Γείτονας Καστρινού

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετάGianna K.Δημόσιες σχέσειςΚαθόταν απέναντί μου, στην άλλη πλευρά του στρογγυλού τραπεζιού, το ανοιχτό λάπτοπ άφηνε να φαίνεται μόνο το κεφάλι του -ένα κεφάλι χωρίς σώμα, ενός τύπου που δεν ήταν καν εκεί.«Δε σου μίλησα ποτέ για το μέρος που ζω», μουρμούρισε κοιτάζοντας πάνω από μένα. «Ζω… λέμε τώρα… τέλος πάντων. Μεταξύ φθοράς και αυθαιρεσίας, με κάποια Ελένη που φροντίζει τη συντήρησή μου, διαβιώ ως φίκος, κατάλαβες; Κατάλαβες», ψάχνει τα τσιγάρα του αλλά βρίσκει τα δικά μου.«Τελικά ζεις ή πεθαίνεις Μαλτέζο;» τον ρωτάω.«Το ίδιο είναι ρε κορόιδο», χαμογελάει.«Δε με βοηθάς», παρατηρώ. «Εκτός αν λόγω επαγγέλματος -εννοώ, μεταφορέας δεν είσαι; Φέρνεις σε αυτούς που δεν χρειάζονται και παίρνεις από όσους έχουν ανάγκη, κάτι σαν τον ιμπεριαλισμό που λέγανε οι κομματικοί…»Γελάει. Άσχημα.«Αν ιμπεριαλισμός είναι να σπέρνεις το θάνατο επί δικαίων και αδίκων…» σταματάει για λίγο. «Μάλλον αυτό είναι», αποφασίζει στο τέλος. Η τηλεόραση παίζει ενημερωτικές εκπομπές, την έχω ανοιχτή από το πρωί και είναι διάφορα τα πράγματα που άκουσα, διάφορα αλλά όχι διαφορετικά. Η Κοντού έχει κάνει ήδη δηλώσεις όπου κατακεραυνώνει την έλλειψη ενσυναίσθησης που με διακρίνει, «ούτε μια συγνώμη δεν ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει», αυτό είναι το μότο της. Ποτέ δεν τα κατάφερα με τις καινούργιες λέξεις -ενσυναίσθηση, κοινωνιοπάθεια, κοινωνικός αυτοματισμός…Ενσυναίσθηση σημαίνει, νομίζω, ανθρώπινα συναισθήματα -συμπόνοια, τύψεις, τέτοια πράγματα. Κοινωνιοπάθεια σημαίνει, αντικοινωνικότητα. Κοινωνικός αυτοματισμός σημαίνει αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί αλλάξανε τις λέξεις; Τρέχα γύρευε…Γυρίζω ασυναίσθητα (αλλά όχι και ενσυναίσθητα, αφού δεν το ΄χω) προς την οθόνη όταν ακούω γνωστή φωνή.«Ναι, είμαι γείτονας του κυρίου Καστρινού», λέει στους δημοσιογράφους κάτω από το σπίτι μου ο Μπόρις.«Μένετε εδώ;» τον ρωτάει κάποιος.«Όχι -Χαλάνδρι, αλλά δεν έχει σημασία. Έχω να πω για τον κύριο Καστρινό…» ο Μπόρις σταματάει, κάτω από την οθόνη εμφανίζεται επιγραφή «ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΚΑΣΤΡΙΝΟΥ», ο Μπόρις στρώνει τα μαλλιά του και παίρνει καλύτερη θέση για να βολέψει όλα τα μικρόφωνα, «Θέλω να πω οτι δεν είχαμε καταλάβει τίποτα, κανένας στη γειτονιά, δεν έδειχνε κάτι, ήταν ήσυχος άνθρωπος, δεν είχε ενοχλήσει κανέναν, καλημέρα, καλησπέρα -μόνο αυτά είχαμε μαζί του. Πέσαμε από τα σύννεφα…»Κι εγώ κοντεύω να πέσω από την καρέκλα από τα γέλια, οι δημοσιογράφοι κάτι παίρνουν είδηση, βιάζονται να ευχαριστήσουν το Μπόρις και πάνε παραδίπλα, ο Μπόρις εξαφανίζεται από το πλάνο και σε λίγο ακούω το κουδούνι. Φυσικά ανοίγω, κεντρική πόρτα και εξώπορτα διαμερίσματος. Μπαίνει φουριόζος, πετάει το δερμάτινο αεροπορικού τύπου (πάντα με γούνινο γιακά) στην κοντινότερη καρέκλα και σωριάζεται. Στον καναπέ.«Λοιπόν, καλή φάση να έχεις φίλους διάσημους εγκληματίες»,...

Πάμε παρακάτω »

Δημόσιες σχέσεις

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετάGianna K.Έπεσαν πάνω μου από παντού. Βουνά, θάλασσες, κοιλάδες και ποτάμια -ειδήσεις, μεσημεριανάδικα, πρωϊνάδικα και σόσιαλ μήντια. Η αρχή έγινε από αυτά. Κάποιος με εντυπωσιακά γελοίο ψευδώνυμο έριξε το όνομά μου ως βιαστή της Κοντού. Έβαλε και μια φωτογραφία μου -όλως τυχαίως εκείνη που χαμογελούσα ανέμελα όσο η Αθήνα πίσω καιγόταν. Μετά ήρθαν άλλοι που γυρόφεραν το ποστάρισμα -έπεσαν κι οι σχετικοί ψόφοι και ανασκολοπισμοί στα  σχόλια, ξόδεψα αρκετό χρόνο θαυμάζοντας την εφευρετικότητα κάποιων στις μεθόδους τιμωρίας μου. Πέρασαν λίγες ώρες για να πάρει θέση ο χώρος -κακογραμμένες αναλύσεις, τύπου «σας τα ΄λεγα εγώ, χαφιές είναι το άτομο, τέτοιος ήταν από παλιά». Άρχισα να το διασκεδάζω αλλά δεν είχα όρεξη να φάω στη μάπα τα κανάλια κι έτσι συνέχισα να βλέπω τη συναρπαστική (όλες τέτοιες είναι) σειρά που είχα αφήσει στη μέση χτες βράδυ. Τότε, βέβαια, χτύπησε το τηλέφωνο. Το σταθερό. Που ήταν αραγμένο στη βάση φόρτισης.Το σήκωσα.«Έλα ρε Κάστρο, δε μας τα είχες πει οτι ήσουνα τέτοιος γαμίκουλας», βρόντηξε η φωνή από την άλλη άκρη.«Ξέχασες τι σας κάναμε στη σχολή, Αλέκο;» το καλαμπούρισα.«Ούτε ξέχασα, ούτε μας είχατε κάνει τίποτα, παλιορεφόρμες», μου τη χώθηκε ο Αλέκος, ο πρώην Μουσάτος και νυν Βραχνάς.«Εντάξει -κάτι άλλο θέλεις; Γιατί πήζω γιαούρτι και φοβάμαι μη μου κόψει», είπα ανυπόμονα.«Τι παίζει, αυτό θέλω να μάθω. Δε σε είχα για τέτοιο αρχίδι…»«Μπορεί και να μην ήμουν, αλλά μπορεί και να έκανες λάθος εκτίμηση -το συνηθίζατε οι Κνίτες», είπα.«Άσε μωρέ τις μαλακίες. Τι είναι αυτά που λένε;»«Ρώτα αυτούς που τα λένε, γιατί ρωτάς εμένα;»«Την Κοντού ρε βλάκα;»Άναψα τσιγάρο.«Για πες μου Αλέκο -την ξέρεις αυτήν;»«Εσύ δεν τη θυμάσαι;»«Για να σε ρωτάω… Τη θυμάσαι;»«Όλες τις θυμάμαι μάγκα μου…» γέλασε. «Αλλά λίγες με θυμούνται εμένα», μελαγχόλησε απότομα. «ΤΕΙ Ζωικής Παραγωγής -Αιγάλεω. Την είχε πλευρίσει το Σπουδαστικό, αλλά, ενώ στην αρχή το έπαιζε οτι ενδιαφερόταν, μετά μας έκλασε. Είχε μπλέξει με κάτι φρίκουλες ξέρεις τώρα… χιπισμός κι ανεμελιά».«Αλέκο, όλα αυτά δε μου λένε απολύτως τίποτα», τον διαβεβαίωσα.«Ε βέβαια -τι να σου πουν; Εσύ για άλλα πράγματα ενδιαφερόσουν…» κορόιδεψε.«Δηλαδή το έχεις σίγουρο…»«Οτι την πήδηξες -ναι. Οτι τη βίασες… θα ζητήσω τη γνώμη του κοινού».«Κατάλαβα -πάω για ισόβια», μουρμούρισα.«Τη βίασες ρε πούστη;»«Γιατί δε ρωτάς αν την πήδηξα…»«Την πήδηξες;»«Δε θυμάμαι, αλλά μάλλον όχι».«Άρα…» έπεσε σιωπή στη γραμμή.«Το σίγουρο είναι πως δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα γράφει», τον ενημέρωσα.«Τότε… λοιπόν εγώ δεν μπορώ να μπλεχτώ και ν΄ακουστεί τίποτα για το κόμμα… Αλλά έχω ένα γνωστό δικηγόρο…» ξεκίνησε το παραμύθι.«Κομμένη Αλέκο», τον έκοψα.«Δηλαδή;»«Δεν θα κάνω τίποτα. Άστη να λέει και να γράφει. Δεν ασχολούμαι».«Πώς αυτό;»«Έτσι ρε φίλε -δε γουστάρω. Θέλει...

Πάμε παρακάτω »

Gianna K.

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετά«Το πρωινό ήταν κρύο και μοναχικό/ τα φώτα της πόλης παλιά και γκρίζα/ ο ήλιος βγήκε προσπαθώντας να σκάσει ένα χαμόγελο/ αλλά σύντομα τα παράτησε/ το κωλόμπαρο προσκάλεσε έναν ξένο/ ο ξένος δεν είχε να πληρώσει/ κοντοστάθηκε, σήκωσε τα χέρια του/ τραγούδησε ένα τραγούδι, δεν είχε ώρα για χάσιμο»[1]. Σηκώθηκα βαριά από τον καναπέ όπου με είχε πάρει ο ύπνος χτες βράδυ, τι διάολο μού κόλλησε αυτό το παλιοτράγουδο; Έπαιζε στο μυαλό μου κι ας είχα να το ακούσω πάνω από 30 χρόνια… Γαμώ τον Άγιο Πέτρο και τον Αβραάμ Πάπα δηλαδή. Το κεφάλι μου πονούσε ελεγχόμενα κι αυτό γρήγορα θα διορθωνόταν με κάνα δυο παυσίπονα συν άλλους τόσους καφέδες, είχα τελειώσει με τη Δήμητρα, είχα ξεκαθαρίσει με τον Αργύρη, δεν είχα καμιά υποχρέωση στον εκδοτικό οίκο -ένιωσα υπέροχα. Βάλθηκα λοιπόν να καταστρώνω το ημερήσιο πρόγραμμα -όχι οτι θα το ακολουθούσα, αλλά είναι ωραίο να παραβαίνεις το πρόγραμμά σου και για να γίνει αυτό, χρειάζεσαι πρόγραμμα. Έχουμε και λέμε…Καφές με αθλητικά.Κωλοβάρεμα στο λάπτοπ μπας και γράψω καμιά γραμμή.Ενδελεχής παρακολούθηση κάποιας καινούργιας και συναρπαστικής σειράς (όλες τέτοιες είναι) στις πλατφόρμες.Παραγγελία φαγητό.Μεσημεριανός ύπνος στον καναπέ, όσο η προαναφερθείσα σειρά θα κάνει κοιλιά στα μεσαία επεισόδια.Απογευματινός καφές.Επιλογή ταινίας.Παρακολούθηση δύο ή τριών ταινιών (γιατί δεν είμαι πολύ αποφασιστικός στις επιλογές μου).Καληνύχτα κόσμε… Άνοιξα το παράθυρο, έξω φύσαγε κι ο ήλιος βγήκε προσπαθώντας να σκάσει ένα χαμόγελο, ξανάκλεισα βιαστικά το παράθυρο, το τραγούδι μού ξανακόλλησε. Κατά τα άλλα, μια χαρά. Έφτιαξα καφέ, κάπνισα ένα τσιγάρο όταν ήπια τον μισό κι ένα ακόμα όταν τον τελείωσα, έφτιαξα δεύτερο καφέ, έτοιμος να ακολουθήσω την ίδια διαδικασία ενώ χάζευα τίτλους άρθρων μιας αθλητικής ιστοσελίδας από εκείνες που στον τίτλο έχουν όλη την είδηση -σιχαίνομαι κάτι σελίδες που βάζουν τίτλο «δε φαντάζεστε τι έκανε στην προπόνηση ο Μέσι» (έφερε τη μπάλα που είχε βγει πίσω από το τέρμα), «έξαλλος ο Πεπ» (είπε στους παίκτες να κάνουν πιο γρήγορα μια άσκηση), «τα πέταξε όλα η Σκορδά» (πρώτον, τι δουλειά έχει αυτό σε αθλητικές ιστοσελίδες και δεύτερον ποτέ, καμιά, δεν τα πετάει όλα -πού να τα πετάξει δηλαδή; τόσα λεφτά κοστίζουν -τι; έτσι;)Βέβαια, εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό. Το άρπαξα χωρίς να κοιτάξω.«Ναι;»«Εγώ είμαι», είπε η Λίνα Βερούτη.Τι διάολο; Είχα κάποια υποχρέωση για σήμερα και την ξέχασα;«Το ξέρω», είπα ψέματα, «έχω αναγνώριση κλήσεων».«Χαίρομαι για σένα», έκανε συγκαταβατικά. «Δε χαίρομαι όμως καθόλου με αυτά που διάβασα».«Για μένα;»«Ε τι, για κάποιον άλλο; Αν ήταν έτσι θα έπαιρνα τον άλλο, όχι εσένα», αγανάκτησε.Κάποια μαλακία σχετικά με τα χτεσινά, με τον Αργύρη, σκέφτηκα.«Πάμε παρακάτω», είπα κουμπωμένα.«Μια γυναίκα σε καταγγέλλει οτι...

Πάμε παρακάτω »

Η μέρα μετά

<  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μυρωδιά με ξύπνησε. Κι ο πόνος. Το κεφάλι μου ήταν ίσα με 30 κιλά αν έκρινα από την προσπάθεια που χρειαζόταν για να σηκωθεί από το σκληρό κάτι. Κι όταν ξεθόλωσαν λίγο τα μάτια μου, κατάλαβα ότι το σκληρό ήταν μια πλάκα πεζοδρομίου, η μυρωδιά ερχόταν από τα ξεραμένα σκυλόσκατα δίπλα στο δεξί μου αυτί κι εγώ ήθελα να βρίσκομαι οπουδήποτε αλλού.Ένα πόδι με σκούντηξε -για την ακρίβεια ήταν ένα παντοφλέ παπούτσι και θα γελούσα, αν ήμουν σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση, επειδή είχε ανοίξει μπροστά το παπούτσι, το παντοφλέ είχε γίνει παντόφλα. Τινάχτηκα όρθιος, εκείνη τη στιγμή ξεκόλλησε το αριστερό μου πλευρό κι έχασα περίπου ενάμιση γόνατο, ή τουλάχιστον, έτσι μου φάνηκε.Ο άντρας δίπλα μου περίμενε υπομονετικά και μύριζε απαίσια. Άστεγος, από αυτούς με τα μαλλιά-αφάνα, τα γένια πολλών μηνών και τα ρούχα πολλών ανθρώπων. Έβαλε δυο δάχτυλα στο στόμα του και τράβηξε μια οδοντογλυφίδα, την κράτησε ανάμεσα στα κιτρινισμένα νύχια του και με έδειξε.«Είναι δικό μου το μέρος», βρυχήθηκε.Έφυγα -τι να ΄κανα; Αφού ήταν δικό του το μέρος… Περπάτησα για κάμποση ώρα, που μπορεί να ήταν 5 λεπτά, μπορεί και 20 -δεν είχα επαφή. Όταν βαρέθηκα να τριγυρίζω σα μαλάκας, διάλεξα ένα παγκάκι στην κυκλική πλατεία (σε ποια περιοχή ήμουν;) κι έψαξα στις τσέπες μου. Δε με είχαν κλέψει κι αυτό ήταν καλό, αλλά δεν είχα και τσιγάρα. Στη δεξιά τσέπη του τζιν βρήκα τον ζίπο και θα χαιρόμουν αφάνταστα αν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή δεν άρχιζε το κεφάλι μου να κουδουνίζει. Ένα ασθενοφόρο έκοβε βόλτες εκεί μέσα -τι δουλειά είχε το ασθενοφόρο μέσα στο κεφάλι μου, αντί να κυκλοφορεί έξω στο δρόμο, να με παραλάβει ημιλιπόθυμο και να με πάει σε κάποιο νοσοκομείο; Η δημόσια υγεία περνάει κρίση στις μέρες μας, τώρα καταλάβαινα ότι είχαν δίκιο όσοι το υποστήριζαν. Υπήρχαν δυο πράγματα που έπρεπε να γίνουν, αλλά όχι ταυτόχρονα. Να θυμηθώ που έχω παρκάρει και γιατί βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση. Το πρώτο ήταν επείγον, το δεύτερο μπορούσε να περιμένει. Αλλά όσο σκεφτόμουν το αυτοκίνητο, τόσο πετάγονταν μπροστά μου ποτήρια που λέρωναν τον ξύλινο πάγκο ενός απροσδιόριστου μπαρ και φωνές, δυνατές φωνές, ακατανόητες. Και φώτα. Πολλά φώτα. Από αυτοκίνητα που περνούσαν έξω από τη τζαμαρία του μαγαζιού κι άλλα φώτα νέον μέσα στο μαγαζί. Μη δίνεις σημασία -πού πάρκαρες, αυτό ψάχνεις. Και μια πόρτα που άνοιγε μπάζοντας πρώτα κρύο, μετά ανθρώπους -κι απέναντι δυο μπάτσοι σε αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες, αλλά οι μπάτσοι φορούσαν στολή, με τι ασχολείσαι τώρα ρε ηλίθιε; Όμως ο μόνος τρόπος να βρεις την άκρη είναι να βρεθείς στη μέση -πετάχτηκα σαν ελατήριο (ξεχαρβαλωμένο). Οι μπάτσοι φυλάνε το σπίτι ενός πρώην πρωθυπουργού κι αυτό το σπίτι ξέρω πού είναι, άρα, το μπαρ… Πήγα μέχρι εκεί κουτσαίνοντας (αν και δε με ενοχλούσαν τα πόδια μου),...

Πάμε παρακάτω »