπλα ο Μπόγκαρτ καπνίζει στο ψιλόβροχο, η Μπακόλ κρατάει το δικό της τσιγάρο στα χείλη περιμένοντας ποιος θα πρωτοτσακιστεί να της ανάψει, η Τζάνις Τζόπλιν γελάει χωρίς προφανή λόγο, ο Σάκης ο Μουστακίδης από φωτογραφία αθλητικής εφημερίδας περνάει αέρας πάνω από κάτι πεσμένους αντιπάλους και όλα αυτά έχουν για φόντο τις γάμπες της Σοφίας Αρβανίτη, προστατευμένες από μαύρο δικτυωτό καλσόν. Χαμογελάω στρώνοντας τα μαλλιά μου, ανταποδίδω τον χαιρετισμό, μου έλειψαν όλοι αυτοί οι κοπρίτες. Παιδικά όνειρα και ονειρώξεις. Σε ένα δωμάτιο στον ουρανό.

Ο αδερφός μου γκρίνιαξε κάπως αλλά μετακόμισε τελικά, ξαναπήρα το δωμάτιο όπως και πριν φύγω από το σπίτι των γονιών μου –καπνίζω ατενίζοντας το μέλλον στους σαγρέ τοίχους, από τη μπαλκονόπορτα μπαίνει συννεφιά.

Δεν ξέρω αν στο είπα αλλά νιώθω πολύ καλύτερα. Χτες ξεμπέρδεψα και με τον οδοντογιατρό, μου καλούπωσε μια θήκη περιποιημένη πάνω από το σπασμένο δόντι –φίνα δουλειά! Το αναπαραγωγικό μου σύστημα έχει αρχίσει να λειτουργεί διστακτικά και δεν πονάω πλέον. Σχεδόν καθόλου. Αυτό είναι το πραγματικά καλό νέο.
Αλλά για να μην πονάω χρειάζεται να καταπίνω χούφτες τα κωδεϊνούχα, αλλιώς έρχονται κάτι ειδοποιήσεις τιρμπουσόν στα πλευρά μου, σε πέντε λεπτά έχω μείνει παράλυτος ενώ τα γεωτρύπανα τσακίζουν τη σπονδυλική μου στήλη. Όμως αυτό δεν είναι το πραγματικά κακό νέο. Επειδή τα χάπια κωδεϊνης που έχει γράψει ο ντόκτορ Σούφρας από το νοσοκομείο κοντεύουν να τελειώσουν, σε μια-δυο μέρες το πολύ θα μείνω απροστάτευτος απέναντι στον πόνο κι αυτό είναι, φίλε μου, πολύ άσχημη προοπτική. Πρέπει να την ψάξω μέσω Ιντζέ για τίποτα σπασίματα σε φαρμακεία, αφού δεν γίνεται να αγοράσω αυτά τα χάπια χωρίς συνταγή γιατρού. Και κανένας γιατρός δεν δίνει έξτρα συνταγή για τέτοια χάπια –«προκαλούν εθισμό», λέει. Στ΄αρχίδια μου γιατρέ –μπορείς να βρεις κάποιον τρόπο να μην πονάω; Αλλιώς, σκατά γιατρός είσαι –άσε με κι εμένα να κάνω όπως ξέρω, παλιομαλάκα.

Καταπίνω μια χούφτα χάπια τώρα που το θυμήθηκα, μπουκώνω νεσκαφέ για να ξεπλύνω το στόμα από την αηδία. Εκεί έξω το πάει για αποχώρηση απογεύματος, σηκώνω τη μπλε συσκευή τηλεφώνου, ντούμπλεξ με τους γέρους μου. Χτυπάω το νούμερο.
«Ναι;» μουρμουρίζει ο Πέτρος από την άλλη άκρη βαριεστημένα.
«Έλα μαλάκα, εγώ είμαι».
«Και λοιπόν;»
«Και λοιπόν –Ντεπόν. Θα κάνετε τίποτα το βράδυ;»
«Λέμε να γαμήσουμε οτι κινείται, ως συνήθως».
Γελάω.
«Δηλαδή δεν έχετε κανονίσει τίποτα απολύτως!»
«Έτσι ακριβώς! Η τέτοια του Τάκη λείπει στη Χαλκίδα, με τη δουλειά της –κάποιο συνέδριο της εταιρείας, είπε. Μάλλον την πηδάει το αφεντικό της. Κι εγώ δεν έχω όρεξη να συναντήσω καμιά πρώην».
«Γιατί –υπάρχει και νυν;»
«Μπα, όλες πρώην είναι».
«Σωστός. Τι λέτε, έρχεστε από το σπίτι μου;»
«Με προοπτική τι;»
«Ξέρω ΄γω; Αράζουμε λίγο, τραβιόμαστε μέχρι του Μπιλ... Ήσυχα πράγματα...»
«Με τίποτα φίλε μου! Είμαστε για έξαλλες φάσεις σήμερα το βράδυ! Θα καταπλήξουμε τα πλήθη!»
«Καλά, καλά. Μας τα ‘παν κι άλλοι...»
Γελάει με τη σειρά του.
«Τι ώρα να ΄ρθουμε;»
«Ότι ώρα γουστάρετε».
«Εντάξει. Τότε ακριβώς θα ΄ρθουμε –ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα».
Μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα.
Ευτυχώς που πήγανε οι δυο τους και μαζέψανε τη μηχανή από εκεί που την είχα παρατήσει. Δεν μπορώ να οδηγήσω ακόμα, φοβάμαι μην αρχίσουν οι πόνοι και διπλωθώ σα σουγιάς σε καμιά λεωφόρο. Αλλά η μηχανή είναι αραγμένη στην αυλή –υπομονετική.
Κάποιο χάσιμο από τα χάπια, ναυτία, ζαλάδα και όλα τα σχετικά –γέρνω το κεφάλι στο πλάι, ψάχνω μαξιλάρι. Χρειάζομαι λίγη ξεκούραση.

Έξω από την κόντρα πλακέ πόρτα έχω κρεμασμένη μια τσίγκινη ταμπέλα που προειδοποιεί –«νο φλάσερς». Γι΄αυτό κάθε φορά που μπαίνει μέσα ο Τάκης κατεβάζει αστραπιαία το παντελόνι του και επιδεικνύει τα παπάρια του, «είναι αδύνατο να αντισταθώ ρε φίλε», λέει πάντα, «όταν βλέπω την ταμπέλα, αυτομάτως ξεκουμπώνομαι!»
Γελάω μισοξυπνημένος.
«Αν θέλετε καφέ φτιάξτε μόνοι σας –εκεί είναι το γκαζάκι», δείχνω.
Κάθονται όσο πάω να ρίξω λίγο νερό στα μούτρα μου –είμαστε πάλι μαζί και όλα θα πάνε καλά.

«Τα ΄μαθες; Θα ανοίξουν ιδιωτικοί σταθμοί στην τηλεόραση!» λέει ο Πέτρος.
«Ναι ε; Μετά το ελεύθερο ραδιόφωνο θα έρθει και η ελεύθερη τηλεόραση;»
«Εντάξει –μην το σνομπάρεις πριν το δεις να δουλεύει».
«Μάλιστα –μέχρι σήμερα είχαμε κρατική προπαγάνδα, από αύριο θα έχουμε και ιδιωτική. Και ποιοι θα ανοίξουν τους σταθμούς; Οι μεγαλοεκδότες –έτσι;»
«Ξέρω ‘γω;»
«Άσε –ξέρω εγώ!»
«Αρχίδια ξέρεις, μια ζωή τον έξυπνο θέλεις να κάνεις».
«Και τι φταίω εγώ που γεννήθηκα έξυπνος; Βάλτα με τη μάνα σου που σε έκανε κεφάλα!»
Ο Τάκης τραβάει το πάκο με τις τσόντες που κρύβω επιμελώς μέσα στη ντουλάπα και τις ξεφυλλίζει μανιασμένα. Σταματάει σε σελίδες με γκρο πλαν, περνάει τα πολλά γράμματα, ανακατεύει τα περιοδικά.
«Τίποτα καινούργιο δεν έχεις;» ρωτάει.
«Μπα. Αλλάξανε τα κόζια στο ψιλικατζίδικο και δεν μπορώ να βουτάω το ίδιο εύκολα πλέον», μουρμουρίζω. Επειδή, βλέπεις, έχω την αντίληψη οτι η τσόντα μόνο αν είναι κλεμμένη αξίζει –αν την πληρώσεις θα σου βγει μούφα.
Ο Τάκης πετάει βαριεστημένα το περιοδικό που ξεφυλλίζει και τεντώνεται στο πάτωμα.
«Δεν πάμε πουθενά αλλού; Να κόψουμε λίγη κίνηση...»
«Έλεγα για του Μπιλ του Χοντρού».
«Με τίποτα!»
«Εντάξει τότε. Πάμε».
«Φύγαμε!»

Το μαγαζί είναι παγωμένο σαν νεκροτομείο. Λίγες οι παρέες, μηδενική η διάθεση.
«Δε σε σκοτώσανε ακόμα ρε πούστη;» μουρμουρίζει ο Μπιλ.
«Μη βιάζεσαι –το καλό πράμα αργεί να γίνει», απαντάω.
«Παρααργεί όμως», λέει ο Μπιλ. «Είσαι καλά τώρα;»
«Στέκομαι στα πόδια μου».
«Καλά είσαι –σένιος. Καλύτερα απ΄ότι περίμενα».
«Οι μεγάλες προσδοκίες θα σε φάνε!» γελάω παίρνοντας τις μπύρες μας.

Μιλάνε αλλά έχω το μισό μάτι πάνω τους, τα υπόλοιπα 95,5 μάτια μου ψάχνουν το μαγαζί, αυτούς που κάθονται, αυτούς που βγαίνουν, αυτούς που μπαίνουν, τα ποντίκια και τις κατσαρίδες που κρυφοκοιτάζουν από τη μισάνοιχτη πόρτα της τουαλέτας. Είμαι στην τσίλια. Και σε κάποια φάση σκάει εκείνη η υπερβατική παρέα –Ζόμπι, Τσουλού, Μαίρη η Βρομιάρα (ξαδέρφη του Τσουλού) και Μίλλυ (αδερφή του Ζόμπι). Με βλέπουν, γελάνε καλοσυνάτα. Πραγματικοί σκουπιδοαστροναύτες, συνήθως τα δυο αδέρφια κυκλοφορούν ντυμένα Μπιενάλε, ο Ζόμπι κανονικός ξέφτιλος καουμπόη, παραμάνες να συγκρατούν τα υπολείμματα γιλέκου, διχτυωτή μπλούζα από μέσα και καμπάνα τζιν τρύπιο σαν γαλλικό τυρί. Από δίπλα η Μίλλυ με αμπέχονο και τουαλέτα λαμέ, πάνω από καουμπόικες μπότες –άψογη. Ο Τσουλού με μισό μέτρο κοκόρι καλογυαλισμένο και η Βρομιάρα ντυμένη βαρύ μέταλλο. Να σου πω εδώ ότι δεν έχει τίποτα βρωμερό πάνω της η Βρομιάρα, μια χαρά γκόμενα –μπάνικη κι έτσι. Αν εξαιρέσεις το στόμα της –το οποίο όταν ανοίγει, αποκαλύπτει αλογίσια δόντια όσο φτύνει τα δυνατότερα γαμωσταυρίδια των Νοτίων προαστίων. Εξ ου και Βρομιάρα. Εντάξει –όχι μόνο. Τα είχε εδώ και χρόνια με ένα παλικάρι, σκουπιδιάρη στο Δήμο, πολύ καλό παιδί, για να τα λέμε όλα.
«Ωωωωωω! Μεγάλη μας τιμήηηηη!!!» υποκλίνεται μπροστά μου ο Ζόμπι.
«Κοίτα να δεις που οι μπουρζουάδες είναι απέθαντοι!» γελάει ο Τσουλού.
Η Μίλλυ και η Μαίρη με φιλάνε σταυρωτά –είμαστε όλοι παλιά οικογένεια, από την εποχή της μεγάλης κατάληψης στη Β’ Λυκείου και αυτά δε σβήνουν με τα χρόνια.
Κάνω τις συστάσεις, αράζουμε και μαλακιζόμαστε. Ο Ζόμπι θέλει να φτιάξει φυτώριο και να πουλάει λουλούδια συν κοκκινόχωμα, ο Τσουλού τον δουλεύει ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει ούτε τον ψύλλο από τη φούντα, η Μίλλυ έχει πιάσει μια φιλολογική κουβέντα (για την πιθανότητα γυναικείας ικανοποίησης στον πρωκτικό έρωτα), ο Τάκης κοντράρει με τη Βρομιάρα στο ποιος θα φτύσει μακρύτερα το βρεμένο με μπύρα πατατάκι… Καπνίζω στον παράδεισο κι εκείνη τη στιγμή διαλέγει να ξανάρθει ο πόνος. Μορφάζω, ψάχνω τις τσέπες μου κι αποφασίζω να το αναβάλω. Να δω πόσο μπορώ να κρατηθώ, αν αντέχω. Δεν είναι εύκολο, πίστεψέ με.
«Αύριο θα παίξει στην προβλήτα η πουτάνα ο Σιδηρόπουλος», ακούω να λέει ο Τσουλού.
«Γιατί τον βρίζεις ρε μουνάκι;» ενδιαφέρομαι να μάθω.
«Χέσε μας μικροαστούλη! Δε λέει μία ο τύπος, κυκλοφορεί και κουνιέται οτι είναι ανιψιός της Έλλης Αλεξίου, δισέγγονος του Ζορμπά, παραγιός του Μπάτμαν…»
«Ξάδερφος του Κωλοτρυπίδαμαν», συμπληρώνει η Μαίρη.
«Θείος του Ντ’ Αρτακάν!» ολοκληρώνει ο Ζόμπι.
«Ποιος είναι ο Ντ΄Αρτακάν;» αναρωτιέμαι.
«Αυτός με τους Τρεις Σωματοφύλακες», με διαφωτίζει ο Τάκης που είναι μανούλα στα παιδικά καρτούν της τηλεόρασης.
«Αααα», κάνω. Πονάω παντού.
«Τον γιαουρτώσαμε κανονικά στη Νομική τις προάλλες!» περηφανεύεται ο Τσουλού.
Την ξέρω τη φάση.
«Τέλος πάντων», λέω. «Εγώ τον γουστάρω τον Παυλάκη και θα πάω να τον δω».
«Κι εγώ», λέει ο Τσουλού.
«Μην έρθεις με τους δικούς σου και κάνετε μαλακίες, θέλω ν΄ακούσω!» τον προειδοποιώ.
«Να πας στη Λυρική τότε!» με γειώνει.
«Ή να έρθεις στο φυτώριό μου! Όλο και κάτι θα σου βρω να την ακούσεις!» συμπληρώνει ο Ζόμπι.
Σηκώνω τα χέρια ψηλά –παραιτούμαι.
«Το θέμα είναι να μη μπει βαθιά ο πούτσος και ακουμπήσει σκατό», ολοκληρώνει παύλα καταστρέφει την κουβέντα περί πρωκτικής απόλαυσης η Μαίρη –ακάλεστη ως συνήθως.
«Πως πάνε τα αισθηματικά σου; Έχεις καιρό να μας γνωρίσεις καινούργιο πρόσωπο», παρατηρεί η Μίλλυ.
Χαμογελάω με σφιγμένα δόντια.
«Έχει δαγκωθεί με κάποια πολύ αιθέρια ύπαρξη», κοροϊδεύει ο Τάκης.
«Έλα! Για πες!» κάνει η Μίλλυ.
«Απελπισμένη περίπτωση, το αγόρι τρέχει προς το κορίτσι και στο βάθος της θάλασσας ένα σάνσετ ναααα, με το συμπάθιο, αλλά το κορίτσι λίγο πριν αγκαλιαστούν παθαίνει εξαφανιζίαση», γελάει ο Τάκης.
«Μαλακία μου ακούγεται», πετάγεται η Μαίρη σαν την ψωλή του κόκορα.
«Επειδή δεν την έχεις δει. Αν την έβλεπες θα καταλάβαινες, μιλάμε για γυναίκα από άλλο πλανήτη», λέει ο Πέτρος.
«Ποιον πλανήτη; Τον πλανήτη Αγάμικον;» ρωτάει η Μαίρη.
Κι εγώ τα ξεχνάω όλα –πόνους, παρέα, ερωτήσεις. Γιατί έχω κολλήσει με αυτό που είπε στο τέλος ο Πέτρος.
«Είπες, ‘αν την έβλεπες’, καλά άκουσα;» ρωτάω.
Ο Τάκης σφίγγεται, ο Πέτρος κλείνει στιγμιαία τα μάτια.
«Έτσι δεν είπες ρε; ‘Αν την έβλεπες’! Εσύ δηλαδή την έχεις δει;» φορτώνω.
Με κοιτάζουν πέτρινοι.
«Σπάστε!» λέω χωρίς να τραβήξω τα μάτια από πάνω τους.
Τα παιδιά σηκώνονται μουδιασμένα και φεύγουν για άλλο τραπέζι –μένουμε οι τρεις μας.
«Ακούω», λέω σφυριχτά.
«Ε, τώρα…» κάνει ο Πέτρος.
«Πες μου αυτό που θέλω ν΄ακούσω μη γίνουμε πουτάνα εδώ μέσα», σκοτεινιάζω.
Και μετά περιμένω.
«Μας βρήκε πριν δυο μέρες στην πλατεία. Μάλλον ήξερε το στέκι μας στα φλιπέρια, είχαμε πάει μετά τη σχολή…»
Ξεκινάει ο Τάκης.
«Στο ψητό», τον συνεφέρω.
«Εντάξει. Ήρθε λοιπόν και την καταλάβαμε με το που άνοιξε την πόρτα. Επειδή ο κόσμος όλος γύρισε, τα μηχανήματα κατάπιαν μαζικά τις μπίλιες… Μαλάκα μου δεν έχω δει πιο όμορφη γυναίκα! Πήγαμε με τον Τάκη, τη χαιρετήσαμε, μας ρώτησε τι κάνεις εσύ. Κι εμείς της είπαμε την ιστορία, στεναχωρήθηκε…»
«Κόψε!» πετάγομαι απότομα.
Ο Πέτρος με κοιτάζει απορημένος.
«Στεναχωρήθηκε, αυτό δεν είπες; Αυτό είπες. Γιατί δεν είπες ‘ξαφνιάστηκε’;»
Τώρα και οι δυο τους ξύνονται.
«Ξέρω ‘γω;» λέει τελικά ο Πέτρος. «Επειδή έτσι μου φάνηκε. Στεναχωρημένη. Καλά τα λέω;» ρωτάει τον Τάκη δίπλα του κι εκείνος επιβεβαιώνει.
«Στεναχωρημένη –όχι ξαφνιασμένη, έτσι το είδαμε», λέει. «Τέλος πάντων, είπε ότι θέλει να σε δει, να βρεθείτε…»
«Παρακάτω», ιδρώνω εγώ.
«Και της δώσαμε τη διεύθυνση του σπιτιού σου», λέει ο Πέτρος.
Τους κοιτάζω για λίγο. Μετά χάνομαι σε σύννεφα θορυβώδη και τα σύννεφα φεύγουν –μένει ένας πανικός, ξερό στόμα, ίλιγγος, ξεβιδωμένα γόνατα. Πάω να μιλήσω, το μετανιώνω επειδή είμαι σίγουρος ότι θα τραυλίσω.
«Τι κάνατε;» λέω μετά από 10 αιώνες.
«Της δώσαμε…»
«ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗΔΕΣ;» τινάζομαι.
«Αφού ήθελε να σε δει!»
«Και δεν μπορούσατε να της ζητήσετε τη δική της διεύθυνση; Δεν μπορούσατε έστω να κλείσετε κάποιο ραντεβού;»
Με κοιτάζουν κάπως χαμένοι.
«Κάτσε –και τι έγινε στην τελική; Αφού τόσον καιρό την έψαχνες –δεν καταλαβαίνω!» κάνει ο Πέτρος.
«Την έψαχνα για να τη βρω ΕΓΩ ρε βόδι! Όχι για να με βρει ΑΥΤΗ!» ξεσπάω.
«Τι διαφορά έχει;»
«Είναι μαλάκας ο άνθρωπος!» σηκώνω τα χέρια ψηλά.
«Τέλος πάντων…» λέει ο Τάκης.
«Και γιατί δεν μου το είπατε αμέσως;» ξαναρωτάω.
«Ήθελε να σου κάνει έκπληξη –γι΄αυτό…» ψελλίζει ο Πέτρος.
Χώνω το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες μου. Όλα γυρίζουν κι όλα επιστρέφουν. Πόνος, ίλιγγος, πανικός, απόγνωση… Ανάβω τσιγάρο μπας και ρουφήξω λίγη ψυχραιμία.
«Ρε ηλίθιοι, ξέρετε πού πήγαινα όταν με σαπακιάσανε στο ξύλο;» ρωτάω.
«Που;» κάνουν με μια φωνή.
«Τσα!» απαντάω, επειδή δεν έχω κουράγιο να τους πω την ιστορία.

Φίλε είμαι σίγουρος ότι κάπου μας στήσανε πολύ χοντρά. «Πες το ύπνο, πες το θάνατο, πες το όπως θέλεις», δεν μας έχει απομείνει δρόμος να περπατήσουμε με τα δικά μας βήματα. ΄Όλα φτιαγμένα από πριν –«ΚΑΤΣ, ΑΠΑΤΗ, ΟΛΑ ΣΙΚΕ». Κι όταν προσπαθείς να στήσεις τη δική σου άμυνα εμφανίζονται τα ρήγματα –όλα χτισμένα από καλές προθέσεις. Είμαι σίγουρος, τίποτα δε μας μένει να κάνουμε, μόνο να περιμένουμε, μας κόψανε ακόμα και την υποχώρηση σου λέω!

Τότε σκάει μύτη ο Ιντζές, καχύποπτος και κοκαλιάρης.
«Συγνώμη λίγο», λέω και πετάγομαι δίπλα του. Τον αγκαζάρω, τραβάμε κατά τη σκοτεινή πλευρά του μαγαζιού.

«Τι θες ρε;» αλαφιάζει.
«Θα σου πω», τον καθίζω απότομα.
Κοιταζόμαστε.
«Που είναι ο δικός μου;» ρωτάω για αρχή.
«Χαμουρεύει μια μαθήτρια».
«Στη Φάμιλι;»
«Που αλλού;»
Η Φάμιλι είναι η καφετέρια δίπλα στο σχολείο, με διακριτικό παταράκι για μπαλαμούτι, πάντα τίγκα στις μαθήτριες. Πετάω το πακέτο στην μεριά του, αρπάζει τσιγάρο, περιμένει.
«Θέλω χάπια», λέω.
«Ώπα!» αλληθωρίζει.
«Στον κώλο σου μια γόπα! Άκουσες ότι είχα φασαρίες –έτσι;»
«Έτσι», κάνει.
«Πονάω. Χρειάζομαι παυσίπονα».
«Αλλά τα φαρμακεία δεν τα δίνουν χωρίς συνταγή…»
Κουνάω το κεφάλι καταφατικά.
«Θα σε φτιάξω», μου λέει.
«Πόσα θες;»
«Τίποτα –διάολε! Φίλοι είμαστε!»
«Άσε τις παπαριές –δεν περνάνε σε μένα!»
Χαμογελάει.
«Θα τα βρούμε», λέει μυστήρια.
Ξέρω τι σημαίνει αυτό. Θα μου δώσει τα χάπια τζάμπα και θα βρεθώ χρεωμένος για μετά. Αλλά δεν έχω περιθώρια να το διαπραγματευτώ.
«Κωδεϊνη», ψιθυρίζω.
«Αν είναι μορφίνη δηλαδή σε χαλάει;» χαμογελάει.
«Κάνε παιχνίδι –μη μου σπας τον πούτσο», δυσανασχετώ.
Σηκώνεται.
«Αύριο, εδώ, τέτοια ώρα», μουρμουρίζει.

Τους βρίσκω να στραγγίζουν τα ποτήρια τους κάπως κουμπωμένοι. Αμηχανία κι έτσι.
«Εντάξει ρε κωλόπαιδα, τελείωσε», λέω. «Έγινε η μαλακία και τώρα δεν ξεγίνεται, τι να πούμε;»
«Πάντως, δεν ξέρω πού χάθηκε, αλλά έχει γίνει θεά η κοπέλα!» σχολιάζει ο Τάκης.
Ο Πέτρος δίπλα του συμφωνεί κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο επειδή είναι η πρώτη φορά που θεωρούμε όμορφη (πολύ όμορφη) την ίδια κοπέλα και οι τρεις μας. Δε λέω τίποτα.

Ξυπνάω με το πρώτο φως της μέρας, έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο Αυγερινός είναι το αστέρι του Σατανά. Τα πάντα γίνανε χάλκινα στο δωμάτιό μου, ξεβράζουν παγωμένες ανάσες, τρυπάει η θέα τους τον αμφιβληστροειδή. Και θειάφι ανακατεμένο με καπνό από τα χτεσινά τσιγάρα –δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι τα έχω ανοιχτά. Θα πεθάνω μια τέτοια ώρα, το ξέρω, όταν από το πλάι της κουρτίνας θα γλιστράει κοφτερό φως και όλα θα μοιάζουν εχθρικά τριγύρω. Παγωμένα. Γιατί; Επειδή δεν θα είμαι πια εδώ, γι΄αυτό θα μου φαίνονται χάλκινα κι επίπονα τα αντικείμενα. Και οι δικοί μου φευγάτοι –κι όσοι είναι ακόμα ζωντανοί κάπου θα έχουν πάει, κάπου θα έχουν πεταχτεί. Για λίγο. Για μια στιγμή. Τη στιγμή που θα πεθάνω.

Καταφέρνω να ξανακοιμηθώ όταν έρχεται η μέρα, πετάγομαι ιδρωμένος πριν μεσημεριάσει –να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να ξυριστώ, να την περιμένω! Γελάω από μόνος μου –πόσο ηλίθιος; Πολύ ηλίθιος. Επειδή το ξέρω, θα έρθει στα ξαφνικά όταν η ώρα γεμίσει λάθη.
«Μάνα, πρόσεξέ με».
Σταματάει το πλύσιμο πιάτων, με κοιτάζει.
«Μπορεί να περάσει μια κοπέλα όταν λείπω. Θα την κρατήσεις εδώ μέχρι να ΄ρθω, μην την αφήσεις να φύγει –εντάξει;»
Κουνάει το κεφάλι, θέλει να ρωτήσει αλλά δεν τολμά.
«Πες το και στον πατέρα. Αυτή η κοπέλα πρέπει να με περιμένει εδώ πέρα –ακόμα κι αν κάνω 10 χρόνια να επιστρέψω, εντάξει;»
Εντάξει.

Τώρα παίζω τον συνταξιούχο δίπλα στις κούνιες της πλατείας. Φρεσκοκουρεμένο γκαζόν, σχοινογέφυρες, ξύλινα σπιτάκια, η χαρά του παιδιού. Έχει έναν ήλιο καραφλό, ήλιο όνομα αλλά όχι και πράμα. Κλωτσάω ένα άδειο κουτί κοκακόλας, το κεντράρω στη μύτη της μπότας μου, το σουτάρω πλασαριστά και περιμένω μέχρι να γυρίσει πίσω, οδηγημένο από την κατηφόρα, για να ξανακάνω το ίδιο. Κοιτάζω κάτω μπας και γλιτώσω τη βαβούρα, ήρθα στην πλατεία για ησυχία και φρέσκο αέρα, αλλά γίνεται της μουρλής. Κάποιο σχολείο, εκδρομή μάλλον. Μπροστά μου περνάνε πιτσιρίκια με νέφτι στον κώλο, ουρλιάζουν κιόλας. Από το νέφτι. Σουτάρω το κουτί κάπως πλάγια κι εκείνο βρίσκει μια σκατόπετρα και σκαλώνει. Κοιταζόμαστε αμήχανα αλλά δεν δείχνουμε διάθεση να κάνουμε κάτι, οπότε η σύντομη σχέση μας παίρνει τέλος.
«Εσύ είσαι;» ακούω μια έκπληκτη φωνή.
Τρομάζω κάπως. Σηκώνω το κεφάλι, μπροστά μου εκείνος ο ωραίος τυπάκος, ο μαθηματικός μου από τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Είχε έρθει πρωτοδιόριστος μαζί με τη γυναίκα του θυμάμαι, η περιοχή μου είναι δυσμενής μετάθεση για Αθήνα, αλλά το ζευγαράκι γούσταρε και εγκαταστάθηκε μόνιμα.
«Ναι, εγώ…» χαμογελάω βεβιασμένα. «Τι γίνεσαι; Τι κάνει η Ελένη;»
Από το Λύκειο ακόμα μας είχαν βάλει να τους μιλάμε στον ενικό –μεγάλη υπόθεση για εκείνες τις εποχές που οι υπόλοιποι καθηγητάδες όταν θέλανε να σου απευθυνθούν, σημαδεύανε το σβέρκο σου με φρεσκοκομμένη κιμωλία!
«Καλά, καλά… Εσύ πως πας με το πανεπιστήμιο; Πότε θα τελειώσεις να έρθεις να διδάξεις; Εμείς κάποτε θα βγούμε στη σύνταξη ξέρεις…»
Τον κοιτάζω, γελάνε τα μουστάκια του όσο μιλάει κουνώντας τα χέρια σαν ανεμόμυλος. Έτσι ήταν πάντα. Αν και μαθηματικός του είχαν δώσει να μας κάνει πολιτική οικονομία, έφερε τότε μια ανάλυση του Κεφαλαίου του Μαρξ που είχε εκδώσει η Σύγχρονη Εποχή, την επόμενη τον κάλεσε ο λυκειάρχης και τον απείλησε με στέρηση μισθού. Ωραίες εποχές –το μάθαμε εμείς μετά και παραφυλάξαμε να φύγουν όλοι εκτός από τον λυκειάρχη, Παρασκευή ήταν όταν τον κλειδώσαμε μέσα στο γραφείο του, έκοψε ο Ιντζές το καλώδιο του τηλεφώνου και φύγαμε ανέμελοι. Του πήρε έξη ώρες μέχρι να βγει από κει μέσα ο πούστης και ήταν κάτασπρος σα χασές –μας το είπε ο Λεωνίδας ο Κοψοχρονιάς που έμενε απέναντι και παραμόνευε.
«Πλάκα μου κάνεις κύριε καθηγητά! Αφού δε διορίζουν την ειδικότητά μου σε σχολεία, είμαστε για αλλού εμείς, δεν τα ΄μαθες;»
«Όχι –για πού αλλού;»
«Για τα σκουπίδια και τις χωματερές», γελάω.
Κάθεται δίπλα μου, κερνάει φτηνιάρικο τσιγάρο που το παίρνω από ευγένεια.
«Έχετε μια μόνιμη απογοήτευση η γενιά σας… Μια παραίτηση πριν ακόμα προσπαθήσετε…»
«Και τι μ΄αυτό;» αγριεύω.
«Είναι κρίμα ρε παιδί μου. Κρίμα να πηγαίνετε χαμένοι –και είναι κάτι ακόμα…» γυρίζει προς το μέρος μου σοβαρός. «Αυτό που με διαολίζει με σας είναι ότι είσαστε μονίμως αδιάφοροι και παραιτημένοι, αλλά ξαφνικά πεταγόσαστε από το πουθενά και κάνετε τον κόσμο άνω-κάτω. Άνευ λόγου, αιτίας κι αφορμής… τζάμπα ξοδεμένη ενέργεια», λέει σκεφτικός.
«Δεν κάνουμε εμείς τον κόσμο άνω-κάτω, ο κόσμος είναι ανάποδα, με το κεφάλι στο χώμα σα στρουθοκάμηλος και τα πόδια στον αέρα, σα ….να μην πω τι!» παίρνω να βουρλίζομαι.
«Εντάξει, μαζί σου κι εγώ! Αφού λοιπόν τα βλέπετε τα στραβά γιατί ενεργείτε σπασμωδικά;»
Γελάω άγρια αλλά το κόβω όταν με ρημάζει ο πόνος στα πλευρά.
«Είσαι ακόμα κομμουνιστής έτσι;» τον ρωτάω.
«Γιατί; Έγινε κάτι για ν΄αλλάξω;» αναρωτιέται.
Το αφήνω αυτό ασχολίαστο.
«Σαν κομμουνιστής λοιπόν, πες μου πως τα βλέπεις τα πράγματα. Αγώνας σε όλα τα μέτωπα κι έτσι, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, μία η ντουντούκα –τέσσερις εμείς;»
«Σίγα-σιγά, σπιθαμή προς σπιθαμή κατακτάμε…»
Τον κόβω άγρια, δε θέλω να συνεχίσει.
«Πάνε αυτά, πεθάνανε κύριε καθηγητά. Τώρα μας τσακίζουν κανονικά, μέρα-μεσημέρι και με τους περαστικούς να χειροκροτούν. Τα κάνανε πλακάκια οι μαύροι με τους κόκκινους και η επανάσταση αναβλήθηκε για τη Δευτέρα Παρουσία. Όλα ξεπουλήθηκαν αντί πινακίου φακής –πλαστές υπερωρίες στα εργοστάσια για να στομώσουν τους εργάτες, συλλογικές συμβάσεις για να ζέψουν τους υπάλληλους… σκατά ολέ! Κι άμα πας να φωνάξεις τρέχουν ποιος θα σε πλακώσει πρώτος, δεν είναι τα πανεπιστήμια όπως τα άφησες. Για πες μου, μυρίζει εκλογές –τι θα κάνετε; Ακούγεται ότι θα συγκυβερνήσετε με τους μπουραντάδες…»
Κουνάει το κεφάλι.
«Αλλάξανε οι καιροί, οι δεξιοί δεν είναι αυτό που ήταν παλιά… Άλλωστε κάποιοι πρέπει να τιμωρηθούν για όσα έκλεψαν…»
«Και θα τους τιμωρήσετε εσείς; Θα βάλετε φυλακή τους αστούς πολιτικούς συνεργαζόμενοι με άλλους αστούς πολιτικούς; Σα να μου λες δηλαδή ότι πάτε με τον Λάκι Λουτσιάνο για να μαντρώσετε τον Αλ Καπόνε –έχω δίκιο;»
Γελάει πάλι.
«Απλουστευτικός είσαι».
«Κι εσύ ρομαντικός», λέω. Για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται η φωνή της.
«Έλεγα κι εγώ που χάθηκε αυτός ο άνθρωπος! Πες μου χρυσέ μου ότι πέτυχες κάποιον παλιό μας μαθητή!»
Σηκώνομαι, αγκαλιαζόμαστε –η Ελένη μας έκανε φιλολογικά, πολύ γλυκιά γυναίκα.
«Ο καλύτερος μαθητής που πέρασε από τα χέρια μου στα Νέα και την Έκθεση κι ο μεγαλύτερος σκράπας στα Αρχαία!» γελάει.
«Ε, αφού δεν τα γούσταρα…» κάνω ντροπαλά.
«Και ήταν ανάγκη να γράφεις βρισιές;» ξεκαρδίζεται τώρα. «Μια φορά πλησιάζω το θρανίο του και τι να δω; Είχε γεμίσει με βρισιές όλη την επιφάνεια!» λέει στον άντρα της.
«Κι ευτυχώς δεν είδες την από κάτω μεριά, επειδή το θρανίο ήταν διαλυμένο και το γύριζα πάνω-κάτω, συνέχεια», αναπολώ.
«Έλα να χαιρετήσεις τους υπόλοιπους, θα χαρούν πολύ!» λέει η Ελένη.
«Άστο καλύτερα, πρέπει να φύγω», μουρμουρίζω. «Θα χάσω το λεωφορείο».
Πράγμα που είναι εντελώς ψέμα –απλά δεν έχω καμιά όρεξη να δω τους υπόλοιπους μαλάκες, μόνο τους δυο αυτούς γούσταρα από το Λύκειο, όλοι οι άλλοι ήτανε για τ΄ανάθεμα.
Χαιρετιόμαστε, με καλούν στο σπίτι τους, να τα πούμε με την ησυχία μας –τους διαβεβαιώνω ότι θα πάω στην πρώτη ευκαιρία, ξέρουμε όλοι ότι δεν πρόκειται. Η ζωή μου κυκλοφορεί σε διαφορετικό συρμό από τον δικό τους, μόνο στις διασταυρώσεις μπορεί να ξανασυναντηθούμε.

Τώρα έχει καθίσει για καλά το βράδυ, βγάζω τη μηχανή έξω από την αυλόπορτα, διστακτικά. Έχω χαπακωθεί –αντέχω. Αλλά για πόσο; Υπνηλία, ελαφρύ κεφάλι, μειωμένος καταλογισμός. Γελάω από μόνος μου –μήπως έτσι δεν ήταν πάντα;

Φτάνω στου Μπιλ δαγκωμένος, δεν είμαι σε φάση «περιμένω τον άνθρωπό μου –50 δολάρια στο χέρι», αλλά δεν απέχω και πολύ. Ο Ιντζές είναι ήδη μέσα, χαζολογάει με τον δικό μου, δεν έχω χρόνο για τήρηση προσχημάτων. Μπουκάρω βιαστικός.
«Καλώς τον».
«Καλώς με!»
«Τι έγινες ρε; Είσαι καλά;» ρωτάει ο Στάθης.
«Καλάμια και παλούκια», απαντάω.
«Θα σε φτιάξω εγώ αγόρι μου, μη σκας!» πανηγυρίζει ο Ιντζές.
Με το δίκιο του. Σπρώχνει κάτω από το τραπέζι τα κουμπιά σε πλαστικό διαφανές σακουλάκι.
«Τι είναι τελικά;» ρωτάω όσο τα τσεπώνω.
«Πρώτο πράμα, άλφα-άλφα!» θριαμβολογεί.
«Άλφα από το ‘αρχίδια’;» γελάω.
«Να προσέχεις! Είναι λούκια αυτά, δύσκολα βγαίνεις…» μουρμουρίζει ο Στάθης.
«Ναι, πες μου γι΄αυτό μπαρμπα-Στρούμφ!» δυσανασχετώ.
Γυρίζει τα μάτια ανάποδα σε στυλάκι «ε, μα δεν τρώγεσαι!», τραβάει ένα Μάρλμπορο πίσω από το αυτί του. Μετά ανάβει τον ζίπο κροταλίζοντας τα δάχτυλα, πετάει το τσιγάρο στον αέρα, το αρπάζει με τα χείλη –κανονικό ρεπερτόριο.
«Είσαι πολύ καραγκιόζης αδερφάκι μου!» κοροϊδεύω.
«Ροκαμπίλι ρουλζ, ΟΚ;» αλληθωρίζει πλησιάζοντάς με.
«Σήκω φύγε ρε!» μουγκρίζω.
«Πάμε για Σιδηρό, έρχεσαι;» λέει ακολουθώντας κατά γράμμα την προτροπή μου.
«Μέσα», συμφωνώ αφού δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω. Με τα χάπια στην τσέπη νιώθω ανίκητος.

Στη λεωφόρο κάνουμε κομβόι, δεν έχει κόντρες σήμερα –γιατί νιώθουμε περίεργα μελαγχολικοί. Πέντε μηχανές έχουμε ξεκινήσει από του Μπιλ, όλες δικάβαλες εκτός από τη δική μου. Ο Στάθης με πλευρίζει, δείχνει δεξιά στον παράδρομο, ένα μπατσικό με σβηστό φάρο.
«Το γαμάμε;» ρωτάει.
«Δεν έχω όρεξη –παίρνω αντιβίωση», απαντάω.
Ξεφυσάει χειρότερα από το δίχρονό του και απομακρύνεται. Εγώ μένω πίσω και τους μετράω –οι φίλοι μου, τρένα παροπλισμένα.

Τη συναυλία ανοίγουν κάτι χαζοχαρούμενοι, παίζουν λάτιν και μιλάνε μεταξύ τους στα ισπανικά.
«Τι είναι τούτοι;» απορώ.
«Απουριμάκ», σφυρίζει δίπλα μου ο Ζόμπι.
«Απουριτί;»
«Απουριτίποτα», λέει η Μίλλυ.
«Είναι ξένοι;» ξαναρωτάω.
«Ξένοι και παράξενοι! Επειδή -ξέρεις ε;»
«Οι άνθρωποι είναι παράξενοι όταν είσαι ξένος/ τα πρόσωπα μοιάζουν άσχημα όταν είσαι μόνος».
«Μα κατάλαβέ το!/ Πρέπει να παραμείνουμε/ Τέλειοι Ξένοι!», συμπληρώνει ο Ζόμπι ακράτητος.
«Περπλ; Το ρίξαμε πολύ το επίπεδο!» παρατηρώ.
«Θα τους βιδάρουμε!» μας πληροφορεί ο Τσουλού, σέρνοντας πίσω του μια παρέα πάνκηδων.
«Χαλαρώστε ρε! Τι σας κάνανε οι άνθρωποι;» απορώ.
«Τίποτα δεν μας κάνανε –αυτό έλειπε! Εμείς θα τους κάνουμε!» ζητωκραυγάζουν.
Μπροστά στους λάτιν χορεύουν κάτι γκόμενες παραλιακές, σενιαρισμένες, βαμμένες, πανάκριβες. Τις συνοδεύουν καραγκιοζαραίοι με λινά πουκαμισάκια, πουλόβερ ριγμένα ανέμελα στους ώμους και παπουτσάκια Τίμπερλαντ, ιστιοπλοϊκού τύπου. Ξέρω τι θα γίνει, τραβιέμαι μπροστά ακολουθώντας τους πάνκηδες. Κι εγώ και όλοι οι άλλοι.
Οι πάνκηδες στήνονται μισό μέτρο πίσω από τους χορευτές, βγάζουν μπροστά τις Μάρτινς τους περιμένοντας τον πρώτο που θα τους πατήσει «κατά λάθος- εξ επίτηδες». Περιμένουμε κι εμείς.

«Πρόσεχε ρε γκάβακα!» τσιρίζει ένα λιγνό παιδί, ίσα με 40 κιλά στο σύνολο μαζί με τις κονκάρδες.
Γελάω -καλό το κόλπο! Βάζεις τον πιο ακίνδυνο μπροστά για να τσιμπήσει ο βλάκας και ν΄αρχίσει τη φασαρία.
«Κάνε πιο πίσω –εγώ φταίω;» λέει ένας χοντρός με αραιά μαλλιά.
«Ίσα μωρή φραγκόκοτα που θα μου πεις να κάνω πίσω! Η παραλία είναι ελεύθερη, όπου θέλω στέκομαι!» κοκοριάζει ο λιγνός πάνκης.
«Άσε μας ρε βούρτσα!» απαντάει ο άλλος.
Εντάξει, αυτό είναι. Οι υπόλοιποι πάνκηδες μπλέκονται με τους χορευτές, σε λίγο αρχίζουν τα χαστούκια, πλήρες μπάχαλο. Το λάτιν συγκρότημα μαζεύεται –απορεί. Εγώ όχι. Την έχω δει πολλές φορές αυτή την ιστορία, δε βγάζει πουθενά.
Μια γκόμενα τραβάει το γιακά του Τσουλού κι αυτός γυρίζει απότομα, τη σπρώχνει και την πετάει πάνω μου.
«Αλητέεεες!!!» υστεριάζει η γκόμενα.
Την κρατάω να μην πέσει, προσέχοντας μη με χτυπήσει στα πλευρά.
«Τι θες κι εσύ; Θα μου πιάσεις τον κώλο τώρα;» ουρλιάζει η γκόμενα.
Γελάω.
«Σιγά τον κώλο!» λέω.
Με χαστουκίζει, δακρύζω.
«Άντε γαμηθείτε πλέον!» φωνάζω και την σπρώχνω παραπέρα. Μετά μπλέκομαι στο μπούγιο, τραβάω κάτι κλωτσιές ξεγυρισμένες για να ξεθυμάνω.
«Σιγά ρε πούστη –τους δικούς μας βαράς!» με συνεφέρει ο Τσουλού.
Κάνω στο πλάι λαχανιασμένος. Όλοι είναι ξένοι, ακόμα και οι δικοί μου –καταλαβαίνεις; Τραβάω κατά την παραλία όσο οι πάνκηδες στρώνουν στο κυνήγι τους υπόλοιπους.

Κάτι λευκές πλαστικές σακούλες επιπλέον στο μαύρο νερό -ασορτί με τη διάθεσή μου. Μπήγω τα πόδια στη μαλακή άμμο, σωριάζομαι τελικά, όσο ο κόσμος ουρλιάζει πίσω μου. Λες να πλακώσουν τίποτα μπάτσοι; Στ΄αρχίδια μου –και τι θα μου κάνουν; Τίποτα δεν μπορούν να μου κάνουν, κανένας δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα πλέον. Είμαι εδώ με προθεσμία –δεν το ΄ξερες;

«Κερνάς τσιγάρο;»
Πετάω το πακέτο, ο Στάθης σωριάζεται δίπλα μου και το αρπάζει στον αέρα.
«Τι μαλάκες!» σχολιάζει δείχνοντας πίσω μας, αλλά δεν ξέρω ποιους εννοεί.
«Μεγάλοι μαλάκες», συμφωνώ έτσι κι αλλιώς.
«Με τις σαχλαμάρες τους την κοπανήσανε οι γκόμενες και ήταν όλες τους μια χαρά!» συμπληρώνει.
Δεν απαντάω.
«Να σου πω –θέλεις να μαζέψω τους δικούς μας να τραβηχτούμε κέντρο;» ρωτάει μετά.
«Ο λόγος;» απορώ.
«Να βρούμε τα αρχίδια που σου την έπεσαν και να τα λιώσουμε!» απορεί με τη σειρά του, που δεν κατάλαβα το αυτονόητο.
«Μπα άστο δεν είναι ανάγκη…» μουρμουρίζω.
«Τι λες τώρα! Όποιος μας ακουμπάει –πεθαίνει! Έτσι δεν πήγαινε από παλιά;»
«Παλιά ήταν παλιά. Τώρα είναι αλλιώς…»
«Γιατί;»
«Επειδή τώρα σηκωθήκανε τα ζαρζαβάτια απ΄τα μανάβικα και μας στρώσανε στο κυνήγι».
Με κοιτάζει.
«Σημαίνει;»
«Ότι ξεμείναμε από δικαιολογίες αδερφέ».
Καπνίζει σκεφτικός για λίγο, αμίλητος.
«Πάμε ν΄ακούσουμε τον Σιδηρό;» λέει στο τέλος.
Στήνω αυτί, ο τζερτζελές έχει σταματήσει, τώρα κάτι κιθάρες περπατάνε πάνω σε μπετονένια ρυθμ σέξιον.
«Πήγαμε», απαντάω.
Όσο σηκωνόμαστε απορώ. Τι νιώθω για τα μαλακισμένα που με σακάτεψαν; Πρέπει να τα μισώ, δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να τους βλέπω στον ύπνο μου με τις κοιλιές ανοιγμένες. Δε γίνεται αλλιώς. Όμως δεν είναι έτσι. Επειδή δε νιώθω τίποτα –κατάλαβες; Ούτε μίσος, ούτε φόβο, ούτε οργή –τίποτα. Ζήσε την κόλασή σου και μη μ’ ενοχλείς –κάπως έτσι το βλέπω.

Κάτι λίγοι έχουν ξεμείνει μετά τη φασαρία, αραγμένοι κάτω από τη σκηνή ενώ η μπάντα παίζει γνωστά θέματα. Ένας ρυτιδιασμένος ζητιάνος με άσπρο μαλλί, άσπρα γένια, ξεβαμμένο τζιν με σηκωμένα ρεβέρ χοροπηδάει μπροστά από τους μουσικούς, κοιτάζω καλύτερα και διακρίνω τους Απροσάρμοστους σε πλήρη παράταξη.

Και τότε ακούω τη φωνή να μουγκρίζει «στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου/ βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χτες». Ψάχνομαι –που έχει κρυφτεί ο Παυλάκης; Γουρλώνω τα μάτια –ο ζητιάνος με τα άσπρα μαλλιά είναι ο Παυλάκης! Μένω με το σαγόνι στο χώμα.
«Τι είναι αυτό ρε;» σκουντάει από δίπλα ο Στάθης.
«Ξέρω ΄γω; Ο Σιδηρόπουλος μάλλον!»
«Ο ίδιος ή ο παππούς του;»
«Τι να σου πω; Ξέχασε να βάλει χρωμοσαμπουάν!»
Χαζολογάμε εδώ πέρα αλλά καταλαβαίνουμε –μάλλον ο άνθρωπος είναι σε αποτοξίνωση κι όταν πας εκεί, έρχονται να σε συναντήσουν βαριά τα χρόνια, λεπιδωτές οι ρυτίδες –ζαρώνεις μόνος, χωρίς την πρέζα να κουβαλάει τα δικά σου βάρη. Όσο τρυπιέσαι είσαι ο Ντόριαν Γκρέι, όμορφα άδειος. Όταν το κόψεις βρωμίζεσαι από την καθημερινότητα –έτσι γίνεται.

Γυρίζω την πλάτη στο σκελετωμένο άτομο, δεν έχω καμιά όρεξη να αντιμετωπίσω τις αυταπάτες μου φάτσα-κάρτα, δεν έχω καμιά διάθεση να δω τη ζωή άβαφη. Αν γουστάρει ο Παυλάκης ας μαζέψει τα κομμάτια του, εγώ λέω «να καώ παρά να ξεθωριάσω». Κι αν στο τέλος βρεθεί μουσκίδι το μπαρούτι, ένα τσαφ θα το κάνουμε αδερφέ μου –άλλωστε αυτά είναι για το τέλος.

Επειδή αύριο θα την δω και τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία.

Posted in: 'Ποτέ ξανά' έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί νωρίτερα,Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων