22. Σελιλόιντ από λιωμένη ζάχαρη

Προηγούμενα:
1ο μέρος: Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα

2ο μέρος: "Ποτέ ξανά" έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί
13. Οι αποφάσεις που μας πήραν
14. Δωμάτιο μονοθέσιο
15. "96 δάκρυα σε 96 μάτια"
16. Ότι πας να κρατήσεις (γλιστράει μακριά)
17. Ναυαγοί σε παγωμένα κρεβάτια
18. Με τον διάβολο κρυμμένο στο τζάκετ
19. Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο
20. "Και δεν θα ξεχάσω ν΄αφήσω τριαντάφυλλα στον τάφο σου"
21. Η μέρα πριν

Πόσες μέρες πρέπει να περάσουν μέχρι να έρθει το αύριο; Δυο, τρεις -μέρες, βδομάδες –μην είσαι χαζός, δεν μετράει έτσι ο χρόνος. Το αύριο μπαίνει από τη χαραμάδα της πόρτας όσο εσύ προσπαθείς να ξεπλύνεις από πάνω σου το χτες, μπας και επιβιώσεις μια ακόμα μέρα. Κι όσοι προλαβαίνουν να δουν το αύριο είναι τυχεροί, επειδή οι χαραμάδες είναι συνήθως αντικριστές –ότι μπαίνει από τη μια, βγαίνει από την άλλη.

Το δικό μου αύριο δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπολείμματα του χτες.

Βγαίνω από το σπίτι μόνο τις μικρές ώρες. Μαζί με τα τσακάλια του διπλανού βουνού και τις αλεπούδες, δεν ξέρω αν υπήρξαν ποτέ ή ήτανε αγριόσκυλα αυτά που άκουγα να ουρλιάζουν, χεσμένος στα παιδικά μου χρόνια –κάποτε είχαμε βρει ένα πεθαμένο ζώο, πρωί πηγαίναμε για το σχολείο, αλλά το ζώο ήτανε σκέτη χαλκομανία στην άσφαλτο, άντε να καταλάβεις τι ρόλο βάραγε όσο ήταν ζωντανό. Μεγάλωσα δίπλα στο βουνό, με τις σπηλιές που παραφυλάγανε να μας καταπιούν, με βελανιδιές του μισού μέτρου και πεθαμένα ζώα που ποτέ δεν έζησαν. Έτσι μεγάλωσα.

Και τώρα ξεχνάω τις μέρες κάργα χαπακωμένος, ο ήλιος δε με ενοχλεί τα μεσημέρια, τίποτα δε με ενοχλεί και η αναμονή …. ποια αναμονή; Τίποτα δεν υπάρχει εδώ κάτω να περιμένουμε, ότι έρθει θα είναι μοιραίο, νεκρή αλεπού, λιωμένη από τις ρόδες αυτοκινήτου. Επειδή δεν υπάρχει ζωή δίπλα στο βουνό, κατάλαβες;

Πρόσεξε τώρα, κοίτα με τι κάνω. Κλεισμένος στο δωμάτιό μου με όλη την παλιοπαρέα –πονάω αλλά σέρνω τα πόδια μου κυκλικός περίπατος, στυλάκι κοπιαρισμένο από εκείνη την αηδία, «Τα δίχτυα της αράχνης», Γιάννης Κατράνης –πληγωμένος στο πόδι και οι Γερμανοί να τον κυνηγάνε, μαλακία σκέτη! Πάμε πάλι –Τάσος Μητρόπουλος, έχει σίγουρα διάστρεμμα βαριάς μορφής, του κάνουν νόημα από τον πάγκο να τον αντικαταστήσουν, κουνάει το κεφάλι όλο κουρελίδικη ειρωνεία, χαμογελάει –«αντέχω ακόμα». Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έρχεται αέρινο το δεκάρι των αντιπάλων, η Τασάρα ξεκινάει μια εκ των προτέρων αποτυχημένη προσπάθεια να κλέψει τη μπάλα, το δεκάρι περνάει με χαρακτηριστική άνεση συν υπεροψία και κατευθύνεται προς το τέρμα, ο μεγάλος Μητρόπουλος ακολουθεί κουτσαίνοντας μέχρι που το δεκάρι σταματάει για να σουτάρει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή του παίρνει τα πόδια από πίσω, φονικό τάκλιν, το δεκάρι στον αέρα κι ο Τάσος κάτω να διαμαρτύρεται. Κόκκινη κάρτα, αναγκαστική αποχώρηση, ο Τάσος αποχωρεί κουτσαίνοντας και βλαστημώντας. Κλεισμένος στο δωμάτιο βολτάρω με όλη την παλιοπαρέα. Μόνος.

Πάμε πάλι. Ο Αρχηγός Νικ Κέιβ κοιμάται σε τραπέζια τούρκικων καφενείων του Βερολίνου, χεσμένος στην πρέζα. Έχει μέρες να πλυθεί γι΄αυτό δε νοιάζεται που τα ατίθασα μαλλιά του σέρνονται στο μεταλλικό τραπέζι σκουπίζοντας κόκκους ζάχαρης, πηγμένα σιρόπια και στάχτες. Είμαι ο καινούργιος του κιθαρίστας, περιστασιακός, επειδή ο Μπλίξα έχει τραβήγματα με τη Μητροπολιτική Αστυνομία και απόψε πρέπει οπωσδήποτε να παίξει το συγκρότημα, απόψε θα ακομπανιάρουμε τον χορό ενός αγγέλου και μιας ακροβάτισσας. Δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό –σκουντάω τον παλιο-Νικ κι εκείνος ανοίγει μισό μάτι, βρίζει ακατάληπτα, αλλά με ακολουθεί.
(Βάζω το πικάπ να γραντζουνίσει «Από Αυτή ως την Αιωνιότητα» -πως αλλιώς;)
Το μαγαζί είναι τίγκα στην κάπνα, δε βλέπεις στα δυο μέτρα –αλήθεια σου λέω! Ο Μικ Χάρβεϊ κουρδίζει σκυμμένος πάνω στον ενισχυτή του, κάνω κι εγώ το ίδιο, ο Νικ σκουντουφλάει μέχρι να βρει κάποιο σκαμπό. Κάθεται ξεδιπλώνοντας τα μακριά κανιά του, πιάνει το μικρόφωνο κοιτάζοντας ηλίθια τους θαμώνες. Και όσοι είναι μέσα στο μαγαζί δε δίνουν μία για μας –ο Μικ Χάρβεϊ πλησιάζει όλο αγωνία, αγκαλιάζει τον Νικ, κάτι του ψιθυρίζει πριν ξαναγυρίσει στη γωνιά του.
«Λες να τα καταφέρει;» τον ρωτάω.
«Δε γαμιέται; Έχουμε περάσει και χειρότερες μέρες», γελάει.
Κοιτάζω τον Νικ που σπρώχνει νευρικά τα μαλλιά του προς τα πίσω, μετά αλληθωρίζει προσπαθώντας να πιάσει με μια ματιά όλο το μαγαζί. Στρίβει το σώμα του προς τη μεριά μας, χαμογελάει μυστήρια στο συγκρότημα.
«Απόψε θα τους κάνουμε να βγάλουν αίμα από τα μάτια, τους γαμημένους!» μουγκρίζει.
Χαμογελάω.

Ο Νικ τραβάει άτσαλα το μικρόφωνο κοντά του.
«Θέλω να σου πω για ένα κορίτσι!» προειδοποιεί. «Ξέρεις, ζει στο δωμάτιο 29/ Γιατί… γιατί… αυτό το δωμάτιο είναι ακριβώς πάνω από το δικό μου/ Αρχίζω να κλαίω, αρχίζω να κλαίω».
Ο τεράστιος Μπάρυ Άνταμσον χτίζει μια μπασογραμμή –τύφλα να’χει το τείχος του Βερολίνου, όσο οι υπόλοιποι χαϊδεύουμε απλώς τα τάστα περιμένοντας.
«Ω, την ακούω να περπατάει/ να περπατάει ξυπόλητη στο ξύλινο πάτωμα/ όλη αυτή τη μοναχική νύχτα/ ω, την ακούω να κλαίει κιόλας./ Ζεστά δάκρυα κυλάνε κάτω/ γλύφουν τις χαραμάδες του πατώματος/ Στάζουν στο πρόσωπό μου, τα πιάνω με το στόμα μου/ ω, τα πιάνω με το στόμα μου, τα πιάνω με το στόμα μου/ Περπατάει και κλαίει, περπατάει και κλαίει!!»
Είναι η ώρα μας. Τραβάω τη χορδή, σέρνω την πένα πάνω της κάπως άγαρμπα, κάνω θόρυβο όσο ο Μικ ακομπανιάρει πάνω στη μασίφ γραμμή του μπάσου.
«ΑΠ’ ΑΥΤΗ –ΩΣ –ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!!!» ουρλιάζω μαζί του. «ΑΠ’ ΑΥΤΗ…»

Και τότε η πόρτα ανατινάζεται με δαιμονισμένο θόρυβο, ένας αέρας ορμητικός σα να έσπασε το φράγμα του ήχου ακριβώς δίπλα μου, πετάγομαι, χάνω την κιθάρα προσπαθώντας να ισορροπήσω…
«Γεια», λέει απαλά η Άλεξ. «Μου είπε η μητέρα σου ότι θα σε βρω εδώ…»
Ακουμπάω στον τοίχο, είμαι σίγουρος ότι το πάτωμα αποτελείται από κολλώδη λάβα, όπως στις ταινίες θρίλερ… «Ζεστά δάκρυα γλύφουν τις χαραμάδες του πατώματος».
«Χτυπάνε και καμιά πόρτα πριν μπουκάρουν! Σε βάρκα γεννήθηκες;» κάνω αμήχανα.
Με κοιτάζει. Από το ανοιχτό τζιν μπουφάν της διακρίνω τη στάμπα με τον Κόρτο Μαλτέζε, στη γνωστή μπλούζα. Κι όσο με κοιτάζει συνειδητοποιώ ότι καλά λέγανε όλοι τους –έχει ομορφύνει αφόρητα.
«Νόμιζα ότι…» ξεκινάει να λέει.
«Ότι τι; Μπορεί να τον έπαιζα εδώ μέσα!» προσπαθώ να φορτώσω.
«Εντάξει… μπορεί. Να ξαναβγώ τώρα και να χτυπήσω την πόρτα;» χαμογελάει.
«Κάτσε», μουρμουρίζω.
Καλύτερα να με έπιανε να μαλακίζομαι, παρά αυτό ρε γαμώτο! Αλλά πάει καιρός που απέχω από το άθλημα, προσπάθησα τις προάλλες όμως γαμήθηκα στον πόνο. Τέλος πάντων.

Ανάβω δυο τσιγάρα και της δίνω το ένα όσο κάθομαι απέναντί της.
«Λοιπόν; Πως απ΄τα μέρη μας;» ρωτάω.
«Έμαθα ότι …» ψελλίζει παίζοντας με ένα τσουλούφι που κρέμεται στο μέτωπό της.
«Έμαθες; Τι θα πει ‘έμαθες’; Δεν ήξερες δηλαδή; Κι από πού το έμαθες; Από τις εφημερίδες; Από διαδόσεις περαστικών; Άκου, ‘έμαθε’!» τινάζομαι στον αέρα, θέλω να σκοτώσω άνθρωπο κι ο μόνος εύκαιρος στόχος είναι η αφεντιά μου.
«Εντάξει, εντάξει! Έχεις δίκιο να είσαι θυμωμένος, σε έμπλεξα σε αυτή την ιστορία… Δηλαδή, από μόνος σου μπλέχτηκες, αλλά για χάρη μου…» σταματάει, καπνίζει τώρα για να μη δακρύσει. «Όμως δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα, δεν υπολόγιζα ότι …»
Κάθομαι δίπλα της τώρα, πνίγω την αμηχανία ακουμπώντας το δάχτυλό μου στα χείλη της.
«Άστα τώρα, δεν έχει σημασία. Έμαθες, έμαθα, μάθαμε –πάμε παρακάτω».
Κοιταζόμαστε.
«Κάπως διαφορετικά είχα υπολογίσει τη συνάντησή μας», μουρμουρίζει.
«Εγώ να δεις!» γελάω.
Μετά την αγκαλιάζω σφιχτά, απειλητικά –γιατί τα περιθώρια σύντομα θα στενέψουν, το έχω δει το έργο και παλιότερα. Κι εκείνη αφήνεται στα χέρια μου, άδεια ψυχή χωρίς σώμα –η πιο σύντομη αιωνιότητα που έχουμε ζήσει.
«Αυτή τη μπλούζα…» ψιθυρίζω.
«Ναι, ήξερα ότι είναι δικιά σου. Γι΄αυτό την πήρα…»
«Πήγες δηλαδή…»
«Ναι –από πού αλλού;»
«Γιατί πήγες;»
«Τι ψάχνεις τώρα;»
«Σωστά».
Σηκώνομαι τότε, βολτάρω στο άδεια περίσσευμα του δωματίου–πρώην σκηνής κακόφημου μπαρ. Ο άγγελος σχοινοβατεί δίπλα στην ακροβάτισσα, όχι πια εδώ. «Μια απ΄αυτές τις μέρες –πρέπει να οργανωστρωθώ», που έλεγε κι ο Τράβις.

«Αγαπημένη μου Άλεξ, δεν φαντάζεσαι πόσο ευτυχισμένο με κάνει η παρουσία σου. Αν έλεγα ότι είσαι το φως της ζωής μου θα ήμουν κοινότυπος αλλά ακριβής –με αντιλαμβάνεσαι; Παρ΄όλα αυτά, νομίζω πως είναι ώρα να μου δώσεις κάποιες εξηγήσεις, εκτός αν προτιμάς μια κλωτσιά στον κώλο, που δε στη συνιστώ καθότι βρισκόμαστε σε γιαπί δευτέρου ορόφου!»
Χαμογελάει.
«Καφέ δεν έχει το γιαπί;»
«Και καφέ έχει και πίπες κάνουμε», μουρμουρίζω ψάχνοντας το μπρίκι.
Έρχεται πίσω μου όσο χτυπάω το μείγμα, νες-ζάχαρη-μια κουταλιά νερό, για να της κάνω καϊμάκι. Με φιλάει όμορφα στο μάγουλο αφήνοντας τα χέρια της γύρω από τη μέση μου λίγο περισσότερο απ΄όσο πρέπει.
«Μην περιμένεις να γλιτώσεις με τέτοια κόλπα, πιτσιρίκα», την πληροφορώ.
«Ποιος σου είπε ότι θέλω να γλιτώσω;» γελάει.
Είναι η σειρά μου να περπατήσω στον ουρανό γιατί παίζουμε πλέον, κανονικά σε ταινία δικέ μου!

«Άκου λοιπόν την πονεμένη ιστορία της μικρής Άλεξ στη θαυμαστή χώρα του Πουθενά», λέει τραγουδιστά κάνοντας μια πιρουέτα. «Δεν θα σου κρύψω τίποτα –εντάξει; Μόνο όσα δεν πρέπει να ειπωθούν, μόνο αυτά», υποκλίνεται και ξανακάθεται.
«Και ποιος αποφασίζει τι δεν πρέπει να ειπωθεί;» αναρωτιέμαι.
«Εγώ ρε βλάκα! Ποιος άλλος;» γελάει κακαριστά. «Τέλος πάντων, αρχίζω, πρόσεξέ με».
Την προσέχω, μπορώ να κάνω αλλιώς;
«Γεννήθηκα πίσω από ένα θολωμένο τζάμι, έξω είχε είκοσι πόντους χιόνι –που το ξέρω; Επειδή έτσι ήταν τα πράγματα για χρόνια πολλά –μέχρι να με φορτώσουν οι γονείς μου σε ένα πολύχρωμο αεροπλάνο και ν΄αφήσουμε πίσω μας τη μαγευτική Βασιλεία. Ήμουνα δεκαπέντε χρονών, μπουχτισμένη από κρέμα βανίλια, ζαχαρωτά και ανέκφραστα μάτια. Οι γονείς μου αγόρασαν αυτό το σπίτι στο Λαιμό, πάνω από την παραλία, ή το είχαν από τους παππούδες τους, ποτέ μου δεν κατάλαβα –το γεγονός είναι ότι εγκατασταθήκαμε εκεί κι άρχισε το μαρτύριο. Κάτι σκατόπαιδα νεόπλουτων που κορόιδευαν τα ελληνικά μου, χοροεσπερίδες σε πανάκριβες ντισκοτέκ κι αν δεν καθόσουν να σου βάλει χέρι ο ωραίος δεν έμπαινες στην παρέα, ιδιωτικό σχολείο και βαθμοί ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια του μπαμπά. Ο δικός μου ήταν από πάντα πλούσιος και τσιγκούνης. Άρα κυκλοφορούσα ως πάμφτωχη. Αλλά ούτε κουβέντα να πάω σε δημόσιο σχολείο –άσε που δεν υπήρχαν δημόσια εκεί πέρα…»
«Εντάξει, το καταλάβαμε, υπήρξες πλουσία πλην όμως τιμία», δυσανασχετώ.
«Τίποτα δεν κατάλαβες. Δε στα λέω για να κλαφτώ όλα αυτά. Προσπαθώ να σου εξηγήσω τι με κυνηγάει».
Ανάβω τσιγάρο, κάνει το ίδιο.
«Έφτασα Τρίτη Λυκείου με υπνοστεντόν, έδωσα πανελλαδικές και απέτυχα μετά πολλών επαίνων. Έτσι γράφτηκα σε μια σχολή φωτογραφίας –χάρηκαν οι γονείς μου που θα με ξεφορτώνονταν από το σπίτι, χάρηκα κι εγώ που είχα δικαιολογία να κατεβαίνω κάθε μέρα στο κέντρο. Κάπου λοιπόν μεταξύ κέντρου και Βουλιαγμένης ξαναβρίσκω τα υπόλοιπα Άλφα του φοβερού σχολικού τρίδυμου, τις συνάντησες απ΄ότι έμαθα … Όμως μαζί με τα Άλφα γνωρίζω και τον Άλκι, με γιώτα παρακαλώ!»
«Άλκη;» κάνω σα χαζός.
«Με γιώτα είπαμε!» με διορθώνει επιτόπου. «Ο τύπος που συνάντησες στο σπίτι μας…»
«Ααα, ο κάπτεν Νέμο!» γελάω. «Άλκι τον λένε; Ποιο πουστριλέ όνομα δε βρήκε να διαλέξει;»
«Ναι, Άλκις από το Αλκιβιάδης. Τέλος πάντων, τότε τραβιόταν μαζί του η Αριάδνη, αυτή μας τον γνώρισε –τα τρία Άλφα έγιναν τέσσερα, κάποιο σημάδι το θεωρήσαμε… Γι΄αυτό ρίξαμε από ένα φάσκελο η κάθεμιά μας στους γονείς και νοικιάσαμε το σπίτι που είδες, μαζί κι ο Άλκις. Εδώ θα κάνω ένα κενό δύο χρόνων…»
«Γιατί;»
«Γιατί έτσι θέλω!»
«Περίμενε, υπάρχουν κάποιες απορίες. Πρώτον –έχετε πηδηχτεί με τον τύπο;»
Μου τραβάει ένα χαμόγελο έξτρα λαρτζ, ύφος «αστέρας του Χόλυγουντ». Παίρνω να φορτώνω πάλι αλλά δε λέω τίποτα.
«Κοίτα –δεν έχω κανένα πρόβλημα με την επανάσταση, την κοινοβιακή ζωή και την κατάργηση της ιδιοκτησίας… Αλλά νομίζω ότι καλύτερα να έρθουν τα πράγματα με μια σειρά –πρώτα ν΄αλλάξουμε τον κόσμο και μετά να το ρίξουμε στις παρτούζες. Έγινα αντιληπτή;»
«Απολύτως!» χαμογελάω τίγκα στην ικανοποίηση, αλλά καταλαβαίνω αμέσως ότι καρφώθηκα και μανουριάζω ακόμα πιο άσχημα. Ούτε μισή ώρα δεν είμαστε μαζί και με έχει πιάσει με τα βρακιά κατεβασμένα δυο φορές ήδη! «Έτσι το ρώτησα αυτό, για να καταλάβω πως την έχετε δει εκεί μέσα», συμπληρώνω κατσούφικα.
«Ναι, εντάξει!» χαχανίζει. «Οι άλλες δύο εφάρμοσαν όλες τις πιθανές παραλλαγές με τον Άλκι, αλλά εγώ δεν… Όταν ζόρισαν κάπως τα πράγματα, εμφανίστηκες εσύ πάνω στο άσπρο άλογο…»
«Κίτρινο-μπλε ΝτιΤι», διορθώνω.
«Έστω κι έτσι! Δεν θέλω να σου πω πολλά για την πολιτική μας δράση, όσο μπορεί αυτό που κάναμε να χαρακτηριστεί ‘πολιτική δράση’…»
«Ότι δηλαδή ζηλέψατε τους Μπάαντερ Μάινχοφ και είπατε να τη δείτε σεξ εντ ντραγκς εντ σμιθ εν γουέστον», παρατηρώ.
«Καλά, μη νομίζεις πως ήταν όλα μαϊμουδιές!»
«Όχι δε νομίζω –είμαι σίγουρος. Πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι δηλαδή για να προμηθεύεσαι όπλα από το ντηλέρι που σου πουλάει πρέζα; Στην κλίμακα των καρφωμένων ατόμων, ο συγκεκριμένος τύπος είναι τόσο ψηλά που χρειάζεσαι τηλεσκόπιο για να τον διακρίνεις!»
«Τέλος πάντων, είναι πολλά… και δεν είναι της ώρας…»
Σταματάει, ψάχνει κάτι μέσα στην τσάντα της. Παίρνει λίγη ώρα μέχρι να αποφασίσει ότι δεν θα το βρει, χαμογελάει αμήχανα κι εγώ περιμένω σα μαλάκας.
«Λοιπόν… αυτά! Καταλαβαίνεις πως είναι τα πράγματα, καταλαβαίνω ότι θα ακουστεί γελοίο αν πω ότι κόντεψα να πεθάνω όταν έμαθα τι σου συνέβη…»
«Γι΄αυτό καλύτερα να μην το έλεγες», την κόβω απότομα.
Σηκώνεται, ακόμα δεν έχει βγάλει το μπουφάν της.
«Μπορώ να φύγω αν θέλεις. Είσαι καλά, απ΄ότι βλέπω… Δεν με χρειάζεσαι τίποτα».
Σηκώνομαι κι εγώ της γυρίζω την πλάτη -παίρνω να τραβολογάω νευριασμένα τα σεντόνια του κρεβατιού. Πρώτα το κάτω, αυτό που θηλυκώνει στο στρώμα, μετά το πάνω, το μπερδεμένο στις κουβέρτες…
«Αντίο τότε…» μουρμουρίζει.
«Δεν πρόκειται να πας πουθενά αν δεν μου δώσεις πίσω την μπλούζα μου», λέω απότομα χωρίς να γυρίσω προς το μέρος της.
Ακούω κάτι χρατς χρουτς όσο βγάζει το μπουφάν της. Στρίβω, την κοιτάζω.
«Τι ακριβώς κάνεις;» ρωτάω.
«Θα τη βγάλω να στη δώσω επιτόπου», μουρμουρίζει τραβώντας τη μπλούζα.
«Κάτσε μη βιάζεσαι. Αν είναι να γδυθείς, βοήθησέ με τουλάχιστον να αλλάξω σεντόνια στο κρεβάτι. Δε λέει να την πέσουμε στα δικά μου, τα χρησιμοποιημένα!»
Με κοιτάζει μπερδεμένη. Χορεύω κλακέτες στον ουρανό, παίζουμε ακόμα στην ταινία, δικέ μου! Εγώ κι εκείνη –πρωταγωνιστές!

Μερικές ακόμα σκηνές από την ταινία.

Κυριακάτικο τραπέζι, ψητό της κατσαρόλας, κάθομαι δίπλα στον γέρο μου και χαζεύουμε την ανοιχτή τηλεόραση –ακούμε αλλά δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Η Άλεξ βοηθάει τη μάνα μου να κόψει σαλάτα, σαχλαμαρίζουν ακατάσχετα, την πιάνω με την άκρη του ματιού, κάνω νόημα «αντέχεις;» μου χαμογελάει κουνώντας το κεφάλι «όλα καλά». Αράζω αναπαυτικότερα στην πολυθρόνα, ανάβω τσιγάρο κάτω από το λιμασμένο βλέμμα του γέρου μου, που το έχει κόψει εδώ και χρόνια.
«Καλή κοπέλα φαίνεται», μου λέει στο ξεκάρφωτο.
Δεν απαντάω.
«Που τη γνώρισες;» ρωτάει μετά.
«Δούλευε ταμίας σε μπουρδέλο», μουρμουρίζω.
Κόψε.

Απόγευμα στο δωμάτιό μου, μίζερο φως από τις κουρτίνες, αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι, μισόγυμνοι. Νομίζω ότι κοιμάται.
«Κοιμάσαι;» ρωτάω.
«Όχι –εσύ;»
«Εγώ, ναι».
«Πονάς ακόμα;»
«Που;»
«Εκεί χαμηλά».
«Κάτι ψιλά».
«Θέλω πολύ να κάνουμε έρωτα».
«Ξενέρωτο ακούγεται όπως το είπες».
«Ακόμα κι έτσι, το θέλω πολύ. Εσύ;»
Κόψε

Πρωί στην αυλή, πίνουμε καφέ, ο αδερφός μου κλωτσάει μια ξεφούσκωτη μπάλα με τον κολλητό του. Ζητάνε από την Άλεξ να με σηκώσει και να παίξουμε όλοι μαζί. Εκείνη με τραβάει –σηκώνομαι απρόθυμα. Κάνουν την καγκελόπορτα τέρμα κι ο αδερφός μου αναλαμβάνει πρώτος να καθίσει εκεί. Σουτάρει ο κολλητός του, σκοράρει. Σουτάρει η Άλεξ, σπάει κάτι τριανταφυλλιές στο πλάι. Τραβάει τα μαλλιά της ντροπαλά. Σουτάρω εγώ ψηλοκρεμαστά. Ο αδερφός μου αποκρούει άνετα όσο εγώ σκεβρώνω μαχαιρωμένος στα πλευρά. Ψάχνω αυτόματα τις τσέπες του τζιν μου. Που είναι τα χάπια;
Κόψε.

Περπατάμε στην παραλία χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα με τα χέρια στις τσέπες.
«Χαπακώνεσαι κανονικά έτσι;»
«Τα κατά δύναμη».
«Κανόνισε να αρρωστήσεις…»
«Βγάλτη σκούφια σου και βάρα με».
«Ναι θα το κάνω επειδή εγώ είμαι εντάξει τώρα».
«Τίποτα άλλη μαλακία θα μας πεις Άλεξ;»
«Δεν είναι μαλακία! Πήγα στην Ελβετία σε κλινική, γι΄αυτό ήμουνα χαμένη τόσον καιρό».
«Κλινική;»
«Ναι».
«Και;»
«Έκανα αιμοκάθαρση και τέτοια. Είμαι καθαρή πλέον».
«Με λεφτά του μπαμπά υποθέτω!»
«Γιατί –τραβάς κάνα ζόρι;»
«Όχι, για μένα τον μαλάκα λέω –που έφαγα τα σκατά όσο εσύ έκανες την κούρα σου!»
«Γι΄αυτό όμως είμαι τρελή και παλαβή μαζί σου!»
«Για καλό το είπες τώρα αυτό;»
«Καλό είναι, το καλύτερο που έχω πάθει…»
«Εντάξει -για να το λες…»
«Ε, μα κόφτο πια!»
Κόψε.

Δεν έχουμε όρεξη να περάσουμε από την πλατεία, δεν έχουμε διάθεση να δούμε τίποτα από όλα αυτά –είμαστε καινούργιοι άνθρωποι και κρατάμε ότι μας αρέσει. Μόνο. Η Άλεξ έχει στριμωχτεί στο δωμάτιό μου, φοράει συνέχεια τα ίδια ρούχα –ευτυχώς έχει κάτι καβάντζα εσώρουχα στην πολύχρωμη τσάντα της. Δεν θέλει να πάει πουθενά μόνη της, δεν είμαι ακόμα άνετος για να περάσουμε μαζί από το σπίτι της. Αλλά θα πρέπει να το κάνουμε –δεν πάει άλλο.
«Πρέπει να βρούμε κάπου να μείνουμε. Δεν τραβάει πλέον η κατάσταση εδώ μέσα», της λέω.
«Ξέρω ‘γω; Που να πάμε; Αφού είμαστε άφραγκοι».
«Θα βρούμε κάποια σκατοδουλειά, κάτι θα γίνει…»
«Πρόταση: πάμε να μείνουμε σπίτι μου;»
«Εννοείς, στη Μπισκίνη;»
«Ναι»
«Ούτε με σφαίρες!»
«Γιατί μωρέ;»
«Άστο ρε Άλεξ, είμαι αλλεργικός…»
Μου γυρίζει την πλάτη και πιάνει κάποιο βιβλίο που έβοσκε πεταμένο στο τραπέζι. Την πλησιάζω από πίσω, τη φιλάω –σφίγγεται κάπως. Είμαι ακόμα στην ταινία;
Τα ρεμάλια κορνάρουν από κάτω, ο Τάκης μάλιστα έχει μαζέψει χαλίκια και σημαδεύει το τζάμι του δωματίου μου. Βγαίνω στο μπαλκόνι.
«Εντάξει ρε μαλάκες! Μισό λεπτό να ετοιμαστούμε και κατεβαίνουμε».
«Γιατί, γυμνοί είσαστε; Τι κάνετε εκεί μέσα; Ντροπή σας –έχουμε και μικρά παιδιά!»
Γελάω με τους κρετίνους, κάνω νόημα στην Άλεξ αλλά με αγνοεί και βγαίνει δίπλα μου στο μπαλκόνι. Οι δυο μηχανές από κάτω κορνάρουν με το που τη βλέπουν.
«Εντάξει αγοράκια, τελείωσα με τον φίλο σας. Ποιος έχει σειρά;» φωνάζει.
Ο Τάκης δέχεται έναν εικονικό πυροβολισμό κατάστηθα κι αφήνει τη μηχανή να σωριαστεί –τελευταία στιγμή κάνει στο πλάι για να μην εγκλωβιστεί από κάτω της. Ο Πέτρος ξεκαρδίζεται η Άλεξ ανοίγει τα μάτια διάπλατα.
«Σκέπασέ τον με χώμα, να μην τον φάνε οι μύγες», συμβουλεύω τον Πέτρο.
Μπαίνουμε μέσα. Η Άλεξ φοράει ακόμα τη μπλούζα μου με τον Κόρτο Μαλτέζε, ευτυχώς έδωσε το τζιν της για πλύσιμο στη μάνα μου –τώρα το παντελόνι μυρίζει καθαριότητα.
«Δεν έχει στεγνώσει ακόμα το σουτιέν μου», μουρμουρίζει σκεπτική.
Βάζω το χέρι μου κάτω από τη μπλούζα, τη χαϊδεύω.
«Δεν είναι πρόβλημα αυτό», λέω.

Φεύγουμε κομβόι κάτω από το σπίτι μου, ο Τάκης μπροστά κορνάροντας, εμείς στη μέση και ο Πέτρος από πίσω να τραγουδάει «βγαίνει η Κατερίνα/ τσάρκα στην Αθήνα/ Βάθη, Μακρυγιάννη, Κολωνόοοοοο», η πλήρης διαπόμπευση. Πίσω μου η Άλεξ κοντεύει να κατουρηθεί από τα γέλια.

Και είναι η πρώτη φορά που ο Μπιλ ο Χοντρός δε μας βρίζει με το που ανοίγουμε την πόρτα του μαγαζιού! Απεναντίας χαμογελάει σατανικά –ψυλλιάζομαι ότι αυτή πρέπει να είναι η ευγενική του μουτσούνα.
«Πως από τα μέρη μας παιδιά;» ρωτάει.
«Είδαμε φως και μπήκαμε», λέω.
«Καλά κάνατε!» επικροτεί.
Απίστευτα πράγματα!

«Εδώ λοιπόν ήταν το στέκι σου!» διαπιστώνει η Άλεξ.
«Ας πούμε», μουρμουρίζω. Δε μου αρέσει να με παρατηρούν σε στυλ αξιοθέατο.
«Ωραία είναι! Κενοτάφιο κανονικό!» λέει κοιτάζοντας τριγύρω.
Να –γι΄αυτό δε μου αρέσει να με παρατηρούν, εμένα και τα στέκια μου.

Έρχεται τότε ο Ζόμπι φορτωμένος ξηροκάρπια, τα απλώνει στο ξύλινο τραπέζι.
«Βάζω τη μάσα, βάζεις τις μπύρες;» γελάει.
«Τι με πέρασες ρε; Για τον Κάρολο Φιξ;» μανουριάζω.
Ο Τάκης πλακώνεται να σαχλαμαρίζει με τον Ζόμπι, κάργα κοινωνικός κι έτσι, η πόρτα του μαγαζιού φέρνει την απαραίτητη Μίλλυ και τον Μάριο σε στυλ «Γκριζ» καθότι ο πιτσιρίκος έχει κρεμαστεί στο φουρό της Μίλλυς και βαριανασαίνει «Γιου ‘ρ δε ουάν δατ άι γουόντ/ ου, ου, ου», κατεβάζω τη μπύρα μονορούφι επειδή μυρίζομαι κραιπάλη εδώ πέρα.
«Αυτή είναι λοιπόν!» πανηγυρίζει η Μίλλυ.
«Τι είμαι;» κάνει έκπληκτη η Άλεξ.
«Κορόιδο αν τσιμπήσεις στην κομπίνα της», απαντάω σταθερά.
«Με προσβάλλεις!» διαμαρτύρεται η Μίλλυ.
«Να τον καλέσω σε μονομαχία;» χώνεται ο Ζόμπι.
«ΚΟΛ ΜΙ!/ Μάι λαβ! Κολ μι, κολ μι ένι τάιμ!» ρίχνει την κεφάλα του ανάμεσά μας ο Μάριος.
Σηκώνω τους ώμους και κάνω χώρο να καθίσουν. Ο Τάκης αδημονεί επειδή τίποτα δεν γίνεται, ο Πέτρος χαίρεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η Μίλλυ έχει βρει σημείο επαφής με την Άλεξ –μια γλυκερή ταινία που παίζεται στους σινεμάδες, τον «Σωφέρ της κυρίας Νταίζη». Την έχω δει την ταινία, συγκινήθηκα κάπως, κούμπωσε μια πέτρα στο λαιμό μου, δεν το έδειξα. Νομίζω.
«Βλέπω ακόμα τραβιέσαι με το ζονάκιπρε», ψιθυρίζει στο αυτί μου ο Μάριος.
«Φαίνεται ε;» κάνω χαζά.
«Και μάλιστα διακρίνω μεγάλη σοβαρότης στον δεσμό –λαβ φορ έβερ και δυο αυγά Τουρκίας!»
«Είμαι αλλεργικός στα αυγά», παρατηρώ.
«Κακώς!» σφυρίζει δίπλα μου ο Μάριος. «Στα ζάκια έπρεπε να είσαι αλλεργικός!»
«Τσαμπουκάς στις αλλεργίες μου θα γίνεις ρε μικρέ;» αγανακτώ.
«Ότι θέλω θα γίνω κι αν έχεις πρόβλημα πάμε έξω να το λύσουμε», γελάει ο Μάριος.
«Σάλτα γαμήσου», τον παροτρύνω.
«Ότι δηλαδή εγώ η πρεζού θα καταστρέψω τον φίλο σου!» χώνεται στην κουβέντα η Άλεξ από δίπλα μου.
Πως μας πήρε χαμπάρι; Δεν έχει σημασία πλέον.
«Έτσι ακριβώς. Το έχω δει να γίνεται, δεν είμαστε δα και χτεσινοί!» λέει ο Μάριος.
«Κανένας μαλάκας δεν είναι χτεσινός –όλοι παντοτινοί είσαστε», μουρμουρίζει η Άλεξ.
Ο Μάριος την κοιτάζει φιδίσια –απλώνω τα χέρια ανάμεσά τους, παρατράβηξε η υπόθεση.
«Χαίρομαι που τσακώνεστε για το ποιος θα θάψει στο τέλος το κουφάρι μου, αλλά μήπως καλύτερα να περιμένατε να τα τινάξω πρώτα;» λέω σοβαρά.
Πάνε κάτι να πουν, ταυτόχρονα.
«Μάριε να σου γνωρίσω την Άλεξ. Η Άλεξ είναι το κορίτσι μου», λέω κρυστάλλινα κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
Καταλαβαίνει, μαζεύεται.
«Γεια σου Άλεξ, χάρηκα…» μουδιάζει.
«Άλεξ να σου γνωρίσω τον Μάριο. Ο Μάριος είναι δικό μας παιδί –ξηγημένο», λέω από την άλλη πλευρά.
«Χάρηκα…» κάνει με τη σειρά της η Άλεξ.
«Και τώρα μπορείτε –να πα να γαμηθείτε», πανηγύρισα συγκρατημένα.
«Πρεζού!» μούγκρισε ο Μάριος.
«Κομμωτήριο!» ανταπέδωσε η Άλεξ πριν γυρίσει από την άλλη πλευρά.
«Γιατί με είπε ‘κομμωτήριο’;» ρώτησε ο Μάριος.
«Μάλλον χρησιμοποιείτε την ίδια λακ για τα μαλλιά», τον διαφώτισα.
«Αφού πετάνε αν δεν τα χτενίσω!» απόρησε ο Μάριος.
Κάποιο παιδί δυνάμωσε τον ήχο πίσω από τον πάγκο, πετάχτηκε τότε ο Βαν Μόρισον μισότυφλος και δαιμονισμένος να φωνάζει ότι «ο Τζάκι Γουίλσον είπε/ ντινγκ α λινγκ α λινγκ/ ντινγκ α λινγκ α λινγκ/ ντου ντα, ντου ντα/ με στέλνεις στον ουρανό όταν χαμογελάς/ κι όταν περπατάς στο δρόμο/ κάνεις την καρδιά μου να χτυπάει/ μπουμ, μπουμ, μπουμ/ άστο να βολτάρει μωρό μου/ άστο να βολτάρει παντού».
Και τότε εγώ αγκάλιασα την Άλεξ, με κάποιο φόβο στην αρχή, επειδή η διαχυτικότητα απαγορεύεται στις μέρες μας, αλλά η Άλεξ ήρθε και βούλιαζε κάτω από το χέρι μου, κόλλησε στα πλευρά μου και ταίριαξε γάντι εκεί πέρα, πόνεσα μα δε μ΄ένοιαζε, γύρισα να τη δω κι εκείνη με κοίταζε χαμογελαστή. Έπνιξα ένα χαμόγελο πιο επίμονο από βήχα επειδή ήμουνα σίγουρος ότι όλα τα μάτια τρέχανε κοροϊδευτικά πάνω μας κι ακούστηκε ο Ζόμπι να προτείνει, «βάζω τα κουτάλια, βάζεις τα κανταΐφια;» και τότε γέλασα –δεν γινόταν αλλιώς.

Η ταινία εξακολουθούσε να ξεδιπλώνεται ρυθμικά από τη μπομπίνα της –κάποτε αυτό θα τελείωνε, κάποιος θα χρειαζόταν να τη μαζέψει πίσω, να μας μαζέψει.

«Την αγαπάω και να πάει να γαμηθεί ο κόσμος όλος», πληροφόρησα τον κόσμο όλο κι εκείνος γέλασε απαίσια.

Posted in: 'Ποτέ ξανά' έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί νωρίτερα,Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων