27. Έξοδος κινδύνου –παράθυρο ή ντουλάπα;

Προηγούμενα:
1ο μέρος: Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα

2ο μέρος: "Ποτέ ξανά" έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί
13. Οι αποφάσεις που μας πήραν
14. Δωμάτιο μονοθέσιο
15. "96 δάκρυα σε 96 μάτια"
16. Ότι πας να κρατήσεις (γλιστράει μακριά)
17. Ναυαγοί σε παγωμένα κρεβάτια
18. Με τον διάβολο κρυμμένο στο τζάκετ
19. Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο
20. "Και δεν θα ξεχάσω ν΄αφήσω τριαντάφυλλα στον τάφο σου"
21. Η μέρα πριν
22. Σελιλόιντ από λιωμένη ζάχαρη
23. "Επιστρέφεται στον παραλήπτη"
24. Επειδή γαμψά νύχια χάιδεψαν τα κεφάλια μας
25. Εισιτήριο από τον άλλο κόσμο
26. "Στον αέρα πήδηξε ο διάβολος"

Περάσανε δυο μέρες, μπορεί και τρεις, που προσπαθούσα να ξεκολλήσω τον Βασιλάκη από τη ντουλάπα. Όχι ότι με ένοιαζε ιδιαίτερα –αν γουστάρει κάποιος να περάσει τη ζωή του ανάμεσα στους ραγισμένους σοβάδες, εμένα μου περισσεύει. Αλλά όσο ασχολιόμουνα με τις φοβίες του Βασιλάκη ξέχναγα τις δικές μου φρίκες. Έτσι πάει.

Τελικά ο Βασιλάκης ξεψάρωσε κάπως, σταμάτησε να πετάγεται στο ταβάνι κάθε φορά που κοπάναγε πόρτα στο κτίριο –δεν ηρέμησε, αλλά έμαθε να το κρύβει σαν όλους τους υπόλοιπους. Καθόμαστε αντικριστά και καπνίζουμε αμίλητοι –ξαφνικά η πόρτα του δωματίου τινάζεται από τους ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες της και κοπανάει στον τοίχο, ο Βασιλάκης τινάζεται κι αυτός και βουρ στη ντουλάπα, εγώ μένω παγωμένος μαλάκας. Εντάξει, δεν κάνουμε και θαύματα –τι μας πέρασες;
«Στον τοίχο κωλόπαιδα, ψηλά τα χέρια, κάτω τα παντελόνια!» φωνάζει σκασμένος στα γέλια ο Άρης.
«Άει γαμήσου, μας κοψωχόλιασες!» μουγκρίζω.
«Καλά σας έκανα», χαίρεται ο Άρης. «Τι γίνεται εδώ μέσα ρε; Πηδιόσαστε να πούμε; Πολύ πριβέ την έχετε δει!»
«Ναι, πηδιόμαστε –θες να πάρεις μάτι;» ρωτάω να μάθω.
Ο Βασιλάκης ξετρυπώνει από τα ντουλαπόφυλλα με κατεβασμένα αυτιά.
«Να και η περιφρούρηση!» κοροϊδεύει ο Άρης.
«Κομμένη με το μικρό ρε!» προειδοποιώ.
«Κομμένη-ραμμένη, έχουμε δουλειά να κάνουμε γι΄αυτό φίλα τη γκόμενά σου σταυρωτά και πάμε», κάνει ο Άρης.
«Δουλειά;» ρωτάω.
«Σου κακοφαίνεται ε;»
«Τι δουλειά;»
«Θέλω να ψάξουμε το κτίριο για εξόδους, αν μας την πέσουν να μπορούμε να φύγουμε».
«Καλά».
«Θα έρθω μαζί σας», λέει ο Βασιλάκης.
«Τι έρωτας θεέ μου!» γελάει ο Άρης.
Τέλος πάντων, κατεβαίνουμε τις σκάλες παρέα.

«Θα γίνει συναυλία συμπαράστασης το βράδυ», λέει ο Άρης.
«Γιατί άργησαν τόσο πολύ; Τι περίμεναν, να μας μπαγλαρώσουν πρώτα;» ρωτάω εγώ.
«Το κίνημα προχωράει αργά αλλά μαζικά σύντροφε», κοροϊδεύει ο Άρης.
Κατεβαίνουμε στο υπόγειο από μια διαλυμένη σιδερόσκαλα. Σκοτάδι, μούχλα, σκουπίδια. Τα ποντίκια μόνο λείπουν, αλλά δεν καίγομαι κιόλας να τα συναντήσω.
«Έχεις φακό;» ρωτάει ο Άρης.
Τον κοιτάζω απορημένος, αλλά δεν το βλέπει καθότι σκοτάδι.
«Άσε, έχω εγώ», λέει.
Κοιτάζουμε τους φαγωμένους τοίχους, τούβλα χορταριασμένα.
«Από δω έχει παράθυρο», ακούω να λέει ο Βασιλάκης.
Τον πλησιάζουμε. Όντως, υπάρχει ένα παραθυράκι, ίσα με 20 πόντους –για να αερίζεται ο χώρος.
«Ούτε γατί δε χωράει να περάσει από δω», διαπιστώνει ο Άρης.
«Και λοιπόν; Αφού δεν υπάρχουν γάτες ούτε για δείγμα εδώ πέρα. Τις έφαγαν τα ποντίκια», λέω.
«Αν το σκάβαμε προς τα πάνω;» αναρωτιέται ο Βασιλάκης.
Ο Άρης χώνει την κεφάλα του ανάμεσα στα σπασμένα τζάμια, ψάχνει, κοιτάζει.
«Σε ακάλυπτο οδηγεί από πίσω», λέει στο τέλος. «Πρέπει να δούμε πρώτα αν πηδιέται εύκολα ο τοίχος και τι υπάρχει παραπέρα».
Μετά φεύγει φουριόζος, τον ακολουθούμε σαν κουτάβια.

Στην είσοδο κάτι παιδιά πλακώνονται.
«Ρε μπινέ, αφού εσύ μπήκες τελευταίος στο δωμάτιό μου!»
«Και τι έγινε; Πάει να πει ότι εγώ σου τα ‘κλεψα;»
«Μάγος είσαι!»
«Μίλα καλά ρε!»
Ο Άρης τους σβερκώνει σαν κουτάβια.
«Σκάστε -τον αντίχριστό σας μέσα! Αν δε μπορείτε να συνεννοηθείτε ανθρώπινα, ξεκουμπιστείτε. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσείς ψωλαρμενίζετε!»
Μετά τους σκάει απότομα στον πλαϊνό τοίχο και περνάει ξεφυσώντας. Τρέχουμε, τον προφταίνουμε.
«Μαλακιστήρια!» ρουθουνίζει άγρια. «Αυτοί θ΄αλλάξουν τον κόσμο;»
«Που ξέρεις; Μπορεί τελικά ν’αλλάξουν τον υπόκοσμο», παρατηρώ.
«Γελάσαμε!» παρατηρεί ο Άρης όσο στρίβει στη γωνία του κτιρίου.

Δεν μας παίρνει πολύ να εντοπίσουμε τον ακάλυπτο –κάποιο οικόπεδο πίσω του, γεμάτο σκουπίδια. Καβαλάμε τον τοίχο προς τα μέσα, δεν είναι δύσκολο.
«Λοιπόν λεβέντες μου –νομίζω ότι βρήκαμε τη μυστική έξοδο!» πανηγυρίζει ο Άρης. «Αρκεί να σκάψουμε για να ανοίξει το παράθυρο του υπογείου».
Κοιταζόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα.
«Τι κοιτάτε ρε χάνοι; Τσακιστείτε να φέρετε σύνεργα!» βουρλίζεται ο Άρης.
«Κι εσύ τι θα κάνεις για να’χουμε καλό ρώτημα;» πετάγομαι.
«Θα σπάω από μέσα που είναι τα δύσκολα μαλάκα μου», λέει.
«Δηλαδή, παίζει να δημιουργήσουμε έξοδο κινδύνου;» αναρωτιέμαι.
«Παίζει να σου κολλήσω καμιά φάπα αν καθυστερήσεις κι άλλο», λέει ο Άρης. «Ξέχασες ρε ποιος σε έσωσε στο Χημείο;»
«Ο Σταθόπουλος που έδωσε την άδεια να μπουκάρουν τα ΜΑΤ. Αλλιώς ακόμα εκεί θα ήμουνα –σκεβρωμένος», μουρμουρίζω.
Και την αρπάζω τελικά τη σφαλιάρα.

Ο ήλιος έχει βαλθεί να καρφώνει ταβανόπροκες στις πλάτες μας, ιδρώνουμε σα γουρούνια και το τσιμέντο δε λέει να σπάσει. Από κάτι μπαλκόνια έχουν ξεμυτίσει οι γείτονες –σε λίγο θα φέρουν τα περιπολικά να μας χτίσουν κανονικά στα θεμέλια σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα.
Κάθομαι ψόφιος στην κούραση, ο Βασιλάκης κάνει το ίδιο –ανάβουμε τσιγάρα.
«Ήθελα να σου πω…» μουρμουρίζει.
«Μη μασάς ρε φίλε. Όλοι χεσμένοι από το φόβο είμαστε», κάνω.
«Δεν είναι αυτό. Δεν φοβάμαι μη με σκοτώσουν, το ξύλο φοβάμαι. Δεν το αντέχω!»
Κουνάω το κεφάλι.
«Και ποιος το αντέχει;»
«Είναι κάτι ακόμα…»
Τον κοιτάζω περιμένοντας.
«Αν μου συμβεί τίποτα, αν με τσιμπήσουν οι μπάτσοι… Οι κολλητοί μου είναι στη Λάρισα, στα ΤΕΙ. Όλη η παρέα, εκεί περάσανε… μόνο εγώ ο μαλάκας… Τέλος πάντων», ανάβει νέο τσιγάρο με την καύτρα του προηγούμενου.
«Ηρέμησε ρε πιτσιρίκο. Τίποτα δεν θα σου συμβεί», λέω.
«Τίποτα δεν θα συμβεί –εντάξει», χαμογελάει. «Απλά ήθελα να πάρεις ένα τηλέφωνο στη Λάρισα, να βρεις τον κολλητό μου και να του πεις τι συνέβη. Με πιάσανε, με σαπίσανε … ξέρω ΄γω… Γίνεται;»
Μου πασάρει ένα χαρτάκι με κάτι γραμμένο, το βάζω στην τσέπη μου χωρίς να το κοιτάξω.
«Γίνεται ρε μάγκα, μην αγχώνεσαι. Θα σε έχω συνέχεια από δίπλα –μαζί θα την κοπανήσουμε αν στραβώσει η κατάσταση», χαμογελάω. Δεν τον πείθω φυσικά.

Συνεχίζουμε το σκάψιμο, ο Άρης από μέσα τρώει τα τσιμέντα σα μπουλντόζα, εμείς απλά ξύνουμε τα σπασμένα τούβλα. Στο τέλος κάτι φτιάχνεται –ένα άνοιγμα της πυρκαγιάς, αν στριμωχτείς βγαίνεις έξω. Σταματάμε.
«Σκάψτε ρε μαλάκες!» τσιρίζει ο Άρης από μέσα.
«Γιατί; Μια χαρά άνοιγμα έγινε!» απορώ.
«Δε χωράω να βγω από αυτό!»
«Ε, τότε να κάνεις δίαιτα. Ποιος σου φταίει;» κοροϊδεύω.
Ο Άρης απαντάει με ένα χτύπημα σκέτη κατολίσθηση κι ο μισός τοίχος καταρρέει μπροστά μας.
«Μουνί καλλιγραφία το έκανες!» παρατηρώ.
«Καθότι ανέκαθεν καλλιγράφος», σχολιάζει ο Άρης και χάνεται στο βάθος του υπογείου.

Έχει πάρει να βραδιάζει τώρα και δεν είμαι στα καλύτερά μου. Πονάει η πλάτη από το σκάψιμο και το κεφάλι από τον ήλιο, την έπεσα να ξεραθώ για λίγο, μπας και ισιώσω –αρχίδια. Ήρθαν από κάτω στο αίθριο οι κανίβαλοι, γκαρίζανε, περνάγανε καλώδια, τρυπάγανε –κυρίως τα μηνίγγια μου. Αντίο ύπνος κι ο Βασιλάκης εξαφανιζόλ. Μάλλον κάτω θα τραβιέται με τους ηχομαστόρους. Γυρίζω πλευρό φουρκισμένος τη στιγμή ακριβώς που αρχίσουν οι δοκιμές. Γαμώ το σπίτι μου μέσα!

Τουλάχιστον η τουαλέτα είναι άδεια –επωφελούμαι για να κάνω ένα κρύο μπάνιο, φεύγουν από πάνω μου κομμάτια η κούραση, η βρώμα, ο φόβος... Μόνο ο γαμημένος πονοκέφαλος μένει. Βγαίνω φτύνοντας σαπούνι και πέφτω σε μια ξανθιά ντεθιάρα που σοβαντίζεται.
«Καλώς την», λέω. «Τι κάνεις εδώ; Περιμένεις να δεις το πουλάκι;»
Γελάει κοιτάζοντάς με από τον καθρέφτη.
«Πουλάκι ε; Πολύ κρίμα –τόσο νέο παλικάρι!»
Γελάω πίσω, σκουπίζομαι κι αρχίζω να ντύνομαι.
«Δε σε έχω ξαναδεί στα πέριξ», της λέω.
«Ούτε κι εγώ, άρα είμαστε πάτσι».
Κουβέντα της φιγούρας μυρίζομαι.
«Δε μένεις εδώ –στην κατάληψη...» διαπιστώνω.
«Γάτα είσαι!» θαυμάζει.
«Άρα;»
«Άρα με έπιασες! Τι θα κάνεις τώρα; Θα με παραδώσεις στην πολιτοφυλακή;» λέει ζωγραφίζοντας μαύρες σκιές κάτω από τα μάτια της.
«Σίγουρα –εδώ μέσα είμαστε φανατικοί ξέρεις! Δε γουστάρουμε παρείσακτους. Εκτός...»
«Εκτός;»
«… αν μου κάτσεις και κάνω τα στραβά μάτια».
«Ποια στραβά μάτια; Για το οτι κυκλοφορώ εδώ μέσα;»
«Όχι, αυτό δε γίνεται να το καλύψω. Απλά, αν μου κάτσεις θα κάνω τα στραβά μάτια μπας και σε δω γκόμενα».
Ξεκαρδίζεται.
«Τσου ρε άντρα!» λέει.
«Αλλά πολύ άντρας!» τεντώνω τις ανύπαρκτες τιράντες μου. «Δεν κρύβεται το γαμημένο!»
Κάνει τότε μια έτσι και βγάζει από την τσάντα της ένα μεταλλικό κουτάκι, παστίλιες Χολμς για το λαιμό. Το ανοίγει προσεκτικά.
«Ψήνεσαι;» ρωτάει.
«Δεν έχω πονόλαιμο», απαντάω.
«Κόψε μωρέ –πόσο χαζός δηλαδή;» αγανακτεί και μπουκώνεται κάτι χάπια.
«Πολύ χαζός σαν όλους τους ωραίους άνδρες», τη διαβεβαιώνω.
«Φάτε μούτρα!» γελάει ξεπλένοντας το στόμα της.
Πιάνω το κουτί στον αέρα καθώς μου το πετάει, ανοίγω, διαλέγω από χρώμα. Δυο κόκκινα, ένα κίτρινο.
«Λένε τίποτα;» ρωτάω.
«Τι να πουν δηλαδή; Μιλάνε, ρε βούρλο, τα χάπια;» ξεκαρδίζεται η ξανθιά.
Σωστή πολύ.

Χάνομαι στον διάδρομο έξω από την τουαλέτα, δεν θέλω να κατέβω ακόμα κάτω, οπότε την ψάχνω πίσω από κλειστές πόρτες. Ανοίγω την πρώτη, ένα ζευγάρι πηδιέται. Ανοίγω τη δεύτερη, κάμποσοι κοιμούνται. Ανοίγω την τρίτη, κάτι παλικάρια καπνίζουν του σκοτωμού. Λέω να καθίσω μαζί τους, λένε οτι δεν υπάρχει πρόβλημα –κάθομαι λοιπόν.

«Αν μας την πέσουν έχω μαζέψει μπιτόνια μπενζίνα δίπλα στην είσοδο».
«Γιατί;»
«Κούγκι κι έτσι».
«Καλά. Εγώ δεν κάθομαι να γίνω φλαμπέ πάντως».
«Ούτε εγώ».
«Θα τους πάρουμε μαζί μας τους πούστηδες».
«Δεν μπορούνε δηλαδή να πάνε μόνοι τους; Κι εμείς να μείνουμε πίσω».
«Λες μαλακίες».
«Κι εσύ το ξεκώλιασες το γάρο».
«Αν μας την πέσουν έχουμε σκάψει μια έξοδο στο υπόγειο», λέω.
Σιωπή.
«Είμαι σε φάση κανονικά λέμε. Θα ορμήσω μέσα στα όλα κι όποιος βρεθεί μπροστά μου θα τον ξεκοιλιάσω».
«Με τι ρε;»
«Με τίποτα, με τα χέρια μου –έχω φορτώσει σου λέω!»
«Πριν τους φτάσεις στα δυο μέτρα θα σε έχουν κατεβάσει σαν τσίχλα».
«Θα μου κλάσουν!»
«Όχι, θα σ΄αφήσουν!»
«Υπάρχει πάντως μια έξοδος στο υπόγειο αν σκουρύνουν τα πράγματα», ξαναλέω.
Κι άλλη σιωπή.
«Αν τους πετάγαμε μολότοφ από τον πάνω όροφο;»
«Και ποιος θα μείνει κάτω;»
«Κανένας –ξέρω ΄γω;»
«Και γιατί να μη μπουν μέσα τότε ρε ηλίθιε; Μαλάκες είναι να κάθονται στο δρόμο να τις τρώνε;»
«Μαλάκες είναι, τι είναι δηλαδή;»
«Δίκιο έχεις ρε!»
«Πάντως, αν κανένας θέλει...»
Ο διπλανός μου ακουμπάει μια χερούκλα στον ώμο μου.
«Σ΄ακούσαμε παλικάρι –δεν είμαστε στόκοι. Υπάρχει μια έξοδος που σκάψατε στην υπόγα, με γεια σας, με χαρά σας! Άσε μας τώρα να γίνουμε και μη μας τη χαλάς –εντάξει;»
Εντάξει –δίκιο έχει. Το βουλώνω λοιπόν και πίνω με την ησυχία μου. Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει –χάνω εντελώς επαφή. Που να είναι εκείνη τώρα; Με ποιον πούστη ντήλερ τραβιέται; Τι κάνει για να βρει τη γραμμή της; Πνίγομαι ακουμπισμένος στον τοίχο. Πετάγομαι λοιπόν να φύγω από εδώ μέσα.

Στη ρίζα της σκάλας συναντάω το Βασιλάκη, φουριόζο και βρώμικο. Κόβει για λίγο βλέποντάς με, κρατάει μια μπαλαντέζα.
«Τι έγινε πιτσιρίκο; Ηλεκτρονικαί εγκαταστάσεις την είδαμε;»
«Βοηθάω για τη συναυλία! Έχουν έρθει φοβεροί! Τρέχω, ξεκινάνε!» αφρίζει μέσα στο λαχάνιασμα και καπάκι εξαφανίζεται.
«Μπράβο σου», λέω στη σκιά του. Ούτε καν δηλαδή.
Μετά προχωράω άσκοπα, βγαίνω στο αίθριο, κάποια κίνηση ακατάστατη. Δεν με κρατάνε τα πόδια μου για πολλά, ευτυχώς η χερούκλα του Άρη με προσγειώνει σε μια γωνιά, απάνεμη.
«Κάπως κουνιοτράμπαλο σε βλέπω», παρατηρεί.
«Επειδή πάντα δύσκολος ο δρόμος της καθόδου», λέω.
«Κατάλαβα –πάλι χάθηκες στην ευθεία!» γελάει.
Τότε αρχίζει το πανηγύρι –κάποιο γκρουπ κουρδίζει στη σκηνή, ο πονοκέφαλος που περδικλώθηκε στα χρωματιστά χάπια με ξαναχτυπάει φιλικά στην πλάτη.
«Αδερφέ μ΄έχει τρελάνει το κεφάλι –μάλλον είναι να μου ‘ρθει περίοδος», ειδοποιώ τον Άρη.
«Το μόνο χειρότερο από γκόμενες με ημικρανία είναι η σκέτη ημικρανία χωρίς τις γκόμενες», σχολιάζει εκείνος. Και βγάζει ένα σιρόπι γλυκερό από την τσέπη του μπουφάν του.
Κατεβάζω μισό μπουκάλι –νιώθω κάπως καλύτερα, ακαριαία. Ίσως και να είναι η ιδέα μου. Στη σκηνή σβήνουν υποτυπώδη φώτα και ακούγεται μπόλικο πλήκτρο. Βαριέμαι να κοιτάξω αλλά ποντάρω ότι εκεί πάνω έχουν δυο σύνθια, το λιγότερο. Μετά κάποια κιθάρα, φάνκυ.
«Τι γίνεται;» ρωτάω τον Άρη.
«Όλα καλά –ωραία μέρα για περίπατο επίσης!» απαντάει.
«Κι εσείς πως από δω;»
«Για να ταΐσουμε τις πάπιες –τι άλλο;»
Μια γυναικεία φωνή τα χώνει μάγκικα σε αγγλικό στίχο, δεν ακούω καλά, πιάνω κάτι δυστυχίες σε καπνισμένους τοίχους, ακέφαλα μωρά, γυναίκες άρρωστες –σηκώνω το κεφάλι. Η φιλενάδα μου, η ξανθιά ντεθιάρα είναι η τραγουδίστρια –πίσω από ένα μικροκαμωμένο σύνθι.
«Ρε, την ξέρω αυτή!» κάνω.
«Εσύ και όλοι οι Αμπελόκηποι», σχολιάζει ο Άρης.
Καθόμαστε λοιπόν αγκαλιασμένοι και απολαμβάνουμε τις μουσικές –όμορφη γκόμενα η ξανθιά, ωραία τα λέει, αν είχανε και κανένα τραγουδάκι γκαραζιέρικο, με κάποιο γρέζι, θα τους γούσταρα περισσότερο. Λείπει κι ο φίλος μου ο Τάκης που ερωτεύεται a priori τις τραγουδίστριες, κλείνω τα μάτια και βλέπω καλειδοσκόπια. Ένα μαυροπούλι φεύγει από την άκρη του κεφαλιού μου, φως αντανακλά στα στιλπνά φτερά του, αέρας πηχτός που σκίζεται σα μετάξι, ένας τοίχος από φως –μασίφ τοίχος –το μαυροπούλι σκάει πάνω του και μένει εκεί, κανονική χαλκομανία, το αίμα του τα χρώματα της ίριδας.
«Συγκάτοικε πετάω!»
Ανοίγω τα μάτια ζαλισμένος μέσα στον εκνευρισμό. Ο Βασιλάκης έχει χωθεί δίπλα μου και φέγγει σαν λαμπτήρας πυρακτώσεως.
«Τι έγινε ρε; Σε ποτίσανε τίποτα;» διαμαρτύρομαι.
«Και με ποτίσανε και ποτίστηκα και… βλέπεις την κοπέλα εκεί πέρα;»
Τη βλέπω. Μια όμορφη κοπέλα, κάπως αταίριαστη με τη ρεμαλαρία που κυκλοφορεί εδώ μέσα.
«Τι είναι αυτή ρε; Από το Αρσάκειο την κοπάνησε;» κοροϊδεύω τον μικρό.
«Γιατί δηλαδή; Πρέπει να είναι όλες κάπως;» αναρωτιέται.
«Όχι δεν πρέπει. Το ‘κάπως’ μας έφαγε και κοντεύουμε να ξεχάσουμε το ‘πώς’», φιλοσοφώ, του κώλου δηλαδή.
«Μου είπε ότι θέλει να μείνει στην κατάληψη –κι αν έχω χώρο στο δωμάτιό μου!»
«Έλα! Τι λες ρε παιδί; Δηλαδή θα φέρεις γυναίκα στο τσαρδάκι μας;»
«Αν δεν θέλεις, να της πω…»
Ξεκαρδίζομαι.
«Φέρε ότι γουστάρεις πιτσιρίκο. Κι αν σας ενοχλώ θα την κάνω για αλλού, μην αγχώνεσαι».
«Όχι ρε! Δεν είναι έτσι! Δεν πάει δηλαδή η φάση σε …»
Τον χτυπάω στην πλάτη.
«Αρχίσαμε τα ‘όχι αγάπη μου –δεν είναι αυτό που νομίζεις’; Κούλαρε δικέ μου».
Τον αφήνω μετά να τρέξει στη γκομενίτσα μην του την αρπάξει κανένας Παπούα, από αυτούς που τριγυρίζουν στα πέριξ. Τον καμαρώνω από εδώ πέρα, αν θες να ξέρεις. Είναι όμορφο να βλέπεις τον έρωτα κι ο έρωτας να είναι τόσο απλός, χωρίς στυλάκια και μαλακίες, χωρίς κατάρες γεννημένες στο παρελθόν… Χαμογελάω και πηγαίνω να βρω την ξανθιά ντεθιάρα τραγουδίστρια –να τσεκάρω τυχόν προοπτικές σαλιαρίσματος μαζί της, επειδή, αν μείνω κι άλλο μόνος θα καταντήσω Μαλακάσης.

Αλλά δεν είναι γραφτό.

Ένας τρομακτικός θόρυβος, σα να γκρεμίζονται πόρτες, φωνές ανακατεμένες με ουρλιαχτά. Πιάνω τοίχο ασυναίσθητα –τι συμβαίνει εκεί έξω;

Μια ομάδα παιδιών προσπαθεί να μπει στο αίθριο, αλλά την σπρώχνουν κατά έξω αυτοί που προσπαθούν να βγουν, πανζουρλισμός. Κρατάω τοίχο για να μην ποδοπατηθώ και πηγαίνω αργά προς τα κει, να βρω το ξεκίνημα της φασαρίας.
«Μας την πέσανε!» ακούω δίπλα μου.
«Μπάτσοι;» ρωτάω.
«Φασίστες!» μου απαντάνε.
Χαμογελάω. Πάμε για μεγάλη σφαγή.

Στην είσοδο της κατάληψης γίνεται κόλαση –οι απέξω έχουν ρίξει την πόρτα και βαράνε ακατάστατα, «αγανακτισμένοι πολίτες» αγκαζέ με ξυρισμένα κεφάλια. Κοιτάζω πιο δίπλα, ευτυχώς οι δικοί μου έχουν πιάσει τα παράθυρα –πετάνε πέτρες και ξύλα για να σπάσουν την εισβολή. Πηδάνε και κάποιοι έξω, να πλακωθούν, να τους πλαγιοκοπήσουν. Ο Άρης φυσικά πρώτος και καλύτερος. Χώνω τα κλειδιά ανάμεσα στα κλεισμένα μου δάχτυλα και προχωράω τοίχο –τοίχο, θέλω να φτάσω στην πόρτα και να τους ρίξω στ΄αυτιά. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου αλλά τα καταφέρνω μετά από λίγη ώρα.
Με την πλάτη κολλημένη είμαι σε απόσταση βολής από έναν χοντρομαλάκα με καδρόνι –του σκάω μια στο μάγουλο, μετά τον χαζεύω να γονατίζει κλαίγοντας. Προχωράω λίγο ακόμα. Παίρνω τις πλάτες κάποιου άλλου και βαράω το σβέρκο του, δεν πετυχαίνω στα γεμάτα, γυρίζει με το μάτι αγριεμένο.
«Κουμούνι θα σε σκίσω!» κρώζει.
Του τραβάω μια στα χείλια και τον παίρνουν τα ζουμιά.
«Κουμούνι να πεις τη μάνα σου», παρατηρώ.
Αλλά είμαι μαλάκας κι έχω καταφέρει να αποκοπώ από τους δικούς μου που υποχωρούν -καροτσάκι. Χέζομαι κανονικά, κάτι ξυρισμένοι με σταμπάρουν και κουνάνε τα ματσούκια τους, σκύβω να πάρω ένα πεσμένο σιδερολοστό –ναι, τόσο μαλάκας! Τρώω την πρώτη στο κεφάλι και κουδουνίζω σαν παιδικό ποδήλατο, αρπάζομαι από τον λοστό λες και ήρθε το τέλος του κόσμου, τρώω ακόμα μία στην πλάτη.
Τελικά σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια, αλλά τώρα οι πούστηδες υποχωρούν πανικόβλητοι –φαίνεται ότι οι δικοί μας τους απόκοψαν τελικά. Κάνω να ορμήσω στον πιο πρόχειρο, ζαλίζομαι λίγο και το μετανιώνω.
Οι διπλανοί μου παίρνουν θάρρος από την αναχαίτιση και κάνουν κόντρα ντου, βαράνε στα τυφλά, οπότε αρπάζω μια αδέσποτη στον δεξί ώμο. Κοιτάζω δίπλα μου, ένας του συντονιστικού με καρεκλοπόδαρο στο χέρι.
«Σιγά σύντροφε», λέω, «μη σακατευτούμε από μόνοι μας».
Δεν ακούει, το μάτι του έχει γυρίσει ανάποδα από φόβο και οργή.
Βγαίνουμε τελικά έξω, οι πούστηδες υποχωρούν στο απέναντι πεζοδρόμιο, ακουμπιόμαστε μεταξύ μας για να πάρουμε δύναμη.
«Τσακίστε τους φασίστες!» ακούω τριγύρω.
Να τους τσακίσουμε, γιατί όχι; Και τότε παίρνω χαμπάρι τι γίνεται –οι απέναντι έχουν υποχωρήσει σέρνοντας μαζί τους κάποιους δικούς μας, εμφανώς σακατεμένους. Δείχνω στον διπλανό μου, κουνάει το κεφάλι, είναι κι άλλοι που το είδαν.
«Θα φτύσουν το γάλα της μάνας τους!» λέει κάποιος πίσω μου.
Οι απέναντι ανασυντάσσονται και προκαλούν ανοιχτά. Αρχίζει ο πολιτισμένος διάλογος.
«Ελάτε ρε μουνιά!»
«Θα σας πιούμε το αίμα!»
«Κωλόπαιδα!»
«Φασίστες!»
Θυμάμαι τώρα τους τύπους που με στείλανε νοσοκομείο –έχω μήνες να τους σκεφτώ. Δε νιώθω μίσος, ούτε φόβο, δε γουστάρω εκδίκηση και άλλα τέτοια γραφικά. Απλά θέλω να περάσω το πεζοδρόμιο, να φτάσω κοντά στους καργιόληδες εκεί πέρα και να τους τσακίσω. Όχι για αυτό που μου έκαναν, αλλά για αυτό που θέλουν να μας κάνουν. Χρόνια τώρα, από τότε που τους θυμάμαι, από τότε που μας θυμάμαι.
«Ντου ρε!» φωνάζει ένας δικός μας και οι πρώτοι ξεκολλάνε, περνάνε το δρόμο.
Ακολουθώ. Οι απέναντι έχουν βγάλει μπροστά τα παλούκια, αν ήμασταν έξυπνοι θα τους καίγαμε σαν ποντίκια με μολότοφ, αλλά δεν είμαστε. Ούτε έξυπνοι, ούτε τίποτα –μπουχτισμένοι είμαστε.
Φτάνω κοντά τους, ο ξυρισμένος κραδαίνει το ματσούκι του, παίρνω φόρα και του αμολάω μια ροχάλα ανάμεσα στα μάτια. Κάνει να σκουπιστεί, αρπάζω το ματσούκι και το γυρίζουμε σε τσάμικο. Βλέπω ότι φοβάται περισσότερο από μένα, αυτό δεν είναι καλό γιατί βάζει σούπερ έξτρα δύναμη στο τράβηγμα. Με την άκρη του ματιού πιάνω κάτι δικά μας παιδιά που αγωνίζονται να ξεμπερδέψουν το κουβάρι των αιχμαλώτων, ζορίζουν να τους πάρουν μέσα από τα χέρια των ξυρισμένων. Αφήνω λοιπόν το ματσούκι στο μαλάκα μου και λέω να τραβήξω κατά κει, όσο εκείνος παρασύρεται από τη δική του φόρα και γκρεμίζει τρεις-τέσσερις πίσω του, σχεδόν στράικ!

Κλωτσάω και περπατάω.

Πέντε παιδιά πεσμένα στο πεζοδρόμιο, οι φασίστες τα κλωτσάνε, οι δικοί μου προσπαθούν να τα στηρίξουν, κάνουμε αλυσίδα γύρω τους, τρώμε κάμποσες άδειες –τα παιδιά σηκώνονται παραπατώντας. Ευτυχώς γιατί σε λίγο θα μας βρίσκουν στα γεμάτα, υποχωρούμε προσεκτικά. Διακρίνω ανάμεσα στους χτυπημένους που απελευθερώθηκαν την κοπέλα που γούσταρε ο Βασιλάκης –μάλλον της έχουν κάνει γερή ζημιά, το πρόσωπό της τίγκα στο αίμα. Προχωράει σα μεθυσμένη, στα τυφλά. Κάποιοι την αρπάζουν και την πηγαίνουν προς τη μεριά μας, στη μέση του δρόμου ξεφεύγει από τα χέρια τους και το βάζει στα πόδια, τρελαμένη κανονικά. Δεν την ακολουθεί κανένας, έχουμε τα δικά μας προβλήματα εδώ πέρα.

Τα δυο απέναντι πεζοδρόμια έχουν πλέον ενωθεί στη μέση της ασφάλτου, ο καθένας βαράει ακατάσχετα τον διπλανό του. Όποιος πέφτει πρώτος, τραβιέται πίσω από τους δικούς του, στις δυο πάντες ακούγονται φωνές για επίθεση –μαλακίες. Έχει γίνει μαλλιά η φάση, σε λίγο θα κοπανιόμαστε στα τυφλά. Κόβω βόλτες ανάμεσά τους, είναι όλοι απασχολημένοι –αν δεν τους βαρέσεις δε σε βαράνε. Ο Άρης αρπάζει ότι ξυρεισμένο κεφάλι βρεθεί μπροστά του, κοπανάει και προχωράει –δεν χάνει το χρόνο του με «αγανακτισμένους πολίτες». Κάποιος σηκώνεται πίσω του, θέλω να τον προειδοποιήσω αλλά είμαστε μακριά, δε θα μ΄ακούσει, ο κάποιος του τραβάει μια στην πλάτη με λοστό, ο Άρης δεν καταλαβαίνει, συνεχίζει να προχωράει, ο κάποιος σηκώνει τους ώμους και ψάχνει για κάτι πιο ευάλωτο τριγύρω. Μέχρι που αρπάζει μια γερή με μπουκάλι στο κεφάλι και σωριάζεται.

Τώρα βλέπω ότι οι πούστηδες αρχίζουν να υποχωρούν, στην αρχή συντεταγμένοι, μετά πανικόβλητοι. Επειδή βλέπουν ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος ακόμα και μέχρι αύριο το πρωί να έμεναν, τζάμπα ξύλο θα έπεφτε. Οι δικοί μας δεν έχουν κουράγιο να τους κυνηγήσουν, σταματάνε λοιπόν και ασχολούνται με το να ρίχνουν τίποτα ψιλές στους περαστικούς. Κάποια νίκη.

Εκείνη τη στιγμή σκάνε τα μπατσικά με τους φάρους αναμμένους. Είναι 4-5 αυτοκίνητα, κάνουν ένα φράγμα, μην τύχει και κυνηγήσουμε τους φασίστες. Οι μπάτσοι βγαίνουν έξω σε στυλ Μαϊάμι Βάις. Εμείς περιμένουμε, ελπίζουμε να βγει μπροστά το συντονιστικό, να καθαρίσει.

«Τι συνέβη εδώ;»
«Ήρθαν και μας επιτέθηκαν με πέτρες και ξύλα».
«Έχουμε καταγγελίες ότι εσείς επιτεθήκατε».
«Πως δηλαδή; Περνούσαν απέξω κι αρχίσαμε να τους χτυπάμε με τις πόρτες; Δε βλέπετε τι έχει γίνει στο κτίριο;»
«Ήταν μια ειρηνική διαδήλωση κι εσείς επιτεθήκατε».
«Ναι ε; Κι αυτοί που φεύγουν εκεί πίσω με τους λοστούς;»
«Από σας τους πήραν!»
«Έχετε μάρτυρες περί αυτού;»
«Δεν μας χρειάζονται μάρτυρες. Έτσι κι αλλιώς έχετε καταλάβει το κτίριο παρανόμως. Θα συλληφθείτε».
«Υπάρχει εισαγγελική απόφαση για παράνομη κατάληψη του κτιρίου;»
«Θα εκδοθεί σύντομα».
«Όμως μέχρι τότε δεν είμαστε παράνομοι!»
«Ελάτε μαζί μας, θα τα βρούμε στο τμήμα αυτά».
«Σύντροφοι! Μπείτε πάλι μέσα!»
«Έλα μαζί μας ρε αλήτη!»
«Σύντροφοι μέσα! Μη σπάσετε την κατάληψη!»
«Πάρτους όλους! Θα απαγγελθούν κατηγορίες για απείθεια και πρόσκληση σε στάση».
«Σύντροφοι…!»
Βλέπουμε τους μπάτσους να σέρνουν στα περιπολικά τα μέλη του συντονιστικού όσο ξαναμπαίνουμε στην κατάληψη. Είναι γνωστή η ιστορία –πάντα χαμένοι βγαίνουμε στο τέλος. Στην καταμέτρηση των απωλειών είναι οι μοναδικές νίκες που μας έχουν απομείνει –έτσι συμβαίνει. Και σήμερα το πήραμε το Χι, όσο να πεις!

Τα παιδιά παλεύουν να ξαναστήσουν υποτυπωδώς τη ρημαγμένη πόρτα, μπλοκάρουν με ξύλα τα ξεδοντιασμένα παράθυρα –ξεδίνουν την ένταση. Κάποιοι γελάνε, κάποιοι –περισσότεροι –πονάνε, ξεκολλάμε τα κορμιά μας, χαλκομανίες, από τους τοίχους. «Το κίνημα προχωράει με αυτόματο πιλότο», το κίνημα μετατράπηκε σε κούνημα, οσονούπω.

Βλέπω τον Βασιλάκη σκαλωμένο σε μια γωνιά στο αίθριο, διπλωμένο στα δύο. Πλησιάζω ανήσυχος –ανακαλύπτω ότι το παιδί ξερνάει ακατάσχετα.
«Είσαι καλά;» τον αρπάζω από τους ώμους.
«Φύγε!» τσιρίζει.
«Πάμε ρε να σου ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο!»
«Φύγε σου λέω!»
Τον γράφω στ΄αρχίδια μου, αρπάζω το πουκάμισό του και τον σέρνω βίαια. Στην αρχή κοντράρει, μετά παραιτείται. Ανεβαίνουμε τις σκάλες, βρίσκω ένα λάστιχο έξω από την τουαλέτα και τον πλακώνω στα ντους. Σε λίγο του βγαίνει μια κατατονία, φουλ σίζον.
«Είμαι χέστης, ξεφτιλισμένος! Είμαι σκουπίδι! Την πήραν μέσα από τα χέρια μου κι εγώ καθόμουν και κοίταζα!»λέει ανάμεσα σε λυγμούς.
«Χαλάρωσε ρε! Τι μπορούσες να κάνεις;»
«Να την κρατήσω, να τη σώσω –αυτό μπορούσα! Αλλά φοβήθηκα. Τρόμαξα!»
«Ηρέμησε φίλε».
«Τα ΄χασα, ήθελα να σωθώ εγώ, να γλιτώσω …»
«Κόφτο ρε μαλάκα! Δεν έγινε τίποτα σου λέω!»
Με κοιτάζει ήρεμα πλέον. Τέλος κρίσης ή αρχή;
«Δεν έγινε τίποτα ε; Την είδες πως έφυγε; Την είδες; Κι εγώ καθόμουν παραπίσω, δεν έκανα καν προσπάθεια να τρέξω, να την στηρίξω… Ξέρεις τι σκεφτόμουν όσο την έβλεπα στο δρόμο; Ότι αν πήγαινα προς το μέρος της θα με πλάκωναν στο ξύλο. Αυτό σκεφτόμουν!»
«Σκάσε ρε πιτσιρίκο, δεν έχουν νόημα όλα αυτά. Όλοι χεσμένοι ήμασταν, απλά κάποιοι έχουν μάθει να το κρύβουν. Την επόμενη φορά θα είσαι προετοιμασμένος, μη σκέφτεσαι τι δεν έκανες –σκέψου τι θα κάνεις αν ξανατύχει».
«Τα ίδια ακριβώς θα κάνω».
«Τώρα λες σαχλαμάρες».
«Και δε θα ξανατύχει. Σε μένα τουλάχιστον –γι΄αυτό να είσαι σίγουρος».
«Δεν πειράζει ρε συ. Δεν είναι κακό να φοβάσαι, κακό είναι να μην το ξέρεις. Κι αν δεν μπορείς από εδώ πέρα, πήγαινε αλλού –υπάρχουν τόσα πόστα που χρειάζονται κόσμο, δεν είναι ανάγκη να παίζουν όλοι ξύλο».
«Δεν κατάλαβες, καθόλου δεν κατάλαβες», μουρμουρίζει ασταμάτητα.
Τον αγκαλιάζω λοιπόν κι ας μου βρωμάει ξερατά, είναι δικός μου άνθρωπος –προσπαθώ να το αγνοήσω.
Σε λίγο με σπρώχνει πίσω, τον βλέπω κάπως πιο ήρεμο.
«Άντε να ξαπλώσεις πάνω», του λέω. «Προσπάθησε να ηρεμήσεις, σου χρειάζεται λίγος ύπνος. Και μη σε νοιάζει τίποτα, όλα θα γίνουν καλύτερα».
Κρώζει μια παρωδία γέλιου, κάπως ανατριχιαστικά.
«Ναι, έχεις δίκιο. Όλα θα γίνουν καλύτερα. Για όλους μας», λέει.
Σηκώνω τους ώμους –τι να πω δηλαδή; Τον παρακολουθώ όσο χάνεται στις σκάλες, έφαγε μεγάλο σοκ το παιδί. Είμαστε όλοι μας δειλοί, απλά μερικοί ξέρουν κατά που να στρέψουν τον φόβο μας. Και κάποιοι άλλοι έχουν μάθει να ξαμολάνε τον φόβο, να τον ξεβράζουν στα χέρια και τα μάτια τους –τότε ο φόβος γίνεται παράλογη οργή. Κι αυτοί που ενεργούν έτσι γίνονται ήρωες. Ζωντανοί ή νεκροί.

Πάω πάλι στην είσοδο, χώνομαι ανάμεσα στους υπόλοιπους, κουβαλάω πεταμένα μαδέρια, στοιβάζω πέτρες για να κλείσουμε τις τρύπες –έχω ανάγκη την εξάντληση. Γι΄αυτό συνεχίζω έτσι, μιλάμε λίγο μεταξύ μας, «πιάσε εδώ», «κράτα γερά», «φέρε υλικό» -τα απαραίτητα. Μέχρι να νιώσω ότι τα γόνατά μου λυγίζουν, με βρίσκει η κούραση στη μέση του κουβαλήματος, γονατίζω φορτωμένος. Ο Άρης τρέχει δίπλα μου.
«Τι έγινε κοπέλα μου; Σου έφυγε κανένας πόντος από το καλσόν;»
Γελάμε ιδρωμένοι, μου αρπάζει τις πέτρες λες και είναι από αφρολέξ.
«Άντε ξάπλωσε πάνω –μη σου πέσει κάνα νεφρί και ψάχνουμε να το βρούμε», λέει.
Σηκώνομαι με το ζόρι. Είμαι σίγουρος ότι δεν αντέχω περισσότερο. Γι΄αυτό σέρνομαι να κοιμηθώ, η πρώτη σκέψη είναι να καταρρεύσω στα σκαλιά αλλά κάνω κουράγιο επειδή σκέφτομαι το ζεστό μου σλίπινγκ μπαγκ.
Φτάνω λοιπόν στο δωμάτιό μου και σωριάζομαι με το που μπαίνω μέσα. Να κοιμήθηκε άραγε ο Βασιλάκης;
«Καληνύχτα συγκάτοικε», ψιθυρίζω.
Μετά κοιτάζω κατά τη μεριά του. Είναι άδεια. Που διάολο πήγε ο πιτσιρικάς; Ανασηκώνω το κεφάλι -σκοτάδι και τίποτα. Σηκώνομαι.
«Βασίλη;» φωνάζω.
Ένα κομμάτι ρούχο περισσεύει από τη ντουλάπα, τρέχω κατά κει, ανοίγω και τον βλέπω. Με τα γόνατα διπλωμένα πάνω σε μια λειψή, τρίποδη, καρέκλα σφηνωμένη στον τοίχο της ντουλάπας, άσπρη τριχιά περασμένη σφιχτά στο λαιμό του, η άλλη άκρη της τριχιάς δεμένη πίσω –στο σιδερένιο κρεμαστάρι της ντουλάπας. Κάτι προλαβαίνω να δω από το πρόσωπό του και είμαι σίγουρος ότι ψώνισα υλικό για εφιάλτες μιας ζωής. Το δεξί του χέρι κρέμεται προς τα έξω, το αριστερό χέρι χαμένο κάπου πίσω. Για να δώσει ώθηση μάλλον. Βρωμάει –έχω διαβάσει ότι κατουριούνται σε τέτοιες περιπτώσεις, επιλέγω να μην το ψάξω αυτό. Πισωπατάω αλαφιασμένος, κόβω απότομα –μπορεί να ζει ακόμα. Πρέπει να το ψάξω. Πλησιάζω πάλι, αργά, σε όνειρο. Κάνω να λύσω τη θηλιά από τον λαιμό του, αλλά εκεί πέρα έχει πάρει μια γωνία αφύσικη ο σβέρκος του. Παρατάω λοιπόν την προσπάθεια από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Μάλλον. Και ξεκινάω να φύγω από το δωμάτιο, στην πόρτα σταματάω, τον κοιτάζω –από μακριά δε φαίνεται τόσο τρομακτικός.
«Καλά ξηγήθηκες αδερφέ μου», λέω.

Τα σκαλιά για το ισόγειο είναι ατέλειωτα. Όσοι και οι πεθαμένοι της γενιάς μου –όχι ρε μαλάκα, δεν είναι τόσο πολλοί, είναι απλά ατέλειωτοι. Κι όσοι μένουμε πίσω, είμαστε με προθεσμία.

Λήξης.

Posted in: 'Ποτέ ξανά' έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί νωρίτερα,Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων