14. Όταν υπάρχουν κανόνες...

Προηγούμενα:

1. Προετοιμασία για αιφνίδιο θάνατο 
2. Τα όνειρα γερνάνε άσχημα
3. Οι γυναίκες είναι ακριβό χόμπυ 
4. Η πονεμένη ιστορία της Βίβιαν 
5. Η αντοχή είναι πιο σημαντική από την αλήθεια 
6. Κορόιδο 
7. Η πονεμένη ιστορία της Σόνιας
8. Προδιαγραφές θανάτου 
9. Μια πεταλούδα στις ερημιές 
10. "Κορίτσια μην κλαίτε για τον Λούη" 
11. Όταν προκύπτει έρωτας 
12. Η συναλλαγή 
13. Οι μπεζ τύχη

Πέρασα ένα εξάμηνο προφυλάκισης μέχρι να φτάσει η μέρα της δίκης –έξι γαμημένους μήνες διατυπώσεων. Ο Κονταξής με επισκεπτόταν τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα και ήταν ο μοναδικός που ερχόταν να με δει. Τα παιδιά από το Βιτόφκσι μου στέλνανε χαιρετίσματα, σοκολάτες, τσιγάρα και εφημερίδες –ήμουνα θέμα στις μεσαίες σελίδες για κάνα μήνα –«άνθρωπος της νύχτας, έχει ήδη μια καταδίκη για φόνο», «σκοτεινά συμφέροντα πίσω από τις δολοφονίες», «συμβόλαια θανάτου» κι άλλα τέτοια γραφικά. Μετά εξαφανίστηκα από την επικαιρότητα, κάπως απότομα –φυλάξανε, φαίνεται, λίγο ζουμί για τις μέρες της δίκης...

Ο Γκας μου έστειλε κάποια μηνύματα –πρώτα με τον Κονταξή, πήγε και τον βρήκε στο γραφείο, «ότι χρειαστεί να μου το πεις, είναι αδερφός, έχουμε κάνει μαζί μέσα». Μετά κάποιος λεχρίτης κρατούμενος -«μας είπε ο Γκας να σου δώσουμε ότι θελήσεις κι εδώ και παραμέσα». Απάντησα το ίδιο πράγμα και τις δυο φορές:

«Αν τύχει να ξαναμιλήσεις μαζί του, πες του ότι θα τον ξεσκίσω όταν βγω».

Μου απάντησαν τα ίδια, πάνω –κάτω:

«Μπορεί να μην έχεις τέτοιες διαθέσεις όταν βγεις», είχε πει ο Κονταξής.

«Όταν βγεις θα σε νοιάζουν άλλα πράγματα –να μη σου φύγουν τα κάτουρα στο περπάτημα, για παράδειγμα...», είχε πει ο λεχρίτης.

Αμφότεροι σωστοί.

Έψαξα να μάθω τι είχε γίνει η Σόνια, έτυχε να βρεθούν περαστικοί κάτι παλιοί γνωστοί μου από την προφυλάκιση, τους είχα εμπιστοσύνη και τους αγγάρεψα να ψάξουν όταν βγαίνανε. Κανένας δε γύρισε να μου πει κάτι. Κι έτσι έχασα τα ίχνη της –μού άρεσε να τη φαντάζομαι σε κάποιο παραθαλάσσιο χωριό απ΄αυτά που κάνει πάντα ζέστη, με ψάθινο καπέλο, κατακόκκινο φόρεμα και σαγιονάρες να πίνει αργά φιγουρατζίδικα κοκτέιλ.

Τη μέρα της δίκης με ξυπνήσανε αξημέρωτα για ξύρισμα, πλύσιμο κι όλα τα σχετικά. Μου φορέσανε ένα κοστούμι δυο νούμερα μεγαλύτερο (ήτανε, φαίνεται, χοντρός ο μακαρίτης) και με φορτώσανε στην κλούβα. Έξω η μέρα ήτανε ενοχλητικά ζεστή, η πόλη βρώμαγε καμένο λάστιχο και ζαρωμένες αναμνήσεις, βρήκα μια αθλητική εφημερίδα παραπεταμένη και τη διάβασα στη διαδρομή –ο Θρύλος είχε μόλις τερματίσει ένα μυθικό σερί και ο πιτσιρικάς ο Βραζιλιάνος δεν έλεγε να συνέρθει από τον τραυματισμό του. Φτάνοντας στα δικαστήρια σκεφτόμουν οτι δεν υπήρχε κανένας λόγος να βρίσκομαι πουθενά αλλού.

Ήταν μια συφοριασμένη μουστόγρια με φουσκωμένο μαλλί η πρόεδρος του δικαστηρίου –αριστερά της ένας λιανός με σκοροφαγωμένο μουστάκι που παρίστανε τον εισαγγελέα, τρόμαξα όταν τους είδα –δεν τα γλιτώνουμε τα ισόβια...

Οι ένορκοι, κάτι συνηθισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και εμποροβιοτέχνες σε αγγαρεία αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια, λες και πρόκειται να σημαδέψω τις ίριδές τους για να θυμάμαι και να τους εκδικηθώ όταν βγω έξω.

Ο Κονταξής δήλωσε την αθωότητά μου καθώς και οτι θα αποδείξει πως το όλο θέμα πρόκειται περί σκευωρίας από τον πραγματικό, ή τους πραγματικούς δολοφόνους. Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής υπενθύμισε οτι το είχα χόμπι να σκοτώνω ανθρώπους, εξάλλου υπήρχε και μια σχετική καταδίκη. Ο εισαγγελέας απλώς αρκέστηκε να πει οτι τα στοιχεία εναντίον μου ήταν αδιάσειστα. Και μετά ξεκίνησε η παρέλαση.

Ο Κωνσταντινίδης παραδέχτηκε οτι όντως είχε έρθει στο Βιτόφσκι, «μια φορά για να πιω ένα ποτό και να σκοτώσω την ώρα μου», όντως είχε μιλήσει μαζί μου, «δεν θυμάμαι για ποιο θέμα –ο κατηγορούμενος μού έπιασε την κουβέντα για κάτι αθλητικό που έγραφε στην εφημερίδα, κάποιο περίεργο άθλημα, χόκεϊ ή κάτι τέτοιο...». Φυσικά, ποτέ δεν μου είχε ζητήσει να βρω καμιά Φωτίου –δεν υπήρχε κανένας λόγο να κάνει κάτι τέτοιο και, όχι, δεν ετοίμαζε κανένα αφιέρωμα στον Μανιάτη το περιοδικό στο οποίο δούλευε, ούτε κανένα άλλο έντυπο με το οποίο συνεργαζόταν –απ΄ όσο ήξερε τουλάχιστον...

Ακολούθησε η περιγραφή της ανιψιάς της Φωτίου για το πώς ακριβώς την κορόιδεψα προκειμένου να της αποσπάσω πληροφορίες, μετά ο φαρμακοποιός από την Κατερίνη που έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός οτι ήθελα ναρκωτικές ουσίες χωρίς να έχω συνταγή.

Ο χασάπης και το γκαρσόνι της γειτονιάς του Αλεξιάδη επιβεβαίωσαν οτι μαζί με τον μακαρίτη έμενε συχνά ένας ακόμα άντρας μεγάλης ηλικίας αλλά δεν γνώριζαν αν οι δυο άντρες συγκατοικούσαν σε μόνιμη βάση. Άφησαν κάποιες υπόνοιες οτι ο Αλεξιάδης διατηρούσε ομοφυλοφιλική σχέση με τον άλλο άντρα, αλλά μέχρι εκεί.

Τα καλά νέα ήρθαν από τον ταξιτζή της Κατερίνης ο οποίος αναγνώρισε τον Αλεξιάδη σαν τον άνθρωπο που είχε μεταφέρει στο σπίτι της Φωτίου, «εκεί κοντά τέλος πάντων», όταν επέστρεψε για να με παραλάβει. Κι αυτά ήταν τα μοναδικά καλά νέα, επειδή ο υπάλληλος του ξενοδοχείου δεν θυμόταν πότε έφυγα –αλλά θυμόταν οτι έδειχνα ιδιαίτερα αναστατωμένος.

Κανένας δεν είχε ακούσει τίποτα για την ύπαρξη κασέτας με τον Μανιάτη, την Φωτίου και τον Κουδουνά.

«Ας δεχτούμε οτι ο Αλεξιάδης πήγε στο σπίτι της Φωτίου μετά από τον κατηγορούμενο», είπε ο συνήγορος πολιτικής αγωγής. «Τι είδε εκεί; Τη Φωτίου ζωντανή; Και ποιος μας λέει οτι ο κατηγορούμενος, ο οποίος ήταν όπως προκύπτει χρήστης ναρκωτικών ουσιών, δεν επέστρεψε αργότερα προκειμένου να τη δολοφονήσει; Κι αν ο Αλεξιάδης είδε τη Φωτίου νεκρή –δεν θα ήταν πιθανό να τρόμαξε τόσο ώστε να το έβαλε στα πόδια χωρίς να ειδοποιήσει την αστυνομία; Ας μην ξεχνάμε οτι επρόκειτο για έναν ομοφυλόφιλο που είχε υποστεί τα πάνδεινα στη ζωή του λόγω της σεξουαλικής του προτίμησης. Δεν θεωρείτε πιθανό να μη θέλει να μπλέξει με αστυνομίες; Ας υποθέσουμε τώρα, οτι αυτή η ιστορία της πορνοκασέτας που επικαλείται η υπεράσπιση δεν είναι μόνο μια απελπισμένη προσπάθεια σπίλωσης των ονομάτων τριών ανθρώπων οι οποίοι δεν βρίσκονται εν ζωή, ώστε να απαντήσουν. Θυμίζω βέβαια οτι οι συγγενείς του εκλιπόντος Μανιάτη προτίθενται να κινηθούν νομικά εναντίον της συκοφαντίας –ας εξετάσουμε όμως κι αυτή την περίπτωση. Τι υπαινίσσεται η υπεράσπιση; Οτι ο Αλεξιάδης βασάνισε την Φωτίου προκειμένου να της αποσπάσει την κασέτα και μετά τη σκότωσε. Ωραία! Και τότε ποιος σκότωσε τον Αλεξιάδη; Και πού είναι η κασέτα; Η υπεράσπιση θα υποστηρίξει οτι ο μυστηριώδης σύντροφος του Αλεξιάδη τον σκότωσε για να του πάρει την κασέτα –αυτά όμως δεν είναι σοβαρά πράγματα. Σε λίγο θα μας πουν οτι την κασέτα την πήραν εξωγήινοι, οι οποίοι είχαν εμμονή με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο».

Οι ένορκοι γέλασαν πνιχτά, η πρόεδρος ανακάλεσε τον συνήγορο στην τάξη.

«Δεν προτίθεμαι να πω τίποτα από όσα προανήγγειλε ο συνάδελφός μου», είπε ο Κονταξής. «Απλώς θέλω να επαναφέρω τις δυο ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας. Πρώτον –κατά πόσο είμαστε σίγουροι οτι ο Αλεξιάδης βρήκε την Φωτίου νεκρή όταν την επισκέφτηκε και τελικά για ποιο λόγο την επισκέφτηκε; Και δεύτερον, για ποιο λόγο ο κατηγορούμενος σκότωσε τη Φωτίου; Το κίνητρο της κασέτας θα ήταν ισχυρό, με δεδομένο οτι μια τέτοια κασέτα αποτελεί συλλεκτικό αντικείμενο και η οικονομική αξία της είναι μεγάλη για κάποιους. Αλλά βρέθηκε καμιά κασέτα στο σπίτι του κατηγορούμενου; Όχι. Κι αυτός ο μυστηριώδης συγκάτοικος του Αλεξιάδη γιατί δεν έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα; Και τελικά ποιος σκότωσε τον Αλεξιάδη; Ο κατηγορούμενος; Γιατί; Για να του πάρει την κασέτα που ήδη είχε στην κατοχή του σκοτώνοντας την Φωτίου; Ας πούμε την αλήθεια –δεν υπάρχουν στοιχεία τα οποία να αποδεικνύουν οτι ο κατηγορούμενος τέλεσε κάποιο φόνο. Και το γεγονός οτι έχει καταδικαστεί για φόνο στο παρελθόν δεν μπορεί να θεωρηθεί στοιχείο –εκτός αν επιστρέψουμε σε εγκληματολογικές θεωρίες του 18^ου αιώνα, τότε που οι δολοφόνοι ήταν άτομα με εγκεφαλοκρανιακή προδιάθεση. Αυτά όμως έχουν καταρριφθεί κι ο κατηγορούμενος δεν είναι δυνατό να κριθεί στη βάση ενός παλιότερου ανομήματός του για το όποιο άλλωστε πλήρωσε το χρέος του προς την κοινωνία».

Κοίταξα τους ενόρκους καθώς ο Κονταξής επέστρεφε στη θέση του –δεν έδειχναν να έχουν πειστεί από τα επιχειρήματά του. Ο εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή μου για τον φόνο της Φωτίου και την απαλλαγή μου για τον φόνο του Αλεξιάδη λόγω αμφιβολιών.

Με ρώτησαν αν ήθελα να πω κάτι. «Την Λίζα Φωτίου δεν την γνώριζα πριν μου αναθέσει ο Κωνσταντινίδης να την ψάξω. Δεν είχα κανένα λόγο να τη σκοτώσω. Τη βρήκα, μιλήσαμε, μου είπε για την κασέτα κι έφυγα. Τον Αλεξιάδη τον συνάντησα μόνο μια φορά, όταν έψαχνα για τη Φωτίου, εκείνος ήταν που μου έδωσε πληροφορίες. Αυτά είναι όλα. Αν θέλετε να ψάξετε για ενόχους, ψάξτε τους αλλού –εγώ είμαι αθώος».

Οι ένορκοι αποσύρθηκαν για να συσκεφτούν μαζί με τους δικαστές κι εμένα με πήγανε σε ένα δωματιάκι παραδίπλα, να περιμένω. Το είχα ξαναδεί το έργο, γι΄αυτό την έπεσα σ΄ έναν καναπέ δερματίνη μπας και ξεκλέψω λίγο ύπνο. Πονούσα, ζαλιζόμουν, ήθελα να τελειώσουν όλα -όσο πιο γρήγορα. Είδα στον ύπνο μου τον Γκας να έχει στημένη τη Φωτίου στα τέσσερα, να την πηδάει και πάνω στην κορύφωση να τη μαχαιρώνει -από μια γωνιά διέκρινα την κατακόκκινη καμπαρτίνα της Σόνιας η οποία τραβούσε με βιντεοκάμερα. Η καμπαρτίνα, η Σόνια, δεν πρόλαβα να ξεχωρίσω...

Ένας μπάτσος εμφανίστηκε πάνω από το κεφάλι μου, με ξαναπήγε στο εδώλιο του κατηγορούμενου για ν΄ακούσω τη μουστόγρια τη δικαστή να λέει οτι είχα κριθεί ένοχος για τη δολοφονία της Φωτίου με 3 ψήφους υπέρ και 2 κατά. Λόγω αυτής της ισχνής πλειοψηφίας και «της ύπαρξης έστω και ομιχλωδών αμφιβολιών περί της ενοχής του κατηγορουμένου» έφαγα 10 χρόνια στα οποία συμψηφίστηκε και το διάστημα προφυλάκισης. Μπορούσα να ασκήσω αγωγή κατά της απόφασης –λήξη της συνεδρίασης.

Στο δρόμο της επιστροφής υπολόγιζα οτι θα χρειάζονταν καμιά βδομάδα μέχρι να με πάνε σε κανονική φυλακή. Έλπιζα να βρω κάποιους γνωστούς εκεί πέρα, αλλιώς θα έπρεπε να σπάσω τα μούτρα του φιγουρατζή της πτέρυγας και μετά να ξεκινήσω από το μηδέν για να αποκτήσω πρόσβαση στο κύκλωμα -χωρίς εξυπηρετήσεις δεν τη βγάζεις καθαρή εκεί μέσα. Δεν ανησυχούσα –το είχα κάνει μια φορά και μπορούσα να το ξανακάνω, ήμουνα βέβαια πιο μεγάλος αλλά και πιο έμπειρος. Η ζωή είναι σκληρή και υπάρχουν πολλοί που ψάχνουν να σε πιάσουν κορόιδο. Το μόνο που σε σώζει είναι οι κανόνες –όσο τηρούνται τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να σε στήσουν πούστικα. Γι΄αυτό σου λέω, μπορεί να με πιάσανε κορόιδο εκεί έξω αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο στη φυλακή.

Η κλούβα φρέναρε απότομα.

ΤΕΛΟΣ

Posted in: Ακόμα μια φορά κορόιδο