Η καντίνα

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετάGianna K.Δημόσιες σχέσειςΓείτονας ΚαστρινούΚόντευε απόγευμα κι έβρεχε διακοπτόμενα από το πρωί. Σήκωσα τους γιακάδες του μπουφάν πριν βγω από την εξώπορτα της πολυκατοικίας μου -στον τοίχο που ακούμπαγαν χτες τα συνεργεία των καναλιών, σήμερα ήταν γραμμένο ένα «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ» με μαύρη μπογιά. Σύντομα θα είχα προβλήματα με τη γειτονιά αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση -την έβλεπα τη δουλειά να πηγαίνει σε συλλογή υπογραφών. Είχα περάσει το πρωινό ψάχνοντάς τον, ήξερα τις ώρες που βρισκόταν στο κανάλι για εκπομπές, άρα δεν είχα παρά να στηθώ έξω από τα στούντιο και να τον περιμένω. Και μετά; Αυτό θα το σκεφτόμουν όταν ερχόταν η ώρα… Ήξερα επίσης και το αυτοκίνητό του, χρώματος μαύρου, μάρκας Πόρσε Καγιέν -τι άλλο; Τον είχα βρει σε διάφορες φωτογραφίες να ποζάρει μπαίνοντας (ή βγαίνοντας), κατάφερα μέχρι να γράψω τον μισό αριθμό του -ένιωθα σίγουρος. Πάρκαρα απέναντι από την είσοδο του καναλιού, πίσω από ένα φορτηγάκι κι έσβησα τα φώτα. Ώρα για περισυλλογή…«Πώς την έχεις δει τελικά την υπόθεση; Ο Σιωπηλός Τιμωρός;» γέλασε δίπλα μου ο Μαλτέζος.«Για την ώρα πάντως εγώ είμαι τιμωρία, περιμένοντάς τον», απάντησα.«Και μετά;»«Πρόκειται περί κοψίματος κίνησης -να σταμπάρω το σπίτι του, τα στέκια του, τέτοια φάση…»«Με προοπτική;»«Με ζάλισες Μαλτέζο», στράβωσα και ψάχτηκα να βάλω καμιά μουσική.Μετά από λίγο η τρομακτική αιθέρια φωνή του Κρόκους γέμισε την καμπίνα του αυτοκινήτου –«Δεν έχει φάση να σε κυνηγάνε συνέχεια;/ Δεν έχει φάση όταν οι φίλοι σου σιχαίνονται το πώς κατάντησες;/ Δεν έχει φάση να είσαι τόσο φτιαγμένος που να μη μπορείς να τελειώσεις;/ Δεν έχει φάση όταν ξέρεις οτι θα πεθάνεις νέος;»[1]«Καλά το πας πάντως από κάλυψη-απόκρυψη, όταν βγει ο μαλάκας θα έρθει κατευθείαν στο αμάξι σου να χορέψετε», είπε ο Μαλτέζος.«Άντε γαμήσου, Μαλτέζο», ευχήθηκα κλείνοντας τη μουσική.Η ησυχία με πλάκωσε -εμένα πλάκωσε γιατί το αρχίδι ο Μαλτέζος την κοπάνησε ως συνήθως. Άναψα τσιγάρο. Ένα αυτοκίνητο βγήκε από το κανάλι και πλατσούρισε στις, γεμάτες βροχή, λακκούβες. Όχι ο δικός μου.Ψάχτηκα, στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν πέτυχα ένα μεταλλικό πλακέ φλασκί -το ξεβίδωσα, τράβηξα μια τζούρα και ρούφηξα σκέτο αέρα.«Άντε γαμήσου, Μαλτέζο», επανέλαβα.Από κάπου μακριά άκουσα το πνιχτό του γέλιο. Πέρασε μια ώρα ή κάπου τόσο, όταν είδα το αυτοκίνητό του να βγαίνει αργά. Περίμενα για λίγο πριν ξεκινήσω -τον άφησα να περάσει δίπλα μου όσο ήμουν ακόμα με τα φώτα σβηστά. Και τότε γύρισα το κλειδί στη μίζα αλλά ένας μαλάκας με πράσινο λαδί Χιουντάι ήρθε και κόλλησε δίπλα μου. Δεν ήθελα να κορνάρω οπότε κατέβασα το τζάμι κι εκείνος έκανε το ίδιο.«Κάνε πίσω να φύγω», του είπα.«Κάτσε εκεί που είσαι», είπε εκείνος. Ήταν ένας γεροδεμένος τύπος με γκριζαρισμένο μούσι.Έμεινα να τον κοιτάζω, ο καργιόλης είχε...

Πάμε παρακάτω »

Γείτονας Καστρινού

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετάGianna K.Δημόσιες σχέσειςΚαθόταν απέναντί μου, στην άλλη πλευρά του στρογγυλού τραπεζιού, το ανοιχτό λάπτοπ άφηνε να φαίνεται μόνο το κεφάλι του -ένα κεφάλι χωρίς σώμα, ενός τύπου που δεν ήταν καν εκεί.«Δε σου μίλησα ποτέ για το μέρος που ζω», μουρμούρισε κοιτάζοντας πάνω από μένα. «Ζω… λέμε τώρα… τέλος πάντων. Μεταξύ φθοράς και αυθαιρεσίας, με κάποια Ελένη που φροντίζει τη συντήρησή μου, διαβιώ ως φίκος, κατάλαβες; Κατάλαβες», ψάχνει τα τσιγάρα του αλλά βρίσκει τα δικά μου.«Τελικά ζεις ή πεθαίνεις Μαλτέζο;» τον ρωτάω.«Το ίδιο είναι ρε κορόιδο», χαμογελάει.«Δε με βοηθάς», παρατηρώ. «Εκτός αν λόγω επαγγέλματος -εννοώ, μεταφορέας δεν είσαι; Φέρνεις σε αυτούς που δεν χρειάζονται και παίρνεις από όσους έχουν ανάγκη, κάτι σαν τον ιμπεριαλισμό που λέγανε οι κομματικοί…»Γελάει. Άσχημα.«Αν ιμπεριαλισμός είναι να σπέρνεις το θάνατο επί δικαίων και αδίκων…» σταματάει για λίγο. «Μάλλον αυτό είναι», αποφασίζει στο τέλος. Η τηλεόραση παίζει ενημερωτικές εκπομπές, την έχω ανοιχτή από το πρωί και είναι διάφορα τα πράγματα που άκουσα, διάφορα αλλά όχι διαφορετικά. Η Κοντού έχει κάνει ήδη δηλώσεις όπου κατακεραυνώνει την έλλειψη ενσυναίσθησης που με διακρίνει, «ούτε μια συγνώμη δεν ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει», αυτό είναι το μότο της. Ποτέ δεν τα κατάφερα με τις καινούργιες λέξεις -ενσυναίσθηση, κοινωνιοπάθεια, κοινωνικός αυτοματισμός…Ενσυναίσθηση σημαίνει, νομίζω, ανθρώπινα συναισθήματα -συμπόνοια, τύψεις, τέτοια πράγματα. Κοινωνιοπάθεια σημαίνει, αντικοινωνικότητα. Κοινωνικός αυτοματισμός σημαίνει αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί αλλάξανε τις λέξεις; Τρέχα γύρευε…Γυρίζω ασυναίσθητα (αλλά όχι και ενσυναίσθητα, αφού δεν το ΄χω) προς την οθόνη όταν ακούω γνωστή φωνή.«Ναι, είμαι γείτονας του κυρίου Καστρινού», λέει στους δημοσιογράφους κάτω από το σπίτι μου ο Μπόρις.«Μένετε εδώ;» τον ρωτάει κάποιος.«Όχι -Χαλάνδρι, αλλά δεν έχει σημασία. Έχω να πω για τον κύριο Καστρινό…» ο Μπόρις σταματάει, κάτω από την οθόνη εμφανίζεται επιγραφή «ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΚΑΣΤΡΙΝΟΥ», ο Μπόρις στρώνει τα μαλλιά του και παίρνει καλύτερη θέση για να βολέψει όλα τα μικρόφωνα, «Θέλω να πω οτι δεν είχαμε καταλάβει τίποτα, κανένας στη γειτονιά, δεν έδειχνε κάτι, ήταν ήσυχος άνθρωπος, δεν είχε ενοχλήσει κανέναν, καλημέρα, καλησπέρα -μόνο αυτά είχαμε μαζί του. Πέσαμε από τα σύννεφα…»Κι εγώ κοντεύω να πέσω από την καρέκλα από τα γέλια, οι δημοσιογράφοι κάτι παίρνουν είδηση, βιάζονται να ευχαριστήσουν το Μπόρις και πάνε παραδίπλα, ο Μπόρις εξαφανίζεται από το πλάνο και σε λίγο ακούω το κουδούνι. Φυσικά ανοίγω, κεντρική πόρτα και εξώπορτα διαμερίσματος. Μπαίνει φουριόζος, πετάει το δερμάτινο αεροπορικού τύπου (πάντα με γούνινο γιακά) στην κοντινότερη καρέκλα και σωριάζεται. Στον καναπέ.«Λοιπόν, καλή φάση να έχεις φίλους διάσημους εγκληματίες»,...

Πάμε παρακάτω »

Δημόσιες σχέσεις

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετάGianna K.Έπεσαν πάνω μου από παντού. Βουνά, θάλασσες, κοιλάδες και ποτάμια -ειδήσεις, μεσημεριανάδικα, πρωϊνάδικα και σόσιαλ μήντια. Η αρχή έγινε από αυτά. Κάποιος με εντυπωσιακά γελοίο ψευδώνυμο έριξε το όνομά μου ως βιαστή της Κοντού. Έβαλε και μια φωτογραφία μου -όλως τυχαίως εκείνη που χαμογελούσα ανέμελα όσο η Αθήνα πίσω καιγόταν. Μετά ήρθαν άλλοι που γυρόφεραν το ποστάρισμα -έπεσαν κι οι σχετικοί ψόφοι και ανασκολοπισμοί στα  σχόλια, ξόδεψα αρκετό χρόνο θαυμάζοντας την εφευρετικότητα κάποιων στις μεθόδους τιμωρίας μου. Πέρασαν λίγες ώρες για να πάρει θέση ο χώρος -κακογραμμένες αναλύσεις, τύπου «σας τα ΄λεγα εγώ, χαφιές είναι το άτομο, τέτοιος ήταν από παλιά». Άρχισα να το διασκεδάζω αλλά δεν είχα όρεξη να φάω στη μάπα τα κανάλια κι έτσι συνέχισα να βλέπω τη συναρπαστική (όλες τέτοιες είναι) σειρά που είχα αφήσει στη μέση χτες βράδυ. Τότε, βέβαια, χτύπησε το τηλέφωνο. Το σταθερό. Που ήταν αραγμένο στη βάση φόρτισης.Το σήκωσα.«Έλα ρε Κάστρο, δε μας τα είχες πει οτι ήσουνα τέτοιος γαμίκουλας», βρόντηξε η φωνή από την άλλη άκρη.«Ξέχασες τι σας κάναμε στη σχολή, Αλέκο;» το καλαμπούρισα.«Ούτε ξέχασα, ούτε μας είχατε κάνει τίποτα, παλιορεφόρμες», μου τη χώθηκε ο Αλέκος, ο πρώην Μουσάτος και νυν Βραχνάς.«Εντάξει -κάτι άλλο θέλεις; Γιατί πήζω γιαούρτι και φοβάμαι μη μου κόψει», είπα ανυπόμονα.«Τι παίζει, αυτό θέλω να μάθω. Δε σε είχα για τέτοιο αρχίδι…»«Μπορεί και να μην ήμουν, αλλά μπορεί και να έκανες λάθος εκτίμηση -το συνηθίζατε οι Κνίτες», είπα.«Άσε μωρέ τις μαλακίες. Τι είναι αυτά που λένε;»«Ρώτα αυτούς που τα λένε, γιατί ρωτάς εμένα;»«Την Κοντού ρε βλάκα;»Άναψα τσιγάρο.«Για πες μου Αλέκο -την ξέρεις αυτήν;»«Εσύ δεν τη θυμάσαι;»«Για να σε ρωτάω… Τη θυμάσαι;»«Όλες τις θυμάμαι μάγκα μου…» γέλασε. «Αλλά λίγες με θυμούνται εμένα», μελαγχόλησε απότομα. «ΤΕΙ Ζωικής Παραγωγής -Αιγάλεω. Την είχε πλευρίσει το Σπουδαστικό, αλλά, ενώ στην αρχή το έπαιζε οτι ενδιαφερόταν, μετά μας έκλασε. Είχε μπλέξει με κάτι φρίκουλες ξέρεις τώρα… χιπισμός κι ανεμελιά».«Αλέκο, όλα αυτά δε μου λένε απολύτως τίποτα», τον διαβεβαίωσα.«Ε βέβαια -τι να σου πουν; Εσύ για άλλα πράγματα ενδιαφερόσουν…» κορόιδεψε.«Δηλαδή το έχεις σίγουρο…»«Οτι την πήδηξες -ναι. Οτι τη βίασες… θα ζητήσω τη γνώμη του κοινού».«Κατάλαβα -πάω για ισόβια», μουρμούρισα.«Τη βίασες ρε πούστη;»«Γιατί δε ρωτάς αν την πήδηξα…»«Την πήδηξες;»«Δε θυμάμαι, αλλά μάλλον όχι».«Άρα…» έπεσε σιωπή στη γραμμή.«Το σίγουρο είναι πως δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα γράφει», τον ενημέρωσα.«Τότε… λοιπόν εγώ δεν μπορώ να μπλεχτώ και ν΄ακουστεί τίποτα για το κόμμα… Αλλά έχω ένα γνωστό δικηγόρο…» ξεκίνησε το παραμύθι.«Κομμένη Αλέκο», τον έκοψα.«Δηλαδή;»«Δεν θα κάνω τίποτα. Άστη να λέει και να γράφει. Δεν ασχολούμαι».«Πώς αυτό;»«Έτσι ρε φίλε -δε γουστάρω. Θέλει...

Πάμε παρακάτω »

Gianna K.

  Προηγούμενα:Τα φώτα χαμηλώνουν, Όττο Ο κύριος ΑλέκοςΣαμουράιΟ ΑργύρηςΟ ΣπήλιοςΗ ΔήμητραΗ τρομοκρατική οργάνωση Η εφημερίδαΜπόρις δε σπάιντερΞύλοΟ εκδοτικός οίκοςΤο δελτίο ειδήσεωνΗ ΤζούλιαΠροωθητική εκδήλωσηΑρουραίοι των Εύπορων ΠροαστείωνΟ ΛουκάςΗ μέρα μετά«Το πρωινό ήταν κρύο και μοναχικό/ τα φώτα της πόλης παλιά και γκρίζα/ ο ήλιος βγήκε προσπαθώντας να σκάσει ένα χαμόγελο/ αλλά σύντομα τα παράτησε/ το κωλόμπαρο προσκάλεσε έναν ξένο/ ο ξένος δεν είχε να πληρώσει/ κοντοστάθηκε, σήκωσε τα χέρια του/ τραγούδησε ένα τραγούδι, δεν είχε ώρα για χάσιμο»[1]. Σηκώθηκα βαριά από τον καναπέ όπου με είχε πάρει ο ύπνος χτες βράδυ, τι διάολο μού κόλλησε αυτό το παλιοτράγουδο; Έπαιζε στο μυαλό μου κι ας είχα να το ακούσω πάνω από 30 χρόνια… Γαμώ τον Άγιο Πέτρο και τον Αβραάμ Πάπα δηλαδή. Το κεφάλι μου πονούσε ελεγχόμενα κι αυτό γρήγορα θα διορθωνόταν με κάνα δυο παυσίπονα συν άλλους τόσους καφέδες, είχα τελειώσει με τη Δήμητρα, είχα ξεκαθαρίσει με τον Αργύρη, δεν είχα καμιά υποχρέωση στον εκδοτικό οίκο -ένιωσα υπέροχα. Βάλθηκα λοιπόν να καταστρώνω το ημερήσιο πρόγραμμα -όχι οτι θα το ακολουθούσα, αλλά είναι ωραίο να παραβαίνεις το πρόγραμμά σου και για να γίνει αυτό, χρειάζεσαι πρόγραμμα. Έχουμε και λέμε…Καφές με αθλητικά.Κωλοβάρεμα στο λάπτοπ μπας και γράψω καμιά γραμμή.Ενδελεχής παρακολούθηση κάποιας καινούργιας και συναρπαστικής σειράς (όλες τέτοιες είναι) στις πλατφόρμες.Παραγγελία φαγητό.Μεσημεριανός ύπνος στον καναπέ, όσο η προαναφερθείσα σειρά θα κάνει κοιλιά στα μεσαία επεισόδια.Απογευματινός καφές.Επιλογή ταινίας.Παρακολούθηση δύο ή τριών ταινιών (γιατί δεν είμαι πολύ αποφασιστικός στις επιλογές μου).Καληνύχτα κόσμε… Άνοιξα το παράθυρο, έξω φύσαγε κι ο ήλιος βγήκε προσπαθώντας να σκάσει ένα χαμόγελο, ξανάκλεισα βιαστικά το παράθυρο, το τραγούδι μού ξανακόλλησε. Κατά τα άλλα, μια χαρά. Έφτιαξα καφέ, κάπνισα ένα τσιγάρο όταν ήπια τον μισό κι ένα ακόμα όταν τον τελείωσα, έφτιαξα δεύτερο καφέ, έτοιμος να ακολουθήσω την ίδια διαδικασία ενώ χάζευα τίτλους άρθρων μιας αθλητικής ιστοσελίδας από εκείνες που στον τίτλο έχουν όλη την είδηση -σιχαίνομαι κάτι σελίδες που βάζουν τίτλο «δε φαντάζεστε τι έκανε στην προπόνηση ο Μέσι» (έφερε τη μπάλα που είχε βγει πίσω από το τέρμα), «έξαλλος ο Πεπ» (είπε στους παίκτες να κάνουν πιο γρήγορα μια άσκηση), «τα πέταξε όλα η Σκορδά» (πρώτον, τι δουλειά έχει αυτό σε αθλητικές ιστοσελίδες και δεύτερον ποτέ, καμιά, δεν τα πετάει όλα -πού να τα πετάξει δηλαδή; τόσα λεφτά κοστίζουν -τι; έτσι;)Βέβαια, εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό. Το άρπαξα χωρίς να κοιτάξω.«Ναι;»«Εγώ είμαι», είπε η Λίνα Βερούτη.Τι διάολο; Είχα κάποια υποχρέωση για σήμερα και την ξέχασα;«Το ξέρω», είπα ψέματα, «έχω αναγνώριση κλήσεων».«Χαίρομαι για σένα», έκανε συγκαταβατικά. «Δε χαίρομαι όμως καθόλου με αυτά που διάβασα».«Για μένα;»«Ε τι, για κάποιον άλλο; Αν ήταν έτσι θα έπαιρνα τον άλλο, όχι εσένα», αγανάκτησε.Κάποια μαλακία σχετικά με τα χτεσινά, με τον Αργύρη, σκέφτηκα.«Πάμε παρακάτω», είπα κουμπωμένα.«Μια γυναίκα σε καταγγέλλει οτι...

Πάμε παρακάτω »