11. Όταν ο δρόμος καθορίζει τον προορισμό

Περίληψη προηγουμένων:

1. Όπου ο ήρωας κατεβαίνει από το αεροπλάνο επιστρέφοντας στην κωλοπόλη του μετά από 20 χρόνια. Τον περιμένει μια παλιά φίλη, η Ρέα και μπόλικος, άσχετος με το θέμα, εκνευρισμός.
2. Δίνονται κάποιες αναγκαίες εξηγήσεις σχετικά με τον Πέτρο, που σαπίζει σε ψυχιατρείο και ο ήρωας ξανασυναντάει την κτηνώδη κίτρινη -μπλε Τενερέ 600.
3. Η Τενερέ πηγαίνει στο συνεργείο και ο ήρωας ανακαλύπτει οτι τον ανακάλυψαν.
4. Μια επίσκεψη στο μπαρ ενός παλιού φίλου, Σπήλιος το όνομα, καταλήγει σε κλωτσοπατινάδα, όπου ο ήρωας τις αρπάζει δεόντως. Σκοπός της επίσκεψης είναι η αναζήτηση πιστολιού.
5. Μετά από άγονη περιπλάνηση (που λένε και οι μορφωμένοι) ο ήρωας βρίσκεται σε δανεικό αυτοκίνητο να παρακολουθεί το σπίτι των γονιών του Πέτρου. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται η Έλλη.
6. Μια όμορφη σχέση, διανθισμένη από μπουγέλα και τσαντιές, αναπτύσσεται μεταξύ του ήρωα και της αδερφής του Πέτρου -της Έλλης. Γίνεται και μια αναφορά στον "Καρχαρία" που θέλει να σκοτώσει ο Πέτρος. Μια ακόμα όμορφη ανθρώπινη επαφή με τους θαμώνες κάποιου κωλόμπαρου αφήνει ενθύμιο στον ήρωα, ένα βουλάρικο περίστροφο Άρκους 94.
7. Όπου ο ήρωας συναντάει οτι έχει απομείνει από τον Πέτρο.
8. Δυο φιλικές συνομιλίες -η πρώτη με μπάτσους και η δεύτερη με έναν παλιό φίλο ξεκαθαρίζουν κάποια πράγματα στον ήρωα. Όπως ας πούμε, σχετικά με το ποιος είναι ο Καρχαρίας.
9. Μια εθιμοτυπική επίσκεψη στο σπίτι των γονιών του Πέτρου καταλήγει στην "απαγωγή" της Έλλης.
10. Κάποια παραλιακή βόλτα με την Έλλη οδηγεί στην αναζήτηση του Καρχαρία και σε μια σφαίρα που κατεβάζει το τζάμι του παραθύρου του.


Η νύχτα ήταν πάντα φιλενάδα, πουτάνα κάθε ξημέρωμα να σε πουλάει για την πλάκα της, αλλά δε βαριέσαι; Αγάπα τους φίλους σου για να μη χάσεις το μπούσουλα, χόρευε στο τραγούδι τους γιατί μόνο αυτό ακούς. Διασχίζοντας τη δική μας νύχτα φτάσαμε κοντά στο σπίτι της Ρέας, σκιές απ’ τα ξέφτια της, αθόρυβοι ανάμεσα σε όσους την είδαν να πέφτει και την πέρασαν για διασκέδαση. Το ψιλικατζίδικο ήταν αμπαρωμένο, δεν θα πείραζε τη γριούλα ν΄αφήσω για λίγο την Τενερέ μπροστά στα ρολά της. Έτσι το είδα εγώ.
«Θα το περπατήσουμε από δω και πέρα», είπα στην Έλλη.
«Κάνε παιχνίδι», μουρμούρισε ακολουθώντας με.
Ξεκινήσαμε κολλημένοι στους τοίχους σε στυλ «ζωντανές αφίσες», δεν άργησα να δω τους μαλάκες που ροχάλιζαν κάτω από το σπίτι της Ρέας. Σβηστή η μηχανή του αυτοκινήτου, μισοκατεβασμένα παράθυρα –τους σημάδεψα με το δάχτυλο, η Έλλη κούνησε το κεφάλι βλέποντάς τους. Χωθήκαμε στην πρασιά της πολυκατοικίας από τα πλάγια, φτάσαμε στην πόρτα του γκαράζ που μας περίμενε μισάνοιχτη. Εντάξει.
Το ασανσέρ σταμάτησε μαλακά, έναν όροφο πάνω από το διαμέρισμά της, κατεβήκαμε τοίχο-τοίχο, κομάντα σε παρωδία περιπέτειας. Τέτοιο ήταν το γενικότερο σκηνικό –παρωδία. Κόλλησα το αυτί στην πόρτα, ησυχία από πίσω –ούτε ανάσα δεν ακουγόταν. Χτύπησα τρεις φορές. Τίποτα δεν κουνήθηκε μέσα στο διαμέρισμα. Ξαναχτύπησα –άκουσα κάτι να τρίζει, μετά βήματα. Ξυπόλητα βήματα, χαλάρωσα.
Η Ρέα βρέθηκε στο άνοιγμα της πόρτας ζαλισμένη.
«Τι τρέχει ρε;» μουρμούρισε.
«Εμείς τρέχουμε», της απάντησα.
«Γεγονός;» ξαναρώτησε.
«Αδιαμφισβήτητο. Τις σερβιέτες σου και την κοπανάμε».
Τότε είδε την Έλλη.
«Κι αυτή;»
«Κι αυτή», διαβεβαίωσα.
Έκανε πίσω για να μπούμε. Μπήκαμε. Η Έλλη χάζευε τα κάδρα στο χωλ με συγκρατημένη αηδία.
«Μου φαίνεται ότι κάτι έχω χάσει από την υπόθεση», συμπέρανε η Ρέα.
«Τα ‘Προσεχώς’ μόνο, αλλά διορθώνεται. Σκοπεύεις να μείνεις για πολύ ακόμα με τις πυτζάμες; Δε μας παίρνει να είμαστε εδώ όταν ξημερώσει», βιάστηκα να πω.
«Δε φοράω πυτζάμες ρε κάζο!» γέλασε η Ρέα.
Είχε δίκιο. Κάτι ανοργασμικές φόρμες γυμναστικής φόραγε –τα γάντια τής έλειπαν για να μοιάζει με τερματοφύλακα σε προπόνηση.
«Θα το συζητάμε για πολύ ακόμα;» νευρίασε η Έλλη. «Μήπως να ξεφυλλίσω κανένα περιοδικό μέχρι να βγάλετε άκρη;»
Η Ρέα την κοίταξε στραβά.
«Τουρ οπερέιτορ την έχει δει το πιτσιρίκι;» έκανε ξινισμένα.
«Αν με ξαναπείς πιτσιρίκι θα σε γαμήσω», απάντησε σοβαρά η Έλλη.
«Ναι ε;» γέλασε η Ρέα.
«Ναι το εννοεί», τη διαβεβαίωσα. «Κι όταν θα το κάνει μπορώ να κάθομαι κάπου κοντά για να βλέπω;»
Έφυγε φουριόζα για την κρεβατοκάμαρα χτυπώντας κάθε πόρτα που έκλεινε πίσω της, κλωτσώντας τις ντουλάπες για ν΄ανοίξουν. Τα άκουγα όλα αυτά –έλπιζα να μην ξύπναγε η γειτονιά και φοβόμουν οτι η μπατσαρία θα έτριβε ήδη τις τσίμπλες της. Θύμωσα αλλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω.
«Μην της μπαίνεις από τώρα. Θα έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας για να βγάλετε νύχια», είπα στην Έλλη.
«Εγώ της μπαίνω; Αυτή η πουτάνα το ξεκίνησε!» φώναξε η Έλλη.
«Καλά ΄ντάξει –χέστο. Η τελευταία φορά που κατάφερα να βγάλω άκρη ανάμεσα σε δυο τρελαμένες γκόμενες ήταν το ’89 σε κάποια αίθουσα νεκροτομείου στο Μόναχο. Και οι γκόμενες ξάπλωναν σε διπλανά συρτάρια, να το πούμε κι αυτό», αναπόλησα.
«Ενδιαφέρον», έκανε η Έλλη. «Μην ξεχάσεις να το βάλεις στη βιογραφία σου –θα κάνει πάταγο».
Δεν είπα κουβέντα, σε τέτοιες καταστάσεις ούτε το Άρκους δεν σε σώζει.

Η Ρέα πετάχτηκε από την κρεβατοκάμαρα σέρνοντας έναν μοδάτο σάκο. Απέφυγε να κοιτάξει την Έλλη, προτίμησε το ψάξιμο στους γύρω χώρους για όσα ήταν σίγουρη ότι στο τέλος θα ξέχναγε πίσω.
«Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησε.
«Μπαίνεις στο αμαξάκι σου μαζί με την Έλλη και περιμένετε να τα κάνω πουτάνα εκεί έξω. Μετά φεύγετε ασυνόδευτες, ραντεβού στο τέρμα Αμφιθέας», είπα γρήγορα.
Με κοίταζαν μαρμαρωμένες –είχα μια τρελή διάθεση να τις πλακώσω στα χαστούκια επιτόπου.
«Καμιά απορία;» ρώτησα σχεδόν ήρεμα.
«Δεν μπαίνω στο ίδιο αμάξι μ΄αυτή», είπε η Έλλη.
Αποφάσισα να πλακωθώ στα στυλάκια μπας και διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Φύσηξα λοιπόν τον ανύπαρκτο καπνό του τσιγάρου μου στα μούτρα τους, έβαλα τα χέρια στη μέση, χαμογέλασα και τους γύρισα την πλάτη. Μάσησα κι ένα «σσσσσας γαμήσω νυχτιάτικα» πλήρως ακαταλαβίστικο και μετά γύρισα απότομα να τις κοιτάξω.
«Αγαπούλες, ακούστε κάτι. Εδώ υπάρχει μια παγιωμένη κατάσταση, ας πούμε, και ένα σχέδιο για να την αντιμετωπίσουμε. Υπάρχουν επίσης και προοπτικές, τι θα γίνει αν ‘έτσι’ και πως θα πάνε τα πράγματα εφόσον ‘γιουβέτσι’ –με παρακολουθείτε; Σε αυτό το πλαίσιο, το οποίο, επισημαίνω, δεν το διαλέξαμε –οι κινήσεις είναι συγκεκριμένες και οι εναλλακτικές ανύπαρκτες. Άρα; Σε τι μας οδηγεί αυτή η συλλογιστική που με τόσο κόπο ανέπτυξα; Στο προφανές –τουτέστιν κάντε ότι σας λέω χωρίς πολλή μουρμούρα γιατί αλλιώς θα μας πάρει ο διάολος τα ρέστα ολονών μας. Υπάρχουν ερωτήσεις; Όχι; Καλώς. Πάμε να φύγουμε τώρα πριν μας βρει το ξημέρωμα -γαμώ το στανιό μου μέσα!»
Κοκάλωσα όταν τελείωσα την αγόρευση, έμεινα εκεί να τις κοιτάζω καθώς ξεκίναγαν για το ασανσέρ. Η Ρέα έκανε δυο βήματα πίσω, με χτύπησε στην πλάτη επαινετικά.
«Ωραία τα είπες παλικάρι. Θυμήσου να σε πάρω για δικηγόρο μου όταν τελειώσουν όλα αυτά», ξεκίνησε να φεύγει αλλά σταμάτησε «κι εφόσον αποφασίσω ότι θέλω οπωσδήποτε να με περάσουν από ηλεκτρική καρέκλα», πρόσθεσε.
Μετά χάθηκε στο ασανσέρ ακολουθώντας την Έλλη. Με τι κουφάλες πηγαίναμε και μπλέκαμε, μια ζωή, αδερφέ μου!

Περίμενα το ασανσέρ να επιστρέψει γιατί δεν ήμουνα σε ηλικιακή φάση να κατεβαίνω από τις σκάλες. Περπάτησα αργά, άνοιξα την εξώπορτα της πολυκατοικίας, βγήκα στον κήπο, συνέχισα στο ίδιο στυλ –κάπως αδιάφορος και περιηγητικός.
Πλησίασα το κοιμισμένο αυτοκίνητο.
Στα δέκα βήματα έβγαλα το Άρκους και πυροβόλησα τα δυο αριστερά λάστιχα –η γειτονιά τραντάχτηκε. Μέσα στο αμάξι οι τύποι έφαγαν φρίκη, κοπάνησαν τα κεφάλια τους καθώς ξυπνούσαν απότομα –στεναχωρήθηκα κάπως για τους τρόπους μου.
«Πάρτε τ΄αρχίδια μου κωλόμπατσοι!» τσίριξα μπας και διορθώσω την κατάσταση. Αλλά είδα ότι δεν το έπιαναν το χιουμοράκι κι έβαλα τα πόδια στους ώμους, γυρισμένη πλάτη, τρέξιμο μέχρι να βρω την Τενερέ.
Στη γωνία στράφηκα –είχαν επιτέλους βγει απ΄το κωλάμαξο κι έρχονταν πίσω μου. Φίνα! Πήδηξα σαν κατσίκι στη μανιβέλα της Τενερέ –ευτυχώς εκείνη κατάλαβε την αγωνία μου και πήρε με τη μία. Τότε φάνηκαν στο μπάσιμο του δρόμου, είδαν ότι την πούλευα, βγάλανε όπλα. Έμεινα για λίγο όρθιος στους μαρσπιέδες –πίσω τους μπορούσα να διακρίνω το αυτοκίνητο της Ρέας να φεύγει ανενόχλητο. Αποφάσισα να την κάνω το λοιπόν και ήταν ώρα δηλαδή, γιατί άκουσα κάτι κούφιους πυροβολισμούς, στον αέρα έριχναν αλλά με την ασχετοσύνη που τους έδερνε, αυτό ήταν το πιο επικίνδυνο.
Τους φαντάστηκα να χαζεύουν την πλάτη μου, σκέφτηκα ότι όλο και κάποιος μαλάκας θα γονάτιζε, έτσι όπως τους μάθαιναν στη σχολή, για να με σημαδέψει. Ήμουν σίγουρος ότι θα πετύχαινε τον πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ -στην καλύτερη.
Οδηγούσα ψάχνοντας μέσα κι έξω. Κάπου έπρεπε να μείνουμε κρυμμένοι, κάπου ήσυχα μέχρι να έρθει ο Πέτρος. Σταμάτησα να σκέφτομαι γιατί είδα ένα περίπτερο που διανυκτέρευε, ανέβασα την Τενερέ στο πεζοδρόμιο δίπλα του.
«Μια τηλεκάρτα», είπα στον μισοκοιμισμένο περιπτερά.
«Του εσωτερικού ή του εξωτερικού;» μουρμούρισε.
Έξυσα το κεφάλι –τηλεκάρτα είχα ζητήσει ρε γαμώτο, όχι κουπόνι συνδρομής στο ΚΚΕ!
«Τι διαφορά έχει ρε φίλε;» απόρησα.
«Άλλο το ένα και άλλο το άλλο», σχολίασε θυμόσοφα.
«Αθήνα θέλω να πάρω …» είπα.
Έσκυψε, χώθηκε ανάμεσα σε κουτιά με γκοφρέτες βρίζοντας. Περίμενα.
«Θα αργήσουμε πολύ; Μήπως να πάω να του τα πω αυτοπροσώπως για πιο γρήγορα –τι καταλαβαίνεις;» εκνευρίστηκα.
Με κοίταξε θυμωμένος.
«Ρε φίλε κι εσύ τώρα, τι μου ζητάς; Έναν αιώνα έχω να πουλήσω τηλεκάρτες εσωτερικού –που να τις βρω δηλαδή; Δεν έχεις κινητό όπως όλος ο κόσμος;» φώναξε.
Τι να του πεις του μαλάκα;
«Να σε ρωτήσω ρε γίγαντα …»
Με κοίταξε –χάνος.
«Με τις εξωτερικού μπορείς να πάρεις Αθήνα;»
«Αμέ!»
«Ε, δώσμου μια τέτοια μη χέσω!»
Χάρηκε που το διευθετήσαμε –ξεχώρισε μία από μπροστά του και μου την πάσαρε. Πήρα το νούμερο του Σπήλιου.
«Ποιος είναι;» ακούστηκε η φωνή από το υπερπέραν.
«Εγώ, μαλάκα μου. Πως πάει; Όλα καλά;»
Σιωπή.
«Με ξύπνησες για να με ρωτήσεις αυτό;» είπε σιγά.
«Και όχι μόνο».
«Προχώρα παρακάτω λοιπόν».
«Θέλω κάπου να μείνω».
Κι άλλη σιωπή. Περίμενα.
«Μ΄ακούς ρε ή ξανακοιμήθηκες;»
«Σ΄ακούω. Λοιπόν … πιάσε παραλιακή, πριν το Σούνιο έχει μια ταμπέλα ‘Παπατσάκωνας΄ γράφει …»
«Τι είναι αυτός ο Παπατσάκωνας; Γνωστός;»
«Τι γνωστός μωρέ βλαμμένε; Απλά για σημάδι στο λέω –όταν δεις την ταμπέλα μπαίνεις δεξιά, στο χωματόδρομο κάνεις πάλι δεξιά, έχει ένα σπίτι με κήπο. Μόνο ένα έχει –αποκλείεται να το χάσεις. Το κλειδί είναι κάτω από ένα βαρέλι, δίπλα στην πόρτα».
«Και το βαρέλι τι έχει μέσα;»
«Σκατά έχει –τίποτα δεν έχει, άδειο είναι!»
«Εντάξει. Κάτι ακόμα …»
«Τι θες ρε νυχτιάτικα;»
«Ο Παπατσάκωνας τι είναι; Επιπλάδικο, σουπερμάρκετ, μπουρδέλο;»
«Βρε μ΄έναν πούστη που μπλέξαμε! Γιαούρτια πουλάει ο άνθρωπος, γιαούρτια, ριζόγαλα και κρέμες!»
Έμεινα σκεφτικός.
«Θες τίποτα άλλο; Γιατί λέω να συνεχίσω τον ύπνο μου», βόγκηξε ο Σπήλιος.
«Ναι, κάτι ακόμα …»
«Πες το κερατά και μ΄έσκασες!»
«Αυτός ο Παπατσάκωνας …»
«Ναι;»
«Πουλάει μόνο πρόβεια γιαούρτια ή και αγελαδινά; Γιατί με πειράζουν τα πρόβεια …»
«Άντε χάσου γαμώτο! Πήγαινε στο σπίτι –άει στο διάολο νυχτιάτικα!»
Άκουσα το κλείσιμο του τηλεφώνου απορημένος με τον εκνευρισμό του. Να μην ξέρω δηλαδή; Γιαούρτια ήταν αυτά και τα πρόβεια με πειράζουν στο στομάχι, μου φέρνουν καούρες. Κατάλαβες τώρα; Ολόκληρος Σπήλιος, αναρχικός, ηγετική φυσιογνωμία του χώρου, με εξοχικό στο Σούνιο και να μη σου δίνει μια απλή πληροφορία για γιαούρτια! Ρε, σε τι κόσμο ζούμε τέλος πάντων;

Μάζεψα την τηλεκάρτα πριν ξεκινήσω για το σημείο του ραντεβού. Ο δρόμος βρώμαγε σκουπίδια και ησυχία. Δεν με ενοχλούσε τίποτα από τα δύο. Κατέβηκα την Αμφιθέας φουλαριστός –έφτασα στο τέρμα, έστριψα τσιγάρο μισοχωμένος κάτω από μια πινακίδα και τις περίμενα. Ήρθαν πριν προλάβω να καπνίσω ούτε το μισό. Σκασμένες στα γέλια. Έχωσα το κεφάλι από το ανοιχτό παράθυρο.
«Τι έγινε κορίτσια; Έχουμε πλάκα;»
«Η Ρέα …», είπε η πιτσιρίκα, αλλά αυτό ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.
Κοίταξα τη Ρέα που κρατιόταν με το ζόρι.
«Τι έγινε μωρή; Φαγουρόσκονη της έριξες και χαχανίζει έτσι;»
Η Ρέα έβαλε κι αυτή τα γέλια –έτοιμος ήμουν ν΄αρχίσω τα καντήλια.
«Η Ρέα … Κάτι τύποι μας έκαναν καμάκι όταν μπαίναμε από Συγγρού … Και η Ρέα τους πέταξε ένα πλαστικό με καφέ …. Τους γάμησε κι αυτούς και το αμάξι ….», τσίριξε η Έλλη πριν ξαναδιπλωθεί από τα γέλια.
Κοίταξα τη Ρέα. Με κοίταξε απολογητικά.
«Μας είπαν ότι θέλουν να μας γλύψουν παντού …», μουρμούρισε με χαμηλωμένο κεφάλι.
Δεν έβγαλα κουβέντα –συνέχισα να την κοιτάζω.
«Είχα και τον καφέ από το πρωί που δεν πινόταν …»
«Είχε κάνει κόρα από πάνω … και κρακ …» ψέλλισε δακρυσμένη από τα γέλια η μικρή.
«Μπράβο πολύ χαίρομαι», διαπίστωσα. «Ελπίζω να είδαν την πιτσιρίκα δίπλα σου και μέσα στην τρελή χαρά –το φρόντισες αυτό Ρέα; Τους έδωσες να καταλάβουν ότι είσαστε οι καλύτερες φιλενάδες; Για πες μου!»
Η Ρέα δε μίλησε. Κοίταξε νευρικά από το τζάμι.
«Κόψε το ‘πιτσιρίκα’ ρε γαμώτο –τι ζητάς δηλαδή; Να γίνουμε κώλος;» φώναξε η Έλλη.
«Θα το κόψω όταν κόψετε κι εσείς να κάνετε μαλακίες. Μέχρι τότε θα σας λέω όπως γουστάρω –ξηγηθήκαμε; Εδώ παίζουμε τα πάντα και λίγο θέλουν να μας φυτέψουν άκλαυτους. Πράγμα που δεν με ενοχλεί καθόλου –το αντίθετο μάλιστα. Αλλά δεν θα γίνει αυτό πριν βγάλουμε τον Πέτρο έξω –και οι χαζογκομενιές δεν βοηθάνε καθόλου την κατάσταση. Εντάξει;»
Δεν είπαν κουβέντα. Ανέβηκα στην Τενερέ, τους έκανα νόημα να με ακολουθήσουν και ξεκίνησα. Ανάθεμα κι αν ήξερα για πού!

Είχα χρόνια να μάθω για τα νταραβέρια του Σπήλιου, ούτε που ήξερα αν ασχολιόταν καθόλου με τα παλιά, αλλά ήμουν σίγουρος ότι παρέμενε καρφωμένος στους μπάτσους. Σιγά τώρα –αυτοί κρατάνε τους φακέλους από καμιά δεκαριά άτομα, πρόχειρους, και τους γαμάνε το σπίτι, «7 με 9 καθ΄εκάστη», όταν γίνεται κάποια φασαρία. Άσε δηλαδή που μετά το φραμπαλά στο μαγαζί, ο Σπήλιος θα ήταν πάλι στον αφρό. Άρα και το εξοχικό του πιο καρφωμένο κι από μαρίδα σε πιρούνι. Γιατί λοιπόν του είχα τηλεφωνήσει; Γιατί ήμουν πολύ κακός πούστης γι΄αυτό. Δηλαδή δεν ήμουν πάντα –έγινα με τα χρόνια. Και έμαθα να τσεκάρω δυο φορές τους δικούς μου πριν τους δώσω εμπιστοσύνη –κατάλαβες;. Η Ρέα με πλεύρισε από δεξιά.
«Τι θα γίνει φίλε; Πάμε κάπου συγκεκριμένα ή κωλοβαράμε γενικώς;»
«Σκάσε και κολύμπα», της φώναξα.
Τι να της έλεγα; Ότι δεν υπήρχε σκεπή να κρύψει τα κεφάλια μας και οι μπάτσοι ετοιμάζονταν να μας σφίξουν σα θηλιά βρεμένη; Το σκέφτηκα λίγο καλύτερα, ίσως τελικά έπρεπε να τους τα πω. Στο κάτω –κάτω, ήταν σωστό να ξέρουν που έχουν μπλέξει. Έκανα νόημα στο αμάξι της Ρέας και χώθηκα σε έναν παράδρομο της παραλιακής. Ακολούθησε με σβησμένα φώτα. Σταμάτησε και περίμενε να χωθώ στο πίσω κάθισμα, έστριψα τσιγάρο με χαλαρές κινήσεις.
«Τι έγινε Ασημένιο Αγόρι; Μπέρδεψες τα μπούτια σου;» αναρωτήθηκε η Ρέα.
«Πάρτο κι έτσι –δεν έχει σημασία. Απλά θέλω να σας πω μερικά πράγματα», άναψα το τσιγάρο «και να επισημάνω ότι το ασημί χρώμα των κροτάφων μου είναι φυσικό –δεν είναι αποτέλεσμα χρωμοσαμπουάν …»
Στράβωσε λίγο γιατί μάλλον τα έβαφε τα δικά της μαλλιά, αλλά που να το ξέρω εγώ; Τέλος πάντων, τους εξήγησα ότι θα τρώγαμε στρίμωγμα διαρκώς αυξανόμενο και τις πληροφόρησα ότι δεν είχα ιδέα για το που έπρεπε να κρυφτούμε.
«Ο Σπήλιος μου έδωσε μια διεύθυνση σπιτιού, αλλά δεν το θεωρώ ασφαλές και τα ξενοδοχεία είναι χειρότερα. Στα κυριλέ θα μας μαγκώσουν με τις πλαστές πιστωτικές που κουβαλάω και στα μπουρδελοξενοδοχεία σε δίνουν στην αστυνομία πριν μπεις στο δωμάτιό σου. Άρα;» κατέληξα.
«Από πιστωτικές πάντως δεν υπάρχει πρόβλημα», σχολίασε η Ρέα. «Αν δεν παίζουν οι δικές σου, έχω τις δικές μου».
«Με το ονοματάκι σου πάνω, φαρδύ-πλατύ, σωστά;» ρώτησα γλυκά.
«Ναι».
«Άψογη σε βρίσκω! Για πες μου τώρα, πόση ώρα υπολογίζεις να πάρει στους μπάτσους για να μας εντοπίσουν, άπαξ και εμφανιστεί χρέωση στην πιστωτική σου;»
Το σκέφτηκε. Δεν απάντησε.
«Από φράγκα έχεις τίποτα;» ρώτησα.
«Ψιλά. Καμιά κατοσταριά ευρώ …»
«Αρχίδια στο πηλίκον δηλαδή».
Συμφώνησε και μ΄αυτό.
«Υπάρχει ένα καταμαράν …», ξεκίνησε να λέει η Έλλη.
Την κοιτάξαμε. Κόμπλαρε κάπως, σώπασε.
«Για συνέχισε», την ενθάρρυνα.
«Ένας φίλος έχει αυτό το σκάφος αραγμένο στη μαρίνα εδώ παρακάτω … Ξέρω που αφήνει τα κλειδιά και τέτοια εποχή δεν έρχεται κανένας στο σκάφος …»
«Συντηρητές; Φύλακες;» ρώτησα.
«Μπα, δε νομίζω. Και στο κάτω–κάτω, αν σκάσει κανένας μύτη, λέμε ότι είμαστε γνωστοί του αφεντικού και την κοπανάμε αμέσως μετά».
Έξυσα το κεφάλι συνειδητοποιώντας ότι το στομάχι μου είχε πάρει να διπλώνει σα βρεγμένο πατσαβούρι.
«Είναι κάποια λύση …» σχολίασα.
«Κι αν μας πάρουν χαμπάρι; Σαν τα ποντίκια θα μας στριμώξουν, από πού θα φύγουμε;» είπε η Ρέα.
«Από τη θάλασσα, από πού αλλού;» αναρωτήθηκε η Έλλη.
«Κολυμπώντας;»
«Έχω δίπλωμα σκίπερ και σας είπα ότι ξέρω που είναι τα κλειδιά του καταμαράν», κοκορεύτηκε η μικρή.
«Κρουαζιέρα κι έτσι να πούμε; Τι λες τώρα!» θαύμασα.
«Χέσε μας», νευρίασε η Έλλη. «Έχεις τίποτα καλύτερο να προτείνεις;»
«Ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο», απάντησα.
«Άντε λοιπόν, τέλειωνε και ακολούθα μας», κατέληξε εκείνη.
«Για μισό λεπτό …» πήγε να διαμαρτυρηθεί η Ρέα.
«Δεν το έχουμε», την καθησύχασα και βγήκα έξω πετώντας το τσιγάρο. «Ακόμα ένα τσιγάρο που πήγε στράφι», μονολόγησα καθώς το έβλεπα να προσγειώνεται σε κάτι γρασίδια.

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε αμέσως και βρέθηκα να ακολουθώ αυτές τις δυο γυναίκες που σήμαιναν τα πάντα για τη ζωή του Πέτρου. Τα πάντα; Κι εγώ τι ήμουν δηλαδή; Σκέφτηκα λίγο. Ο μαλάκας της υπόθεσης ήμουν. Αυτός που νόμιζε ότι με τωρινά χρήματα θα ξεχρέωνε παλιές επιταγές.
Έτσι ακριβώς είχε το θέμα.

(συνεχίζεται με θερινό ζακετάκι)

Posted in: «Το μικρό άσπρο συννεφάκι που έκλαιγε» (για τον Ν.Ν.)