24. Επειδή γαμψά νύχια χάιδεψαν τα κεφάλια μας

Προηγούμενα:
1ο μέρος: Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα

2ο μέρος: "Ποτέ ξανά" έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί
13. Οι αποφάσεις που μας πήραν
14. Δωμάτιο μονοθέσιο
15. "96 δάκρυα σε 96 μάτια"
16. Ότι πας να κρατήσεις (γλιστράει μακριά)
17. Ναυαγοί σε παγωμένα κρεβάτια
18. Με τον διάβολο κρυμμένο στο τζάκετ
19. Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο
20. "Και δεν θα ξεχάσω ν΄αφήσω τριαντάφυλλα στον τάφο σου"
21. Η μέρα πριν
22. Σελιλόιντ από λιωμένη ζάχαρη
23. "Επιστρέφεται στον παραλήπτη"

Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κρατήσεις για πάρτη σου, όπως οι ερωτικές υποθέσεις ας πούμε. Δεν εννοώ γεγονότα, μιλάω για αισθήματα. Γλυκερές μαλακίες, πεθαίνω για εκείνην, η ζωή μου όλη… τέτοια πράγματα. Δεν σε υποχρεώνει κανένας να ξεφτιλιστείς σε κοινή θέα –άσε που, και να το κάνεις, τζάμπα θα πάει ο ιδρώτας, στα μισά θα βαρεθούν οι υπόλοιποι και θα κόψουν λάσπη. Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν τα λες για να μην τους μπλέξεις –όταν τραβάς τσιφ για το γκρεμό καλύτερα να μη σέρνεις κόσμο μαζί σου, να είσαι πιο ελαφρύς ας πούμε, για να πονέσει λιγότερο η πτώση.

Εδώ όμως η υπόθεση έμπλεξε. Δηλαδή, εγώ τους έμπλεξα –εντάξει; Διότι, πώς κύριέ μου από τη μια μεριά το παίζεις «δεν ξέρω/δεν απαντώ, 2%» κι από την άλλη τους τραβάς να σου κάνουν πλάτες; Αν αύριο πέσουν πάνω σε καμιά μούρη περίεργη τι θα κάνουν; Πώς θα φυλαχτούν;

Και τώρα σκοπεύεις να πάτε να βρείτε τον Αργύρη εφόσον η Άλεξ ρέπει σε αρρώστια –πως θα τη γαζώσεις την υπόθεση μόνος κι έρημος; Ρε, θα σε φυτέψουν στο νταμάρι και θα σε ποτίζουν μέχρι να βγάλεις χαλίκια. Χρειάζεσαι ξανά την παρέα για πλάτες, άσε που ακόμα κι έτσι, δύσκολο το βλέπω να φύγετε περπατώντας. Πρέζα με τσαμπουκά πας να πάρεις –δε γίνονται αυτά τα πράγματα! Ποτέ των ποτών. Αλλά δε γίνεται να του γλύψεις και τ΄αρχίδια του καργιόλη –εντάξει, είσαι στην ανάγκη και τι θα πει αυτό; Ρωτάω.

«Μέχρι εδώ πέρα σε ακούω που σκέφτεσαι –δεν θα μου πεις τι;» γελάει η Άλεξ κάτω από τον ήλιο της τζαμόπορτας.
«Αφού με ακούς, ξέρεις τι», λέω.
«Κάνουν παράσιτα τα γρανάζια σου και δε σε πιάνω».
Είμαστε παράσιτα που αρνούμαστε να εξαλειφθούμε.
«Πρέπει να μιλήσω στα παιδιά», ψιθυρίζω.
«Μην τους μπλέξεις κι αυτούς για μένα. Ακόμα καλύτερα, άσε με μόνη να βγάλω άκρη», απαντάει.
«Το έχεις πει πολλές φορές, νομίζω. Πότε θα πάρεις χαμπάρι ότι δεν είσαι πλέον μόνη σου;»
«Κι εσύ πότε θα πάρεις χαμπάρι ότι με φορτώνεις τύψεις;»
Πετάγομαι στον αέρα. Αποφεύγω να την πλησιάσω.
«Άκου κοριτσάκι. Αν φοβάσαι τις τύψεις κάνε στην άκρη. Εμείς μάθαμε να περπατάμε παρέα κι εσύ τώρα είσαι μαζί μας. Αν γουστάρεις να τραβιέσαι μόνη σου –σήκω φύγε. Αν σε καίει να μη μπλεχτούμε, μη μας μπλέκεις. Απλά είναι τα πράγματα».
Χαμογελάει με τρόπο που δε μ΄αρέσει.
«Γιατί μιλάς στον πληθυντικό;»
«Επειδή αφορά και τους υπόλοιπους –μόνος μου δεν πρόκειται να τα καταφέρω…»
«Δεν αφορά κανέναν άλλο εκτός από μένα!» πετάγεται.
Κάθομαι τώρα, πρέπει να ηρεμήσουμε κάπως.
«Αν το πιστεύεις αυτό –μάζεψέ τα και φύγε επιτόπου», λέω.
Σκύβουμε τα κεφάλια ταυτόχρονα. Μασάμε τις σκέψεις μας.
«Είσαι μεγάλος μαλάκας και μια μέρα θα σιχαθώ τον εαυτό μου για όλα αυτά…» μουρμουρίζει η Άλεξ.
«Καλωσήρθες στον εφιάλτη μας λοιπόν!» χαμογελάω ήρεμα.
«Καλωσήρθα», απαντάει η Άλεξ.
«Να δούμε από πού θα φύγεις!» προσθέτω.

Κοιταζόμαστε τώρα σα χάνοι –οι τέσσερίς μας. Τους έχω πει όσα ξέρω, η Άλεξ εξακολουθεί να κρύβει όσα ακόμα κι εγώ δεν γνωρίζω, κάποια ενημέρωση τέλος πάντων. Και προσωπικές εκτιμήσεις, για βουτυρόπαιδα που παίζουν με κουμπούρια, για ακριβά ναρκωτικά… Όσα ξέρω.
«Άρα σε πιάσανε μέγα κορόιδο», συνοψίζει ο Τάκης.
Κουνάω το κεφάλι.
«Και θέλεις τώρα να έρθουμε μαζί σου στον πρεζέμπορα για σεξ και βία στην Περσία», λέει ο Πέτρος.
«Στο Ιράν», τον διορθώνω.
«Όπως και να ‘χει…» μουρμουρίζει.
«Δεν έχεις να πεις τίποτα εσύ Α;» ρωτάει την Άλεξ ο Τάκης.
«Τι να πω; Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Στο κάτω-κάτω, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα είναι που πηγαίνω μόνη μου να ψωνίσω…»
Ο Τάκης με κοιτάζει.
«Δεν έχει να πει τίποτα επί του θέματος η Α», συνοψίζει.
Συμφωνώ μαζί του.
«Χρειαζόμαστε κάτι ακόμα», σκέφτεται φωναχτά ο Πέτρος.
«Δηλαδή;» ρωτάω.
«Δεν μου βγαίνει ακέραιος ρε παιδί μου. Πάμε εκεί, τρεις μαλάκες, να πουλήσουμε μούρη σε, κι εγώ δεν ξέρω πόσους, που κουβαλάνε μισό τόνο σίδερο… Δεν μου προκύπτει!»
«Από πού κι ως που θα πάτε οι τρεις σας;» διαμαρτύρεται η Άλεξ.
«Πως αλλιώς;» κάνω.
«Νόμιζα ότι περπατάμε παρέα –εσύ το είπες!» πετάγεται.
«Λέω κάτι μαλακίες ώρες-ώρες!» με θαυμάζω.
«Θα έρθει και η Άλεξ μαζί μας, μήπως τη σκαπουλάρουμε στο μιλητό», λέει ο Τάκης. «Αλλά χρειαζόμαστε τουλάχιστον άλλον έναν».
«Γιατί;» ρωτάω.
«Μπας και μας προκαλέσουν σε αγώνα βόλεϊ –να έχουμε έτοιμη πεντάδα», πετάγεται ο Πέτρος.
«Μιτσούκο!» τσιρίζει ο Τάκης.
«Πούντη!» κοιτάζει τριγύρω στο δωμάτιο Πέτρος.
«Δεν είσαι σοβαρός!» λέω εγώ.
«Πρόσεξέ με», ξεκινάει ο Τάκης. «Η Μιτσούκο είναι της περιοχής τους, έτσι; Διαθέτει και αδερφό λίαν φυτευθέντα στο μαύρο χώμα –άρα κάπως αγριεμένη, νομίζω; Λόγω εντοπιότητας μας βολεύει σε περίπτωση που σκουρύνουν τα πράγματα, όλο και κάποιο κρυφό μονοπάτι θα ξέρει για να μας βγάλει από το καταραμένο δάσος. Επίσης διαθέτει τσαμπουκά και καλό λέγειν, δεν ξέρω σε τι μας βολεύει αυτό αλλά άστο να βρίσκεται. Τέλος…»
«Γενικά», συμπληρώνει ο Πέτρος.
«Ακριβώς», λέει ο Τάκης.
«Είναι αυτοί λόγοι να μπερδέψουμε τη Μιτσούκο στην ιστορία;» αναρωτιέμαι.
«Βεβαίως και όχι. Αλλά θέλω και δεύτερη γυναίκα στην παρέα αν είναι να τραβηχτούμε», υποστηρίζει ο Τάκης.
«Γιατί;» απορεί η Άλεξ.
«Θέμα πρεστίζ», της εξηγεί.
«Και ισορροπιών», επεμβαίνει ο Πέτρος. «Αν είναι να μας πηδήξουν εκεί πέρα –καλύτερα να πάει δια του πέντε, παρά δια του τέσσερα».
Γελάω σιγά. Πάμε για μεγάλο κάζο –σίγουρο αυτό.

Έχουμε λοιπόν αράξει έξω από τη δουλειά της Μιτσούκο και σκοτώνουμε την ώρα που απομένει μέχρι να σχολάσει. Η Άλεξ έφαγε πριν λίγο μια φρίκη με κρυάδες, ζαλάδα και όλα τα σχετικά –πέσαμε πάνω της να της εξηγήσουμε ότι αυτά είναι εγκεφαλικά τερτίπια και να μη δίνει σημασία, κανονικό «τρίο ντοτόρε» την είδαμε. Τελικά της έδωσα σχεδόν όσα χάπια μου είχαν απομείνει και στάνιαρε –καθότι χορηγούμε και συνταγές στους ασθενείς, άμα λάχει. Τώρα τη χαζεύω να καπνίζει καθισμένη σε παγκάκι –είναι γυάλινη, τόσο που διακρίνω τον καπνό να κυκλοφορεί στα πνευμόνια της. Μου ΄ρχεται να μπήξω τα κλάματα.
«Βγαίνει», ειδοποιεί ο Τάκης.
Επιτόπου της κάνει νόημα ο Πέτρος –η Μιτσούκο μας βλέπει, ξαφνιάζεται, πλησιάζει.
«Κανονική απαρτία!» λέει.
«Λαός ενωμένος –ποτέ νικημένος», την πληροφορεί ο Τάκης.
Εγώ δε μιλάω.
«Πάμε πουθενά να πιούμε τίποτα;» προτείνει ο Πέτρος.
«Και δεν πάμε;» λέει εκείνη. Μετά βλέπει την Άλεξ, κοιτάζει προς το μέρος μου, χαμογελάει μυστήρια.
Το παίζω καθρέφτης, κανονικά.
«Α, μάλιστα!» συμπεραίνει.

Καθόμαστε σε μια αντιπαθητική σικ καφετέρια, βαμμένες κότες και ιδρωμένες γραβάτες στα πέριξ. Παραγγέλνουμε για να ανακαλύψουμε ότι οι τύποι σερβίρουν νερό σε τσίγκινο δοχείο και νες φακελάκι –να φτιάξεις τον καφέ από μόνος σου. Βρίζω.
«Λοιπόν; Σε τι οφείλω την τιμή;» ρωτάει η Μιτσούκο.
Οι υπόλοιποι κοιτάζουν εμένα.
«Θέλαμε τη βοήθειά σου σε κάτι…» μουρμουρίζω.
«Αααα! Μου μιλάς ακόμα εσύ;» γελάει η Μιτσούκο.
«Ναι, επειδή αποφάσισα ότι λατρεύω τις ιστορίες με μύξες», λέω.
«Να πας να γαμηθείς!» φορτώνει εκείνη.
«Τι παίζει; Δε λέτε και σε μένα;» ρωτάει η Άλεξ.
«Πες της! Αυτή δεν είναι; Ο έρωτας της ζωής σου, η ουάν εντ όνλυ –καλά δεν το πάω; Πες της!» βγάζει νύχια η Μιτσούκο.
«Μήπως προτιμάς να τα πεις εσύ;» ρωτάω.
Γελάει άγρια περιμένοντάς με.
«Η αξιότιμος από δω, αναφέρεται σε εκείνη τη συγκλονιστική νύχτα όπου έχουμε επιδοθεί σε παθιασμένο κρόουλ στο νερόστρωμα της κρεβατάρας της αλλά μας διακόπτει το επίμονο χτύπημα του κουδουνιού. Κι ες σουρ λα πορτ; Ένας μεσόκοπος οικογενειάρχης που κλαίει κι οδύρεται για τα τσακίρικά της μάτια. Στη συνέχεια πέφτει λίγο σπρωξίδι, χάνεται κάθε ρομαντισμός από την ατμόσφαιρα και η αξιότιμος μάς πετάει ορφανούς στους πέντε δρόμους. Έτσι;» κοιτάζω τη Μιτσούκο.
«Είσαι μεγάλο αρχίδι», ψιθυρίζει.
«Και τι περιμένεις να βγάλεις τώρα με τέτοιες κολακείες;» απορώ.
«Ερώτηση», μας διακόπτει η Άλεξ. «Λέγοντας κρόουλ εννοείς ολοκληρωμένο πήδημα;»
«Μπα, ψιλικοκό μόνο», κάνω εγώ.
«Καλά τότε», μουρμουρίζει η Άλεξ.
«Τι δηλαδή; Δε θα ξεμαλλιαστείτε;» απορώ.
«Σιγά τα μούτρα!» γελάνε ταυτόχρονα.
Είμαστε μια αγαπημένη παρέα κι ο ψωριάρης χώρια.

«Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε από μένα!» πετάγεται έξαλλη η Μιτσούκο. «Θα πάτε εκεί πέρα να πάρετε πρέζα με το ζόρι –εμένα τι με θέλετε; Διαδήλωση θα κάνουμε και μαζεύετε κόσμο;»
«Ακούγεται κάπως υπερβολική!» λέει ο Πέτρος στον Τάκη.
«Και εκνευρισμένη νομίζω», συμπληρώνει εκείνος.
«Μιτσούκο, οι έξυπνοι από δω έχουν την ιδέα ότι θα σε χρειαστούν για να τους δείξεις από πού να φύγουν», αναλαμβάνει η Άλεξ.
«Και ποιος τους είπε ότι έχω καμιά όρεξη να συμμετάσχω σε όλη αυτή την ιστορία; Δέκα πράγματα σιχαίνομαι στη ζωή μου, το ένα είναι η πρέζα –δεν το ξέρουν;» αγανακτεί η Μιτσούκο.
«Για μας μιλάει», με πληροφορεί ο Τάκης.
«Μη δίνεις σημασία. Θα το χειριστεί η Άλεξ», λέω.
«Τότε λοιπόν δεν έχει νόημα η κουβέντα –πάμε να φύγουμε», αποφαίνεται η Άλεξ.
«Ωραία το χειρίστηκε!» διαπιστώνει ο Πέτρος.
«Ρε Μιτσούκο –δεν βγαίνει άκρη με όλα αυτά. Σε θέλουμε μαζί μας, αν γουστάρεις έλα, αν δεν γουστάρεις και πάλι φίλοι! Τι το παιδεύουμε τελικά;» φωνάζει ο Τάκης.
«Εντάξει –αν το θέτεις έτσι…» μουρμουρίζει η Μιτσούκο.
«Ξεκινάμε; Μη μας πάρει το ξημέρωμα!» κάνει ο Πέτρος.
Σηκωνόμαστε όλοι. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα έρθει μαζί μας –άσε που ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί. Ο Τάκης την χτυπάει φιλικά στην πλάτη προτείνοντας να πάει με τη δική του μηχανή. Η Μιτσούκο δέχεται. Ο Τάκης γυρνάει πίσω της και μου κλείνει το μάτι –«βλέπε να μαθαίνεις!»
«Δε σε πείραξε;» ρωτάω την Άλεξ.
«Με πείραξε», απαντάει.
«Σωστή», διαπιστώνω.

Μπαίνουμε στη συνοικία πλαγιομετωπικά, που λένε, για να μη μας σταμπάρουν πριν την ώρα μας. Σ΄αυτό βοηθάει η Μιτσούκο που αποδεικνύεται κανονικός κινούμενος χάρτης, πλευρίζουμε τον Τοξότη, ελέγχω τις παρκαρισμένες μηχανές –τίποτα το σπουδαίο. Είναι ακόμα νωρίς το απόγευμα, θα τους βρούμε στο σπίτι τους.

Αφήνουμε τις μηχανές στην τυφλή πλευρά της πολυκατοικίας, ήσυχοι και διακριτικοί σαν τα νούφαρα της λίμνης.
«Τι λέει παρακάτω το σχέδιο;» ρωτάει ο Τάκης.
«Χτυπάμε το κουδούνι και μπουκάρουμε», μουρμουρίζω.
«Γαμώ τα σχέδια!» κάνει η Μιτσούκο.
«Ναι -μου έφαγε γύρω στους δυο μήνες να το διαμορφώσω…» παραδέχομαι με συστολή.
«Κλειδιά, για παν ενδεχόμενο», λέει ο Τάκης.
Οι τρεις μας βγάζουμε τα κλειδιά από τις τσέπες, τα κρατάμε σφιχτά στο αριστερό μας χέρι με τις άκρες να προεξέχουν έξω από τα δάχτυλά μας. Αριστερό χέρι στην τσέπη να μη δίνουμε στόχο και ξεκινάμε.
Στο άνοιγμα της πόρτας ο Μανώλης χαμογελάει. Ανταποδίδω αμίλητος.
«Αργύρη –τάξε μου!» φωνάζει κάνοντάς μας χώρο να περάσουμε.
Περνάμε όσο κοιτάζω τριγύρω –δεν υπάρχουν παιδιά κατασκηνωμένα.
«Κι έλεγα, θα ‘ρθει; Δε θα’ρθει;» κάνει ο Αργύρης μπαίνοντας από την πλευρά της κουζίνας.
«Να που τελικά ήρθα», διαπιστώνω. «Αλλά, ωχ, συγνώμη φίλε! Έφερα μαζί μου την Άλεξ και κάρφωσα το σπίτι σου! Χίλια συγνώμη –πως την έκανα εγώ αυτή τη μαλακία;» χτυπάω το κεφάλι μου.
Ο Αργύρης ξεκαρδίζεται.
«Φάτον ρε Μανώλη! Δεν είναι καταπληκτικός τύπος;» λέει.
«Ακόμα και οι καταπληκτικοί τύποι σαν εμένα εκτιμούν ιδιαίτερα μια κούπα καφέ», του εξηγώ.
«Αράξτε ρε!» ανοίγει τις χερούκλες του και δείχνει τους καναπέδες.
Αράζουμε αμίλητοι. Μπαίνει η Σόνια, μετράει κεφάλια, παίρνει παραγγελίες για καφέδες.
«Έχουμε κάποια πράγματα να κουβεντιάσουμε οι δυο μας», λέει ο Αργύρης.
Κουνάω το κεφάλι –οι υπόλοιποι παραμένουν τσιτωμένοι.
«Πάμε στο γραφείο μου», προτείνει καθώς σηκώνεται. Τον ακολουθώ, τσιμπάμε δυο αχνιστές κούπες από την κουζίνα πριν χωθούμε στην κρεβατοκάμαρα. Αράζουμε δίπλα-δίπλα, σαν ξαδερφούλες.
«Με έπαιξες άσχημα», του λέω.
«Πουτάνα ζωή, καργιόλα κενωνία –δεν τα ξέρεις;» σχολιάζει.
«Όχι δεν τα ξέρω! Την είχα δει μπέσα μαζί σου, περίμενα λοιπόν να ξηγηθείς κι εσύ στα ίσα».
«Ήταν σοβαρό το θέμα, δεν είχα περιθώρια να ρισκάρω».
«Έτσι πάει λοιπόν; Η δική σου μπέσα είναι θέμα ρίσκου;»
Ανάβει τσιγάρο, σκύβει το κεφάλι –αρχίδια στυλάκι, δε μασάω ότι είναι μετανιωμένος.
«Τέλος πάντων», λέω. «Ξέρεις πως είναι η κατάσταση με την Άλεξ…»
Με κοιτάζει.
«Τι πάει να πει αυτό τώρα;»
«Πάει να πει ότι μου χρωστάς και ήρθα να εισπράξω».
Γελάει.
«Γι΄αυτό έφερες και τους μαλάκες εκεί έξω; Τσαμπουκάς να πούμε;»
«Ότι γουστάρεις, να πούμε».
Το σκέφτεται λίγο.
«Την άλλη που κουβάλησες μαζί σου την ξέρω».
«Μπράβο είσαι σοφός άνθρωπος», ψευτοθαυμάζω.
«Είναι φρικαρισμένη, δεν έπρεπε να μας τη φέρεις».
«Είναι φρικαρισμένη και γι΄αυτό ακριβώς την έφερα», τον πληροφορώ.
«Μυρίζομαι εκβιασμό» κάνει αλληθωρίζοντας.
«Φταίει που μου το τελείωσε το αποσμητικό», λέω.
Σηκώνεται τότε κι αρχίζει να φέρνει βόλτες.
«Δε σε πιάνω ρε μπαγάσα», μουρμουρίζει. «Δηλαδή, εμείς εντάξει, είμαστε χαμένοι για χαμένοι –ζούμε μέχρι να πεθάνουμε, και δόξα το θεό να λέμε. Όμως εσύ έχεις δέκα δράμια μυαλό, για λίγο το΄χασες για τη γκόμενα, αλλά τώρα βρήκες τη γκόμενα –που βόσκει το μυαλό σου; Τι θες και τραβιέσαι εδώ κάτω; Πάρε τη δικιά σου και κόψτε λάσπη, τι μαλακία είναι αυτή να βάζετε τα κεφάλια σας στον ντορβά από μόνοι σας;» ξανακάθεται πριν συνεχίσει. «Σου έχω πρόταση –για να δεις τι φίλος είμαι. Σου δανείζω τη Βε Μαξ, θα σου κόψω κι ένα χαρτζιλίκι ξεγυρισμένο, φόρτωσε τη γκομενίτσα σου και πηγαίνετε όπου θέλετε. Μήνας του μέλιτος και τα έξοδα πληρωμένα. Πως το βλέπεις;»
Είναι η σειρά μου να σηκωθώ.
«Θα σου πω πως το βλέπω», λέω. «Ήρθαμε εδώ πέρα για να γίνει η Άλεξ κι έτσι θα πάει η φάση. Όταν μας φτιάξεις μπορούμε να κουβεντιάσουμε περί Βε Μαξ και άλλων ρομαντικών καταστάσεων –έτσι το βλέπω».
«Μη γίνεσαι μαλάκας –ξεκόλλα την να γλιτώσετε κι οι δυο σας».
Σφίγγω τα κλειδιά στην τσέπη μου.
«Δεν ξεκολλάω κανέναν και σε κανενός τη ζωή δεν πρόκειται να γίνω νταβατζής Αργύρη. Με δούλεψες άσχημα, μου χρωστάς και εγώ κανονίζω την εισπρακτική –με πιάνεις;»
«Λάθος δρόμος τραβάτε», μονολογεί.
«Στον πούτσο μας ρε. Λάθος-σωστός, δικός μας είναι ο δρόμος. Άκου τώρα κουβέντες από πρεζέμπορο, ‘σώσε το κοριτσάκι’! Τι είναι όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω! Μάγκα μου, εγώ θέλω την Άλεξ όπως είναι –δεν είμαι επιδιορθωτής ανθρώπων. Τελεία εδώ και πέσε το πράμα μην το γυρίσουμε σε τσάμικο».
Γελάει τώρα.
«Έχε χάρη που σε γουστάρω, αλλιώς…»
Του γυρίζω την πλάτη, βγαίνω έξω να συναντήσω τους υπόλοιπους που χαλβαδιάζουν με τη Σόνια. Ο Μανώλης κάνει κάτι ινδιάνικες πίπες της ειρήνης και όλοι περνάνε πρίμα εκεί πέρα, εκτός φυσικά από τη Μιτσούκο που μανουριάζει βουβά. Την τραβάω κοντά στην πόρτα.
«Τι σκοπεύεις να κάνεις;» ρωτάω.
«Είμαι μαζί σας –θα περιμένω», λέει.
«Αν γουστάρεις να τους γαμήσουμε επιτόπου…»
Χαμογελάει.
«Τι να γαμήσετε ρε πιτσιρίκια; Αυτοί είναι αστακοί, θα σας κάνουν μια χαψιά!»
«Καλά μην το δένεις κιόλας! Έχουμε μπόλικα αγκάθια επειδή από το πρωί την είδαμε σκαντζόχοιροι, δεν το πήρες ακόμα χαμπάρι;»
Μου γυρίζει την πλάτη.
«Άντε να περιποιηθείς τη μπέμπα σου», μουρμουρίζει.
Την τραβάω απότομα, τη φέρνω φάτσα με μένα.
«Μέτρα τα λόγια σου όταν μιλάς για την Άλεξ!» προειδοποιώ.
«Ρε σάλτα και γαμήσου!» μου ξεφεύγει γελώντας.
Ο Αργύρης κάνει νόημα από την άκρη του διαδρόμου. Η Άλεξ το πιάνει, πετάγεται αλλά ξανακάθεται ντροπιασμένη από την ανυπομονησία της. Πλησιάζω τον Τάκη.
«Εδώ πέρα έχουμε κάποια κατάσταση», ψιθυρίζω.
«Παλιοκατάσταση», λέει με τη σειρά του.
«Πρόσεξε τις κερκίδες όσο θα παίζουμε μπάλα στα ενδότερα».
«Κάνε δουλειά σου –εγώ την έχω ακούσει κανονικά μ΄αυτή τη Σόνια. Λες να με παίρνει για προώθηση;»
Του ρίχνω μια σφαλιάρα.
«Μην κάνεις μαλακίες με τη γκόμενα του αφεντικού ρε!» σφυρίζω.
«Θάνατος στ΄αφεντικά –δεξιά κι αριστερά», μουγκρίζει.
«Σύνελθε!» συμβουλεύω και μετά πιάνω την Άλεξ από το χέρι.
«Ομορφούλα, πάμε για πίπες τρελές», γελάω.
«Μόνη μου!» διαμαρτύρεται.
«Ξέχνα το», κάνω. «Μαζί μέχρι και στην αποχέτευση».

Ο Αργύρης έχει ήδη ετοιμάσει το γκάνι –τσιτώνω άσχημα. Δεν έχω καμιά διάθεση να δω την Άλεξ τουμπανισμένη από Ο Ντι -τι μαλακίες είναι αυτές τώρα;
«Δε θυμάμαι να παραγγείλαμε φουλ περιποίηση», του λέω.
«Το κέρασμα πρέπει να είναι φουλ, αλλιώς δεν είναι κέρασμα», γελάει.
«Κατά πρώτον δεν είναι κέρασμα –χρωστούμενα είναι. Κατά δεύτερον, αν δω τίποτα περίεργες αντιδράσεις από την Άλεξ θα σας κάψω ζωντανούς όλους εδώ μέσα».
Με χτυπάει στην πλάτη κι ανατριχιάζω σα να με περπάτησε αράχνη.
«Κούλαρε και καλό ταξίδι», εύχεται κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
Κοιταζόμαστε αμίλητοι.
«Μην τη σουτάρεις ολόκληρη», της λέω.
«Εντάξει μην ανησυχείς», μουρμουρίζει όσο κάθεται ανακούρκουδα δίπλα στο κρεβάτι σηκώνοντας το μανίκι της.
Κάθομαι δίπλα της σε στυλ «ο αμήχανος Ντάστιν», προσπαθώ να μην κοιτάζω όσο φουσκώνει τη φλέβα της –επειδή κάτι με απασχολεί. Έχω ξεμείνει από χάπια και πονάω του θανατά. Από την ώρα που πήραμε τη Μιτσούκο κυλιέμαι στα καρφιά σαν το φακίρη. Κι εδώ πέρα θα περισσέψει μισό γκρέιν στο χαλαρό, ψήνομαι να το ρουφήξω με δόξα και τιμή. Γι΄αυτό κοιτάζω την Άλεξ λιγούρικα όσο δένει το μπράτσο της με τη ζώνη, την περιμένω να κεντράρει φλέβα, βλέπω το απότομο τίναγμα στην άκρη των χειλιών της όσο η σύριγγα αδειάζει. Είναι ήρεμη τώρα. Βγάζει τη βελόνα και πάει να διπλώσει τον αγκώνα της, πετάγομαι και σκουπίζω τις κόκκινες σταγόνες με βαμβάκι.
«Είμαι εντάξει», μου λέει παγωμένα, το γκάνι ξεχασμένο στη δεξιά της παλάμη. Το αρπάζω. Μετράω το βάρος του μισοάδειου πλαστικού, χαζεύω τις μαύρες γραμμές των ενδείξεων και αρχίζω να ψήνομαι ότι σε λίγο θα πάψω να πονάω –όσο το σκέφτομαι ο πόνος αλλάζει πίστα, τώρα το επίπεδο είναι «για προχωρημένους», τρέμω από την επιτάχυνση, φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω.
«Θέλεις;» ρωτάει η Άλεξ και τα μάτια της έχουν γεμίσει ομίχλη.
«Όχι –γάμησέ το. Δε γουστάρω», ακούω τη φωνή μου και ψάχνομαι, από πού στο διάολο ήρθαν αυτές οι κουβέντες; Ξέρω –το σπίτι εδώ πέρα είναι καταρράκτης, στην παραμικρή μαλακία θα μας παρασύρει και μετά θα μας βρουν τσακισμένους στα βράχια. Εκείνη μοιάζει τόσο μπερδεμένη, άψυχη, φύλλο στο ορμητικό ρεύμα. Πρέπει να προσέχω, πρέπει να την προσέχω –ο δικός μου πόνος μπορεί να περιμένει.
Η Άλεξ γέρνει το κεφάλι στα γόνατά μου και μένει έτσι, ανάλαφρη, άσαρκη. Την αγκαλιάζω από τους ώμους, προσεκτικά μη μου σπάσει. Τότε ακουμπάει την παλάμη στο στήθος μου, ανεβαίνει κομπιαστά μέχρι το λαιμό μου, πιάνει το μαύρο κορδόνι και τραβάει έξω το δαχτυλίδι της που κρέμεται από κάτω.
«Μη νομίζεις ότι δεν το πρόσεξα… από την πρώτη στιγμή», ψιθυρίζει. «Αλλά δεν ήθελα να πω τίποτα, φοβήθηκα ότι θα σπάσω τα μάγια αν μιλήσω… Ξέρω ότι φτάνει η ώρα που θα μου το δώσεις πίσω, μόνο ας μην είναι τώρα –γίνεται;»
Τη φιλάω στα μαλλιά.
«Όσο σε έψαχνα ήθελα να στο δώσω. Όταν με βρήκες αποφάσισα ότι, αν το θες, θα το πάρεις από μόνη σου. Έτσι πάει», την καθησυχάζω.
Κι εκείνη γίνεται μικρή, στρογγυλή, παγωμένη.
«Μη σπαταληθείς μαζί μου», λέει από κάποιον μακρινό πύργο, με το ζόρι ξεχωρίζω το πρόσωπό της πίσω από ένα σφαλισμένο παράθυρο.
«Άκου όμορφη», μιλάω αργά για να καλύψω την απόσταση. «Ήταν λοιπόν αυτή η ταινιάρα, ο μεγάλος Μίκυ έπαιζε τον εκτελεστή του ΙΡΑ, ερωτεύτηκε την τυφλή κόρη ενός παπά που τον είχε δει να σκοτώνει. Ο παπάς, όχι η τυφλή –με παρακολουθείς; Σε κάποια φάση αναρωτιέται ο παπάς, Μπομπ Χόσκινς αν θυμάσαι, σχετικά με το πόσο ειλικρινής είναι ο Μίκυ όταν λέει ότι ξεμπέρδεψε με τους σκοτωμούς. Είναι ο Μίκυ στον άμβωνα λοιπόν και απαντάει ‘Δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να σκοτώνεις ή να πεθαίνεις –ακόμα περισσότερο δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζεις, νομίζω’. Κατάλαβες;»
Η Άλεξ αγναντεύει σκεπτική τον αέρα στην άλλη πλευρά του δωματίου.
«Αυτό που λες είναι τρομακτικό», μουρμουρίζει.
Γελάω.
«Καλά θυμάσαι», λέω μετά.

Το πρόσωπό της παίρνει να κυματίζει, λες και το δέρμα της είναι ημιδιαφανής ζελατίνα στρωμένη στη θάλασσα, τα μάτια της χάνουν την ομορφιά τους, βουβαίνονται μονόχρωμα. Ξέρω ότι σιγά-σιγά θ΄αρχίσει να συνέρχεται, ξέρω όμως ότι θα της πάρει πολλές ώρες για να ξαναγίνει ανθρώπινη. Τραβάει τα χέρια της μέσα από τα δικά μου, ανασαίνει σα μετρονόμος κι εγώ έχω μια δαιμονική επιθυμία να τη σκοτώσω –να σφίξω τα δάχτυλά μου στο λαιμό της για να την ξαναφέρω πίσω. Έστω στιγμιαία. Η Άλεξ ξαπλώνει πάνω μου και αποκοιμιέται. Κλείνω κι εγώ τα μάτια –μάταιος κόπος. Ακούω τους άλλους έξω να γελάνε, κάποια επαναλαμβανόμενα χοντροκομμένα αστεία μαστουρωμένων, ελπίζω να μην έκανε τη μαλακία να χουφτώσει τον κώλο της Σόνιας ο Τάκης γιατί θα μας κόψουν φέτες εδώ πέρα. Σπρώχνω την Άλεξ μαλακά στο πλάι, την αφήνω με το κεφάλι στο στρώμα του κρεβατιού και σηκώνομαι αργά. Ξεμουδιάζω στο σιωπηλό δωμάτιο, ανοίγω μια χαραμάδα την πόρτα, κοιτάζω πέρα στο διάδρομο. Δεν διακρίνω τι γίνεται στο σαλόνι, ακούω όμως ποτήρια να χτυπάνε και σκόρπιες λέξεις, «μανέτες», «δυναμομέτρηση», «πλαϊνά καπάκια», «τεφλόν», «πολυουρεθάνη» καθώς και τη λέξη-φετίχ «ανθρακόνημα». Ξανακλείνω την πόρτα, σκύβω πάνω στην Άλεξ, υπολογίζω τις ανάσες της –όλα εντάξει.
«Θα σε κρατήσω όπου κι αν πας, θα πέσω πρώτος για να μη λερωθείς και θα σηκωθώ πριν το πάρεις είδηση για να ξαναπέσω κάτω από σένα. Για να μη λερωθείς», της ψιθυρίζω.
Ανοίγει τα μάτια -ακόμα μια φορά που με πιάνει με τα παντελόνια κατεβασμένα.
«Θα φτιάξω τη ζωή μου να σου ταιριάζει», λέει.
«Δηλαδή θα μου γνωρίσεις επιτέλους τις φιλενάδες σου;» γελάω ηλίθια.
Χαμογελάει αχνά.
«Είσαι πολύ ντροπαλός», μουρμουρίζει.
«Αν είναι να πηδήξω, μέχρι και κοκκινοσκουφίτσα γίνομαι», απαντάω.
Στηρίζεται στο κρεβάτι, σηκώνεται αργά.
«Πάμε να φύγουμε χαζέ!» λέει.

Μπουκάρουμε στο σαλόνι, κεφάλια στρίβουν, μερικά γέλια πνιχτά. Η Άλεξ στηρίζεται στο μπράτσο μου κι εγώ ψάχνω κάπου να καθίσουμε, η Σόνια μας κάνει χώρο ευγενικά, αλλά κάτι δεν μου αρέσει καθόλου εδώ πέρα. Ψάχνω τριγύρω –η Σόνια σε απόσταση ασφαλείας από τον Τάκη, δεν είναι αυτό. Λείπει ο Αργύρης και η Μιτσούκο –ανάβω σα βεγγαλικό επιτόπου. Καθόμαστε πάντως.
«Που είναι ο Αργύρης;» ρωτάω τη Σόνια.
«Στο πίσω δωμάτιο με την….» λέει αδιάφορα.
«Γαμώ το μουνί που τον πέταγε!» φτύνω ασυγκράτητος.
Η Σόνια ταράζεται. Η Άλεξ παίρνει αμέσως γραμμή, στραβώνει το στόμα σ΄ένα αποτυχημένα αντικαρφωτικό χαμόγελο –μαλακίες, δε σώζεται η κατάσταση.
«Πάω μέσα», λέω.
Η Άλεξ ακουμπάει χαλαρά το κεφάλι στον καναπέ.
«Μαζί μου», τη σκουντάω απότομα.
«Μα…» ψελλίζει.
«Έλα τέλειωνε!» νευριάζω.
Καλύπτουμε βιαστικά την απόσταση, κλωτσάω την κλειστή πόρτα, ο Αργύρης μισοσκυμμένος στηρίζει το κεφάλι της Μιτσούκο όσο εκείνη παραπαίει. Δίπλα τους μια λιμνούλα εμετού –το στόμα της μισάνοιχτο ακόμα.
«Τι έκανες ρε πούστη;» φορτώνω.
Με βλέπει, χαμογελάει.
«Άραξε φιλαράκο –η γκόμενα μού το ζήτησε».
«Και λοιπόν;» γίνομαι έξαλλος. «Τι πάει να πει αυτό;»
Τον αρπάζω και τον πετάω απέναντι, παίρνει μαζί του ένα λαμπατέρ της συμφοράς και γίνεται χοντρός σαματάς. Ακούω κόσμο να πετάγεται από το σαλόνι, τώρα είμαστε θέαμα!
«Άλεξ, δες πως είναι και μάζεψέ την να φύγουμε από δω μέσα», μουγκρίζω.
«Το καλό που σου θέλω», σφυρίζει ο Αργύρης όσο ξαναστήνεται στα πόδια του. «Πάρτους όλους και φύγετε επειδή όσο περνάει η ώρα τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητές σας να βγείτε ατσαλάκωτοι».
Πίσω μου ο Μανώλης, σκέτο σκυλί, έχει δρασκελίσει στο άνοιγμα της πόρτας, οι δικοί μου δυο βήματα πιο αργοί.
«Θες να γαμηθούμε ρε; Θέλεις;» μουντάρω στον Αργύρη. «Στη διάθεσή σου!»
Ακούω τον Τάκη να φωνάζει «μαχαίρι!» και πλαγιάζω, ο Μανώλης έχει πιάσει τοίχο και μπεγλερίζει την πεταλούδα. Χαμογελάει πούστικα.
«Μάζεψέ το, δεν αξίζει τον κόπο», λέει χαλαρά ο Αργύρης.
Ο Μανώλης κάνει τον κουφό. Οπότε τον γράφω κανονικά –ελπίζω στον Τάκη και τον Πέτρο, κρατάω ακόμα τον Αργύρη.
«Κάνε φύλλα», λέω.
«Πάσο και τα ρέστα δικά σου», χαμογελάει. «Για την ώρα».
Η Άλεξ αγωνίζεται με τη Μιτσούκο, ο Πέτρος ξεκολλάει από την πόρτα και τρέχει να τη βοηθήσει. Αποχωρούμε με την όπισθεν, σκέτοι φασουλήδες.

Στο δρόμο ο αέρας συνεφέρει τη Μιτσούκο, κοιτάζει όμως ακόμα στα χαμένα.
«Σπίτι σου;» τη ρωτάω.
Σηκώνει τους ώμους.
«Πάω για ταξί», λέω.
«Άστο πάνω μου», κάνει ο Τάκης και εξαφανίζεται επιτόπου.
Έτσι βρίσκω χρόνο να αγκαλιάσω την Άλεξ.
«Καταλαβαίνεις;» ρωτάω.
«Αμφιβάλλεις;» χαμογελάει.
«Άρα την παίρνεις πάνω σου», καταλήγω.
Ο Τάκης εμφανίζεται με έναν σαράβαλο ταρίφα –φορτώνουμε τις κοπέλες και ανεβαίνουμε στις μηχανές. Πιάνω τον Τάκη στα δέκα μέτρα.
«Γιατί το άφησες να γίνει ρε μαλάκα;» ρωτάω.
«Τι να έκανα; Ασυγκράτητη», μουρμουρίζει μέσα στη συννεφιά του.
Γκαζώνω πίσω από το ταξί. Είμαστε ξέφτιλοι και οι δικοί μας άνθρωποι πληρώνουν το κόστος –κάποτε θα καούμε στην κόλαση για τις μαλακίες μας και το κάποτε είναι τώρα.

Στο σαλόνι της Μιτσούκο κοιταζόμαστε απρόθυμοι. Εκείνη έχει από ώρα ξαπλώσει μέσα, στην κρεβατοκάμαρα, η Άλεξ δίπλα της με ένα ανέγγιχτο ποτήρι τσάι. Όλα καλά πήγαν –χειρότερα δε γίνεται.
«Τι κάνουμε παρακάτω;» ρωτάει ο Πέτρος.
«Τίποτα δεν κάνουμε. Τα ξεχνάμε όλα κι αφήνουμε την κατάσταση στα χάλια της», λέω.
«Πάντως, εντάξει, μαλακία μας…» μουρμουρίζει ο Τάκης και ξέρω καλά τι εννοεί.
«Η πρώτη, ή η τελευταία;» χαμογελάω.
«Ξεχαστήκαμε –με τα τσιγάρα, με την κουβέντα… Είχε χαβαλέ και το μυαλό μας έφτανε μέχρι εσάς στο άλλο δωμάτιο. Δεν υπολογίσαμε…»
«Χέστο τώρα ρε!» κουνάω τα χέρια.
«Να φύγουμε;» ρωτάει ο Πέτρος.
«Που να πάτε; Αράξτε να δούμε τι παίζει παρακάτω».
Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν στο δωμάτιο – η Άλεξ λίγο φευγάτη και η Μιτσούκο σχεδόν κανονική. Ψύχραιμα.
«Έκανα ένα μπανάκι και ήρθα στα ίσα μου», πασχίζει να χαμογελάσει η Μιτσούκο.
Δε λέμε τίποτα.
«Πεινάει κανείς;» ρωτάει πάλι εκείνη.
Ο Τάκης με τον Πέτρο κουνάνε κεφάλια –ευγνωμοσύνη –το μαύρο ανοίγει την όρεξη «από αρχαιοτάτων».
«Θα φτιάξω μακαρονάδα», δηλώνει η Μιτσούκο.
«Έρχομαι να σε βοηθήσω», λέει η Άλεξ.
«Μισό λεπτό», πετάγομαι.
Γυρνάνε όλοι σε μένα.
«Αυτό θα τελειώσει εδώ», ανακοινώνω.
Δείχνουν να μην καταλαβαίνουν.
«Αν μάθω ότι ξαναπήρες πρέζα θα σε σκίσω», λέω στη Μιτσούκο.
Γελάει άσχημα.
«Τι μας λες! Με ποιο δικαίωμα; Ο καθένας μας κάνει ότι γουστάρει και λογαριασμό δε δίνει», φτύνει τις λέξεις τόσο απότομα, που ορκίζομαι ότι τις βλέπω να κουτουλάνε στα έπιπλα.
«Σωστή –ο καθένας κάνει ότι γουστάρει», παραδέχομαι. «Κι αν είχες ψαχτεί από μόνη σου, στ΄αρχίδια μου. Πρεζόνι, πουτάνα, ακροβάτισσα σε τσίρκο –δικαίωμά σου. Αλλά τώρα εμείς σε χώσαμε κι αυτό είναι διαφορετικό».
«Δηλαδή εγώ ας πούμε η αθώα παιδούλα που παραπλανήθηκα –έτσι το βλέπεις;»
«Όπως θέλω το βλέπω κι αυτό που βλέπω είναι ότι αν σε ξαναπετύχω μαστουρωμένη θα σε σκοτώσω».
«Τι σόι νταβατζιλίκι είναι τώρα αυτό; Δεν καταλαβαίνω».
«Το δικό μου νταβατζιλίκι και δεν το συζητάω!»
Ο Πέτρος κάτι ξεκινάει να πει, αλλά το μετανιώνει. Κρατάει τα χαρτιά του για αργότερα μπας και σώσει την παρτίδα.
«Θα το συζητήσεις κωλόπαιδο –δεν μπορείς να πετάς μια μαλακία κι εμείς να χορεύουμε!» φορτώνει η Μιτσούκο.
Κοιτάζω την Άλεξ που αποφεύγει να με δει.
«Λέω απλά ότι δεν έχω καμιά όρεξη να κρεμάσω τη δική σου ζωή στον δικό μου λαιμό. Αν θέλεις να γαμηθείς, βρες τον τρόπο να το κάνεις από μόνη σου –αυτό λέω», μουρμουρίζω ξέροντας ότι θα μετανιώσω για όσα μόλις ξεστόμισα.
«Παπαριές λες –άντε παράτα μας!»
Σηκώνομαι, στήνομαι απέναντί της –δεν έχω χτυπήσει ποτέ στη ζωή μου κάποιον πιο αδύναμο από μένα και ούτε τώρα μπορώ να το κάνω. Γιατί όταν χτυπάς τον αδύναμο χτυπάς σε τροχισμένες λεπίδες –αυτός πονάει κι εσύ μένεις για πάντα σημαδεμένος.
«Εντάξει Μιτσούκο», ψιθυρίζω. «Εγώ μίλησα -σκέψου το καλά. Μη με αναγκάσεις…»
Σηκώνεται κόντρα σε μένα.
«Μη σε αναγκάσω τι ρε μαλάκα; Τι θα μου κάνεις; Θα με σκοτώσεις; Χάρη θα μου κάνεις ηλίθιε!»
Της γυρίζω την πλάτη.
«Καλά, τραγούδα», λέω.
Φοράω το μπουφάν μου, δεν κοιτάζω ούτε τώρα την Άλεξ, έχω ποντάρει τα ρέστα μου ότι θα ακολουθήσει κι αν χάσω, χάθηκα. Φτάνω στην πόρτα.
«Εμείς θα μείνουμε λίγο ακόμα», λέει ο Πέτρος.
«Καλά θα κάνετε», συμφωνώ.
Η Άλεξ πιάνει το μπράτσο μου. Βγαίνουμε μαζί αλλά δεν ξέρω ακόμα αν την πήρα την παρτίδα. Επειδή μπροστά μας αρχίζει η σκάλα του καυγά.
«Να σου πω μισό λεπτό», λέει η Άλεξ και με στήνει κανονικά στον τοίχο.
Ακουμπάω, περιμένω.
«Είπες κάτι προηγουμένως… Είπες ότι δε θέλεις να πάρεις την ευθύνη για τη ζωή των άλλων, είπες ότι δε θα σε πείραζε αν η Μιτσούκο είχε ψαχτεί από μόνη της…»
«Εντάξει, μη συνεχίζεις. Ξέρω τι είπα», την κόβω.
«Ωραία. Πες μου τώρα και τα υπόλοιπα. Εσύ δεν θέλεις να κουβαλάς τις ενοχές ότι έμπλεξες τη Μιτσούκο –εγώ όμως;»
«Τι εσύ;»
«Μην κάνεις το βλάκα».
«Δεν τον κάνω. Είμαι».
Στρώνει τα μαλλιά της νευρικά στο πλάι.
«Γιατί εγώ πρέπει να ζω με τις ενοχές ότι έμπλεξα εσένα –μου εξηγείς;»
Σκύβω το κεφάλι –το ήξερα ότι θα έρθει πάλι αυτό και δεν έχω πλέον τίποτα να ρίξω στο τραπέζι. Κάποιες δικαιολογίες, λιμαδούρα σκέτη –αλλά δεν έχω φύλλο και το παιχνίδι είναι φόρα παρτίδα, δε με παίρνει να μπλοφάρω.
«Επειδή δε γίνεται αλλιώς ρε Άλεξ. Όταν σε πρωτοείδα αποφάσισα ότι ή μαζί σου ή τίποτα».
«Μαγκιά σου. Αλλά αυτό δεν μου λέει τίποτα –ξέρεις. Επειδή πρέπει να διαλέξω και κάθε επιλογή είναι και μια παραίτηση…»
Την πιάνω από τους ώμους.
«Δε σου ζήτησα να διαλέξεις, σου ζήτησα μόνο να με αφήσεις πλάι σου».
«Και να πληρώνεις εσύ τις δικές μου μαλακίες; Έτσι πάει;»
Σωπαίνουμε –έτσι πάει.
«Δεν το θέλω άλλο αυτό», λέει στο τέλος.
Τη βλέπω ήδη να απομακρύνεται, την κρατάω όμως μου έχει ήδη γυρισμένη την πλάτη κι ο δρόμος παραπέρα, σκέτη ομίχλη –θα τη χάσω.
«Κοίτα… Έχεις δίκιο και έτσι είναι τα πράγματα. Η ζωές μας μοιάζουν με μακροβούτια σε τσιμεντένιες πισίνες χωρίς νερό. Αλλά δε γίνεται διαφορετικά γιατί …Άλεξ δεν έχω καμιά διάθεση να σε ξαναχάσω, δεν έχω καμιά διάθεση να σε ψάχνω πάλι απ΄την αρχή. Αρκετά. Είμαστε μαζί και θα μείνουμε μέχρι να παγώσουν τα σύννεφα, μέχρι να εξατμιστεί το χώμα –δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Φύγε και θα σε κυνηγήσω –στο τέλος κανένας μας δεν θα γλιτώσει».
Κρεμάω τα χέρια κοιτάζω στο τέρμα της σκάλας. Φοβάμαι να δω αν είναι ακόμα μαζί μου ή έφυγε.
«Τίποτα δεν θα μείνει από μας όταν τελειώσει όλο αυτό», ψιθυρίζει.
«Τίποτα δεν αξίζει χωρίς εμάς», λέω.
«Στο τέλος θα μισούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς…»
«Από την αρχή τους μισούσαμε –πες μου τίποτα καινούργιο».
«Άσε μου τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να φύγω πριν με σιχαθείς», παρακαλεί για μια ακόμα φορά.
«Από τότε που σε γνώρισα τσακώθηκα αμετάκλητα με την αξιοπρέπεια –πες μου τίποτα πιο δραστικό».
«Θα κουραστείς να με νταντεύεις, θα αηδιάζεις που με έχεις δίπλα σου».
«Εντάξει, τώρα βγαίνει νόημα. Αν γίνει έτσι θα σε παρατήσω».
«Ναι αλλά τότε θα σε έχω ανάγκη!»
Βάζω τα χέρια στις τσέπες, την κοιτάζω.
«Μέγκλα! Θα σε παρατήσω όταν με χρειάζεσαι κι έτσι θα ξεπεράσεις και τις τύψεις σου που με έμπλεξες! Πάτσι σα να λέμε!»
Χαμογελάει.
«Πάτσι ε;» κάνει σκεπτική.
«Σημειώσατε Χι!» λέω.
«Έτσι λες να γίνει;» αναρωτιέται.
«Έτσι ακριβώς», λέω ψέματα.
«Και δε θα σε νοιάζει για μένα;»
«Αφού θα σε σιχαθώ –μόνη σου το είπες!»
«Καλά λοιπόν, ας γίνει έτσι».
«Πως δηλαδή;»
«Δεν ξέρω!» μπήγει τα γέλια.
«Άρα βαδίζουμε στα σίγουρα!» συμπεραίνω.
«Τι ώρα είναι;» πετάγεται.
Έχουμε βγει στο δρόμο ήδη –νιώθω ήσυχος κάθε φορά που κοιτάζω στο πλάι μου.
«Νωρίς, ξέρω ΄γω; 8, 9;» κάνω μπερδεμένος.
«Μια χαρά προλαβαίνουμε! Έχεις βενζίνη;»
«Γιατί; Εκδρομή θα πάμε;»
«Κάπως έτσι –άντε ξεκίνα!»
Ανεβαίνουμε στη μηχανή, το βράδυ είναι διάφανο και γλυκερό σαν κοκτέιλ Μάνγκο Μαργαρίτα –μπήκε στα γεμάτα η Άνοιξη.
«Μήπως να μου έδινες κάποια πληροφορία για το πού πάμε;» ρωτάω ψαρεύοντας με το τιμόνι.
«Βουλιαγμένη –να σε γνωρίσω στους γονείς μου».
Φρενάρω.
«Τι έκανε λέει;» ιδρώνω κανονικά τώρα.
«Έλα ξεκίνα! Έχουμε δρόμο μπροστά μας!»
«Κάτσε ρε Άλεξ. Πότε αποφασίσαμε να κάνουμε βίζιτα στους γέρους σου;»
Περνάει το χέρι της στο στήθος μου και πάω στοίχημα ότι έχει ξεκαρδιστεί.
«Δεν είπες ότι θέλεις να είμαστε μαζί ότι κι αν γίνει;» ρωτάει.
«Ναι, αλλά …»
«Αλλά δεν σκέφτηκες που πας να μπλέξεις και τώρα είναι αργά να την κοπανήσεις! Στρίψε δεξιά από δω για να πιάσουμε την κάθοδο της παραλιακής».
Κάνω όπως ακριβώς μου είπε. Δηλαδή πιάνω την κάθοδο μουδιασμένος –όλα θα πάνε καλά, πάει να πει, τη βάψαμε φιλαράκο!

Ο δρόμος είναι άδειος, μόνο εμείς καβάλα στη χάρβαλη μηχανή και τα χειρότερα που έρχονται να μας συναντήσουν. Γκαζώνω στην ευθεία –δεν υπάρχει λόγος να καθυστερούμε.

Posted in: 'Ποτέ ξανά' έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί νωρίτερα,Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων